η Ανάσταση στο Πελίτι

Έμαθα για τη φετινή γιορτή των σπόρων, για το πλήθος των Ανθρώπων που ήρθαν με τις καρδιές τους ανοιχτές, στην ανταλλαγή σπόρων και συναισθημάτων, στην καλλιέργεια σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε ανθρώπους και Γης.

Για μια πολυεθνική κίνηση αδελφοποίησης και αντίστασης.

Πάσχα και ο Χριστός μόλις αναστήθηκε. Άνοιξη και ο σπόρος μόλις βλάστησε.

Ένα τόσο δα θεϊκό σημάδι ο σπόρος. Συμπύκνωση Αγάπης και Σοφίας! Παραχώνεται για να βλαστήσει στο φως.

Ένα τόσο δα σποράκι πριν από το Big Bang. Και έπειτα το Σύμπαν!

Ένα τόσο δα πνευματικό σποράκι κι ο άνθρωπος. Αγάπη-Σοφία! Σπέρνεται σ’ ένα χωματένιο κορμάκι, για να γίνει λουλούδι και να καρπίσει στο χωράφι της κοινωνίας. Και σαν ξεσποριάσει ετοιμάζεται για την επόμενη Άνοιξη…

Ο Σπόρος, ο Άνθρωπος και ο Χριστός. Αστραπές του Ουρανού στα σπλάχνα της Γης.

Κύκλοι ζωής: ο μικρός, ο πιο μεγάλος, η αιωνιότητα.

Πέθανε ο Ιησούς και αναστήθηκε ο Θεός.

Πέθανε ο σπόρος κι ανασταίνεται το δέντρο.

Πεθαίνει ο άνθρωπος και ανασταίνεται ο Άγγελος.

Και στο Πελίτι οι ζωντανοί σπόροι της ανθρωπότητας έσφιγγαν στις παλάμες τους τα σύμβολα της αέναης ζωής και αντάλλασσαν το άρωμα της καρδιάς τους.

Το σύνθημα στο μέτωπό τους: από χέρι σε χέρι, από καρδιά σε καρδιά!

Κανένας πεινασμένος – αυτάρκεια για όλους!

Αυτάρκεια, το γνώρισμα του Θεού. Αυτάρκεια, ο τρόμος της Εξουσίας.

Εκεί και ο Αναστημένος. Να νοστιμίζει με ευλογία το φαγητό στα καζάνια. Να μην πεινάσουν, να μη διψάσουν, να μην ασθενήσουν οι μικροί Του αδελφοί. Στην άγια Τράπεζα του Πελίτι λειτούργησε ο Ίδιος! Ακούσαμε το κάλεσμά Του λίγες μέρες πριν∙ μετά την Ανάσταση: Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες!

Κι όμως σήμερα οι  μικροί αδελφοί Του ακόμα πεινάνε και διψάνε και ασθενούν και φυλακίζονται. Εξαιτίας τυφλών οδηγών. Που απλώνουν αλαζονικά τα βήματά τους στη σπαρμένη γη, δίχως να λογαριάζουν την κραυγή του σπόρου.

Οι πλανημένες ψυχές στο σκοτάδι της αγνωσίας, που δεν υποπτεύονται καν τη θεϊκή σπορά στο βάθος της κάθε ανθρώπινης καρδιάς. Βασανίζουν ανθρώπινες υπάρξεις που προσπαθούν να ψηλώσουν στο χωράφι της κοινωνίας, για να αντικρίσουν τον Ήλιο.

Λησμόνησαν το πέρασμα του Μεγάλου Σπορέα. «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» Και έκαναν πέτρα τη δική τους γη, τριβόλους και αγκάθια.

Κι όταν επιστρέψει ο Σπορέας την ώρα της συγκομιδής;;;

Η σπορά, όμως, ποτέ δε χάνεται και ο σπόρος πάντοτε ανασταίνεται∙ ακόμα και μέσα από τους βάτους!

Ο Χριστός αναστήθηκε και φέτος όπου υπήρχε καρδιά να τον δεχτεί. Αλλά στο Πελίτι κάθισε να ξεκουραστεί να φάει και να χαρεί. Γιατί αυτός ο τόπος έχει γίνει μια μεγάλη αποθήκη Θεού. Ένα καθρέφτισμα της πλάσης Του.

Κάθε χρόνο και πιο πολλά λουλούδια, κάθε χρόνο και πιο νόστιμοι καρποί. Αυτή είναι η ευχή μου στον Παναγιώτη και στη Σοφία.

Μαζί με τον χαιρετισμό της Ανάστασης: Ο Χριστός Ανέστη στο Παρανέστι!