ο φασισμός του θρησκευτικού ιερατείου

Βράδυ Σαββάτου της Ανάστασης.

Στην εκκλησία του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης από τον πλαϊνό εξωτερικό διάδρομο χαίρεται κανείς το πλήθος των αναμένων κεριών που γεμίζουν όλη την έκταση των κήπων και τους γύρω δρόμους.  Από μια ψηλή εξέδρα, που χωράει ίσα-ίσα τους δυο ιερείς ακούγεται το «Χριστός Ανέστη».

Και πριν αποχωρήσουν οι πολλοί, διαβάζεται το οικουμενικό κάλεσμα του Χριστού, όπως διατυπώνεται στον κατηχητικό λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που όμως αυτό το κάλεσμα κανονικά απαγγέλλεται στο τέλος της λειτουργίας που θα ακολουθήσει.

Στον Λόγο αυτόν καλούνται όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως και  χωρίς καμιά διάκριση στην τράπεζα του Κυρίου,

«..…δέχεται τὸν ἔσχατον, καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον…

κακείνω δίδωσι, καὶ τούτω χαρίζεται…

καὶ τὰ ἔργα δέχεται, καὶ τὴν γνώμην ἀσπάζεται…

καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ, καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ…

εγκρατεῖς καὶ ῥάθυμοι…

νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες….»

Ακούω να προσφέρεται ο Λόγος αυτός από το ύψος της εξέδρας του κήπου στα «πλήθη» και σκέφτομαι τη χρονική ανακολουθία. Κανονικά διαβάζεται στο τέλος της λειτουργίας, τότε που έχουν μείνει οι λίγοι. Απόψε προσφέρεται στους πολλούς.

Η αξία ενός τόσο σημαντικού Λόγου φαίνεται, όταν οι προσωπικότητες που θα τον δεχτούν είναι προετοιμασμένες, να τον χρησιμοποιήσουν για την βελτίωσή τους. Γι’ αυτό έχει καθιερωθεί να μοιράζεται σε εκείνους, που όταν θα τον ακούσουν έχουν την κατάλληλη ωρίμανση της συνειδητότητάς τους και επιπλέον θα βρίσκονται στη μέγιστη ικανότητα προσρόφησης και συντονισμού.

Όμως, απόψε ο «Λόγος» στις συνθήκες αυτές που προσφέρεται, μοιάζει αποδυναμωμένος από τη μυστηριακή του Ουσία, με την οποίαν διεισδύει και «ακούγεται» από την ψυχή του ανθρώπου. Απόψε όλα κινούνται σε μια επιφανειακή δοσοληψία.

Οι λόγοι Ουσίας απλώνονται στην επιφάνεια ενός πολύχρωμου σεντονιού – όπως και τα γιορταστικά άμφια του ιερατείου – αρκεί να εξυπηρετηθούν στόχοι κοινότυποι. Να μείνουν οι «κατ’ έθιμον πανηγυρίζοντες» ευχαριστημένοι με όσα ακούν και βλέπουν, να ευχαριστηθούν και οι ηθοποιοί για το αποτέλεσμα της παράστασης. 

Όπως μια ακόμα πολιτική συγκέντρωση χωρίς βάθος και χωρίς περιεχόμενο. Ρηχότητα και επιφάνεια. Αρκεί να εντυπωσιάσει και να φέρει ψήφους.

Μόνο που η ψηφοθηρία σ’ αυτούς τους χώρους παίρνει το όνομα του προσηλυτισμού. Προσηλυτισμός σε ένα Δόγμα.

Αλλά κάθε Δόγμα θρησκευτικό ή πολιτικό αποκλείει την Ηθική της Βούληση του ατόμου και συρρικνώνει την Ελευθερία έκφρασής του. Στη βάση, εξάλλου, ενός Δόγματος είναι σχεδιασμένο και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία.

Όμως, από όπου και αν προέρχεται η επιβολή ενός Δόγματος, ονομάζεται φασισμός!

Μετά την αποχώρηση του πλήθους παραμείναμε στη λειτουργία, η οποία κάποτε έφτασε προς το τέλος. Και τότε, που η ψυχονοητική προετοιμασία των συμμετεχόντων με τη δύναμη της διαυγούς σκέψης και του υγιούς συναισθήματος έχει κορυφωθεί, εμφανίζεται η αποτρόπαιη πλευρά του πατριαρχικού ιερατείου «πρώτα οι άντρες και μετά οι γυναίκες». Και ξαφνικά η προετοιμασία για τον «δείπνο τον μυστικό» διαλύεται. Τα πάντα επιστρέφουν στην κατάσταση ευτέλειας του θρησκευτικού ιερατείου.

Δεν γνωρίζουν, ότι ο πρώτος πόλεμος άρχισε, όταν η τότε κοινωνία απώθησε το ρόλο της γυναίκας, που συντηρούσε την οργάνωση της κοινωνίας και της αφαίρεσε το χώρο που της ανήκε ως τότε; 

Δεν γνωρίζουν, ότι για να επιστρέψει πάλι η κοινωνία των ανθρώπων στην τράπεζα της Αγάπης, πρέπει να ξαναδοθεί στη Γυναίκα – Καρδιά ο κοινωνικός της ρόλος, όπως επιτάσσει το Φυσικό Δίκαιο;

Δεν γνωρίζουν, ότι το «Άνω» επισκέπτεται το Κάτω μόνο μέσω της θηλυκής φύσης; Κλίμαξ, η Γυναίκα,  δι΄ ης κατέβη και κατεβαίνει ο Θεός, κλίμαξ, η γυναικεία φύση, η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.

Δεν γνωρίζουν ότι ο θεός των αρχαίων μυστηρίων κατέβαινε μόνο στην Ιέρεια; Και ότι ο ρόλος των ιερέων ήταν να παραλαμβάνουν, κατόπιν,  τον «χρησμό» για να τον κοινωνήσουν στους πιστούς;

Παραμένουν τόσο τυφλοί και αρνούνται να αντιληφθούν, ότι το Άγιο Ποτήριο, στο περιεχόμενο του οποίου ενσωματώνεται η δύναμη του Πνεύματος, είναι το συμβολικό απομεινάρι της διωγμένης ιέρειας; Και ότι ο ιερέας απλώς το μεταδίδει στους πιστούς;

Δεν σημαίνει τίποτε για την «ανδροπρεπή» κατανόησή τους, ότι ο Χριστός διάλεξε να γεννηθεί από Τη Γυναίκα για να την τιμήσει; Οι ίδιοι θεολόγοι,  όταν θέλουν να χαρακτηρίσουν ως μη αναγκαία τη σεξουαλική συνεύρεση,  διατείνονται, ότι ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο και από την πέτρα.

Υμνούν την Άγια Μητέρα του Ιησού (αγλαόκαρπο και ευσκιόφυλλο δέντρο, χρυσοπλοκώτατο πύργο, ηλιοστάλακτο θρόνο, καθέδρα του Βασιλέως) και ξεχνούν, ότι το μέγα μυστήριο της μητρότητας αγιάζει όλες τις γυναίκες!

Δεν λέει τίποτε στην αρσενική τους τυφλότητα, ότι ο Χριστός τίμησε τη Γυναίκα, αφού πρώτα στη Γυναίκα παρουσιάστηκε μετά την Ανάσταση;

Δεν έχουν αντιληφθεί, ότι ο Άντρας- Νους κυβέρνησε την ανθρωπότητα από την ανατολή της Άρειας φυλής και ότι ετούτοι οι αιώνες αποτελούν, πλέον, την ομολογία της αποτυχίας του;

Ούτε διαθέτουν την προφητική ενόραση να αντιληφθούν, πως στους αιώνες που ακολουθούν θα πρέπει να γίνει στην ανθρώπινη κοινωνία, η οποία ακόμα ακούει στη θύραθεν λογική του αφέντη Νου, η επανενθρόνιση της Γυναίκας∙ της βιολογικής γυναίκας στην κοινωνία και της εσωτερική Λογική της Καρδιάς στον κάθε άνθρωπο, ώστε να επανέλθει το σύνολο της ανθρωπότητας στο βασίλειο του πνεύματος.

Και είναι οι πρώτοι, που έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η αποκατάσταση της Γυναίκας πρέπει να αποτελέσει μέλημα των αντρών και καθήκον των αντρικών ιερατείων. Αποτελεί πράξη Δικαιοσύνης, γιατί είναι αυτοί που εγκατέστησαν την πατριαρχία στην κοινωνία με τα γνωστά αποτελέσματα.

Είναι αυτοί, οι οποίοι, προκειμένου να υποτιμηθεί η Γυναίκα, παραποίησαν και το κεφάλαιο της Γένεσης της παλαιάς Διαθήκης. Προσποιούνται, ότι αγνοούν την ερμηνεία που δίνουν σ’ αυτό οι ίδιοι οι σοφοί Εβραίοι - και όχι μόνο - γραμματολόγοι. Κατασκεύασαν λοιπόν τον μύθο της προέλευσης της Γυναίκας από μια πλευρά του άντρα.

Μια γυναίκα δίπλα μου σηκώνεται ταραγμένη και με δακρυσμένα μάτια ζητάει συγγνώμη που φεύγει. Και ακούγεται να λέει: και εδώ δεν με θέλουν, με περιφρονούν.

Οι υπόλοιπες περιμένουν να συμπληρωθεί ο χορτασμός των αντρών στην τράπεζα του Χριστού, για να έρθει και η δική τους σειρά. Κι ας είναι οι ίδιες «οι ενορίτισσες» που έβαψαν και πρόσφεραν στην εκκλησία τα κόκκινα αυγά, τα οποία θα μοιράσει στο τέλος ο ιερέας

Τι κι αν γράφει ο Παύλος (προς Γαλάτας: Γ΄28) : …δεν υπάρχει Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, δεν υπάρχει δούλος, ουδέ ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ… όλοι είστε ένα μπροστά στον Χριστό Ιησού.

Και κάτι χειρότερο. Η υποτιμητική αποδοχή της Γυναίκας και στο χώρο της θρησκείας ως «δεύτερης», εμπίπτει και στην – κατά τον Παύλο – διάκριση: ελεύθερος ή δούλος. Γιατί πρόκειται για τη θρησκευτική προσυπογραφή για τη διατήρηση της καταδίκης της Γυναίκας σε κατάσταση κοινωνικής δουλείας.

Είναι πρόσφατες οι δυσκολίες στο Ελληνικό κοινοβούλιο να δεχτεί να απαλλάξει τη Γυναίκα από τη δική της «ευθύνη» σε περίπτωση βιασμού της. Σαν να μην ήταν ποτέ ο βιασμός της γυναίκας, ξεκάθαρη άσκηση ανδρικής βαρβαρότητας και εξουσίας!

Κι όμως, το θρησκευτικό ιερατείο – ιδίως το «μορφωμένο» - τα γνωρίζει όλα αυτά, αλλά είναι γραμμένα μόνο στα φθαρτά κύτταρα του μυαλού τους. Με το μυαλό θεολογούν, με το μυαλό λειτουργούν, με το μυαλό ασχολούνται με το «φαίνεσθαι», με την επιφάνεια, με την εξωτερικότητα.

Ωραίος κήπος, μαρμάρινες κατασκευές υστεροφημίας, φωτεινές επιγραφές, εντυπωσιακές εναλλαγές χρωμάτων στο καμπαναριό….. Μαζί και η προειδοποίηση, ότι αυτό το κτίριο φυλάγεται από  την τάδε εταιρία.

Επομένως μην επιχειρήσετε να μπείτε μέσα.

Εξάλλου, δεν θα βρείτε τίποτε που να αξίζει!

Αν το θρησκευτικό ιερατείο απασχολούνταν με τα βαθύτερα και πιο ουσιαστικά προβλήματα της ανθρωπότητας, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ορθή και γρήγορη κατεύθυνση της κοινωνίας.

Και τότε - υπηρετώντας πραγματικά τον Χριστό – θα τιμούσε τη Γυναίκα και θα της επέστρεφε και πάλι, από τη δική του πλευρά τουλάχιστον, την πρώτη θέση. Αυτό θα αποτελούσε «επιστροφή στην Αγάπη»!

Αν το θρησκευτικό ιερατείο διέβλεπε σε μήκος μέλλοντος το υγιές της ανθρωπότητας θα μπορούσε να ορθωθεί, ανάχωμα στην αυθαιρεσία και στο έγκλημα της πολιτικής εξουσίας, ενώ τώρα συμπράττει με αυτήν.

Και αυτή η συνεργασία θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας αποτελεί την κατάρα της κοινωνίας. Σύμβολό της στη Δράμα είναι ο πανύψηλος σταυρός και δίπλα η τεράστια Ελληνική σημαία πάνω στο λόφο του Κορύλοβου.

Αν το θρησκευτικό ιερατείο «έβλεπε» δεν θα παρέμενε σε δραστηριότητες επιφάνειας και εντυπωσιασμού. Θα έσκυβε ουσιαστικά και θυσιαστικά στον πόνο.

Δεχτήκαμε και στη Δράμα την ευλογία να έχουμε κοντά μας κατατρεγμένους  πρόσφυγες, τέσσερα χιλιόμετρα παραέξω. Λέω «ευλογία», επειδή αποτελεί ισχυρό κίνητρο αφύπνισης των συνειδήσεων των εφησυχασμένων στην ψευδαίσθηση της ζωής.

Ήρθαν ποτέ να πληροφορηθούν τα καθημερινά τους προβλήματα, να στηρίξουν την τραυματισμένη τους ψυχολογία, να ανασκουμπωθούν και να βοηθήσουν στην όποια προσπάθεια εκτόνωσης του δικαιολογημένου θυμού τους και της απελπισίας τους; Ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την άδικη τιμωρία δύο ξένων γυναικών αλληλέγγυων προς τους πρόσφυγες; Ακόμα και ο κ. Δημήτρης Κυριαζίδης, βουλευτής Ν.Δ. Δράμας, που είπε στη Βουλή κάποιες ασυναρτησίες για την καταδίκη των δυο κοριτσιών, ούτε καν απάντησε σε προσωπική μου επιστολή.

Ζητήσαμε από τη μητρόπολη να καθιερώσουν ένα - μόνο ένα – δρομολόγιο κάθε Πέμπτη, για να μπορούν να έρχονται αυτοί οι «πάσχοντες αδελφοί» στο παζάρι της πόλης και μετά να επιστρέφουν με τα ψώνια τους και τα παιδιά τους στην αγκαλιά, χωρίς να ταλαιπωρούνται βαδίζοντας φορτωμένοι και σε κακές καιρικές συνθήκες. Ζητήσαμε να τους δοθεί ατέλεια στη μετακίνησή τους με τα τυπικά δρομολόγια της γραμμής προς και από την πόλη, για να μην εξανεμίζονται τα ελάχιστα χρήματά που έχουν.

Ούτε η μητρόπολη ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την ανάγκη, ούτε ο Δήμος έδωσε λύση στη δωρεάν μετακίνηση. Κατά τα άλλα ο «Ελληνοχριστιανικός» ρατσισμός έστησε το σύμβολο της διπρόσωπης εξουσίας ψηλά στο λόφο, να φαίνεται!   

Τιμώ και σέβομαι τον ιερέα του χωριού ή της μικρής ενορίας, που κινείται με παρόρμηση της δικής του καρδιάς και της προσωπικής του πίστης με απλότητα και παρέχει την όποια μπορεί στήριξη και παρηγοριά γύρω του.

Αλλά εσύ, παπά μου με το επανωκαλύμμαυχο,  εζυγίσθης και ευρέθης λειψός.