Η Ψυχή αναγκάζεται να εκτίθεται στον κόσμο της ύλης, για να εκφράσει και να γνωρίσει την ίδια της τη φύση.
Συνείδηση Εαυτού, λέγεται το άμεσο αποτέλεσμα.
Και μετά από αυτό έρχεται η επίγνωση του ίδιου του Δημιουργού της.
Και ενώ θα μπορούσε να ξετυλίγεται αυτή η περιπέτεια μέσα σε φόντο αγάπης, αρωματισμένη από χαρά και ικανοποίηση, καταλήγουμε να περνούμε ενσαρκώσεις μέσα στον πόνο και την απελπισία.
Και, αν είναι αυτό το δράμα της Ψυχής, τότε το δράμα της παρούσας προσωπικότητας είναι, ότι δεν γνωρίζει, δεν κατανοεί, ή αρνείται να συμμετάσχει στο Δράμα της Μόνιμης Προσωπικότητας.
Το Δράμα της Ψυχής είναι τα πολλά πρόσωπα, που αναγκάζεται να παίρνει στη μακριά πορεία της εξέλιξης. Το Δράμα είναι ότι χρειάζεται μια ολόκληρη γραμμή προσώπων, ακριβώς για να λυθεί. Επομένως ή λύση του Δράματος εξαρτιέται από τα πρόσωπα, από την ποιότητα και τη δραστηριότητα των προσώπων, άρα το Δράμα ακολουθεί τα πρόσωπα των διαφόρων ενσαρκώσεων. Και όταν η προσωπικότητα της κάθε ενσάρκωσης ταυτιστεί με το Δράμα της Ψυχής, τότε αρχίζει η κατανόηση και η δρομολόγηση της λύσης του.
Η Μόνιμη προσωπικότητα γνωρίζει το Δράμα.
Για να το κατανοήσει και η προσωρινή, η Παρούσα προσωπικότητα, πρέπει να δει τη σχέση της και τη συνέχειά της με τη Μόνιμη προσωπικότητα.
Αλλά και η Παρούσα προσωπικότητα μέσα σε μια κοινωνία αντιστραμμένης Αλήθειας και διαστρεμμένης Λογικής και Ηθικής αντιμετωπίζει το δικό της δράμα.
Επομένως υπάρχουν δύο δράματα που σιγά - σιγά συναντιούνται, ταυτίζονται και προσπαθούν ταυτόχρονα να ανυψωθούν.
Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι καθώς το Κάτω και το Άνω αναγνωρίζονται και συναντιούνται και τα δράματα ταυτίζονται, ο Ουρανός επιθυμεί πάντοτε μέσα στην αγάπη Του να ανυψώσει όχι μονάχα Αυτό που κατήλθε, αλλά κι αυτό που προσπαθεί να ανέλθει.
Τότε οι δυο ουσίες κατά την έξοχη επάνοδο συγχωνεύονται και μπορεί το Άνω να φέρει και το Κάτω στον κόσμο της δικής του Αλήθειας.
Είπαμε, όμως, ότι για να συντελεσθεί το Έξοχο Μυστήριο οφείλει το Κάτω να ταυτιστεί με το Δράμα του Άνω.
Πρέπει, δηλαδή, να συντελεστεί ο Ιερός Γάμος. Νύφη η Καρδιά, ο κρυστάλλινος καθρέφτης του Αληθινού Εαυτού και εκφραστής του προγράμματος της ενσάρκωσης. Νυμφίος ο Νους, ο οποίος λειτουργεί με την πρακτική της επιβίωσης και τη λογική της.
Δύο διαφορετικοί εαυτοί, δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Βρέθηκαν στον ίδιο τόπο προορισμένοι να συνεργαστούν για το κοινό συμφέρον και να πορευτούν μαζί στο φως της αιωνιότητας.
Κι όμως η παραπλάνηση του Νου εγκαθιστά τη σύγχυση του ρόλου του και μετατρέπει μια σχέση αρμονικής συνύπαρξης, όπως θα ταίριαζε να είναι, σε ακραία εναντίωση.
Η Καρδιά ποθεί να μοιράζεται, ο Νους να συγκεντρώνει.
Η Καρδιά συντονίζεται με την ποιότητα, ο Νους υπολογίζει την ποσότητα.
Η Καρδιά παράγει σχέσεις σύμφωνα με την ωσμωτική της ικανότητα, ο Νους στη μόνιμη εντροπική του κίνηση απαιτεί τον κεντρικό ρόλο στο σύμπαν.
Η Καρδιά απλώνει τα χέρια της σε ένα διαρκές αγκάλιασμα, ενώ ο Νους σε αυτοκαταστροφικό παραλογισμό μπήγει βαθύτερα τα καρφιά του κοινού σταυρού.
Η διαίρεσή του αρχικού ανθρώπου στα δυο φύλα αποτέλεσε δημιουργική επανάληψη της Τριαδοποίησης του Ενός Θεού. Εικόνα και ομοίωση!
Και, όντως, με το διαχωρισμό των φύλων η θηλυκιά φύση του νέου ανθρώπου ενεργοποιείται και αρχίζουν να εμφανίζονται και να εκφράζονται πλέον, αισθήματα περισσότερο εκλεπτυσμένα και με περισσότερο βάθος και διάρκεια από ότι πιο πριν.
Όμως ο άνθρωπος ζει στο επίπεδο που κυριαρχεί ο νόμος της χωριστικότητας και ο νους εύκολα θα αντισταθεί στο συναίσθημα, εθισμένος κιόλας να έχει τον πρώτο λόγο στην «πρακτικότητα» της επιβίωσης.
Από τότε ο νους, η αρσενικιά φύση του ανθρώπου, θα αρχίσει να εναντιώνεται στο λόγο της καρδιάς και να πολεμάει τις «θηλυκές αξίες».
Σημείωση: τον ορισμό «Θηλυκές Αξίες» τον άκουσα πρόσφατα από τη σύντροφό μου και τον υιοθέτησα θεωρώντας τον εξαιρετικά επιτυχημένο στο να συμπεριλαμβάνει όλες τις εκφράσεις της Πνευματικής Αγάπης, για τις οποίες θα μιλήσουμε την προσεχή φορά.
Έτσι, ο διαχωρισμός των φύλων αφενός μεν παρήγαγε το ξεκίνημα της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου πάνω στη γραμμή της Καρδιάς, αφετέρου αποτέλεσε και την παγίδευσή του στον υπερτροφικό ρόλο του Νου.
Αυτή η αποπλάνηση του ανθρώπου λειτούργησε γι αυτόν ως κατάσταση ατέλειας, αναπηρίας και τον οδήγησε στα ακραία όρια της λεγόμενης πτώσης.
Όμως και αυτή η «πτώση», δηλαδή η εθελούσια μετακίνηση του ανθρώπου από τον κήπο της μακαριότητας στον κόσμο της εμπειρίας αποτελεί, σύμφωνα με το Θείο Έλεος, την αφετηρία της ανάκαμψης σε μια άλλη διαδρομή αυτό-συνειδητοποίησης. Η παραβολή του Ασώτου είναι αποκαλυπτική.
Καθώς βρισκόμαστε στο τόξο της ανάκαμψης, ξέρουμε – είναι Νόμος - ότι πρέπει να περιλάβει ως απαραίτητο βήμα την επαναδημιουργία του πλήρους ανθρώπου, δηλαδή, την επιστροφή του κάθε ανθρώπου στην ολότητα της αρχικής Ανδρογυνικής του σύστασης.
Επομένως στον κόσμο της εμπειρίας θα τεθεί ως κύριος στόχος η εσωτερική επανασυγκόλληση των διαχωρισθέντων φύλων.
Αυτό θα αποτελεί τη λύση του δράματος του γήινου ανθρώπου. Συγχρόνως, όμως, έτσι θα παρασκευαστεί και το όχημα, μέσω του οποίου ο άνθρωπος θα εξακολουθήσει να εξελίσσεται με την πληρότητα της «καθομοίωσιν» επαναγωγής του στο «αρχαίο κάλλος».
Πρακτικά, μόνο έτσι μπορεί να δημιουργηθεί ένα φωτεινό ψυχοδιανοητικό σώμα, το οποίο θα αποτελεί τη Μόνιμη προσωπικότητα του ανθρώπινου Όντος και τον φορέα του πνευματικού πυρήνα – Εαυτού σε «άλλους» κόσμους.
Όλη αυτή η διαδικασία είναι εσωτερική κατάκτηση. Είναι θεμελιωμένη στην ελεύθερη βούληση και δομημένη από τα υλικά της Πνευματικής Αγάπης. Η ένωση των δύο φύσεων αποτελεί τον Ιερό Γάμο μεταξύ της Καρδιάς και του Νου.
Δεν είναι όμως καθόλου εύκολη η ολοκλήρωση ενός εσωτερικού ζεύγους, που θα ομοιώσει τον άνθρωπο κατά την αρχετυπική του εικόνα.
Για να επιτευχθεί αυτό προετοιμάζεται στον κοινωνικό χώρο που ζούμε, ως προϋπόθεση, η κατάλληλη συνθήκη. Η συνθήκη αυτή έχει όνομα και λέγεται κοινωνικό Ζεύγος. Και είναι αυτή, που θα επωάσει αυτό το νέο «πλήρες» εσωτερικό Ον.
«…Η Γη αποτελεί σχολείο διπολικότητας. Η αποφοίτηση δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της κατανόησης και η κατανόηση δεν επιβεβαιώνεται παρά μονάχα με τη ζωή. Η συνθήκη του Ζεύγους αποτελεί τον αποκαταστημένο άνθρωπο. …»
Και εδώ απαραίτητος είναι ο Έρωτας.
Υπάρχουν, επομένως, δυο είδη Ζεύγους∙ το εξωτερικό ή κοινωνικό ζεύγος, που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και το εσωτερικό, το Ιερό ζεύγος ανάμεσα στο Νου και την Καρδιά. Μάλιστα δε το αληθινό κοινωνικό ζεύγος πρέπει να προηγηθεί του εσωτερικού γάμου.
Όταν ολοκληρωθεί και το εσωτερικό ζεύγος και γίνει ο ιερός Γάμος ανάμεσα στο Νου και την Καρδιά, είναι τότε που έχει τελειώσει η διαδρομή της εξέλιξης του ανθρώπου και η απελευθέρωσή του από το σχολείο της Γης.
Αν η ολοκλήρωση ενός εσωτερικού ζεύγους δεν είναι καθόλου εύκολη, τις ίδιες, ακριβώς, δυσκολίες συναντά η σύσταση και η λειτουργία ενός κοινωνικού ζεύγους. Τέτοιες δυσκολίες έχουν στις εμπειρίες τους όλοι οι άνθρωποι.
Η αντρική φύση στην κοινωνία των ανθρώπων – ασχέτως φύλου – και ο Νους στην εσωτερική πορεία προς συνάντησή του με την Καρδιά υπόκεινται σε πλάνες.
Η εξωτερική δύναμη των «αντρικότητας» και η λογική της αντρικής φύσης πάτησε πάνω στην πλάνη και δημιούργησε τη γνωστή ανδροκρατούμενη κοινωνία, τη σημερινή κοινωνία των πολλών.
Έκτοτε ο ανθρώπινος Νους και η αντρική φύση, είτε κατοικούν σε ένα αντρικό, είτε σε ένα γυναικείο σώμα, αποδέχονται ως Αλήθεια την πραγματικότητα της κοινωνίας των πολλών.
Έτσι, οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν προσαρμόσει τη λογική τους προς τους κανόνες, ακόμα και τους νόμους της κοινωνίας και με αυτή τη λογική συντηρούν και διαιωνίζουν αυτό τον παραλογισμό. Μια κοινωνία βασισμένη σε πλήρη αντιστροφή των Αξιών. Ένα κοινωνικό έκτρωμα.
Τι και αν δίδαξαν μεγάλα Πνεύματα, τι και αν έγραψαν αληθινοί φιλόσοφοι; Η γυναίκα ως φύλο και ο λόγος της Καρδιάς υποτιμούνται, περιφρονούνται και δεν τους παρέχεται ο ρόλος τους στην πνευματική εξέλιξη του συνόλου.
Παρατηρούμε τον καταστρεπτικό ρόλο των θρησκειών, που, προκύπτουν από παραμόρφωση Διδασκαλιών σε κοινωνικές οργανώσεις. Αυτές τις διοικούν ως επί το πλείστον άντρες, οι οποίοι φροντίζουν να καθιερώνουν ως δήθεν μεταφυσική αλήθεια την υποτίμηση της γυναικείας φύσης. Με το φανατισμό μιας παραποιημένης αλήθειας και δήθεν στο όνομα του κάποιου Δασκάλου έχουμε γνωρίσει πολεμικά στίφη να σκορπίζουν το θάνατο και την καταστροφή. Τέλεια όργανα στην υπηρεσία του Αντίπαλου της ανθρώπινης εξέλιξης.
Ο πολύς Απόστολος των εθνών της χριστιανικής θρησκείας, ο Παύλος, στις επιστολές του διαπράττει ηθικό και κοινωνικό έγκλημα, καθώς προσπαθεί να καθιερώσει ως υποδεέστερη τη φύση της Γυναίκας. Όμως στη δραστηριότητά του ακολουθείται από γυναίκες και τελικά υμνεί την Αγάπη. Προσωπική σύγχυση ή εσκεμμένη διαστροφή της Αλήθειας του Χριστού.
Ο ίδιος ο ύμνος για την αγάπη δεν αποτελεί τίποτε άλλο, παρά την περιγραφή όχι μόνο του μεγαλείου, αλλά και της υπεροχής της θηλυκιάς φύσης και των θηλυκών αξιών στη δόμηση μιας υγιούς κοινωνίας και στην ασφαλή πνευματική εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος.
Ακόμα μια φορά θα αποδειχθεί, ότι τα θρησκευτικά ιερατεία με το ανδροκρατικό τους πρόσωπο αποτελούν παράγοντες αναστολής της πνευματικής προόδου.
Οι αρσενικοί(;) «χριστιανοί» μεταφραστές του εβραϊκού κειμένου της Γένεσης έχουν προβεί εσκεμμένα σε παραποίηση αυτού του βιβλίου, με σκοπό να υποτιμήσουν τη Γυναίκα έναντι του Άντρα, ενώ υπήρχαν οι σχολιασμοί αυτού του κεφαλαίου της Βίβλου από Εβραίους γραμματολόγους.
Οι άντρες ιερείς μέσα στον εγωισμό του νου τους ποτέ δεν θέλουν να παραδεχτούν τον δευτερεύοντα ρόλο τους στην επικοινωνία με τον Ουρανό.
Φροντίζουν να ξεχνούν, ότι στους παλιότερους χρόνους τα μηνύματα του Ουρανού τα παραλάμβανε η Ιέρεια στο άδυτο του ναού και ο δικός τους ρόλος περιοριζόταν στο να μεταφέρουν στους πιστούς απαντήσεις και να εισπράττουν «διόδια».
Παρόμοια, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, πως η «Κοινωνία» που μεταδίδουν στους πιστούς έχει πιο πριν κατέβει μέσω του Αγίου Πνεύματος στο Άγιο Ποτήριο, δηλαδή στην Καρδιά, δηλαδή στο δοχείο της θηλυκής Αρχής, που βρισκόταν λίγο πιο πριν στην Αγία τράπεζα.
Για να αναβαθμίσουν το ρόλο τους και να εξασφαλίσουν το σεβασμό, την εκτίμηση και όποια άλλα προσωπικά οφέλη από τη μεσολάβησή τους μεταξύ της Γης και του Ουρανού, φρόντισαν να υποβαθμίσουν τη φύση και το ρόλο της Γυναίκας με όλες τις ηθικές, αλλά και τις κοινωνικές συνέπειες.
O Νους και η αντρική φύση εκπαιδευμένοι από την Πλάνη της εξωτερικής πραγματικότητας είναι φθαρτοί και θνητοί. Ως εκ τούτου είναι καταδικασμένοι σε πνευματικό θάνατο μέσα στην κόλαση της εγωιστικής τους απομόνωσης. Για να ελευθερωθούν από αυτή οφείλουν να «παραδοθούν» στην ένωσή τους με τη Γυναικεία φύση, με τη Γυναίκα, με την Καρδιά. Τότε το φθαρτό θα ενδυθεί την αφθαρσία και το θνητό την αθανασία. Μέσα, όμως στην τρέλα του εγωιστικού τους μεγαλείου προβάλλουν αντιστάσεις. Έτσι, όμως, το φως της συνειδητότητας δεν έρχεται. Γιατί ο Θεός είναι πάντοτε Ζεύγος και δεν κατέρχεται εκεί, που οι δυο εσωτερικές φύσεις του ανθρώπου δεν έχουν ενωθεί.
Σε ένα απόσπασμα από κείμενο έμπνευσης ομολογεί ο Άντρας τις πλάνες του ως εξής: Ο άνδρας, όμως, Θεέ, ναι, τώρα το βλέπω καθαρά και το γνωρίζω κι εγώ, όπως κι Εσύ, ο άνδρας δεν είναι αυτάρκης, δεν είναι δυνατός, ζει μέσα στο φόβο και στη πλάνη και έχει, όσο κανείς, την ανάγκη της γνώμης των άλλων…
Γιατί, Θεέ μου,… με άφησες να πιστέψω σε ότι ήθελα και όχι σε ότι έπρεπε…
Γιατί, γιατί Θεέ μου, με άφησες να πιστέψω, πως ο άνδρας είναι αυτός που γεννιέται για να λυτρώνει, γιατί με άφησες να πιστέψω πως ο άνδρας είναι αυτός που γεννιέται για να νικά; Πώς να σωθούν οι κόσμοι, όταν οι άνδρες τους πιστεύουν στον εαυτό τους και μόνο; Πώς να σωθούν οι κόσμοι, όταν οι άνδρες τους πιστεύουν πως γεννιούνται για τους άλλους κι όχι για τους εαυτούς τους;...
Στο υγιές κοινωνικό ζεύγος προσφέρεται για πρώτη, ίσως, φορά στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπου η δυνατότητα να αντιστρέψει την - ως εκείνη την ώρα - κεντρομόλο εγωιστική δραστηριότητα και να αναδείξει την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά της Πνευματικής Αγάπης και του αληθινού έρωτα.
Αλλά, τι θα πει Πνευματική Αγάπη;
Συνήθως ο άνθρωπος δεν τολμάει να αντικριστεί με το μέγεθος της μεταμορφωτικής δύναμης που λέγεται Πνευματική Αγάπη. Νοιώθει τόσο ανήμπορος να της επιτρέψει να εισβάλλει στη ζωή του και τόσο άτολμος να την ακολουθήσει. Μπροστά στις «αλλαγές» που φέρνει αυτή η Αγάπη στη ζωή του ανθρώπου, οι πιο πολλοί δειλιάζουν. Παραιτούνται από το σκοπό της ύπαρξής τους και απαρνιούνται ακόμα και την ευτυχία της απόλαυσης του αγαθού της πραγματικής Ελευθερίας. Και, καθώς αναμετρούν τις μεγάλες αλλαγές που ζητάει η Αγάπη στη ζωή τους, επιστρατεύουν τα πιο ηχηρά επιχειρήματα του Νου, προκειμένου να τις αποφύγουν.
Αυτή η Αγάπη απαιτεί την ολοκληρωτική παράδοση της βούλησης στο Λόγο της Καρδιάς. Σ’ αυτό το Λόγο εκφράζεται ο σκοπός της ίδιας της ενσάρκωσης και περιγράφεται το πρόγραμμα της συγκεκριμένης ζωής.
Σ’ αυτό το Άγιο κύπελλο, που βρίσκεται στο στήθος του ανθρώπου, έχει εναποτεθεί η θεία παρακαταθήκη. Ο Νους καλείται να το σηκώσει με σεβασμό και να το μοιράσει στο εκκλησίασμα.
Η περιγραφή αυτής της Αγάπης και τα κύρια χαρακτηριστικά της τόσο σε ένα κοινωνικό ζεύγος, όσο και ανάμεσα Νου και Καρδιάς θα αποτελέσουν τη συνέχεια στις επόμενες αναρτήσεις.
