πέραν του Φόβου

«…Ο κόσμος σκέφτεται και μιλάει για το φόβο. Εσύ θα μιλήσεις για την αγάπη. Και ο Χριστός που ήταν η Αγάπη, ήρθε να εγκαταστήσει την Αγάπη για να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι το φόβο. Και όταν άπλωσε τα χέρια επάνω στο σταυρό διέχυσε την Αγάπη από τη δική Του καρδιά σε όλων των ανθρώπων τις καρδιές, ώστε να απαλλαγούν από το φόβο».

Δεν διέφεραν καθόλου τα πρόσφατα λόγια της μάγισσας των χρωμάτων από εκείνα που μου είχε πει σαν ευχή και εντολή είκοσι δύο χρόνια πριν ο μεγάλος Δάσκαλός μου, ο Μάγος του Στρόβολου: «ανάθεσε στην Αγάπη να διώξει το φόβο»!

Και κάποια μέρα εκεί στην αλλαγή του αιώνα, στην τελική δίοδο πριν «αφεθώ» στην αγκαλιά της Μεγάλης Μάνας, ήρθα αντιμέτωπος με το μεγάλο Φόβο της υπαρξιακής διάλυσης, του αφανισμού. Και έπειτα με το Φόβο της χωρίς όρια μοναξιάς, να υπάρχω ένας πυρήνας συνειδητότητας χωρίς διαστάσεις μέσα στην απεραντοσύνη του τίποτε. Εγώ, μόνος στο πουθενά χωρίς να υπάρχεις Εσύ.

Διασώθηκα και στις δύο κρίσεις και τώρα μπορώ να μιλήσω.

Και οι δυο κρίσεις αποδείχθηκαν ψευδαισθήσεις του Νου.

Πρώτη ήρθε η δοκιμασία της υπαρξιακής διάλυσης, η ψευδαίσθηση της παρούσας προσωπικότητας, ότι θα «χαθεί» θα διαλυθεί θα αφανιστεί, λίγο πριν «αφεθεί» στην αγκαλιά της μόνιμης Προσωπικότητας.

Φόβος!

Έπειτα σε μια πρόβα θανάτου η ψευδαίσθηση της απέραντης μοναξιάς. Άλλου είδους αφανισμός. Στην απεραντοσύνη του Τίποτα πώς να υπάρξω, αν δεν αντιπαρατεθώ με το όποιο Άλλο;

Φόβος!

Από πότε εμφανίστηκε αυτός ο μεγάλος συμπορευτής - εχθρός και σύμμαχος - του ανθρώπου, ο Φόβος;

Έγραφα σε προηγούμενη ανάρτηση για την τελευταία και μεγαλύτερη δοκιμασία του ανθρώπου στον κόσμο της Συνειδητότητας, τη δοκιμασία του Φόβου. Έρχεται πριν αρχίσει να ξεδιακρίνει τον τρίτο ουρανό.

Είχα προσδιορίσει τρεις συνθήκες ως αιτίες της ύπαρξής του Φόβου:

1^η η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον κόσμο της ενότητας,

2^η ο διαχωρισμός των δύο φύλων και

3^η η εγκατάλειψη των γυναικών, έτσι που στον αγώνα της ζωής να δρουν μόνο οι αρσενικές φύσεις των ανθρώπων.

Ας δούμε, τώρα, τι σημαίνουν αυτές οι συνθήκες που δημιούργησαν το Φόβο, ποιες οι συνέπειες που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα της γης και πώς προβλέπεται η αποκατάσταση της υπάρχουσας δυσαρμονίας.

Η πρώτη συνθήκη αφορά το σύνολο των ανθρώπων οπουδήποτε στο σύμπαν.

Επιλέχθηκε από τον άνθρωπο – και ο Θεός το ήθελε – να απομακρυνθεί από τον «κήπο» της αμεριμνησίας και να βρεθεί στους τοπο-χρονικούς κόσμους της εμπειρίας, προκειμένου να αναπτύξει την εν δυνάμει αυτογνωσιακή του φύση. Έτσι εξελισσόμενος συνειδησιακά ο άνθρωπος μέσω των εμπειριών θα επανέλθει – κλείνοντας ο κύκλος της εκπαίδευσης – ομοιωθείς προς το Δημιουργό του (θέωση).

Η συνθήκη αυτή της βαθμιαίας απομάκρυνσης από το επίπεδο ενότητας είχε φυσικό επακόλουθο να χάσει την κατάσταση της Αυτάρκειας και να βρεθεί υποκείμενος στο νόμο της Ανάγκης. Προκάλεσε, επίσης, την υπαγωγή του στο νόμο της Χωριστικότητας του νέου κόσμου. Όταν, μάλιστα, βυθίστηκε μέχρι το επίπεδο της αδρής ύλης, η οποία υπόκειται στη φθορά και στο θάνατο των υλικών μορφών, ταυτίστηκε με την ύλη του και από τότε βρέθηκε αντιμέτωπος με το Φόβο.

Η δεύτερη συνθήκη αφορά στο σύνολο των σημερινών ανθρώπων, ειδικά της Γης.

Όταν ο άνθρωπος ζούσε σε ανώτερα αιθερικά πεδία και δη στους Ψυχικούς κόσμους, ήρθε, κάποτε, η ώρα να προστεθεί στην ως τότε αντιληπτική του ικανότητα μέσω του Νου και η διαδικασία αντίληψης μέσω της ψυχής. Για την ακρίβεια έπρεπε να αρχίσει να διευρύνεται η συνειδητότητά του όχι μόνο μέσω της Νοητικής, αλλά και μέσω της Αισθηματικής διαδικασίας. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς τρόπους συνειδητοποίησης και δύο διαφορετικές οδούς, που προσάγουν και μετασχηματίζουν τα προϊόντα της Γνώσης σε στοιχεία Συνειδητότητας. Η ενεργοποίηση αυτής της δεύτερης οδού μέσα στον κάθε άνθρωπο και η εξέλιξη της λειτουργικότητας και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου απαιτούσε το διαχωρισμό και των φύλων. Οι λεπτομέρειες του μηχανισμού δεν είναι του παρόντος.

Δεν ήταν για την τεκνογονία, που χρειάστηκε η διακριτή ύπαρξη και σχέση των δύο φύλων, διότι η δημιουργία απογόνων υπηρετούνταν από τους Αδάμ, δηλαδή από τον αμφίφυλο άνθρωπο. Ο κάθε ένας Αδάμ είχε την αυτάρκεια παραγωγής απογόνων.

Όταν, όμως οι Αδάμ διαχωρίστηκαν σε άτομα που ανήκαν στο ένα ή στο άλλο φύλο, η νέα ανθρωπότητα αποτελούσε ημι-ακρωτηριασμό του πρώην πλήρους ανθρώπου και, ως εκ τούτου έφερε το αίσθημα της ανεπαρκούς και ατελούς μονομέρειας και προκάλεσε πρόσθετη αιτία Φόβου.

Τέλος, αν λάβουμε υπόψη – κατά μία εσωτερική παράδοση – και μια τρίτη συνθήκη, που έλαβε χώρα, εξηγείται το ότι ο Νους του ανθρώπου σε σχέση με την Καρδιά έχει εντονότερη και πλέον θορυβώδη παρουσία μέσα στον κάθε άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα. Και είναι ο Νους, που συντηρεί το Φόβο και καλλιεργεί τις φοβίες.

Όλα αυτά για τη σημερινή ανθρωπότητα της Γης εξηγούν, γιατί ο Φόβος με συνεπακόλουθα τη βία, την απαισιοδοξία, την ασθενή πίστη, την πλάνη και τη διαστροφή της Αλήθειας επικρατούν στις ανθρώπινες σχέσεις στον πλανήτη μας, συντηρούν την υπεροχή του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου και καθυστερούν την πνευματική εξέλιξη των ατόμων.

Θα μπορούσαμε να πούμε συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά, ότι η μετοχή της γυναικείας φύσης είναι υποτιμημένη και ο ρόλος της θηλυκιάς Αρχής περιορισμένος στα ανθρώπινα δρώμενα. Αυτήν, εξάλλου, τη μεταφυσική συνθήκη την υποστηρίζει και τη συντηρεί με την ισχύ του, στο πέρασμα των αιώνων, ο ανδρικός παραλογισμός.

Κατόπιν αυτών οι ανθρώπινες προσωπικότητες μέσα στην κοινωνία ωριμάζουν αργά, επειδή είναι ελλειμματικές και λειτουργούν με δεδομένη την αναπηρία και την ανισορροπία.

Ας ψάξει ο καθένας μέσα στον εαυτό του. Και ας αναμετρήσει πόσο χώρο συμμετοχής στις επιλογές και στις αποφάσεις του παρέχει στη φωνή της καρδιάς του, η οποία, εντούτοις, μεταφέρει τη λογική του πνευματικού πυρήνα του και το πρόγραμμα της παρούσας ενσάρκωσης.

Το μέγιστο των ανθρώπων δίνει προτεραιότητα στη λογική του μυαλού, η οποία, σημειωτέον, διαμορφώνεται από την ποιότητα του περιβάλλοντος, στο οποίο εκπαιδεύτηκε. Επομένως απηχεί εξωτερικές επιρροές και συνήθως αντιτίθεται και φιμώνει τη φωνή του αληθινού Εαυτού.

Αντιτίθεται στη φωνή του εσωτερικού πνευματικού Όντος, παρόλο που ως παρούσα προσωπικότητα αποτελεί δημιούργημα αυτού του Όντος, προκειμένου να συμβάλλει στην προώθηση του προγράμματος της ενσάρκωσής του. Σκεφθείτε έναν προηγμένης τεχνολογίας ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος αποφασίζει να αξιοποιήσει τα προγράμματα, με τα οποία έχει εμπλουτισθεί, για τις δικές του ανάγκες(;), όπως τις αντιλαμβάνεται και όχι για να δώσει την ευκαιρία στο χειριστή του και δημιουργό του να εκτελέσει το έργο, για το οποίο και τον δημιούργησε.

Η επανάσταση των προπατόρων του ανθρώπου συνεχίζεται με την επαναστατημένη αυθαιρεσία του Μυαλού. Και η Καρδιά, ο άγγελος του αληθινού Εαυτού, που μεταφέρει τις εντολές του πνεύματος στο Νου, συλλαμβάνεται, αιχμαλωτίζεται και εκπαιδεύεται να υπηρετεί τα συμφέροντα του Νου.

Να, η βία, η ανατροπή της πνευματικής τάξης, η εκμετάλλευση, η συνθήκη δουλείας, η διαφθορά και η ανισορροπία της εσωτερικής κοινωνίας σε κάθε άνθρωπο. Να, το μοντέλο σε ατομικές διαστάσεις, αλλά και οι ασφαλείς προϋποθέσεις, που θα μεταφερθούν και θα εφαρμοστούν στο γενικό σύνολο της ανθρωπότητας.

Νοσεί εσωτερικά το άτομο και προδίδεται η Αλήθεια του, νοσεί το ίδιο και η κοινωνία και προδίδεται η αλήθεια της σύστασής της.

Από την επόμενη συνέχεια η θεραπεία και η αποκατάσταση της εσωτερικής ισορροπίας.

Τελειώνω με κάποια αποσπάσματα στίχων εσωτερικής παράδοσης, που περιγράφουν τη βαριά παθολογία αυτής της εσωτερικής πραγματικότητας.

…Μέσα στην πάχνη του μυαλού του η καρδιά του δεν ακούγεται

κι ας λέει στον ήλιο δυνατά:

ήλιε πού πας;

κι ας της απαντάει εκείνος τρυφερά:

καρδιά του ανθρώπου στον άνθρωπο κατευθύνομαι,

μα μόνο το μυαλό του αντίκρισα και τίποτ’ άλλο…

και τότε η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο

και λέει στον ήλιο…

ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,

γιατί, ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει.

…………..

Η πάχνη εξαφανίστηκε κι ο ήλιος το ίδιο.

Ένας άνθρωπος ανέτειλε!