Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

πίσω από το stand της ομοιοδυναμικής και βιοδυναμικής καλλιέργειας

«ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΔΩ»

Οικογιορτή, πρωί 2 Οκτωβρίου 2010 και μόλις με αναγνώρισε μια παλιά συμμαθήτρια σε σχολή εσωτερισμού.
- Εσύ; Εσύ εδώ; Πώς;
- Ακολουθώντας τα βήματα της ζωής μου.
- Δηλαδή;
- Κάποτε πήρα το πτυχίο του γιατρού σωμάτων. Ήταν, ακόμα, η ευτυχισμένη εποχή που διδασκόμασταν να εξετάζουμε και να φροντίζουμε ολόκληρο τον άνθρωπο. Σπουδάσαμε, δηλαδή, πριν η υπερεξιδείκευση δημιουργήσει γιατρούς τοπικών περιοχών, ή μεμονωμένων συστημάτων του ανθρώπινου σώματος. Είχαμε ακούσει, ότι οι σωματικές παθήσεις προκαλούν δευτερευόντως ψυχικά – υποχονδριακά ή υστερικά – ενοχλήματα, όπως και για το ότι – πολύ πρόσφατο τότε – οι χρονίζουσες νευρωσικές καταστάσεις θα μπορούσαν, ίσως, να παράγουν οργανικές βλάβες. Ευτύχισα, επίσης, σα γιατρός να σταθώ στις τελευταίες στιγμές αρκετών ασθενών από διάφορες παθήσεις. Κρατώντας τους το χέρι, τους συνόδεψα ως την αρχή της γέφυρας προς την άλλη όχθη. Από την άλλη πλευρά ήταν αρκετές οι φορές που - κατά παράδοξη επίσης τύχη – καλωσόρισα, παρέα με τους μαιευτήρες, τους αλλοδαπούς, καθώς άνοιγαν τα μάτια τους στον κόσμο μας.
Όλα αυτά με ώθησαν να γνωρίσω καλύτερα το μυστήριο της ζωής και του θανάτου και με οδήγησαν πρώιμα στην αναζήτηση της Αλήθειας στο μυστήριο της Ζωής.
Τι υπάρχει πέρα από το ανθρώπινο σώμα; Ποιος ο σκοπός της γέννησης; Γιατί δημιουργούνται και πώς χρησιμοποιούνται τα ανθρώπινα σώματα; Γιατί οι αρρώστιες; Τι είναι η υγεία; Πότε ο θάνατος; Τα συναισθήματα; Οι σκέψεις; Το άγχος; Η αισιοδοξία; Η ελπίδα; Ο φόβος; Ο θυμός;
Γιατί ένα σώμα γεράζει πριν την ώρα του, γιατί ένας άλλος παραμένει ως τα βαθιά γεράματα ανθηρός και δημιουργικός;
Γιατί οι ξαφνικές μεταλλάξεις; Γιατί οι επίμονες προσκολλήσεις;
Και ο ρόλος του γιατρού μέσα σε όλα αυτά;

Και, πάλι, ευτύχισα να περάσω τις πύλες πολλών σχολών εσωτερικής φιλοσοφίας και συστημάτων μυητικής πρακτικής και προχωρούσα στην συμπλήρωση της ιατρικής και ανθρώπινης συνειδητότητας.
Έμαθα για τη σύνθεση του ανθρώπινου όντος. Συμφωνούσαν στα γενικά οι περισσότερες σχολές. Εδραίωσα τη σχέση μου ανάμεσα στα υλικά φαινόμενα, από τη μια πλευρά και στην ενέργεια, από την άλλη. Κατανόησα τη συνεργασία της ορατής φύσης του ανθρώπου και της αόρατης πραγματικότητας.
Προχώρησα την ιατρική μου ολοκλήρωση, με την επαφή που είχα, τόσο με την ομοιοπαθητική, όσο και με τον βελονισμό. Μεγάλα βήματα αλήθειας. Και βρέθηκα στην τελική περίοδο της ολοκλήρωσής μου ως γιατρού και ως ανθρώπου, όταν εισχώρησα στις διάφορες μεθόδους και τεχνικές της «ολιστικής» λεγόμενης θεραπευτικής.
Εκεί, προπαντός, κατανόησα τον κυρίαρχο ρόλο του πνεύματος μέσα στο σώμα και τη δύναμη της επιρροής του στην ύλη τη δική του και του περιβάλλοντός του.
«Έπιανα» τα όρια του ενεργειακών πεδίων και έκανα διαγνώσεις εσωτερικών παθήσεων ύλης και ψυχής, πριν ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στον ασθενή.
Τότε ο Δάσκαλος της ζωής μου ήρθε, για να ενισχύσει τη φροντίδα και τη μέριμνα για τον Άλλον και για να μου δείξει, ότι δεν υπάρχουν χωρικά όρια επίδρασης της αγαθούς σκέψης και πρακτικής, όταν γεφυρώνεται από το πάθος.
Ο «ολισμός» κυρίευσε το σύνολο της ύπαρξής μου. Και, μεσήλικας πλέον, άρχισα με ενθουσιασμό εφήβου να υπηρετώ και να διαδίδω το μήνυμα της ολιστικής σύνθεσης ατόμου και κοινωνίας.
Ο εσωτερικός μου διάλογος, η διαλογιστική επικοινωνία με τον Ουρανό και η ένωσή μου με τη Γυναικεία φύση με έφεραν κοντά στο τέλος της πνευματικής μου πορείας.
Κάποια υστέρηση παρέμενε ακόμα. Τη γνώριζα, αλλά την προσπερνούσα. Δεν ήταν ακόμα για μένα η ώρα της. Και ο Δάσκαλός μου δεν θέλησε, τότε, να με περπατήσει στους δρόμους της.
Αυτή η υστέρηση είχε να κάνει με την ανάπτυξη της αριστεράς, όπως λέμε στην εσωτερική διδασκαλία, πλευράς του ανθρώπου και την συνειδητή σχέση μου με αυτή. Δηλαδή με τον κόσμο των πνευμάτων της φύσης, με τον Αγγελικό κόσμο της Δημιουργίας.

Ήταν ένα απομεσήμερο, όταν η σύντροφός μου ανέφερε για το επικείμενο σεμινάριο του Μάριου και ρώτησε για τη γνώμη μου.
- Τι τίτλο έχει; Τη ρώτησα.
- «Γνωρίζουμε τα φυτά και τις φυσικές μεθόδους καλλιέργειας».
Κάτι μέσα μου ανταποκρίθηκε. Σε κάποιο σύστημα μεθόδου εσωτερικής εξέλιξης αναφερόταν ότι «κάθε ανθρώπινο ον έχει ως φυσικό εκπαιδευτή τη Δημιουργία…και ότι αρκεί να προσδώσει μία συγκεκριμένη προσοχή σ’ αυτό το βουβό εκπαιδευτή, προκειμένου… να καταστεί αυτός ο πιο εύγλωττος Διδάσκαλος που μπόρεσε ποτέ να κατέχει ο άνθρωπος».
Αποφάσισα να τη συντροφέψω και εκεί.
Από το πρώτο σεμινάριο αντιλήφθηκα, ότι είχε έρθει η ώρα της τελικής μου ολοκλήρωσης. Και μετά το τελευταίο σεμινάριο και έπειτα από τη συναναστροφή μου με καλλιεργητές θιασώτες της βιοδυναμικής και ομοιοδυναμικής μεθόδου είχα πάρει την κατεύθυνση της τελικής μου δραστηριότητας.
Και να ‘μαι σήμερα στην Οικογιορτή του 2010 πίσω από τον πάγκο της βιοδυναμικής και της ομοιοδυναμικής καλλιέργειας μαζί με το Σπύρο, την Έλενα, το Νίκο και, βέβαια, μαζί με το Μάριο να σπέρνουμε μαζί με τους σπόρους των υγιών ποικιλιών και το μήνυμα του ύπαρξης ενός κόσμου πνευμάτων πίσω από τις μορφές της ύλης και την ανάγκη της συνεργασίας μαζί τους.

Από την άλλη πλευρά οι επισκέπτες. Ξεχώρισα πέντε τύπους.
1) Οι αδιάφοροι. Βόλτα μαζί με τα παιδιά τους στις ωραίες φθινοπωρινές μέρες στο απέραντο πάρκο. Πού και πού καμιά ματιά στα προϊόντα της εποχής βιοκαλλιεργητών (κηπευτικά, λαχανικά, αποξηραμένα, βότανα, όσπρια,) και στα κατασκευάσματα από φυσικά και ανακυκλώσιμα υλικά με φαντασία και με επιδέξια χέρια (αιθέρια έλαια, κηραλοιφές, ζυμαρικά, λικέρ, λάδι, σαπούνια, κεραμικά, κρέμες, χυμούς, προϊόντα μελισσών, ανθοϊάματα, γλυκά, μαρμελάδες, κοσμήματα, ακόμα και ζωγραφική της Σούζυ με χρώματα από το χώμα).
2) Οι ενδιαφερόμενοι θεωρητικά. Έχουν ακούσει και θέλουν να μάθουν περισσότερα.
3) Οι ενδιαφερόμενοι πρακτικά. Είτε στο ξεκίνημα, είτε οι ψαγμένοι. Είτε αυτοί που αποχαιρετούν τη ζωή της πόλης, είτε εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη μια πιθαμή του ακάλυπτου χώρου της πολυκατοικίας, ή τη γλάστρα τους στη βεράντα.
4) Όσοι έρχονται για τα εργαστήρια κατασκευών, που πληροφορήθηκαν ότι θα γίνουν (τυριού, μερέντας, σαπουνιού, μαρμελάδας, ανεμογεννήτριας, σπιτιού με την τεχνική κόμπ κλπ).
5) Οι φουσκωτοί. Είναι οι «επιστήμονες». Στέκονται απέναντί σου τεντωμένοι. Είναι οι αφ’ υψηλού επισκέπτες. Δεν σκύβουν πάνω στα προϊόντα ή στα φυλλάδια ενημέρωσης. Κάνουν την πρώτη ερώτηση. Περιμένουν βιαστικά την ενημέρωση, ώσπου να του δοθεί η ευκαιρία να δηλώσουν το είδος του πτυχίου τους (π.χ. Εγώ είμαι Φυσικός, ή Μαθηματικός). Τονίζουν το Εγώ και το Φυσικός ή το Μαθηματικός. Το Είμαι δεν το ξέρουν, δεν το έχουν συναντήσει.
Τους μιλάς για τη φιλοσοφική βάση της βιοδυναμικής, την ανάγκη επικοινωνίας και συνεργασίας και με τις κοινότητες των φυτών, των πουλιών, των εντόμων, των σκουληκιών του χώματος και δεν συσπάται το πρόσωπό τους. Ούτε δείχνει να συγκινείται η ψυχή τους, κρυμμένη πίσω από το παραπέτασμα της επιστήμης τους. Τους εξηγείς για τα παρασκευάσματα της ομοιοδυναμικής και, καθώς τα αρνούνται, τους βλέπεις να μικραίνουν οι ίδιοι μέσα στην άγνοιά τους. Τους νοιώθεις στο τέντωμα της σπονδυλικής τους στήλης και στην αύξηση του τόνου των μυών τους να αγνοούν και να μη θέλουν να παραδεχτούν ακόμα και τις μετρήσεις των πιο εκλεπτυσμένων οργάνων της σημερινής επιστήμης, που ανακαλύπτουν διαφορές δυναμικού του ανθρώπινου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Τους περιγράφεις την επιστημονική σκέψη σημερινών «ανοιχτών» ερευνητών, που ανιχνεύουν διαφορές βιο-δυναμικού πεδίου σε άρρωστα όργανα του σώματος κατά την ώρα της προσευχής τους και αποσύρονται περισσότερο στο κουτί της επιστημονικής τους ακαμψίας. Στο τέλος τους λες, αγόρασε ένα κιλό από τις ντομάτες ή τις πατάτες του διπλανού πάγκου και η γεύση τους θα σου μιλήσει πιο εύγλωττα, ή ο Νίκος θα σου μιλήσει για τις συμφωνίες που έχει κάνει με τα πουλιά. Αλλά και συ θα τον συνοδεύσεις στα ραντίσματα, που θα κάνει στις άγιες νύχτες. Προχωρούν και αλύγιστοι προσπερνούν τον πάγκο των ομοιοδυναμικών προϊόντων.
- Θύμωσε, μονολογεί, ο Φάνης.
- Φοβάται και αμύνεται. Έχει εξαρτήσει το είναι του από την επιστημονική του κατάρτιση. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του. Όταν θα έρθει, θα δει την έλλειψη Πνεύματος στην οικοδομή της επιστημονικής του γνώσης και τότε θα τον ξαναδείς σε κάποια μελλοντική οικογιορτή.
- Κι αν δεν έρθει;
- Έχει κι άλλες ζωές!