τελικά, τι είναι πνευματικότητα;

Με ρώτησαν τι είναι πνευματικότητα.
Διόρθωσα: μη ρωτάτε τι είναι, αλλά τι σημαίνει για μένα ο όρος πνευματικότητα.
Τι σημαίνει για τον καθένα μας μια έννοια, μια ιδιότητα, μια ικανότητα, μια αρετή, ή μια συνθήκη στις σχέσεις μας με το περιβάλλον. Ποια κατανόηση παράγει μέσα στο μυαλό μας και τι είδους συναίσθημα διεγείρει στην ψυχή μας. Αυτό έχει αξία και μόνο γι’ αυτό δικαιούται να μιλήσει καθένας μας.
Τελικά, τι καταγράφεται στη συνειδητότητά μας και πώς αυτό το καινούργιο στοιχείο αλλάζει τη νοοτροπία μας. Γιατί, αλλάζουμε διαρκώς. Και αυτό έχει αξία.
Και εξαιτίας των συνεχών αλλαγών μας οι έννοιες αποκτούν κάθε φορά και διαφορετικό περιεχόμενο. Ευτυχώς! Και αυτό αποτελεί πρόοδο, εξέλιξη.

Σκέφτηκα την ερώτηση, χρησιμοποίησα και τη μνήμη που κράταγε τα λόγια των Δασκάλων μου και απάντησα: Πνευματικότητα, για μένα, σημαίνει: Συνειδητότητα και Διαύγεια στην καθημερινή μου ζωή.

Με ξαναρώτησαν: τι, ακριβώς, εννοώ.
- Εμείς πιστεύουμε, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι συνειδητοί και ενεργούν, συνήθως, με διαύγεια στη ζωή τους.
- Εκτός, πρόσθεσε κάποιος χαμογελαστά, αν έχει κατεβάσει πολλά σφηνάκια.
- Θέλετε, τους είπα, να δούμε τα πράγματα με μια εξωτερική ματιά; τότε έχετε δίκιο. Όμως, αφού, απόψε, μιλούμε για πνευματικότητα, αυτό σημαίνει, ότι όλοι μας, εδώ, δεν περιοριζόμαστε σε επιπόλαια αντιμετώπιση τέτοιων εννοιών∙ αναζητούμε το βάθος τους. Ενδιαφερόμαστε όχι, μόνο, για την εξωτερική φύση των πραγμάτων, αλλά και για την εσωτερική λειτουργία του ανθρώπου.
Και πρώτα από όλα αποδεχόμαστε την ύπαρξη Πνεύματος. Και από την αρχή να σημειώσουμε το πιο βασικό: ότι δεν το ταυτίζουμε, ούτε το συγχέουμε με το μυαλό μας, με τη Διάνοια, ή το νου μας.
Η συνείδηση, επομένως, στην οποία αναφέρθηκα, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του Πνεύματος, δηλαδή του αληθινού Είναι, ή του αληθινού Εγώ του ανθρώπου.
Το μυαλό (Mind), έχει αντιληπτικότητα, όχι συνειδητότητα. Μπορεί, μέσω των αισθητηρίων, να αντιλαμβάνεται, όσα γίνονται γύρω μας και κάποια από εκείνα που συμβαίνουν μέσα μας, ιδίως όταν έχει αρχίσει να διαταράσσεται η αρμονική λειτουργία των συστημάτων του οργανισμού μας. Και αυτό που προκύπτει για τη διανοητική μας κατάσταση λέγεται εμπειρία και μνήμη και τελικά Γνώση.
Μετά, αυτή η γνώση με κάποια εσωτερική διαδικασία μεταφέρεται σαν απόσταγμα στο Πνευματικό μας Είναι και αποτελεί στοιχείο Συνειδητότητας.

Έτσι το Πνεύμα (Spirit), που ενσαρκώνεται κάθε τόσο, προκειμένου να γίνεται μέσω εμπειριών όλο και πιο συνειδητό - σε ότι αφορά στην ίδια του τη φύση και στην ουσία του Δημιουργού του - συνεχίζει στο σχολείο της Γης να εξελίσσεται μέχρι να ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή του. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεται σιγά-σιγά και η «λογική» του, ώστε σε κάθε νέα του ενσάρκωση να αναλαμβάνει νέο «πρόγραμμα» εκπαίδευσης, νέα μαθήματα (καινούργια σχολική τάξη) και να αντιμετωπίζει την τρέχουσα καθημερινότητα με διαφορετική, πλέον, ωριμότητα.
Αυτή είναι η πορεία του Έσω Ανθρώπου.
Και κάθε φορά το Πνεύμα επιχειρεί να ενημερώνει τη Διανοητική κατάσταση του φορέα του, δηλαδή το μυαλό του, για το πρόγραμμά του, για τα μαθήματα της ζωής που χρειάζεται, για τις αξίες του, όπως έχουν διαμορφωθεί στην ιστορία των ενσαρκώσεών του και για τη στάση του απέναντι στην καθημερινότητα, όπως βιώνεται σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον (συλλογικότητα), ή και σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Αλλά, ενώ το Πνεύμα του ανθρώπου έρχεται στον κόσμο της ύλης διαμορφωμένο από την προηγηθείσα μακρόχρονη εξέλιξή του και υπακούει στους πνευματικούς νόμους, η Διανοητική κατάσταση του ανθρώπου σε κάθε ενσάρκωση σχηματίζεται από την αρχή από επιδράσεις του περιβάλλοντος, είτε του κοινωνικού (γονείς, δάσκαλοι αξίες και συνθήκες της ομάδας, νόμοι της πολιτείας, θρησκευτικά δόγματα κλπ), είτε του φυσικού μαζί με τους ισχύοντες φυσικούς νόμους, είτε του ατομικού περιβάλλοντος (φυσικό σώμα και ενστικτώδεις παρορμήσεις).
Είναι επόμενο, άρα, η λογική του μυαλού, εφόσον διαμορφώνεται από τις τρέχουσες εξωτερικές συνθήκες, να είναι, συνήθως, σοβαρά διαφοροποιημένη έναντι της πνευματικής συνειδητότητας.

- Δηλαδή, ο άνθρωπος γεννιέται με δυο λογικές;
- Ναι! Ο άνθρωπος γεννιέται ως μια μόνιμη προσωπικότητα. Αυτή χαρακτηρίζεται από τη συνειδητότητα και τη λογική της, που διαμορφώθηκε μέσα από τις τόσες ενσαρκώσεις, οι οποίες προηγήθηκαν. Κατά τη διάρκεια, δε, της συγκεκριμένης ζωής του ο άνθρωπος, κάτω από τις συνθήκες και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, σχηματίζει και τη λογική της παρούσας προσωπικότητάς του.
- Και ποια λογική υπερισχύει;
- Εδώ βρίσκεται το δράμα του ανθρώπου!
Στην αρχή, ως τα έξι με εφτά χρόνια της ζωής του, διατηρεί μια καλή επικοινωνία με το Πνεύμα του, δηλαδή με τον αληθινό του Εαυτό. Σε αυτή την περίοδο, εάν οι γονείς, αντί να παίζουν το ρόλο του προγραμματιστή, παρακολουθούσαν το παιδί τους στις λεπτομέρειες των εκφράσεών του, θα κατανοούσαν την ποιότητα αυτής της ψυχής, που την εμπιστεύτηκαν οι πνευματικοί νόμοι στα δικά τους χέρια και θα γνώριζαν, πώς να ετοιμάζουν το περιβάλλον και να ενθαρρύνουν το παιδί τους προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης του προγράμματος της ενσάρκωσής του. Τότε, θα μπορούσε να διατηρηθεί ικανοποιητική επαφή μεταξύ Πνεύματος και Διάνοιας και το άτομο αυτό θα μεγάλωνε διατηρώντας το λεγόμενο «γνώθι σ’ αυτόν», που όμως, στο πλείστον των ανθρώπων χάνεται. Συγχρόνως θα μπορούσε να είναι στη ζωή του δημιουργικός άνθρωπος ασχολούμενος με τα πραγματικά του ενδιαφέροντα και γι’ αυτό ευτυχισμένος.
Δυστυχώς, εξαιτίας της αρνητικής επίδρασης του κοινωνικού περιβάλλοντος στο παιδί, το Πνεύμα, καταδικάζεται σε απομόνωση μέσα στο σκοτάδι της εσωτερικής αντίφασης και αταξίας. Μόνο σαν φωνή της συνείδησης, όπως έχουμε μάθει να λέμε, ακούγεται κάποτε, όταν ασκεί έλεγχο στις αποφάσεις και στις δράσεις μας. Κι αυτή τη φωνή, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο λίγο την ακούμε, είτε για να μη μας ενοχλεί ο εσωτερικός έλεγχος, είτε επειδή η λογική του πνευματικού μας Όντος απέχει τόσο από την τρέχουσα λογική του κοινού συμφέροντος, ώστε ο νους μας με κανένα τρόπο δεν μπορεί να την υιοθετήσει.
Έτσι σταματάει κάθε επαφή Πνεύματος και νου. Πλέον, το μυαλό του ανθρώπου αποκόπτεται από το Πνεύμα και αναλαμβάνει να οδηγήσει την ατομικότητα στο δρόμο της ζωής χωρίς εσωτερική καθοδήγηση. Ο άνθρωπος είναι κομμένος στα δυο και ακολουθεί την εξωτερική λογική, τη λογική των πολλών, μέσα από φόβους και από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Έχει αποσπασθεί από το φυσικό του Οδηγό.
Με σταμάτησαν για να ρωτήσουν:
- Η καρδιά, τι ρόλο παίζει σε όλη αυτή την ιστορία;
- Μα, η καρδιά είναι ο διαβιβαστής της φωνής του Πνεύματος στο επίπεδο του νου. Και λειτουργεί αμφίδρομα. Προς τη μια κατεύθυνση διαβιβάζει στο νου το «πρόγραμμα» του Πνεύματος και όλες τις ενέργειες, που πρέπει να εκτελεστούν στο χρονικό διάστημα της συγκεκριμένης ζωής, προκειμένου να αξιοποιηθεί η ενσάρκωση. Καταφέρνει να μετασχηματίζει τις υψηλές πνευματικές δονήσεις σε κραδασμούς αντιληπτούς από το μηχανισμό της σκέψης του νου.
Δρώντας η Καρδιά προς την άλλη κατεύθυνση ενημερώνει το Πνεύμα για την ποιότητα του περιβάλλοντος και τις προσλήψεις του.
Δηλαδή, με φυγόκεντρη δραστηριότητα πληροφορεί το νου για την ύπαρξη και την αλήθεια της εσωτερικής πραγματικότητας, με κεντρομόλο δράση ενημερώνει το Πνεύμα για την «εικονική» πραγματικότητα του περιβάλλοντος.
Από πολλούς η καρδιά ταυτίζεται με το Πνεύμα. Και στη διάσταση που συχνά παρατηρείται μεταξύ πνευματικής θέσης και διανοητικής στάσης, ο κόσμος συνηθίζει να λέει, ότι άλλα θέλει το μυαλό και άλλα η καρδιά.
Στην πραγματικότητα η καρδιά επενδύει με το ανάλογο συναίσθημα (αυτός είναι ο ρόλος της) την όποια ανάγκη του Πνεύματος, ώστε αυτή να προωθηθεί με δυνατή φωνή, μήπως και γίνει αποδεκτή από το νου.
- Ανάγκες, όμως έχει και ο νους, μου είπαν. Αυτές οι ανάγκες δεν συνοδεύονται από συναίσθημα;
- Ασφαλώς και αυτές οι ανάγκες δυναμοποιούνται με ανάλογο συναίσθημα. Το θέμα είναι ότι οι ανάγκες που προβάλλει ο νους κάποτε, μεν, είναι πραγματικές∙ πηγάζουν από τον οργανισμό μας και έχουν σχέση με την επιβίωσή μας (τροφή, νερό, σεξ κλπ). Άλλοτε, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με πραγματικές ανάγκες, αλλά πρόκειται για επιθυμίες, των οποίων συνήθως η πηγή προέλευσης βρίσκεται έξω από εμάς. Στην εποχή μας οι επιθυμίες αποτελούν ένα μεγάλο μέρος των φαινομενικών αναγκών μας και οφείλονται στο τι βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας και στο τι μας προβάλλει η διαφήμιση. Μερικές φορές αποτελούνται από εντελώς άχρηστες επιθυμίες (ασθένεια του νου), άλλοτε από τον εθισμό μας σε υπερβολές (πάθη) και άλλοτε από ψυχολογικά αίτια (βουλιμία, φιλοδοξία, αλαζονεία, απληστία κλπ).
Υπάρχει ένα ωραίο «ποίημα», που δείχνει την προσπάθεια του νου, να αιχμαλωτίσει την καρδιά και μετά να την εκπαιδεύσει, προκειμένου να ντύνει τις επιθυμίες του με αισθήματα.
- Και τα καταφέρνει ο νους;
- Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Εξαρτάται από το αν η καρδιά προλάβει να προστατευτεί στο φως του Ήλιου-Πνεύματος. Γιατί το Πνεύμα εκπέμπει φως, το φως της Αγάπης. Το οποίο φωτίζει τις περιοχές της σκέψης, της κρίσης και της απόφασης και τότε ο νους αναγκάζεται να «βλέπει» καθαρά∙ απαλλάσσεται από τις πλάνες και αποκτά Διαύγεια. Η Διαύγεια σε ισορροπημένη σχέση με την Αγάπη αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό του ανθρώπου. Οικοδομεί τη γέφυρα μεταξύ της προσωπικότητας και του πνευματικού όντος, με άλλα λόγια οικοδομεί την Ψυχή του!
Έκτοτε ο νους μπορεί να παρουσιάζει κάθε τόσο επιθυμίες, αλλά αυτές δεν ενισχύονται από τη δύναμη του έντονου συναισθήματος, ώστε να δρουν καταναγκαστικά στη βούληση του ανθρώπου. Σιγά – σιγά υποχωρούν και αραιώνουν, ενώ, αντίθετα, παρουσιάζονται όλο και πιο καθαρά οι ανάγκες του Πνεύματος και το πρόγραμμά του. Η λογική του νου προσεγγίζει τη λογική του Πνεύματος. Είναι, τότε, που, όπως λένε οι φωτισμένοι, το μυαλό κατεβαίνει (από το κεφάλι) στην καρδιά. Στην πραγματικότητα ανεβαίνει η συνείδηση του ατόμου από το δεύτερο ενεργειακό κέντρο (στην περιοχή των γεννητικών οργάνων) μέχρι το τέταρτο ενεργειακό κέντρο του στήθους. Εκεί είναι ο ναός της Καρδιάς. Εκεί η νύφη περιμένει τον νυμφίο και εκεί θα τελεσθεί ο ιερός γάμος μεταξύ της καρδιάς και του νου. Εκεί παρευρίσκεται και ο Δάσκαλος, το Πνεύμα και επικυρώνει το γάμο.
- Συμπέρασμα;
- Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Εγώ, απλώς, καταλήγω, ότι πνευματικότητα είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, ο οποίος, ενώ ζει μέσα σε μια «εικονική» πραγματικότητα, εντούτοις ζει κατά συνειδητό και διαυγή τρόπο.
Αναγνωρίζει και αποδέχεται την «εικονική» πραγματικότητα και αυτή είναι η Αλήθεια του.
Κατανοεί τον εαυτό του και τους άλλους. Κατανοεί, πως ο κάθε άνθρωπος είναι η «εικόνα» ενός δράματος, που επιζητεί τη λύτρωση. Κάθε «εικόνα» είναι ένας άνθρωπος που μοχθεί για την ελευθερία του και κάθε «εικόνα» έχει την ανάγκη ζεστασιάς και φροντίδας και βοήθειας. Και αυτή η κατανόηση είναι η Αγάπη του.
Από κει και πέρα ο άνθρωπος, ο «νέος» άνθρωπος, θα έχει εκπαιδευτεί να ζήσει, όπως αντιστοιχεί στο πρόγραμμά του και όπως δικαιούται και όχι όπως αναγκάζεται να κάνει. Και αυτή η νέα συνειδητοποίηση θα αποτελεί τη Σοφία του.
Η λύτρωση του καθενός από το δράμα του θα αποτελεί την ολοκλήρωση της πνευματικής του περιπέτειας.