Αρκαδία 2010

Ανήμερα του Ευαγγελισμού. Έχει από ώρα ξημερώσει «Εν Δημητσάνη». Εκεί με έφεραν τα βήματα ψάχνοντας την καθοδήγηση για τις δυσκολίες και τα εμπόδια, που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος του Δεύτερου Ουρανού.
Et in Arcadia ego!
Στεκόμασταν με τη σύντροφό μου στην πόρτα της βεράντας και η ματιά μας περπατούσε στις βαθιές χαράδρες και στους απέναντι λόφους. Ήταν και η λωρίδα το νεαρό σύννεφο, που ανέβαινε απ’ τη χαράδρα, να φτάσει και να ενωθεί με τα μεγαλύτερα που το περίμεναν πάνω από τους λόφους. Ήταν και η πυκνή δόμηση του χωριού σε μια διάταξη, που πάντοτε εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Ήταν οι καμπάνες από τη γιορτή. Ήταν το λεπτό δροσερό αεράκι, χάδι πάνω στο πρόσωπο. Ήταν και οι μνήμες από τα παλιά, που ελπίζαμε σε μια καινούργια προσπάθεια του Ουρανού, να κινητοποιηθούν τα νωθρά και διστακτικά μας βήματα. Ήταν και τα λόγια του Γαβριήλ, χαιρετισμός στη «Νύμφη του Θεού», που απορροφούσαν τη σκέψη. Ήταν, λες, διάχυτο και το άρωμα του κρίνου…
Και ξαφνικά εκεί χαμηλά πάνω από το ποτάμι ζωντάνεψε η περιοχή από την πυκνή παρουσία ψυχών και πνευμάτων. Πολλές οι αόρατες παρουσίες γέμιζαν το χώρο.
Θυμάμαι την ίδια αίσθηση και παλιά, εδώ στην Αρκαδία. Kαι τότε ήταν «πολλοί» γύρω μας∙ περίμεναν και έλπιζαν κι "αυτοί" στην ανταπόκρισή μας.
Και προσπαθούσα, τότε, με τη ματιά να παρακάμψω το ορατό, για να τους δω να γλιστράνε μέσα από τα σύννεφα, να κατεβαίνουν από τους λόφους, να ξεπεζεύουν από το «πλοίο». Μάταια.

Σήμερα η καρδιά προπορευόταν και άστραψε το μυαλό: Το Ποτάμι!
Η εικόνα της εξάτμισης του νερού πάνω από το ποτάμι και τότε και τώρα «έδειχνε» τον τόπο της συνάντησης. Ήταν, πάντα, το ποτάμι. Ο Λούσιος!
Εκεί αιθεροποιείται η ύλη∙ εκεί που το νερό εξατμίζεται.

Όπως κι εκεί στο βάθος του εγκεφάλου, εκεί που το ανθρώπινο αίμα "εξατμίζεται" και αιθεροποιείται. εκεί που συναντιέται το κατερχόμενο ρεύμα του Πατέρα με το ανερχόμενο ρεύμα του Υιού, το αίμα που έσταξε από το Σταυρό στο χώμα.
Εκεί πλησιάζουν τα πνεύματα, να πιουν αιθέρα και να κοινωνήσουν με τις ντυμένες στα δερμάτινα ρούχα ψυχές. Εκεί οι Άγγελοι, εκεί και οι ζωντανοί. Από κει και οι "εγκλωβισμένοι" μπορούν να βρουν τη δύναμη της απελευθέρωσής τους.
Εκεί, στο ποτάμι η «κοινότητα» των πνευματικών όντων.
Ραντεβού στο ποτάμι. Εμείς από εδώ, εσείς από εκεί να ανταμώσουμε, πάνω απ’ την ομίχλη της εξάτμισης του νερού, μέσα στο σύννεφο του πυκνού αιθέρα, που γεφυρώνει τους δυο κόσμους, σε έναν αιώνιο Μυστικό Δείπνο. Άγγελοι και Άνθρωποι, Ιερείς του Ουρανού και κατηχούμενοι της Γης.
………………………….
Στο βεραντάκι μπροστά μου ήρθαν δυο πουλάκια. Τα ονομάζουν καλόγηρους.
Με κοίταξαν άφοβα, σαν να είμαστε γνωστοί από καιρό, πηδώντας διαρκώς από καρέκλα σε καρέκλα, στο τραπεζάκι, στα κάγκελα. Πλησίαζαν και φούσκωναν την κίτρινη κοιλίτσα τους, μου γύριζαν την κιτρινοπράσινη γράμμωση της πλάτης τους, έστριβαν τα ασπρουδερά τους μάγουλα και διεκδικούσαν την προσοχή μου.
Κι εκεί που θα παίρναμε το δρόμο για το ποτάμι, έφτασε ορμητικά ένα ζευγάρι φτερωτών καλόγηρων, που κυλίστηκαν στα μάρμαρα, για να ολοκληρώσουν το ερωτικό τους σμίξιμο. Είχαν ενώσει τα ποδαράκια τους, τα φτερά πλατάγιζαν και μόνο στην κορυφαία στιγμή της τέλειας αλληλοδιείσδυσης έγειρε με το κεφαλάκι του το ένα στο στήθος του άλλου και κάθε εξωτερική κίνηση σταμάτησε. Η Ζωή με τον παλμό της κατακτούσε την αιωνιότητα.
Το Άγιο Πνεύμα είχε διαπεράσει τις μορφές.
Μετά έφυγαν∙ πέταξαν όλα. Δυο-τρία μικρά πούπουλα μαρτυρούσαν ακόμα το διαρκές μυστήριο, ώσπου ένα επόμενο πέρασμα του αέρα θα έσβηνε κι αυτά τα χνάρια της ύλης.
Βιάστηκα να προλάβω τον αέρα. Σήκωσα ευλαβικά ένα πούπουλο έρωτα και το χώρεσα ανάμεσα στα φύλλα του τετραδίου μου.
Η αιωνιότητα σε μια, μόνο, στιγμή ένωσης.
Αρκαδία των Πνευμάτων και του Έρωτα!
Ο Ιησούς και η Μαρία.
Πήραμε το δρόμο για το Ποτάμι. Από τον Ουρανό κι από τη Γη. Σε λίγο θα συμμετείχαμε στη Θεία Κοινωνία!