Σε μία σχέση αμοιβαίας αλληλοσυμπλήρωσης θα οδηγούσαν το πάζλ του κοινωνικού συνόλου σε ταχύτερη εξέλιξη (λύση του δράματος) και επιπλέον θα ζούσαν κατά το πλείστον σε μια κατάσταση ειρήνης εσωτερικής και εξωτερικής, δηλαδή σε κατάσταση ευτυχίας.
Ο πλανήτης Γη επαρκεί για την επιβίωση όλων και θεωρείται ιδεώδες σχολείο πνευματικής εξέλιξης.
Όμως, ποια είναι η αιτία που δεν αφήνει το πλησίασμα των ατόμων σε σχέση αλληλο-αποδοχής και αμοιβαίας συναλλαγής;
Υπάρχει μια Δύναμη, που δημιουργεί και συνέχει όλο το Σύμπαν∙ αυτή η δύναμη λέγεται Αγάπη. Στο Σύμπαν τη «βλέπουμε» να ισορροπεί και να συγκρατεί τα διάφορα σώματα σε αρμονικές σχέσεις. Δεν αφήνει τα σώματα να απομακρυνθούν μεταξύ τους πολύ, ώστε να χωρίσουν, δεν τα επιτρέπει να πλησιάσουν τόσο, ώστε να συγκρουστούν.
Αυτή η μέγιστη συνεκτική δύναμη, η Αγάπη, που δημιουργεί και συντηρεί το μεγακοσμικό Σύμπαν, λείπει από το μεσοκοσμικό σύμπαν, που είναι η κοινωνία των ανθρώπων. Λείπει, επειδή είναι αδρανής λόγω αποξένωσης στο μικροκοσμικό σύμπαν, στην προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου. Η θήλεια Αρχή του Δημιουργού, με την οποία έχει προικίσει τον Άνθρωπο, βρίσκεται μέσα του υποτιμημένη, περιφρονημένη και αποξενωμένη από την τρέχουσα ζωή του. Εδώ στον κόσμο των μορφών η Αγάπη είχε αποκλειστεί.
Λείπε, άρα, από την κοινωνία των ανθρώπων η συγκολλητική ουσία, που θα συνένωνε σε μια αρμονική και δίκαιη «κοινότητα» τα διάφορα πρόσωπα.
Τις συνθήκες, εξαιτίας των οποίων συνέβη αυτή η ελλειμματική κατάσταση, τις αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτηση. Όμως και σήμερα με συντομία θα ανασκοπήσουμε την πορεία του ανθρώπου μέχρις εδώ.
Για να απομακρυνθούν οι πρόγονοι του ανθρώπου (με τη δική τους και τη θεία βούληση) από το επίπεδο της ενότητας, στο οποίο είχαν την αρχική τους κατοικία, έπρεπε να αδρανοποιηθεί η συνεκτική δύναμη που τους ένωνε, η δύναμη της μεγάλης Μάνας, η προσωποποιημένη έκφραση της Αγάπης του Δημιουργού.
Έτσι και έγινε και οι πρόγονοί μας αποσπάστηκαν από τον κόσμο του Ενιαίου.
Βρέθηκαν, αμέσως, σε ένα καινούργιο κόσμο, όπου εκείνο, που σε πρώτη παρατήρηση φαίνεται να επικρατεί, είναι ο νόμος των μορφών και της χωριστικότητας των μορφών.
Η προσωπικότητα που το ανθρώπινο πνεύμα Εαυτός δημιουργεί σε αυτό τον κόσμο κάθε φορά που ενσαρκώνεται «βλέπει», πληροφορείται και αντιλαμβάνεται με τα μέτρα αυτής της εξωτερικής - υλικής - πραγματικότητας.
Έκτοτε οι άνθρωποι, αφενός μεν παρακινούνται από τη φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, το οποίο εξυπηρετεί τη συνθήκη επιβίωσης και αφετέρου υπακούουν στο νόμο της Ανάγκης, που είναι φυσικό επακόλουθο της επιλογής τους, να απομακρυνθούν από το επίπεδο της ενότητας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και για την επιβίωσή τους θέτουν σε μόνιμη σχεδόν λειτουργία μία διαρκή κεντρομόλο κίνηση της προσωπικότητάς τους.
Στην καθημερινή τους ζωή βρίσκονται αντιμέτωποι – συναντιούνται – με τους ομοίους τους. Τότε οι ανάγκες παίρνουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ο φόβος μορφοποιείται. Τότε ο «άλλος» θεωρείται αντίπαλος στη διεκδίκηση των πόρων επιβίωσης. Γι’ αυτό και η σχέση με τον «άλλον» από αντίθετη, δηλαδή σχέση συνεργασίας, σύμπραξης, όπως θα έπρεπε να είναι, μεταβάλλεται σε ενάντια∙ σχέση αντιπαλότητας.
Η αμοιβαιότητα, η συνεργασία και η συμβολή στο συμφέρον της κοινής ζωής καταργούνται. Εμφανίζεται η βία στη διεκδίκηση και η πάλη. Και προπαντός έχει διαπεράσει και εμποτίσει τον καθένα ο φόβος έναντι του «άλλου», επειδή συναντώνται στο κοινό επίπεδο της διεκδίκησης.
Τα χαρακτηριστικά του Φόβου, το έχουμε πει, είναι η αντίσταση κατά της Αγάπης και η συρρίκνωση της Πίστης. Άρα, όταν εγκατασταθεί ο Φόβος, έχουμε πια την αιτία του περαιτέρω περιορισμού της Αγάπης, της περαιτέρω μείωσης της Πίστης.
Ο Φόβος, με άλλα λόγια, αντιστέκεται στην έκφραση της πνευματικής φύσης του ανθρώπου και στην εγκατάσταση της Αγάπης μέσα στους κόσμους της παρούσας προσωπικότητας. Αποτέλεσμα: ο Νους χάνει την αγνότητά του, καθώς υπεισέρχονται οι νόμοι της ύλης, ο δε ψυχικός κόσμος του ανθρώπου γεμίζει από συναισθήματα αρνητικά: εναντίωσης, ανταγωνισμού, φθόνου, ζήλιας, ψεύδους, οργής, μίσους, απληστίας. Η τάση βίας εμφανίζεται στις προθέσεις του ανθρώπου σε κάθε δυσκολία.
Και από την άλλη μεριά εάν η τρέχουσα προσωπικότητα αδειάσει από την Πίστη και την Ελπίδα, τα παιδιά δηλαδή της Αγάπης, τότε η κατάθλιψη αδρανοποιεί έως και διαλύει τη δομή της προσωπικότητας.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η αποδόμηση της προσωπικότητας της παρούσας ενσάρκωσης;
Πώς μπορεί να μη χαθεί η ευκαιρία μιας ολόκληρης ζωής;
Μόνο, όταν εκλείψει ο Φόβος.
Πώς θα εκλείψει ο φόβος;
Μόνο όταν εγκατασταθεί και πάλι η Αγάπη.
Πώς;
Εφόσον ο άνθρωπος καταφέρει, κάποτε, να ανακαλύψει και να ενωθεί και να εμπνευστεί και να εκφράσει την υποτιμημένη και ξεχασμένη φύση της Αγάπης, της ίδιας του της πνευματικής ουσίας, που σχεδόν αποκλείει από την πρακτική του ζωή ή παραμελεί.
Ας σταθούμε, πάλι, σε κάποια καμπή της ιστορίας του ανθρώπου στον πλανήτη μας.
Όταν το καθοδικό τόξο του κύκλου της εξέλιξης συμπληρώθηκε και είχε έρθει η ώρα της ανάκαμψης και της επιστροφής, ο άνθρωπος χωρίστηκε στα δύο φύλα, ώστε μέσα από την αντιπαράθεση των δύο φύλων, μέσα από τη σύσταση και τη λειτουργία του εξωτερικού ζεύγους θα μπορούσε ο καθένας να ανακαλύψει τη φύση και το μεγαλείο και την Αλήθεια της Αγάπης.
Η λύση, όμως αυτή, αν και επιλέχθηκε ως μοναδική για το δράμα του ανθρώπου, φαίνεται δεν είναι απλή.
Γιατί, πώς θα το κατορθώσει ο άνθρωπος, εφόσον ζει μέσα σε ένα κόσμο που εξωτερικά τίποτε δεν θυμίζει από την ενότητα του κόσμου της καταγωγής του;
Πρακτικά έχει να πορευτεί σε μια διαδρομή ανάμεσα από αγκάθια και βάτους, πλάνες και «συμφέροντα» επιβίωσης. Συμφέροντα είτε ως αδρή ύλη, είτε ως ψυχονοητική προσωπικότητα, που χρειάζεται κάλυψη συναισθηματικών και διανοητικών αναγκών. Συμφέροντα και για την εξυπηρέτηση της μέγιστης ανάγκης αυτό-αναγνώρισης και αυτό-βεβαίωσης.
Για όλες αυτές τις ανάγκες του στρέφεται αρχικά, έτσι είναι η εκπαίδευσή του, στον κόσμο που συνιστά το περιβάλλον του, στρέφεται εκτός εαυτού!
Σ’ αυτή την πορεία έχει από τη μια μεριά για οδηγό το Νου. Ο Νους διαμορφώνει τη λογική του ακολουθώντας την πληροφόρηση που έχει από τις υλικές του αισθήσεις με το περιορισμένο φάσμα της αδρής ύλης (οι πέντε «ληστές» που του κλέβουν την Αλήθεια) και υπακούοντας στη δεοντολογία του κοινώς εννοούμενου πρακτικού συμφέροντος, που του επιβάλλει, ή υποβάλλει, η γνώμη των πολλών.
Και επειδή αυτή η «εκπαίδευση» παρέχεται σχεδόν αποκλειστικά από όλους τους παράγοντες που ασκούν εξουσία στο νέο άτομο, γι’ αυτό στο Νου δίνεται η προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των καταστάσεων της καθημερινής ζωής, του καθημερινού αγώνα.
Ο Νους είναι ατελής. Ουσιαστικά λειτουργεί κυρίως μόνο με το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Και βασιζόμενος στην προτεραιότητα που του παραχωρείται παρασύρει στην ατέλεια και την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η λογική του Όντος, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα του.
Αυτός ο πυρήνας για τον άνθρωπο δεν είναι, παρά η Καρδιά του.
Η Καρδιά έχει τη δυνατότητα να σκέφτεται, να συλλογίζεται, να επεξεργάζεται, να μεταφέρει και να εκφράζει την ηθική του Όντος.
Η Καρδιά χειρίζεται την Αγάπη. Και όταν κινήσει την Αγάπη προς το Άνω, αυτή μετατρέπεται σε Πίστη.
Όταν ο άνθρωπος κινήσει την Αγάπη προς τον εαυτό του, τότε τοποθετεί τον Θεό μέσα του και γεννιέται η Ελπίδα.
Και όταν η Καρδιά κινήσει την Αγάπη οριζόντια και προς τα κάτω, τότε αυτή γίνεται Έλεος και Ελεημοσύνη και ενεργός βοήθεια προς τη ζωή των άλλων ανθρώπων.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπος, στον προγραμματισμό του, συνειδητοποιεί, ότι μέσα του λειτουργεί μια δυάδα εναντίωσης μεταξύ των συλλήψεων του Νου και του Λόγου της Καρδιάς.
Αυτή η συνειδητοποίηση εμφανίζεται, όταν αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ της εγωιστικής του απομόνωσης και της συμπαντικής τάσης της Καρδιάς.
Η κατάσταση αυτής της εναντίωσης, που οφείλεται στην ύπαρξη εντός του ανθρώπου, δύο Κέντρων, του Νου και της Καρδιάς, εγκλωβίζει την προσωπικότητα στο θανατηφόρο κύκλο του Φόβου.
Επί πλέον, ο Νους διακατέχεται, από ένα αίσθημα Απροσδιοριστίας, το οποίο φανερώνεται μέσω της Αδυναμίας του, των Ενοχών του, των Αμφιβολιών που εκφράζει, καθώς και από την τάση μετατόπισης των ευθυνών του και της Ατολμίας του.
Ένας Δάσκαλος έτσι θα περιγράψει αυτές τις αδυναμίες του Νου: «…μη δουν την Πλάνη μέσα μου βασίλισσα, μη δουν το Φόβο εντός μου βασιλέα...».
Το αποτέλεσμα αυτής της δυσαρμονικής κατάστασης θα είναι η αναστολή κάθε περαιτέρω διεύρυνσης της συνειδητότητας.
Αλλά η αναστολή της εξέλιξης θα αποτελούσε την καταδίκη του φιλόδοξου Νου. Γι’ αυτό ο Νους αναζητεί λύση του προβλήματος.
Μπροστά του βρίσκεται το δίλημμα της επιλογής μεταξύ του Καλού και του Κακού.
Όμως, όσο υφίσταται η ενάντια δυάδα των δύο κέντρων, η λύση δεν επέρχεται. Η λύση θα έρθει μόνον, όταν επιβληθεί ο Νόμος της Μονάδας.
Η συνήθης λύση, που επιλέγει ένας εγωιστικός Νους, είναι να επιβάλλει τον εαυτό του ως μονάδα, λεηλατώντας το άλλο κέντρο και αποδυναμώνοντάς το.
Εάν συμβεί αυτό ο άνθρωπος έχει πλήρως αποπροσανατολιστεί και οδηγείται σε διαρκή απομάκρυνση από τον κόσμο του Πνεύματος.
Χάνεται!
Αλλά και κανένας Δάσκαλος δεν συνιστά, επίσης, ούτε και την ενάντια λύση.
Ακούμε συχνά και εύκολα από διάφορες θεολογικές πηγές φράσεις του τύπου: να «νεκρώσουμε» τον άνθρωπο μέσα μας, να «σκοτώσουμε» τον κατώτερο εαυτό κλπ.
Τίποτε δεν σκοτώνουμε, τίποτε δεν νεκρώνουμε. Όλοι οι μηχανισμοί του ανθρώπου αποτελούν απαραίτητους συντελεστές για την εξέλιξή του.
Επιχειρούμε μόνο «ηπίως και μετά πάσης δεξιότητος» θα μας πουν, να μετατρέψουμε τη σχέση εναντίωσης σε σχέση διαλόγου και συνεργασίας.
Δύο είναι τα εφόδια που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος: η πάντοτε νικηφόρα και πάντοτε διαθέσιμη πνευματική δύναμη της Αγάπης και ο Έρωτας.
Στις δύο επόμενες συνέχειες θα δούμε πρώτα τον έρωτα και το κοινωνικό Ζεύγος ως Μονάδα και μετά το Εσωτερικό Ζεύγος και τον Ιερό Γάμο.
