Ο Φόβος

Ο άνθρωπος που ατενίζει τον δεύτερο ουρανό περνά τον πιο δύσκολο αγώνα∙ τον αγώνα της προσωπικής του εξέλιξης, της εξέλιξης της προσωπικότητάς του. Έλεγε ο Δάσκαλός μου, ότι ο άνθρωπος έχει να εκτελέσει τους 12 άθλους του Ηρακλή. Και περιέγραφε σοφά τον καθένα από τους γνωστούς άθλους, παραλληλίζοντάς τους με τα απαραίτητα βήματα κυριαρχίας επί του εαυτού∙ βήματα αυτοελέγχου, πειθαρχίας και εξέλιξης.
Αρχίζει κανείς με τον έλεγχο της οργής. Είναι κατάσταση της προσωπικότητας, που, όμως δαπανά μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Και χωρίς την απαραίτητη ενέργεια δεν προωθείται η εξέλιξη. Είναι ο πρώτος άθλος του αιώνιου Ηρακλή, η νίκη του επί του λέοντα της Νεμέας.
Έτσι πρέπει να προχωρήσει και στις υπόλοιπες ελαττωματικές καταστάσεις με σύστημα κατάλληλων ασκήσεων έχοντας βρει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, έχοντας ισχυροποιήσει την Πίστη του, ενεργοποιήσει την Αγάπη του, και με τη συνδρομή των Αγγέλων που παρευρίσκονται και λειτουργούν μέσα του.
Και όλα καλά∙ και θα προχωρούσαν πιο εύκολα και πιο γρήγορα, αν δεν δήλωνε την παρουσία του μέσα από τους ισχυρισμούς ενός αδύνατου μυαλού, ο Φόβος∙ το βαθύτερο αίτιο ακόμα και της οργής.
O Φόβος!

Ο Φόβος, ο τρομερός αυτός συμπορευτής, εχθρός και σύμμαχος.
Φωλιάζει στα τρίσβαθα του ανθρώπινου όντος και δρα στο συνειδητό και στο ασυνείδητό του.
Ο Φόβος είναι αποτέλεσμα της σύγχυσης που επικρατεί στην ατομική του συνειδητότητα. Επομένως ο πρωταρχικός φόβος δεν προέρχεται από το Νου, αλλά από το Πνεύμα. Εντούτοις είναι ο Νους που έχει κατασκηνώσει στο κέντρο του Φόβου.
Ο άνθρωπος διστάζει, αμφιβάλλει και κάποτε ανακαλύπτει ότι φοβάται.

Και πώς να προχωρήσεις, πώς να εξελιχθείς όταν φοβάσαι;
Πώς να αλλάξεις τη ζωή σου, όταν φοβάσαι;
Πώς να ξεφύγεις από τη συνήθεια, πώς να τολμήσεις, πώς να καινοτομήσεις;
Πώς να ξεφύγεις από το βόλεμά σου, όταν φοβάσαι;
Πώς να ξυπνήσεις από τον εφησυχασμό, πώς να επιχειρήσεις υπερβάσεις;
Πώς να προλάβεις, να σκαρφαλώσεις στο πεφταστέρι, για να χαρείς την αστραπή της ελευθερίας, όταν φοβάσαι;
Πώς να αφήσεις πίσω σου την εμπορικότητά σου και το σουξέ σου και να ξεχυθείς σε πρωτόγνωρες περιπέτειες, όταν φοβάσαι;
Πώς να προσφερθείς, πώς να μοιραστείς, πώς να ερωτευθείς, πώς να ευτυχήσεις όταν φοβάσαι;
Πώς να μετακινηθείς, να αλλάξεις το χώρο σου, να διευρύνεις το χρόνο σου, να πατήσεις στη γη σου και να ανοίξεις φτερά;
Πώς να εισβάλλεις στους επόμενους κόσμους, όταν φοβάσαι;
Πώς να πλουτίσεις με καινούργιες γεύσεις, με καινούργιες μυρωδιές, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, νέες πραγματικότητες, όταν φοβάσαι;
Πώς να εμπιστευτείς τους άλλους, το θεό, τον εαυτό σου, όταν φοβάσαι;
Γιατί, αυτός που φοβάται πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του και Πίστης στο θεό. Και χωρίς αυτά είναι παράλυτος.

Πώς δημιουργείται ο Φόβος;

Το ανθρώπινο πνεύμα ξεκίνησε από την πηγή της θείας του καταγωγής. Και κατά την απομάκρυνσή του από αυτή (η λεγόμενη πτώση) ακολούθησε πολλές διαδοχικές παρεκκλίσεις.
Βυθίστηκε στο Άγνωστο!
Μέσα του λειτουργεί η παρόρμηση της επιστροφής. Αλλά δεν γνωρίζει, ούτε που βρίσκεται, ούτε από πού και πώς θα ξεφύγει από το λαβύρινθο των διαδοχικών παρεκκλίσεων. Και όμως αισθάνεται ότι πρέπει να επιστρέψει!
Οι πολλές παρεκκλίσεις από την αρχική κατεύθυνση δημιούργησαν άλλο δρόμο από τον αρχικό και αυτοί που τον περπατούν, καθώς επιχειρούν την επιστροφή στην Αρχή τους, βιώνουν τους κύκλους της ζωής με τρόπο λιγότερο διαυγή, σημαντικά απροσδιόριστο και με συγκεχυμένες συλλήψεις.
Ο Φόβος, επομένως, σχετίζεται άμεσα με την περιπέτεια επανόδου του Πνεύματος, την οποία έχει αναλάβει η Ψυχή να διεκπεραιώσει.
Πρόκειται, όντως, για περιπέτεια, επειδή οι άνθρωποι της γενιάς της πτώσης ζουν σε ολοένα αυξανόμενη έλλειψη της μίας, της αρχικής πραγματικότητας και επειδή το σύμπαν του Φόβου αποτελεί παρέκκλιση από το σύμπαν του Θεού.
Και επειδή ο Φόβος αποτελεί, σχεδόν, καθολικό φαινόμενο, αναρωτιόμαστε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι κύριες παρεκκλίσεις, που συνέβησαν κατά την κάθοδο του ανθρώπινου πνεύματος στον κόσμο, ώστε να αποτελούν συλλογικές συνθήκες για την ανθρωπότητα.
Η πρώτη συνθήκη, που δημιούργησε το φόβο, ήταν η επανάσταση και η απόσπαση του ανθρώπινου πνεύματος από το επίπεδο της Ενότητας. Τότε χάθηκε η Αυτάρκεια και τότε εγκαταστάθηκε ο νόμος της Ανάγκης. Από τότε ο ένας άνθρωπος, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του χρειαζόταν, πλέον, τον άλλο και συγχρόνως και ο ίδιος ήταν απαραίτητος για τον άλλον∙ και φοβήθηκε.

Μετά άρχισε το κατέβασμα. Κατέβαινε ο άνθρωπος∙ κατέβαινε και ξεμάκρυνε. Λιγότερο το φως, πιο πολύ το κρύο και η μοναξιά. Ποιο πολλές οι ανάγκες και οι εξαρτήσεις.

Η επόμενη, η δεύτερη συνθήκη, ήταν ο διαχωρισμός των δύο Αρχών. Συνέβη πρώτα στο πνευματικό ολοκλήρωμα (ερμαφρόδιτο) του Ανθρώπου και μετά επεκτάθηκε και στους κατώτερους φορείς. Έτσι ο άνθρωπος βρέθηκε στην κατάσταση της εξωτερικής – σωματικής - μονομέρειας. Ή Άντρας, ή Γυναίκα.
Γι’ αυτό στις ανάγκες για την εξέλιξη του πνεύματος προστέθηκε και η ανάγκη βιολογικής επιβίωσης του είδους.
Εξαιτίας αυτών των αλλαγών εμφανίστηκαν οι ανάλογες ψυχικές επιπτώσεις που γίνονται πιο διακριτές κατά τη διαδικασία επανασύστασης του ερμαφρόδιτου, του εσωτερικού ζεύγους.
Γιατί ζώντας σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικής σχέσης των ατόμων η εξωτερική μονομέρεια απλώθηκε και σε εσωτερικό διχασμό.
Ή Νους, ή Ψυχή.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η Ψυχή - Θηλυκιά αρχή - υποχρεώνεται από την εκπαίδευση που λαμβάνει στην πατριαρχική (ανδροκρατούμενη) κοινωνία, να υπακούει στο Νου και να αφήνει να απαλλοτριωθούν τα δικαιώματά της. Γιατί αλλιώς θα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο∙ έξω, μεν, με την αυθαιρεσία του επηρμένου αρσενικού, ενώ μέσα με την ολοκληρωτική επικράτηση του μυαλού. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, με την ολοκληρωτική επικράτηση του αριστερού ημισφαιρίου του ανθρώπινου μυαλού, όπως μια καινούργια φίλη μου έδειξε πρόσφατα.
Δεν περπατούν πια θεοί στη Γη∙ θάμπωσε και η ανθρώπινη εικόνα. Η λήθη συμπλήρωσε τη δυστυχία και χάθηκαν τα χνάρια.

Κατά μία εσωτερική παράδοση υπάρχει και τρίτη άνομη συνθήκη που επιβάρυνε την απόκλιση και δυσκολεύει την αποκατάσταση. Οι επαναστατήσαντες πρόγονοι του ανθρώπου εμπνεόταν από την άρρενα αρχή τους, τη διεισδυτική. Προκειμένου, δε, να διασπάσουν την ενότητα του επιπέδου της θείας κατοικίας τους και να αποσπαστούν, εγκατέλειψαν τις «γυναίκες» τους, δηλαδή τη θήλεια αρχή, που από τη φύση της είναι ενωτική, περικαλύπτει το ζεύγος και προστατεύει την οικογένεια.

Αυτή, η τρίτη συλλογική συνθήκη, όχι μόνο διευκόλυνε την επανάσταση και την απομάκρυνση του Ανθρώπου από το επίπεδο της ενότητας και της πληρότητας, αλλά επιδείνωσε το Φόβο, επειδή η θηλυκιά φύση, που ανακαλύπτει τον ορθό προσανατολισμό και αποτολμά την επιχείρηση επαναφοράς και επανόδου, δεν βρίσκεται μέσα στη συγκρότηση των αρσενικών επαναστατών.
Αυτή η ακρωτηριαστική κατάσταση μετέφερε στην ανθρωπότητα την υπάρχουσα, ήδη, στο Σύμπαν απροσδιοριστία.

Έκτοτε, έχει χαθεί το προϊόν ένωσης της Αγάπης και της Βούλησης, έλειψε, δηλαδή η απαραίτητη Διαύγεια και η δημιουργική δραστηριότητα. Ο ετεροειδής ή ανομοιογενής ανθρώπινος Νους παρουσιάζει συγκεχυμένες συλλήψεις. Και αυτές οι συγκεχυμένες συλλήψεις, καταπώς ενώνονται για να σχηματισθεί ο όποιος κόσμος, για να χαραχτεί ο όποιος δρόμος, παράγουν και συντηρούν το Φόβο.
Άρα, ο Φόβος είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης Διαύγειας, επειδή αλλοιώθηκε, δηλαδή μεταλλάχθηκε η ανθρώπινη Ουσία.

Σκοπός του Φόβου είναι να μη διαταραχτεί η ούτως ή αλλιώς αντεστραμμένη κατεύθυνση του ανθρώπου. Δηλαδή, ο Φόβος φρουρεί τις κηλίδες αδυναμίας του ανθρώπου, κηλίδες που βρίσκονται είτε στην προσωπικότητα, είτε στην ψυχή. Παίρνει, με άλλα λόγια, μόνιμη στάση άμυνας εναντίον κάθε προσπάθειας εξέλιξης.

Και τα καταφέρνει σ’ αυτό τον αρνητικό ρόλο του, γιατί ο Φόβος στον άνθρωπο ενεργεί με διπλό τρόπο∙ αφενός αντιστέκεται στη δράση της Αγάπης και αφετέρου δρα συρρικνώνοντας την Πίστη του ατόμου.

Όταν λέμε, ότι συρρικνώνει την Πίστη εννοούμε, ότι απομονώνει το Διανοητικό εγώ της παρούσας ενσάρκωσης από το μόνιμο Εγώ, το Πνευματικό.
Δηλαδή, δεν επιτρέπει την έγκαιρη συνάντηση του Νου με το Πνεύμα και, επομένως, εμποδίζει την αρμονική – συνεργασιακή – μεταξύ τους σχέση, που αποτελεί την προϋπόθεση εξέλιξης. Γιατί Πίστη, ως συνάντηση παρούσας προσωπικότητας και Πνεύματος, σημαίνει Γνώση. Και Γνώση σημαίνει έξοδο από το κράτος του Φόβου, σημαίνει ελευθερία, σημαίνει επάνοδο.
Παράλληλα διαστρέφει την Κρίση, η οποία μαζί με την Αγάπη αποτελεί απαραίτητο όρο ορθής κατεύθυνσης ατόμου και, σε επέκταση, ανθρωπότητας.
Από την άλλη αντιστέκεται στην παρουσία της πνευματικής Αγάπης, η οποία θα οδηγούσε στην έκφραση της Βούλησης.
Αντιστέκεται στη δράση και στη διάχυση της Αγάπης.
Αυτή η Αγάπη πρώτα-πρώτα θα λειτουργήσει μέσα στον άνθρωπο ως ενοποιητικό στοιχείο.
Στο Πνεύμα συνδέει τα στοιχεία της συνειδητότητας και ισορροπεί τη Συνείδηση ενώνοντας το προϊόν της Νόησης με το προϊόν του Αισθήματος. Συγκροτεί τις συλλήψεις. Καθιστά αγνή τη Νόηση, γι’ αυτό αποτελεί συντελεστή Διαύγειας. Επομένως βελτιώνει την ικανότητα της επιλογής, εγκαθιστά την αντίληψη της δικαιοσύνης μέσα μας, αυξάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σταθεροποιεί τη μνήμη και οξύνει τη διορατικότητα του ατόμου.
Στην Ψυχή δημιουργεί μορφές, που προετοιμάζουν το μέλλον.
Στον υλικό φορέα διαιωνίζει το είδος.

Έπειτα, ο Φόβος αντιστέκεται στην Αγάπη εμποδίζοντάς την να δράσει και εκτός του ατόμου, όπου, όταν εκδηλωθεί, εγκαθιστά την αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται το μυστικό της εξέλιξης της ανθρωπότητας και ο μηχανισμός σωτηρίας, τον οποίον κινητοποίησε με την έλευσή του ο Χριστός.
Η Αγάπη διώχνει το φόβο - «…έξω βάλλει το φόβο…» - και εξελίσσει ατομικά τον άνθρωπο και την κοινωνία των ανθρώπων στο σύνολο.
Αρκεί να της δοθεί ο «χώρος» που απαιτείται μέσα και έξω, ώστε να λειτουργήσουν ορθά τα κοινωνικά ζεύγη και να προετοιμαστεί η εσωτερική ολοκλήρωση του ανθρώπου δια του Ιερού γάμου μεταξύ της Καρδιάς και του Νου.
Είναι, δε, προφανές ότι αναφερόμαστε στην Πνευματική Αγάπη, τη Θεία, την αλτρουιστική και όχι στην αγάπη του εγωιστικού εγώ, την κτητική, την αγάπη του «έχειν» και του «φαίνεσθαι».

Τώρα, μπορούμε με σχετικά απλή παρατήρηση και χωρίς να εισβάλουμε στο βάθος του όντος, να παρακολουθήσουμε σε ποιον από τους φορείς, ή οχήματα του Πνευματικού μας πυρήνα προβάλλεται ο Φόβος. Το επίπεδο της προβολής εξαρτάται από φαινομενικές συγκυρίες της ζωής, άριστα, όμως, υπολογισμένες, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν ως εκλυτικά αίτια. Έτσι μπορούμε να ξεχωρίσουμε στους ανθρώπους τρία επίπεδα φόβου.

Είναι ο Διανοητικός φόβος. Εγκαθίσταται σε εύθραυστο νευρικό σύστημα που, όπως πιστεύει, δεν βρήκε την κατανόηση που του οφειλόταν από το περιβάλλον του και έχασε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μια εκπαίδευση χωρίς κατανόηση, με αυταρχισμό, μπορεί να δημιουργήσει γενιές ολόκληρες με έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό. Είναι φόβος που έχει πιο πολύ σχέση με τον κίνδυνο της ζωής. Το άτομο χαρακτηρίζεται από τάση κατοχής, κτητικότητας και προσκολλήσεων. Υπάρχει ο φόβος μην αναγκαστεί να μοιραστεί με άλλους το κατεχόμενο. Αυτή η μορφή φόβου είτε προέρχεται από τον Εγωισμό μας, είτε οφείλεται σε κάποιο παιδικό δυσάρεστο μάθημα, σε μια κακή εμπειρία, την οποία δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να κατανοήσει, έστω και αν η συνειδητότητά του ξεπερνά τον μέσο όρο.
Συχνά υπάρχει αμφιβολία εντός του ανθρώπου για τη θεία πραγματικότητα. Συρρίκνωση της Πίστης, που μεγεθύνει τα βάρη.


Είναι, έπειτα ο Ψυχικός φόβος. Συνήθως οφείλεται σε έντονο αποτύπωμα μιας οδυνηρής εμπειρίας της ψυχής. Παράγει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας με πολύ αρνητικές δυνατότητες σχέσεων, που αναστέλλουν σοβαρά την εξέλιξη του ατόμου. Συνήθως, όταν υπάρχει κατάσταση έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό, το άτομο μοιάζει να είναι διαιρεμένο στα δυο και αυτός ο διχασμός για πολλές περιπτώσεις επιτρέπει στο Νου τις πρωτοβουλίες και μπορεί αυτή η ασθένεια της προσωπικότητας να οδηγήσει από πλευράς εξέλιξης στην πλήρη απώλεια της συγκεκριμένης ενσάρκωσης.

Ο Πνευματικός φόβος, τέλος, μπορεί να οφείλεται σε αίτια που συνέβησαν εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως και σε πρόσφατες, αλλά ομιχλώδεις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Είναι κατεξοχήν ο φόβος του αγνώστου. Τις περισσότερες φορές είναι ο φόβος ότι δεν θα τελειώσουμε αυτό που οφείλουμε να κάνουμε κατά την παρούσα μας ενσάρκωσης. Είναι πιο λεπτός φόβος από τους άλλους. Εντούτοις είναι συχνά θετικός, δηλαδή μπορεί να αποβεί κίνητρο βελτίωσης.

Εύλογα ρωτάει κανείς: πώς θα βρούμε το μονοπάτι του γυρισμού; Πώς θα κλείσουμε τον κύκλο που κάποτε ξεκινήσαμε;
Μόνο η Ψυχή μιλάει ακόμα για το από πού και προς πού. Μόνο αυτή, η άγια όψη του ανθρώπου, αν προσέξεις τη φωνή της, μιλάει για το μετά. Η ψυχή και οι νεράϊδες, η Ψυχή και η Φύση.

Χρειάζεται να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και πρώτα-πρώτα με το να αποδεχτούμε και να ομολογήσουμε το Φόβο. Και έπειτα να δεχτούμε ότι δεν ξεπερνιέται ο Φόβος. Ξεπερνιούνται οι φόβοι του κάθε ανθρώπου. Αντίπαλοί μας είναι οι φόβοι μας, ή οι φοβίες μας, όπως αλλιώς λέγονται.
Και έπειτα θα χρειαστεί να υπερβούμε την ύπαρξή μας, για να κερδίσουμε την ελευθερία μας.

Με άλλα λόγια πρέπει να επαναπροσδιορίσει ο άνθρωπος τη θέση του. Να βρει τη δύναμη της βούλησης να γίνουν οι σκέψεις του και οι πράξεις του αγαθές και αληθινές.
Το δύσκολο είναι να βρει και να βιώσει την ουσία της Αγάπης μέσα του. Και είναι δύσκολο, γιατί ο Φόβος αντιστέκεται στην Αγάπη, όπως και μέσω του μυαλού αντιστέκεται στην απαραίτητη Αλλαγή.
Ποια θα πρέπει να είναι η αλλαγή, που θα του παραχωρήσει την Ουσία της Αγάπης μέσα του, ώστε να βγάλει έξω το Φόβο;
Οφείλει να πάψει να είναι «ενάρετος» στο σύμπαν του φόβου, όπου μέχρι τώρα ζει.
Είπαμε πριν, ότι ο άνθρωπος ζει στο σύμπαν του φόβου εξαιτίας κάποιων συνθηκών του παρελθόντος, όπως και της παρούσης ζωής. Και κάτω από τη φανερή, ή υποσυνείδητη, μέχρι και ασυνείδητη απειλή του Φόβου ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα τους νόμους και τους κανόνες και τις επιταγές αυτού του σύμπαντος.
Έ, λοιπόν. Τώρα θα γίνει «αμαρτωλός»!
Θα αρχίσει να μην ακούει και να μην υπακούει στην ηθική και τη λογική αυτού του σύμπαντος του φόβου, της κινδυνολογίας και της επικρεμάμενης απειλής.

Το αντέχεις; Δραπετεύεις από το σύμπαν του φόβου, όσο τα φτερά σου ακόμα ξεδιπλώνονται και πολιτογραφείσαι στον κόσμο της Αλήθειας και χαίρεσαι την ελευθερία της απεραντοσύνης, που τη δικαιούσαι.
Δεν το αντέχεις; Δεν το τολμάς; Θρονιάσου στον κόσμο της ψευδαίσθησης, βολέψου με κάποιο ψευτοδάσκαλο και ζήσε ανάμεσα στο θυμό και στην κατάθλιψη τη μικρότητα του τίποτα.