ο Χρόνος στον κόσμο του Πνεύματος (πρώτο μέρος)

Καινούργιος χρόνος! Ευχές: «χρόνια πολλά», «καλή χρονιά», «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος»…Αν κερδίσεις το φλουρί στην πίττα ο χρόνος θα κυλήσει καλά για σένα. «Πολύχρονος», «και του χρόνου»!

Παρόλη την τύχη που φέρνει το φλουρί, αν δεν φροντίσεις εσύ ο ίδιος να αξιοποιήσεις αποδοτικά το χρόνο σου, πάντα θα τρέχεις για το μέλλον κι όμως μπορεί να παραμένεις στο παρελθόν.

Από παλιά συμβούλευαν: μη σπαταλάς το χρόνο σου, μη χάνεις τον καιρό σου, «χρόνου φείδου». Πόσες φορές άκουσες: ο χρόνος είναι χρήμα.

Άλλοτε την ώρα της ευχαρίστησης ακούς: πώς περνάει γρήγορα ο καιρός∙ κι άλλοτε πάλι βαρύθυμα: δεν περνάνε οι ώρες.

Για όποιον έχει αϋπνία αργεί να ξημερώσει. Για κείνον που πήγε μικρός στο σχολείο: κέρδισε χρόνο! Για κείνον που αργούσε: χρόνισες!

Το ξυπνητήρι μας επαναφέρει στην ώρα μας.

Για τον νωθρό ή τον τεμπέλης λένε: χάνει το χρόνο του τζάμπα. Κι αυτός που στην κρίση των άλλων δεν παράγει σημαντικά έργα «σπαταλάει το χρόνο του».

Αυτός που παρά την ηλικία του φαίνεται νέος και ακμαίος: «πέρασε ο χρόνος χωρίς να αφήσει ίχνη επάνω του».

Οι διασημότητες ανήκουν στην Αιωνιότητα: αιωνία η μνήμη. Για τους υπόλοιπους: ου συνοδεύει η δόξα, ου παραμένει ο πλούτος

Έτσι ο άνθρωπος έχει ταυτίσει το χρόνο με την υλική του προσωπικότητα και την ύλη, δηλαδή το «έχειν» του.

Και όσοι στηρίζουν την ύπαρξή τους στην ύλη του μυαλού δεν πρέπει να τρέφουν πολλές ελπίδες. Κανενός δεν βρέθηκε η ουσία του μυαλού λίγα χρόνια μετά την ταφή. Άρα ο χωμάτινος άνθρωπος είναι φθαρτός, θνητός και διαλύεται.

Η Μεταφυσική θα βεβαιώνει την αθανασία άρα και τη συνέχεια της πνευματικής οντότητας, έστω και μέσω επανενσαρκώσεων.

Από την άλλη η Επιστήμη θα λέει: δε μπορεί ένας άνθρωπος να έχει συνέχεια με το παρελθόν. Νέα κύτταρα, νέες εγγραφές. Και στηρίζεται στη φυσική πραγματικότητα ότι το μυαλό του καθενός μετά το θάνατο ή κάηκε στη φωτιά, ή διαλύθηκε μέσα στο χώμα.

Μόνο που δεν έχουν προσέξει, πως όταν λένε εγώ, δεν δείχνουν το κεφάλι, αλλά το στήθος.

Αλλά τι είναι ο Χρόνος; είναι η κίνηση των δεικτών ενός ρολογιού, κάποιοι αριθμοί που αλλάζουν, η ένα εκκρεμές με έναν κούκο;

Από την αρχέγονη παρατήρηση ως την Επιστήμη του σήμερα αυτό που έχει καταγραφεί είναι η κυκλική πορεία και η «περιοδικότητα»  όλων των γήινων και αστρολογικών φαινομένων. Η επανάληψη μέρας και νύχτας, εποχών του έτους, σχέσης Ήλιου και αστερισμών, ο κύκλος της γυναίκας, η βλάστηση των φυτών, η παλίρροια  κλπ.

Στο κλείσιμο και στην επανάληψη αυτών των κυκλικών περιόδων συνέλαβαν οι άνθρωποι την έννοια  του χρόνου και στις υποδιαιρέσεις αυτών των περιοδικών κύκλων τον μέτρησαν. Δηλαδή η επανάληψη περιοδικών ή μη γεγονότων καθιέρωσε την έννοια  του Χρόνου στους ανθρώπους.

Η αλληλουχία των γεγονότων που θα λάβουν χώρα μέσα σ’ αυτό το κύλισμα των περιόδων, παρέχουν στην αντίληψη των ανθρώπων τα χαρακτηριστικά του χρόνου.

Κυκλική περίοδος με λίγα αξιοσημείωτα προσωπικά γεγονότα σημαίνει: «έχασα το χρόνο μου».

Οι άνθρωποι που δεν υπολογίζουν σωστά το χρόνο που διαθέτουν και δεν τα καταφέρνουν να τον διαχειριστούν αποδοτικά τρέχουν για να προφτάσουν.

Εκείνος που προσπαθεί να χωρέσει μέσα στο χρόνο την υλοποίηση πολλών επιδιώξεων βρίσκεται συχνά στην κατάσταση του stress.

Και δεν είναι μόνο ο χρόνος που μας δυναστεύει∙ μαζί του συσχετίζουμε και τις τρεις διαστάσεις του Χώρου. Όλη η Δημιουργία εδραιώθηκε πάνω σ’ αυτούς τους δυο παράγοντες, που μοιάζει να συμπλέκονται κατά ένα τρόπο, να συνδυάζονται και να πλάθουν μαζί και τα όνειρά μας.

Ο χρόνος, μέσα στην ύλη είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Μέσα στη σκέψη του ανθρώπου ο χρόνος μοιάζει με μια γραμμή χωρισμένη στα τρία. Αριστερά το μεγάλο κομμάτι από τη ζωή μας, ώσπου φτάνει η μνήμη. Δεξιά το υπόλοιπο μέρος της ευθείας να θαμπώνει μέσα στην αβεβαιότητα. Και ανάμεσά τους ίσα-ίσα να χωράει η λέξη Παρόν.

Στο αριστερό, εικόνες, πολλές εικόνες, όσες συντηρεί η μνήμη. Το δεξιό μια πραγματικότητα με πολλές υποθέσεις, ίσως και κάποια όνειρα∙ στεγασμένες ελπίδες και φόβοι.

Και για τους πολλούς, που δεν πιάνουν τη στιγμή του Τώρα, το Παρόν είναι ένα τίποτε∙ πάει κιόλας, χάθηκε πριν έρθει. Το μέλλον ακολουθεί το παρελθόν χωρίς να ανακόπτει το βήμα του στο Παρόν, χωρίς να ανανεώνεται.  Που σημαίνει, ότι στη ζωή μας επαναλαμβάνουμε διαρκώς το παρελθόν μας, ζούμε στερεότυπα μέσα σε ένα κουτί προκαθορισμών, χωρίς καμιά έξοδο, χωρίς φρεσκάρισμα, καμιά αλλαγή, χωρίς εξέλιξη.

Κι ας επαναλαμβάνουν όλοι οι Δάσκαλοι: ζήσε το Παρόν συνειδητά, έσο συνειδητός στο Τώρα. Συνειδητός! την κάθε στιγμή Συνειδητός!

Ο άνθρωπος σαν το εκκρεμές. Μια γέρνει δεξιά και μια αριστερά. Την ώρα που το ραβδί του χρόνου περνάει από το κέντρο της διαδρομής, ούτε που το προσέχει. Στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του υπάρχει η αρχή της αρχής, ώσπου τον πηγαίνουν οι μνήμες του κατά τα αριστερά∙ και το τέλος της τροχιάς του δεξιά, όπως το οραματίζεται στο θαμπό της φαντασίας του.

Το αριστερό μέρος της ζωής σβήνει από τη μνήμη. Δε θυμάμαι πια!

Και στο δεξιό έρχονται οι «αστάθμητοι» παράγοντες και δεν αφήνουν να υλοποιηθούν τα προγράμματά μας, όπως τα είχαμε συνθέσει με τη λογική του μυαλού και, όπως τα είχαμε χρωματίσει με τις ελπίδες μας.

Τι είναι ο χρόνος;

Είναι μια πραγματικότητα;

Υπάρχει ως αντικειμενικός παράγοντας μέσα στη Δημιουργία και συμμετέχει σ’ αυτή, ή μήπως αποτελεί μια επινόηση του ανθρώπου, για να υπολογίζει το βάρος της δουλείας του;

Μήπως πρόκειται για μια έννοια την οποία τελικά προσδιορίζει το ανθρώπινο ον σύμφωνα με την αντίληψή του και ανάλογα με την κατανόηση που διαθέτει;

Η πρώτη αμφισβήτηση του χρόνου, όπως έχουμε συνηθίσει να τον μετράμε, έρχεται από τον κόσμο των ονείρων μας.

Όλοι βλέπουμε όνειρα. Και όλοι έχουμε αντιληφθεί σε πόσο περιορισμένο υλικό χρόνο παρακολουθούμε γεγονότα, που αν συνέβαιναν στον κόσμο της ύλης θα κάλυπταν μεγάλη χρονική διάρκεια. Αυτό το φαινόμενο μας δείχνει, ότι υπάρχουν συνθήκες στη ζωή μας, που ο χρόνος λειτουργεί με διαφορετικά μέτρα. Ή, αλλιώς, υπάρχουν κόσμοι, που τα γεγονότα, όπως εξελίσσονται εκεί, υπερβαίνουν τις χρονικές διαστάσεις τις οποίες γνωρίζουμε και με αυτές τις ασυνήθιστες ταχύτητες καταγράφονται και στην υλική μας μνήμη.

Και αν στον κόσμο των ονείρων, στον Ψυχικό, όπως λέμε τον κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων, που είναι και αυτός γεμάτος μορφές, ζωή και κίνηση, αν λειτουργεί ο χρόνος τόσο διαφορετικά, τότε στον κόσμο του Πνεύματος; Εκεί, ασφαλώς ο χρόνος αποτελεί μια εντελώς διαφορετική έννοια και κατανόηση.

-         Άλλαξες, μου είπε ο Δάσκαλος, όταν ξαναβρεθήκαμε έπειτα από λίγους μήνες.

-         Ναι, απάντησα, άσπρισαν πιο πολύ τα μαλλιά μου.

-         Ο Χρόνος άλλαξε μου είπε.

-         Ναι, την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε τέλειωνε το 1988 και τώρα είμαστε στο 1989.

-         Λάθος, απάντησες. Γιατί, αυτό που άλλαξε σε σένα δεν είναι το έτος, αλλά ο Χρόνος σου. Και αυτό που ονομάζουμε Χρόνο είναι η Συνειδητότητα! Η συνειδητότητά σου άλλαξε∙ σήμερα είσαι άλλος!

Από τότε πέρασαν χρόνια. Ο «Χρόνος» μου άλλαξε. Άλλαζε την κάθε στιγμή, καθώς οι εμπειρίες γινόταν γνώση που γέμιζε τις κυτταρικές αποθήκες του Νου και όσο το απόσταγμα αυτής της γνώσης κατάληγε να αποτελεί στοιχείο της συνειδητότητας του Πνεύματός μου.

Δεν μεταφέρονται στο Πνεύμα τα ίδια τα γεγονότα, αλλά το απόσταγμά τους. Είναι όπως η διαδικασία απόσταξης του διαλύματος των λουλουδιών, από την οποία παίρνεις το αιθέριο έλαιο, το συμπύκνωμα του αρώματός τους. Αυτό το συμπυκνωμένο άρωμα των γεγονότων και των εμπειριών της ζωής μας είναι που εγγράφεται στις αποθήκες του ΕΓΩ ως συνειδητότητα.

Η διαρκής μεταβολή, ο εμπλουτισμός της συνειδητότητάς μας αποτελεί την κίνηση του πνευματικού μας Χρόνου. Αυτή η Συνειδητότητα είναι η Μόνιμη Προσωπικότητά μας, το αληθινό μας Εγώ.

Τώρα πια ξέρω, ότι ο Χρόνος στον κόσμο του Πνεύματος είναι η ατομική κατάσταση της συνειδητότητάς μας, έτσι, όπως εμφανίζεται μέσα στο χώρο της ύλης μας την κάθε στιγμή.

(συνεχίζεται)