σημάδια των καιρών

Κάτι γίνεται!
Από όλες τις κατευθύνσεις έρχονται τα μηνύματα.
Κάποια από αυτά, τα πιο φανερά, δείχνουν τα μαύρα σύννεφα που, εδώ και καιρό, γέμισαν την ατμόσφαιρα της Γης και έκρυψαν τον ουρανό από τα μάτια των ανθρώπων χωρίς πίστη.
Οι άνθρωποι αποκομμένοι από τον πνευματικό τους εαυτό, χωρίς προσανατολισμό και κατεύθυνση βυθίστηκαν πιο πολύ στον κόσμο της ποσότητας. Κυνηγούν την ευτυχία στην προσωρινή απόλαυση μέσω της ικανοποίησης των επιθυμιών. Πρόκειται για τις επιθυμίες, που η μάζα αναδεικνύει ως αξίες. Ζουν και αγωνίζονται για να αυξήσουν το «Έχειν» τους. Οι δραστηριότητές τους μια μόνο πρόθεση – και κατεύθυνση - γνωρίζουν∙ την κίνηση συγκέντρωσης, την κεντρομόλο κίνηση. Πώς θα κερδίσουμε, πώς θα πάρουμε, πώς θα αποκτήσουμε, πώς θα αυξήσουμε την ποσότητα αυτών που ήδη έχουμε. Και όταν μπορέσουν: πώς θα αρπάξουμε, πώς θα κλέψουμε. Ακόμα και ο Έρωτας, η μεγάλη ελπίδα αντιστροφής αυτής της κεντρομόλου κίνησης για συγκέντρωση αποκτημάτων, η πρώτη ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος για να αρχίσει να δίνει, να μοιράζεται και όχι μόνο να παίρνει, ακόμα κι αυτός ο θεόσταλτος μηχανισμός πνευματικής λύτρωσης στις πιο πολλές περιπτώσεις κατέληξε να αποτελεί διαδικασία απόκτησης και μέσον άσκησης εξουσίας∙ θλιβερή παρωδία.

21ος αιώνας μ.Χ. και οι εξοπλισμοί και οι πόλεμοι συνεχίζονται. Και όταν πέφτει μια βόμβα, δεν δολοφονούνται μόνο άνθρωποι, αλλά και πλάσματα όλων των άλλων βασιλείων, όπως και όταν ξεσπά μια καταιγίδα, δεν πίνει μόνο το χώμα, αλλά και η θάλασσα, δεν τρέχει να προστατευθεί μόνο ο άνθρωπος, αλλά και τα πουλιά του ουρανού.
Ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος ανθεί. Οι πολιτικές εξουσίες, το βλέπουμε και το αισθανόμαστε, χειραγωγούνται από εκείνους, που έχουν τη δύναμη του χρήματος.
Το εμπόριο των ναρκωτικών και των όπλων χρησιμοποιούνται για τον πλουτισμό και τη δύναμη επιβολής.
Η δουλεία εξακολουθεί όσο δεν ήταν ποτέ. Ο φτωχός, ο άνεργος, ο μετανάστης, η γυναίκα και το παιδί παραμένουν «αντικείμενα» εκμετάλλευσης.
Η πείνα, οι αρρώστιες, η ανεργία και η στέρηση της μόρφωσης αποτελούν τα μέσα, για να ελέγχουν τους ανθρώπους οι εξουσίες. Άμεσο αναμενόμενο προϊόν η βία, που και αυτήν την εκμεταλλεύεται η «εξουσία» για να επιβληθεί πλέον ολοκληρωτικά.
Και ο φόβος! Ο φόβος που ενσπείρει στα άτομα η «εξουσία» κρύβοντας ή διαστρέφοντας την πραγματικότητα σε μια άριστη συνεργασία με τους επιχειρηματίες των μέσων ενημέρωσης της μάζας. Φόβος, ανεργία και χαμηλή ποιότητα γενικής - ανθρωπιστικής παιδείας, αυτή που προσφέρει η «εξουσία» στους πολίτες, είναι τα όπλα της εναντίον των ατόμων, που τείνουν να ξεφύγουν από το ζυγό της.
Πολιτική και θρησκευτική εξουσία οι πλέον απάνθρωποι δυνάστες του ανθρώπου.

Η εποχή μας έφερε στην ελληνική, κυρίως, κοινωνία ως κυρίαρχο θέμα την τρέχουσα οικονομική κρίση.
Οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης της μάζας φροντίζουν, σε ένα κρεσέντο ανακοινώσεων να παρασύρουν το ενδιαφέρον προς την κατεύθυνση της ανησυχίας και του φόβου. Συνεργάτης τους και η ακραία συνωμοσιολογία. Και όταν ήρθε το αποκορύφωμα της κρίσης, οι πιο πολλοί πολίτες βρέθηκαν στα πρόθυρα του πανικού και της εγκατεστημένης ανασφάλειας για το παρόν και το μέλλον τους.
Ποτέ οι νεοέλληνες δε βρέθηκαν σε γεγονότα τόσο αμφιλεγόμενα. Όλοι γνώριζαν για την κακο-διαχείριση της οικονομίας∙ ήταν το διαρκές έγκλημα. Αλλά ψήφιζαν τους πολιτικάντηδες ελπίζοντας, ότι θα υπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον, αυτό που βλακωδώς πιστεύουν σαν συμφέρον τους.
Και τώρα όλοι πανικοβάλλονται από τη διασπειρόμενη αβεβαιότητα του αύριο. Η αβεβαιότητα και ο φόβος που τη συνοδεύει έχει καταλάβει εκείνους που είναι κιόλας φτωχοί, όπως και όσους διαθέτουν πλούτο, αλλά νοιώθουν φτωχοί. Μαζί με αυτούς και εκείνοι που έχουν συνηθίσει να νέμονται την εξουσία και τα οφέλη της, μιας και φοβούνται, ότι μπορεί να μην έχουν στο μέλλον μεγάλες ευκαιρίες παράνομου πλουτισμού.
Είχαν ξεχάσει, ότι το να θησαυρίζεις θησαυρούς επί της γης ακολουθιέται από τον αφανισμό τους. Ρύπαναν τον πλανήτη και είναι καταδικασμένοι να ζουν στα σκοροφαγωμένα τους πλούτη. Ούτε καν τα παιδιά τέτοιων πατεράδων δεν θα προλάβουν να φύγουν από τον πλανήτη, πριν οσμιστούν τη σήψη του άδικου πλουτισμού.
Αυτά είναι τα μαύρα σύννεφα, τα οποία έχουν πυκνώσει τον τελευταίο μισό αιώνα πάνω από τα χωριά και ιδίως πάνω από τις πόλεις του πλανήτη μας.
Πόλεις τεράστιες, απάνθρωπες, εκπορνευμένες, άγριες, με τους ναούς του χρυσού και τους έρποντες ανθρώπους-τρωκτικά.
Εικόνα πλήρους απαισιοδοξίας.

Ας αλλάξουμε, τώρα, συχνότητα επαφής για να δούμε και την άλλη όψη.
Όσοι έχουμε διατηρήσει τη διαρκή καρδιακή σχέση με τον πνευματικό μας εαυτό, όσοι κρατήσαμε ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο, τον μόνο αληθινό και άφθαρτο, βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να εμφανίζονται, όλο και πιο πολλά αισιόδοξα μηνύματα.
Και είναι αισιόδοξα τα μηνύματα ιδωμένα, μάλιστα, από δυο πλευρές.

Η μια πλευρά είναι η βεβαιότητα, ότι κάθε κρίση στην ανθρωπότητα αποτελεί τη μεγάλη της ευκαιρία να «καταλάβει» και να «αλλάξει». Κρίσεις όπως ένας πόλεμος, όπως θανατηφόρες επιδημίες, όπως φυσικές καταστροφές, μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για ατομικά και συλλογικά μαθήματα. Να καταλάβουν, πρώτα, τις αιτίες που προκαλούν τις κρίσεις και να συναισθανθούν την προσωπική ή τη συλλογική ευθύνη, που έχει ο κάθε άνθρωπος κατά το ποσοστό συμμετοχής του στην παραγωγή των κρίσεων.
Ξέρουμε ότι αιτία των πολλών φυσικών - και όχι μόνο κοινωνικών - δεινών, είναι ο άνθρωπος, ο «άρρωστος» άνθρωπος. Και πρέπει το σύνολο των ανθρώπων να κατανοήσει, ότι το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων της ανθρωπότητας δεν μπορεί να λυθεί, αν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν, ότι τα άτομα ασθενούν σοβαρά, έστω κι αν δεν εμφανίζουν κάποια συγκεκριμένα συμπτώματα ασθένειας.
Οι άνθρωποι ασθενούν σοβαρά και δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θα έπρεπε, ή αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν. Εξ’ ου και η ευθύνη του καθενός.
Η ασθένεια της κάθε προσωπικότητας επηρεάζει τον ίδιο τον πλανήτη και εκείνος αντιδρά.

Ειδικά στην οικονομική κρίση, που εμφανίστηκε με τόση επισημότητα στην Ελλάδα, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν οι νεοέλληνες την ευθύνη του καθενός στην εκλογική ανάδειξη της πολιτικής εξουσίας των μεταπολεμικών και ιδίως μετα-πολιτευτικών χρόνων. Και αυτή η ευθύνη αποτυπώνεται στη σιωπηρή ανοχή των πολιτών και πιο εμφαντικά στην ερπητοειδή και γλοιώδη συναναστροφή με τους πολιτικούς και τους ισχυρούς του χρήματος σε κάθε «επίσημη» ευκαιρία. Η ελληνική τηλεόραση έχει δώσει αρκετές εικόνες παρόμοιου ηθικού ξεπεσμού. Όταν ανέφερα κάποτε τη λέξη «αξιοπρέπεια», μου απάντησαν, ότι αυτή η λέξη δεν υπάρχει πια.
Στη συνείδηση της μάζας, συμπλήρωσα εγώ.

Τώρα, λοιπόν, με την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης πολλά πρόσωπα μέσα από τη λογική της μάζας αρχίζουν να αισθάνονται δυσκολίες, δεν μπορούν να εξηγήσουν τις καταστάσεις και δυσανασχετούν.
Και ενώ ζητιέται, ουσιαστικά, η αλλαγή νοοτροπίας, παρατηρούμε, πως οι περισσότεροι δεν θα περάσουν εύκολα στην προσαρμογή και στην εφαρμογή ενός διαφορετικού προγράμματος στη ζωή τους, παρόλο που μια τέτοια αλλαγή θα αποτελέσει την προσωπική τους λύτρωση.
Όμως, τώρα, μέσω των δυσκολιών και των ενοχλήσεων περιμένουμε να ανθίσει η προσωπική επιλογή και το βήμα του καθενός να αρχίσει να ελέγχεται από τη δική του κρίση και τις δικές του αξίες.
Όταν οι αγορασμένες με χρήμα απολαύσεις, αυτές που αποτελούσαν επιλογή των άλλων, των πολλών, επιλογή του παρελθόντος του Εγώ τους θα «ακριβήνουν», η εύκολη απόφαση θα απομακρύνεται και τότε, περιμένουμε, να αρχίσει ο καθένας να κρίνει, να επιλέγει και να αποφασίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, για το παρόν του Εγώ του. Τέτοια βήματα αποτελούν επιστροφή προς την κατεύθυνση συνάντησης με το πνευματικό μας Είναι.

Αυτή η αισιόδοξη θέαση της οικονομική κρίσης, όμως δεν εξελίσσεται πάντοτε προς αλλαγές συνειδητότητας. Γιατί η Ύλη ανθρώπων που δεν έχουν πίστη αρχίζει να αγωνιά. Και όταν η Ύλη αγωνιά εγκλωβίζει την προσωπικότητα σε μια κατάσταση βίωσης του θανάτου. Η αγωνία αυτή αποτελεί μεγάλο φραγμό. Φράζουν πολλοί αγαθοί δρόμοι, πολλές καλές προσφορές.
Και είναι διαφορετικό, να αγωνιά κάποιος για την ύλη που χρειάζεται ο ίδιος και οι δικοί του άνθρωποι, ως μέσον επιβίωσης και άλλο να αγωνιά η Ύλη των ανθρώπων, όταν η αυτή η Ύλη έχει συνταυτιστεί με την ίδια την προσωπικότητά τους, ως υπαρξιακή τους ουσία. Αυτό το δεύτερο αποτελεί συνθήκη θανάτου.
Η ύλη χρειάζεται. Και χρειάζεται σε όλους. Χρειάζεται, όμως, σ’ αυτό τον κόσμο ως μέσον και όχι ως προσωπικότητα.
Αυτός που η Ύλη του, σαν να είναι η ίδια του η ύπαρξη, αγωνιά, τώρα που η ύλη ακριβαίνει, είναι εκείνος που δεν γνωρίζει, εκείνος που δεν πίστεψε και δεν αγάπησε, όσο θα μπορούσε και όσο θα έπρεπε, αγωνιά εκείνος που ελπίζει να ζήσει αιώνια κατά τον τρόπο της τωρινής του ζωής, αγωνιά εκείνος που ζει βυθισμένος μέσα στην ύλη, τη λατρεύει και χτίζει μέσα σ’ αυτήν.
Και πάλι υπάρχει η προσωπική ευθύνη, επειδή επέτρεψαν στον εαυτό τους να πιστέψει πως ο Ουρανός και οι θεοί του δεν μας βλέπουν και δεν μας σκέπτονται.
Η αγωνία της Ύλης είναι για τους δειλούς και για τους άπιστους, είναι για τους λιγόψυχους, γι’ αυτούς που έχουν εγκαταλείψει ή θέλουν να εγκαταλείψουν, το δρόμο της λύσης του δράματος της ψυχής τους.

Η άλλη αισιόδοξη πλευρά, που βλέπουμε στην οικονομική αυτή απόληξη μιας μακρόχρονης κακοδιαχείρησης, είναι οι διάφοροι τρόποι έκφρασης της αγανάκτησης και της οργής των νέων, ιδίως, πολιτών και την τόλμη και την εφευρετικότητα με την οποίαν εκφράζονται.
Από τα δίκτυα του Ιντερνέτ ανασύρει κανείς πολλά αισιόδοξα παραδείγματα, καθώς, μάλιστα, οι γνώμες των πολιτών που αντιδρούν, ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας και ενώνονται με τη φωνή και την αγανάκτηση και άλλων πολιτών.
Επίσης πυκνώνουν τα υγιή «κινήματα» που προωθούν οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες και ιδίως, σε βασικούς τομείς, όπως εκπαίδευση (ποικίλα σεμινάρια πολύπλευρης επιμόρφωσης με επικράτηση της τάσης προς αυτογνωσία, άρα και αυτοσεβασμού, άρα και αυτοδυναμίας), όπως μέθοδοι βιο- και ομοιο-δυναμικής καλλιέργειας, που ακολουθούν μια ορισμένη φιλοσοφική υποδομή αυτοεκτίμησης και τόλμης για αλλαγή, με κύριο μέτρο το σεβασμό του άλλου, είτε αυτός είναι ο άνθρωπος, είτε είναι η φύση, όπως συστήματα οικολογικής διαβίωσης με τεχνικές ανεξαρτοποίησης από τους παρόχους ενέργειας. Σήμερα είναι πολλοί, πλέον, που σκέφτονται σοβαρά την επιστροφή στην ύπαιθρο, για να ζήσουν, είτε ατομικά, είτε κοινοτικά, μια ζωή στα ανθρώπινα μέτρα μακριά από την εξουσία, από τη μάζα και από τη μιζέρια.
Και ένα από τα πιο σημαντικά που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και που ελπίζουμε ότι θα ενταθεί εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης, είναι η βαθμιαία επικράτηση στη συνείδηση των πολιτών των μεθόδων ολιστικής αντιμετώπισης της υγείας των ατόμων και ιδίως η όλο και πιο διαδιδόμενη γνώση του χειρισμού ενεργειακών μεθόδων θεραπείας, όπως και της χρήσης φυτικών παρασκευασμάτων.
Και μαζί με αυτά βλέπουμε ειρηνικές διαδηλώσεις, καταλήψεις με πλούσιες δραστηριότητες σε διάφορες πόλεις και δραστήριες κινητοποιήσεις για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Όλα αυτά αποτελούν ελπιδοφόρες υπερβάσεις της υλιστικής θεώρησης της ζωής, του ανθρώπου και γενικότερα της φύσης.
Όλα αυτά ακολουθούν και αποτελούν προσαρμογή στα μεγάλα μεταφυσικά «ανοίγματα» του καιρού μας, που μόνο από το παρατηρητήρι της καρδιάς είναι ορατά. Και, ακριβώς, γι’ αυτές τις αλλαγές θα επανέλθουμε.