μυητικές σχολές, μια ακόμα εξουσία

Ο κόσμος του δεύτερου ουρανού. Έτσι τον ονομάσαμε, γιατί, πραγματικά αποτελεί τη δεύτερη εικόνα, που αντικρίζει ο άνθρωπος σηκώνοντας το κεφάλι του, «ανω-θρώσκοντας», από τότε που ξέφυγε από το χαμηλό ορίζοντα της μάζας.
Ο κόσμος αυτός, λοιπόν είναι το σχολείο, στο οποίο ο άνθρωπος θα προσεγγίσει την Αλήθεια και θα κατακτήσει τη συνειδητότητά του.
Διπλή η συνειδητότητα αυτή∙ το μεγαλείο του ανθρώπου! Πρώτα, συνειδητοποιεί τι υπάρχει γύρω του και τι συμβαίνει. Δηλαδή αντιλαμβάνεται και καταγράφει τις δράσεις του περιβάλλοντος, στο οποίο βρέθηκε τοποθετημένος. Και ούτε που υποψιάζεται την αιτία αυτών των συνθηκών και των καταστάσεων. Το πολύ-πολύ παρακολουθεί μέρος των δικών του αντιδράσεων.
Αυτή η κατάσταση συνειδητότητας αφορά στον άνθρωπο της μάζας, στα ζώα και, γιατί όχι και στα φυτά. Όσο ο άνθρωπος της μάζας μένει άβουλος, άτολμος, καθηλωμένος και αμετακίνητος στο ίδιο μαζικό περιβάλλον και στις «ρίζες» του, τις συνήθειες του, το σύστημα αξιών της ομάδας του, η συνειδητότητά του μοιάζει με αυτή των όντων της φύσης: μονόχωρη και ανεπαρκής.

Ο άνθρωπος, όμως του πρώτου και του δεύτερου ουρανού λειτουργεί και με το δεύτερο τύπο συνειδητότητας∙ λειτουργεί, δηλαδή και με αυτό-επιγνωσιακή συνειδητότητα.
Αυτό σημαίνει, ότι παράλληλα με τη λειτουργία αντίληψης του εξωτερικού περιβάλλοντος, ένα μέρος της προσοχής και της παρατήρησης στρέφεται και προς το ατομικό του περιβάλλον. Είναι το περιβάλλον του πνεύματός του και αποτελείται και από το φυσικό του σώμα, αλλά και από τον ψυχοδιανοητική του υπόσταση.

Τότε, ο άνθρωπος παύει να είναι ένα διανοητικό ον και από το βάθος του αναδύεται το ίδιο το Πνευματικό του Είναι, το οποίο και αναδεικνύεται ως παρατηρητής.
Καθώς ο καθαρός πνευματικός πυρήνας εμφανίζεται στο φως της τρέχουσας καθημερινής ζωής, βρίσκει, τότε, διέξοδο έκφρασης η «μόνιμη, ή διαρκής προσωπικότητα», η οποία χτίζεται εμπειρία – εμπειρία εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια σ’ αυτό τον πλανήτη. Είναι η ώρα που η παρούσα συνειδητότητα τούτης της ενσάρκωσης αρχίζει να επικοινωνεί με την έσω ποιότητα, να πληροφορείται για το πρόγραμμα που ορίστηκε για την παρούσα της ενσάρκωση, το οποίο πρέπει να υπηρετηθεί. Και είναι τότε που ο άνθρωπος αρχίζει να απασχολείται με τα ερωτήματα για το ποιος είναι , τι είναι και γιατί υπάρχει.
Από εδώ και πέρα παρούσα και μόνιμη προσωπικότητα, κόρη και μάνα, σε σχέση αμοιβαίας κατανόησης και υποστήριξης προχωρούν στο δρόμο της πραγματικής εξέλιξης.
Καθώς το πέπλο τραβιέται σιγά-σιγά στον άνθρωπο του δεύτερου ουρανού ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται, που πάντα υπήρχε, που του ανήκε ανέκαθεν και ποτέ δεν τον είχε επισκεφτεί.
Κάποτε, όταν κάθε τόσο ερχόταν τα μηνύματα – πάντα έρχονται - ή τα προσπερνούσε ή κάτι υποψιαζόταν για λίγο και πάλι βιαστικός έβγαινε και παραδινόταν στη δίνη της εξωτερικότητας. Ο δυνατός θόρυβος των τύμπανων της μεγάλης ορχήστρας γύρω του κάλυπτε τον ευγενικό ήχο του φλάουτου της δικής του ψυχής.

Και νάτος, μαθητής στο σχολείο της συλλογικότητας προσπαθεί να ξεπεράσει το πρώτο εμπόδιο, να διαλέξει το Δάσκαλό του.

Στην πραγματικότητα διαλέγει, συνήθως, μια σχολή, μια οργάνωση, από τις τόσες που φέρουν ηχηρά ονόματα και υπόσχονται τη σωτηρία της ψυχής. Και ας υποθέσουμε – σε σχέση και με όσα έχουν προηγηθεί - ότι αποφάσισε και διάλεξε, τελικά, τον κατάλληλο δάσκαλο, τον κατάλληλο γιατρό για την ασθένεια της δικής του προσωπικότητας. Γιατί, ας μη διστάζουμε να το παραδεχτούμε, όλοι μας, που βρισκόμαστε με υλικό σώμα εδώ στη Γη, πάσχουμε από κάποια ασθένεια της προσωπικότητάς μας. Αυτά τα επενδύματα του πνεύματος (φυσικό σώμα, συναισθηματική ύπαρξη, διανοητική υπόσταση) έχουν τόσες ανάγκες για τη συντήρησή τους και την καλή λειτουργία τους και είναι τόσες και οι ποιότητες που διαθέτει αυτή η ανθρώπινη προσωπικότητα. Ε, γίνεται να μην είναι κάτι από όλα αυτά σε κατάσταση δυσαρμονική, σε κατάσταση στέρησης ή υπερβολής;

Πρώτος κίνδυνος, πρώτη δυσκολία στο δρόμο της εξέλιξης είναι η ταύτιση του μαθητή, ως αναζητητή της Αλήθειας, με το δάσκαλο ή με τα διδασκόμενα.
Και εγώ βρέθηκα σε αυτό τον κίνδυνο και πίστεψα, ότι εξελίσσεται κανείς παρακολουθώντας ομαδικά μια σχετική σχολή - όπως στα διάφορα σχολεία των σπουδών μου - και συμμετείχα στη στήριξη τέτοιων οργανώσεων και στο μηχανισμό τους και καθυστέρησα στην πνευματική μου εξέλιξη. Ώσπου συνειδητοποίησα, ότι η παγίδα βρίσκεται στο να παραδίδεται η «πνευματικότητα» στο διανοητικό μηχανισμό και στην ομαδικότητα της εκπαίδευσης.
Δήλωσε κάποιος Δάσκαλος: όταν αποχωρήσει ο Δάσκαλος από τον ορατό κόσμο, ήδη μεταξύ των μαθητών της πρώτης, κιόλας, γενιάς εγκαθίσταται ο Σατανάς.
Αν, όντως, υπάρχει αντίπαλος στην πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων, το μυαλό τους χρησιμοποιεί και τη λογική του μυαλού τους και τους φόβους του μυαλού τους, προκειμένου να αναστείλει την πραγματική τους εξέλιξη.
Όμως παρά την εμπειρία που, τώρα, διαθέτω, δε θα συνεχίσω να μιλώ εγώ.
Θα παραθέσω μόνο κάποιες φράσεις από ένα Δάσκαλο του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, τον Κρισναμούρτι. Και στην επόμενη ανάρτηση θα καταθέσω, όσα ακόμα χρειάζονται, για τον τρόπο ίδρυσης και καθιέρωσης μιας σχολής εσωτερικής διδασκαλίας και το πότε αυτή η σχολή θα πρέπει να διαλύεται.

«…Η Αλήθεια, επειδή είναι απεριόριστη, απροσδιόριστη, απλησίαστη μέσω οποιασδήποτε οδού, δεν μπορεί να οργανωθεί…
…Όταν δημιουργείται μια οργάνωση με αυτό το σκοπό (εννοεί την αναζήτηση της Αλήθειας) αυτή μετατρέπεται σε αποκούμπι, σε μια αδυναμία, σ' ένα δεσμό, και το άτομο γίνεται ανάπηρο και εμποδίζεται η επιθυμία του για ανάπτυξη, η κατάκτηση της ατομικής του ταυτότητας, που συνίσταται ακριβώς στην προσωπική ανακάλυψη που βασίζεται στις δικές του δυνάμεις. Και αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο αποφάσισα, ευρισκόμενος στην κεφαλή του Τάγματος, να το διαλύσω…
…γιατί να υπάρχει μια οργάνωση; Κανείς δεν μπορεί να σας ελευθερώσει απ' έξω. Η οργάνωση της λατρείας και η στράτευση από μέρους σας σε κάποια ιδεολογία δεν θα μπορέσουν να σας ελευθερώσουν…».