Παρακολουθούσα χθες το βράδυ
στους κήπους της ΕΡΤ τη συναυλία ενός μουσικού συνόλου της με τη συμμετοχή και
της χορωδίας. Εικόνα και αισθητική απόλαυση γνήσιου υψηλού πολιτισμού!
Με πήρε το παράπονο: πώς σε
κατάντησαν έτσι Ελλάδα; πώς κακοφέρθηκαν και στον πολιτισμό σου; πρόσφυγες στο
ίδιο μας το σπίτι.
Επιστρέφοντας άρχισα να
αναμετρώ τους βιαστές και τους βασανιστές που μας κυβερνούν μισό
αιώνα, τώρα.
Πόσο μια σοβαρή παθολογία εντοπισμένη
σε μια ανθρώπινη προσωπικότητα τη διαστρέφει και δημιουργεί το κτήνος, το οποίο
βιάζει ή βασανίζει ανθρώπινα σώματα.
Αυτή η παθολογία, σκέφτηκα,
έχει συγκεντρωθεί στην πολιτική εξουσία του τόπου μας.
Οι περισσότεροί τους παρουσιάζουν
την παθολογία του βιαστή.
Υποτιμημένα Εγώ, ανεκπλήρωτοι
πόθοι, αποτυχημένες προσπάθειες, παρελθόν στη σκιά ισχυρών προσωπικοτήτων,
συχνά δε και η μικρόνοια ως γενεσιουργό αίτιο. Όλα αυτά παράγουν προσωπικότητες
που μεγαλώνουν στην αυτοεπιγνωσιακή αβεβαιότητα και στην ατολμία.
Ερχόμαστε, όμως, στη Γη για
να αυτο-συνειδητοποιηθούμε και να αυτο-βεβαιωθούμε.
Επομένως, όλες μας οι
φιλοδοξίες και οι προσπάθειες συντείνουν προς αυτό το σκοπό.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός και
η αυτο-βεβαίωση μέσα από τις όποιες πράξεις και κατακτήσεις μας δεν έρχεται,
τόσο οι φιλοδοξίες μας επιτείνονται στα πλαίσια, πλέον, της αλαζονείας. Τότε επιδιώκουμε
εκείνα, για την απόκτηση των οποίων δεν επαρκούν τα χαρίσματά μας.
Όμως η φιλοδοξία μαζί με την αλαζονεία αποτελεί πνευματικά θανατηφόρο
συνδυασμό.
Όλο και πιο πολύ επιζητούμε
να επιβληθούμε στο κοινωνικό (και φυσικό) περιβάλλον μας, όλο και πιο πολύ
επιδιώκουμε την ποσοτική αύξηση των κατακτήσεών μας. Και για να καταστείλουμε
κάθε ηθικό ενδοιασμό, απαξιώνουμε με το μέτρο της δικής μας λογικής τους άλλους
ανθρώπους και ολόκληρο το περιβάλλον μας. Για εμάς, πλέον, είναι άψυχα αντικείμενα,
μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε για τη δική μας ανάδειξη, απλά νούμερα στις λίστες
των πελατών μας ή των ψηφοφόρων μας∙ άδεια κορμιά.
Αυτά τα άδεια κορμιά τα
θέλουμε δικά μας, για να αποτελέσουν το βασίλειό μας και να τροφοδοτούν την
ψευδαίσθηση της βασιλείας μας.
Και τότε ο ένας, ο βιαστής
της νύχτας, καιροφυλακτεί να βρει την ανυπεράσπιστη γυναίκα, για να βιάσει το
κορμί της, «να την κάνει δικιά του» και με αυτό τον τρόπο να αυτο-βεβαιώσει την
αξία του.
Αυτός είναι ο φυσικός
βιαστής.
Συνήθως κάποτε ανακαλύπτεται
και τότε υφίσταται τις ποινικές συνέπειες της πράξης του.
Ο φανερός βιαστής κινείται
στα φώτα της δημοσιότητας. Χρησιμοποιεί τη διαφήμιση του «προϊόντος» του,
προκειμένου να αυξήσει το πελατολόγιό του, διαστρέφει την ενημέρωση με τα
παπαγαλάκια του (ΜΜΕ), υποβιβάζει ποιοτικά την εκπαίδευση – μη και ζωντανέψουν
τα πιόνια – και, αν χρειαστεί, χρησιμοποιεί την απειλή. Αυτή δεν έχει όρια.
Ξεκινάει από τη διασπορά υποτιθέμενων κινδύνων και μπορεί να φτάσει μέχρι τη
χημική δηλητηρίαση, την οικονομική σύνθλιψη, τη φυλάκιση, ακόμα και την
εκτέλεση (εν νομίμω αμύνη του κράτους των βιαστών). Κάνοντας έτσι χρήση της
εξουσίας του καταλήγει να βιάζει ολόκληρους πληθυσμούς. Πρόκειται για τον
πολιτικό βιαστή.
Αυτός ο βιαστής δεν
συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται, γιατί οι νόμοι - ψηφισμένοι από τον ίδιο - δεν ισχύουν γι’
αυτόν.
Θέλετε ονόματα; Σε ότι η
ηλικία μου επιτρέπει να γνωρίζω, από το σκάνδαλο της πρωθυπουργοποίησης του
πρώτου Καραμανλή (1955) και μετά όλοι –σχεδόν-οι πρωθυπουργοί ενσάρκωσαν το
κτήνος του βιαστή στο κορμί του ελληνικού λαού, πλαισιωμένοι από τους συνδαιτυμόνες
και τους χειροκροτητές. Οι μνηστήρες της Ελλάδας γλεντούσαν και έτρωγαν την
περιουσία του εξορισμένου Άρχοντα.
Οι βασανιστές, τώρα, αποτελούν διαφορετικές προσωπικότητες. Η
παθολογία είναι βαθύτερη και η παρέκκλιση από τον μέσο φυσικό άνθρωπο μεγαλύτερη.
Εδώ το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που ανιχνεύεται σε κατάσταση επικίνδυνης υπερβολής
στον βιαστή, εκτρέπεται στη σαδιστική απόλαυση από τον πόνο του άλλου.
Συχνά και τα χαρακτηριστικά
της εξωτερικής έκφρασης των βασανιστών, φανερώνουν στους διαισθητικούς τη
βαθειά διατάραξη της προσωπικότητας.
Οι οπαδοί της Χριστιανικής
θρησκείας θα έλεγαν ότι οι βασανιστές είναι άτομα του Διαβόλου. Για εμάς είναι
μηχανισμοί καταστροφής λόγω πλάνης. Άρρωστες προσωπικότητες.
Οι βιαστές δεν είναι
απαραίτητα και βασανιστές. Αρκούνται συνήθως στην κατάκτηση και στην κατοχή του
άλλου. Εντούτοις πλαισιώνονται από βασανιστές, οι οποίοι σε συνθήκες που
βιάζονται άτομα ή ολόκληρες κοινωνίες, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για τη δική
τους απόλαυση βασανίζοντας τα θύματα.
Οι βιαστές ψάχνουν και
βρίσκουν τους πάντοτε πρόθυμους βασανιστές και τους χρησιμοποιούν για τους
στόχους τους. Ιδίως σε ότι αφορά στην απειλή, τον εκφοβισμό και την εξασθένιση
των αντιστάσεων των θυμάτων. Όπως ο σημερινός πρωθυπουργός βρήκε τον επί των
οικονομικών υπουργό του.
Ο μεγάλος κίνδυνος για την
κοινωνία, είτε για τα μεμονωμένα άτομα είναι, ότι και οι βιαστές και οι
βασανιστές πιστεύουν ότι αποτελούν φυσιολογικά άτομα. Δεν αναγνωρίζουν και δεν
αποδέχονται τη βαθειά διατάραξη της προσωπικότητάς τους, η οποία τους οδηγεί σε
εκτρωματικές επιλογές και τερατόμορφες γεννήσεις.
Ακόμα πιο επικίνδυνη, όμως,
είναι η διαστροφή της λογικής των ατόμων της μάζας, που μέσα στο γνόφο της
ασυνειδησίας τους και υπό το κράτος του εκφοβισμού που υφίστανται, αποδέχονται
σαν φυσική την παρουσία των βιαστών και των βασανιστών, που κυβερνούν τη χώρα
μας. Αυτών που οδηγούν το Μεγάλο τους θύμα σε υλική και ηθική εξαθλίωση και
προσπαθούν να σβήσουν την πολιτισμική του ταυτότητα.
Όμως το Πνεύμα «όπου θέλει
πνει». Και απλώνεται ελεύθερο πέρα από σύνορα και φυλακές σε όλο τον κόσμο, για
κείνους που το καλοδέχονται. Αυτό δεν βιάζεται!
Όταν έφτασα στο σπίτι ένα
ελαφρό αεράκι δρόσισε το πρόσωπό μου και έφερε στο σκέψη μου μια εικόνα από το
μέλλον. Είναι η εικόνα του μέλλοντος της Ελλάδας. Της Ελλάδας της Ευημερίας και
της Ελευθερίας. Όχι της τερατόμορφης κεντρικής δυναστικής εξουσίας, αλλά της
τοπικής δίκαιης και ελεγχόμενης διαχείρισης.
Την Ελλάδα όπου τα κελάρια
των κατοίκων της θα γεμίζουν με την πλούσια παραγωγή, στεριάς και θάλασσας, αυτού
του τόπου και το μεσογειακό φως θα εμπνέει τις ψυχές των δημιουργών της Τέχνης.
Αυτή την εικόνα διαφυλάγουμε
στην καρδιά μας και την τροφοδοτούμε με τα ρεύματα της ψυχής μας.
