ακροπατώντας στα σύνορα της γης

Η καλή μου φίλη, Μαρία, με το δικό της βιωματικό άπλωμα ως τα όρια των κόσμων, με οδήγησε να ανασύρω από το παρελθόν στιγμές προσωπικής ανάτασης και συμπαντικής διάχυσης.
Και, να, μια μικρή περιγραφή του απερίγραπτου.

ακροπατώντας στα σύνορα της Γης
Αν θα μπορούσε να εκφραστεί με λόγια η Αστραπή, που γεφυρώνει σ’ ένα δευτερόλεπτο τον Ουρανό με τη Γη, τέτοια θα ήταν, τότε, τα λόγια της:
- Ψάχνεις για Φως, Αλήθεια, ψάχνεις για το Θεό.
- Και προσπαθείς να εννοήσεις το Ακατανόητο και προσπαθείς να το πλησιάσεις με συλλογιστικές τεχνικές.
- Και δεν κατάλαβες ακόμα, πως η ίδια η προσπάθεια κρύβει την ομολογία, ότι η ύπαρξή σου ζει μέσα στα χώματα μ’ ένα τρόπο αλλιώτικο από εκείνο που προσπαθείς να φτάσεις. Δεν κατάλαβες ακόμα, πως η τωρινή σου παρουσία στη φλούδα πάνω της Γης είναι η σκιά Εκείνου, που είναι το Φως. Δεν κατάλαβες ακόμα ετούτη τη μικρή αλήθεια, προκειμένου να ζήσεις στη μεγάλη Αλήθεια.
- Θέλεις με τεχνικά κατασκευάσματα του νου να βιάσεις τις πύλες του Ουρανού, για να σε δεχτεί, χωρίς να το δικαιούσαι, τουλάχιστον ακόμα.
- Έτσι δεν θα μπεις Εκεί ποτέ. Κι αν εισχωρήσεις κάποια στιγμή, δε θα μείνεις για πολύ. Γρήγορα θα σε τραβήξει πάλι πίσω το βάρος σου και η αδράνεια της τωρινής σου χαμηλής εστίασης.
- Ψάχνεις λάθος για κάποια υπέρτατη Δύναμη με τα χαρακτηριστικά σου, αντί να προσπαθείς να ανακαλύψεις γύρω σου, μέσα σου, της Δημιουργικής Αυτής Δύναμης τα δικά Της Γνωρίσματα.
- Όποιοι ζήτησαν να δουν το Δία, γνώρισαν τη φωτιά να τους κατακαίει ή να τους τυφλώνει η λάμψη. Και στο Μωϋσή ο Θεός φωτιά ήταν, όταν φανερώθηκε. Φως και Βροντή κι ο Ιησούς μεταμορφωμένος μπροστά στους τρεις μαθητές.
- Βρες και συ τη φωτιά, που κοιμάται μέσα σου. Βόηθα την να ζωντανέψει και γίνε ένα μ’ αυτήν.
- Πώς θα αποκτήσω το δικαίωμα να βρω αυτή τη φωτιά και πώς θα προστατευτώ από την φλόγα της;
- Δεν δικαιούται ν’ αντικρίσει τη Φωτιά, όποιος ακόμα φοβάται τη δύναμη της φλόγας της.
- Θα τη δεις, όμως, κάποτε και θα περπατήσεις μέσα της χωρίς να καείς, όταν θα τυλίξει την ύπαρξή σου η φλόγα του Έρωτα, όταν και συ θα έχεις γίνει ο ίδιος παρανάλωμα Αγάπης.
- Έχεις ποτέ αισθανθεί τη φλόγα της μεγάλης αγάπης για έναν Άνθρωπο κι έχεις ενωθεί μαζί του μέσα σ’ αυτή την πληρότητα;
- Τον αναζήτησε το κάθε σου κύτταρο ατέλειωτες στιγμές και ατέλειωτες μέρες, όπου κι αν βρισκόσουν; Έκλαψες ποτέ για μια μεγάλη αγάπη; Είδες να έρχεται και να χάνεται η ζωή, καθώς ερχόταν, καθώς έφευγε το ταίρι σου;
- Αν ευτύχησες για μια τέτοια εμπειρία, τότε ξέρεις το δρόμο, που θα σε φτάσει και θα σε ενώσει με το Φως. Πρέπει να αγαπήσεις μ’ έναν ασίγαστο, δυνατό, μοναδικό έρωτα και την ίδια τη Δημιουργία Του, μ’ ένα πάθος που δεν έχει όμοιό του και δε σταματάει ποτέ. Όπως κι ο έρωτάς σου για Εκείνη, για Εκείνον.
- Θα περπατάς και θα σκέφτεσαι Εκείνον. Και θα Τον αναζητάς μέσα στα ίδια Του τα «δημιουργήματα», που εκπορεύτηκαν από Εκείνον, που είναι μέσα σ’ Εκείνον, που είναι Εκείνος και δεν το γνωρίζουν και γι’ αυτό προσπαθούν να γίνουν Εκείνος.
- Έτσι και συ προσπαθείς να Τον συναντήσεις από ταξίδι σε ταξίδι. Μάταια, όμως, όσο ακόμα θα επιδιώκεις να Τον εννοήσεις, αντί να Τον αγαπήσεις!
- Θα Τον αναζητήσεις σε ότι σε συγκίνησε.
- Θα Τον αναζητήσεις στο σχήμα και στο χρώμα του βότσαλου, στο ατέλειωτο γλίστρημα του κύματος στην ακροθαλασσιά, στο χάδι του αέρα που κάνει το κορμί ν’ ανατριχιάζει, στο θάμπωμα των ματιών που στρέφονται στον ήλιο και δακρύζουν, στο μεταβλητό σχήμα του σύννεφου που αργοπερνάει, στη χρωματική έκσταση του ηλιοβασιλέματος, στο πέταγμα του γλάρου, στο τρομαγμένο πέρασμα της σαύρας, στην πρόκληση της ποικιλίας των λουλουδιών, στο χορό της μέλισσας, στην επιμονή του μυρμηγκιού, στην παλλόμενη κίνηση των φύλλων του δέντρου, στο ρυθμικό ήχο των ασίγαστων βημάτων σου.

- Και, ξάφνου, να, που βήματα και ήχος γίνονται διπλά. Κάποιος περπατάει δίπλα μου εκεί στην ακροθαλασσιά.
Νιώθω την παρουσία Του, την ανάσα Του, λίγο πιο πίσω, να με ακολουθεί.
Γυρίζω και τα μάτια μου λένε πως δεν υπάρχει κανένας.
Η ύπαρξή μου ολόκληρη δε συμβιβάζεται με την πληροφόρηση των αισθήσεων, γιατί νιώθει, ξέρει,
πως Εκείνος που αναζητώ,
Εκείνος που αγάπησα,
ήρθε πλάι μου και με συντροφεύει στον περίπατο της ζωής με το ρυθμό των δικών μου βημάτων.

Βεβαιότητα!

- Αγάπησες έναν άνθρωπο και ενώθηκες μ’ αυτόν και τον γνώρισες.
- Αγάπησες τους ανθρώπους και γνώρισες τον κοινό Νόμο που τους έφερε στη Γη, αιτία και σκοπός τους.
- Αγάπησες το ζώο και το ημέρεψες.
- Αγάπησες το δέντρο και άνθισε.
- Αγάπησες την πέτρα και σου μίλησε κι άλλαξε χρώμα.
- Καθώς οι ομόκεντροι κύκλοι της Αγάπης απλώνουν όλο και πιο πολύ γύρω σου, καθώς η προσωπική αγάπη, που σε έφτασε στο ΕΝΑ, σε ξεμακραίνει από την ως τώρα μικρή, μίζερη ζωή σου, γίνεσαι ένα και με το Παν, ζεις τη ζωή της Ενότητας, ζεις, τώρα, μέσα στη Μονάδα.

- Ξαναγύρισες!
- Τώρα κοινωνείς με το Ακοινώνητο.
- Τώρα γνωρίζεις το Ακατανόητο, αφού έγινες ΕΝΑ και μαζί Του, γιατί και ο Θεός που ζητούσες, είναι η Ενότητα. Στην ποιότητα της ζωής της προσωπικής σου Αγάπης δέχτηκε το Υπερπρόσωπο να φανερωθεί.

Και έγινε Φως η Ζωή.

επαφές

Μάιος 2010
Μεσημέρι σ’ ένα στασίδι της Μονής Καισαριανής, στο ναό των «Εισοδίων».
Στη μεσημεριανή ησυχία της άδειας και «καθαρής» εκκλησιάς ο χρόνος γυρίζει πίσω…..

1974-75 «…και όταν θα έρθει ο καιρός οι ψυχές της πρώτης γενιάς θα φύγουν για άλλα πεπρωμένα…σε άλλη χώρα του κόσμου…σε άλλο πλανήτη…»
- Και εκεί;
«Εκεί θα συνεχίσουν την εξέλιξή τους ερευνώντας και ανακαλύπτοντας τη Σοφία του Δημιουργού».
- Πώς;
«Ταξιδεύοντας στο αχανές διάστημα…».
- Με ποιο μέσον:
«Με το λεπτότερό τους σώμα-όχημα, το ψυχικό, το οποίο πρέπει να έχουν κατασκευάσει, στη διάρκεια που ζουν εδώ, στον κόσμο της χονδροειδούς ύλης. Αυτό θα τους δίνει τη δυνατότητα των ταξιδιών και της έρευνας χωρίς την εξάρτηση από την ατμόσφαιρα κάποιου πλανήτη, χωρίς τον περιορισμό από την έλξη κάποιου πλανητικού ή αστρικού σώματος. Όλος ο Κόσμος δικός σας…».
- Γιατί να «κατασκευάσουν»; Δεν έχει ο καθένας ένα ψυχικό σώμα που του ανήκει;
«…Όχι! Οι πιο πολλοί θεωρούν «σώμα» τους τη χρήση – που κι αυτή γίνεται υποσυνείδητα – παγκόσμιων ψυχικών ρευστών, που τυχαίνει να περνούν και από τη δικαιοδοσία του φυσικού τους σώματος. Είναι σαν να πιστεύεις, ότι ο αέρας που μπαινοβγαίνει στα πνευμόνια σου, με την αναπνοή, είναι μια σταθερή αέρινη μάζα που σου ανήκει. Όχι. Ούτε σου ανήκει, ούτε σε κάθε εισπνοή είναι ο ίδιος. Χώρια που φέρνει μέσα σου όλες τις «ουσίες» του περιβάλλοντος υγιείς και νοσηρές, με τις οποίες και τρέφεσαι, αλλά και μολύνεσαι, χωρίς να το παίρνεις είδηση, αλλά και χωρίς να έχεις συνειδητά αναπτύξει άμυνες για την προστασία σου».
Ρώτησα κι άλλα. Μου είπε πιο πολλά.
- Και πότε θα έρθει ο καιρός;
«…Τότε!»

Περνούσαν τα χρόνια και καταλάβαινα καλύτερα.
Το μυαλό μου, όμως κατά τη συνήθεια του: ποιος ξέρει πότε και σε ποια ενσάρκωση;
Και ζούσα «γνωρίζοντας και μη ποιών»∙ τουλάχιστον στο βαθμό που χρώσταγα στον εαυτό μου.

1997
«…Εμείς ήρθαμε για το ταξίδι... Η ώρα πλησιάζει! …Εσείς είστε έτοιμοι ή ξεχαστήκατε;…»
Η νέα Κρούση!

«…Τα πλοία περιμένουν στις αποβάθρες, να ανοίξει ο καιρός.
Οι πνευματικοί γονείς σας, οι δάσκαλοί σας ετοιμάζουν τις αποσκευές τους…Εσείς θα είστε έτοιμοι;…»
- Συναγερμός, αδέλφια!
Οι ανθρώπινες ψυχές της Γης από άκρη σε άκρη σε κάθε είδους δοκιμασίες…
Πολλά μαθήματα μαζί. Να τελειώνουμε!

2004
«…Να συγκεντρωνόμαστε σιγά-σιγά στην κεντρική αίθουσα του σχολείου…Να στείλουμε το χαιρετισμό στις νεώτερες γενιές και στις καρδιές που αποκοιμήθηκαν… Να κάψουμε τα βιβλία καταμεσής του παλιού σχολείου - δεν θα μας χρειαστούν εκεί…Να γίνει ο καπνός μπογιά, να γεμίσει τους τοίχους της πόλης του υλισμού, του χρήματος και του κέρδους με το σύνθημα: ποτέ πια η Ελευθερία στην πυρά, ποτέ πια ο βρόχος στη Βούληση, ποτέ πια θρησκείες και φανατισμοί, ποτέ πια η εξουσία της απάτης και της κενότητας.
Άγγελοι φεύγουν. Άγγελοι έρχονται. Αναγνωρίστε τους και ακολουθήστε τους…»
Κάποιοι έστειλαν το μήνυμα∙ οι ίδιοι πήραν το μήνυμα. Οι περισσότεροι κοιμούνται.

2010
«…Ο Καιρός έφτιαξε! Οι άνεμοι, πλέον, ευνοϊκοί... Όλοι οι παλιότεροι της οικογένειας είναι έτοιμοι… Εσείς θα είστε παρόντες στην ώρα;
Να χαιρετίσουμε την ώρα του ταξιδιού με το λευκό της καρδιάς μας τα αδέρφια της Γης. Καλή αντάμωση!
Θέλουμε τα δικά μας παιδιά μαζί μας. Σας θέλουμε να χτίσουμε μαζί το καινούργιο μας σπίτι, το καινούργιο σας σχολείο. Εκεί…»

- Στάσου Του είπα, να Σε ρωτήσω: με αυτή την οικονομική κρίση στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα, τούτο τον καιρό, μπορεί να επηρεαστεί αυτή η αναχώρηση;
Χαμογέλασε…
«Πρόσεξες; Έτυχε να είναι και ο καιρός των διαγωνισμών στα σχολεία σας. Σε τέτοιες «κρίσεις» εξετάζονται ομαδικά οι άνθρωποι που έχουν ανοιχτά τα μάτια τους στον κόσμο της ύλης, προκειμένου να επιλεγούν οι έτοιμοι να αποφοιτήσουν από το σχολείο της Γης, για να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτερη βαθμίδα εκπαίδευσης. Να είσαι, λοιπόν, στην ώρα σου στις εξετάσεις με γεμάτη την καρδιά σου από πίστη και αγάπη και ένα εισιτήριο για το ταξίδι σου θα σε περιμένει. Και μην ξεχνάς τον κανόνα: τον Άρχοντα του επόμενου κόσμου τον αντικρίζουν μόνο τα Ζεύγη».

Ήρθε η φωνή του υπαλλήλου της αρχαιολογικής υπηρεσίας: κλείνουμε σε δέκα λεπτά.
Στο στασίδι της εκκλησιάς ακόμα μια «Επαφή» είχε τελειώσει.