Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

οι τρεις δρόμοι προς την Αγάπη

Οι Γραφές λένε, ότι ο Δημιουργός «εποίησαν» - μαζί με τους βοηθούς του – τον Άνθρωπο όμοιο στη σύνθεση με τον Δημιουργό.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, Άντρας και Γυναίκα μαζί, μια αξεχώριστη μονάδα. Τον ονόμασαν Αδάμ, που πάει να πει στα Εβραϊκά: Άνθρωπος!
Ύστερα ο Πλάστης του θέλησε να του δώσει παρέα. Τόση ομορφιά γύρω του, να μην τη μοιράζεται με κάποιον άλλον; Μόνος του να την χαίρεται; Καταντάει αυτισμός βαριάς μορφής και εγωισμός χωρίς όρια.
Έτσι πήρε έναν αστρικό μπαλτά και την ώρα που ο Αδάμ δεν τον παρακολουθούσε, του έδωσε μια και τον έσκισε από πάνω ως κάτω στα δύο.
Σοκ ο άνθρωπός μας.
Γρήγορα – γρήγορα ο πλάστης απόσπασε το ένα, το αριστερό ας πούμε, κομμάτι, του έκλεισε την πληγή, του λάξεψε τις λεπτομέρειες και να η Γυναίκα. Πήρε μετά και το δεξί μέρος, το περιποιήθηκε κατάλληλα, όπως ξέρει ένας καλός γλύπτης και, ώσπου να συνέλθει ο Αδάμ από το σοκ της εγχείρησης, ήταν έτοιμος και ο Άντρας.
Έστριψε, μετά τον Άντρα κατά τη Γυναίκα να αντικριστούν και τους άφησε στον κήπο.
Ήξερε, πως από τη στιγμή που «είδε» ο ένας τον άλλον θα βιαστούν να αγκαλιαστούν, με την ελπίδα να ξαναγίνουν Ένα. Αλλά την ίδια στιγμή θα αποκτήσει ο καθένας τους διπλή συνείδηση. Ο κάθε άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει τη διαφορετική ύπαρξη του άλλου, και συγχρόνως - το πιο σπουδαίο - ο καθένας θα συνειδητοποιήσει τη δική του ύπαρξη χρησιμοποιώντας τον άλλον σαν καθρέφτη. Άσε, που με το αγκάλιασμα θα γίνονταν και παραγωγικοί.
Έτσι θα εκπληρωνόταν ο σκοπός∙ να αποτελέσουν αυτοσυνείδητα όντα, όπως ο Δημιουργός τους. Μόνο μια λεπτομέρεια: όντα «Εγωποιημένα», αλλά όχι εγωιστικά.
Εκεί την πάτησε ο Πλάστης. Σήμερα η Γη είναι «κατακυριευμένη» από άκρως εγωιστικά όντα.

Τα περί μιας από τις 24 πλευρές, που πήρε από το θώρακα του Αδάμ για να φτιάξει τη Γυναίκα, όπως διατείνονται κάποιοι θεολογούντες, αποτελούν λάθος ερμηνεία του αρχικού κειμένου και τα επαναλαμβάνουν, όσοι, ήδη, έχουν μέσα τους υποτιμημένη τη Γυναίκα και την ίδια τη γυναικεία τους φύση.
Και είναι οι δήθεν χριστιανοί. Λέω, δε, δήθεν, γιατί τουλάχιστον, μετά την έλευση του Χριστού και τις γνωστές λεπτομέρειες του βίου Του δεν θα έπρεπε να ονομάζεται χριστιανός, εκείνος, που θα εξακολουθούσε να υποστηρίζει κατωτερότητα στη Γυναίκα[1].
Δυστυχώς και από παλιά, αλλά και σήμερα στις διάφορες κοινωνίες, δυτικές και ανατολικές, οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται – άσχετα τι λένε – υποτιμώντας και παραμερίζοντας τη γυναίκα και μέσα τους και στο δημόσιο βίο. Γιατί, δεν εννοώ μόνο τη γυναίκα ως φύλο με τα γνωστά, ή και όποια άλλα χαρακτηριστικά του φύλου, αλλά τη Γυναίκα ως μια από τις δυο φύσεις, που φέρει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.
Αυτής της γυναικείας φύσης δεχτήκαμε να υποτιμηθεί και να μειωθεί ο ρόλος της και έκτοτε η κοινωνία παρέκκλινε από το δρόμο της πνευματικής εξέλιξης και παρουσιάζει το μέγεθος της κατάπτωσης, που όλοι παρατηρούμε, είτε στο σύνολο της ανθρωπότητας, είτε στο επιμέρους φαινόμενο του Ζεύγους.

Κοιτάξτε σήμερα: όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί δουλεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών του κάθε δυνάστη. Και κάποιες ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες, πάλι, δουλεύουν σαν προσπάθειες αντίστασης στους σκοπούς του κάθε ισχυρού – δυνάστη∙ ισχυρού μέσω της εξουσίας και του χρήματος.
Τα φαινόμενα μας οδηγούν στο να αναγνωρίσουμε στο κακό τρεις όψεις: πόλεμοι, δουλεία και προσβολή της μητρότητας, γενικότερα, δε, της γυναίκας. Μεταξύ τους αυτοί οι εγκληματικοί στόχοι είναι αλληλοσυνδεδεμένοι.
Ακόμα και σήμερα, που συζητάμε πολύ για δικαιώματα ανθρώπων, μετά από την ανατολή του προηγούμενου αιώνα, όταν πιστέψαμε σε κοινωνία σεβασμού και υπηρέτησης του ατόμου, οι νομοθεσίες των διαφόρων κυβερνήσεων – ανατρέξτε για παραδείγματα πολύ κοντά και πολύ πρόσφατα - βρίσκονται, είτε κάτω από το φάσμα ενός ακόμα πολέμου, είτε στην διευκόλυνση της δουλείας και στην καθυστέρηση αποκατάστασης των δικαιωμάτων της μητρότητας και της γυναίκας.
Πόλεμοι έξω στις κοινωνίες μεταξύ κρατών, ή επιμέρους ομάδων. Πόλεμος διαρκής εσωτερικός ανάμεσα στις δυο φωνές του έχω ανάγκη και του επιθυμώ. Και ενώ έπρεπε να είναι φωνές συνεργασίας, κατάντησαν φωνές αντιπαλότητας.
Δουλεία μεταξύ λαών, ή κοινωνικών τάξεων, ισχυρών και ανίσχυρων, των ανθρώπων του κεφαλαίου και εκείνων της εξαρτημένης εργασίας. Αλλά και εσωτερικά, δουλεία της Καρδιάς απέναντι στο δυνάστη Νου.
Προσβολή της μητρότητας και γενικότερα της γυναίκας σε όλο το δημόσιο βίο, ενώ μέσα μας προσβολή της φωνής και των έργων της Αγάπης την ώρα των επιλογών.

Όλα, όμως, είναι γνωστά. Όλοι ομολογούν γι’ αυτά, ή διαμαρτύρονται. Όλοι τα υφίστανται, ή τα βλέπουν, ή τα κατεργάζονται στις ανθρώπινες σχέσεις, με χαρακτήρα συλλογικό μεγάλων αριθμών, ή οικογενειακό. Και τόσοι γράφουν γι’ αυτά καταγγέλλοντας ανάλογα παραδείγματα, όσο ακόμα παρέχεται η δυνατότητα έκφρασης σε κείνους που καταγγέλλουν τους δυνάστες.
Η πιο σημαντική όψη του Κακού είναι η προσβολή της μητρότητας, η μη αναγνώριση της γυναίκας.
Γιατί; Επειδή η αποκατάστασή της αποτελεί και τη λύση των άλλων δύο;
Διότι η προσωπικότητα του σημερινού ανθρώπου, Άντρα η Γυναίκας είναι ατελής, μισή. Της λείπει το άλλο μισό, για να είναι πλήρης. Εδώ στον κόσμο της ύλης η Γυναίκα, η Καρδιά, η Αγάπη βρίσκεται σε εξορία και εξωτερικά και μέσα μας.

Δεν μπορεί ο παραπλανημένος άνθρωπος να διεκδικεί αχόρταγα και διαρκώς την αύξηση του έχειν του, όταν τον καθοδηγεί η Αγάπη.
Δεν μπορεί να ταιριάζει και να συμβιώνει ο άνθρωπος με τους κανόνες της κοινωνικής ζούγκλας. Δεν θα άντεχε σε μια διαρκή εναντίωση με όλους τους συνανθρώπους στην κοινωνία, με τα πάντα της φύσης, με τον αληθινό του, ακόμα, Εαυτό. Ούτε θα συζούσε με το φόβο, την έλλειψη πίστης και ελπίδας, την κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα, αν οσφραίνονταν το λεπτό άρωμα της Αγάπης και αν χαλάρωνε στο αγκάλιασμα της Καρδιάς του. Τόση η διαστροφή!
Δεν μπορεί να ζηλέψει, να φθονήσει, να μισήσει, παρά μόνο όταν έχει ξεριζώσει από μέσα του την Αληθινή Αγάπη.
Ο άνθρωπος, όμως, έτσι ζει μέσα στις σημερινές συνθήκες της κοινωνίας. Και αυτό βεβαιώνει, οτι έχει οριστικά θάψει βαθιά μέσα του το ένα συστατικό της Θείας του φύσης, την Αγάπη.
Έτσι, εξάλλου τον μαθαίνουν από τη μικρή του ηλικία∙ με εξαίρεση τις ωραίες οικογένειες με άξιους γονείς.
Και επειδή έτσι νομίζει πως πρέπει να ζήσει, γιατί έτσι νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει στην κοινωνία της αντιπαλότητας, έτσι βλέπει τα παραδείγματα γύρω του που προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης της μάζας, έτσι του μιλούν παντού, έτσι τον ωθούν οι άνθρωποι της εξουσίας με τους μηχανισμούς τους, γι’ αυτό καταλήγει να απωθήσει την τρυφερή και αλτρουιστική του φύση για αργότερα, για άλλες εποχές, για ποτέ. Η Αγάπη γι’ αυτόν είναι φενάκη και την αποκλείει από τη ζωή του.
Συνήθως, δε, κάνει το χειρότερο. Χρησιμοποιεί μια «αγάπη», που αποτελεί διαστροφή του μυαλού του, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Νου, ενώ συγχρόνως αποτελεί άλλοθι και συντηρεί με πράξεις του φαίνεσθαι την ψευδαίσθηση, ότι ο ίδιος λειτουργεί ως πνευματικός άνθρωπος. Πού, άραγε; στις δεξιώσεις του κλαμπ της Εκάλης;
Ο ναός της υποκρισίας και της ψευδαίσθησης.

Ο άνθρωπος της Γης, τουλάχιστον οι πιο παλιές ψυχές, καθώς βρίσκονται στο δρόμο της επιστροφής στην πνευματική τους πατρίδα, δεν μπορούν να επιστρέψουν, παρά μόνο, αν ξαναβρούν την πληρότητα του αρχανθρώπου, δηλαδή την ερμαφρόδιτη ψυχή∙ να ξαναγίνουν, δηλαδή, ο καθένας και η καθεμιά, άντρας και γυναίκα μαζί, όπως ο Αδάμ, ο Πρώτος άνθρωπος, το Πρότυπο της ολοκλήρωσης.
Να το πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου. Να ξαναβρεί τη γυναίκα μέσα του!
Τη φύση που τα αγκαλιάζει όλα, που τα ενοποιεί. Τη φύση που αγαπάει αλτρουιστικά. Που ενώνει. Που θυσιάζεται, που γεννάει, που σταθεροποιεί, που συνέχει, που απαλύνει, που γλυκαίνει.
Που εκφράζει τις ανάγκες και τη λογική του Πνεύματος.

Πού είναι αυτή Αγάπη, για να τη βρούμε;
Τρεις δρόμοι μας οδηγούν σ’ αυτήν. Πάρτε τους και περπατήστε τους έναν – έναν. Μακάρι και τους τρεις μαζί.
Πρώτος δρόμος. Αφού η Αγάπη αποτελεί συστατικό στοιχείο του Πνεύματος, όποιος ψάξει θα βρει στο κρύο υπόγειο το αθώο παιδί. Όποιος το αγκαλιάσει και το φροντίσει και αποκαταστήσει τη σχέση του μαζί του, θα έχει αυτή τη μεγαλειώδη δύναμη που λέγεται Αγάπη, να την χρησιμοποιεί στις καθημερινές του πράξεις, οδηγό και προστάτη στη ζωή του.
Δεύτερος δρόμος. Θα βρει την Αγάπη του Πνεύματος, όταν θα βρει το σύντροφό του, που θα του μετατρέπει την κάθε μέρα σε αποκάλυψη ουρανού και αποτελέσει ένα τέλειο κοινωνικό Ζεύγος . Αλλά τέλειο! Όπου η ένωση θα είναι σύγχρονη και πλήρης και στα τρία επίπεδα και στους τρεις φορείς.
Τρίτος δρόμος. Θα τη βρει στη φροντίδα του και στην επικοινωνία του με τη Φύση και ιδιαίτερα με το Φυτικό βασίλειο. Γιατί το φυτικό βασίλειο είναι η Ψυχή της Φύσης.

Τρεις ευκαιρίες. Τρεις κόσμοι όπου κατοικεί η Αγάπη. Τρεις διαδρομές συνάντησης με την αληθινή μας ύπαρξη και την Πνευματική μας φύση.
Τρεις ευκαιρίες, που πάντοτε δίνονται από τους νόμους του Σύμπαντος. Τρεις ευκαιρίες για το τέλος της γήινης διαδρομής.
Θα τις φωτίσουμε στις επόμενες επικοινωνίες μας.

[1] Αν μας πάρει ο χρόνος, θα περιγράψουμε, κάποτε, κατασκευαστικές λεπτομέρειες αυτής της μηχανής, που λέγεται γυναίκα, έναντι της ανδρικής μηχανής. Εκεί θα φανεί, πόσο υπερέχει η γυναικεία ύπαρξη με τις ανάλογες όχι μόνο φυσικές, αλλά και μεταφυσικές προεκτάσεις.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

ο αρσενικός Νους και η σκλαβωμένη Καρδιά

Τρία τα βασίλεια της Φύσης, μας έλεγαν στα σχολεία και τρεις οι βασικοί «φορείς» του ενσαρκωμένου ανθρώπου, μάθαμε αργότερα.
Ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στη Φύση, υλικό, ψυχικό και πνευματικό τα τρία επίπεδα λειτουργίας και έκφρασης του ανθρώπου.
Η πρώτη, η Φυσική τριάδα λειτουργεί βάσει των νόμων, που της όρισε ο Δημιουργός της, η δεύτερη, η Ανθρώπινη τριάδα στηρίζεται στους ίδιους, αναλογικά, νόμους, αλλά - καθότι ανθρώπινη – δεν τους τηρεί∙ τους παραβαίνει.
Τους παραβαίνει, επειδή το μυαλό, ο Νους, ο οποίος δέχεται την εκπαίδευση του περιβάλλοντος και τις ιδιοτροπίες της κληρονομικότητας, διεκδικεί και αναλαμβάνει αυτόβουλα (εγωισμός) την πρωτοβουλία, να είναι αυτός, αντί του Πνεύματος, αντί της Ψυχής, που θα καθορίζει τους κανόνες τόσο στις εσωτερικές ισορροπίες, όσο και στην εξωτερική (συλλογική) δραστηριότητα του ατόμου.

Ο Νους έχει ένα τριπλό καθοριστικό και ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος ρόλος είναι εξωστρεφής (φυγόκεντρος δράση), με το να προωθεί προς το περιβάλλον το πρόγραμμα ενσάρκωσης του Πνεύματος, προσαρμόζοντάς το στις συνθήκες του συγκεκριμένου βίου.
Ο δεύτερος υπηρετείται με κεντρομόλο δραστηριότητα. Καταγράφει τις εμπειρίες (αισθητηριακά ερεθίσματα, κρίση, μνήμη, πείρα, γνώση) από την έρευνα του φυσικού, κοινωνικού και εσωτερικού περιβάλλοντος προς όφελος του Πνεύματος. Το Πνεύμα από αυτό το υλικό, που του προσκομίζει ο Νους, διευρύνει τη συνειδητότητά του.
Και ο τρίτος ρόλος του Νου είναι, ότι συμμετέχει στη συντήρηση της υγείας όλων των φορέων του ενσαρκωμένου ανθρώπινου όντος.
Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί είναι συγκεκριμένοι και γνωστοί.

Δυστυχώς, ο τόσο σημαντικός ρόλος, που επιφυλάσσεται στο Νου, στρέφει την προσοχή και την εστίασή του προς τον έξω κόσμο, από τον οποίον εκπαιδεύεται. Όχι πάνω στη βάση της εσωτερικής Αλήθειας του ανθρώπου, που είναι καταγραμμένη στον Πνευματικό πυρήνα, αλλά σε μια αλήθεια, όπως την περιγράφουν τα υλικά αισθητήρια και όπως τη δέχεται το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο ασκεί εξουσία στο άτομο κατά την περίοδο της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας.

Έκτοτε, το μυαλό, απορφανισμένο, κινείται με συνεχείς παρεκκλίσεις από την Αλήθεια, διότι, πλέον, μεταπίπτει από πλάνη σε πλάνη.
Πρώτα, θεωρεί ως μόνη πραγματικότητα τον αισθητό κόσμο, αφού η πληροφόρησή του προέρχεται μόνο από τις γνωστές σωματικές αισθήσεις. Παρατηρεί, λοιπόν, ως καθολικό φαινόμενο για το επίπεδο της ύλης, τη διάκριση των φυσικών μορφών (το «μεριστόν» κατά τους αρχαίους). Και, ενώ ο νόμος της χωριστικότητας των μορφών αφορά μόνο τα υλικά πράγματα, ο Νους το ανάγει στο Πνεύμα και το εφαρμόζει και για τα πνευματικά πράγματα.
Η εγκατάσταση αυτής της σοβαρής παρανόησης, που προκαλεί σύγχυση, αντιστοιχεί με την κατάσταση, που χαρακτηρίζουμε «Υλισμό» και αποτελεί θανατηφόρο για το πνεύμα διάπραξη μοιχείας[1].
Από εκεί και έπειτα όλη η λογική του Νου είναι φυσικό να στηρίζεται στο νόμο της χωριστικότητας, που αφορά τις εξωτερικές – υλικές - μορφές. Πλέον θα λύνει και τα υλικά και τα πνευματικά πράγματα με τους νόμους της ύλης.
Η σχέση του με το περιβάλλον γίνεται ανταγωνιστική. Φοβάται. Δεν εμπιστεύεται τους άλλους. Γίνεται επιθετικός. Σύνθημά του το «συμφέρον» και η απόλαυση. Στην καθημερινή του δραστηριότητα επικρατεί η κεντρομόλος κίνηση, γιατί βασικός στόχος του είναι η αύξηση του «Εχειν».
Με βάση αυτή την πλανεμένη θεώρηση της πραγματικότητας και με παρακίνηση τη σφοδρότητα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ο Νους απαιτεί, πλέον, ορμητικά την ικανοποίηση των επιθυμιών με κάθε τρόπο, δεδομένου, ότι συνυπάρχει και η απόλαυση.
Όσο η εστίαση του εγκεφαλικού εγώ επικεντρώνεται όλο και πιο πολύ στον έξω κόσμο, τόσο εξασθενεί η εσωτερική καθοδήγηση, καθώς η φωνή του Πνεύματος δεν εισακούεται, εξαιτίας της διαφορετικής δομής της λογικής της, που δεν συμπίπτει με τη λογική των πολλών, αλλά και εξαιτίας του διαφορετικού προγράμματος ενσάρκωσης.

Για να επιτύχει στο έργο του ο Νους, έχει άμεση ανάγκη από την υποστηρικτική σύνδραση της Καρδιάς. Όμως η Καρδιά είναι από φυσικού της προσανατολισμένη, στο να προβάλει στο προσκήνιο της Διάνοιας τις ανάγκες του Πνευματικού πυρήνα, τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, της Βούλησης του αληθινού μας Εαυτού και να τα στηρίζει επενδύοντάς τα με ανάλογο συναίσθημα, δύναμη ζωής.
Στην αρχή η Καρδιά φοβάται και κρύβεται πίσω από το φως της πνευματικής Αλήθειας. Όμως ο Νους μέσα στην πάχνη του δεν βλέπει τίποτε άλλο από την ανάγκη να κάνει δική του την Καρδιά, για να υπηρετήσει τη δική του ζωή.

"…η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο
και λέει στον ήλιο που στέκεται θαρρετά …
ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,
γιατί ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει…"

Όμως ο Νους, η αρσενική φύση μας, συνήθως καταφέρνει την πρώτη του νίκη. Η Καρδιά, η Γυναίκα, η Αγάπη υποτιμημένη και αιχμάλωτη βρίσκεται να υπηρετεί έναν εγωιστή και δυνάστη άντρα.
Από τότε η Καρδιά ενισχύει και τις δυο κατευθύνσεις λογικής και αναγκών.
Σύγχυση και διαμάχη. Ποιο από τα δυο; Προς τα πού να στραφώ; Ποιον να ακούσω; Τι να επιλέξω;

Η τρέχουσα προσωπικότητα, που καθοδηγείται από το μυαλό των υπολογισμών των φόβων και της διεκδίκησης, ντρέπεται για τα τρελά της λογικής του Πνεύματος. Σαν τις κάποιες οικογένειες, που το ένα παιδί τους βγήκε με λίγο πειραγμένο μυαλό.
Πω, πω τι μας βρήκε! Ένα αφελές, σα χαζό, απροσάρμοστο παιδί. Σαν να έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ούφο. Μακριά από κάθε ανθρώπινη λογική, δεν ξέρει τι θα πει συμφέρον, δε θέλει να καταλάβει πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι και τους εμπιστεύεται. Που σκορπάει χαμόγελα και μοιράζει αγκαλιές. Τι τρελά πράγματα σκέφτεται και λέει! Και τίποτα δε σέβεται∙ ούτε την παράδοση και τις αρχές μιας τέτοιας οικογένειας, ούτε το τι θα πει ο κόσμος. Και ισχυρογνωμοσύνη!
Πού να του εμπιστευτείς λεφτά∙ θα τα σκορπάει παντού. Πώς να του αναθέσεις την οικογενειακή επιχείρηση. Ποιος ξέρει τι θα κάνει όταν μεγαλώσει. Μωρέ θα γυρίζει στους δρόμους με τους αναρχικούς.

Και επειδή ο άνθρωπος δεν αντέχει για πολύ καιρό τις εσωτερικές αντιθέσεις ή και συγκρούσεις, καταφέρνει ο Νους και απομονώνει το Πνεύμα, από νεαρή κιόλας ηλικία, σε κάποιον υπόγειο χώρο, ώστε να μην ακούγεται η φωνή του. Το κλειδώνει εκεί και το ξεχνάει.
Κίνδυνος και ντροπή για όλους μας. Ας τον κλείσουμε κάπου, να μην τον βλέπουν οι γείτονες, οι επισκέπτες. Και, ύστερα, ακόμα πιο βαθιά στο υπόγειο, να μην ακούμε και εμείς στις χαρές μας τις φωνές του. Να ησυχάσουμε.

Τότε, πια, ανενόχλητος ο Νους αλλοτριώνει ολοκληρωτικά και την Καρδιά, την εκπαιδεύει, να συνηγορεί στις επιθυμίες του και να συνεργάζεται ενισχύοντας ενεργειακά τις δικές του συλλήψεις, προτιμήσεις, επιλογές, και επιθυμίες. Και νάτος ο άνθρωπος της πλήρους εξωτερικότητας, χωρίς, πλέον, εσωτερικά ηθικά ή αισθητικά διλήμματα να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ψευδαισθητικής ζωής - εγκλωβισμένος ο ίδιος - χωρίς ούτε να υποψιάζεται την πραγματικότητα του.
Εξόρισε το Πνεύμα του και βρίσκεται ο ίδιος στην πνευματική εξορία.
Φυλάκισε το Φως του και βρίσκεται ο ίδιος φυλακισμένος σε ένα κόσμο εικονικής πραγματικότητας και σκιών, χωρίς να τον γνωρίζει.

Το θυμάστε το Κωσταλέξι;
Οι περισσότεροι το έχουν μέσα στο σπίτι τους. Μέσα τους.
Και εκεί είχαν κλειδώσει στο υπόγειο την αδελφή, ασφαλώς οι άντρες της οικογένειας.

Και όταν το κλάμα, που ακούγεται από το βάθος του υπογείου, κάποτε μεγαλώνει και ενοχλεί επάνω το πάρτι των «επωνύμων χωρίς όνομα» - κάτι σαν εσωτερική σύγχυση - έχουμε ένα ακόμα παράδοξο της εξωτερικής λογικής, της λογικής των πολλών. Προστρέχουν σε κάποιον «επιστήμονα» ψυχολόγο ή ψυχαναλυτή, για να ανακαλύψει και να αναδείξει κακοπάθειες της παιδικής ηλικίας αυτής της «άψυχης», ή πνευματικά νεκρής αρσενικής φιγούρας, που μετακινείται με το σάρκινο περίβλημα και με λίγα βολικά αισθήματα στην επιφάνεια του φλοιού της γης. Ένα εικονικό πρόσωπο ψάχνει για τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας.
Ενώ δεν ψάχνει να βρει, έστω και εκείνη την ώρα, το αθώο παιδί, που κρυώνει γυμνό και πεινασμένο στη σκοτεινή υπόγεια φυλακή, όπου βρίσκεται κλειδωμένο και ξεχασμένο.
Για τον ερχομό αυτού του παιδιού είχε ετοιμαστεί στην αρχή όλη η υπόλοιπη οικογένεια. Κι όταν αυτή η ψυχούλα ήρθε και μίλησε και ζήτησε και έκρινε και συμβούλεψε, η συμπεριφορά της, η λογική της, οι ανάγκες της σόκαραν τη λογική των πολλών. Και της έκλεισαν το στόμα και την απομόνωσαν. Ασύμφορη η παρουσία της κι ανεπιθύμητη.
Και τώρα η υπόλοιπη οικογένεια συνεχίζει να ζει μια ζωή χωρίς σκοπό, χωρίς έννοια, χωρίς λόγο. Ζει μια χαμένη ζωή. Ένα ωραίο άδειο ρούχο. Ένα κενό∙ ένα τίποτε στην αλυσίδα των χρόνων.

Γι’ αυτό το παιδί θα μιλήσουμε στη συνέχεια και για τη σκλαβωμένη καρδιά.

[1] Η άλλη μοιχεία, όπως οι αφορισμοί της κοινωνίας χαρακτηρίζουν την ερωτική απιστία, είναι συνθήκη ψεύδους και απάτης, που φαίνεται να σπάει δεσμά ζεύγους, το οποίο, όμως, ποτέ δεν υπήρξε κατά την πραγματική έννοια. Σ’ αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια, εφόσον όλη η σειρά αφορά, τελικά, στην έννοια και στη σημασία του Ζεύγους.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

το Ζεύγος



Ήταν σε μια επίσκεψη στο κτήμα του Νίκου Καρρά, λίγο μετά που είχαμε τελειώσει το σεμινάριο του Μάριου Δεσσύλλα για τα φυτά, όταν είδα να αναδύεται με πρακτικό τρόπο, το πρώτιστο για την ανθρωπότητα της Γης θέμα, το θέμα του Ζεύγους.
Ζεύγος! Aιώνιο σύμβολο και τελικός στόχος. Το Ζεύγος – Μονάδα και Μοναδικός δρόμος. Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για την επιστροφή, παρά να μπορέσεις να ξαναγίνεις ο ολοκληρωμένος Πρώτος άνθρωπος και Πρότυπο ανθρώπου.
Περπατούσαμε σε μια ρηχή ρεματιά, όταν μου έδειξε την επαναλαμβανόμενη εικόνα του ερωτικού συμπλέγματος μιας αγριοτριανταφυλλιάς και μιας αγριο-αχλαδιάς. Αφροδίτη η λυγερόκορμη τριανταφυλλιά και Άρης ο στιβαρός σύντροφός της σε ένα μόνιμο, όσο θα κρατήσει η ζωή τους, σφιχταγκάλιασμα.
Ζήλεψα τη διάρκεια του αγκαλιάσματος. Ποιος, εξάλλου, άνθρωπος δεν θα το ζήλευε∙ και πόσες φορές το πόθησα!
Το πλεονέκτημα της μετα-κίνησης, που απόκτησε ο άνθρωπος και τα ζώα έναντι των φυτών, το πληρώνουν με το ακριβό αντίτιμο της μικρής σε διάρκεια ερωτικής ολοκλήρωσης.
Χάρηκα την περηφάνια με την οποία ο Νίκος μας έδειχνε τους θησαυρούς του. Εκείνη την ώρα το κατέγραψα στο μυαλό μου, για να αναζητήσω αργότερα τις σχέσεις αναλογίας του ζεύγους, που αντικρίζαμε μπροστά μας, με τα ζεύγη, που βλέπουμε γύρω μας στην ανθρώπινη κοινωνία, όσο και με το εσωτερικό ζεύγος ανάμεσα στην Καρδιά και το Νου.
Μου ήρθε στη σκέψη μου ο Ιερός Γάμος, που με την ολοκλήρωσή του τελειώνει για τον άνθρωπο η περίοδος της γήινης εξέλιξής του. Ο Νους, τότε, με όχημα την Καρδιά συναντάει, επιτέλους, την Αλήθεια του και αναχωρεί για ανώτερες σπουδές σε άλλες περιοχές του Γαλαξία.

Είχα, κάποτε, ένα Δάσκαλο. Στην πρώτη μας συνάντηση μου είπε: να μάθεις να αποδέχεσαι τον άλλον με όλη του τη διαφορετικότητα. Όχι να παραδέχεσαι τις διαφορετικές του απόψεις, ανάγκες ή επιθυμίες, αλλά να του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από εσένα. Και να σέβεσαι αυτό το δικαίωμα, με τον ίδιο τρόπο, που θα απαιτείς από τους άλλους, να σέβονται το αντίστοιχο δικαίωμα για σένα. Μάλιστα, να μάθεις να ενθαρρύνεις τον άλλον στην ελεύθερη έκφραση αυτής της διαφορετικότητας.
Στη δεύτερη συνάντηση τον κατάλαβα να ανιχνεύει μέσα μου, αν η απόλυτη Ανοχή απέναντι στους άλλους είχε κιόλας εγκατασταθεί στην προσωπικότητά μου. Θα ήταν η φυσική συνέπεια της έμπρακτης αναγνώρισης της φυσικής και πνευματικής ανομοιότητας μεταξύ των ανθρώπων. Σκέφτηκα, ότι, ίσως, να μην είχε μείνει τόσο ικανοποιημένος.
Στην τρίτη μας συνάντηση, καθώς το καθαρό, όσο ενός παιδιού, βλέμμα του διάβαζε τις σκέψεις μου, μου είπε: θα περιμένεις για λίγο και όταν θα είσαι έτοιμος, θα συναντήσεις έναν άλλο δάσκαλο. Αυτόν θα τον έχεις δίπλα σου, ακόμα και μετά το δικό μου φυσικό θάνατο. Αυτός θα σου μάθει όλα, όσα σου χρειάζονται. Θα σε οδηγήσει στην επιβεβαίωση όλων των νόμων που υπάρχουν. Θα αποκτήσεις, έτσι, τη βάση και τους κανόνες και τις αναλογίες των σχέσεων μεταξύ όλων των δημιουργημάτων. Τότε εσύ θα βρεις τις ορθές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στην κοινωνία τους, καθώς και των ανθρώπων με τα όντα της υπόλοιπης φύσης.


Και καθώς έβλεπε απορία και ανησυχία μαζί, συμπλήρωσε:
Σου λείπει ο δημιουργικός Λόγος η βάση των ορθών σχέσεων όλων των όντων αυτού του κόσμου. Εγώ θα είμαι κοντά σου, αλλά δεν μπορώ να σου την προσφέρω, όπως αυτός ο δάσκαλος. Και όταν οι κόρες των ματιών μου είχαν διασταλεί, πρόσθεσε: ο δάσκαλος αυτός είναι η Φύση.
Τώρα δεν είσαι έτοιμος να την πλησιάσεις, κατά τρόπο που να δεχτείς και να αξιοποιήσεις αυτά που θα σου αποκαλύψει. Περιέχει όλα τα μεγάλα Μυστικά, αλλά τα κρατάει καλά για την κατάλληλη ώρα του καθενός. Είναι το μοναδικό βιβλίο της Θείας Αποκάλυψης. Ασχολήσου, όταν θα είσαι έτοιμος κυρίως με το κεφάλαιο Φυτικό βασίλειο. Αυτό είναι, που κυρίως χρειάζεσαι.

Έκτοτε ανάπτυξα τους δικούς μου δεσμούς με το Φυτικό βασίλειο, από συνομιλίες μέχρι χάδια. Ήταν και η περίπτωση που ξενύχτισα μαζί με κακοποιημένο δέντρο σε μια σχέση συνεχούς ενεργειακής επαφής, χέρι με κλαδί. Ήταν στα φυτά, που άρχισα να βλέπω το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο των ζωντανών οργανισμών. Και με τις οσμές των λουλουδιών τους έκαναν την παρουσία δίπλα μου, πνευματικά όντα της ιεραρχίας.
Μετά από χρόνια κατάλαβα, γιατί ο Δάσκαλός μου ζήτησε τη στενή μου σχέση με το φυτικό βασίλειο. Ήταν, που έπρεπε να κάνω τις σωστές επιλογές μου στην κοινωνία των ανθρώπων και παράλληλα να αναστήσω μέσα μου τη Γυναίκα. Είναι ο οδηγός μου στην πνευματική ολοκλήρωση.

Έτσι, όταν η σύντροφός μου μίλησε για το σεμινάριο για τα φυτά του Μάριου, δέχτηκα αμέσως. Και να, τώρα, στο κτήμα του Νίκου, να έχω ανάγλυφο μπροστά μου το σχέδιο της ανθρώπινης εξέλιξης στην περιοχή αυτή του Γαλαξία μας.

Γύρισα στο σπίτι γεμάτος σκέψεις, συναισθήματα και ευγνωμοσύνη για το Δάσκαλο, που άφησε εδώ και χρόνια την προσωρινή του μορφή, για τη Σύντροφό μου, για τον Μάριο, για το Νίκο, για τα δέντρα, τα λουλούδια, τους σπόρους, τους καρπούς. Για τη γέφυρα αυτή ανάμεσα σε μας και στον Δημιουργό. Για το Ζεύγος!
Γι’ αυτά θέλω να σας μιλήσω από την επόμενη φορά.