Καρδιά και Νους-η Νύφη και ο Γαμπρός

Και τώρα ο φακός ας γυρίσει πίσω, να στραφεί και να φωτίσει την έσω κοινωνία του ανθρώπου και τα έσω δρώμενα. Κι ας αποκτήσει η ανθρώπινη διάνοια μάτια και αυτιά και διάκριση να δει και να ακούσει. Να ακούσει το Λόγο της Καρδιάς και να δει τις τελευταίες αντιστάσεις του Νου για να αποφύγει το μοιραίο του. Γιατί είναι μοιραίο του να ενωθεί με την Καρδιά σε ένα γάμο ιερό και παντοτινό.

Πόσο ταιριάζει και σ’ αυτή την περίπτωση το: «γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» (Ματ. Δ΄,10).

Τότε ο Άνθρωπος θα ολοκληρωθεί και ως «Ερμαφρόδιτος» θα αποκατασταθεί και θα αναστηθεί στο αρχαίο του Κάλλος.

Ετοιμαζόμαστε για γάμο! Το πήρατε είδηση;

Ναι, για το γάμο των αιώνων μας.

Γαμπρός ο ανθρώπινος Νους, το μυαλό.

Νύφη, η Καρδιά.

Το γαμπρό τον βλέπετε κάθε μέρα στο δρόμο, στη δουλειά, στο καφενείο, στα τρεχάματα∙ παντού. Τον γνωρίζετε όλοι και πολύ καλά μάλιστα.

Τη νύφη, όμως, ποιοι τη γνωρίζουν; Και πόσοι την έχετε δει;

Είναι μια κόρη από τα παλιά. Σπάνια βγαίνει από το σπίτι. Ακόμα κι όταν τη δείτε έξω, αυτοί που τη συνοδεύουν, επιβάλλουν το πώς θα ντυθεί, πώς θα περπατήσει, πώς θα μιλήσει. Η μόδα των ανθρώπων, τα  γούστα των αρσενικών και οι κανόνες τους καθορίζουν τη συμπεριφορά της. Πότε θα γελάσει, πότε θα χαρεί, πότε θα λυπηθεί. Τι θα θαυμάσει και σε τι θα αδιαφορήσει. Πότε θα μιλήσει, πόσο θα σωπάσει. Και προπαντός σιγανή φωνή. Οι άντρες δε σηκώνουν να υψώνουν οι Γυναίκες τη φωνή τους. Στην πραγματικότητα δεν αντέχουν τη φωνή της, τη φωνή της Αλήθειας.

Όπως καταλαβαίνετε είναι μια δυστυχισμένη κόρη. Κάποιες στιγμές, όταν ο περαστικός σηκώσει τα μάτια του, τη βλέπει πίσω από το παράθυρο ακίνητη, ανέκφραστη και σιωπηλή. Έτσι την έχουν καταντήσει οι πατριαρχικές εξουσίες.

Ώσπου ανέλαβε προξενητής ο Δάσκαλος, που γνώριζε το μυστικό του γαμπρού. Από παιδί ήταν ερωτευμένος με την κόρη. Την έβλεπε και στα όνειρά του. Όμως δεν ήθελε το γάμο∙ τον φοβόταν.

Τελικά φαίνεται να πείσθηκε ο γαμπρός να παντρευτεί. Αλλά οι δυσκολίες εξακολουθούν. Θα παρακολουθήσουμε τις δυσκολίες.

Να παρουσιάσουμε, πρώτα, τους μελλόνυμφους.

Κι αρχίζουμε από την Καρδιά.

Για τους πολλούς είναι ότι και ο Θεός, μια κούφια λέξη, μια απλή αντλία αίματος και πέρα απ’ αυτό ένα άχρηστο κατασκεύασμα, που δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, ούτε καν για τις καθημερινές ανούσιες ασχολίες σου.

Όμως η Καρδιά δεν είναι ούτε το υλικό όργανο που μεταφέρει το αίμα στο αρτηριο-φλεβικό σύστημα, ούτε το σύμβολο για τους όποιους συσχετισμούς, που έχουν από αιώνες διατυπωθεί σχετικά με ψυχή, αγάπη, συναισθήματα, επιθυμίες κλπ.

Βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στην Αριστοτελική άποψη, σύμφωνα με την οποία η Καρδιά αποτελεί κέντρο ανώτερων νοητικών λειτουργιών!

Είναι πολλοί, που προβάλλουν τον αντίλογο: οι διανοητικές λειτουργίες, η λογική, η μνήμη, η κρίση είναι διαδικασίες του Μυαλού, ανήκουν στο Νου, εδράζονται στον Εγκέφαλο.

Αντικρούοντας θα πω: ναι η Διανοητική λειτουργία, το «διανοείσθαι», είναι υπόθεση του Νου. Αλλά υπάρχει και το «ορθώς διανοείσθαι».

Το «ορθώς διανοείσθαι» προϋποθέτει το να ξαναβρεθεί το ξεχασμένο πεδίο της «Λογικής». Κι αυτό το Πεδίο δεν προσεγγίζεται με διανοητικές βαθμίδες τόσο, αλλά στηρίζεται σε ηθικές συνισταμένες.

Ο άνθρωπος έχει δυο λογικές. Δύο φωνές μέσα του, διαφορετικής αντίληψης, διαφορετικής κρίσης και αξιολόγησης, διαφορετικής παιδείας, διαφορετικών προθέσεων.

Ένα κορμί, δύο άνθρωποι μέσα, με διαφορετικές Αξίες και Αρχές.

Ένα όνομα, δύο προσωπικότητες.

Ένας εγκέφαλος, δυο άνθρωποι  από διαφορετικούς κόσμους.

Ένα Εγώ να τεντώνεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, να κομματιάζεται ανάμεσα σε δυο λογικές.

Η μια: απόκτησέ το, το θέλεις πολύ, το ποθείς! Η άλλη: μη! δε σου πρέπει, δεν ταιριάζει στις Αξίες σου!

Ο ένας άνθρωπος με την προσωπικότητα της οντικής του φύσης και της πνευματικής του τάξης. Και ο άλλος, ο εξωτερικός, με το εγώ του τριπλού περιβλήματος, στον αγώνα επιβίωσης στους χαμηλούς κόσμους. 

Η μια λογική μετράει τη ζωή με το τέμπο του Μυαλού, συμπιέζεται ανάμεσα στο Παρελθόν και το Μέλλον και διαμορφώνει τη γνώση και τις αξίες με το γύρισμα του πλανητικού χρόνου. Η «Άλλη» λογική φέρνει τις Αξίες της αιωνιότητας απελευθερωμένη στο αιώνιο Τώρα με τα φτερά της Καρδιάς.

Δράμα!

Κάποιος Δάσκαλος έτσι προσδιόριζε το Δράμα των ανθρώπων στη Γη.

«Είναι πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να διακρίνει στη Γη τον Ουρανό, μιας και έχει τόσο πολύ απομακρυνθεί απ’ αυτό που κάποτε τα συνέδεε, την Καρδιά!…

Ο άνθρωπος, αλλοίμονο, στήριζε και στηρίζει τη ζωή του στ’ απομεινάρια του μυαλού του….ένα μυαλό, όμως, χωρίς καρδιά είναι ένας κόσμος δίχως Θεό, ένας κόσμος καταδικασμένος πριν καν γεννηθεί!…»

Και ο Deunov με αφοριστικό τρόπο: «…Ο μεγάλος ήλιος μέσα μας είναι  η καρδιά, ο μικρός ήλιος είναι η νοημοσύνη. Η καρδιά δέχεται τη Θεία ενέργεια και η νοημοσύνη τη διαμορφώνει…..Όσα έχει μάθει η καρδιά, είναι ήδη καλά μαθημένα. Όσα μαθαίνονται με τη νοημοσύνη, πρέπει πάντοτε να εξακριβώνονται από την καρδιά. Οι άνθρωποι της εποχής μας εργάζονται πολύ μέσω  της νοημοσύνης τους…».

Η Λογική, λοιπόν, του όντος βρίσκεται στον πυρήνα του∙ κι αυτός ο πυρήνας για τον άνθρωπο δεν είναι παρά η Καρδιά. Η Καρδιά εκφραστής της Λογικής του όντος, της φύσης και της τάξης του, αλλά και του λεπτομερούς προγράμματος που αναλογεί στους στόχους της κάθε ενσάρκωσης.

Προχωρούμε σε κάποιες λεπτομέρειες.

Αυτή τη λογική του πνευματικού πυρήνα του ανθρώπου τη στηρίζει η Καρδιά στα εσωτερικά πεδία της, εκεί που εδρεύει η Μόνιμη προσωπικότητα.

Και προκειμένου, η Λογική του όντος, να μην βασίζει την ύπαρξή της μονάχα σε ένα Μηχανισμό, αλλά και σε μια Τάξη, τα εξωτερικά πεδία της Καρδιάς τα καλύπτουν η Ομορφιά και η Αρμονία.

Τι θα πει, όμως, αυτό πρακτικά.

Έχουμε τη Σκέψη, βασική διανοητική λειτουργία. Πρόκειται για τη διαδικασία επεξεργασίας της Ιδέας που συλλάβαμε, από όπου και αν αυτή προήλθε. Η ποιοτική διαδικασία της σκέψης και ο συλλογισμός που θα προκύψει, στηρίζονται σε ένα μηχανισμό, ο οποίος – ανάλογα με το βαθμό συνειδητότητας του ατόμου - ενεργοποιεί δυο ανεξάρτητους αγωγούς, το Διανοητικό και τον Ηθικό.

Ο Διανοητικός αγωγός στηρίζεται στην Τάξη της Αρμονίας. Η Αρμονία θα διαπιστωθεί  στην επιβεβαίωση της Σκέψης, είτε μέσω του Λόγου που θα εκφράσει τη Σκέψη, είτε στην εκτέλεση της αντίστοιχης Πράξης.

Ο Ηθικός αγωγός στηρίζεται στο Μηχανισμό της Ομορφιάς. Ομορφιά στον Λόγο και στην Πράξη.

Η ελευθερία του ανθρώπου εξαρτάται από την ισόρροπη συνεργασία των δυο Αγωγών, οι οποίοι θα διοχετεύσουν τη Σκέψη.

Τότε η προσωπικότητα είναι «ορθοφρονούσα».

Όταν οι δύο αυτοί Αγωγοί της Σκέψης δεν είναι καθαροί και ενεργοποιημένοι, τότε ούτε η Ομορφιά, ούτε η Αρμονία μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους, ακόμα κι αν ο λόγος και η πράξη προσπαθούν να εναρμονίσουν τη μεταξύ τους σχέση.

Παραδείγματα της λειτουργίας αυτών των αγωγών έχει ο κάθε άνθρωπος στις καθημερινές του δραστηριότητες. Φαίνονται, όμως, πιο χαρακτηριστικά, στα εικαστικά καλλιτεχνήματα∙ από τα έργα της ζωγραφικής και της γλυπτικής, μέχρι τα δημιουργήματα της κεραμοπλαστικής και, βεβαίως, ανάγλυφα στις κινηματογραφικές ταινίες.

Λίγο πιο κοντά στη ύλη.

Αντιστοιχούμε τους δυο αγωγούς, το Διανοητικό και τον Ηθικό με τα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Ο πρώτος χρησιμοποιεί ως υλική έδρα διαδικασίας το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, το ημισφαίριο της τρέχουσας λογικής, με το οποίο αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές μας δυσκολίες και τους φυσικούς προγραμματισμούς μας. Ενώ ο Ηθικός αγωγός, που δέχεται τις πληροφορίες και τις ώσεις μέσω της Καρδιάς, συνδέεται με το δεξιό ημισφαίριο και εξυπηρετεί τη μεταφυσική μας ουσία.

Ας δούμε τα πράγματα και από μια άλλη όψη: μπορούμε να συμβολίσουμε τον άνθρωπο, που έχει φτάσει σε κάποιο επίπεδο πνευματικής εξέλιξης, να πετάει σαν αετός απελευθερωμένος στα ύψη του ουρανού, εκεί που τον έχει οδηγήσει η εξέλιξή του.

Χρησιμοποιεί γι' αυτό δυο φτερά που αντιστοιχούν στο Νου και στην Καρδιά.

Ο Αετός με το φτερό του Νου κινείται στο γήινο χρόνο, ενώ με το φτερό της Καρδιάς κινείται στο χώρο.

Το καθένα από τα φτερά διαθέτει τρεις δυνάμεις.

Ο Νους διαθέτει τη Φαντασία, την Αντίληψη και τη Μνήμη.

Η Καρδιά είναι μεταποιητής της Αγάπης. Διαθέτει τα τρία παιδιά της Αγάπης: την Πίστη, την Ελπίδα  και την Ευσπλαχνία.

Ας πούμε, τώρα, ότι ο Νους, όπως και η Καρδιά, είναι ένας μεγάλος φακός.

Όταν ο άνθρωπος τον στρέφει προς τα πίσω, φωτίζει το παρελθόν και τότε λειτουργεί με τη Μνήμη του Νου.

Όταν στρέφει το φακό στο εδώ και τώρα, λειτουργεί με την αντίληψη ή την Επίγνωση του τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στο σημείο που βρίσκεται, δηλαδή συνειδητοποιεί το Παρόν.

Και όταν το φακό τον στρέφει προς τα εμπρός, προς το Μέλλον, προς το πού πρέπει να κατευθυνθεί, σκιαγραφεί  με τη Φαντασία τον τρόπο πραγμάτωσης του ιδεώδους του ή των επιθυμιών του.

Η Καρδιά χειρίζεται την Αγάπη. Και όταν κινήσει την Αγάπη προς τα Άνω αυτή μετατρέπεται σε Πίστη.

Όταν ο άνθρωπος κινήσει την Αγάπη προς τον εαυτό του, τότε τοποθετεί το θεό μέσα του και γεννιέται η Ελπίδα.

Και όταν η Καρδιά κινήσει την Αγάπη οριζόντια και προς τα κάτω, τότε αυτή γίνεται Έλεος και Ελεημοσύνη και ενεργός βοήθεια στη ζωή των ανθρώπων και των άλλων όντων της Δημιουργίας.

Το Μυαλό, ο εφευρέτης και συντηρητής του παραλογισμού της Πατριαρχίας στην Κοινωνία, του μερικού και «μεριστού», της αντιπαλότητας και των δεινών.

Η Καρδιά, το πλήρες και το «αμέριστο», η ισορροπία και η αρμονία και η ειρήνη∙ το πρόσωπο του θεού στη Γη.

Η μια όψη εκλιπαρεί για αγάπη, η άλλη αγαπάει!

Η Καρδιά Έρχεται από μια μακριά διαδρομή πόνων. Και ο Νους, έρχεται κι αυτός από μια μεγάλη διαδρομή παρανόησης και εξέλιξης.

Η θέση της Καρδιάς ήταν πάντα δίπλα στο Δημιουργό της. Εργάζεται και μοχθεί γι’ Αυτόν. Κλαίει για τον θάνατο του Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο της ύλης. Πόσες φορές ταπεινώνεται η Γυναίκα, πόσο συχνά χλευάζεται η φωνή της Καρδιάς.

Πάμπολλες φορές διώχθηκε η Γυναίκα, η Διαίσθηση, το συναίσθημα  και εξακολουθεί να διώκεται, να εξορίζεται από τη ζωή των ανθρώπων.

Ντράπηκε τόσες φορές που τόλμησε να μιλήσει και σε πολλές περιπτώσεις σίγησε∙ και ήταν σα να αρνήθηκε τη ζωή της!

Πόσες γυναίκες δεν απορρίφθηκαν από τη φυσική τους οικογένεια και χάθηκαν από την κοινωνία των ανθρώπων και πόσες καρδιές δεν απορρίφθηκαν από τη λογική του μυαλού των ατόμων, που χλεύασε τις θηλυκές αξίες τους και τη λογική τους. Και τις διέγραψε από τη ζωή του.

Όταν η καρδιά πονά, πονά για το παν. Όταν ο νους αντιλαμβάνεται ή δημιουργεί πόνο, αυτό το κάνει για να στερήσει την καρδιά από τη συμπαντική της ταυτότητα. 

Κάποτε, όμως, έρχεται η ώρα το Πνεύμα να σκουπίσει τα δάκρυα της Καρδιάς και να την προστατέψει από την κακοποίηση του Νου.

Το Πνεύμα ζητάει από το Νου να ενώσει, επιτέλους, τη Γνώση με την Αγάπη. Να υψώσει τη Γυναίκα και να τη δοξάσει, για να δοξαστεί και ο ίδιος ο Άντρας.

Ο Θεός προσφέρει στον Άντρα την Αγάπη Του, τη Σοφία Του, τη Γυναίκα.

Κι ας κλείσουμε, σήμερα, ακούγοντας πώς υμνήθηκε η Καρδιά, η Νύφη της ιστορίας μας, η Γυναίκα.

«…Άγγελοι τη γαλούχησαν, Αρχάγγελοι της πρόσφεραν τη γνώση, Θεοί την έπλασαν και την ανέστησαν…Μέσα στην Καρδιά τα Σύμπαντα ολάκερα, οι Θεοί συναθροισμένοι να εργάζονται, η Αρμονία να δημιουργεί, η Ισορροπία να δομεί, η Αγάπη να ζωογονεί, να συντηρεί και να εκπαιδεύει ανθρώπους, κόσμους, γαλαξίες!

Μέσα στην Καρδιά το Μέλλον του Παντός. Μέσα στην Καρδιά η Ουσία του Χρόνου και του Χώρου, μέσα στην Καρδιά το Ζεύγος του Έρωτα…

Η Καρδιά είναι ο Μέγας Έρωτας, γιατί μόνο η Καρδιά είναι η Μέγιστη Αγάπη. Η Καρδιά είναι ο Μέγας Μεταδότης, η Καρδιά είναι ο Μέγας Εκπαιδευτής…ο Μέγας Αρχιερέας…Αλλοίμονο, όμως, ο άνθρωπος ρημάζει την Καρδιά, που ποτέ δεν θέλησε να νοιώσει και να κατανοήσει, προκειμένου να επιτρέψει στο σάπιο μυαλό του να υπάρχει…».