Υπάρχει
κανένας πολίτης αυτής της χώρας που να μη βλέπει, πια, το έγκλημα των
Κυβερνήσεων κατά των πολιτών και κατά της Ελλάδας;
Γιατί,
όταν κακοποιείς τόσο βάναυσα την παιδεία δεν ενεργείς μόνο εναντίον των πολιτών
του σήμερα∙ στρέφεσαι και εναντίον του αύριο της χώρας.
Εμείς
οι παλιοί παρακολουθήσαμε όλα τα βήματα του μελετημένου εγκλήματος από το 1974 (και
πιο πριν) μέχρι σήμερα.
Δεν
είναι η ώρα να τα περιγράψουμε ένα – ένα, ούτε να αναφερθούμε στα σχόλια με τα
οποία οι νουνεχείς πολίτες προειδοποιούσαν τις κυβερνήσεις για το οδυνηρό
μέλλον στο οποίο οδηγούνταν από τότε η Ελλάδα.
Τώρα
το έγκλημα έχει διαπραχθεί. Ακούγονται μόνο οι κρότοι από τις χαριστικές βολές
των αξιωματούχων της σπείρας του εγκλήματος. Υπουργός παιδείας, υπουργός
οικονομικών, πρωθυπουργός, υπουργός ασφάλειας, εργασίας, υγείας κ.λ.π.
Κάποτε,
θυμάμαι, μόνο όσοι εγκληματούσαν «εν βρασμώ ψυχής» δεν έπαιρναν μέτρα κάλυψής
τους. Τώρα και οι εγκληματίες του προμελετημένου εγκλήματος δεν δείχνουν την
παραμικρή ντροπή. Έχουν τόσο πια αποθρασυνθεί οι διεστραμμένοι υπάνθρωποι της
πολιτικής ζωής.
Από
φέτος το λεγόμενο Κράτος, δηλαδή αυτοί που κλέβουν και σπαταλούν τους φόρους
των πολιτών καταργεί, ουσιαστικά, μια κατηγορία γυμνασίων και λυκείων όπου
διδάσκονται μουσικά και καλλιτεχνικά μαθήματα. Από καιρό το προετοίμαζαν, φέτος
το πραγματοποιούν. Αυτά τα σχολεία αποτελούν ακόμα μέσα στην άνυδρη έρημο της
εκπαίδευσης στην ελληνική επικράτεια εστίες ποιότητας τέτοιας, ώστε να
ελπίζουμε, ότι σ’ αυτές τις εστίες μπορούν να προετοιμαστούν και από αυτές να
προέλθουν πολίτες υγιείς και υπεύθυνοι. Ότι δηλαδή δεν επιθυμεί η «Εξουσία»,
αυτό το ανόσιο κράμα πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής εξουσίας.
Το
τελευταίο πλήγμα κατά της παιδείας ήταν η θρασεία απάντηση του κάποιου υπουργού
παιδείας σε γονείς μαθητών. «Είστε η τελευταία προτεραιότητα».
Το
απέρριψαν με θάρρος οι μαθητές, οι καθηγητές και οι γονείς που διαδήλωσαν
σήμερα την απέχθειά τους προς μια κυβέρνηση που δολοφονεί την Παιδεία και τον
Πολιτισμό.
Δεν
ξέρω πώς ονομάζεται ο σημερινός υπουργός. Αλλά και τι σημασία έχει; Ένας ακόμα
οπλοφόρος στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Η
Ελλάδα αντιμετώπιζε πάντα ένα πολυπληθές εκτελεστικό απόσπασμα καλοπληρωμένων
υπουργών, όπως λέγονται, ώστε να είναι εξασφαλισμένος ο θάνατός της.
Υπουργός
διαλυμένης παιδείας, ανύπαρκτης υγείας και προσχηματικής πρόνοιας, έλλειψης
εργασίας, εξωτερικών παλινδρομήσεων, εσωτερικού χάους, προστασίας των πολιτικών
και ανασφαλούς βαρβαρότητας, φοροδιαφεύγουσας οικονομίας, σκανδαλωδών
εξοπλισμών, ναυτιλιακών ναυαγίων, απαλλοτρίωσης δασών, τουριστικής υποτίμησης,
αστικοποίησης του αγρότη, κατασπατάλησης των πόρων, καταστροφής του
περιβάλλοντος.
Με
τέτοιες κυβερνήσεις μόνο η αλλαγή της παγιωμένης νοοτροπίας της δουλοπρέπειας
και της απουσίας συλλογικής ευθύνης θα αλλάξει την πορεία στο κενό. Και δύο
ανατροπές καταστάσεων θα σηματοδοτήσουν το σταμάτημα της ολίσθησης στην
ανυπαρξία και την επαναφορά ελπίδων και ονείρων.
Το
ένα γεγονός που πρέπει να συμβεί θα είναι η ανατροπή της πολιτικής σκηνής και
το δεύτερο η αποποίηση του κάθε μορφής χρέους της χώρας.
Πώς
θα ανατραπεί η πολιτική σκηνή; Πλήρης και διαρκής διακοπή κάθε εργασίας και
κάθε πληρωμής.
- Μα
θα πεινάσουμε, αφού δεν θα μας δώσουν επιχορηγήσεις.
- Ούτως
ή αλλιώς ο κόσμος δεν εργάζεται, ο κόσμος πεινάει. Ούτως η αλλιώς υποφέρει.
Ούτως η αλλιώς πεθαίνει. Πεθαίνει χωρίς γιατρό και φάρμακα, πεθαίνει χωρίς
όνειρα και χωρίς ελπίδα.
Όμως
από εκείνη την ώρα το κρατικό εισόδημα, όποιο και αν είναι, έστω το ελάχιστο από
εκείνους που έχουν θα αρχίσει να επιστρέφει στον Έλληνα και όχι σε δόσεις
δανείων.
Και
από σήμερα ο Έλληνας πρέπει να προετοιμάζεται για εκείνη την ώρα της αρχικής ένδειας
και πείνας. Ας βγει έξω από την παγίδευση των πόλεων. Αντί να ψάχνει στους
κάδους των σκουπιδιών, να σκαλίζει τη χέρσα γη. Έξω στην επαρχία στην
ακαλλιέργητη μάνα, όπου η ζωή ακόμα θα βλασταίνει και όπου ο άνθρωπος στις
δύσκολες στιγμές θυμάται τον άνθρωπο.
Κι
ο άνθρωπος θα βοηθήσει τον άνθρωπο, όπως και στη γερμανική κατοχή. Και τότε
υπήρχαν οι δοσίλογοι πολιτικοί, όπως και σήμερα, οι μαυραγορίτες, όπως και
σήμερα και οι ταγματασφαλίτες, όπως και σήμερα. Και τότε υπήρχε και το
χειρότερο: ο διχασμός σε δεξιούς και αριστερούς. Αλλά ζήσαμε και η Ελλάδα
συνέχισε να υπάρχει.
Σήμερα
δεν υπάρχει αυτός ο διχασμός. Και όπου κάτι φαίνεται είναι γιατί τα συντηρεί το
συμφέρον των κομμάτων.
Και
αν είχαμε παιδεία ούτε και αυτό θα υπήρχε. Γιατί η ιστορία θα είχε φωνή και ο
πολίτης μνήμη.
Υπάρχει
κανένας πολίτης αυτής της χώρας που να μην βλέπει, πια, το απροκάλυπτο έγκλημα
των Κυβερνήσεων κατά των πολιτών και κατά της Ελλάδας;
Υπάρχει
ακόμα κάποιος πολίτης που θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές;
