ο μέγας Διδάσκαλος

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στον κόσμο του Δεύτερου Ουρανού, όπου ο κάτοικος σπουδάζει, πλέον, τη Γνώση της συμπαντικής Αλήθειας, του ορατού και αόρατου κόσμου.
Είναι για να του δοθεί η ευκαιρία, να αναδιαμορφώσει τον πίνακα των ηθικών του αξιών και να προσπαθήσει, να τον εφαρμόσει στη ζωή του. Έτσι θα εξελίσσεται ως «Είναι» και θα κινείται συνειδησιακά προς την κατεύθυνση του τέλους της προσωπικής του διαδρομής.
Μιλήσαμε και για τις σχολές που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Ιδιαίτερα για τη μεγάλη δυσκολία να επιλέξεις ανάμεσά τους την καταλληλότερη σχολή για σένα, να αναγνωρίσεις το Δάσκαλό σου.

Ευτυχώς, που δεν υφίστανται μόνο αυτές οι σχολές!
Ας πάμε λίγο πιο πίσω.
Μέσα στο ορατό και στο αόρατο Σύμπαν υπάρχουν και λειτουργούν δυο τύποι όντων, δύο γραμμές ιεραρχίας, ή δύο κατηγορίες εργατών του Δημιουργού.
Από τη μια πλευρά υπάρχει η Λογοϊκή γραμμή, δηλαδή η ιεραρχία των όντων-πνευμάτων, που παρουσιάζουν ένα Εγώ. Αυτοί κατέχουν αυτο-επιγνωσιακή συνείδηση. Είναι οι άνθρωποι και οι πρόγονοί τους.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι τάξεις των όντων, που δεν χαρακτηρίζονται από εγωική συνείδηση. Είναι η γραμμή ροής των αγγελικών τάξεων και των πνευμάτων της Φύσης, που συνιστούν την Αγιο-Πνευματική γραμμή∙ έτσι, επίσης, ονομάζεται. Τα πνεύματα αυτής της δεύτερης γραμμής αποτελούν τους πιστούς και αφοσιωμένους εργάτες, οι οποίοι υλοποιούν τη Σύλληψη του Δημιουργού, χωρίς καμιά παρέκκλιση από το Νόμο Του.
Δημιούργησαν, με αυτό τον τρόπο, το περιβάλλον του ανθρώπου, το οποίο και το συντηρούν και το εξελίσσουν. Πρόκειται για το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, που συναποτελούν τη φυσική Δημιουργία, μαζί τους, δε και το φυσικό περίβλημα του ανθρώπινου πνεύματος.
Η Δημιουργία, οποία μας περιβάλλει, είναι αποτέλεσμα μεταφοράς και αποτύπωσης στο ορατό επίπεδο μιας Θείας Σύλληψης.
Είναι μια διαρκής έκθεση των καλλιτεχνικών έργων ενός Δημιουργού. Μέσω, δε, των έργων αυτής της έκθεσης, ένας προσεχτικός επισκέπτης μπορεί να αντιληφθεί τη σύλληψη, που πρωτοστάτησε στην παραγωγή αυτών των έργων και, ουσιαστικά, μπορεί να «επικοινωνήσει» με το πνεύμα του Καλλιτέχνη.

Ο άνθρωπος ανήκει στα πνεύματα της πρώτης γραμμής, που είναι προικισμένα με ατομική Βούληση και επέλεξαν να εγωποιηθούν μετά από μια μεγάλη παρέκκλιση από το Νόμο του Δημιουργού και μια μακρά περιπλάνηση σε άνυδρους τόπους.
Η Φυσική Δημιουργία αποτελεί για τον άνθρωπο την τελειότερη Σχολή, στην οποία μπορεί να φοιτήσει ως επισκέπτης-θεατής, προκειμένου να σπουδάσει την Αλήθεια, που παρήγαγε αυτά τα έργα και να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα της πνευματικής του εξέλιξης.

Είναι βέβαιο, ότι μέσα στο μακρό μήκος της πνευματικής του εξέλιξης ο κάθε άνθρωπος, κάποτε θα φοιτήσει και σε αυτή τη σχολή.
Μόνο, που για να αποσπάσει ένας άνθρωπος τη «διδασκαλία», την οποίαν αυτή η «σχολή» περιέχει στις βιβλιοθήκες της, πρέπει να την πλησιάσει με κάποια ειδική προετοιμασία.
Πρέπει να είναι παρατηρητικός, αγνός, ελεύθερος και απλός.
Λέξεις με ειδικό περιεχόμενο, που όμως δεν είναι του παρόντος.
Το μόνο που μπορεί, τώρα, να ειπωθεί ως γενικότητα, είναι, ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να προσεγγίσει τη Φυσική Δημιουργία με Αγάπη. Το ξέρουμε όλοι, φαντάζομαι, ότι δεν γνωρίζεις κάποιον ή κάτι, αν δεν τον, αν δεν το έχεις αγαπήσει. Αυτό είναι και το κλειδί της επιτυχίας για την εισδοχή του ανθρώπου στο σχολείο της Φύσης
Και πρέπει ο μαθητευόμενος άνθρωπος να έχει υπόψη του, πως ψάχνει να βρει αναλογίες και όχι ταυτότητες. Έστω τις αναλογίες, ότι τα ορατά είναι όμοια με τα αόρατα, η τις αναλογίες μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου.
Πρέπει, δε, επίσης, να γνωρίζει, πως τα πάντα μέσα στη φυσική δημιουργία βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, μεταλλαγή και εξέλιξη, ενώ στη σύλληψη του Δημιουργού είναι από την αρχή τελειωμένα.

Όλοι μπορούν να φοιτήσουν στη σχολή της Φύσης, ευκολότερα, όμως, εκείνοι, που οι συνθήκες της ζωής, τους έχουν κιόλας κοντά στη φύση, μέσα από μια σχέση όχι μόνο συμφέροντος και εκμετάλλευσης, αλλά σχέση απρόσωπης αγάπης και προσωπικής ευθύνης.
Το παράδειγμα των βιο-καλλιεργητών είναι χαρακτηριστικό μιας τέτοιας σχέσης αρμονίας και σεβασμού μεταξύ του ανθρώπου και της Δημιουργίας.
Μέσα από μια αληθινή σχέση διαρκούς εξωτερικής και εσωτερικής καλλιέργειας, με φροντίδα για τον άνθρωπο, φροντίδα για τη φύση και δίκαιη κατανομή πόρων ανάμεσα σε όλες τις κοινότητες ανθρώπινες και μη (permaculture).
Σε κάποιες οικο-κοινότητες η κατάσταση αυτή αποτελεί καθεστώς συμβίωσης. Εκεί ο άνθρωπος εξελίσσεται πνευματικά συνεργαζόμενος με τη φύση.

Εκείνοι που πονούν για τη φύση και για τα πλάσματά της έχουν ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας με τη Σοφία του Δημιουργού και την Αλήθεια των Συμπαντικών νόμων.
Είτε είναι γεω-πόνοι, είτε κτηνοτρόφοι∙ είτε θεραπευτές, είτε αγρότες∙ είτε αστρονόμοι, είτε δάσκαλοι, είτε ερευνητές, είτε νοσοκόμοι∙ στον πόλεμο ή στην καταστροφή∙ στη φτώχια ή στην αναγκαστική μετανάστευση.
Είτε καθοδηγούν από μακριά τις ψυχές σε ομαδικά καταστροφικά γεγονότα, είτε είναι παρόντες στο γονεϊκό τους καθήκον. Αλήθεια, πόσοι, άραγε από τους γονείς κατάφεραν, να αποφοιτήσουν από τη σχολή των παιδιών, που τους εμπιστεύτηκε ο Δημιουργός, με καλό βαθμό;
Όποιοι πασχίζουν μαζί με τα πλάσματα του Δημιουργού, για να προστατέψουν την υγεία ενός πληγωμένου κύκνου, ή μιας τραυματισμένης αρκούδας, ενός ανάπηρου παιδιού, η ενός ανήμπορου ηλικιωμένου, ενός καταπλακωμένου από την κατάρρευση κτιρίου, ή ενός σκύλου που τον παρασύρουν τα νερά.
Και πόσες άλλες ευκαιρίες πόνου, ή απώλειας, που μπορούν να διευρύνουν τη συνειδητότητα των ανθρώπων και, επομένως, να οδηγήσουν σε πνευματική εξέλιξη.

Να, οι άπειρες σχολές και οι καθημερινές ευκαιρίες, προκειμένου να εξελιχθεί ο άνθρωπος πνευματικά.
Εδώ - και σε αυτές τις σχολές - οικοδομούνται οι ψυχές και απελευθερώνεται το πνεύμα.
Και είναι εύκολη η εφαρμογή της Διδασκαλίας χωρίς όνομα, επειδή ο δάσκαλος είναι η Φύση με τα πλάσματά της.
Από μόνη της η Φύση είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της πνευματικής σύλληψης του Δημιουργού, είναι και για τον μαθητή η εικόνα της εφαρμογής του πνευματικού σχεδίου, είναι και για τον άνθρωπο πεδίο εφαρμογής .
Αν ο άνθρωπος, όσο ζει μέσα στο υλικό του σώμα, δεν μπορέσει να έρθει σε επαφή και να συνεργαστεί με το μοντέλο εξέλιξης, που του παρέχει η φυσική Δημιουργία, ούτε μέσα του θα καταφέρει εύκολα να ανακαλύψει τον ίδιο του τον Εαυτό.
Σε κάθε ενσάρκωση θα σχηματίζεται μια ακόμα τρύπα στο αχανές του χωρόχρονου.
Αλλά ας μείνει το αισιόδοξο μήνυμα από τον ψαλμό: πού πορευθώ από του Πνεύματός Σου και από του Προσώπου Σου πού φύγω;.....και, γαρ, εκεί η Χειρ Σου οδηγήσει με και καθέξει με η Δεξιά Σου!