η δημοκρατία του φασισμού

Ο κύριος Σαμαράς (πρωθυπουργός της Ελλάδας για όποιους δεν το γνωρίζουν) τόνισε: «Το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω από τις συντεχνιακές ιδιοτέλειες.»

Είμαι βέβαιος, ότι ακούστηκε ωραία στα αυτιά της απαίδευτης μάζας, όπως και εκείνων που βλέπουν τα πράγματα εκ του ασφαλούς, με τις καταθέσεις τους στις ξένες τράπεζες, ή με τις επιχειρήσεις - που με τις ενέργειες των τελευταίων κυβερνήσεων - έχουν εξασφαλίσει φθηνό εργατικό δυναμικό.

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν μεγαλώσει σε καθεστώς δικτατορίας. Έχουμε τις επίσημες δικτατορίες που έχει καταγράψει η ιστορία, αλλά και τη δικτατορία της οικογένειας, τη δικτατορία του σχολείου, της θρησκείας και της κοινής γνώμης.Όλες αυτές οι δικτατορικές συνιστώσες εθίζουν τον πολίτη να υιοθετεί, να υπακούει και να ακολουθεί, όσα γονείς, δάσκαλοι, ιεροκήρυκες, «άρχοντες» και η κοινή γνώμη επιβάλλουν από θέση ισχύος στη νεαρή προσωπικότητα.Είναι οι δικτατορίες που καθιέρωσαν τους πίνακες των ηθικών αξιών και επέβαλαν τα πρότυπα. Διαμόρφωσαν τα τεκμήρια της κρίσης και τους κανόνες συμπεριφοράς. Ενώ, συγχρόνως, θόλωσαν - για να μη διαβάζεται - τη φυσική διαφορετικότητα του ατόμου και πολέμησαν την ελευθερία έκφρασης της ατομικής βούλησης.Μαζί και με την αλλοίωση της ενημέρωσης του πολίτη κατάφεραν να κυριαρχεί όχι το δίκαιο των πολλών, αλλά τα βελάσματα της μάζας.

Δεν εκπλήσσει αυτή η ανωριμότητα του μέσου πολίτη. Η παιδεία που του παρέχεται τον εγκλωβίζει σε έλλειμμα πνευματικής διαύγειας και μνήμης και εμπνέει την ατολμία της αντικειμενικής κρίσης. Αυτή η συνθήκη ευνοεί την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική).Ακόμα ο μέσος νέο-Έλληνας νοιώθει ασφαλής, όταν κάποιος «αφέντης» βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του. Από τον τούρκο Πασά μέχρι τον Δεσπότη, τον τσιφλικά, τον τοπικό κομματάρχη, τον εργοδότη-αφεντικό, τον αυστηρό και υπερκαλυπτικό γονέα. Και ο καθένας αξιώνει το σεβασμό, επειδή φροντίζει για το καλό του (!) Η λεγόμενη κοινή λογική αποτελείται από συνδυασμούς Διαστροφής της Αλήθειας και της Φυσικής πραγματικότητας.Έτσι και η λεγόμενη Δημοκρατία σήμερα αποτελεί μια καθαρή Δικτατορία, που κοιμίζει τον πολίτη, γιατί καταφέρνει με τις μάσκες που φοράει, να στρογγυλεύει τις γωνίες του φασισμού.

Το κεντρικό σύνθημα κάθε δικτάτορα ήταν η φράση-σύμβολο στην συνείδηση των πολλών: το συμφέρον της πατρίδας πάνω από το άτομο, το άτομο πρέπει να θυσιάζεται για το καλό της πατρίδας κ.ο.κ.Η καθιέρωση αυτής της αντίληψης ως αξίωμα αποτελεί τη μέγιστη διαστροφή της φυσικής, ηθικής και φιλοσοφικής σύστασης της κοινωνίας των ανθρώπων.

Η Κοινωνία δεν αποτελεί αυθύπαρκτη έννοια, που μπορούμε να την  αναγάγουμε σε σκοπό ζωής των ατόμων που τη συνιστούν.
Η κοινωνία συνεστήθη μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του κάθε ατόμου, όσες το άτομο δεν μπορεί να καλύψει αφεαυτού.

Δηλαδή αξιολογικά προέχει το φιλοσοφικό συμφέρον (διανοητικό, ψυχικό και υλικό) του κάθε Ατομικού «Όντος» και η Κοινωνία υπάρχει για να προστρέχει στην ικανοποίησή του.

Άρα η Κοινωνία ως μόνο σκοπό ύπαρξης έχει την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών των μελών της και όχι το αντίστροφο.
Και ασφαλώς η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία αυτόν και μόνο έχουν σκοπό. Την εξυπηρέτηση του πολίτη.

Έχοντας, όμως, η εξουσία, δηλαδή τα άτομα που εκλέγονται – με διαδικασία που παράγει νόθο αποτέλεσμα - για να κυβερνήσουν, έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με έννοιες γενικού και απρόσωπου περιεχομένου, όπως Πατρίδα – Κράτος – Έθνος – Δημόσιο συμφέρον κλπ. Αυτή είναι η δεύτερη διαστροφή της φυσικής και ηθικής πραγματικότητας.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, τέτοιων συνθημάτων τα συγκεκριμένα άτομα της Εξουσίας χρησιμοποιούν τη δύναμή τους επιδιδόμενα σε μια αυθαίρετη και απάνθρωπη εκμετάλλευση και καταδυνάστευση του ατόμου. Η σημερινή κρίση Ηθικής, Αξιών και η καπήλευση Θεσμών έχει τόση ένταση και σαφήνεια, ώστε ο κάθε πολίτης του κόσμου – ιδιαίτερα αυτής της χώρας - να αντιληφθεί επιτέλους ότι ζει σε μια κοινωνία που αποτελεί την πλήρη αντιστροφή του σκοπού της ύπαρξής της. Και ότι η ευθύνη επιμερίζεται στην πολιτική της εξουσία με τους σκοτεινούς της μηχανισμούς, όσο και στα θεωρητικά στηρίγματα που της προσφέρει η συμπόρευση ή η σιωπή εκείνων που καθιερώθηκαν – πάλι από τους σκοτεινούς της μηχανισμούς - ως μέλη της πνευματικής της ηγεσίας.

Πώς διαμορφώνεται, άρα, το προσωπικό χρέος όσων αντιλαμβάνονται τη διαστροφή και την εκτροπή από τη συμπαντική Ηθική και το Φυσικό δίκαιο;Μία είναι η απάντηση: Ανυπακοή! με σύγχρονη ανάληψη της ευθύνης και των συνεπειών από τη σύγκρουσή τους με τον ανθρώπινο νόμο.

Ο κύριος Σαμαράς χαρακτήρισε την απεργία των καθηγητών ως συντεχνιακή ιδιοτέλεια. Αν πρόκειται για απόφαση τέτοιου είδους, τότε ανήκει στους σκοτεινούς μηχανισμούς της εξουσίας. Η ευθύνη είναι δική σας.Αλλά εμείς οι άλλοι πολίτες την βλέπουμε σαν κίνηση νόμιμης άμυνας στην παράνομη δραστηριότητα της κυβερνητικής εξουσίας.Μάλιστα μέσω της απεργίας των καθηγητών και ελπίζω και των δασκάλων  αμύνεται ολόκληρη η κοινωνία, επειδή ολόκληρη η κοινωνία και ο πολιτισμός πλήττεται από τα μέτρα που παίρνετε αυθαίρετα εναντίον της παιδείας και του μέλλοντος της χώρας.Γι’ αυτό στην όποια διαδήλωση των εκπαιδευτικών θα βρισκόμαστε όλοι οι πολίτες άσχετα αν έχουμε σχέση με τις επικείμενες εξετάσεις, άσχετα από το οποιοδήποτε επάγγελμά μας, άσχετα αν είμαστε  αδιόριστοι, απολυθέντες, άνεργοι ή συνταξιούχοι. Όλοι οι πολίτες!Γιατί θα είναι η άμυνά μας απέναντι στην πολιτική εξουσία που προδίδει την πατρίδα και τους πολίτες και επιστρατεύει κάθε ανήθικο μέσον προκειμένου να προσποριστεί «χρήμα» σε βάρος της ποιότητας της ζωής και του πολιτισμού.

Προσωπικά είμαι βέβαιος, κύριε Σαμαρά ότι δεν έχετε συναίσθηση των εγκλημάτων σας. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, που θα πρέπει να το καταλάβετε. Οι παλιοί σαμαράδες έφτιαχναν ένα σαμάρι στα μέτρα του ζώου. Εσείς θέλετε το ζώο να φορέσει ένα σαμάρι στα μέτρα που τα αφεντικά σας επέβαλαν. Όμως οι πληγές αυτού του ζώου κιόλας πυορροούν και δεν θα προσφέρεται πλέον σαν υποζύγιο, επειδή δεν αντέχει, πια να σηκώνει το βάρος σας.

Ζητώ συγνώμη που στο παράδειγμα με τη λέξη ζώο χαρακτηρίζω τον πολίτη. Αλλά μόνο έτσι θα μπορούσε να καταλάβει ο πρωθυπουργός και ο εσμός της εξουσίας και επειδή ο "μεγάλος" αρχηγός του κόμματός του, ο Καραμανλής, όταν κάποτε μετρούσαν τους ψήφους και μοίραζαν τα ρουσφέτια έλεγε: αυτά τα ζώα είναι δικοί μας. Έτσι αποκαλούσε τους Λάκωνες, επειδή στην πλειοψηφία τους ψήφιζαν την ΕΡΕ.

Και οδηγώντας στα ακραία όρια την κατάσταση σύγχυσής του και την ανοησία του, ο κύριος Σαμαράς, επανέλαβε την εκτίμησή του για την οικονομία ότι «η πτώση σταμάτησε και σύντομα αρχίζει η άνοδος», προέβλεψε δε ότι «το 2013 θα είναι η τελευταία δύσκολη χρονιά» και πρόσθεσε: «Το Μνημόνιο σε 2-3 χρόνια δεν θα υπάρχει πια. Και σύντομα κανείς δεν θα ασχολείται μαζί του…..».

Προφανώς το σκέφτηκε αυτό, επειδή σβήστηκε από τη μνήμη των πολιτών το άλλο μνημόνιο, του Πιπινέλη, σύμφωνα με το οποίο ο Καραμανλής πρόδωσε την υπόθεση της Κύπρου και έμπλεξε την Ελλάδα σε σύγκρουση με την Τουρκία, προκειμένου να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός.

Αυθόρμητα, όμως, αναδύεται μια ερώτηση και την απευθύνουμε στον κύριο Σαμαρά: δηλαδή σε 2-3 χρόνια θα έχουν χορτάσει πια οι πεινασμένοι εξαιτίας των μνημονίων, θα έχουν στεγαστεί οι άστεγοι, θα έχουν ξαναβρεί εργασία οι άνεργοι, θα έχουν ξανανοίξει οι μικροεπιχειρήσεις; Δεν θα υπάρχουν ορφανά από τις αυτοκτονίες των γονιών τους; Θα έχουν γιατρευτεί τα μάτια και οι ψυχές όσων δοκίμασαν τα χημικά σας, θα έχουν ξεθωριάσει τα σημάδια από τις κλωτσιές των φρουρών της εξουσίας σας; Θα έχουν ξαναβρεί την υγεία τους και την ψυχική τους ισορροπία όσοι αρρώστησαν από έλλειψη φαρμάκων, όσοι κατέφυγαν στην ψυχοθεραπεία; Θα έχει διαλυθεί το νέφος της απελπισίας και των καμένων ονείρων, που πλανιέται πάνω από τη χώρα μας;

Και θα έχει διαγραφεί το εξωτερικό χρέος, το οποίο επικαλείσθε ως δικαιολογία των εγκλημάτων σας;

Όλα αυτά, κύριε Σαμαρά, δεν αποτελούν τα άρθρα των μνημονίων που υπογράψατε;

η Ανάσταση στο Πελίτι

Έμαθα για τη φετινή γιορτή των σπόρων, για το πλήθος των Ανθρώπων που ήρθαν με τις καρδιές τους ανοιχτές, στην ανταλλαγή σπόρων και συναισθημάτων, στην καλλιέργεια σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε ανθρώπους και Γης.

Για μια πολυεθνική κίνηση αδελφοποίησης και αντίστασης.

Πάσχα και ο Χριστός μόλις αναστήθηκε. Άνοιξη και ο σπόρος μόλις βλάστησε.

Ένα τόσο δα θεϊκό σημάδι ο σπόρος. Συμπύκνωση Αγάπης και Σοφίας! Παραχώνεται για να βλαστήσει στο φως.

Ένα τόσο δα σποράκι πριν από το Big Bang. Και έπειτα το Σύμπαν!

Ένα τόσο δα πνευματικό σποράκι κι ο άνθρωπος. Αγάπη-Σοφία! Σπέρνεται σ’ ένα χωματένιο κορμάκι, για να γίνει λουλούδι και να καρπίσει στο χωράφι της κοινωνίας. Και σαν ξεσποριάσει ετοιμάζεται για την επόμενη Άνοιξη…

Ο Σπόρος, ο Άνθρωπος και ο Χριστός. Αστραπές του Ουρανού στα σπλάχνα της Γης.

Κύκλοι ζωής: ο μικρός, ο πιο μεγάλος, η αιωνιότητα.

Πέθανε ο Ιησούς και αναστήθηκε ο Θεός.

Πέθανε ο σπόρος κι ανασταίνεται το δέντρο.

Πεθαίνει ο άνθρωπος και ανασταίνεται ο Άγγελος.

Και στο Πελίτι οι ζωντανοί σπόροι της ανθρωπότητας έσφιγγαν στις παλάμες τους τα σύμβολα της αέναης ζωής και αντάλλασσαν το άρωμα της καρδιάς τους.

Το σύνθημα στο μέτωπό τους: από χέρι σε χέρι, από καρδιά σε καρδιά!

Κανένας πεινασμένος – αυτάρκεια για όλους!

Αυτάρκεια, το γνώρισμα του Θεού. Αυτάρκεια, ο τρόμος της Εξουσίας.

Εκεί και ο Αναστημένος. Να νοστιμίζει με ευλογία το φαγητό στα καζάνια. Να μην πεινάσουν, να μη διψάσουν, να μην ασθενήσουν οι μικροί Του αδελφοί. Στην άγια Τράπεζα του Πελίτι λειτούργησε ο Ίδιος! Ακούσαμε το κάλεσμά Του λίγες μέρες πριν∙ μετά την Ανάσταση: Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες!

Κι όμως σήμερα οι  μικροί αδελφοί Του ακόμα πεινάνε και διψάνε και ασθενούν και φυλακίζονται. Εξαιτίας τυφλών οδηγών. Που απλώνουν αλαζονικά τα βήματά τους στη σπαρμένη γη, δίχως να λογαριάζουν την κραυγή του σπόρου.

Οι πλανημένες ψυχές στο σκοτάδι της αγνωσίας, που δεν υποπτεύονται καν τη θεϊκή σπορά στο βάθος της κάθε ανθρώπινης καρδιάς. Βασανίζουν ανθρώπινες υπάρξεις που προσπαθούν να ψηλώσουν στο χωράφι της κοινωνίας, για να αντικρίσουν τον Ήλιο.

Λησμόνησαν το πέρασμα του Μεγάλου Σπορέα. «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» Και έκαναν πέτρα τη δική τους γη, τριβόλους και αγκάθια.

Κι όταν επιστρέψει ο Σπορέας την ώρα της συγκομιδής;;;

Η σπορά, όμως, ποτέ δε χάνεται και ο σπόρος πάντοτε ανασταίνεται∙ ακόμα και μέσα από τους βάτους!

Ο Χριστός αναστήθηκε και φέτος όπου υπήρχε καρδιά να τον δεχτεί. Αλλά στο Πελίτι κάθισε να ξεκουραστεί να φάει και να χαρεί. Γιατί αυτός ο τόπος έχει γίνει μια μεγάλη αποθήκη Θεού. Ένα καθρέφτισμα της πλάσης Του.

Κάθε χρόνο και πιο πολλά λουλούδια, κάθε χρόνο και πιο νόστιμοι καρποί. Αυτή είναι η ευχή μου στον Παναγιώτη και στη Σοφία.

Μαζί με τον χαιρετισμό της Ανάστασης: Ο Χριστός Ανέστη στο Παρανέστι!