ο τρίτος ουρανός

Ξαναπιάνουμε τη συνέχεια στο δρόμο προς την τελείωση του ανθρώπου.

Μετά τον Ιερό Γάμο ο άνθρωπος, ως Ζεύγος πλέον, συνεχίζει το δρόμο της εξέλιξής του στοχεύοντας προς δύο κατευθύνσεις.

Ο ένας στόχος είναι η επέκταση της συνειδητότητάς του μέσω έρευνας και μελέτης της Φυσικής Δημιουργίας. Προς αυτή την κατεύθυνση θα συναντηθεί με τις τάξεις των Αρχαγγέλων, εργατών της Δημιουργίας. Θα μάθει να συνεργάζεται μαζί τους, ώστε να αποκτά βαθμιαία μεγαλύτερο έλεγχο επί των υποστάσεών του, δηλαδή επί των περιβλημάτων του.  Με αυτή τη δυνατότητα αφενός θα μπορεί να αυτο-προστατεύεται και αφετέρου θα μπορεί να δρα δημιουργικά ο ίδιος στο φυσικό και στο κοινωνικό περιβάλλον του.

Η δεύτερη κατεύθυνση έχει να κάνει με την επέκταση της αυτοεπιγνωσιακής συνειδητότητας, που αποτελεί το κύριο έργο του. Στην κατεύθυνση αυτή προχωρεί μεθοδικά, όπως οι μύστες όλων των εποχών και όλων των αυθεντικών σχολών έχουν περιγράψει. Για τους γνώστες του ενεργειακού δέντρου της Ζωής διασαφηνίζουμε, ότι  ακολουθεί τη σειρά των ενεργειακών κέντρων της κεντρικής γραμμής του σώματος.

Ήδη ανερχόμενος έφτασε ως το κέντρο της Καρδιάς. Τώρα εξακολουθεί να ανεβαίνει ως θριαμβευτής κατευθείαν προς τα επάνω επεκτείνοντας την αυτοεπιγνωσιακή συνειδητότητά του. Βήμα με βήμα σ’ αυτή την ανοδική πορεία μεταμορφώνεται σε ον ανώτερης τάξης.

Δε θα ασχοληθούμε με την αριστερή πλευρά, την πλευρά έκφρασης της Παντοδυναμίας του Θεού, την πλευρά επαφής με τις Αρχαγγελικές τάξεις. Θα παρακολουθήσουμε μόνο την κεντρική άνοδο, που θα οδηγήσει την ατομική Αυτοεπίγνωση ως το επίπεδο της Υπερσυνειδητότητας, όπου ο άνθρωπος θα αντικρίσει τον Τρίτο Ουρανό.

Πλησιάζει, πλέον, στην ενηλικίωσή του ως Πνευματικό ον, γιατί η προσωπικότητα που δομείται στο Υπερσυνείδητο επίπεδο, χαρακτηρίζει την ενηλικίωση του όντος.

Κάθε ανθρώπινο ον έχει από μια διαφορετική προσωπικότητα σε καθέναν από τους κόσμους συνειδητότητας. Η προσωπικότητα που δομείται μέσα στον κόσμο του ασυνειδήτου, χαρακτηρίζει την εμβρυική ηλικία του όντος. Η προσωπικότητα που δομείται στον κόσμο του υποσυνειδήτου χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία του, η δε προσωπικότητα που δομείται μέσα στο συνειδητό κόσμο, χαρακτηρίζει την εφηβική ηλικία του όντος. Μέσα στον κόσμο του υπερσυνειδήτου, η προσωπικότητα δομείται από τα πιο ισχυρά «στοιχεία» των προσωπικοτήτων των τριών άλλων κόσμων.

Οδηγός και στήριξη σε αυτό το τμήμα της ανοδικής πορείας του Ατόμου είναι η τήρηση του Νόμου της δικής του Ουσίας, του Νόμου της Μονάδας του. Το Υπερσυνείδητο ον λαμβάνει την πληροφορία από την ίδια του την Ουσία. Έχει πάψει, βαθμιαία, να υπακούει στους κανόνες της κοινωνίας, στους νόμους τους ανθρώπινους και υπακούει μόνο στις υποδείξεις του Πνευματικού του νόμου, ο οποίος, βέβαια, λειτουργεί σε φυσική γραμμή με τους Συμπαντικούς νόμους.

Έχει φτάσει στην πληρότητα και τη σχετική αυτάρκεια που διακρίνει τον άνθρωπο, ο οποίος έχει ενώσει τις δυο φύσεις του και έχει ολοκληρωθεί ως ανδρόγυνο.

«Γνώρισα εσένα και έλαβε η Καρδιά μου πρόσωπο, το δικό σου πρόσωπο.. Σε αγάπησα και μπόρεσα να αγαπήσω την περιφρονημένη μέχρι τότε θηλυκιά μου φύση, την Καρδιά μου. Ενωθήκαμε και εκείνη την ώρα ο Άντρας μέσα μου παντρεύτηκε τη Γυναίκα του, τη δική του γυναίκα. Και γίνανε Ένα οι δυο φύσεις μέσα μου.

Βρήκε έτσι πρόσωπο και η Μια Αλήθεια, η Αλήθεια μου κι εγκαταστάθηκε για τα καλά στο βάθος της ερμαφρόδιτης ύπαρξής μου. Μέσα μου, τώρα, δεν υπάρχει πια γυναίκα, ούτε άντρας. Είμαι Εγώ! Εγώ και το δώρο του Φωτός».

Ο Άνθρωπος ξεκινάει αργά και σταθερά να ανεβαίνει.

Να θυμηθούμε, ότι η άνοδος είναι δρόμος της Αγάπης και των παιδιών της, των Θηλυκών αξιών.

Ποιες μπορούν να θεωρηθούν ως οι Θηλυκές Αξίες, που θα αποτελέσουν δομικά στοιχεία μιας προσωπικότητας; η Συμπάθεια, η Ενωτικότητα, η Κατανόηση, η Ελεημοσύνη, αλλά και η Δικαιοσύνη, η Ευθύτητα, η Χρηστότητα, όπως και η Αρμονία, το Κάλλος, η Γαλήνη.

Όμως σε ποιότητες έκφρασης μιας προσωπικότητας μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ των άλλων, τη Γλυκύτητα, την Τρυφερότητα, την Ηρεμία, την Ερωτική διάθεση, την ικανότητα Μνήμης, την Ωριμότητα, την Ευτυχία, την Ειλικρίνεια την Ένωση.

Η Σοφία απλά θα ακολουθήσει, για να στεφανώσει το θρίαμβο της Αγάπης.

Οι Δάσκαλοι, λένε, ότι το άτομο που ολοκληρώθηκε ως ζεύγος και κινείται στο χώρο της Υπερσυνειδητότητας λειτουργεί, πλέον, μέσω και δια της εν σοφία αγάπης.

Λίγο πιο επάνω (ανατομικά στο λαιμό) η προσωπικότητα θα βρεθεί στην περιοχή, όπου θα λάβει χώρα η Δεύτερη Σταύρωση.

Τι σημαίνει Δεύτερη Σταύρωση και Δεύτερος «Θάνατος»;

Σημαίνει, ακριβώς, την κάθοδο ψηγμάτων της Σοφίας. Σημαίνει ότι διαυγάζεται η Διάνοια του ατόμου, ότι, δηλαδή, σιγά-σιγά αρχίζει να φωτίζεται ο νους, να καθαρίζει το νοητικό σώμα και να βλέπει πιο καθαρά και να αντιλαμβάνεται πιο σωστά την πραγματικότητα γύρω του και μέσα του.

Με άλλα λόγια σιγά-σιγά υποχωρούν οι παλιές ιδέες, αντιλήψεις, απόψεις, πεποιθήσεις, διανοητικές εμμονές∙ καίγονται από τις φλόγες του Μιχαήλ με τη βούληση, πλέον, του ατόμου και στο χώρο που ελευθερώνεται εγκαθίστανται οι νέες πιο ορθές, πιο αληθείς και πιο ισχυρές πεποιθήσεις. Είναι ο νέος άνθρωπος (Παύλου προς Κολασσαείς: 3-9,10 «…απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον…και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον…).

Επομένως, αν πιο πριν η ποιότητα των συναισθημάτων του ανθρώπινου όντος καθόριζε ως επί το πλείστον την ποιότητα του συνειδητού «κόσμου» του, τώρα η ποιότητα των σκέψεών του καθορίζει, κατά κύριο λόγο την τάξη του μέσα στον Υπερσυνείδητο κόσμο.

Πρόκειται για μια περίοδο αλλαγών, που πάντοτε περνάει ο άνθρωπος. Είναι σημαντικές οι αλλαγές, όπου βλέπει κανείς τα πάντα, όσα και πριν. Αλλά τώρα είναι πιο φωτεινά και πιο διαυγή.

Διαφέρει από το γνωστό θάνατο του φυσικού σώματος, κατά το ότι ως γεγονός δεν συμβαίνει ούτε αιφνίδια, ούτε σύντομα. Συνήθως παίρνει αρκετό χρόνο με τα μέτρα του γήινου φυσικού χρόνου, διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι, ότι ο δεύτερος θάνατος, δηλαδή η κάθαρση του νοητικού σώματος και η ακριβέστερη εκτίμηση της εξωτερικής και της εσωτερικής πραγματικότητας λαμβάνει χώρα στους περισσότερους ανθρώπους μετά το φυσικό θάνατο. Και όταν αρχίσει αυτή η περίοδος κάθαρσης, τότε η ψυχή ετοιμάζεται για επανενσάρκωση.

Εδώ, όμως παρουσιάζουμε τις περιπτώσεις, των ολίγων κάθε φορά ανθρώπων, που ξεχωρίζουν οι σιλουέτες τους εκεί στην απανοκορφή του βουνού και μπροστά τους απλώνεται το θέαμα του πέραν από εδώ.

Σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος συμβαίνει κατά την περίοδο της ενσαρκωμένης ζωής, πριν από το θάνατο του φυσικού σώματος. Και τότε το ανθρώπινο ον, ενώ ακόμα ζει στο φυσικό επίπεδο της Γης, «εισβάλλει» στον κόσμο του Υπερσυνειδήτου.  

Στον κόσμο του Υπερσυνειδήτου «εισβάλλουν» εκείνα τα όντα της Δημιουργίας, που έχουν «γεννηθεί» ως αθάνατες ψυχονοητικές υπάρξεις και που, πλέον, ανήκουν στη Γενεαλογική Άλυσο του Σύμπαντος, αφού κιόλας έχουν «συλληφθεί» από τις μήτρες του επόμενου κόσμου.

Μπορεί, κατόπιν, ένα Υπερσυνείδητο ον να επανέλθει προς ενσάρκωση ελκόμενο από την επιθυμία να υπηρετήσει το Έργο των πνευματικών του γονέων.

Τότε μπορούν να συμβούν τα εξής: κατά τη στιγμή της σύλληψης, η ατομική μνήμη αυτού του όντος συμπυκνώνεται στο ασυνείδητο. Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το έμβρυο είναι σε θέση να «σβήσει» το ασυνείδητό του και να καταστεί συνειδητό. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε, από τη στιγμή της γέννησης και  μέχρι να τελειώσει η νηπιακή περίοδος, το ανθρώπινο ον ενεργοποιεί την πνευματική του ηλικία και έκτοτε είναι υπερσυνείδητο.

Αυτό σημαίνει πως το ανθρώπινο ον μπορεί να είναι  ένας συμπαντικός ενήλικος, πριν ακόμα γεννηθεί στο φυσικό πεδίο.

Και ένα τέτοιο Υπερσυνείδητο ον όταν κατεβαίνει μέσα στην ύλη, εισέρχεται μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και εκεί επιλέγει το ατομικό ασυνείδητο (φυσικός φορέας) εκείνο, που του ταιριάζει περισσότερο.

Βάσει συμπαντικών νόμων τα Συνειδητά και τα Υπερσυνείδητα όντα δρουν εξαγνιστικά στα διάφορα κατώτερα επίπεδα συνειδητότητας.

Τα Συνειδητά όντα μπορούν να αναλάβουν ως αποστολή τον εξαγνισμό και τη θεραπεία του συλλογικού Υποσυνειδήτου. Και αυτός θα έπρεπε να είναι ο κύριος ρόλος όλων των μυητικών (εσωτερικών) και των θρησκευτικών ιερατείων, αντί να κατατρίβονται με δραστηριότητες επιφάνειας, οι οποίες θα πρέπει να καλύπτονται από την προνοιακή φροντίδα κρατικών υπηρεσιών.

Αναφερόμαστε, βέβαια, σε Κοινωνία – Κράτος, που έχει ορθά δομηθεί και λειτουργεί με αρχές συνταγματικού κώδικα, ο οποίος θα αποτελεί το μακροκοσμικό είδωλο ενός υπάρχοντος ήδη μικροκοσμικού φυσικού προτύπου. Ίσως το μέλλον μας επιτρέψει να αναφερθούμε λεπτομερέστερα στον κώδικα αυτόν.

Από την άλλη πλευρά τα Υπερσυνείδητα όντα μπορούν να αναλάβουν ως αποστολή τον εξαγνισμό και την θεραπεία του συλλογικού Ασυνειδήτου. Σ’ αυτή την περίπτωση δρουν στην ανθρώπινη ανεξέλικτη μάζα είτε ως καταλύτες εξέλιξης, είτε ως οδηγοί.

Σαν παράδειγμα αναφέρω την περίπτωση του Καλλιτέχνη. Ο Καλλιτέχνης  μεταδίδει με την τέχνη του το Μήνυμα του συλλογικού Υπερσυνειδήτου προς το συλλογικό Ασυνείδητο.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε επειδή έχουν πρακτική σημασία τόσο για την αυτό-συνειδητοποίηση του ανθρώπου, όσο και για την ανεύρεση του ρόλου του στη Γη, ώστε να μη χάνεται εξαντλούμενος στο φαινόμενο της ζωής, αλλά βιώνοντας τη Ζωή, όπως πραγματικά αυτή είναι.

Φερ’ ειπείν, αυτό που ο διανοούμενος άνθρωπος οραματίζεται και ονομάζει «εξέλιξη», δεν είναι παρά μια ανοδική πορεία προς την κατάκτηση του Συνειδητού του. Δηλαδή διεύρυνση του γνωστικού του πεδίου ειδικού και φιλοσοφικού.

Σήμερα, ακόμα και αυτό, είναι ιδιαίτερα δύσκολο, επειδή οι πολιτικο-οικονομικές και θρησκευτικές εξουσίες έχουν αφαιρέσει από την Εκπαίδευση τη λεγόμενη «Ανθρωπιστική Παιδεία». Χρειάζεται, επομένως, το άτομο με δική του πρωτοβουλία και προσπάθεια και κόστος να διευρύνει την παρεχόμενη από το «κράτος» εκπαίδευσή του.

Εντούτοις, το ανθρώπινο συλλογικό Συνειδητό δεν είναι σε θέση να αντιστέκεται διαρκώς απέναντι στις προσβολές της Ζωής από τον μεταμορφωτικό ή διαλυτικό παράγοντα. Αυτός ο παράγοντας είτε θέλουμε, είτε όχι υπάρχει και καραδοκεί να δράσει. Αρρώστιες, αναπηρίες, θάνατος.

Μόνο η Υπερσυνειδητότητα αντιστέκεται στις μεγάλες επιθέσεις του μεταμορφωτικού παράγοντα της Ζωής. Και η αντίσταση αυτή κατορθώνεται μέσα από τη συνεχή επανάσταση έναντι των ίδιων των αξιών του ανθρώπου και τις συνεχείς υπερβάσεις τους.

Όσο και αν αυτό φαίνεται ανατρεπτικό, εντούτοις μόνο με αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος εξελίσσει διαρκώς τη φύση του, χωρίς να υπόκειται σε μοιραίες οπισθοχωρήσεις που προκαλούν την υποβάθμισή του.

Στην πραγματικότητα, αυτό αποτελεί και το μοναδικό τρόπο εξέλιξης στο Σύμπαν.

Γιατί η εξέλιξη δεν είναι καθόλου εύκολη. Το πέρασμα από ένα κόσμο σε έναν άλλο αποτελεί για το Ασυνείδητο μια δοκιμασία. Για το Υποσυνείδητο αποτελεί μια απειλή, ενώ για το Συνειδητό είναι μια μύηση.

Αν δούμε τα πράγματα και από μια άλλη πλευρά, μπορούμε να πούμε ότι κάθε ανθρώπινο ον διαθέτει ένα τμήμα του που αντιστοιχεί στη συλλογική υπερσυνειδητότητα. Το γεγονός πως δεν το γνωρίζει αυτό, οφείλεται στο ότι ενεργειακά το υπερσυνείδητο τμήμα του ανθρώπου - που βρίσκεται έξω από τα όρια του φυσικού του σώματος - δε συνδέεται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό συμβαίνει επειδή η ενεργοποίηση αυτού του τμήματος από το ανθρώπινο ον προϋποθέτει την ορθή και πλήρη δραστηριότητα των εγκεφαλικών νευρώνων. Όμως οι εγκεφαλικοί νευρώνες ατροφούν ή απενεργοποιούνται, όταν ο εγκέφαλος λειτουργεί υπερκαλύπτοντας ή υποκαθιστώντας την Καρδιά∙ όταν, δηλαδή, δεν αφήνει χώρο για την Καρδιά. Επομένως, οι νευρώνες αυτοί δεν αποτελούν τον αναγκαίο σύνδεσμο μεταξύ του εγκεφάλου και εκείνης της μιας ενεργειακής γραμμής, η οποία ενώνει την έξω εστία φωτός με την έσω.

Το φυσικό σώμα του μέσου ανθρώπου αποτελείται από εκατό περίπου τρισεκατομμύρια κύτταρα. Από αυτά τα κύτταρα εκατό περίπου δισεκατομμύρια κοιμούνται. Είναι αυτά που, όταν αφυπνισθούν, σχηματίζουν τη φωτεινή του εικόνα ή το σώμα φωτός, ή όπως αλλιώς το περιγράφουν οι διάφορες παραδόσεις. Τότε το ανθρώπινο ον έχει καταστεί υπερσυνείδητο.

«Εξωτερικά» αυτή η εικόνα μοιάζει με εκείνη που παρουσιάζει ένας όμιλος γαλαξιών. «Εσωτερικά» αποτελεί ουσιαστικά τον κεντρικό υπολογιστή της πνευματικής μονάδας.

Η εξωτερική μύηση, που διαφημίζεται ότι δίνεται σε διάφορες σχολές, έχει ως στόχο να αφυπνίσει τα ανθρώπινα όντα, όσα είναι  προετοιμασμένα ως το επίπεδο σχεδόν της Συνειδητότητας και να τα καταστήσει ελεύθερες και ανεξάρτητες μονάδες αδελφότητας. Όμως, μόνο η εσωτερική μύηση έχει ως στόχο τη θειότητα∙ δηλαδή την κατάκτηση επιπέδων συνειδητότητας πέραν ακόμα και της Υπερσυνειδητότητας.

Ο Υπερσυνείδητος κόσμος είναι μεν ενιαίος, αλλά δεν είναι αδιαβάθμιστος. Στην πρώτη βαθμίδα, το ον βρίσκεται εντός της Μονάδας του. Εκεί ισχύουν, όσα έχουμε μέχρι τώρα περιγράψει.

Υπάρχουν ακόμη έξι βαθμίδες διαφορετικού υποπεδίου συνειδητότητας, αλλά κυρίως διαφορετικού έργου, που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας κάθε Υπερσυνείδητο ανθρώπινο ον. Η περιγραφή τους, όμως, δεν είναι του παρόντος.

Από τη θέση της Υπερσυνειδητότητας το ον είναι σε θέση να ατενίζει με μεγάλη σαφήνεια τόσο το ατομικό του Ασυνείδητο και Υποσυνείδητο, όσο και το Συνειδητό του, προκειμένου να κάνει τις απαραίτητες διευθετήσεις και προπαντός υπερβάσεις, που θα απελευθερώσουν ακόμα πιο πολύ την ύπαρξή του.

Ξέρω, πως όλα αυτά ακούγονται, παράξενα, όσο παράξενα νοιώθαμε γι’ αυτά που διαβάζαμε μικροί στα βιβλία του Ιουλίου Βερν. Ώσπου ήρθε ο καιρός η ίδια η Επιστήμη και η τεχνολογία να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που είχε προ-ειπωθεί από έναν πρόωρο επισκέπτη ενός άλλου, τότε, κόσμου.

Σαν νήπια δεν γνωρίζαμε αυτό τον κόσμο. Τον διαβάζαμε από τα βιβλία, όπως ένα ευχάριστο κι ενδιαφέρον ταξίδι. Και προσπαθούσαμε με τη φαντασία μας να αναπληρώσουμε την έλλειψη της σχετικής εμπειρίας μας.

Και τούτος, ο κόσμος της Υπερσυνειδητότητας, υπάρχει και είναι πιο πραγματικός από τον κόσμο της Δημιουργίας και πιο μεγάλος αφού είναι ο κόσμος του σύμπαντος.

Και τώρα τα νήπια τούτης της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι του Ασυνείδητου και ως ένα σημείο και οι άνθρωποι του Υποσυνείδητου δεν τον γνωρίζουν. Ακούν, διαβάζουν γι’ αυτόν και επιστρατεύουν τη φαντασία τους να τον εννοήσουν.

Θάρθει, όμως για τον καθένα η ώρα εκείνη που θα τον επισκεφτεί, ενώ βρίσκεται στη Γη μέσα στο χωμάτινο σώμα του. Και θα επιστρέψει από αυτό το ταξίδι έχοντας τη χαρά της προσωπικής εμπειρίας και επιβεβαίωσης της αλήθειας για το σύμπαν.

Μόνο η εμπειρία της Τρίτης Σταύρωσης δεν μπορεί να δοθεί, όσο ο άνθρωπος είναι δέσμιος των ενσαρκώσεων στη Γη. Μπορεί να αποτελέσει απόκτημα του ανθρώπου και εμπειρία και γνώση, μόνον όταν δεν θα υφίστανται οι περιορισμοί του γήινου υλικού μας σώματος.

Εκτός, αν του είναι απαραίτητη αυτή η βιωματική εμπειρία. Αλλά και τότε θα συνοδευτεί από το Δάσκαλο που θα τον κρατάει από το χέρι και θα του ερμηνεύει την εκεί πραγματικότητα.

Παραθέτω το διάλογο, περίπου, μεταξύ ενός μαθητή και του Δάσκαλου, όταν ο δεύτερος ανέβαζε το μαθητή από επίπεδο σε επίπεδο συνειδητότητας, από κόσμο σε κόσμο.

- Ποιος είσαι;

- Ο Χ (λέει το μικρό του όνομα).

- Ποιος Χ; Δώσε κι άλλα στοιχεία.

- Ο Χ.Ψ (λέει και το επίθετο), ο Ω (αναφέρει το επάγγελμα), πατέρας (τόσων) παιδιών και είμαι τόσων ετών (ηλικία).

Σε λίγο ο Δάσκαλος ξαναρωτάει: Ποιος είσαι;

- Εγώ.

Ποιος εγώ;

- Εγώ!

Και έχει μέσα του αυτό το Εγώ όσα οι χιλιάδες χρόνια εξέλιξης έχει συσσωρεύσει.

- Ποιος είσαι; Έπειτα από λίγο.

- Δυσκολεύεται να απαντήσει.

- Ποιος είσαι;

-…Εσύ!

Λίγο ακόμα και πάλι ο Δάσκαλος ρωτάει:

- Ποιος είσαι;

Εκεί χάνονται τα όρια…

- Εμείς!.....Εμείς; (Αμφιβάλλει). Παρόλα αυτά ο μαθητής δε νοιώθει ανασφαλής. Ξέρει ότι υπάρχει και αισθάνεται ότι πατάει γερά!

- Ποιος είσαι;

- Υπάρχω! (Τι σημασία έχει το ποιος;) Είμαι…είμαι όλα… όλα…… Είμαι!

- Άνθρωπος;

- Ο Άνθρωπος……(σιωπή)…..Ο Θεός…..(σιωπή).  Είμαι!

Και μετά…σιωπή!

Η Αυτοεπίγνωση απλωμένη στο Σύμπαν απολαμβάνει τη μελωδία της απεραντοσύνης…

Τέλος.…………….

………………..…………….Αρχή!