Καρδιά και Νους-η Νύφη και ο Γαμπρός (δεύτερο)

Στην προηγούμενη ανάρτηση περιγράψαμε την Καρδιά, τη Νύφη. Ήρθε η ώρα να δούμε τη φύση του Νου και τις συμπεριφορές του.

Από τη φύση του ο Νους αποτελεί ένα υπέροχο εργαλείο προσέγγισης της Αλήθειας και επιτέλεσης του προορισμού του ανθρώπου στη Γη.

Ο παράγοντας που θα καθορίσει αν ο Νους θα επιτελέσει τον προορισμό του ή θα ξεστρατίσει παρασύροντας την προσωπικότητα, βρίσκεται στο περιεχόμενο του Νου (με την έννοια των σκέψεων, των αντιλήψεων, των προβληματισμών, των λύσεων).

Αυτό το περιεχόμενο παράγεται από την αρχή της ζωής του ατόμου, αφού αυτό εγκατασταθεί στην κοιλιά μιας μάνας, μέσω των εντυπώσεων που το άτομο προσλαμβάνει από το περιβάλλον και της εκπαίδευσης που του παρέχεται στη διάρκεια της ζωής του. Η όποια προπαιδεία που έχει λάβει σε προηγούμενες ενσαρκώσεις, δεν αμαυρώνει τον ουρανό του Νου. Ροπές και τάσεις μόνο δημιουργεί, τις οποίες μπορεί θαυμάσια η Βούληση της ψυχής να τις αντιμετωπίσει και να τις αντιπαρέλθει.

Ένας σύγχρονος Δάσκαλος, ο Manuel Schoch, έλεγε, ότι αυτό το περιεχόμενο που συσσωρεύεται στο Νου είναι σαν τα σύννεφα τα οποία κρύβουν τον ήλιο. Αυτός ο Ήλιος, το Φως του Πνεύματος, είναι για όλους τους ανθρώπους πάντοτε εκεί, στο βάθος της Καρδιάς, και περιμένει να εκφραστεί. Αρκεί ο Νους να μην συσσωρεύει σύννεφα.

Είναι φυσικό η «λογική» του Νου και η ποιότητα των αντιδράσεων του ατόμου να βασίζεται α) στα φαινόμενα της ζωής, όπως αναδεικνύονται στην καθημερινότητα, β) στους νόμους της ύλης και γ) στους κανόνες της κοινωνίας των ανθρώπων.

Το φαινόμενο της ζωής προτάσσει τη δυνατή φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Οι νόμοι της ύλης αναδεικνύουν την κυριαρχία του νόμου της χωριστικότητας των μορφών. Οι κανόνες της κοινωνίας των ανθρώπων διαμορφώνονται και επιβάλλονται στο άτομο, άμεσα ή έμμεσα, από τη δύναμη των πολλών.

Αυτές είναι οι συνιστώσες, μέσα στις οποίες το άτομο θα οικοδομήσει τη λογική του Νου του.

Απέναντι σ’ αυτή τη λογική του Νου της παρούσας προσωπικότητας αντιπαρατίθεται πάντοτε η «άλλη» λογική, η λογική της Καρδιάς. Είναι η έκφραση του Λόγου του Πνεύματος, δηλαδή του βαθμού εξέλιξης της Συνείδησης της μόνιμης προσωπικότητας, όπως έχει διευρυνθεί στη σειρά των προηγούμενων ενσαρκώσεων, καθώς διαρκώς εξελίσσεται.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι θορυβώδες, όπως τα τύμπανα της ορχήστρας. Γι’ αυτό καλύπτει στις πιο πολλές περιπτώσεις τον γλυκό ήχο του φλάουτου της Καρδιάς.

Έτσι, ο συνδυασμός του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης με το φαινόμενο της χωριστικότητας των μορφών στη Δημιουργία παρασύρουν το Νου σε μια α-πνευματική λογική.

Αφετέρου, η καθημερινότητα είναι αδιάλλακτη και αδίστακτη. Υποτάσσει τον άνθρωπο. Του προσφέρει σαν αντάλλαγμα στηρίγματα και εχέγγυα, έτσι που πιστεύει ότι βαδίζει στο δρόμο των πολλών, ότι βρίσκεται δηλαδή στο δρόμο της ασφάλειας και του οφέλους, ή του συμφέροντος. Αυτή η νοοτροπία υποτάσσει το Νου στους κανόνες των πολλών.

Ήδη τα σύννεφα που κρύβουν την Αλήθεια της Καρδιάς άρχισαν να εμφανίζονται. Πρώτα ο φόβος εξαιτίας της στέρησης του Νου από την ενεργό ενωτική του δύναμη, που λέγεται Αγάπη. Έπειτα η ανασφάλεια, η ανταγωνιστικότητα, η ζήλεια, ο θυμός, ο φθόνος, το μίσος, η αγωνία για το μέλλον, η υπευθυνότητα, ο χρόνος που δεν μας φτάνει για τις υποχρεώσεις μας, οι αποστάσεις που δυσκολεύουν τη ζωή μας, οι ενοχές για το παρελθόν.

Ο Νους μεταφέρει και συντηρεί το παρελθόν της παρούσας προσωπικότητας, το οποίο είναι μνήμες γεγονότων, σχέσεις και απωθημένες σκεπτομορφές ανεκπλήρωτων πόθων.

Το παρελθόν, όμως, αποτελεί εμπόδιο για τον ίδιο το Νου. Καταλαβαίνει και πολύ σωστά, ότι δεν του επιτρέπει τη διεύρυνση της Συνειδητότητας. Αποδίδει, όμως, στην Καρδιά ευθύνες γι’ αυτό.

Όλα αυτά σκοτεινιάζουν τον ουρανό και κρύβουν τον ήλιο.

Ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί σε μια λογική που τον παγιδεύει και τον εκτρέπει από τον προορισμό του στη Γη. Η λογική αυτή λέει στο ότι «καθετί που δεν μπορεί να βεβαιωθεί και να πιστοποιηθεί μέσω της ανθρώπινης λογικής, καθετί που δεν έχει τις γνώριμες σφραγίδες των ανθρώπινων ηθών, καθετί που μοιάζει να αντιφάσκει σύμφωνα με τους ανθρώπινους κώδικες για το ορθό και το αληθινό, απορρίπτεται και κυνηγιέται».

Ο Νους ακολουθεί τη λογική των πολλών, υιοθετεί τις φοβίες του πλήθους, κινείται μέσα στην αβεβαιότητα και στην αμφιβολία, παρασύρεται από την απροσδιοριστία της υλικής Δημιουργίας και καταλήγει στην απαισιοδοξία απομακρύνοντας την ελπίδα. Η ανταγωνιστικότητα φέρνει τη φιλοδοξία, μέχρι την  αλαζονεία. Επιδιώκει την κατάκτηση και χρησιμοποιεί τη διεισδυτικότητα.

Είναι άπληστος. Δεν καταλαβαίνει τη «σκοπιμότητα» αντιστροφής της κεντρομόλου του δραστηριότητας. Έχει μάθει να μετράει σαν επιτυχία την αύξηση της ποσότητας του «έχειν» του και δεν εννοεί να διακόψει τη συγκέντρωση μεγαλύτερων ποσοτήτων, ή να μοιραστεί το έχειν του με άλλους.

Ο Νους, παιδί της υλικής θεώρησης της ζωής, τρομοκρατείται στη σκέψη: μοιράζομαι με τον άλλον ότι έχω. Σκληραίνει, τότε, πιο πολύ τη στάση του απέναντι στους άλλους. Γίνεται περισσότερο συγκεντρωτικός, άπληστος, βουλιμικός, ανταγωνιστικός. Και η πλησιέστερη προς Αυτόν έκφραση ανταγωνιστικότητας εκδηλώνεται κατά της Καρδιάς.

Συχνά μαζί με την απληστία εμφανίζεται και νωθρός, συνδυασμός θανατηφόρος, ώστε να παρέχει έδαφος για το φυτώριο των διαστροφών και των μικροτήτων.

Αδιαφορεί ή απορρίπτει την Πίστη, περιφρονεί τις θηλυκές αξίες που πηγάζουν από την εφαρμογή της Αγάπης∙ τη Δικαιοσύνη, την Ευθύτητα, τη Χρηστότητα, την Ελεημοσύνη, την Ευσέβεια, τη Συμπάθεια, την Αρμονία, το Κάλλος, την Ακρίβεια.

Επιδιώκει τη λάμψη της κοινωνικής ανάδειξης, την οποία θεωρεί εξέλιξη. Είναι άτολμος και έχει την τάση μετατόπισης των ευθυνών του «…μη δουν την Πλάνη μέσα μου βασίλισσα μη δουν το Φόβο εντός μου βασιλιά».

Είναι η πάγια αντίληψη του Νου να αποδίδει πάντα ευθύνες στους «άλλους»∙ πάντοτε οι άλλοι φταίνε. Και καθώς ο Νους λειτουργεί αναλυτικά, ψάχνει και με ευστροφία «ανακαλύπτει» επιχειρήματα για το ότι οι άλλοι φταίνε∙ ποτέ ο ίδιος.

Αν αυτή την τάση την έχουν και την εκφράζουν κάποιοι άνθρωποι, θα πρέπει να αποδεχτούν, ότι έχουν σαν οδηγό της προσωπικότητας το Νου τους και ότι στην Καρδιά, δηλαδή στην ανθρώπινη φύση τους, δεν έχει παραχωρηθεί χώρος έκφρασης.

Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση του μεγαλύτερου αριθμού των ανθρώπων σήμερα. Έχουν πραγματικά ξεχάσει ποιοι είναι και γιατί βρίσκονται στη γη. Έτσι εξασφαλίζουν και μια εφησυχασμένη συνείδηση.

Περηφανεύεται ο Νους για την αδράνεια του μυαλού θεωρώντας την αρετή και την ονομάζει σταθερότητα αντιλήψεων.

Η Αλλαγή, που στηρίζει τη διεύρυνση της συνειδητότητας, την εξέλιξη, αποτελεί εχθρό του Νου.

Η Καρδιά συμβουλεύει με άλλη λογική από εκείνη του Νου.

Η Καρδιά έχει το χαρακτηριστικό να περπατάει σε δρόμους ασυνήθιστης απλότητας, την οποία δεν μπορεί να τη δεχτεί ο Νους της καθημερινής πολυπλοκότητας. Ο Νους δεν πιστεύει στην απλοποίηση, στους μικρούς αριθμούς. Γοητεύεται από το πολύπλοκο, το δυσνόητο, ή το μυστικοπαθές. Εκεί ψάχνει για το μυστήριο της ζωής. Και διαρκώς απομακρύνεται από αυτό.

Την Απλότητα της Αγάπης την αντιλαμβάνεται ως υποτίμηση και ως απόρριψη της πολύπλοκης δομής του εγκεφαλικού εαυτού του∙ και δεν την αντέχει.

Ζηλεύει τη δύναμη της Καρδιάς, αλλά περιφρονεί το Λόγο της.

Ο Νους χρειάζεται τη δύναμη των αισθημάτων της Καρδιάς. Κανένα προϊόν του Νου, είτε το ονομάσουμε σκέψη, είτε σύλληψη, δεν μπορεί να προωθηθεί προς υλοποίηση, χωρίς να έχει επενδυθεί με την ενέργεια και τη δύναμη του ανάλογου αισθήματος. Η παραγωγή, εντούτοις, αισθημάτων αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα της Καρδιάς.

Άρα ο Νους χρειάζεται τη συνεργασία της Καρδιάς, προκειμένου να τελεσφορήσει η δική του δραστηριότητα, προκειμένου να υλοποιηθούν οι συλλήψεις του.

Στις αρμοδιότητες της Καρδιάς ανήκει, όμως, η επιλογή! Και η Καρδιά δεν επιλέγει να υποστηρίξει και να ενεργοποιήσει τις συλλήψεις του Νου, εφόσον αυτές δεν συμπίπτουν - συχνά, μάλιστα, εναντιώνονται – με το λόγο του Πνεύματος.

Δηλαδή, εφόσον η Λογική της Καρδιάς δε συμφωνεί με τη λογική του Νου, δε θα συνεργαστεί μαζί του και ο Νους δε θα μπορεί να προωθήσει τα δικά του «προϊόντα».

Ο Νους είναι αρσενικού φύλου. Διεισδυτικός, εγωιστής, φιλόδοξος, απαιτητικός και άρπαγας. Εφαρμόζει βία προκειμένου να επιτύχει το στόχο του. Διώκει την Καρδιά, την αιχμαλωτίζει, της κλέβει «τα απομεινάρια» από την ουσία των αισθημάτων της και τα εκπαιδεύει έτσι, ώστε αυτά ξέχωρα και μακριά από την πηγή τους, την Καρδιά, να αναζητούν ενόχους έξω από το ίδιο το άτομο. Και είναι ο Νους εκείνος που θα τα καθοδηγήσει να στραφούν προς τα έξω και να ψάχνουν για ενόχους έξω από τον ίδιο τον εαυτό, αντί να αναζητούν την έσω λύση στο προσωπικό δράμα.

Έτσι, φαντάζεται, ότι πραγματοποιούνται τα σχέδια και τα όνειρα της παρούσας προσωπικότητας για το μέλλον, τα σχέδια που είναι σύμφωνα με τη νοοτροπία του Νου και όχι με τις επιταγές του Πνευματικού πυρήνα. Με αυτό τον τρόπο η αληθινή Ανάγκη της Καρδιάς μένει πάντα αγνοούμενη από την κατανόηση του ανθρώπου.

Ας ακούσουμε σε μια ποιητική απόδοση αποσπάσματα από το εσωτερικό δράμα ανάμεσα στο Νου και την Καρδιά.

«…Μέσα στην πάχνη του μυαλού του η καρδιά του δεν ακούγεται

κι ας λέει δυνατά στον ήλιο:

ήλιε πού πας;

κι ας της απαντά εκείνος τρυφερά:

καρδιά του ανθρώπου στον άνθρωπο κατευθύνομαι,

μα μόνο το μυαλό του αντίκρισα και τίποτε άλλο.

Και τότε το μυαλό ρωτά:

ήλιε, γιατί άλλο δεν φέγγεις; γιατί άλλο δεν με φωτίζεις;

Και τότε η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο

και λέει στον ήλιο που στέκεται θαρρετά μπροστά στον πόνο του:

ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,

γιατί ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει.

Και τότε ο ήλιος απαντά:

στο μυαλό κατευθύνομαι κι αυτό θα σκοτώσω,

για να μπορέσεις εσύ να ζήσεις χωρίς να χρειάζεται να κρύβεσαι και να φοβάσαι.

Τότε το μυαλό φοβήθηκε,

πήγε στις πεδιάδες, ανέβηκε στα βουνά, σκαρφάλωσε στα σύννεφα και στ’ άστρα

κι αποφάσισε τον ήλιο ν’ αποκηρύξει.

Με όλη του τη δύναμη ντύθηκε την πάχνη της ντροπής του

και βρήκε την καρδιά που πίσω από τον ήλιο κρυβόταν

εισέβαλε εντός της και τον ήλιο ρώτησε:

τώρα ήλιε, που θα πας;

κι ο ήλιος του απαντά:

άνθρωπε, στην καρδιά σου κατευθύνομαι και εκεί θα μείνω.

Η πάχνη εξαφανίστηκε κι ο ήλιος το ίδιο.

Ένας άνθρωπος ανέτειλε!»

Βέβαια, είναι ένα κείμενο με κάπως δύσκολους συμβολισμούς, απαραίτητους, όμως, ώστε να μην επιβάλλεται στην κατανόηση του ανθρώπου και να μη δεσμεύεται η Βούλησή του. Το αφήνω με σεβασμό στη διαισθητική κυρίως, αντίληψη του αναγνώστη. 

Η Καρδιά απαιτεί να ακολουθήσεις το νόμο Της, το νόμο της Μονάδας σου, που η φύση του είναι η Αγάπη.

Η Αγάπη μπορεί να σε φέρει σε αντιπαράθεση με το παρελθόν, μπορεί, να σε οδηγήσει σε μείωση του «έχειν», όπως και σε μόνιμη σύγκρουση με τη δύναμη της γνώμης των πολλών.

Η Αγάπη, συστατική ουσία του πνευματικού όντος, υποδεικνύει στον άνθρωπο να παραβλέψει το φαινόμενο της χωριστικότητας και να εγκαταστήσει στις σχέσεις του με τους άλλους το νόμο της ενότητας των πάντων.

Ο άνθρωπος, όμως, δυσκολεύεται να εφαρμόσει την Αγάπη επειδή ο Νους, αφού σκλαβώσει μέρος της ουσίας της Καρδιάς, την εκπαιδεύει για να την κάνει συνεργό πάνω στη βάση της ισχύος των νόμων της ύλης.

Η αντίδρομη κατεύθυνση του Νου που αναστέλλει ή καθυστερεί την εξέλιξη, ξεκινάει από την έλλειψη της συνειδητής γνώσης της ταυτότητάς μας. Ποιοί είμαστε; Γιατί υπάρχουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Γιατί πρέπει να κάνουμε αυτό και όχι εκείνο;

Η προσωπική εργασία του καθενός έγκειται στο να «βελτιώσει» – πρώτα απ’ όλα - τον ίδιο του τον εαυτό.

Όμως πώς μπορεί ο άνθρωπος, μέσα σ’ αυτό το σχετικό κόσμο που ζει, να βελτιώσει τον εαυτό του, αν δεν μπορεί να τον δει; Και με ποιό τρόπο μπορεί να δει κανείς τον εαυτό του, αν όχι μέσα από την Καρδιά;

Τα χρόνια περνάνε, οι ενσαρκώσεις διαδέχονται η μια την άλλη και ακόμα και ο Νους αρχίζει να καταλαβαίνει.

Μόνος και πάλι μόνος, παιδί, τόσο παιδί, ένας άνθρωπος σε πλήρη πτώση.

Μόνος και πάλι μόνος, γέρος, τόσο γέρος, χαμένος ένας άνθρωπος σε αιώνιο θάνατο.

Μόνος και πάλι μόνος, γέρος, αδύναμος, καλή καρδιά, μα ραγισμένη συνείδηση, ραγισμένη ταυτότητα.

Τότε έρχεται ο Δάσκαλος. Ο Νους απόκαμε να αντιστέκεται. Καταλαβαίνει: ή γίνεται Ζεύγος με την Καρδιά και απαλλάσσεται από τον εγωιστικό του χαρακτήρα, ή παραμένει μια εγωιστική προσωπικότητα ισχυρή και καταστρεπτική.

Φτάνει στο σημείο να μην αντέχει άλλο τον πόλεμο. Γυρίζει και παίρνει την κατεύθυνση προς την Καρδιά. Αρχίζει η τελετή του Γάμου.