από το Υποσυνείδητο προς το Συνειδητό

Ψηλώνω,
τεντώνομαι στα ακροδάχτυλα των ποδιών,
ψάχνω με το βλέμμα∙
βάστα καρδιά μου,
να δω τον Ήλιο!

Ο καιρός περνάει. Για εκείνους που πρόσφατα αυτό-συνειδητοποιήθηκαν, που σήκωσαν προς τα πάνω το βλέμμα τους και αντίκρισαν για πρώτη φορά τον ουρανό, έστω και συννεφιασμένο, οι τριβές είναι καθημερινές και οι συγκρούσεις σε κάθε τους βήμα.
Είναι συγκρούσεις σε δυο επίπεδα και προς δύο κατευθύνσεις.
Ξεκίνησαν το δρόμο της υπέρβασης και της απελευθέρωσης, καθώς αποσπώνται και απομακρύνονται από τον κόσμο της ασυνείδητης ανθρώπινης μάζας, από τον κόσμο της μεγάλης ψευδαίσθησης. Προς αυτόν τον κόσμο, καταρχήν, έχουν στραμμένη την προσοχή τους και με αυτόν τον κόσμο συγκρούονται. Αλλά, παράλληλα, είναι σαν να συγκρούονται με το ίδιο τους το παρελθόν.
Ένα παρελθόν παθητικής στάσης, που οι μαζοποιημένες μονάδες ενεργούν με κατώτερα αντανακλαστικά, αντιμετωπίζουν τα καθημερινά με εγκατεστημένους αυτοματισμούς, σύμφωνα με έθιμα απώτερου παρελθόντος, σύμφωνα με ήθη που συντηρούνται και επηρεάζουν την άβουλη και άτολμη ανθρώπινη μάζα (δεκάλογοι απαγορεύσεων) και σύμφωνα με καθιερωμένες κοινωνικές συνθήκες, τις οποίες επιβάλουν οι εξουσίες και τις στηρίζουν, ακόμα και νομοθετικά. Είναι ο κόσμος που η προωθητική δύναμη βασίζεται στην κοινή αντίληψη περί του ορθού ή όχι, στο «έτσι συνηθίζεται» και «έτσι κάνουν όλοι» και στο γενικό λαθεμένο προσανατολισμό του βολέματος και του εφησυχασμού.

Γι’ αυτό η σύγκρουση αυτών των «ψυχών – παιδιών» ξετυλίγεται σε δύο θέατρα. Στο προσκήνιο παίζεται η σύγκρουση με τον εξωτερικό, τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ πίσω από τα φώτα της σκηνής λαμβάνει χώρα το εσωτερικό δράμα: οι ανάγκες του τώρα, οι ενοχές για το χθες και οι ευθύνες για το αύριο.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπίζεις κάθε τόσο εσωτερικά διλήμματα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζεις κάθε μέρα ανάμεσα στις προοπτικές του χθες και στις κλειστές πόρτες του σήμερα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να θέλεις να γεμίσεις τις χούφτες σου ζωή και ο περίγυρος να σου την κλέβει ή να σε οδηγεί στη φυγή.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αισθάνεσαι μέσα σου το ξύπνημα της περηφάνιας και να σε περιμένει η ταπείνωση σε κάθε βήμα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στο θυμό και στην κατάθλιψη.
Δεν είναι καθόλου εύκολο, ενώ ακούς και βλέπεις, να μιλάς και να μην σε ακούνε, ή να καμώνονται πως δε σε βλέπουν.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να σε προδίδουν αυτοί που πίστεψες για φίλους.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να συνθλίβεσαι, ακόμα και στον ύπνο σου, ανάμεσα στο Λόγο της έσω πραγματικότητάς σου και στη λογική του μυαλού. Η μια σε κόβει κομμάτια, για να σε ξαναγεννήσει στον επόμενο ουρανό και η άλλη σε καταπίνει, για να σε αποβάλλει στη χωματερή του χθες. Το πρώτο έχει ελπίδα, αλλά πονάει. Το άλλο σού υπόσχεται εσωτερικό ειρήνεμα, για να σε ξαναγυρίσει, όμως, στην ανυπαρξία.

Εξαιτίας αυτών των καθημερινών συγκρούσεων κάποιοι που γνώρισαν το φως, έστω και από την ασημένια αντανάκλαση του φεγγαριού, θα υποκύψουν και ή θα διαλέξουν κάποιο είδος φυγής, ή θα πισωγυρίσουν, για να συνδιαλλαγούν με τη νοοτροπία της μάζας.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η συνδιαλλαγή; Έχει σημασία ο χρόνος για την άχρονη πορεία της ψυχής;
Πάντως, όχι πολύ, συνήθως. Οι αισθήσεις των περισσότερων έχουν ήδη εκλεπτυνθεί και, πλέον, δεν αντέχουν τη δυσοσμία του παλιού κόσμου. Παράλληλα έχει ρυθμιστεί ο μηχανισμός επιλογών και αποφάσεων σε βαθμούς μεγαλύτερης φωτεινότητας.
Αποτελούν, πλέον, ατομικές ψυχές και δεν μπορεί, παρά να ξαναβρίσκονται κατά κανόνα σε σύγκρουση με τη νοοτροπία της μαζικής ψυχής. Ακόμα και εκείνοι, που μπορεί να αναγκαστούν να αποδεχτούν τους όρους της μάζας, θα καταδιώκονται γι’ αυτή τη συνθηκολόγηση από το αίσθημα της αποτυχίας και θα καταβάλλουν το αντίτιμο της κατάθλιψης.
«…ούτε ειλικρινής
ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής…», όπως λέει και το τραγούδι.
Είναι όσοι δεν κατάφεραν να αντιτάξουν τη δύναμη της όσμωσης στην αποδιοργανωτική δράση της εντροπίας∙ και υπέκυψαν.
Σαν το αναρριχητή που σπάει το καρφί και χάνει τη στήριξη στο βράχο.

Οι πιο πολλοί, όμως, θα στραφούν προς νέες κατευθύνσεις. Και πρώτα, θα αναζητήσουν σύμμαχους και συμπαράσταση στις δυσκολίες τους από ομοϊδεάτες.
Η συνάφεια, όμως, με άλλα άτομα του κόσμου τους, που επίσης υποσυνείδητα και παρορμητικά συγκρούονται κατά μέτωπο με τη μάζα και την εξουσία, δεν δημιουργεί σταθερές αγωνιστικές θέσεις και σχέσεις. Είναι γιατί η δυσκολία διάκρισης παράγει ασάφεια στόχων και ευμεταβλητότητα κινήτρων, καθώς και τρόπων αντίδρασης. Και, εξάλλου, συχνά ανακαλύπτουν, ότι έχουν γίνει αντικείμενα εκμετάλλευσης από οργανώσεις ή κινήσεις που καπηλεύονται το ξύπνημα της συνείδησής τους και την αγνότητα των δικών τους προθέσεων.

Θα ψάξουν για μια δύναμη αντίστοιχη με εκείνη της μάζας, που οργανώνεται σε μεγάλους αριθμούς, για να νοιώθει ο καθένας δυνατός. Θα προσπαθήσουν να ενταχθούν σε κάποια ομαδικά κινήματα. Όμως η δύναμη στα μεγάλα νούμερα της μάζας στρέφεται σε εξωτερικά ενδιαφέροντα και έχει σαν κοινό στοιχείο την τυφλότητα των μελών της. Υποστηρίζεται, εξάλλου και από την εξουσία, η οποία από αυτές τις ακίνδυνες μαζικές οργανώσεις (π.χ. ποδόσφαιρο, κομματικοί οπαδοί, παρα-θρησκευτικά σωματεία) διευκολύνεται στους στόχους της.
Ενώ, στους κατοίκους των φωτεινών κόσμων τα αισθητήρια έχουν γίνει υπερευαίσθητα και τα διλήμματα είναι κυρίως εσωτερικά, και, καθώς αναδύεται η προσωπικότητα, είναι διαφορετικά για τον καθένα. Γι’ αυτό και τα ομαδικά σχήματα, γρήγορα διαλύονται.

Ώσπου κάποτε - και αυτό είναι βέβαιο - στο δρόμο των προσώπων που αποσπάστηκαν από τη μάζα, που, κιόλας, βρίσκονται στον κόσμο της Συνειδητότητας, θα βρεθούν οι Μαθητευόμενοι. Είναι οι άνθρωποι, που, καθώς τα σύννεφα αραιώνουν, αντικρίζουν όλο και πιο πολύ τον ήλιο του δεύτερου ουρανού!
Οι άνθρωποι του νέου κόσμου είναι συνειδητοί και μπορούν, αν θέλουν, να εφαρμόσουν στη ζωή τους αυτή τη συνειδητότητα που τους ανήκει. Αυτό σημαίνει, ότι έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τα ζητήματα, που τους απασχολούν καθημερινά, χρησιμοποιώντας διαύγεια.
Αυτό δείχνει, ότι είναι πιο συνειδητοί και ότι διαθέτουν ασφαλέστερο κριτήριο για τις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους, διότι, τώρα, διακρίνουν το ορθό από το μη ορθό. Το πρέπον, από το μη πρέπον. Το «οφείλω» από το «δεν οφείλω».
Επομένως, οι άνθρωποι του συνειδητού κόσμου μπορούν να λειτουργούν μέσω της διάκρισης.
Τι θα πει, όμως ορθό και μη ορθό, πρέπον και μη πρέπον για τους ανθρώπους αυτής της κατηγορίας, για τους πολίτες του κόσμου της συνειδητότητας;
Βασικό κριτήριο για τον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους είναι η Γνώση που αποκτούν για την οντολογική και υπαρξιακή φύση τους, η επίγνωση των Νόμων και η επιθυμία της τήρησής τους.
Και ότι ακολουθεί Νόμους, «εισβάλλει» στον κόσμο του συνειδητού.

Εάν παρακολουθήσουμε τις ως τώρα αλλαγές, που συνέβηκαν μέσα στο ανθρώπινο ον, προκειμένου αυτό να καταστεί συνειδητό, θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε τις εξής εσωτερικές «μετακινήσεις».
Αρχικά, τα Εγώ των ανθρώπων της μάζας, του κόσμου του Ασυνειδήτου, περιβάλλονται μόνο από χονδροειδή ύλη. Πιστεύουν ότι είναι ύλη, αυτήν λατρεύουν και γι’ αυτήν ζουν.
Όταν τα ανθρώπινα Εγώ - εκτός από την ύλη - αρχίζουν να μορφοποιούν και ψυχικό περίβλημα, τότε ο Πρώτος Ουρανός, ο κόσμος του Υποσυνειδήτου δέχεται αυτά τα άτομα με την ατομική ψυχή να τα εγγράψει ως πολίτες του.
Κατά τη διάρκεια της εξέλιξής τους και για πρώτη φορά το Πνεύμα τους καταλαμβάνει σιγά – σιγά χώρο μέσα στην ύλη, ενώ η μορφοποιούμενη ψυχή τους εισβάλλει στο επίπεδο του Πνεύματος.
Και τι συμβαίνει;
Το σώμα και τα συναφή του (λογική του μυαλού, ένστικτα, απωθήσεις, αντανακλαστικά, συνήθειες, επιθυμίες, εκτροπές κατά την ικανοποίηση φυσικών αναγκών, αδράνεια, κλπ) σπρώχνεται να κινηθεί, πλέον, μέσω και δια του πνεύματος (όπως προβλέπει το περιεχόμενο του «προγράμματος» εκπαίδευσης).
Αφετέρου, η ψυχή, το μέχρι τώρα «κατ’ εικόνα» μας, που για την ανθρωπότητα του ηλιακού μας συστήματος αποτελεί το εξελισσόμενο ον, πνευματοποιείται. Δηλαδή, τώρα αρχίζει η ψυχή να μεταμορφώνεται, ή – δανειζόμενοι ορολογία από ιερές παραδόσεις - να επανέρχεται στο «καθ’ ομοίωσιν».
Τώρα το ανθρώπινο ον, καθώς δρα μέσω του συνειδητού, βιώνει τη δυστυχία και κατόπιν την ευτυχία σύμφωνα με το αν είναι και έχει ότι όφειλε να είναι και να έχει.

Τώρα, οι νεοεισελθόντες σ’ αυτόν τον κόσμο, θα συναντήσουν «μαθητές» και μαζί με αυτούς τα βήματά τους θα οδηγηθούν σε συνάντηση με τον Δάσκαλο!
Ποιοι είναι οι Μαθητές και ποιος ο Δάσκαλος, σε επόμενη ανάρτηση.