τουλάχιστον ας συν-ομιλούμε

Ευ-χαριστίες Irene Key και σε σένα Αντώνη Χατζηθωμά και σε σένα Αντώνη Λέλη.
Ευχαριστίες, επειδή θεωρώ σημαντικό κάθε διάλογο, εφόσον η εξέλιξη στο επίπεδο της ανθρώπινης ουσίας προκύπτει από τη λειτουργία της αμοιβαιότητας πάνω στη βάση της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου.

Όμως στην ανταλλαγή απόψεων τέτοιας υφής υπάρχει μια δεδομένη δυσκολία. Η δυσκολία να δίνει ο καθένας από τους συνομιλητές στους ίδιους όρους, που χρησιμοποιεί, διαφορετικό περιεχόμενο.
Σημαντικά φιλοσοφικά έργα φαίνεται να διαφωνούν εξαιτίας αυτού του λόγου.

Και στην κουβέντα μας, στους όρους π.χ. «μέσα μας» και «έξω μας» με τα παρεπόμενα, μάλλον δεν δίνουμε το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο. Και αυτό είναι φυσικό. Ούτε όλοι μας έχουμε ξεκαθαρισμένες τις «έσω» διαδικασίες. Ανάμεσα στους τέσσερείς μας, φαίνεται πως μόνο με την Irene συμφωνούμε στη σημαντικότητα, μέχρι προτεραιότητα, της διαίσθησης.
Ούτε είμαστε έτοιμοι όλοι μας να συναντήσουμε την «έσω» αλήθεια μας, μήπως και δεν συμφωνήσει με την έξω εικόνα που επιμελώς τρέφουμε. Φόβος, πίκρα, ή αλαζονεία και αυταρέσκεια. Είναι και η διαφορά ηλικίας – πείρας, μαθημάτων - του καθενός. Και δεν εννοώ τη φυσική, μόνο, ηλικία.
Γι’ αυτό ας μείνουμε έχοντας ο καθένας περιγράψει τη δική του αντίληψη και τη δική του συνειδητοποίηση, όπως προκύπτει από την προσωπική του εμπειρία. Και από κει και πέρα, ναι: «άσε με να κάνω λάθος».
Εξάλλου, οτιδήποτε προέρχεται από εμπειρία και δεν αποτελεί μεταφορά απόψεων άλλων, ακούγεται πάντοτε με προσοχή και σεβασμό.

Πάντως ανάμεσα στο «έξω» και στο «μέσα» μας υπάρχει ο ιερός τόπος συνάντησης των δύο∙ και είναι η Καρδιά. Σε όποιον, βέβαια, άνθρωπο αντιστέκεται στην προσπάθεια του μυαλού να την υποτάξει, για να την χρησιμοποιήσει.
Και όταν μιλώ για την Καρδιά, δεν εννοώ τα συναισθήματα.
Εκεί, για τον καθένα, υπάρχουν αναρτημένες οι απαντήσεις, που αντιστοιχούν στα ερωτήματά του.

Γι’ αυτό και δεν εξαρτώ το «θετικό» ή μη-θετικό μια δράσης από την αντίδραση του άλλου «από την ενέργεια του βλέμματος του άλλου». Ούτε την όποια διάθεσή μας που ακολουθεί μια δράση μας από τις αντιδράσεις του άλλου. Ξέρω πως έχω έρθει στο φυσικό πεδίο αυτού του πλανήτη, προκειμένου να διανύσω κάποιο μήκος στην κατεύθυνση της πνευματικής μου εξέλιξης. Και αυτή η κατεύθυνση και οι λεπτομέρειές της είναι καταγραμμένες στο απολύτως προσωπικό πρόγραμμα που φέρνω μαζί μου.
Αυτό το πρόγραμμα καθορίζει το είδος των μαθημάτων που έχω να λάβω.
Γι’ αυτό το λόγο, το σωστό ή όχι, το ωφέλιμο ή όχι, το πρέπον ή όχι, το Καλό ή το Κακό δεν καθορίζεται ούτε από τη λογική του μυαλού μου, αν αυτή η λογική δεν συμπίπτει με τον πνευματικό μου λόγο-βούληση, ούτε με τις όποιες αντιδράσεις των άλλων, ούτε με τα κοινωνικά ηθικολογικά πρότυπα και μέτρα, όπως και δεν φορμάρεται σε θρησκευτικά πλαίσια.
Η πνευματική πορεία του καθενός μας, θεωρώ, ότι εξελίσσεται, μεν, μέσα σε ένα φυσικό, όπως και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά είναι απολύτως προσωπική και με πλήρη ευθύνη έναντι των συμπαντικών νόμων.

Έτσι, αγαπητέ Αντώνη Λέλη, δεν με βρίσκει σύμφωνο η «σύγχρονη ηθική», όπως αναφέρεις, με τις τέσσερις αρχές της.
Θα μου επιτρέψεις, καταρχήν, να πω, ότι δεν δέχομαι, πως υπάρχει «αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης μιας πράξης». Η πράξη αξιολογείται από τον έσω κριτή και μόνο μετά την εμφάνιση και των άμεσων και των έμμεσων αποτελεσμάτων.
Όμως μου δίνεις την ευκαιρία να σταματήσω στην τρίτη αρχή. Αν η αρχή του σεβασμού της ελεύθερης βούλησης μπορεί να τηρηθεί συνειδητά - και όχι μόνο ο σεβασμός της βούλησης των άλλων, αλλά πρώτιστα ο σεβασμός της δικής μας βούλησης - τότε εξυπακούεται, ότι θα τηρούνται και οι άλλες τρεις αρχές, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερα να επισημαίνονται.

Αν θέλεις, μάλιστα, θα δώσω τον ορισμό της συμπαντικής ηθικής που – δέχομαι – ότι είναι: η ηθική της Βούλησης.
Αντίθετα, στην κοινωνία έχει επιβληθεί από την Εξουσία, που αντιστρατεύεται την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, η βούληση της ηθικής. Με άλλα λόγια, να φροντίζετε, άνθρωποι, να έχετε για βούλησή σας την ηθική, που εγώ σας προτείνω.
Και δεν έχει σχέση, ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση οι κανόνες ηθικής που προτείνονται-επιβάλλονται μέσω της όποιας εξουσίας. Σημασία για τον κάθε αντίπαλο του ανθρώπινου Πνεύματος έχει, να μην ακούει ο άνθρωπος και να μην υπακούει στη δική Του Βούληση, άρα να μην εκτελεί το προσωπικό του πρόγραμμα. Επομένως, να περάσει μια ζωή χωρίς να προσεγγίσει, καν, το σκοπό της εδώ παρουσίας του.
Γι’ αυτό και συμφωνώ με τα ερωτηματικά που θέτεις, όπως: «πώς αποφασίζεις ποιο είναι το μέγιστο όφελος» ή «πώς θέλει ο άλλος να του φέρονται» κλπ.
Έτσι είναι πραγματικά.
Το «καλό» ή το «ωφέλιμο» για μένα δεν ισχύει, οπωσδήποτε και για τον άλλον. Και πόσες φορές τα χρήσιμα για μένα μαθήματα δεν έρχονται μετά από «πόνο», ή «βλάβες» κατά τη λογική του «Έχειν»;
Ποιος ξέρει μετά από πόσες και ποιες επώδυνες δοκιμασίες στο επίπεδο του «Έχειν» μας καταφέραμε να δημιουργήσουμε την ως τώρα δομή του «Είναι» μας;

Μετά από αυτά, θα μπορούσα να καταλήξω –φαντάζομαι θα συμφωνείτε - στο ότι, το μόνο ωφέλιμο, σε κάθε περίπτωση, που χρειάζεται ο άνθρωπος, είτε να διεκδικήσει για τον εαυτό του, είτε να προσφέρει σε έναν συνάνθρωπό του, είναι ο ΧΩΡΟΣ. Για να μπορεί να αισθάνεται απεγκλωβισμένος από κάθε «αποπνικτική» διαδικασία, προκειμένου να εκδηλώσει ελεύθερα τον εαυτό του και να αναπτύξει την ξεχωριστή του προσωπικότητα.