το ανθρώπινο ζεύγος

Στην εξέλιξη του Σύμπαντος πρωτοστατούν δύο κύριοι Νόμοι: ο νόμος του Κύκλου (απομακρύνομαι και επιστρέφω) και ο νόμος των Αναλογιών (είτε μεταξύ Άνω και Κάτω, είτε ως Μικρόκοσμος - Μακρόκοσμος).

Σύμφωνα με τους νόμους αυτούς ο άνθρωπος στη σύνθεσή του ομοίαζε με το Δημιουργό του: αποτελούσε το «καθομοίωσιν».

Εφόσον, όμως, αργότερα «εξελισσόμενος» χάνει το «καθομοίωσιν», θα πρέπει να ακολουθήσει μία διαδρομή (τόξο της επανόδου), προκειμένου να επανακτήσει την αρχετυπική του φύση. Σ’ αυτή τη διαδρομή της «εισέλιξης» θα τον οδηγήσουν κατ’ ανάδρομη φορά οι φάσεις (μνήμες) απομάκρυνσής του από την πνευματική εστία.

Συμβολικά, λοιπόν και αριθμοσοφικά από όλους τους Δασκάλους, όλες τις θρησκείες και όλες τις Αποκαλυπτικές διδασκαλίες αποδίδεται στο Δημιουργό του Σύμπαντος ο αριθμός ΕΝΑ.

Επίσης, σε όλες τις μεγάλες παραδόσεις, Του προσδίδεται Τριαδικό πρόσωπο.

Την Τριάδα συνθέτουν το ΕΝΑ και οι Δύο ΟΨΕΙΣ, με τις οποίες ο Δημιουργός εκφράζεται και δημιουργεί. Η μία από τις όψεις γεννάει Ατομικές συνειδήσεις. Η άλλη συνθέτει τα πάντα σε μία αιώνια Ενότητα.

Οι Δάσκαλοι της εσωτερικής χριστιανικής παράδοσης στην πρώτη όψη βλέπουν τη Λογοϊκή γραμμή, από την οποία προέρχονται και τα ανθρώπινα πνεύματα, ενώ στη δεύτερη, τη γραμμή της Μεγάλης Μάνας, που ονομάζεται και ΑγιοΠνευματική γραμμή, βλέπουν τις δυνάμεις από τις οποίες πλάθεται ολόκληρο το υπόλοιπο σύμπαν.

Βάσει της αναλογικής σχέσης, που υπάρχει ανάμεσα σε μικρόκοσμο και μακρόκοσμο και ο άνθρωπος κατέχει δύο όψεις έκφρασης: το Συν-αίσθημα και τη Διάνοια, ή αλλιώς, την Καρδιά και το Μυαλό.

Το Μυαλό ερευνά και αναλύει τα φαινόμενα, μελετάει τις εμπειρίες, ασκεί κριτική και αποκτά τη Γνώση∙ επιπλέον διαμορφώνει τις επιθυμίες. Η Καρδιά μεταφέρει και εκφράζει το Λόγο του Πνεύματος και τη Βούλησή του∙ και από την αποκτημένη γνώση συνθέτει τα στοιχεία της Συνειδητότητας.

Μαζί οι δυο όψεις σε σχέση ένωσης και συνεργασίας αναπαράγουν το «Ένα» του ανθρώπου, το Εγώ∙ δηλαδή την αυτό-επιγνωσιακή Συνείδηση του Είμαι. Και κλείνει, τότε, ο κύκλος της προσωπικής εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.

Αυτές οι δύο όψεις, που είναι ξεχωριστές στο σημερινό άνθρωπο, στην αρχή της ιστορίας του συνιστούσαν το Ένα του. Και προκειμένου να φτάσει ο αρχάνθρωπος, στην τέλεια αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση, στην πλήρη συνείδηση τη φύσης του και – παράλληλα - στη γνώση του Δημιουργού του και τότε να έχει ολοκληρώσει την εξέλιξή του (ισο-θέωση), έπρεπε οι δύο αυτές όψεις να ξεχωρίσουν και εμφανίζονται τα δύο φύλα. Γιατί αποτελεί φιλοσοφικό αξίωμα, το ότι κάθε μονάδα προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό της πρέπει να αποτελέσει δυάδα με κάποια άλλη μονάδα ισότιμη και αντίθετη.

Δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, χωρίς το καθένα άτομο να λειτουργήσει ως ζεύγος με ένα άλλο άτομο.

Από εκεί αρχίζει η αλληλο- επίδραση των ατόμων ως ζεύγος. Μέσω του ζεύγους αλληλο-γνωρίζονται και αλληλο-συνειδητοποιούνται. Τότε το κάθε άτομο ασχέτως φύλου έχει τη δυνατότητα να επανασυστήσει μέσα του τη μία αρχική και πλήρη ενιαία Μονάδα.

Θεωρητικά θα μπορούσε ο κάθε άνθρωπος να κλείσει τον κύκλο της εξέλιξής του, εφόσον θα λειτουργούσε το ζεύγος μέσα του, μεταξύ της Καρδιάς και του Νου, χωρίς να χρειαστεί τη συνθήκη του κοινωνικού Ζεύγους.

Και έτσι θα γινόταν, αν δεν είχε συμβεί στην ιστορία του ανθρώπου τη Γης μια σοβαρή απόκλιση από την εσωτερική ισορροπία, η οποία κατέστησε την Καρδιά και το Νου δυο μονάδες άνισες, παράλληλα δε και ενάντιες.

Εξαιτίας αυτής της ανατροπής της φυσικής ισορροπίας, η δημιουργία εσωτερικού ζεύγους αποτελεί στόχο απραγματοποίητο.

Θα πρέπει πρώτα να επανέλθει η υγιής ισότητα στις δυο αντίθετες αρχές και μετά να λειτουργήσει ορθά και αποτελεσματικά το εσωτερικό ζεύγος.

Όμως, γιατί συνέβη αυτή η απόκλιση, που δημιούργησε την ανισότητα μεταξύ των δύο αρχών;

Ας δούμε σε μια - όσο γίνεται σύντομη παρένθεση - το φαινόμενο αυτό στην πορεία της ανθρωπότητας της Γης.

Η παρώθηση επιβίωσης στον κόσμο της χωριστικότητας και οι σκληρές εμπειρίες, μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα, στην οποία βρέθηκε ο άνθρωπος υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει ή να παρακάμπτει τις καθημερινές του δυσκολίες, τον οδήγησαν να αναγνωρίσει στο Νου την αρμοδιότητα για την επίλυση των καθημερινών του δυσκολιών και αναγκών και σιγά – σιγά να του παραχωρήσει και την προτεραιότητα των επιλογών. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου υπερτράφηκε και παρέσυρε την προσωπικότητα προς την κατεύθυνση των υλικών ενδιαφερόντων και επιδιώξεων. Το συμφέρον του ανθρώπου, πλέον, συνδέθηκε με την ποσότητα.

Οι λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου ατόνησαν και ο λόγος της Καρδιάς δεν βρίσκει απήχηση, ούτε θέση στον καθημερινό προγραμματισμό.

Ο «Άντρας» μέσα στον κάθε άνθρωπο πήρε τον έλεγχο. Η Λογική, που διαμορφωνόταν από τα εξωτερικά ερεθίσματα, πρωτοστατεί και η Αγάπη με τις θηλυκές αξίες – ως εκτός «λογικής» - δεν έχει, πλέον, θέση στη σύνθεση της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Στο εξής θα αποφάσιζε ο Νους. Απλώς η Καρδιά θα έντυνε με συναίσθημα, δηλαδή με ενέργεια, κάθε επιλογή του Νου, προκειμένου να υλοποιηθεί. Αλλά ο Νους στηρίζει τη Γη, δε στηρίζει τον Ουρανό.

Σ’ αυτή τη διαδρομή παρασύρθηκαν όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το εξωτερικό τους φύλο.

Η Γυναικεία, όμως, «μηχανή» έχει μια δεδομένη ανωτερότητα κατασκευής, προορισμένη να γίνεται αγωγός ανώτερων πνευματικών όντων, «δοχείο» θεών.

Όμως ο Λόγος αυτών των θεών δεν ταίριαζε με τη λογική του μυαλού των ανθρώπων και σιγά – σιγά έγινε το χειρότερο. Η Γυναίκα, φυσικός εκφραστής της Αγάπης και της Ενότητας, έχασε τη δύναμη του ρόλου της και την ενεργό συμμετοχή στη δομή της κοινωνίας.

Εγκαθίσταται, ως εκ τούτου, η πατριαρχική κοινωνία∙ η κοινωνία της διεκδίκησης και της εναντίωσης.

Η Γυναίκα βρέθηκε κάτω από την πίεση μιας κοινωνίας, που τους βασικούς της κανόνες, τις αρχές και τους νόμους, τους καθιερώνουν και τους χειρίζονται οι άντρες, αλλά και την εκπαίδευση των επόμενων γενιών πάλι η ανδροκρατούμενη λογική την προσδιορίζει μαζί με την προτεραιότητα μεταβίβασης ακόμα και του ονόματός τους.

Μια λογική - και θα το ξαναπούμε – που το ανδροκρατούμενο θρησκευτικό ιερατείο την πέρασε και στα θρησκευτικά δόγματα. Το σημερινό παράδειγμα του ελληνικού κράτους, όπου οι πολίτες μιας χώρας υποφέρουν, ενώ το θρησκευτικό ιερατείο κρατάει την περιουσία του κλειδωμένη με την ανοχή της αδύναμης πολιτικής εξουσίας, η οποία προσβλέπει στα αμοιβαία συμφέροντα πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, δείχνει καθαρά την άνευ ελέους κυριαρχία της αντρικής φύσης και την εκτόπιση της Αγάπης από την ανθρώπινη συλλογιστική.

Και δεν είναι μόνο ότι λείπει από τις ανθρώπινες σχέσεις το έλεος, λείπουν και οι προεκτάσεις της Αγάπης, όπως η συμπάθεια, η εμπιστοσύνη, η δικαιοσύνη, η ευθύτητα, η αρμονία, το κάλλος. Έχουμε μια κοινωνία, όπου τα παιδιά της Αγάπης αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Και σπανίζουν εκείνες, ακριβώς, οι θηλυκές αξίες, οι οποίες θα δώσουν την ώθηση για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου-πνεύματος, την ευημερία, την ευτυχία.

Σε λίγο η Γυναίκα θα αναγνωρίσει και μέσα της την επικρατούσα «ανδρική» λογική. Και τότε ο Λόγος της Καρδιάς και η ακρίβεια της Διαίσθησης θα θεωρηθούν ντροπή και μειονέκτημα της γυναίκας.

Ακόμα και στις μέρες μας, το συναντήσαμε, οι γιαγιάδες και πολλές, ακόμα, σημερινές μάνες είναι αυτές που συντηρούν έναν ακατανόητο, αλλά και εγκληματικό ρατσισμό ως προς το ίδιο τους το φύλο. Τις βλέπεις να συμπεριφέρονται απέναντι στα μικρά κοριτσάκια σαν να πρόκειται για υποδεέστερα όντα.

Επομένως η γυναικεία φύση μέσα στον κάθε άνθρωπο υποτιμήθηκε και ο λόγος της Καρδιάς έφτασε να αγνοείται.

Όμως η γυναίκα διατηρεί τη δική της φυσική συμμετοχή στο μυστήριο του έρωτα και κατέχει το προνόμιο της μητρότητας. Σ’ αυτές τις δυο «μυστικές τελετουργίες» η γυναίκα έχει τη δυνατότητα να βρίσκει στα κατάβαθα της ψυχής της και του κορμιού της τη γυναικεία φύση του θεού.

Και, καθώς βοηθιέται από την ανωτερότητα κατασκευής της γυναικείας μηχανής, έχει, άρα, η γυναίκα πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες και ευκαιρίες και προϋποθέσεις να ανιχνεύσει μέσα της και να αναδείξει την Αγάπη μιας θειο-ανθρώπινης φύσης.

Για να αποκατασταθεί η ισότητα, ο αλληλοσεβασμός και η συνεργασία των δύο αρχών μέσα στον κάθε άνθρωπο χρειάζεται, πιο πριν, να συσταθεί και να λειτουργήσει ένα υγιές, άρα ιδανικό κοινωνικό ζεύγος, στο οποίο θα υπάρχει από την αρχή, ή θα αναπτυχθεί στην αμέσως επόμενη περίοδο η ισότιμη σχέση αναγνώρισης και συμμετοχής και των δύο Αρχών σε όλα τα επίπεδα.

Ο Σαιντ Μαρτέν λέει σχετικά: «…αν το ανθρώπινο γένος γνώριζε τι σημασία έχει ο γάμος, θα αισθανόταν συγχρόνως εξαιρετική αγαλλίαση και τρόμο απερίγραπτο∙ διότι δια του γάμου μπορούν οι άνθρωποι να ανακτήσουν τη θέωση ή να καταλήξουν στην ολοκληρωτική απώλεια….»

Τι μένει, επομένως;

Να συναντήσει ο άνθρωπος την Αγάπη με τη σφοδρότητα του Έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου. Του Έρωτα, που θα πάρει από το χέρι τον μισό, τον ελλιπή άνθρωπο και σιγά – σιγά θα τον οδηγήσει να αντικριστεί κατά πρόσωπο με την Αγάπη, όταν, πια, δε θα τη φοβάται.

Η Αγάπη είναι η μεγάλη αλλαγή στον άνθρωπο. Και κάθε αλλαγή ο ανθρώπινος Νους τη φοβάται και διστάζει να συναινέσει στα βήματα που χρειάζονται για τις όποιες αλλαγές.

Ο Έρωτας παίρνει την προτεραιότητα από το Νου και την ξαναδίνει στην Καρδιά.

Η Καρδιά δε φοβάται. Γι’ αυτό είναι έτοιμη την κάθε στιγμή να αντιστρέψει την εγωκεντρική κεντρομόλο κίνηση του Νου, που θέλει όλα δικά του, σε κίνηση φυγόκεντρη μοιράσματος και ανταλλαγής.

Όπως, επίσης, η Καρδιά δεν φοβάται να ακολουθήσει τη διαίσθηση και να ζήσει την πλούσια ζωή του συναισθήματος.

Έτσι, η Καρδιά αναλαμβάνει με τη γλυκύτητα του Έρωτα να φέρει στην προσωπικότητα την πληρότητα και το αίσθημα της ολοκλήρωσης. Ο Ουρανός αρχίζει να ανοίγει την πόρτα. Και από στιγμή σε στιγμή, από αγκαλιά σε αγκαλιά, από χάδι σε χάδι, από χαμόγελο σε χαμόγελο, από φροντίδα σε φροντίδα αυτός ο «παράδεισος» παίρνει μορφή και πρόσωπο.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που θα αρμοστούν για να σχηματίσουν τη σκάλα από τη γη στον ουρανό;

Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου Έρωτα:

Και ποιες οι συνειδητοποιήσεις που έρχονται από μια τέτοια Αγάπη;

Τέτοια ζευγάρια ούτε έχουν δώσει συνεντεύξεις, ούτε έχουν γίνει αντικείμενα στατιστικών καταμετρήσεων. Ούτε έχουν γραφτεί βιβλία γι’ αυτά τα ζεύγη των ψυχών. Καμιά φαντασία συγγραφέα δεν επαρκεί να τις περιγράψει.

Πώς να περιγράψεις την ώρα της αρπαγής, το στροβίλισμα σε πεδία υπερσυνείδητης λαμπρότητας. Και ποια γλώσσα μπορεί να βάλει σε λέξεις, να αρμόσει φράσεις περιγραφής απερίγραπτης διαστολής του χρόνου και της συνειδητότητας;

Και είναι φυσικό να μην υπάρχει περιγραφή για τον εξής λόγο:

Οι άνθρωποι θεωρούν, πως εκείνο που μπορεί να περιμένει κάποιος να συμβεί στις μεγάλες αγάπες, είναι η εκπλήρωση των «ονείρων», η υλοποίηση των «ελπίδων».

Ο Παύλος αναφερόμενος σχετικά περιγράφει τους υπερσυνείδητους κόσμους, τους κόσμους της πίστης, ορίζοντάς τους ως «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων».

Όχι! Η βιωματική μέθεξη (πίστη) στην υπερ-συνείδητη πραγματικότητα, είναι πέραν των δυνατοτήτων του ατόμου να ονειρευτεί, ή να ελπίσει, ή να περιγράψει.

Το πρώτο από τα λίγα, αλλά σημαντικά χαρακτηριστικά τούτων των ζευγαριών είναι, ότι οι νέες συνειδητοποιήσεις τους υπερβαίνουν τα όνειρα και τις ελπίδες και καθετί που είχαν ακούσει, ή διαβάσει. Πρόκειται για βίωση καταστάσεων που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν, ποτέ δεν έλπισαν. Οι ανθρώπινες ελπίδες δεν φτάνουν ποτέ σε καταστάσεις που ο άνθρωπος της Γης δεν έχει προσεγγίσει στο παρελθόν του. Ούτε έχει φτιάξει λέξεις περιγραφής για κάτι που δεν είδε, δεν άκουσε, δεν διάβασε.

Τα όνειρα και οι ελπίδες βρίσκονται σε κόσμο πιο χαμηλό από την πραγματικότητα της μέθεξης. Όταν ένα άτομο επιδιώκει, ονειρεύεται, ή ελπίζει σε κάποια ευτυχία, την περιγράφει με στοιχεία που του είναι ήδη με κάποιο τρόπο γνωστά.

Βέβαια, το ανθρώπινο πνεύμα από τη μακραίωνη πορεία του μεταφέρει μνήμες αρχετυπικές, οι οποίες, όμως, δεν περιέχονται στον έλεγχο της διάνοιας μιας προσωπικότητας. Αυτές οι αρχετυπικές «εικόνες» μπορούν να λειτουργούν στο άτομο υποσυνείδητα ως δύναμη «νόστου», αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν συγκεκριμένη μορφή ελπίδας ή ονείρου. Γι’ αυτό και όταν έρθει η ώρα να βιωθούν, αποτελούν πρωτοφανέρωτες καταστάσεις και απερίγραπτες.

Φέτος, 14 Φεβρουαρίου, μέρα της Αγάπης∙ σε μια συντροφιά φιλική προσπαθούμε με σχέδια και χρώματα να περιγράψουμε την Αγάπη, τον Έρωτα. Και δείτε τι γράφει ένα κορίτσι 12 ετών μετά από αρκετές δοκιμές σχεδίων στο χαρτί: «λάθος μου, η ΑΓΑΠΗ δεν ζωγραφίζεται».