Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ανάκαμψη!

Η σύντροφός μου απέναντι με τον υπολογιστή της μεταφράζει ένα ελληνικό κείμενο.
Ανάκαμψη! Ψιθύρισε. Και έψαχνε για την κατάλληλη αγγλική λέξη.
Για τι είδους ανάκαμψη εννοείς; τη ρώτησα.
Ανάκαμψη οικονομική και πολιτική, μου απάντησε. Έτσι γράφει το κείμενο.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο στα αραιά σύννεφα, φευγαλέα σχέδια στο γαλάζιο του ουρανού και είδα την εικόνα που αντανακλούσε επάνω τους η πλειονότητα της δυτικής κοινωνίας.
Ο σκυμμένος προσκυνητής, ο ραγιάς, ο παραπλανημένος και ανημέρωτος πολίτης, αυτός που έχει αποποιηθεί το μεγαλείο και την εσωτερική δύναμη του Είναι του για ένα νούμερο της μάζας. Που δεν πιστεύει και δεν τολμάει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Που έχει εκχωρήσει τη δύναμή του. Που έχει αποποιηθεί το μεγαλείο του Είναι του. Που έρπει, που σύρεται για να του δοθούν τα ψίχουλα από το πλούσιο τραπέζι των κυρίων του. Ο «σκυφτομετάνης». Ο κακομοιριασμένος με τη γκρίνια για τη μιζέρια του, αλλά όχι την τόλμη της μετακίνησης, της αλλαγής. Που έχει απαλλοτριώσει το Εγώ του για ένα τίτλο, για μια διάκριση. Που δυσπνοεί μέσα στη διαστροφή της κοινωνίας, σ’ αυτή που ζει. Αυτή που παράγει και συντηρεί η ακρωτηριασμένη παιδεία.
Αυτός ο ξεγελασμένος δούλος, που παραδόθηκε στην εξωτερική δύναμη της εξουσίας. Μιας δύναμης που στέκεται σε ξυλοπόδαρα, γιατί πίσω από αυτήν δεν υφίσταται ηθικό έρεισμα, ή φυσικό δίκαιο. Γιατί στην «εξουσία» δεν υπάρχει ή πνευματική ισχύς, η μόνο ισχύς, που ανατρέπει τα φαινομενικά σταθερά, που εξομαλύνει τα θεωρούμενα ανυπέρβλητα εμπόδια, που αποσύρει με ανέλπιστο τρόπο το βάθρο στήριξης των καθεστώτων αδικίας.
Γι’ αυτού την ανάκαμψη οραματίστηκα. Του λοβοτομημένου δυτικού. Του ανθρώπου που δεν θυμάται την ώρα της ψήφου. Όπως έχει ξεχάσει, πια, πως ο εγκέφαλός του διαθέτει και δεξιό ημισφαίριο. Ο γελοίος χειριστής ενός άριστου υπολογιστή, τον οποίον χρησιμοποιεί μόνο για πράξεις μιας αριθμομηχανής.

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν οι νέες ειδήσεις από τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Μπαχρέϊν.
Να! το παράδειγμα της ανάκαμψης, που οραματίστηκα.
Πόνος και ελπίδα.
Εκεί οι άνθρωποι αποφάσισαν να απλώσουν το στήθος τους για να αναπνεύσουν Ελευθερία. Και θα αναπνεύσουν! Μόνο, που αυτά τα στήθη θα ματώνουν - για πόσο, άραγε, ακόμα καιρό - από τις σφαίρες της ντόπιας Εξουσίας και από την υποκρισία των ισχυρών.
Όσοι έχετε παραμείνει Άνθρωποι, ανακάμψτε, ορθωθείτε, κινηθείτε, θυμώστε και τολμήστε.
Ή προσευχηθείτε!

6 σχόλια:

  1. πριν πόσα χρόνια (δεν θυμάμαι, φοιτήτρια ήμουν) έγραφε ο συχωρεμένος ο Μιχάλης Κατσαρός "Αντισταθείτε!"...
    και είχε μία φράση που δεν καταλάβαινα τότε, και γι αυτό μου έχει μείνει: αντισταθείτε στον άνεμο
    (ωραίο ποίημα, αν και θυμάμαι μόνο την αίσθηση που μου είχε αφήσει, δεν θυμάμαι κάν τον τίτλο της συλλογής... θυμάμαι επίσης τον ίδιο, με το χαρακτηριστικό μαλλί, να μπαίνει στο τρόλλευ στην πλατεία πλαστήρα, στο παγκράτι, και να κατεβαίνει στο σύνταγμα - σκεφτόμουν, τότε "κοίτα, αυτός ο τύπος έγραψε το 'αντισταθείτε'"...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα, για να υπάρχει η ανάκαμψη πρέπει να υπάρχει πρώτα η επίγνωση, η ευθύνη, το όραμα και μετά το ξεβόλεμα.
    Νομίζω ότι εμείς δεν είμαστε καν στην επίγνωση ακόμα, έχουμε δρόμο.

    Όσο για τον άνεμο Ξωτικό, ομολογώ ότι ακούγεται ρομαντικό το «αντισταθείτε στον άνεμο», αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι να αντιστεκόμαστε σε οποιοδήποτε στοιχείο της φύσης είναι μάταιο, μόνο την συντριβή μας θα καταφέρουμε.
    Μπορούμε όμως να ταξιδέψουμε τον άνεμο, πλέον και να τον χρησιμοποιήσουμε παράγοντας ενέργεια.

    Πρόταση μου, αντί να αντιστεκόμαστε, θα ήταν καλύτερο και πιο δημιουργικό για όλους μας να είχαμε ένα όραμα (πως καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον άνεμο) και μαζί και την ευθύνη να το κάνουμε και πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα, για να υπάρχει η ανάκαμψη πρέπει να υπάρχει πρώτα η επίγνωση, η ευθύνη, το όραμα και μετά το ξεβόλεμα.
    Νομίζω ότι εμείς δεν είμαστε καν στην επίγνωση ακόμα, έχουμε δρόμο.
    Όσο για τον άνεμο Ξωτικό, ομολογώ ότι ακούγεται ρομαντικό το «αντισταθείτε στον άνεμο», αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι να αντιστεκόμαστε σε οποιοδήποτε στοιχείο της φύσης είναι μάταιο, μόνο την συντριβή μας θα καταφέρουμε.
    Μπορούμε όμως να ταξιδέψουμε τον άνεμο, πλέον και να τον χρησιμοποιήσουμε παράγοντας ενέργεια.
    Πρόταση μου, αντί να αντιστεκόμαστε, θα ήταν καλύτερο και πιο δημιουργικό για όλους μας να είχαμε ένα όραμα (πως καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον άνεμο) και μαζί και την ευθύνη να το κάνουμε και πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξωτικό και StAr, σας ευχαριστώ για το σχολιασμό σας.
    Αγαπητέ(τή)StAr δεν σκέφτομαι και δεν μιλώ για καμιά ανάκαμψη εξωτερική, πολιτική, ή οικονομική, ή, ή. Την εσωτερική ανάκαμψη ποθώ, αυτή που σχετίζεται με τους όρους σου: επίγνωση και ευθύνη. Την εσωτερική ανάκαμψη και ανόρθωση, που παράγει υπεύθυνους, ελεύθερους και οραματιστές πολίτες και κυβερνήτες.
    Η παιδεία, που εξωτερικά θα προωθούσε την ανόρθωση δεν υφίσταται. Ο μόνος οδηγός που παραμένει για τον καθένα είναι η εσωτερική πνευματική πραγματικότητα. Η μόνη μας δύναμη και η μόνη πληροφόρησή μας. Θα την ακούσουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι, είμαι πεπεισμένη ότι θα την ακούσουμε, γιατί απλούστατα δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη επιλογή, (κάτι σαν το «all roads lead to roam» … eventually) το χρονικό πλαίσιο του καθενός διαφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι είμαστε Άνθρωποι μόνο που το έχουμε ξεχάσει γιατί έχουμε πειστεί (πολλυυυυύ καιρό τώρα) ότι είμαστε ανθρωπάκια.
    Αλλά, ας βγάλουμε την κατηγορία και την ενοχή από τη μέση και ας φανερώσουμε τι είμαστε πραγματικά, αναλάμβοντας την ευθύνη της αναγνώρισης της ουσίας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή