Ανάκαμψη!

Η σύντροφός μου απέναντι με τον υπολογιστή της μεταφράζει ένα ελληνικό κείμενο.
Ανάκαμψη! Ψιθύρισε. Και έψαχνε για την κατάλληλη αγγλική λέξη.
Για τι είδους ανάκαμψη εννοείς; τη ρώτησα.
Ανάκαμψη οικονομική και πολιτική, μου απάντησε. Έτσι γράφει το κείμενο.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο στα αραιά σύννεφα, φευγαλέα σχέδια στο γαλάζιο του ουρανού και είδα την εικόνα που αντανακλούσε επάνω τους η πλειονότητα της δυτικής κοινωνίας.
Ο σκυμμένος προσκυνητής, ο ραγιάς, ο παραπλανημένος και ανημέρωτος πολίτης, αυτός που έχει αποποιηθεί το μεγαλείο και την εσωτερική δύναμη του Είναι του για ένα νούμερο της μάζας. Που δεν πιστεύει και δεν τολμάει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Που έχει εκχωρήσει τη δύναμή του. Που έχει αποποιηθεί το μεγαλείο του Είναι του. Που έρπει, που σύρεται για να του δοθούν τα ψίχουλα από το πλούσιο τραπέζι των κυρίων του. Ο «σκυφτομετάνης». Ο κακομοιριασμένος με τη γκρίνια για τη μιζέρια του, αλλά όχι την τόλμη της μετακίνησης, της αλλαγής. Που έχει απαλλοτριώσει το Εγώ του για ένα τίτλο, για μια διάκριση. Που δυσπνοεί μέσα στη διαστροφή της κοινωνίας, σ’ αυτή που ζει. Αυτή που παράγει και συντηρεί η ακρωτηριασμένη παιδεία.
Αυτός ο ξεγελασμένος δούλος, που παραδόθηκε στην εξωτερική δύναμη της εξουσίας. Μιας δύναμης που στέκεται σε ξυλοπόδαρα, γιατί πίσω από αυτήν δεν υφίσταται ηθικό έρεισμα, ή φυσικό δίκαιο. Γιατί στην «εξουσία» δεν υπάρχει ή πνευματική ισχύς, η μόνο ισχύς, που ανατρέπει τα φαινομενικά σταθερά, που εξομαλύνει τα θεωρούμενα ανυπέρβλητα εμπόδια, που αποσύρει με ανέλπιστο τρόπο το βάθρο στήριξης των καθεστώτων αδικίας.
Γι’ αυτού την ανάκαμψη οραματίστηκα. Του λοβοτομημένου δυτικού. Του ανθρώπου που δεν θυμάται την ώρα της ψήφου. Όπως έχει ξεχάσει, πια, πως ο εγκέφαλός του διαθέτει και δεξιό ημισφαίριο. Ο γελοίος χειριστής ενός άριστου υπολογιστή, τον οποίον χρησιμοποιεί μόνο για πράξεις μιας αριθμομηχανής.

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν οι νέες ειδήσεις από τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Μπαχρέϊν.
Να! το παράδειγμα της ανάκαμψης, που οραματίστηκα.
Πόνος και ελπίδα.
Εκεί οι άνθρωποι αποφάσισαν να απλώσουν το στήθος τους για να αναπνεύσουν Ελευθερία. Και θα αναπνεύσουν! Μόνο, που αυτά τα στήθη θα ματώνουν - για πόσο, άραγε, ακόμα καιρό - από τις σφαίρες της ντόπιας Εξουσίας και από την υποκρισία των ισχυρών.
Όσοι έχετε παραμείνει Άνθρωποι, ανακάμψτε, ορθωθείτε, κινηθείτε, θυμώστε και τολμήστε.
Ή προσευχηθείτε!