ο μέγας Διδάσκαλος

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στον κόσμο του Δεύτερου Ουρανού, όπου ο κάτοικος σπουδάζει, πλέον, τη Γνώση της συμπαντικής Αλήθειας, του ορατού και αόρατου κόσμου.
Είναι για να του δοθεί η ευκαιρία, να αναδιαμορφώσει τον πίνακα των ηθικών του αξιών και να προσπαθήσει, να τον εφαρμόσει στη ζωή του. Έτσι θα εξελίσσεται ως «Είναι» και θα κινείται συνειδησιακά προς την κατεύθυνση του τέλους της προσωπικής του διαδρομής.
Μιλήσαμε και για τις σχολές που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Ιδιαίτερα για τη μεγάλη δυσκολία να επιλέξεις ανάμεσά τους την καταλληλότερη σχολή για σένα, να αναγνωρίσεις το Δάσκαλό σου.

Ευτυχώς, που δεν υφίστανται μόνο αυτές οι σχολές!
Ας πάμε λίγο πιο πίσω.
Μέσα στο ορατό και στο αόρατο Σύμπαν υπάρχουν και λειτουργούν δυο τύποι όντων, δύο γραμμές ιεραρχίας, ή δύο κατηγορίες εργατών του Δημιουργού.
Από τη μια πλευρά υπάρχει η Λογοϊκή γραμμή, δηλαδή η ιεραρχία των όντων-πνευμάτων, που παρουσιάζουν ένα Εγώ. Αυτοί κατέχουν αυτο-επιγνωσιακή συνείδηση. Είναι οι άνθρωποι και οι πρόγονοί τους.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι τάξεις των όντων, που δεν χαρακτηρίζονται από εγωική συνείδηση. Είναι η γραμμή ροής των αγγελικών τάξεων και των πνευμάτων της Φύσης, που συνιστούν την Αγιο-Πνευματική γραμμή∙ έτσι, επίσης, ονομάζεται. Τα πνεύματα αυτής της δεύτερης γραμμής αποτελούν τους πιστούς και αφοσιωμένους εργάτες, οι οποίοι υλοποιούν τη Σύλληψη του Δημιουργού, χωρίς καμιά παρέκκλιση από το Νόμο Του.
Δημιούργησαν, με αυτό τον τρόπο, το περιβάλλον του ανθρώπου, το οποίο και το συντηρούν και το εξελίσσουν. Πρόκειται για το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, που συναποτελούν τη φυσική Δημιουργία, μαζί τους, δε και το φυσικό περίβλημα του ανθρώπινου πνεύματος.
Η Δημιουργία, οποία μας περιβάλλει, είναι αποτέλεσμα μεταφοράς και αποτύπωσης στο ορατό επίπεδο μιας Θείας Σύλληψης.
Είναι μια διαρκής έκθεση των καλλιτεχνικών έργων ενός Δημιουργού. Μέσω, δε, των έργων αυτής της έκθεσης, ένας προσεχτικός επισκέπτης μπορεί να αντιληφθεί τη σύλληψη, που πρωτοστάτησε στην παραγωγή αυτών των έργων και, ουσιαστικά, μπορεί να «επικοινωνήσει» με το πνεύμα του Καλλιτέχνη.

Ο άνθρωπος ανήκει στα πνεύματα της πρώτης γραμμής, που είναι προικισμένα με ατομική Βούληση και επέλεξαν να εγωποιηθούν μετά από μια μεγάλη παρέκκλιση από το Νόμο του Δημιουργού και μια μακρά περιπλάνηση σε άνυδρους τόπους.
Η Φυσική Δημιουργία αποτελεί για τον άνθρωπο την τελειότερη Σχολή, στην οποία μπορεί να φοιτήσει ως επισκέπτης-θεατής, προκειμένου να σπουδάσει την Αλήθεια, που παρήγαγε αυτά τα έργα και να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα της πνευματικής του εξέλιξης.

Είναι βέβαιο, ότι μέσα στο μακρό μήκος της πνευματικής του εξέλιξης ο κάθε άνθρωπος, κάποτε θα φοιτήσει και σε αυτή τη σχολή.
Μόνο, που για να αποσπάσει ένας άνθρωπος τη «διδασκαλία», την οποίαν αυτή η «σχολή» περιέχει στις βιβλιοθήκες της, πρέπει να την πλησιάσει με κάποια ειδική προετοιμασία.
Πρέπει να είναι παρατηρητικός, αγνός, ελεύθερος και απλός.
Λέξεις με ειδικό περιεχόμενο, που όμως δεν είναι του παρόντος.
Το μόνο που μπορεί, τώρα, να ειπωθεί ως γενικότητα, είναι, ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να προσεγγίσει τη Φυσική Δημιουργία με Αγάπη. Το ξέρουμε όλοι, φαντάζομαι, ότι δεν γνωρίζεις κάποιον ή κάτι, αν δεν τον, αν δεν το έχεις αγαπήσει. Αυτό είναι και το κλειδί της επιτυχίας για την εισδοχή του ανθρώπου στο σχολείο της Φύσης
Και πρέπει ο μαθητευόμενος άνθρωπος να έχει υπόψη του, πως ψάχνει να βρει αναλογίες και όχι ταυτότητες. Έστω τις αναλογίες, ότι τα ορατά είναι όμοια με τα αόρατα, η τις αναλογίες μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου.
Πρέπει, δε, επίσης, να γνωρίζει, πως τα πάντα μέσα στη φυσική δημιουργία βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, μεταλλαγή και εξέλιξη, ενώ στη σύλληψη του Δημιουργού είναι από την αρχή τελειωμένα.

Όλοι μπορούν να φοιτήσουν στη σχολή της Φύσης, ευκολότερα, όμως, εκείνοι, που οι συνθήκες της ζωής, τους έχουν κιόλας κοντά στη φύση, μέσα από μια σχέση όχι μόνο συμφέροντος και εκμετάλλευσης, αλλά σχέση απρόσωπης αγάπης και προσωπικής ευθύνης.
Το παράδειγμα των βιο-καλλιεργητών είναι χαρακτηριστικό μιας τέτοιας σχέσης αρμονίας και σεβασμού μεταξύ του ανθρώπου και της Δημιουργίας.
Μέσα από μια αληθινή σχέση διαρκούς εξωτερικής και εσωτερικής καλλιέργειας, με φροντίδα για τον άνθρωπο, φροντίδα για τη φύση και δίκαιη κατανομή πόρων ανάμεσα σε όλες τις κοινότητες ανθρώπινες και μη (permaculture).
Σε κάποιες οικο-κοινότητες η κατάσταση αυτή αποτελεί καθεστώς συμβίωσης. Εκεί ο άνθρωπος εξελίσσεται πνευματικά συνεργαζόμενος με τη φύση.

Εκείνοι που πονούν για τη φύση και για τα πλάσματά της έχουν ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας με τη Σοφία του Δημιουργού και την Αλήθεια των Συμπαντικών νόμων.
Είτε είναι γεω-πόνοι, είτε κτηνοτρόφοι∙ είτε θεραπευτές, είτε αγρότες∙ είτε αστρονόμοι, είτε δάσκαλοι, είτε ερευνητές, είτε νοσοκόμοι∙ στον πόλεμο ή στην καταστροφή∙ στη φτώχια ή στην αναγκαστική μετανάστευση.
Είτε καθοδηγούν από μακριά τις ψυχές σε ομαδικά καταστροφικά γεγονότα, είτε είναι παρόντες στο γονεϊκό τους καθήκον. Αλήθεια, πόσοι, άραγε από τους γονείς κατάφεραν, να αποφοιτήσουν από τη σχολή των παιδιών, που τους εμπιστεύτηκε ο Δημιουργός, με καλό βαθμό;
Όποιοι πασχίζουν μαζί με τα πλάσματα του Δημιουργού, για να προστατέψουν την υγεία ενός πληγωμένου κύκνου, ή μιας τραυματισμένης αρκούδας, ενός ανάπηρου παιδιού, η ενός ανήμπορου ηλικιωμένου, ενός καταπλακωμένου από την κατάρρευση κτιρίου, ή ενός σκύλου που τον παρασύρουν τα νερά.
Και πόσες άλλες ευκαιρίες πόνου, ή απώλειας, που μπορούν να διευρύνουν τη συνειδητότητα των ανθρώπων και, επομένως, να οδηγήσουν σε πνευματική εξέλιξη.

Να, οι άπειρες σχολές και οι καθημερινές ευκαιρίες, προκειμένου να εξελιχθεί ο άνθρωπος πνευματικά.
Εδώ - και σε αυτές τις σχολές - οικοδομούνται οι ψυχές και απελευθερώνεται το πνεύμα.
Και είναι εύκολη η εφαρμογή της Διδασκαλίας χωρίς όνομα, επειδή ο δάσκαλος είναι η Φύση με τα πλάσματά της.
Από μόνη της η Φύση είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της πνευματικής σύλληψης του Δημιουργού, είναι και για τον μαθητή η εικόνα της εφαρμογής του πνευματικού σχεδίου, είναι και για τον άνθρωπο πεδίο εφαρμογής .
Αν ο άνθρωπος, όσο ζει μέσα στο υλικό του σώμα, δεν μπορέσει να έρθει σε επαφή και να συνεργαστεί με το μοντέλο εξέλιξης, που του παρέχει η φυσική Δημιουργία, ούτε μέσα του θα καταφέρει εύκολα να ανακαλύψει τον ίδιο του τον Εαυτό.
Σε κάθε ενσάρκωση θα σχηματίζεται μια ακόμα τρύπα στο αχανές του χωρόχρονου.
Αλλά ας μείνει το αισιόδοξο μήνυμα από τον ψαλμό: πού πορευθώ από του Πνεύματός Σου και από του Προσώπου Σου πού φύγω;.....και, γαρ, εκεί η Χειρ Σου οδηγήσει με και καθέξει με η Δεξιά Σου!

σε αναζήτηση του Δασκάλου

…Δεν είναι μόνο να βγεις από τη φυλακή, πρέπει να βρεις και σκοπό ζωής. Δεν είναι μόνο να γεννηθείς, πρέπει και να σπουδάσεις, να μορφωθείς, για να βρεις το δρόμο της ζωής σου, να ορθοποδήσεις.

Και πρώτα-πρώτα πρέπει να μάθει ο καθένας ποιος είναι. Ποιος είναι αυτός που επαναστάτησε και αποκήρυξε την προηγούμενη ζωή της ψευδαίσθησης και έπειτα, Γιατί;

Μέχρι τώρα, σκέφτεται, η εκπαίδευση που με υποχρέωσαν να παρακολουθήσω, τίποτε δεν μου πρόσφερε σε σχέση με την ουσία της ίδιας μου της ύπαρξης. Το πολύ – πολύ με κάποιο επιστημονικό πτυχίο θα μπορώ να επιβιώνω. Αλλά Πώς και Γιατί να ζω κανένας δεν μου το δίδαξε.
Όλες οι Επαναστάσεις, όλοι οι επαναστάτες παρορμήθηκαν από κάποια φιλοσοφική θέση και στήριξαν την πράξη τους σε κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο.
Εγώ, πού πατάω; Τι θα δηλώνω σαν προσωπικότητα;
Ναι, τώρα υπάρχω∙ αλλά ποιος θα είναι ο επόμενος σκοπός της ύπαρξής μου;
Πρέπει να μάθω, να γνωρίσω τον εαυτό μου. Εδώ και τώρα σ’ αυτόν τον καινούργιο κόσμο που έφτασα, είναι η ώρα να στήσω όρθια την ύπαρξή μου. Να πάρω απαντήσεις.
- Ποιος, γιατί και πώς; Ένα τριπλό αγωνιώδες ερώτημα.
- Ο Δάσκαλος! Οι σχολές!
Και η ΠΡΩΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ: υπάρχουν δάσκαλοι και δάσκαλοι, σχολές και σχολές. Ποιος από όλους, ποια από όλες;

Και πρώτα: πώς ιδρύεται μια σχολή εσωτερική;
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι την ιδρύει ένας κύκλος όντων του ουράνιου κόσμου, για να βοηθηθεί η ανθρωπότητα, προκειμένου να υπερβεί μια τρέχουσα τοπική ή γενική συνθήκη καθυστέρησης της πνευματικής της εξέλιξης. Το/τα ένσαρκα ανθρώπινα όντα, που θα αναλάβουν την εκτέλεση του συγκεκριμένου έργου, παραλαμβάνουν την κατάλληλη διδασκαλία και οργανώνουν έναν σχετικό όμιλο (Σχολή) ανθρώπων. Μεταδίδεται η διδασκαλία και επιχειρείται η εφαρμογή της με την καθοδήγηση και την προστασία του ουράνιου κύκλου.
Όταν, πλέον, δεν υφίσταται ο λόγος ίδρυσης της Σχολής, ο ουράνιος κύκλος αποσύρεται και ο γήινος πρέπει να διακόψει τη δραστηριότητά του. Αν συνεχίζει, μάλλον αποπροσανατολίζει ψυχές που ψάχνουν τον Δάσκαλο, παρά προσφέρουν έργο θετικό στην πνευματική εξέλιξη.
Εάν δεν έχουν γίνει έτσι τα πράγματα, αλλά η ίδρυση μιας σχολής οφείλεται σε ανθρώπινη πρωτοβουλία, ή παρατείνεται μετά το κλείσιμο του Άνω κύκλου, τότε, πλέον, η σχολή(;) αποτελεί ανθρώπινο αυτοσχεδιασμό, συνήθως υστερόβουλο και δεν καθοδηγείται από την ουράνια Ιεραρχία, ούτε προστατεύεται από αυτήν∙ είναι νεκρή. Τότε όλες οι συμπαντικές αρχές που καθιερώνουν το έργο επιφώτισης της ανθρωπότητας, ανατρέπονται. Το συμφέρον – όχι το πνευματικό - θα διέπει τις σχέσεις μεταξύ σχολής και μελών, ενώ ο αποπροσανατολισμός των μελών από τον πνευματικό τους δρόμο θα είναι βέβαιος.

Παρατηρούμε, επομένως, στις μέρες μας ποικιλία σχολών.
Σχολές ζωντανές, διαρκούς επικοινωνίας με τους αόρατους δασκάλους και ουράνιους φίλους, με συνεχή έμπνευση, καθοδήγηση και προστασία. Και σχολές νεκρές, είτε αποκομμένες, πια, από την πνευματική πηγή τους, είτε ανθρώπινες επινοήσεις και αυτοσχεδιασμοί, χωρίς κορμό διδασκαλίας.
Σχολές αυστηρού τύπου με όρους, κανόνες, δογματικές προϋποθέσεις και δεκάλογους.
Σχολές ελευθερίας και σεβασμού του μαθητή, αλλά και σχολές άσκησης εξουσίας πάνω στο μαθητή.
Σχολές κοινωνίας της αγάπης και της ελπίδας και σχολές εκφοβισμού και απειλών και τιμωρίας και κανόνων.
Σχολές με ανιδιοτελή προσφορά και προσφορά ανιδιοτέλειας∙ και άλλες όπου η Αλήθεια πουλιέται ακριβά, μη και δεν την εκτιμήσεις.
Σχολές που φέρνουν τη γοητεία της παλαιότητας αιώνων, χωρίς, όμως, καμιά επαφή με την τωρινή πραγματικότητα της ανθρωπότητας και σχολές όπου ο Δάσκαλος μιλάει ακόμα ο ίδιος.
Σχολές της ηθικής της Βούλησης, ελεύθερης επιλογής και απόφασης και σχολές που να επιβάλλεται στη βούληση των μαθητών μια συγκεκριμένη ηθική, η δική τους ηθική.
Σχολές καρδιάς και σχολές μυαλού.
Σχολές της προσευχής και της ευλογίας και άλλες του αφορισμού και της κατάρας.
Σχολές που τσιγκουνεύονται τη μετάδοσης της πνευματικής παρακαταθήκης και σχολές άμεσης ανταπόκρισης στο αίτημα του ατόμου.
Σχολές ομαδικής διδασκαλίας, όπου πρέπει το άτομο να προσαρμοστεί στην ομάδα και παρουσία βαθμών και σχολές διάκρισης και προσαρμογής στην ιδιαιτερότητα του προσώπου, όπου προσαρμόζεται η εκπαίδευση στο άτομο.
Σχολές που επαίρονται για τον αριθμό των μαθητών και σχολές που χαίρονται για την ποιότητά τους.

Μπαίνω, εγγράφομαι, εντάσσομαι, ή προσχωρώ, γίνομαι δεκτός, ή μυούμαι σε κάποια σχολή.
Τι θα βρω; τι θα συναντήσω; τι θα μάθω; που θα με οδηγήσει; τι με περιμένει;
Υπάρχει πολλές φορές και η καχυποψία, είτε από προηγούμενες αποτυχημένες επιλογές, είτε επειδή έχει επικρατήσει στην κοινή γνώμη, ότι όλοι κοιτάζουν το συμφέρον τους.
Αλλού ο νεοεισερχόμενος αντιμετωπίζει διάχυτη ατμόσφαιρα μυστικότητας συνδεδεμένη με τους «βαθμούς» και αλλού του παρέχεται ένα πανόραμα, έστω αδρό, ολόκληρης της εκπαίδευσης, σαν πλαίσιο της όλης προόδου.
Εάν υπάρχει το πανόραμα της προβλεπόμενης διαδρομής για ενημέρωση του καθενός, τότε ξεκινάει σε μια σχολή με μία εγγύηση.
Αν το πανόραμα κρύβεται πίσω από μισόλογα (είναι πολύ ενωρίς, γιατί τόση βιασύνη; ξέρεις πότε τα έμαθα εγώ; να δούμε τι θα πουν και οι επάνω κλπ.), αν προβάλλονται χρονικά όρια, βαθμοί, εγκρίσεις και τέτοια, τότε χρειάζεται πολύ προσοχή. Ή όλο το σύστημα της σχολής είναι εκτός πνευματικής γραμμής, ή αυτοί που διευθύνουν έχουν σοβαρές αδυναμίες.
Από το παρελθόν, όπου είχαν δημιουργηθεί σχολές, λέγεται, ότι έπρεπε να υφίστανται και να λειτουργούν τρεις όροι, απαραίτητοι καταρχήν για την εγκυρότητα της σχολής: 1) οι παλιότεροι έχουν και εκφράζουν σεβασμό προς τους νεώτερους σε πνευματική ηλικία, 2) υφίσταται και συνιστάται κάποιος «τύπος» επικοινωνίας των μελών του γήινου κύκλου - σαν προσευχή - με τα όντα του αόρατου κόσμου, τα οποία εποπτεύουν, καθοδηγούν και προστατεύουν τα μέλη της οργάνωσης και 3) δεν υπάρχει καμιά υποχρέωση τακτικής καταβολής χρημάτων, ή άλλου αντίτιμου των μελών προς τη σχολή.
Αν δεν υπάρχουν κατ’ ελάχιστο αυτοί οι τρεις όροι, αυτό σημαίνει, ότι ο Δάσκαλος έχει φύγει προ πολλού και ενδεχομένως και ο ουράνιος κύκλος έχει αποσυρθεί. Οπότε και η διδασκαλία εξαρτάται από τις διαθέσεις, τις προθέσεις και τις ικανότητες του επικεφαλής. Πρόκειται, δηλαδή, για ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Στην εποχή μας, πλέον, πρέπει να υφίσταται απαραίτητα ένας άλλος όρος: η ισότιμη σε αξία και σε ρόλο παρουσία της γυναίκας. Αν η σχολή ανήκει σε κείνες, που η γυναίκα δεν έχει ένα απολύτως ισότιμο παρόν, ή φαίνεται να υποτιμάται στην πράξη η αξία και ο ρόλος της, τότε μακριά από αυτή τη σχολή! Μη ψάχνετε για άλλες εγγυήσεις∙ ήδη γνωρίζετε, ότι η σχολή βρίσκεται εκτός πνευματικής γραμμής.

Στις σχολές μπορούν να συμπεριληφθούν και οι διάφορες θρησκείες, οι οποίες, είτε από τη θέση του άμβωνα, είτε από τις κατηχητικές διδασκαλίες τους καταλαμβάνουν και αυτές ένα διάδρομο των σούπερ-μάρκετ της σωτηρίας.
Όμως, οι διδασκαλίες των θρησκειών επιβάλλονται κατά δογματικό τρόπο, γι’ αυτό όσοι τις ακολουθούν, χωρίς ατομική κριτική στάση, δεν πρόκειται να βρουν το δρόμο της προσωπικής τους εξέλιξης. Θα παραμένουν διαρκώς δέσμιοι της μαζικής ψυχής.
Προσωπικά πιστεύω, ότι οι οπαδοί μιας θρησκείας, είτε ανήκουν ακόμα στη μαζική ψυχή, είτε πρόκειται για άτομα που πάτησαν το πόδι τους στον κόσμο της συνειδητότητας, αλλά δεν τόλμησαν, να εφαρμόσουν τη διδασκαλία την οποίαν έλαβαν και δεν κατάφεραν να προχωρήσουν στις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή τους, μπορούν να ακολουθούν τη μυστηριακή ζωή της θρησκείας τους, για όσο Χρόνο θα καλύπτουν, έτσι, τις ψυχικές τους ανάγκες.
Όμως αυτό θα πρέπει να είναι το θέμα στην επόμενη επικοινωνία μας.

Η διδασκαλία ή ο δάσκαλος μπορούν να έλθουν στην ώρα του καθενός και με τον τρόπο που αντιστοιχεί για τον καθένα.
Αλλά, γιατί έρχεται ο Δάσκαλος;
Πάντοτε η μητέρα, ο πατέρας παρακολουθούν τις περιπλανήσεις του παιδιού τους και περιμένουν την επιστροφή.
Έχουμε την υπέροχη παραβολή του «Ασώτου». Οι πιο πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί το βάθος της. Ούτε οι διάφορες ερμηνείες, που ακούμε από τους επαγγελματίες εκφραστές του Λόγου του Χριστού, την αποκρυπτογραφούν σε όλο το μεγαλείο της.
Ο Κύριος της Ουράνιας ιεραρχίας και πατέρας όλων των ανθρώπων, ο οποίος εφορεύει επί ενός σχεδίου σωτηρίας της ανθρωπότητας, μόλις δει από μακριά ένα παιδί Του να πλησιάζει, βγαίνει από το σπίτι σε προϋπάντηση, για να το σφίξει, όσο γίνεται πιο πριν, στην αγκαλιά του.
Ο άνθρωπός μας, ο αιώνια απομακρυσμένος γιος, κάποτε «…ήλθε εις εαυτόν…»∙ και αφού αποσπάστηκε από τη μάζα και αφού απαρνήθηκε την προηγούμενη κατάσταση, στην οποίαν είχε περιέλθει, τώρα βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής.
Τώρα, σ’ αυτή την ώρα, σ’ αυτόν τον καινούργιο κόσμο των ατομικών συνειδήσεων, θα του προσφερθεί βοήθεια. Διότι το μακρό χρονικό διάστημα που έλειψε από το πατρικό σπίτι, εξασθένισε στη μνήμη του τα χνάρια του δρόμου και υπάρχει ο κίνδυνος να περιπλανηθεί εύκολα από τους επιτήδειους.
Γι’ αυτό σε προϋπάντηση των παιδιών, που πήραν το δρόμο της επιστροφής, έρχεται ο ουράνιος Πατέρας με τους απεσταλμένους Του, δασκάλους, βοηθούς και υπηρέτες, οι οποίοι θα συνοδέψουν στη διαδρομή τον ταλαιπωρημένο γιο.
Ένα άλλο παράδειγμα έχουμε την πρακτική με τα αιθερικά κέντρα του ανθρώπου. Μας δείχνει, επίσης, ότι, όταν η συνειδητότητα του ατόμου ανερχόμενη με τη συνοδεία του δασκάλου φθάσει μέχρι το σπίτι της Καρδιάς και τολμήσει να παραδοθεί στην αγκαλιά της – ιερός γάμος – εκεί έχει κατέλθει σε προϋπάντηση του Νου, ο Θεός, ο οποίος ευλογεί το λυτρωτικό γάμο και δίνει το φιλί της αναγνώρισης στο «αντρόγυνο» της επανένωσης.

Οι δάσκαλοι φθάνουν την κάθε στιγμή στη ζωή της γης, ιδίως σε περιόδους, που είτε συμβαίνουν τα μεγάλα ανοίγματα στην κατανόηση της ανθρωπότητας, ή μετά από μεγάλες και μαζικές δοκιμασίες.
Θα έλθουν, όμως και οι άλλοι για να φέρουν συνειδητά ή εξαιτίας της άγνοιάς τους δυσκολίες και καθυστερήσεις.
Έτσι δημιουργείται η Πρώτη Δυσκολία για τον οδοιπόρο∙ η αναγνώριση του Δάσκαλου (ή της σχολής).
Θα χρησιμοποιήσει την καρδιά για να αναγνωρίσει το Δάσκαλο, τον οδηγό, το σύντροφο, ώστε να του πει «…μείνον μεθ’ ημών…», ή θα παρασυρθεί από το μυαλό του και θα μαγευτεί από επαγγελίες απόκρυφης γνώσης, μυστικών που σιγά-σιγά θα του αποκαλυφθούν, εντυπωσιακών τελετουργικών, μαγικών πράξεων, ασυνήθιστης δύναμης, βαθμών, τίτλων, μεγάλων κτιρίων, πολυάριθμων οπαδών και υλικής υποστήριξης; Σε παρόμοια περίπτωση κάπου θα τον περιμένει η απογοήτευση, όταν θα ανακαλύψει καθυστέρηση, εξαιτίας άσκοπων περιπλανήσεων, για αρκετές ζωές.