η τελετή του γάμου

Την ώρα που ο αρσενικός Νους έχει φτάσει πλέον στα σκαλοπάτια του Ναού η Νύφη, περνάει για τελευταία μια φορά από τον ίδιο δρόμο της μακριάς ζωής της.

Περνάει από την Πηγή του Πάθους, που στο τέλος του γευόταν το μαρτύριο και ήταν εκεί η χαρά του πλήθους.

Περνάει από την Πηγή του Έρωτα, του Έρωτα που κατέληγε στη θλίψη, την ίδια ώρα που το πλήθος γνώριζε την έκσταση.

Περνάει από την Πηγή της Αγάπης. Κι εδώ βρίσκεται η παρηγοριά της Νύφης και ο πανικός του πλήθους.

Ο Νους, αχ αυτή η παρούσα προσωπικότητα, ψάχνει ακόμα για δικαιολογίες, ώστε να αποφύγει τη σταύρωση πριν το Γάμο.

Είναι έτοιμος να φύγει μακριά, κι ας πλησιάζει η Νύφη, κι ας τους χωρίζουν μονάχα λίγα λεπτά για την Τελετή του Γάμου.

Θα το φωνάξω δυνατά πως την αγαπώ, λέει, αλλά πως πρέπει να σωθεί από μια αγάπη σαν την δική μου.  Υποκρισία του Νου και ατολμία, ενώ σκαρφίζεται άλλοθι για όλη αυτή τη συμπεριφορά του.

Είναι εύκολο να βρίσκεις χρώμα και ήχο όταν πρόκειται την αδυναμία τη δική σου να την παρουσιάσεις ως απελευθέρωση των δεσμών του άλλου. Είναι εύκολο να ισχυρίζεσαι πως η απουσία σώζει μια ζωή, μια ψυχή, ένα πνεύμα, έναν ολόκληρο κόσμο, όταν η παρουσία σου δεν μπορεί ούτε εσένα να σώσει. Πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να γίνει Θεός των άλλων, πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να γίνει Θεός των ανθρώπων, για να αποφύγει να καταστεί Θεός του εαυτού του.

Και, καθώς από το ύψος των πνευματικών Ιμαλαΐων, από τη θέση του Ναού του στήθους θεάται την πραγματικότητα, αισθάνεται την αστάθεια του ύψους και του βάθους. Σ’ αυτό το νέο όραμα χάνει τον ορίζοντα. Γιατί δεν υπάρχουν πια όρια, ούτε τοίχοι για το σπίτι του μέλλοντός του για να κουρνιάσει, να φυλαχτεί, να σιγουρευτεί σε κάποιο κλουβί. Και τρομάζει.

Πού θα κρυφτεί χωρίς ορίζοντα, χωρίς όρια; Που και η Γυναίκα του;

«Εάν ο άνθρωπος στο γήινο τούτο κόσμο, ήταν ελεύθερος από την ύπαρξη του Φόβου, τότε θα έβρισκε και πάλι τη Βούληση και την Ισχύ που του λείπει, προκειμένου να διευρύνει την αγάπη του και να υψώσει την πίστη του τόσο, όσο χρειάζεται για να καταστεί Αγνός και να ονομαστεί και πάλι αληθινό παιδί του Θεού.»

Η τελευταία στιγμή πριν από το τέλος του Μυστηρίου της Ένωσης. O Δάσκαλος εμφανίζεται τώρα, την τελευταία στιγμή, όπως πάντα.

Ο Νους προσπαθεί να ακούσει τα λόγια του. Θέλει να ακούσει και να σταθεί απέναντί του με τα όμορφα επιχειρήματα των συλλογισμών της αδυναμίας του Μυαλού του. Μα ο Δάσκαλος τον κοιτά χωρίς να μιλά. Μόνο σκύβει το κεφάλι και κοιτώντας την γη του δείχνει τον ουρανό.

O Δάσκαλος του έδωσε τις απαντήσεις.

Με το ένα ημισφαίριο του μυαλού του ακούει: «Κράτησε την Καρδιά στην αγκαλιά σου, προστάτεψέ την και νοιώσε την και κατανόησε. Γιατί έτσι μιλούν οι κόσμοι μέσα από την Καρδιά και έτσι ο Θεός αγαπά.

Κατανόησε και το παρελθόν σου, έτσι τώρα που την κοιτάς σαν για πρώτη φορά.

Κατανόησέ την, κάνε την γυναίκα και γίνε ο άντρας της, ο Αιώνιος Σύζυγός της».

Την ίδια στιγμή, αυτή την ύστατη στιγμή το άλλο ημισφαίριο κραυγάζει, Θεέ μου!

Ζητάει την απάντηση από το Θεό.

Ο ίδιος άτολμος και άβουλος και δειλός δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της απόφασης και της ένωσης, που θα σημάνει για το μυαλό και την αυταπάρνηση και τη θυσία της προτεραιότητας και του κύριου ρόλου και της λογικής του.

Θεέ των ανθρώπων, Θεέ των κόσμων και των ουρανών τους, πες μου, λοιπόν, τι να κάνω;

Δίπλα στην Καρδιά στέκεται ο Θεός. Αλλά ο θεός σέβεται τον άνθρωπο και δεν μιλάει, ούτε ακούει, όταν έχει ακόμα να πει πολλά!!!

Κι ο Νους κι αυτή την υπέρτατη στιγμή ακόμα αναρωτιέται: Γιατί άραγε να είναι ο Δάσκαλος ο βοηθός του άντρα και όχι ο Θεός;

Δεν ήξερε, πως ο Ουρανός, δεν κατέρχεται για το Μυαλό, αλλά γι’ αυτή τη φτωχή, μόνη και κρύα Καρδιά των ανθρώπων. Αυτή την Καρδιά, που κάθε στιγμή που περνά, ολοένα και σβήνει αργοπεθαίνοντας, αφήνοντας το μυαλό απόλυτο σχεδόν άρχοντα τούτου του κόσμου, του κόσμου της πλάνης!

Ποτέ δεν κατέρχεται μόνος ο Θεός.

Για να συμβεί αυτό στον άνθρωπο, πρέπει ο Νους να δρασκελίσει το κατώφλι της Καρδιάς, να αναβαπτιστεί στον ποταμό της Αγάπης και να συγκροτηθεί το Ζεύγος.

«…γιατί ένας Θεός είναι πάντοτε ΖΕΥΓΟΣ» και προκειμένου να δώσει την Παρουσία Του στον κόσμο των ανθρώπων, πρέπει οι άνθρωποι να πραγματοποιήσουν το ΖΕΥΓΟΣ.

Ο Δάσκαλος εξαφανίστηκε, καθώς η Νύφη με φιλούσε γλυκά στο στόμα. Ρίγησα μέσα σ' αυτό το φιλί, γιατί είδα καθαρά, πως ο Θεός περίμενε αυτή την τελετή κι ανάμεσα στα χείλη τα δικά μου και τα δικά της χώρεσε το φιλί Του και την Αγάπη Του.

Είδα καθαρά, πως ο Θεός μου έδωσε την Νύφη, γιατί αυτός την προετοίμαζε για μένα και την τελετή του γάμου.

Εκεί ο Θεός, εκεί η Καρδιά, εκεί κι εγώ. Χωρίς δάκρυα πια, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή, μονάχα Χαμόγελο, το Χαμόγελο των Κόσμων.