Παρακολουθήσαμε, ή καλύτερα, ευτυχίσαμε να παρακολουθήσουμε σε μια μεγάλη αίθουσα θεάτρου υπερπλήρη τη γιορτινή παράσταση του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης.
Περιεχόμενο ασυνήθιστα πλούσιο, που, καθώς εναλλάσσονταν, διατηρούσε συνεχές το ενδιαφέρον του ακροατηρίου. Και μεγάλη η συμμετοχή μαθητών και καθηγητών. Χορωδίες, σύνολα παραδοσιακής μουσικής με ταμπουράδες, κανονάκι, νέι, λαούτο, λύρα, σαντούρι, βιολί, κρουστά, γκάιντες, σύνολα φλάουτων και κλαρινέτων, μουσικό σύνολο μπαρόκ, έργα για πιάνο με τέσσερα χέρια, σύνολο Jazz, μεγάλη ορχήστρα.
Κάθομαι στο άνετο θέατρο∙ η ποιότητα απόδοσης των μουσικών έργων με συναρπάζει. Θαυμάζεις κυριολεκτικά την καθόλα επαγγελματική ερμηνεία των εκτελεστών είτε πρόκειται για μέλη χορωδίας που αποδίδουν με άριστο τρόπο ένα έργο του Britten, είτε για κλαρινέτα που ερμηνεύουν Tchaikovsky, είτε σύνολα παραδοσιακής μουσικής που συν-κινούν βαθιές καταβολές, είτε Jazz που συνεπαίρνει με το ρυθμό.
Αφήνω τη μουσική απόλαυση να παρασύρει την αισθησιακή μου πλευρά και παρακολουθώ γύρω μου την αφοσίωση, με την οποία οι περισσότεροι συμμετέχουν σε αυτή την καλλιτεχνική πανδαισία. Χαίρομαι που βλέπω τα πρόσωπα απελευθερωμένα, λυτρωμένα από τις εντάσεις της καθημερινή αγωνίας για επιβίωση.
Απελευθέρωση! Ελευθερία! Λύτρωση!
Τώρα καταλαβαίνω την αιτία της πολεμικής που υφίστανται – συγκαλυμμένα προς το παρόν - τα σχολεία αυτού του είδους και αυτής της ποιότητας από την κρατική εξουσία.
Φέτος, το έμαθα από τους γονείς των μαθητών, το κράτος έχει περικόψει το –ελάχιστο- ποσό σίτισης. Έτσι καταργήθηκε η δυνατότητα που είχαν οι μαθητές να τρώνε τις μεσημεριανές ώρες, προκειμένου να μπορούν να παρακολουθούν άνετα τις υπόλοιπες ώρες των μαθημάτων που συνεχίζονται σ’ αυτά τα Γυμνάσια και τα Λύκεια.
Εντωμεταξύ οι γονείς με πληροφορούν, πως έχει κυκλοφορήσει η είδηση, ότι σκέπτονται να σταματήσουν τη δωρεάν μετακίνηση των μαθητών από όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, που γίνεται με πούλμαν των οικείων Δήμων.
Αν συμβεί και αυτό, πολλά παιδιά θα αναγκαστούν να διακόψουν τη φοίτησή τους στα μουσικά σχολεία και θα μένει ένα βήμα ακόμα για την όποια κυβέρνηση να τα κλείσει.
Τα πλήγματα στην παιδεία αρχίσανε το 1974 από τις «μεταπολιτευτικές» κυβερνήσεις και δεν σταματούν. Στη διεθνή κερδοσκοπία θυσιάζεται το μέλλον της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό οι κομματικές ορδές που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια, αντιμετώπισαν με τόση εχθρότητα την ανθρωπιστική παιδεία και βεβήλωσαν τις ανθρώπινες αξίες.
Και σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σχολείο, που μαζί και λίγα ακόμα συσχετίζουν Τέχνη και Επιστήμη και τείνουν να καλύψουν το κενό μιας ελλειμματικής παιδείας, καταπώς την κατάντησαν οι πολιτικές εξουσίες.
Τέτοια σχολεία εξευγενίζουν τις ψυχές των νέων, εισάγουν την τέχνη της μουσικής στα σπίτια τόσων οικογενειών, διαυγάζουν την αντίληψή τους, αυξάνουν την κριτική τους ικανότητα, τους βοηθάνε να ξεπεράσουν τη νοοτροπία της στερεότυπης βαθμομανιακής μάθησης, που μετατρέπει σε ρομποτοειδή τους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης, δηλαδή τους πολίτες της επόμενης γενιάς.
Προετοιμάζουν επαγγελματικά τόσους νέους. Και μάλιστα τους προετοιμάζουν να απασχοληθούν με τον ένα από τους δύο βασικούς τομείς, στους οποίους, κυρίως, πρέπει να εστιαστεί στο μέλλον η ζωή των κατοίκων αυτής της χώρας. Τέχνη και Τροφή!
Τα ελεύθερα άτομα, που σκέφτονται, κρίνουν και ψηφίζουν συνειδητά, δεν εξυπηρετούν τα ύποπτα σχέδια της πολιτικο-οικονομικής συνομωσίας. Ούτε η καλλιέργεια της ψυχής μέσω της υγιούς τέχνης εξυπηρετεί τα άνομα συμφέροντα της εξουσίας, γιατί αφαιρεί δύναμη από το φόβο, με τον οποίον οι εξουσίες κρατούν σε υποδούλωση τους πολίτες. Ο φόβος μαζί με την αμάθεια και την παραποιημένη ενημέρωση καθηλώνουν τον πολίτη στη μαζική α-συνειδητότητα και τον καθιστούν υποχείριο της εξουσίας∙ ένας αριθμός μητρώου.
Είναι ο πολίτης που δε γνωρίζει τα δικαιώματά του και προπαντός δεν βρίσκει κουράγιο να τα διεκδικήσει. Το άτομο που έχει βολευτεί σε μια δήθεν ζωή, που δεν τολμάει να αντιδράσει στην πολιτική της ισοπέδωσης της ατομικής αξίας, να αντισταθεί στο βιασμό της προσωπικότητας, στο τέλος να αναλάβει την ευθύνη της μη υπακοής σε νομοθετικές ρυθμίσεις που καταργούν τα στοιχειώδη δικαιώματά του.
Σε ένα τέτοιο κράτος βρισκόμαστε πολιτογραφημένοι. Και το πρώτο χρέος μας θα είναι η επαγρύπνηση. Και αντίσταση θα είναι η προστασία της εκπαίδευσης, αν οποτεδήποτε εκδηλωθεί οποιαδήποτε απόπειρα βανδαλισμού της. Κυρίως μιας ποιοτικής εκπαίδευσης, που το δημιουργικό της έργο απολαύσαμε απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου