Τώρα το 2011 τελείωσε. Ήταν ο χρόνος των απωλειών.
Τόσο στην Ελλάδα, όσο, ευτυχώς και σε άλλες χώρες κάποιοι πολίτες το ανακάλυψαν για πρώτη φορά, ενώ άλλοι βεβαιώθηκαν και ξεκίνησαν διαδικασίες αντίστασης, ή αντίδρασης, ή ανταπόκρισης. Ο ήχος των τελευταίων ξύπνησε και μερικούς ακόμα. Πολλοί για πρώτη φορά βγήκαν από το κρησφύγετο του σπιτιού τους, άλλοι απλώς ανακάθισαν στον καναπέ τους.
Ήταν ο χρόνος που αποκαλύφθηκε και για τους πολλούς η απώλεια της ουσίας και του περιεχομένου ενός ολόκληρου λαού. Ήταν ο χρόνος του ξυπνήματος, του τέλους του ονείρου της ευημερίας.
Για κάποιους το ξύπνημα φέρνει το τέλος του εφιάλτη∙ για τους πολίτες της Ελλάδας το ξύπνημα αποκάλυψε τον εφιάλτη μιας μεγάλης σειράς ετών και κυβερνήσεων.
Το 2011 ήταν ο χρόνος των απωλειών.
Σ’ αυτό το χρόνο οι πολλοί – όχι δυστυχώς ακόμα όλοι – ανακάλυψαν την απώλεια κάθε ευθύνης των πολιτικών, την απώλεια του σεβασμού στο Σύνταγμα, την απώλεια καθήκοντος των κρατικών λειτουργών, την απώλεια συνείδησης των θρησκευτικών ιερατείων, την απώλεια περιεχομένου των Θεσμών, την απώλεια Αξιών, την απώλεια Προτύπων, την απώλεια της Ουσίας εσωτερικών οργανώσεων και μαζί την απώλεια συνυπευθυνότητας των ίδιων των πολιτών, ιδιαίτερα ως διαχειριστών της ψήφου τους.
Ανακάλυψαν -αυτό που λέγεται στη φρασεολογία του ποδοσφαίρου- ότι έχει χαθεί από όλους, σχεδόν, η μπάλα. Ποδόσφαιρο χωρίς τη μπάλα. Ψευδαίσθηση κοινωνίας!
Για πολλούς το μόνο που έγινε αντιληπτό είναι η απώλεια της οικονομικής τους άνεσης, η ελάττωση του «έχειν» τους. Πρόκειται για εκείνους που έχουν απολέσει πιο πριν τη σχέση τους με τον Εαυτό τους.
Πολλοί απορούν∙ δεν μπορούν να εξηγήσουν και διαμαρτύρονται για όσα συμβαίνουν. Οι περισσότεροι θυμώνουν τυφλά, με τους άλλους. Κάποιοι θα ξανακοιμηθούν για να ξεχάσουν.
Γι’ αυτούς πιο πολύ, αλλά και για όλους μας ήρθε το «Μήνυμα».
Πιστεύοντας ότι έχω χρέος να το μοιραστώ με όλους, το παραθέτω, έστω αποσπασματικά.
«Ο άνθρωπος, πολλές φορές στη ζωή του, βρίσκεται μέσα σε αρνητικές συνθήκες, συνθήκες που φαίνεται ότι όλα έχουν δημιουργηθεί ακριβώς για να κάνουν τη ζωή του αφόρητη κι αυτός να χρειαστεί να περιμένει την όποια βοήθεια από τα έξω…..ώστε να εξαρτιέται πάντα από έναν εθελοντή ευεργέτη.
Όμως, η αληθινή, πολλές φορές, ευεργεσία δε βρίσκεται μέσα σε μια Προσφορά, αλλά σε μια κίνηση που φέρει Απώλειες…..
Ο άνθρωπος χρειάζεται, πολλές φορές στη ζωή του, να δοκιμαστεί, η ίδια δε η ζωή του είναι μια έξοχη δοκιμασία.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να δοκιμαστούν στα πολλά και άλλοι στα λίγα. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να δοκιμαστούν στο Έχειν, κι άλλοι στο Είναι.
Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται τον εαυτό τους και το Θεό, γιατί δε μπορούν να αρνηθούν την ύλη…..γιατί δε μπορούν να αρνηθούν τη συναισθηματική προσκόλληση στα άτομα, γιατί δε μπορούν να αρνηθούν την όποια εξάρτηση.
Οι άνθρωποι συνήθως λυπούνται βαθιά όταν χάσουν κάποιο αντικείμενο ή κάποιον άνθρωπο. Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες, που οι άνθρωποι είτε αργούν, είτε αρνούνται σ’ όλη τους τη ζωή, να αποδεχτούν ότι αυτό που χάθηκε, δεν πρόκειται να το ξαναδούν ή να το ξανα-απολαύσουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που λυπούνται βαθιά όταν βλέπουν πως η ζωή τους θα έπρεπε να είναι προς μια κατεύθυνση εστιασμένη, αλλά νοιώθουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε.
Η απώλεια έρχεται τότε για να υποδείξει την Κατεύθυνση, να υποδείξει τα σφάλματα και να καθοδηγήσει και πάλι το άτομο, προς τη δική του αληθινή Οδό.
Ότι χάνεται, χάνεται γιατί ο Νόμος το επιτάσσει. Όταν εμείς χανόμαστε, χανόμαστε γιατί δεν ακολουθούμε το Νόμο.
Ότι χάνεται, χάνεται πάντα και στη στιγμή που ο Νόμος επιτάσσει…..
Ότι χάνεται, χάνεται γιατί κάτι έτσι προσφέρει.
Όταν εμείς χανόμαστε, χανόμαστε γιατί δε θέλουμε να λάβουμε την Προσφορά που μας δίνεται.
Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχτούν ότι η Απώλεια, πολλές φορές, είναι η ευεργεσία του Ουρανού, που οδηγεί, αληθινά, στην Πνευματική Οδό.
Η Απώλεια είναι μια Προσφορά, είτε πρόκειται για μια απώλεια ύλης είτε πρόκειται για μια απώλεια προσώπων. Αυτός που χάνει κάτι ή κάποιον, χάνει ακριβώς τη συνθήκη που τον εμπόδιζε σοβαρά να προχωρήσει στο δικό του Δρόμο.
Αυτός που χάνει κάτι ή κάποιον, χάνει ακριβώς γιατί ο Θεός, που διευθετεί τα πάντα μέσα στην Αιώνια Δικαιοσύνη, τον αγαπάει και θέλει να τον δει και πάλι κοντά του ως άξιο τέκνο του. Χάνει, ακριβώς γιατί ο Θεός τού δίνει μια ακόμα ευκαιρία, προκειμένου να κερδίσει τη ζωή και το Είναι του.
Η Απώλεια έρχεται πάντα με την συνειδητοποίηση ότι κανένας εδώ, σ’ αυτό τον κόσμο, δεν έχει τίποτε, κανένας, εδώ, σ’ αυτό τον κόσμο, δεν έχει οτιδήποτε για πάντα.
Η Απώλεια έρχεται πάντα τη στιγμή που ο άνθρωπος αναλαμβάνει τον αληθινό του ρόλο…..
Η Απώλεια έρχεται πάντα τη στιγμή που το Άνω συναντά το Κάτω, έρχεται πάντα τη στιγμή που το Κάτω δεν υπάρχει καν∙ γιατί, σ’ αυτό τον κόσμο, για να υπάρχεις, πρέπει να έχεις και όχι να είσαι, γιατί, σ’ αυτό τον κόσμο, για να υπάρχεις πρέπει κάπου να ανήκεις, πρέπει κάποιος να σε κρατά δέσμιο, για να μπορείς κι εσύ να κρατάς δέσμιους άλλους.
Όμως, εγώ, σας λέω : Ευτυχείς όσοι χάνουν, γιατί αυτοί αγαπούν τον Θεό περισσότερο απ’ αυτούς που τον κερδίζουν μέσα στην ύλη της πλάνης.
Ευτυχείς όσοι βιώνουν αληθινά το Βήμα της απώλειας, γιατί αυτοί αγαπιούνται από το Θεό ως αληθινά παιδιά του…..
Ευτυχείς όσοι κατανοούν τη Δοκιμασία της Απώλειας, γιατί αυτοί ζουν στο Βασίλειο του Μόνιμου και του Αληθινού και όχι στο Βασίλειο της Πλάνης και της Παροδικότητας…..»
Όποιοι θέλουν θα το ξαναδιαβάσουν. Όποιοι θέλουν θα το κρεμάσουν και στον τοίχο να το βλέπουν κάθε μέρα.
Για να τους εξηγεί, να τους ενημερώνει, να τους ενθαρρύνει, για να τους κρατάει σε εγρήγορση, για να επαναφέρει τη σχέση με τον Εαυτό τους, το διάλογο με τους άλλους, για να αρχίσουν να συμμετέχουν και να εκπαιδεύονται σε ζωή συλλογικότητας, να επ-ανα-προσδιορίσουν το σκοπό της ύπαρξής τους, για να αρχίσουν να ξαναζούν σαν Άνθρωποι.
Για να ξανάλθει η πραγματική ευημερία!
