ο πρώτος ουρανός

Ο κάτοικος του κόσμου του Ασυνειδήτου ωριμάζει.
Η αδράνεια του Ασυνειδήτου άρχισε να ξεφεύγει από τη συνήθεια και να εστιάζεται στην κεφαλή, δηλαδή να γίνεται αντιληπτή από το Νου και αυτό σημαίνει ότι αρχίζει να μετατρέπεται σε Υποσυνείδητη δραστηριότητα.
Ήρθε η ώρα του να μεταβεί από την εμβρυική ηλικία του πνεύματός του, στην παιδική ηλικία.
Μέχρι τώρα αποτελούσε έναν κωδικό αριθμό της κοινωνικής μάζας (π.χ. αριθ. φορολογικού μητρώου) και, το χαρακτηριστικό, ακολουθούσε τους κανόνες της κοινωνίας. Μετείχε στη μαζική ψυχή και ζούσε κατά ασυνείδητο τρόπο.
Τώρα ήρθε η ώρα να ακολουθήσει, πλέον, τις εξαιρέσεις. Εξαιρεί τον εαυτό του από τους κανόνες της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που του επιβαλλόταν, ως τώρα, μέσω των κανόνων της δικής της ηθικής και δεοντολογίας. Μιας κοινωνίας (γονείς, σχολείο, φίλοι, ερωτικοί σύντροφοι, επαγγελματικοί συνάδελφοι, ομόθρησκοι, πολιτικοί ομοϊδεάτες), που του περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση της βούλησής του. Και κυρίως μιας κοινωνίας υποκρισίας με σαφή διάσταση ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις. Μια κοινωνική συλλογικότητα που, ενώ στην ιστορία της διαθέτει πρότυπα υψηλής ποιότητας, στο καθημερινό της βίωμα τα ίδια πρότυπα τα προδίδει και τα ακυρώνει.

Το άτομο, που αποτελούσε στοιχείο της ασυνείδητης ανθρώπινης μάζας, νοιώθει, τώρα, ως φυσική υπαρξιακή οντότητα, την ανάγκη της αυτοπροστασίας. Από εδώ και πέρα το κομμάτι της αγελαίας κοινωνίας, με το οποίο συνυπήρχε στον προηγούμενο κόσμο, δεν θα τον σεβαστεί.
Ο ίδιος θα είναι η εικόνα μιας αυθόρμητης παρορμητικής αντίδρασης έναντι του παρελθόντος του και ενάντια σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο έτεινε να ισοπεδώσει την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του και να αφανίσει την προσωπικότητά του. Θα είναι στο εξής, η εξαίρεση. Και οι πρώην συγκάτοικοί του θα τον αντιμετωπίζουν εχθρικά.

Απέδρασε από ένα κοινωνικό σύστημα που, πριν από όλα, οδηγεί με διάφορους τρόπους τα άτομα να καταπιέζουν τα αισθήματα τους. Δηλαδή, είτε να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους, είτε να μην τολμούν να τα αφήσουν να φανερωθούν, ακόμα και μέσα στο πεδίο της συνειδητότητάς τους.
Το καταπιεσμένο, όμως, συναίσθημα αποτελεί μια απαγόρευση επί της Καλοσύνης. Διότι, συνήθως, ένα καταπιεσμένο συναίσθημα προέρχεται από τις αρετές – χαρίσματα του ατόμου, εφόσον εκφράζει την πραγματική του φύση.
Εξάλλου, το να πράττεις ότι δεν αντιστοιχεί στη φύση σου, είναι ελάττωμα.
Δεν απέχουμε, επομένως, από την πραγματικότητα, αν πούμε, ότι οι αρετές του ανθρώπου καταστρέφονται στο Ασυνείδητό του. Ή ότι ο κόσμος του Ασυνειδήτου, με άλλα λόγια ο κόσμος της μαζικής ψυχής, είναι το περιβάλλον, όπου διαφθείρονται οι ανθρώπινες αρετές. Πρόκειται για σοβαρή κατάσταση, αφού οδηγεί τις αρετές του υποκειμένου σε αυτοκαταστροφή εντός του ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Παρατηρούμε, δηλαδή, να συμβαίνει ένα σημαντικό γεγονός και, μάλιστα, να λαμβάνει χώρα, χωρίς ο ίδιος ο άνθρωπος να έχει συνείδηση του τι συνέβη. Πρακτικά αυτό σημαίνει, ότι το άτομο, όσο συμπεριλαμβάνεται και παραμένει στη μαζική ψυχή, ωθείται να λειτουργεί με τις ελαττωματικότητές του, χωρίς να τολμάει να διαφοροποιηθεί και να ακολουθήσει την εξαίρεση από τον κανόνα.
Γι’ αυτό οι εξουσίες ευνοούν και συντηρούν με τον τρόπο τους τη διατήρηση των ατόμων στην κατάσταση της μάζας∙ καθώς είναι δέσμιοι των ελαττωμάτων τους (των μη-αρετών τους) παραμένουν ακίνδυνοι για την εξουσία, την οποία και ακολουθούν τυφλά.

Μόνο που κάποτε κάποιοι ξεφεύγουν από το σκοτεινό σύννεφο που τους σκεπάζει και αντικρίζουν τον ήλιο. Ορθώνουν το ανάστημα, υψώνουν το κεφάλι, αντιστέκονται στην ισοπέδωση και αντιδρούν.
Αποσπώνται από τον πνευματικά θανάσιμο εναγκαλισμό της ονειρικής φαντασίωσης, στρέφονται και έρχονται αντιμέτωποι με τη μαζική ψυχή, που, όμως, δεν δικαιολογεί την απόδρασή τους από τον κόσμο του τίποτα.
Αντιστέκονται!
Στον συνειδησιακή κατάσταση του Υποσυνειδήτου, όπου δικαιωματικά έχουν εισβάλλει, όσα άτομα αποσπάστηκαν από τη μαζική ψυχή, εάν θα συναντήσουν από την υπόλοιπη κοινωνία συνθήκες και συμπεριφορές που αποτελούν καταπίεση είτε του λόγου, είτε της πράξης, θα έχουν συνείδηση της κατάστασης και των δυνάμεων πίεσης που ενδεχομένως θα δεχθούν. Άρα η καταπίεση θα αποτελεί συνθήκη συνειδητή. Οπότε το άτομο, αμυνόμενο, θα αντιδρά, συνήθως δε, παρορμητικά. Σε τέτοια περίπτωση θα χρησιμοποιεί τα ελαττώματά του για να βλάψει τους καταπιεστές, ή για να καταπιέσει κι αυτό με τη σειρά του εκείνους, που μπορεί να τους υποτάξει.
Εξάλλου η καταπίεση παράγει θυμό και το άτομο γίνεται καχύποπτο, εύθικτο, εριστικό, επιθετικό. Τα ελαττώματα που κληρονόμησε από τον κόσμο της μάζας θα θεριεύουν και θα μεγιστοποιείται η αντίδρασή του.

Τώρα η κοινωνία αναγκάζεται να προσέξει αυτούς τους ανθρώπους και αρχίζει με διάφορες ετικέτες να προσπαθεί να διαγνώσει αυτή την «ανώμαλη περίπτωση», ή να τους αδρανοποιήσει, να εξουδετερώσει το αποτέλεσμα της παρουσίας τους ανάμεσα στους πολλούς. Επειδή, για τη μαζική ψυχή τέτοια επαναστατημένα άτομα αποτελούν ανώμαλο φαινόμενο και επικίνδυνο, εφόσον αποτελεί εξαίρεση έναντι των πολλών.
Στην αρχή ο κάθε απελευθερωμένος από τον κόσμο της ασυνειδησίας ακούει συμβουλές, μετά αντιμετωπίζει απειλές και στο τέλος βρίσκει κατά μέτωπο τις αποβολές και τους εκβιασμούς της κάθε είδους εξουσίας. Και μαζί με αυτά έρχεται, κάποτε και η πρόταση της θεωρούμενης υγιούς μαζικής κοινωνίας, να τον παραδώσουν σε πρόγραμμα ψυχολογικής θεραπείας, ώστε να προσαρμοστεί στα μέτρα των πολλών.

Αχ, αυτή η επικίνδυνη επιστήμη που λέγεται ψυχολογία. Παραλαμβάνει ένα Άτομο, μια ελεύθερη, διακριτή προσωπικότητα, που κατόρθωσε να ξεφύγει από το νόμο της μάζας, που δε συμβιβάζεται με τη λογική των πολλών, που δε συμφωνεί με τις προβαλλόμενες ηθικές αρχές και αρετές της μάζας. Και βάζει στόχο να προσαρμόσει τη νοοτροπία αυτού του ατόμου στους κανόνες και στις θεωρούμενες υγιείς συνθήκες αντίληψης και ζωής του συνόλου. Με αυτό τον τρόπο συμμετέχει στη διάπραξη ενός πνευματικού εγκλήματος, καθότι συμβάλλει στην επανενσωμάτωση του ατόμου με την αγέλη της ασυνειδητότητας, από την οποία μόλις κατόρθωσε ο άνθρωπος αυτός να απελευθερωθεί.
Αντίθετα, καθήκον του κάθε υγιούς θεραπευτή είναι να ισχυροποιήσει την πίστη του ατόμου στον εαυτό του, την αυτοπεποίθησή του, δηλαδή και να το ενθαρρύνει να ακολουθήσει το δρόμο της έκφρασης της ιδιαίτερής του προσωπικότητας, αναλαμβάνοντας, παράλληλα και τις ανάλογες ευθύνες. Να αναζητά, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος την ευτυχία του και την ολοκλήρωσή του στην ελεύθερη έκφραση της βούλησής του, της ατομικότητάς του, αντί να ψάχνει για την αναγνώρισή του από τους πολλούς.
Το να έχεις παρουσία πνευματική στο κοινωνικό σύνολο σημαίνει να εκφράζεις ελεύθερα τη διαφορετικότητά σου και όχι το να μοιάζεις με τους πολλούς, δηλαδή να εφαρμόζεις τα μαζικά μοντέλα κρίσης και συμπεριφοράς. Αυτή, εξάλλου, είναι και η εμφανής διάκριση του ανθρώπινου πνεύματος, από τον άνθρωπο ζώο.

Στην περίπτωση των επαναστατημένων ατόμων, το κάθε άτομο λειτουργεί υποσυνείδητα, χρησιμοποιώντας ψυχικές, συγκινησιακές, συχνά μη ελεγχόμενες αντιδράσεις, αν και έχει, ή μπορεί να έχει τον έλεγχο αυτής της παρορμητικότητας. Δεν έχει όμως, ακόμα, τη δυνατότητα διάκρισης του ορθού από το μη ορθό. Γιατί η διάκριση είναι χαρακτηριστικό του επόμενου πεδίου συνειδητότητας, του επόμενου ουρανού. Πρόκειται για κινήσεις απλώς αντίστασης έναντι της μάζας και αντίδρασης έναντι της προσβολής της ατομικότητάς του, χωρίς σχέδιο ή πλάνο καθοδηγητικό, χωρίς αντιπροτάσεις.

Γι’ αυτό τα επαναστατημένα αυτά άτομα είναι ευάλωτα. Πρώτα επειδή δεν έχουν μέσα τους κάποιο έρεισμα, είτε μιας σταθερής και καθαρής θέσης, είτε μιας θετικής πρότασης.
Έπειτα, έχουν θυμό. Βλέπουν παντού γυρισμένη την πλάτη του κοινωνικού συνόλου και γι’ αυτό δεν χαρακτηρίζονται από νηφαλιότητα. Ως εκ τούτου οι κινήσεις τους εύκολα προσβάλλονται κα ανατρέπονται.
Κατόπιν, πολλοί από αυτούς – και λόγω ηλικίας - είναι συνήθως εξαρτώμενοι οικονομικά από άτομα, που δεν είναι διατεθειμένα να υποστηρίξουν αντιδραστικές - έξω από τα καθιερωμένα – τάσεις, αφού, ως επί το πλείστον, οι διαθέτοντες ικανό «έχειν» ανήκουν στη μάζα.
Επίσης, δεν βρίσκουν εύκολα υποστηρικτές, σταθερούς ομοϊδεάτες, ή συνεργάτες σε σχεδιασμούς αντίδρασης, γιατί υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο σημαντική ευμεταβλητότητα
Γι’ αυτό η μαζική κοινωνία, η οποία στο πρόσωπό τους βλέπει την απόδειξη, ότι το «σύστημα» είναι ανατρέψιμο και κατά συνέπεια η μάζα μπορεί να χαθεί, για να έλθει η βασιλεία του Ατόμου, αρχίζει να απονέμει χαρακτηρισμούς, ετικέτες: δεν ακούει, δεν υπακούει, ιδιόρρυθμος, αδιάφορος, εγωιστής, αγνώμων, ανισόρροπος, διαταραγμένη προσωπικότητα, ψυχασθενής, επικίνδυνος επαναστάτης, αναρχικός, ταραχοποιός, αντιεξουσιαστής, μέχρι τρομοκράτης. Με αυτές τις ετικέτες ελπίζει το σύνολο να περιθωριοποιήσει και να αδρανοποιήσει τα «επικίνδυνα» άτομα.
Σημείωση: το κράτος, το οποίο μαζί με τα ΜΜΕ αποτελούν την πιο ισχυρή τρομοκρατική οργάνωση, καταγγέλλει τους πολίτες που αμύνονται μέσω της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης για τρομοκράτες. Έχουμε, εξάλλου, το παράδειγμα, ότι με την ετικέτα του κομμουνιστή, το κράτος των φοβισμένων ανθρωποειδών ωθούσε τα φιλελεύθερα πνεύματα στο ΚΚΕ και έτσι μετέτρεπε τον κοινωνικό επαναστάτη σε πολιτικό αναρχικό. Κατόπιν συμπεριφερόταν προς αυτούς, όπως σε πολίτες εκτός νόμου.

Υποφέρει, λοιπόν, ο μόλις απελευθερωμένος από τον κλοιό της αγέλης και ταλαιπωρείται από αβεβαιότητα εργασίας, από αστάθεια αισθημάτων φιλίας, από συχνές μεταστροφές των αντιλήψεων και προπαντός των θέσεων των άλλων σε κάποιες συνθήκες της πραγματικότητας. Και αυτό είναι το τίμημα της υπέρβασης, της ελευθερίας, του αισθήματος ανεξαρτησίας και της διαφοροποίησης των αντιλήψεών του.
Πολλές φορές η διαφορετική και ευμετάβλητη στάση των άλλων δημιουργεί μέσα του αμφιβολίες για τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι οι αμφιβολίες που προέρχονται από το ότι δεν έχει ακόμα μέσα του εδραιωμένες και ισχυρές θέσεις.
Βλέπει συχνά μαύρες τρύπες, όπου πέφτουν και χάνονται τα πάντα. Η εσωτερική πάλη είναι καθημερινή.
Όταν, πλέον, δεν την αντέχει, θυμώνει με τους πάντες, ή βρίσκει λύσεις σε φυγές (ονειροπολήσεις, ύπνος, ουσίες, εναλλαγές επαγγελματικών απασχολήσεων, επικίνδυνα σπορ, ρίσκα καθημερινά και κάθε είδους, σαν να διακατέχεται από την επιθυμία του θανάτου).
Οι γονείς, αντί να μετακινηθούν οι ίδιοι στη θέση του νέου, για να τον βοηθήσουν να ορθοποδήσει στην υποστήριξη των αρχών του, κάνουν, συνήθως, ότι μπορούν, προκειμένου να τον επαναφέρουν στη «νομιμότητα» και στην κοινή αντίληψη της κενής από πνευματικό πυρήνα κοινωνίας. Είναι η κοινωνία που τα μέλη της βιώνουν την ευτυχία ή τη δυστυχία σύμφωνα με το αν είναι και έχουν ότι επιθυμούν. Και, βεβαίως, επιθυμούν, εκείνο που οι εξουσίες, η διαστρεβλωμένη ενημέρωση και η διαφήμιση κατορθώνουν να εγκαταστήσουν στον «ξεπλυμένο» τους εγκέφαλο.

Το άτομο που τόλμησε να έχει απόψεις διαφορετικές από το σύνολο, νοιώθει, ότι βρίσκεται μέσα σε ένα κόσκινο μαζί με τους άλλους και κοσκινίζεται με μια συνεχή κίνηση του εδάφους. Μέσα από την προβολή των μεγάλων αριθμών και των ηχηρών επωνύμων αισθάνεται μικρός και φοβάται μήπως περάσει από καμιά τρύπα του κόσκινου και είτε βρεθεί, πάλι, στη αποθήκη των πολλών, που θα γίνουν ψωμί της εξουσίας, είτε στην αποθήκη των παρασίτων και πεταχτεί ως άχρηστο υλικό, για να μη νοθεύσει την ποιότητα του ψωμιού.
Κάποτε καταφεύγει σε διάφορους «δασκάλους», που οι περισσότεροι, σήμερα, αποτελούν παγίδες του πνεύματος. Αν βρεθεί σε δάσκαλο, ή σχολή που ενισχύει την αξία και το σεβασμό του προσώπου και προβάλλει την ελευθερία της βούλησης ως τη μέγιστη ηθική αρχή, έχει πολλές ελπίδες να σταθεροποιηθεί στο νέο κόσμο, τον κόσμο του Ατόμου, για να μπορέσει σύντομα να κάνει το επόμενο πέταγμα προς τον δεύτερο ουρανό.
Συχνά κατευθύνεται σε ένταξη σε κομματικούς μηχανισμούς. Τα πολιτικά κόμματα μαζί με τις παρα-θρησκευτικές οργανώσεις είναι οι πλέον επικίνδυνοι οργανισμοί για την υγεία του πνεύματος. Υποκρισία, μισαλλοδοξία, παρωπιδοφορία, φαλκίδευση της ελευθερίας και εκμετάλλευση του ανθρώπου για την προώθηση προσωπικών συμφερόντων. Έτσι, όποιος κάποτε απαλλαγεί από τις δήθεν ιδεολογικές αξίες, ή από τους δήθεν υπηρέτες του θεού, εύκολα μπορεί να καταλήξει, σε μια αηδία για όλους τους θεσμούς, για όλη την κοινωνία, για όλους τους ανθρώπους και - το χειρότερο – απογοήτευση ή αηδία για τον εαυτό του.
Αυτούς τους νέους - και δεν αναφέρομαι μόνο στη φυσική ηλικία – τους αγαπώ. Και πιστεύω, πως μόνο για τη στήριξη αυτών και την σταθεροποίησή τους στον κόσμο του πρώτου ουρανού συνειδητότητας αξίζει ο παλιότερος και δοκιμασμένος σ’ αυτό το δρόμο να μοιραστεί μαζί τους την πείρα του και τις δυνατότητές του.
Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στη σταθερή εξέλιξη της ανθρωπότητας της Γης, αλλά και στις στιγμές ευτυχίας των μοναχικών προσώπων που αναζητούν την Αλήθεια τους.
Γιατί, εφόσον η ευτυχία ή η δυστυχία, που βιώνει ο κάθε άνθρωπος, είναι συνάρτηση του επιπέδου της συνειδητότητάς του, μπορούμε να αισιοδοξούμε, πως αυτοί που τολμούν και ξεχωρίζουν από τη μάζα, θα βιώνουν σύμφωνα με το αν νοιώθουν και αισθάνονται, αυτό που νομίζουν οι ίδιοι ότι πρέπει. Θα είναι η ευτυχία που αντιστοιχεί στον προσωπικό τους αγώνα.