Οι πρώτες αλλαγές

Είναι ο άνθρωπος που «βλέπει» τον δεύτερο Ουρανό.
Έψαξε και έχει βρει το δάσκαλο ή την πηγή της διδασκαλίας, η οποία, όπως ελπίζει, θα τον οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση.

Στη φάση αυτή μπορεί σε πολλούς να παρουσιαστούν από την αρχή αρνητικές αντιδράσεις, που δεν θα είναι εποικοδομητικές και θα προκαλέσουν καθυστέρηση εξέλιξης.
Από εκείνους, που θα βρουν το Δάσκαλο, κάποιοι δεν αντέχουν την αλήθεια των λόγων του και το βάρος τους∙ κιοτεύουν και τρέπονται σε φυγή. Άλλοι, πάλι, μένουν ακινητοποιημένοι περιμένοντας το θαύμα. Ήδη από το στενό κύκλο των μαθητών του Χριστού έχουμε παραδείγματα και για τις δυο περιπτώσεις.

Ο μαθητής μας γεμάτος ελπίδες – και, κάποτε, πετώντας στα σύννεφα – αρχίζει να λαμβάνει, με όποιο τρόπο, τη διδασκαλία και να χαίρεται και να δυναμώνει με τη συντροφιά εκείνων, που συναντάει στον καινούργιο δρόμο.
Καταρχήν είναι αχόρταγος στην ποσότητα της διδασκαλίας που παίρνει. Και άλλη και άλλη! Δεν ξεχνάμε, ότι, μόλις ήρθε από τον κόσμο των ποσοτήτων.
Μέσα στον πρώτο – κάποτε επικίνδυνο - ενθουσιασμό δεν έχει αντιληφθεί ο ίδιος, ότι από τα πρώτα, κιόλας, βήματα θα πρέπει να κινηθεί με στόχο να ελαττώνει τις φροντίδες για την ποσότητα∙ είτε πρόκειται για ποσότητα ύλης, είτε και για ποσότητα εξωτερικής γνώσης. Δηλαδή θα πρέπει να αρχίζει να αλλάζει τη λογική του μυαλού του.
Έτσι, αρχίζουν οι πραγματικές δυσκολίες[1].
Μέχρι τώρα οι δυσκολίες προερχόταν κατά το πλείστον από τη σχέση του, από τη συναλλαγή του με το περιβάλλον. Τώρα η συναλλαγή και ο διάλογος μεταφέρονται μέσα του. Τώρα πηγή των δυσκολιών του είναι ο ίδιος εαυτός του.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεται, ότι, τώρα, έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική του αντι-παράθεση μεταξύ του Νου του - που ήταν μέχρι τώρα ο κατεξοχήν σύμμαχος και οδηγός του - και του Λόγου της Καρδιάς.

Στην αρχή αυτή η διαπίστωση αποτελεί για τον ίδιο έκπληξη.
- Δηλαδή το πρόβλημα, τώρα, βρίσκεται στον εαυτό μου; δηλαδή ο αγώνας μου θα έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του εαυτού μου;
Μου λέτε, ότι δεν είναι θέμα γνώσεων, αλλά επεξεργασίας του εαυτού μου.
Και τι περισσότερο μου χρειάζεται να κάνω; έσπασα το φράγμα της μάζας και ξέκοψα από αυτήν με τόσο κόστος συναισθηματικό και υλικό. Τώρα τι άλλο χρειάζομαι;
Εγώ, τώρα, περιμένω την αναγνώριση και την αμοιβή μου. Περιμένω δώρα και δυνάμεις από το θεό. Και αντί αυτών μου λέτε, εξακολούθησε να προχωρείς, να υπερβαίνεις, να αλλάζεις! Μα, πάλεψα τόσα χρόνια με τόσες δυσκολίες, στερήσεις και με την έλλειψη κατανόησης και αναγνώρισης από τους άλλους.
Άλλαξα σκέψεις, άλλαξα συναισθήματα, παρέες, περιβάλλον, άλλαξα νοοτροπίες, άλλαξα τρόπους ζωής, απασχολήσει, επάγγελμα, συντρόφους, κατοικίες, στόχους, όνειρα. Τι άλλο να αλλάξω;
Τελείωσα, ήρθα, θα μείνω!
Και εσείς μου λέτε: όλα αυτά ήταν αλλαγές σε αναφορά με τους άλλους. Τώρα πρέπει να αλλάξεις τον ίδιο σου τον Εαυτό. Για μια τέτοια αλλαγή ήρθες στη Γη.
Πού να προχωρήσω; Ο εαυτός μου απέδειξε, πόσο τα καταφέρνει στην πάλη με όλους απέναντί μου και στη μοναξιά. Κουράστηκα.
Τώρα, με τη συντροφιά των ομοίων μου, θέλω να έχω τη μερίδα μου στις γνώσεις για τους εκλεκτούς, ώστε με αυτές να πλησιάσω και να κοινωνήσω με το Θεό.

Δηλαδή, ο μαθητής βρίσκεται, πλέον, μπροστά στην πραγματικότητα της Αλήθειας. Ο ίδιος είναι ένα αθάνατο Πνεύμα, το οποίο έρχεται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση στον υλικό κόσμο της Γης για να επιτελέσει ένα πρόγραμμα. Στο πρόγραμμα αυτό περιέχονται με λεπτομέρειες συγκεκριμένα αρχεία. Ένα σχέδιο, που περιέχει λεπτομερή περιγραφή όλων των δραστηριοτήτων, που θα πραγματοποιηθούν σε ένα ακριβές χρονικό διάστημα, στο διάστημα της τρέχουσας ενσάρκωσης, καθορισμένο έτσι, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος.
Είναι τα μαθήματα, μέσω των οποίων το Πνεύμα εξελίσσεται διευρυνόμενο ως συνειδητότητα, αλλά και οι προβλεπόμενες ανθρώπινες σχέσεις. Με αυτές θα προωθηθούν τα μαθήματα, αλλά και θα υπηρετηθεί η συμπαντική Δικαιοσύνη.

Αυτός που παρακολουθεί μια εσωτερική σχολή, πρέπει να αποδείξει στον εαυτό του μέσω και δια της ζωής του, ότι έλαβε και ήπιε από το ύδωρ της πηγής της Αλήθειας. Το αν συμφωνεί, ή διαφωνεί με μια Διδασκαλία, με ένα πρόσωπο, ή με μια συνθήκη, έχει ελάχιστη σημασία. Το ουσιώδες είναι, αν θα συμφωνεί, ή όχι, η ζωή του με αυτό που το Πνεύμα του μεταδίδει μέσω της Καρδιάς∙ αν θα συμφωνεί, ή όχι, η ζωή του με αυτό, που ισχυρίζεται ο κάθε μαθητής, πως πιστεύει και ακολουθεί. Εξάλλου, η αποφοίτηση από τη σχολή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η επιβεβαίωση της κατανόησης της πνευματικής του φύσης∙ το γνώθι σ’ αυτόν! Και η κατανόηση αυτή δεν επιβεβαιώνεται παρά μονάχα με την ποιότητα της ζωής του ίδιου.

Στην αρχή νομίζει, ότι η δυσκολία έχει να κάνει με την κατανόηση της διδασκαλίας που λαμβάνει.
Και εάν τύχει οι διαχειριστές της πνευματικής παρακαταθήκης να έχουν, ήδη, παρασυρθεί σε μεθόδους ακαδημαϊκού σχολείου (ανάγνωση, ερμηνεία, αποστήθιση, ερωτηματολόγια, κανονισμοί κλπ), τότε πάσχει ολόκληρη η σχολή και στην αρρώστια της παγιδεύονται και οι νεόφυτοι.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τις πιο πολλές φορές, ο αόρατος κύκλος έχει κιόλας κλείσει και πρέπει να αποφασιστεί από κάποιον φωτισμένο το κλείσιμο και του ορατού κύκλου, ώστε να πάψει να αποτελεί η σχολή μια μαύρη τρύπα για νεαρές ψυχές.

Ο άνθρωπος, ως Διανοητική αρχή (Mind), είναι μια σύνθεση χωρίς πυρήνα και χωρίς συνέχεια!
Ο πυρήνας είναι το Πνεύμα (Spirit) και αυτό καθορίζει τη Λογική, την Ηθική, τις Ανάγκες και τις Αξίες, καθώς και τον Προσανατολισμό και την Κατεύθυνση. Και είναι το Πνεύμα που δίνει και την αναγκαία Ώθηση της ζωής.
Επομένως, σιγά-σιγά αρχίζει ο ως τότε Κυρίαρχος Νους να μαθητεύει με Δάσκαλο το Πνεύμα του.
Αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι Όψεις: οικοδόμησης και καταστροφής, έλξης και άπωσης. Τι είναι Αρετή και Ελάττωμα. Τι είναι στην πραγματικότητα Καλό και Κακό. Τι είναι Θάνατος και Γέννηση, Διείσδυση και Περικάλυψη, Χώρος και ο Χρόνος. Οι δυο όψεις της ίδιας μονάδας, της ίδιας συνθήκης, της ίδιας πορείας.
Και αρχίζει να εκπαιδεύεται στην τεχνική να νικάει χωρίς πόλεμο «…μη αντιστήναι τω πονηρώ».
Να δέχεται, ότι μέσα στο φως της αρετής υπάρχει το στίγμα του ελαττώματος. Και ότι η εξάλειψη του ελαττώματος, δεν είναι η ελάττωση του ελαττώματος, αλλά η ενίσχυση των στιγμών της Αρετής. Ώσπου να φτάσει στην απόρριψή του, όταν έρθει η ώρα να μην έχει το ελάττωμα σημασία για κείνον.

Ο μαθητής σύντομα αρχίζει να καταλαβαίνει, ότι ήρθε η ώρα, που ο Νους πρέπει να μάθει να υπακούει στη Λογική του Πνεύματος και στην Ηθική του Σύμπαντος. Επομένως οφείλει να διαμορφώσει εκ νέου την αντίληψή του για Ηθική και Λογική. Και στη νέα αντίληψη θα προσαρμόσει και τους στόχους της πρακτικής του.
Αυτά αποτελούν θεμελιώδης διαφορές και πραγματικές δυσκολίες.
Μέχρι τώρα υπήρχε μια ηθική που καθόριζε τις σχέσεις των ανθρώπων. Υπήρχε και μια λογική, που το Εγώ τη θεωρούσε δεδομένη και με αυτή τη λογική προγραμμάτιζε και δημιουργούσε, αφού η λογική αυτή αναδείκνυε και τις αναγκαιότητες.
Τώρα εμφανίζεται μια Ηθική, που δεν καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων και γενικώς των όντων, αλλά, αντίθετα, παύει τον όποιο καθορισμό καθιέρωσαν οι άνθρωποι και οι θρησκείες. Είναι η Ηθική της Βούλησης!
Άλλοι μπροστά σ’ αυτή την Ηθική νοιώθουν να ελευθερώνονται, ενώ άλλοι αισθάνονται αβεβαιότητα και συχνά νοιώθουν ανίσχυροι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ποια, όμως, Βούληση; Εδώ είναι η ώρα της Διάκρισης. Χρειάζεται τη Βούληση της Ψυχής για τις σταθερές ανάγκες, που στο κάθε τώρα μετακινούν το άτομο από το χθες στο αύριο, και όχι, πια η θέληση για επανάληψη της απόλαυσης του χθες.
Τη γνωρίζει αυτή τη Βούληση, καθώς πολεμούσε το ρόλο της Μοίρας ή της Τύχης, προκειμένου να ξεφύγει από την κατάσταση ανυπαρξίας, την κατάσταση της Μάζας και να αναλάβει την ευθύνη του. Ήταν πάντοτε η δύναμή του και η δοκιμασία του.
Και ζητιέται από το Νου μια Λογική, που διαρκώς δημιουργείται και προσαρμόζεται, όχι στις έξω επιδράσεις, αλλά στις Αναγκαιότητες του Πνευματικού ενδο-πυρήνα. Γι’ αυτό και δεν δημιουργεί αυτή η λογική, παρά μόνο, ότι συμφέρει στις σταθερές πνευματικές αναγκαιότητες.
Ήρθε, το καταλαβαίνει, η ώρα να επανακρίνει και να επαναξιολογήσει τον πίνακα των ηθικών του αξιών και των θεωρούμενων αναγκών του.
Ο Νους στο εξής θα υπηρετεί τις ανάγκες του Εγώ της Μόνιμης Προσωπικότητας και δεν θα φροντίζει μόνο για τις απολαύσεις των επιθυμιών.

Στην πραγματικότητα ήρθε η ώρα να αρχίσει ο Νους να περιορίζει τις φροντίδες του για ποσοτική αύξηση του «Έχειν» της ατομικότητάς του και να ασχολείται με την ποιοτική βελτίωσή της.
Εδώ είναι ο τόπος του μεγάλου και διαρκούς διλήμματος: Είναι ή Έχειν;
Όσο κινείται στη ζωή του Έχειν, τόσο πιο πολλές οι προσκολλήσεις σε πρόσωπα, πράγματα και συνθήκες. Τότε, είτε φοβάσαι μήπως πάψεις να έχεις, είτε, όταν δεν έχεις, κάνεις τα πάντα για να αποκτήσεις. Κι αυτός ο πόνος, που παράγεται και από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μαζί με κτητικότητα, είναι ο πόνος της ζήλειας και της μοναχικότητας στη διεκδίκηση του Έχειν.
Πώς θα τα καταφέρω στη ζωή με τη νέα ματιά της Αλήθειας;
Απ’ τη μια μεριά η μέριμνα για το «Έχειν». Ήταν η βασική μέχρι τώρα επιδίωξη. Έτσι δεν με είχαν συνηθίσει όλοι; γονείς με τις παροχές τους, συγγενείς με τα δώρα τους, σχολείο με το κυνήγι βαθμών. Και μια κοινωνία με σύνθημα την Αύξηση και την Άνοδο.
Πώς θα ισορροπήσω, τώρα, ανάμεσα στην επιδίωξη του «Έχειν» και στη μεταμόρφωση του «Είναι», που μου αποδεικνύει η διδασκαλία, ή που μου δείχνει με το παράδειγμά του ο δάσκαλος;
Από τη μια ο κοινωνικός περίγυρος, οι ανάγκες του σώματος, οι επιθυμίες που τρυπώνουν από τον εξωτερικό μας κόσμο, η απαιτητική φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης σε συνδυασμό με τόσες πλάνες, οι συνήθειες, τα αντανακλαστικά της ως τώρα ζωής μας και από την άλλη μεριά η λογική του έσω εαυτού με το πρόγραμμά του, για το οποίο ακούω την καρδιά να μου μιλάει.
Με το ένα του πόδι πατάει στη γνωστή του εγωική λογική και από την άλλη κινείται προς αλτρουιστικές συμπεριφορές. Το ένα χέρι του σε κεντρομόλο κίνηση που μπορεί να αρπάζει και να κλέβει από το περιβάλλον για να τα προσθέσει στον εαυτό του, ενώ στο άλλο χέρι η φυγόκεντρη κίνηση, μίμηση θεού, μοιράζεται με το περιβάλλον και δωρίζει.

Οι κάτοικοι του δεύτερου Ουρανού ταλαντεύονται μεταξύ της εξωτερικής ανάγκης του «Έχειν» και του εσωτερικού αιτήματος του «Έίναι».
Μέχρι τότε ζήσανε τη σύγκρουση μεταξύ του εαυτού τους και του εξωτερικού (κοινωνικού και φυσικού) περιβάλλοντος. Ο διάλογος έχει πάρει ήδη χαρακτηριστικά αντίλογου ανάμεσα στον Εαυτό και στον εαυτό.
Γι’ αυτό και θα προχωρεί δυο βήματα και ξαναγυρίζει άλλα τόσα.
Θα περάσουν πολλές ενσαρκώσεις μέχρι να σταθεροποιηθεί σε μια γρήγορη, ή, έστω, αργή κίνηση, αλλά διαρκή κίνηση προς τα εμπρός∙ προς την Πίστη, προς την Αγάπη, προς την Αλήθεια, προς την Ελευθερία.

Έφτασε η ώρα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από τις συνήθειες του και να βγει από το βόλεμά του.
Και η Συνήθεια αποτελεί συνθήκη ενάντια στην ύπαρξη του αληθινού εαυτού. Ο άνθρωπος αδρανεί και δέχεται την αδράνεια για δράση. Νομίζει ότι ζει, αλλά ζει σε μια ονειρική φαντασίωση. Καταλήγει να προσδιορίζει με τη συνθήκη της συνήθειας ακόμα και το είδος της Αγάπης του και της Πίστης του.
Η συνήθεια αποτελεί μια εξωτερική πυξίδα, γι’ αυτό συντηρεί την τάση να επανέλθουμε στον κόσμο της Μάζας, από όπου ξεφύγαμε. Και, ναι, μεν, δεν επανερχόμαστε, πλέον, σε κόσμους κατώτερης συνειδητότητας, αλλά μέσω της συνήθειας καθυστερούμε την εξέλιξή μας. Τώρα ο μαθητής καλείται να χρησιμοποιήσει την εσωτερική πυξίδα του Πνεύματος και της Ψυχής του.
Και, επειδή η Συνήθεια είναι κατάσταση που δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο, άρα ο ίδιος μπορεί και οφείλει να την ελέγξει.

Και ήδη από τις πρώτες στιγμές ο Νους ανασυντάσσεται και αντιτάσσει την άμυνά του. Έχει πολλές δυνατότητες ο Νους, τόσες που μπορεί να αναστείλει, ή, στην πιο καλή περίπτωση, απλώς να επιβραδύνει την πνευματική εξέλιξη, προκειμένου να διατηρήσει τον ηγετικό του ρόλο, που απολάμβανε μέχρι τώρα.
Μπορεί στους προηγούμενους κόσμους το μυαλό να ενεργοποιήθηκε και να συνέδρασε, προκειμένου το άτομο να απελευθερωθεί από την κατάσταση της ανυπαρξίας στη μάζα, ώσπου να αναδυθεί ως αυτόνομο πρόσωπο. Τώρα, όμως, ο Νους δεν είναι αποφασισμένος να παραδώσει τον κυβερνητικό του ρόλο σε κάποιο άλλο Ον, σε κάποια άλλη λογική, που αναδύεται από το βάθος και επανακαθορίζει τις Αξίες.
Τώρα ο Νους κάθεται στο θρόνο του Εγώ, είναι η λογική και ο αποφασιστικός παράγοντας, που κυβερνά το πολυ-υπόστατο σύνολο του ατόμου. Και, να, που αρχίζει να δηλώνει την παρουσία του απαιτώντας με διάφορους τρόπους ενίσχυση της θέσης του Εγώ σε σύγκριση με τους συμμαθητές στο περιβάλλον της νέας ζωής. Η νέα σχολή πολύ συχνά γίνεται το μέσον έξαρσης του Εγώ και υπεροχής μεταξύ των υπόλοιπων μαθητών. Κι άλλη ποσότητα διδασκαλίας και άλλες, περισσότερες, γνώσεις. Οι δε τέτοιοι οπαδοί-μαθητές είναι τακτικοί, πιστοί και ενθουσιώδεις μέχρι και φανατισμένοι με τη διδασκαλία∙ άρα για την «Οργάνωση» είναι τα καλά μέλη και αποτελούν πολλές φορές καύχημα των σχολών.

Και ας δούμε κάποιους από τους τρόπους που αντιδρά το Μυαλό.
Στην πραγματικότητα το μυαλό δεν κινείται από συνειδητή αντίδραση. Είναι, όμως, επιρρεπές σε φόβους, ανασφάλειες και ανησυχίες. Και ως εκ τούτου έχει αναπτύξει μηχανισμούς, είτε για να αντιμετωπίσει τις πρακτικές δυσκολίες της ζωής, είτε, επειδή υπόκειται σε πλάνες και υποκύπτει στις επήρειες και στους πειρασμούς του Αντίπαλου. Τώρα, απλώς ενεργοποιούνται αυτοί οι μηχανισμοί, για την αυτοπροστασία του Εγώ.
Όμως, τώρα, μπορεί με αυτούς τους μηχανισμούς να καθυστερήσει την πνευματική μας εξέλιξη.
Οι δυο πιο επικίνδυνες καταστάσεις που θα παρουσιαστούν είναι ο μηχανισμός της
Συνήθειας, για την οποία αναφερθήκαμε και η παγίδα της Αμφιβολίας.
Η Αμφιβολία εμφανίζεται ως μηχανισμός άμυνας. Μέχρι τώρα προκειμένου να προχωρήσει σε όποιες «αλλαγές», η καθημερινότητα του ζήταγε πλήρη υποταγή, για να του δώσει το στήριγμα, πως βαδίζει στο δρόμο των πολλών, επομένως είναι ασφαλής και θα προκύψει πραγματικό όφελος.
Τώρα, που ο δρόμος των πολλών δεν τον στηρίζει στις επικείμενες αλλαγές, εμφανίζεται η Αμφιβολία. Και εφόσον ο μαθητής δεν έχει ακόμα ενισχύσει την Πίστη του, ο μηχανισμός αυτός δουλεύει αποτελεσματικά.
Η αμφιβολία πηγαίνει μαζί με την έλλειψη πίστης. Μιλούμε, βέβαια, για εκείνη την Πίστη που απορρέει από τη συνάντησή μας με το Πνεύμα μας, η οποία για τον ίδιο, αποτελεί προσωπική εμπειρία και ύψιστη γνώση.

Ο μηχανισμός της Μίμησης σε τέτοιες περιπτώσεις συχνά ενδυναμώνεται, προκειμένου να συντηρήσει με εύκολο τρόπο υποτιθέμενες καλές σχέσεις με τους γύρω μας. Οι σχέσεις μας, όμως, με τους ομοίους μας δεν είναι ούτε αληθινές, ούτε σταθερές. Στην πραγματικότητα η μίμηση περιέχει τη δυνατότητα πλάνης, υπάρχει δε και πρόθεση εξαπάτησης.

Επίσης σοβαρό εμπόδιο στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου αποτελεί το αίσθημα Ενοχής.
Ήδη το αίσθημα της Ενοχής περιγράφεται από την περίπτωση της αδελφοκτονίας Κάιν και Άβελ. Πρόκειται, σαφώς, για αποπλάνηση του ανθρώπου, που οφείλεται στον Αντίπαλο συχνά, δε, καλλιεργείται και από τα θρησκευτικά ιερατεία, που έχουν αποκλίνει από τη διδασκαλία του Ουρανού.
Εμποδίζει την εσωτερική αποκατάσταση της Δικαιοσύνης.
Υπάρχει, ασφαλώς, κάποιο σφάλμα, αστοχία και ανάλογα με την προσωπική άποψη περί του ορθού και το διαμορφωμένο αίσθημα της Δικαιοσύνης παράγεται η Ενοχή. Η Ενοχή έχει ως συνεπακόλουθο τον Πόνο. Κάποτε, βέβαια, ο πόνος φέρνει λύτρωση, κάποτε, όμως, αποτελεί φυλακή στον κόσμο της ύλης.
Γι’ αυτό, αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια σύνθετη δυσαρμονική κατάσταση, που, εντούτοις, πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί σωστά και να προσπεραστεί.

Το αίσθημα της Δικαιοσύνης θα διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στην πνευματική πορεία.
Και εδώ, θα πρέπει να απαλλαγεί από τα πλαίσια της έννοιας της ανθρώπινης δικαιοσύνης και των ανθρώπινων νόμων, όσο και από πλανημένες αντιλήψεις για τη Δικαιοσύνη του Σύμπαντος.
Θα πρέπει να μάθει και να δεχτεί στη ζωή του, ότι ο Νόμος υπάρχει προαιωνίως και δεν δημιουργείται από τους ανθρώπους, ούτε καθορίζεται από αυτούς. Υπάρχει και καθορίζει τους δευτερεύοντες νόμους που διέπουν το Σύμπαν. Και σ’ αυτούς τους Νόμους θα έπρεπε να βασίζονται οι ανθρώπινοι και σ’ αυτούς να υπακούει ο νόμος της Καρδιάς, για όσο διάστημα χρειάζεται, ώσπου να εμφανιστεί και να εκδηλωθεί ο Νόμος της Πνευματικής Μονάδας, που αποτελεί τον πυρήνα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Από εκεί και πέρα αυτός ο Νόμος θα αποτελέσει το σταθερό κέντρο, που θα ορίζει τη στάση του μαθητή απέναντι στους ανθρώπινους νόμους και εκεί θα επανέρχεται μετά από κάθε πελαγοδρόμηση.
Τώρα μπορεί να μάθει, πως αν μια κλοπή ή ένας φόνος είναι αδικήματα, που διώκονται από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, είναι, επίσης αδικήματα και εκείνες οι καταστάσεις, οι οποίες δεν διώκονται από τα ανθρώπινα δικαστήρια. Παραδείγματα θανατηφόρων, πνευματικά, συνδυασμών αποτελούν η απληστία και η νωθρότητα, η φιλοδοξία και η αλαζονεία, η οργή και το μίσος κ.ά.

Δύσκολες αλλαγές.
Όμως αυτές οι αλλαγές χαράσσουν και βεβαιώνουν το δρόμο της εξέλιξης.
Κι όποιος δεν έχει διάθεση, ή δεν έχει το κουράγιο να εφαρμόσει στην καθημερινή ζωή τη διδασκαλία που λαμβάνει και να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στον εαυτό του, μοιάζει με εκείνον που η λαϊκή θυμοσοφία τον κατηγορεί, ότι δεν θέλει να ζυμώσει. Έχει το δοχείο του με όλα τα υλικά στη διάθεσή του, για να φτιάξει την τροφή του και να καλύψει την πνευματική πείνα του, αλεύρι, νερό, αλάτι, βρήκε και τη μαγιά και, τώρα που πρέπει να τα ζυμώσει, ώστε να ομοιογενοποιηθούν, χωρίς ξένες προσμίξεις και μετά να δώσει σχήμα με το πλάσιμο του νέου άρτου και ύστερα, αφού φουσκώσει αυτή η ζύμη, να την ψήσει, ώστε να σταθεροποιηθεί η νέα προσωπικότητα, τώρα υπαναχωρεί, δεν τολμά, αναβάλει.
Και επειδή δεν αντέχει τις ενοχές από την απραξία, βρίσκει μια απασχόληση και ξεγελάει τον εαυτό του.
Αρχίζει όλη μέρα να κοσκινίζει, όπως συμπληρώνει το λαϊκό γνωμικό. Αλλά τι κοσκινίζει; Του άλλους. Αρχίζει να χρησιμοποιεί το χρόνο του κρίνοντας και κατακρίνοντας τους άλλους. Είναι οι άλλοι, γι’ αυτόν, που το ψωμί τους δεν είναι νόστιμο, αφράτο, καλοψημένο. Το ότι ο ίδιος δεν ζυμώνει, το παραβλέπει. Πάντα οι άλλοι τον ενοχλούν, γιατί έχει κακομάθει, να τρώει από το ψωμί των άλλων. Και είναι οι άλλοι, που πρέπει να ταιριάξουν τη γεύση του ψωμιού τους με τα γούστα του ίδιου. Όλο δυσαρεστημένος και συχνά θυμωμένος. Με τους άλλους.
Η συνηθισμένη πρακτική εκείνων που έχουν θυμό για τον εαυτό τους και επειδή δεν αντέχουν τον εσωτερικό έλεγχο και την ψυχική διατάραξη, προβάλλουν το θυμό σε κάποιους άλλους, θεωρώντας τους φταίχτες για την εσωτερική τους αντιμαχία. Αλλά με μετατόπιση ευθύνης καμιά πρόοδος δεν σημειώνεται. Όλη η πνευματική εξέλιξη υποστηρίζεται και κατευθύνεται από τον εσωτερικό διάλογο και από τα μηνύματα του αυτοελέγχου.

Αλλη περίπτωση είναι να θεωρεί ότι θέλει αληθινά τις αλλαγές, που ο ίδιος επιλέγει, αλλά δεν μπορεί.
Είναι συχνό το μπέρδεμα που υπάρχει μεταξύ του Θέλω και του Μπορώ. Για ένα μεγάλο διάστημα εξέλιξης, υπάρχει, πραγματικά σύγχυση ανάμεσα στο Θέλω και Μπορώ, γι’ αυτό και δυσκολία αποφάσεων και αναστολή εξέλιξης. Μόνο, όταν η Αγάπη του Πνεύματος εγκατασταθεί στην Ψυχή και η Διάνοια γίνει αγνή, μόνο τότε θα κατανοήσει, ότι κάθε τι που θα θέλει, είναι η αγάπη του, που θα αναγνωρίζει και θα αποδέχεται τι μπορεί και για κάθε τι που θα μπορεί, θα είναι η αγάπη του, που θα αναγνωρίζει και θα αποδέχεται τι θα θέλει.
Γιατί το «μπορώ» αποκτάει δύναμη μπαίνοντας μέσα στην Αγάπη και, όταν βρει την έξοδό του από την Αγάπη, γίνεται «θέλω».
Αλλά θα επανέλθουμε στη συνέχεια, όταν οι δυσκολίες θα φτάσουν στο Ζεύγος, στον Έρωτα, στο Φόβο, στην Υπομονή, στον Πειρασμό, στο Χρόνο, στη δημιουργία Ψυχής κ.ά.

Έτσι, τα πράγματα οδηγούν και στην εύκολη εξάντληση των ορίων της Ανοχής για τους άλλους, ενώ ανέχονται ανεξάντλητα και υπερασπίζονται την κλονισμένη τους συνείδηση.
Και ως Ανοχή δεν εννοούμε την παθητική αποδοχή της ζωής, αλλά την ενεργητική στάση απέναντι στα χτυπήματα που δεχόμαστε από τους άλλους, εξαιτίας της πλάνης τους. Ανοχή είναι, ουσιαστικά, η πίστη, πως ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εξέλιξη της συνειδητότητάς του. Και εφόσον βρίσκεται στη διαδικασία της εξέλιξης, θα κατέχεται, άρα, από πλάνες.
Μήπως ο ίδιος ο κόσμος μας δεν αποτελεί την επέκταση της Ανοχής του Δημιουργού;
Και για τον μαθητή του δεύτερου Ουρανού, η Ανοχή πρέπει, κάποτε, να σημαίνει, αυτό που είναι: η διάμετρος του κύκλου της Αγάπης. Και τότε θα πάψει να εξαρτιέται από την αναμονή ανταπόδοσης ή ευχαριστίας, από προσδοκία, από τιμωρία. Και θα πάψει να απαιτεί κατανόηση στην οργή, ενίσχυση στη χλιδή, υποστήριξη στην αλαζονεία, συγχώρεση στο σφάλμα και σταύρωση στο αλλιώτικο του αδελφού.



[1] Αν ο δάσκαλος είναι ο ίδιος διαμεσολαβητής, ή η σχολή είναι πάροχος κάθε μέσου «θεραπείας», τότε από τα πρώτα δώρα, που θα πρέπει να του χαρίσουν, θα είναι και ένα φυλαχτό με κρύσταλλο Μολδαβίτη, που βοηθάει στην ανάπτυξη μιας αποστασιοποίησης από τα τετριμμένα, από τα γήινα ζητήματα ασφάλειας (χρήματα) και από την ανησυχία για το μέλλον.