ο δεύτερος ουρανός

Το ανθρώπινο δράμα εξακολουθεί να προχωρεί προς τη λύση του.
Το θέατρο των νέων διλημμάτων, των μεγάλων αποφάσεων και των τελικών αλλαγών έχει, τώρα, μεταφερθεί στον κόσμο, που φωτίζεται από τις ακτίνες του Ήλιου της Αλήθειας.
Ποιοι είναι οι κάτοικοι του κόσμου της Συνειδητότητας;
Και από πότε και με ποιες διαδικασίες πολιτογραφήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο;

Ποιος ξέρει πόσα χρόνια, ποιος ξέρει πόσους αιώνες πριν άρχισε ο καθένας να παλεύει στα τυφλά, ενάντια στα καθιερωμένα της εποχής του και πότε υπήρξε η στιγμή, που αυτή η ψυχή αναδύθηκε από τη μάζα;
Και ύστερα, ποιος ξέρει πόσες ήττες γνώρισε στην παρορμητική εναντίωσή της στους πολλούς και πόσες, άραγε, φορές ένοιωσε προδομένη, παραγκωνισμένη και απογοητευμένη και διέκοψε, έστω προσωρινά, την προσπάθεια;
Πόσο καιρό, ο καθένας μας, στο μακρύ παρελθόν της ψυχής του, να παλεύει με τα στοιχειά της εξουσίας και της μάζας, ταξίδι χωρίς πυξίδα και πόσες φορές δεν ξέφυγε από τον προσανατολισμό και την κατεύθυνση, για να χρειαστεί, έπειτα, επίμονες προσπάθειες επανόρθωσης της πορείας του;
Ώσπου, κατάκοπο, τον έβγαλε η τρικυμισμένη θάλασσα ναυαγό στην παραλία του καινούργιου κόσμου.
Ανασηκώθηκε και ξεκίνησε τα κουρασμένα βήματα, ώσπου συνάντησε τους τελευταίους, πριν απ’ αυτόν, που οι αέρηδες του πνεύματος τους είχαν στείλει στην ίδια κατεύθυνση.

Εκείνοι πρωτομίλησαν στην ψυχή του. Μίλησαν για το Δάσκαλο!
Κάποιοι ονόμασαν τον δάσκαλο Χριστό, ή Βούδα. Κάποιοι τον ανάφεραν με το ανθρώπινο όνομά του και άλλοι απλώς τον είπαν Δάσκαλο, Γέροντα!
Άλλοι μίλησαν για σχολές παλιές και σύγχρονες, όπου θα εύρισκε, όπως κι εκείνοι, τα λόγια της Αλήθειας, πυξίδα, πλέον, στη ζωή τους, οδηγό, φως κι ελπίδα.
Άκουσε να μιλούν για μυήσεις, για δόγματα, για τελετές, για προσευχές, για δεκάλογους, για κανόνες ζωής, για σύστημα ηθικής. Βρήκε ορισμούς για το Καλό και το Κακό, για το σωστό και το λάθος, για την άγνοια, την πλάνη, το μίσος, την οργή, την καλοσύνη. Άκουσε αφορισμούς για αμαρτίες και αφορεσμούς για αμαρτωλούς.
Οι πιο πολλοί του μιλούσαν με ενθουσιασμό για Γνώση∙ και λίγοι του χαμογέλασαν.

Ξύπνησε την άλλη μέρα και κίνησε βιαστικός να μάθει, να γνωρίσει, να καταλάβει, να μην περπατάει στα τυφλά.
Ο χρόνος, σκέφτηκε∙ να φτάσει ο χρόνος για την τόση γνώση, που με περιμένει.

Ο κόσμος του δεύτερου ουρανού είναι ο κόσμος των σχολείων και των σχολών της ουσιαστικής φιλοσοφικής μάθησης. Εδώ θα ακουστεί το μάθημα της ζωής. Το ποιος είμαι, από πού, γιατί, πότε και πώς.
Γι’ αυτή τη γνώση παρέμενε διαρκώς ένας άδειος τόπος, το Κενό, μέσα στην καρδιά, γι’ αυτή τη γνώση διψούσαν πάντοτε τα σωθικά του.

Μαθητές αυτών των σχολών είναι οι υποσυνείδητες προσωπικότητες από τη στιγμή, που ολοκλήρωσαν το μάθημα της τυφλής αντίδρασης απέναντι στην κοινωνία της μάζας∙ και ήταν μια αντίδραση χωρίς πυξίδα και χωρίς δημιουργική αντιπρόταση, αντι-θέση.
Κάποτε, στις διαδικασίες σύγκρουσης με τον κοινωνικό περίγυρο, εμφανίστηκε στους επαναστατημένους η αναγκαιότητα, να αποκτήσουν τη δυνατότητα της διάκρισης και να έχουν όραμα και να αντιπαρατάσσονται με τη μάζα και με τον ίδιο τον εαυτό τους πατώντας σε σταθερό και θετικό υπόβαθρο. Από εκείνη τη στιγμή τα βήματά τους θα τους οδηγήσουν στην έρευνα της Αλήθειας και στη μαθητεία τους σε ανάλογες σχολές.
Μαζί τους θα μαθητεύουν και εκείνες οι προσωπικότητες που έχουν, ήδη, βρεθεί στο φως της συνειδητότητας από προηγούμενες περιόδους ή εποχές.
Ακόμα, ανάμεσά τους θα βρίσκονται και οι «βοηθοί» του έργου, τους οποίους θα γνωρίσουμε στη συνέχεια.

Πολλές οι σχολές, ιδίως στη Δύση και πολλοί οι δάσκαλοι.
Σχολές επίσημες και ανεπίσημες θρησκευτικών δογμάτων, με σκοπό τον προσηλυτισμό, που υπόσχονται παραδείσους και απειλούν με κολάσεις. Μυητικές σχολές περασμένων χρόνων∙ ήδη πνευματικώς νεκρές. Σχολές ημιμαθών που βιάστηκαν να παραστήσουν το δάσκαλο. Σχολές ασυνείδητης χρηματικής, ή όποιου άλλου είδους εκμετάλλευσης. Σχολές, ακαδημίες, ινστιτούτα βαρύγδουπα χωρίς πνευματικό περιεχόμενο, χωρίς παράδοση σεβασμού του ατόμου, χωρίς ανοιχτή επικοινωνία με τον πνευματικό κόσμο. Και δίπλα σ’ αυτά, κέντρα Ουράνιας ακτινοβολίας, αφιλοκερδούς έρευνας της Αλήθειας, σεβασμού της βούλησης του μαθητή, διάχυσης αγάπης, ενίσχυσης της προσωπικότητας του ατόμου. Πόρτες μεγαλοπρεπείς που σε ξεστρατίζουν από το δρόμο της εξέλιξης και καρδιές αφιερωμένες που αγγίζουν το χέρι σου.
Έλεγε πρόσφατα, ένας από τους σύγχρονους Δασκάλους, πως, αν κάποτε ήταν δύσκολο να βρεις σχολή εσωτερικής διδασκαλίας που σε δεχτεί, τώρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ανάμεσα στις πολυάριθμες που υπάρχουν, εκείνες της αληθινής εσωτερικής προόδου.

Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον κόσμο του δεύτερου ουρανού υπάρχουν σχολές, δάσκαλοι, μαθητές και βοηθοί. Σχολές φωτεινές και σχολεία απάτης και αποπροσανατολισμού.
Και μαθητές που μαθαίνουν, δοκιμάζουν στη ζωή και εφαρμόζουν και προοδεύουν και μαθητές που ακούνε και πάλι ακούνε και παρακολουθούν και μαθαίνουν και δεν τολμούν να περάσουν στο βίωμά τους τη νέα Γνώση.

Όλοι θα οδηγηθούν να γνωρίσουν - πρώτα εγκεφαλικά - και να βεβαιωθούν έπειτα εσωτερικά για την ύπαρξη του άλλου κόσμου, του «κάπου αλλού». Του κόσμου της ενέργειας και της μαγείας. Του υπερ-αισθητού κόσμου με τους δικούς του κατοίκους και τους δικούς του Νόμους.
Θα ακούσουν για τα πυκνοκατοικημένα αιθερικά πεδία με τα υπάνθρωπα και τα υπεράνθρωπα όντα.
Για τον κόσμο των Διδασκάλων και των ιεραρχιών, των Αγγέλων και των δαιμόνων.
Για τους τόπους διαμονής μας των ανθρώπων της Γης από τη στιγμή του υλικού μας θανάτου μέχρι την επόμενη γέννησή μας.
Προετοιμαζόμαστε, έτσι, για το μελλοντικό μας κόσμο, που είναι, ακόμα, αθέατος για τα φυσικά μας μάτια.
Είναι, όπως ο υποατομικός κόσμος που δεν τον βλέπουμε, αλλά τον γνωρίζουμε μέσω της Επιστήμης, μαζί με τους φυσικούς νόμους που διέπουν τη μοριακή, την ατομική και υπ-ατομική δομή των όντων και των πραγμάτων.
Είναι ένας κόσμος πιο πλούσιος σε αριθμό και είδη κατοίκων, αλλά και σε λαμπρότητα. Είναι ο κόσμος των αιτίων, των εννοιών, των ιδεών, αλλά και των μορφών, των σκέψεων και των συναισθημάτων. Που, όμως, δεν γίνεται αντιληπτός από τους χρήστες των περιορισμένων υλικών αισθητηρίων, οι οποίοι ακόμα και τα σημάδια τα προσπερνούν ή υποτιμούν την αξία τους.
Δίπλα σε ένα Δάσκαλο θα μάθει ο μαθητής, να εργάζεται συστηματικά με ανοιχτή την καρδιά και, κάποτε, θα έρθει η ώρα, που τα αισθητηριακά του όργανα θα τεντώσουν και θα συμπεριλάβουν στην αντίληψή τους και τον καινούργιο κόσμο.
Πρόκειται για μια άλλη πραγματικότητα, που, όμως, αγγίζει την αντικειμενική πραγματικότητα της φυσικής Δημιουργίας, από μια άλλη σκοπιά∙ είναι μια συμπαντική πραγματικότητα.

Από εκεί θα πάρουμε τους Νόμους της Αρμονίας ανάμεσα στους ήχους και τα χρώματα, που διέπουν τη φυσική δημιουργία, μακάρι και τα αισθήματα των ανθρώπων.
Από εκεί θα γνωρίσουμε τους Νόμους του Πνεύματος, εκείνους που αφορούν τόσο την ορατή, όσο και την αόρατη Δημιουργία. Αλλά και τους Συμπαντικούς, που εφαρμόζονται παντού στην οικουμένη, όπου υπάρχει το εγω- ποιημένο πνεύμα.
Εδώ, στον κόσμο της Συνειδητότητας θα βρεθούν μπροστά στην αποκάλυψη των αιτίων της δημιουργίας των ανθρώπων και θα παρακολουθήσουν το χρονικό της καθόδου τους στον κόσμο, μαζί και το Χριστικό Σχέδιο για την επάνοδο του άσωτου γιου της παραβολής, δηλαδή ολόκληρης της ανθρωπότητας, στο πνευματικό βασίλειο.
Εδώ, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, θα διδαχθούν τη δημιουργία και την έκφραση της προσωπικότητας, που αντιστοιχεί στην ιδιαιτερότητα του πνεύματος του καθενός.
Εδώ θα μάθουν, να διαλογίζονται, αν θέλουν, δηλαδή να προσεύχονται στον Ένα Θεό.
Εδώ θα διδαχθούν, πώς να περάσουν ανάμεσα από το Καλό και το Κακό, για να βρεθούν πέρα απ’ αυτή τη Δυάδα, εκεί, όπου αρχίζει το φως της Αλήθειας, να καθοδηγεί τον καθένα στο δρόμο της προσωπικής του εξέλιξης.

Εδώ θα βρουν τη δικαίωση της επαναστατημένης ψυχής τους.
Όμως, θα γνωρίσουν καλά και το διπλό πρόσωπο της υποκρισίας.
Θα δουν τη διαστρέβλωση της Αλήθειας, την παραποίηση των νόμων, την εσωτερική ανειλικρίνεια και τον καιροσκοπισμό. Την ατολμία των ανθρώπων, το φόβο, την κατασκευή δικαιολογιών στην αδράνεια, την επίκληση του «δεν μπορώ» στην αναβολή, την εκμετάλλευση των ερευνητών της Αλήθειας από κερδοσκόπους,
Ο κόσμος του δεύτερου ουρανού είναι το ανώτερο σχολείο στην εξέλιξη των ανθρώπων της Γης. Εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο τελειώνει η προσωπική εξέλιξη.
Εδώ συμπληρώνεται ο ατομικός Χρόνος και τότε αυτή η ψυχή είναι έτοιμη να εκτοξευθεί από την Δημιουργία στο Σύμπαν.

Σε έξαψη, καθώς ήμουν ρώτησα τον οδηγό:
- δηλαδή όλα τα όνειρα θα πραγματοποιηθούν; Οι κραυγές στις άδειες ώρες της μοναξιάς θα απαντηθούν; Η ασταμάτητη αίσθηση του κενού θα πάψει να σουβλίζει την ύπαρξή μου; Οι κλήσεις μου για κοινούς στόχους και κοινούς αγώνες, για αλληλεγγύη και αμοιβαιότητα θα βρουν ανταπόκριση;
- Αχ και να ήταν τόσο εύκολα όλα αυτά, ακούστηκε μια φωνή από το Διάστημα.

Σύντομα θα καταλάβαινα, πως από εδώ αρχίζουν τα μεγάλα υπαρξιακά διλήμματα, τα διλήμματα ουσίας.

από το Υποσυνείδητο προς το Συνειδητό

Ψηλώνω,
τεντώνομαι στα ακροδάχτυλα των ποδιών,
ψάχνω με το βλέμμα∙
βάστα καρδιά μου,
να δω τον Ήλιο!

Ο καιρός περνάει. Για εκείνους που πρόσφατα αυτό-συνειδητοποιήθηκαν, που σήκωσαν προς τα πάνω το βλέμμα τους και αντίκρισαν για πρώτη φορά τον ουρανό, έστω και συννεφιασμένο, οι τριβές είναι καθημερινές και οι συγκρούσεις σε κάθε τους βήμα.
Είναι συγκρούσεις σε δυο επίπεδα και προς δύο κατευθύνσεις.
Ξεκίνησαν το δρόμο της υπέρβασης και της απελευθέρωσης, καθώς αποσπώνται και απομακρύνονται από τον κόσμο της ασυνείδητης ανθρώπινης μάζας, από τον κόσμο της μεγάλης ψευδαίσθησης. Προς αυτόν τον κόσμο, καταρχήν, έχουν στραμμένη την προσοχή τους και με αυτόν τον κόσμο συγκρούονται. Αλλά, παράλληλα, είναι σαν να συγκρούονται με το ίδιο τους το παρελθόν.
Ένα παρελθόν παθητικής στάσης, που οι μαζοποιημένες μονάδες ενεργούν με κατώτερα αντανακλαστικά, αντιμετωπίζουν τα καθημερινά με εγκατεστημένους αυτοματισμούς, σύμφωνα με έθιμα απώτερου παρελθόντος, σύμφωνα με ήθη που συντηρούνται και επηρεάζουν την άβουλη και άτολμη ανθρώπινη μάζα (δεκάλογοι απαγορεύσεων) και σύμφωνα με καθιερωμένες κοινωνικές συνθήκες, τις οποίες επιβάλουν οι εξουσίες και τις στηρίζουν, ακόμα και νομοθετικά. Είναι ο κόσμος που η προωθητική δύναμη βασίζεται στην κοινή αντίληψη περί του ορθού ή όχι, στο «έτσι συνηθίζεται» και «έτσι κάνουν όλοι» και στο γενικό λαθεμένο προσανατολισμό του βολέματος και του εφησυχασμού.

Γι’ αυτό η σύγκρουση αυτών των «ψυχών – παιδιών» ξετυλίγεται σε δύο θέατρα. Στο προσκήνιο παίζεται η σύγκρουση με τον εξωτερικό, τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ πίσω από τα φώτα της σκηνής λαμβάνει χώρα το εσωτερικό δράμα: οι ανάγκες του τώρα, οι ενοχές για το χθες και οι ευθύνες για το αύριο.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπίζεις κάθε τόσο εσωτερικά διλήμματα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζεις κάθε μέρα ανάμεσα στις προοπτικές του χθες και στις κλειστές πόρτες του σήμερα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να θέλεις να γεμίσεις τις χούφτες σου ζωή και ο περίγυρος να σου την κλέβει ή να σε οδηγεί στη φυγή.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να αισθάνεσαι μέσα σου το ξύπνημα της περηφάνιας και να σε περιμένει η ταπείνωση σε κάθε βήμα.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στο θυμό και στην κατάθλιψη.
Δεν είναι καθόλου εύκολο, ενώ ακούς και βλέπεις, να μιλάς και να μην σε ακούνε, ή να καμώνονται πως δε σε βλέπουν.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να σε προδίδουν αυτοί που πίστεψες για φίλους.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να συνθλίβεσαι, ακόμα και στον ύπνο σου, ανάμεσα στο Λόγο της έσω πραγματικότητάς σου και στη λογική του μυαλού. Η μια σε κόβει κομμάτια, για να σε ξαναγεννήσει στον επόμενο ουρανό και η άλλη σε καταπίνει, για να σε αποβάλλει στη χωματερή του χθες. Το πρώτο έχει ελπίδα, αλλά πονάει. Το άλλο σού υπόσχεται εσωτερικό ειρήνεμα, για να σε ξαναγυρίσει, όμως, στην ανυπαρξία.

Εξαιτίας αυτών των καθημερινών συγκρούσεων κάποιοι που γνώρισαν το φως, έστω και από την ασημένια αντανάκλαση του φεγγαριού, θα υποκύψουν και ή θα διαλέξουν κάποιο είδος φυγής, ή θα πισωγυρίσουν, για να συνδιαλλαγούν με τη νοοτροπία της μάζας.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η συνδιαλλαγή; Έχει σημασία ο χρόνος για την άχρονη πορεία της ψυχής;
Πάντως, όχι πολύ, συνήθως. Οι αισθήσεις των περισσότερων έχουν ήδη εκλεπτυνθεί και, πλέον, δεν αντέχουν τη δυσοσμία του παλιού κόσμου. Παράλληλα έχει ρυθμιστεί ο μηχανισμός επιλογών και αποφάσεων σε βαθμούς μεγαλύτερης φωτεινότητας.
Αποτελούν, πλέον, ατομικές ψυχές και δεν μπορεί, παρά να ξαναβρίσκονται κατά κανόνα σε σύγκρουση με τη νοοτροπία της μαζικής ψυχής. Ακόμα και εκείνοι, που μπορεί να αναγκαστούν να αποδεχτούν τους όρους της μάζας, θα καταδιώκονται γι’ αυτή τη συνθηκολόγηση από το αίσθημα της αποτυχίας και θα καταβάλλουν το αντίτιμο της κατάθλιψης.
«…ούτε ειλικρινής
ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής…», όπως λέει και το τραγούδι.
Είναι όσοι δεν κατάφεραν να αντιτάξουν τη δύναμη της όσμωσης στην αποδιοργανωτική δράση της εντροπίας∙ και υπέκυψαν.
Σαν το αναρριχητή που σπάει το καρφί και χάνει τη στήριξη στο βράχο.

Οι πιο πολλοί, όμως, θα στραφούν προς νέες κατευθύνσεις. Και πρώτα, θα αναζητήσουν σύμμαχους και συμπαράσταση στις δυσκολίες τους από ομοϊδεάτες.
Η συνάφεια, όμως, με άλλα άτομα του κόσμου τους, που επίσης υποσυνείδητα και παρορμητικά συγκρούονται κατά μέτωπο με τη μάζα και την εξουσία, δεν δημιουργεί σταθερές αγωνιστικές θέσεις και σχέσεις. Είναι γιατί η δυσκολία διάκρισης παράγει ασάφεια στόχων και ευμεταβλητότητα κινήτρων, καθώς και τρόπων αντίδρασης. Και, εξάλλου, συχνά ανακαλύπτουν, ότι έχουν γίνει αντικείμενα εκμετάλλευσης από οργανώσεις ή κινήσεις που καπηλεύονται το ξύπνημα της συνείδησής τους και την αγνότητα των δικών τους προθέσεων.

Θα ψάξουν για μια δύναμη αντίστοιχη με εκείνη της μάζας, που οργανώνεται σε μεγάλους αριθμούς, για να νοιώθει ο καθένας δυνατός. Θα προσπαθήσουν να ενταχθούν σε κάποια ομαδικά κινήματα. Όμως η δύναμη στα μεγάλα νούμερα της μάζας στρέφεται σε εξωτερικά ενδιαφέροντα και έχει σαν κοινό στοιχείο την τυφλότητα των μελών της. Υποστηρίζεται, εξάλλου και από την εξουσία, η οποία από αυτές τις ακίνδυνες μαζικές οργανώσεις (π.χ. ποδόσφαιρο, κομματικοί οπαδοί, παρα-θρησκευτικά σωματεία) διευκολύνεται στους στόχους της.
Ενώ, στους κατοίκους των φωτεινών κόσμων τα αισθητήρια έχουν γίνει υπερευαίσθητα και τα διλήμματα είναι κυρίως εσωτερικά, και, καθώς αναδύεται η προσωπικότητα, είναι διαφορετικά για τον καθένα. Γι’ αυτό και τα ομαδικά σχήματα, γρήγορα διαλύονται.

Ώσπου κάποτε - και αυτό είναι βέβαιο - στο δρόμο των προσώπων που αποσπάστηκαν από τη μάζα, που, κιόλας, βρίσκονται στον κόσμο της Συνειδητότητας, θα βρεθούν οι Μαθητευόμενοι. Είναι οι άνθρωποι, που, καθώς τα σύννεφα αραιώνουν, αντικρίζουν όλο και πιο πολύ τον ήλιο του δεύτερου ουρανού!
Οι άνθρωποι του νέου κόσμου είναι συνειδητοί και μπορούν, αν θέλουν, να εφαρμόσουν στη ζωή τους αυτή τη συνειδητότητα που τους ανήκει. Αυτό σημαίνει, ότι έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τα ζητήματα, που τους απασχολούν καθημερινά, χρησιμοποιώντας διαύγεια.
Αυτό δείχνει, ότι είναι πιο συνειδητοί και ότι διαθέτουν ασφαλέστερο κριτήριο για τις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους, διότι, τώρα, διακρίνουν το ορθό από το μη ορθό. Το πρέπον, από το μη πρέπον. Το «οφείλω» από το «δεν οφείλω».
Επομένως, οι άνθρωποι του συνειδητού κόσμου μπορούν να λειτουργούν μέσω της διάκρισης.
Τι θα πει, όμως ορθό και μη ορθό, πρέπον και μη πρέπον για τους ανθρώπους αυτής της κατηγορίας, για τους πολίτες του κόσμου της συνειδητότητας;
Βασικό κριτήριο για τον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους είναι η Γνώση που αποκτούν για την οντολογική και υπαρξιακή φύση τους, η επίγνωση των Νόμων και η επιθυμία της τήρησής τους.
Και ότι ακολουθεί Νόμους, «εισβάλλει» στον κόσμο του συνειδητού.

Εάν παρακολουθήσουμε τις ως τώρα αλλαγές, που συνέβηκαν μέσα στο ανθρώπινο ον, προκειμένου αυτό να καταστεί συνειδητό, θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε τις εξής εσωτερικές «μετακινήσεις».
Αρχικά, τα Εγώ των ανθρώπων της μάζας, του κόσμου του Ασυνειδήτου, περιβάλλονται μόνο από χονδροειδή ύλη. Πιστεύουν ότι είναι ύλη, αυτήν λατρεύουν και γι’ αυτήν ζουν.
Όταν τα ανθρώπινα Εγώ - εκτός από την ύλη - αρχίζουν να μορφοποιούν και ψυχικό περίβλημα, τότε ο Πρώτος Ουρανός, ο κόσμος του Υποσυνειδήτου δέχεται αυτά τα άτομα με την ατομική ψυχή να τα εγγράψει ως πολίτες του.
Κατά τη διάρκεια της εξέλιξής τους και για πρώτη φορά το Πνεύμα τους καταλαμβάνει σιγά – σιγά χώρο μέσα στην ύλη, ενώ η μορφοποιούμενη ψυχή τους εισβάλλει στο επίπεδο του Πνεύματος.
Και τι συμβαίνει;
Το σώμα και τα συναφή του (λογική του μυαλού, ένστικτα, απωθήσεις, αντανακλαστικά, συνήθειες, επιθυμίες, εκτροπές κατά την ικανοποίηση φυσικών αναγκών, αδράνεια, κλπ) σπρώχνεται να κινηθεί, πλέον, μέσω και δια του πνεύματος (όπως προβλέπει το περιεχόμενο του «προγράμματος» εκπαίδευσης).
Αφετέρου, η ψυχή, το μέχρι τώρα «κατ’ εικόνα» μας, που για την ανθρωπότητα του ηλιακού μας συστήματος αποτελεί το εξελισσόμενο ον, πνευματοποιείται. Δηλαδή, τώρα αρχίζει η ψυχή να μεταμορφώνεται, ή – δανειζόμενοι ορολογία από ιερές παραδόσεις - να επανέρχεται στο «καθ’ ομοίωσιν».
Τώρα το ανθρώπινο ον, καθώς δρα μέσω του συνειδητού, βιώνει τη δυστυχία και κατόπιν την ευτυχία σύμφωνα με το αν είναι και έχει ότι όφειλε να είναι και να έχει.

Τώρα, οι νεοεισελθόντες σ’ αυτόν τον κόσμο, θα συναντήσουν «μαθητές» και μαζί με αυτούς τα βήματά τους θα οδηγηθούν σε συνάντηση με τον Δάσκαλο!
Ποιοι είναι οι Μαθητές και ποιος ο Δάσκαλος, σε επόμενη ανάρτηση.