Αίγινα και πέμπτη στη σειρά εβδομάδα του Γκιώνη. Καθιερώθηκε, πια και γίνεται κάθε χρόνο την εβδομάδα μετά το Πάσχα.
Συμβίωση οικογενειών. Όλες οι ηλικίες. Τα πολύ μικρά με τις δυσκολίες τους, τα πιο μεγάλα, οι έφηβοι, που φέτος παραμεγάλωσαν. Άλλοι στην καταπληκτική Οικία (Καραπάνου), άλλοι στις σκηνές, άλλοι στο τίπι. Μαμάδες, γιαγιάδες, άντρες που μοιράζονται με τις γυναίκες τους – δόξα τω θεώ – τις φροντίδες των παιδιών. Ποικιλία επαγγελμάτων και ενδιαφερόντων. Κάποιοι στο μαγείρεμα, άλλοι στην καθαριότητα, κάποιοι για ψώνια, ή στη λάντζα. Και τα παιδιά βοηθοί σε όλες τις ανάγκες.
Και δραστηριότητες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ντόπιοι και ξένοι μαζί. Κάτι σαν πείραμα οικοκοινότητας.
Τώρα χτίζουμε ένα σπιτάκι με χώμα, ή με άχυρο, ή Cob. Τώρα ζυμώνουμε ψωμί, τώρα μαθαίνουμε καράτε. Το βράδυ η προβολή ταινίας και η συζήτηση για το περιβάλλον και την κοινωνία, μετά το πρόγευμα φτιάχνουμε κούκλες και στον κήπο απλώνουμε καρδιές με κάθε λογής υλικά. Στο εργαστήρι κεραμικής τραγουδούμε ελληνόφωνα της κάτω Ιταλίας. Στην πάνω αίθουσα πρωινός διαλογισμός, στην άλλη συζήτηση για την κοινωνική οικονομία, έπειτα οι αρχές της χρωματοθεραπείας. Σήμερα ο χορός, η θεατρική παράσταση και αύριο η άνοδος στο Όρος. Το πάρτι και το γλέντι. Σώμα και συνειδητότητα και όποιος χρειάζεται κινέζικο μασάζ. Το άγγιγμα, το χρώμα, ο ήχος, οι πέτρες. Και το βράδυ τα Αιγινήτικα παραμύθια. Το εργαστήρι συγγραφής και αφήγησης, ο Καραγκιόζης, αλλά και η πνευματικότητα στη ζωή μας. Λουλούδια του Απρίλη και οι νέοι παρουσιάζουν.
Και τι παρουσιάζουν! Σκέψεις, όνειρα, κριτική για τους μεγάλους, τραγούδια - ορχήστρα πλήρης - χορός και προπαντός ζωντάνια και αισιοδοξία. Όχι, ότι δεν έχουν και αυτοί τις ανησυχίες τους∙ εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, σταδιοδρομία επαγγελματική, έρωτες, σχέσεις ανθρώπινες σε μια κοινωνία απάνθρωπη.
Κι όλα αυτά δυο λεπτά, μόλις, από τη θάλασσα σε μια άλλη θάλασσα ενός λουλουδιασμένου κήπου, με δέντρα πολλών χρόνων, μονοπάτια για περίπατους και σκιερές γωνιές. Συντροφιά με τη βραδινή ρυθμική φωνή του γκιώνη.
Γεμάτες οι ώρες, μεγάλες οι μέρες. Οι καρδιές σιγά – σιγά ανοίγουν σε νέες γνωριμίες και ενδιαφέρουσες κουβέντες.
Εννιάμιση το βράδυ. Καθισμένοι αναπαυτικά στα μαξιλάρια ένα γύρο στη μεγάλη σάλα του πάνω ορόφου. Το θέμα το πρότειναν οι έφηβοι: η πνευματικότητα στη ζωή μας. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας κυλάει η συζήτηση.
Έτσι, χωρίς πρόεδρο, ούτε διευθυντή, χωρίς «Ύπατο» ή «Μεγάλο», χωρίς «Δάσκαλο», χωρίς «Αρχιεπίσκοπο», ή «Πάππα», χωρίς μεγαλόβαθμους και «νεοφώτιστους», χωρίς καν τη φυσική ηλικία να ιεραρχεί τις συνθήκες, αφού μπορεί ο έφηβος, εκεί απέναντί μου, να είναι πιο ώριμη ψυχή από τον ηλικιωμένο της θέσης μου. Δεν μπορεί πια να έχει θέση ανάμεσα στους ανθρώπους η φυσική αρχαιότητα. Το στίγμα της κάθε προσωπικότητας καθορίζεται από την ηλικία της πνευματικής θητείας της στον πλανήτη μας.
Διακρίνονταν εκείνο το βράδυ να πρωτοστατεί μόνο ο εσωτερικός διάλογος∙ η μόνη φυσική διαδικασία εξέλιξης.
Ο καθένας, μαθητής και δάσκαλος του εαυτού του. Ο καθένας, εξομολογούμενος και εξομολόγος του εαυτού του. Κριτής και κρινόμενος. Ομολογώ εγώ στον εαυτό μου∙ και υπόσχομαι εγώ στον εαυτό μου. Ελεύθερα και συνειδητά.
Επιτέλους ο άνθρωπος ελεύθερος και σε απευθείας σχέση με το θεό του, χωρίς τη μεσολάβηση του θρησκευτικού ιερατείου.
Επιτέλους η ανθρώπινη ψυχή ελεύθερη στο φως του γήινου σχολείου, όπου ορίστηκε να εκπαιδευτεί.
Αυτό είναι από την αρχή των χρόνων το αιώνιο μυστήριο της εξομολόγησης και της εξέλιξης. Και όχι, όπως το παράλλαξε και το επέβαλε η θρησκευτική εξουσία.
«…ούτε εγώ σε κατακρίνω» είχε πει ο Χριστός στη γυναίκα∙ «…πήγαινε και μην κάνεις τα ίδια λάθη».
Ακούστηκαν διηγήσεις αναπάντεχων γεγονότων, που επηρέασαν τη ζωή κάποιων από εμάς. Κάτι σαν θαύματα.
Κάποιοι εκφράζονταν επηρεασμένοι, ακόμα, από τις παραδόσεις και τις υποθήκες που συνηθίσαμε να ακούμε. Άλλοι, κιόλας, απελευθερωμένοι από νουθεσίες, υποδείξεις, απειλές, ή υποσχέσεις της όποιας «ιερής»εξουσίας, του όποιου κοινωνικού θεσμού, που καθορίζει πίνακες αξιών και πρόσωπα - παραδείγματα.
Και όλοι ήταν σεβαστοί, γιατί πρόσφεραν την παρουσία της ανεπανάληπτης διαφορετικότητάς τους.
Κάποια ώρα πύκνωσαν και αιωρούνταν τα νοήματα της αγάπης που τρέφεται από τη χαρά του άλλου, της ελευθερίας της βούλησης και της πίστης στον εαυτό. Αόρατες, ευλογημένες ροϊκές γραμμές ανάμεσά μας.
Αυτό κι αν δεν ήταν σχολή πνευματικότητας.
Σε ευχαριστούμε, Χριστίνα, για την οργάνωση και του φετινού Γκιώνη. Και καλή αντάμωση του χρόνου, πάλι.
Συμβίωση οικογενειών. Όλες οι ηλικίες. Τα πολύ μικρά με τις δυσκολίες τους, τα πιο μεγάλα, οι έφηβοι, που φέτος παραμεγάλωσαν. Άλλοι στην καταπληκτική Οικία (Καραπάνου), άλλοι στις σκηνές, άλλοι στο τίπι. Μαμάδες, γιαγιάδες, άντρες που μοιράζονται με τις γυναίκες τους – δόξα τω θεώ – τις φροντίδες των παιδιών. Ποικιλία επαγγελμάτων και ενδιαφερόντων. Κάποιοι στο μαγείρεμα, άλλοι στην καθαριότητα, κάποιοι για ψώνια, ή στη λάντζα. Και τα παιδιά βοηθοί σε όλες τις ανάγκες.
Και δραστηριότητες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ντόπιοι και ξένοι μαζί. Κάτι σαν πείραμα οικοκοινότητας.
Τώρα χτίζουμε ένα σπιτάκι με χώμα, ή με άχυρο, ή Cob. Τώρα ζυμώνουμε ψωμί, τώρα μαθαίνουμε καράτε. Το βράδυ η προβολή ταινίας και η συζήτηση για το περιβάλλον και την κοινωνία, μετά το πρόγευμα φτιάχνουμε κούκλες και στον κήπο απλώνουμε καρδιές με κάθε λογής υλικά. Στο εργαστήρι κεραμικής τραγουδούμε ελληνόφωνα της κάτω Ιταλίας. Στην πάνω αίθουσα πρωινός διαλογισμός, στην άλλη συζήτηση για την κοινωνική οικονομία, έπειτα οι αρχές της χρωματοθεραπείας. Σήμερα ο χορός, η θεατρική παράσταση και αύριο η άνοδος στο Όρος. Το πάρτι και το γλέντι. Σώμα και συνειδητότητα και όποιος χρειάζεται κινέζικο μασάζ. Το άγγιγμα, το χρώμα, ο ήχος, οι πέτρες. Και το βράδυ τα Αιγινήτικα παραμύθια. Το εργαστήρι συγγραφής και αφήγησης, ο Καραγκιόζης, αλλά και η πνευματικότητα στη ζωή μας. Λουλούδια του Απρίλη και οι νέοι παρουσιάζουν.
Και τι παρουσιάζουν! Σκέψεις, όνειρα, κριτική για τους μεγάλους, τραγούδια - ορχήστρα πλήρης - χορός και προπαντός ζωντάνια και αισιοδοξία. Όχι, ότι δεν έχουν και αυτοί τις ανησυχίες τους∙ εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, σταδιοδρομία επαγγελματική, έρωτες, σχέσεις ανθρώπινες σε μια κοινωνία απάνθρωπη.
Κι όλα αυτά δυο λεπτά, μόλις, από τη θάλασσα σε μια άλλη θάλασσα ενός λουλουδιασμένου κήπου, με δέντρα πολλών χρόνων, μονοπάτια για περίπατους και σκιερές γωνιές. Συντροφιά με τη βραδινή ρυθμική φωνή του γκιώνη.
Γεμάτες οι ώρες, μεγάλες οι μέρες. Οι καρδιές σιγά – σιγά ανοίγουν σε νέες γνωριμίες και ενδιαφέρουσες κουβέντες.
Εννιάμιση το βράδυ. Καθισμένοι αναπαυτικά στα μαξιλάρια ένα γύρο στη μεγάλη σάλα του πάνω ορόφου. Το θέμα το πρότειναν οι έφηβοι: η πνευματικότητα στη ζωή μας. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας κυλάει η συζήτηση.
Έτσι, χωρίς πρόεδρο, ούτε διευθυντή, χωρίς «Ύπατο» ή «Μεγάλο», χωρίς «Δάσκαλο», χωρίς «Αρχιεπίσκοπο», ή «Πάππα», χωρίς μεγαλόβαθμους και «νεοφώτιστους», χωρίς καν τη φυσική ηλικία να ιεραρχεί τις συνθήκες, αφού μπορεί ο έφηβος, εκεί απέναντί μου, να είναι πιο ώριμη ψυχή από τον ηλικιωμένο της θέσης μου. Δεν μπορεί πια να έχει θέση ανάμεσα στους ανθρώπους η φυσική αρχαιότητα. Το στίγμα της κάθε προσωπικότητας καθορίζεται από την ηλικία της πνευματικής θητείας της στον πλανήτη μας.
Διακρίνονταν εκείνο το βράδυ να πρωτοστατεί μόνο ο εσωτερικός διάλογος∙ η μόνη φυσική διαδικασία εξέλιξης.
Ο καθένας, μαθητής και δάσκαλος του εαυτού του. Ο καθένας, εξομολογούμενος και εξομολόγος του εαυτού του. Κριτής και κρινόμενος. Ομολογώ εγώ στον εαυτό μου∙ και υπόσχομαι εγώ στον εαυτό μου. Ελεύθερα και συνειδητά.
Επιτέλους ο άνθρωπος ελεύθερος και σε απευθείας σχέση με το θεό του, χωρίς τη μεσολάβηση του θρησκευτικού ιερατείου.
Επιτέλους η ανθρώπινη ψυχή ελεύθερη στο φως του γήινου σχολείου, όπου ορίστηκε να εκπαιδευτεί.
Αυτό είναι από την αρχή των χρόνων το αιώνιο μυστήριο της εξομολόγησης και της εξέλιξης. Και όχι, όπως το παράλλαξε και το επέβαλε η θρησκευτική εξουσία.
«…ούτε εγώ σε κατακρίνω» είχε πει ο Χριστός στη γυναίκα∙ «…πήγαινε και μην κάνεις τα ίδια λάθη».
Ακούστηκαν διηγήσεις αναπάντεχων γεγονότων, που επηρέασαν τη ζωή κάποιων από εμάς. Κάτι σαν θαύματα.
Κάποιοι εκφράζονταν επηρεασμένοι, ακόμα, από τις παραδόσεις και τις υποθήκες που συνηθίσαμε να ακούμε. Άλλοι, κιόλας, απελευθερωμένοι από νουθεσίες, υποδείξεις, απειλές, ή υποσχέσεις της όποιας «ιερής»εξουσίας, του όποιου κοινωνικού θεσμού, που καθορίζει πίνακες αξιών και πρόσωπα - παραδείγματα.
Και όλοι ήταν σεβαστοί, γιατί πρόσφεραν την παρουσία της ανεπανάληπτης διαφορετικότητάς τους.
Κάποια ώρα πύκνωσαν και αιωρούνταν τα νοήματα της αγάπης που τρέφεται από τη χαρά του άλλου, της ελευθερίας της βούλησης και της πίστης στον εαυτό. Αόρατες, ευλογημένες ροϊκές γραμμές ανάμεσά μας.
Αυτό κι αν δεν ήταν σχολή πνευματικότητας.
Σε ευχαριστούμε, Χριστίνα, για την οργάνωση και του φετινού Γκιώνη. Και καλή αντάμωση του χρόνου, πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου