ο θρίαμβος της διάνοιας, θάνατος του πνεύματος και των λαών

Οι άνθρωποι επιζούν ως ατομικά πνευματικά όντα, όταν η προσωπικότητα της κάθε ενσάρκωσης παραμερίζει το προσωρινό εγώ της και προσαρμόζει τις επιθυμίες της και τη λογική της όχι σύμφωνα με τις φωνές των σειρήνων που φτάνουν στα αισθητήρια, αλλά σύμφωνα με τις βαθιές ανάγκες του μόνιμου ΕΓΩ που εκφράζονται εσωτερικά με τη φωνή της Καρδιάς. Έτσι υπηρετείται ο σκοπός της ύπαρξης. Τότε, όπως έλεγε ένας Δάσκαλος, το θνητό κερδίζει την αθανασία του και το φθαρτό την αφθαρσία του.

Όμως αυτά λαμβάνουν χώρα όταν το εγώ της παρούσας προσωπικότητας παύει να είναι κοντόφθαλμο και συνειδητοποιεί τα αίτια των αιτίων. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει να συλλάβει ως όραμα το απώτερο αποτέλεσμα των άμεσων αποτελεσμάτων του. Πρόκειται για μια κατάσταση έμπνευσης και προφητείας. Και τότε το άτομο ξέρει, απλά, τι οφείλει να πράξει.

Μια τέτοια διευρυμένη συνειδητότητα βεβαιώνει την τρέχουσα προσωπικότητα για το άφθαρτο της ουσίας της, αναδεικνύει το μεγαλείο και τη δύναμη του Είναι, εγκαθιστά στην παρούσα ζωή την αυτάρκεια του πνεύματος και απομακρύνει κάθε φόβο με την προόραση του μέλλοντος. Τότε το άτομο ζει και αξιοποιεί το παρόν κατά τρόπο, ώστε να είναι χρήσιμο για τον Εαυτό του ως εξελισσόμενο πνευματικό ον που ανακυκλώνεται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, χρήσιμο, όμως και για τους άλλους με τους οποίους συνειδητά αποτελεί συλλογική ενότητα.

Αυτή, βέβαια, η κατάσταση προϋποθέτει την πλήρη ανάπτυξη της αυτο-επιγνωσιακής συνειδητότητας. «Γνωρίζει» το άτομο τι είναι και γιατί υπάρχει. Διακρίνει τη θέση του ανάμεσα σε μια πανανθρώπινη συνύπαρξη και συμμετέχει σε μια βαθειά και μόνιμη συναλλαγή αμοιβαιότητας. Αναγνωρίζει και σέβεται τη Φύση ως παιδαγωγό του και τους άλλους ως συμμαθητές στο ίδιο σχολείο. Και προσδοκά το τέλος του κύκλου των μαθημάτων στον πλανήτη, που θα σημάνει τη συλλογική μετακίνηση προς περιοχές ανώτερης εκπαίδευσης.

Ώσπου να πραγματοποιηθούν βιωματικά όλα αυτά τα στάδια της πνευματικής εξέλιξης της ψυχής του καθενός και να οδηγηθεί ο άνθρωπος της Γης στην ενηλικίωσή του ως μόνιμη προσωπικότητα, βιώνει σε κάθε ενσάρκωση τις αρχικές περιόδους εξέλιξης περνώντας από το στάδιο του νήπιου, του παιδιού, του εφήβου. Σ’ αυτές τις περιόδους η ίδια η πνευματική του φύση, ο εσωτερικός του δάσκαλος, τον συνοδεύει και του συμπαρίσταται στις δοκιμασίες του με την αποτελεσματικότητα και τη διακριτικότητα του φυσικού ενήλικα.

Η εξέλιξη της ψυχής μοιάζει με ένα αεροπορικό ταξίδι. Ο πρώτος πιλότος (το πνεύμα), ο οποίος έχει το ολοκληρωμένο όραμα της πτήσης και την εμπειρία των προηγούμενων πτήσεων (αντιστοιχεί με το δεξιό ημισφαίριο του ανθρώπινου εγκεφάλου), παραδίδει στις ικανότητες του δεύτερου πιλότου, της εκπαιδευόμενης παρούσας προσωπικότητας, του νου (το αριστερό ημισφαίριο), την ευθύνη της απογείωσης και της προσγείωσης της συγκεκριμένης πτήσης έτοιμοι και οι δυο σε συνεργασία να αντιμετωπίσουν τις όποιες δύσκολες καταστάσεις στα πετάγματα της ψυχής.

Αλλά, όπως το λέμε, ο πρώτος πιλότος έχει και ολοκληρωμένο το όραμα του ταξιδιού και κατέχει πλήρως τη γνώση των πτητικών δυνατοτήτων και την ικανότητα χειρισμού του οχήματος, ώστε η πτήση να ολοκληρωθεί έγκαιρα και με επιτυχία.

Η συνύπαρξη σε κάθε άνθρωπο και των δύο πιλότων μέσα του και η συνεργασία τους οδηγεί ασφαλώς στην ατομική εξέλιξη.

Τα κράτη, τα έθνη, οι πολιτισμοί επιβιώνουν και εξελίσσονται ομαδικά, εάν θα ακολουθήσουν το ίδιο λειτουργικό σύστημα στη συλλογική τους ζωή.

Μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν και οι άνθρωποι του πνεύματος και τα άτομα που κάθονται στη θέση του δεύτερου πιλότου. Αρκεί η αμοιβαία συνεργασία των δύο αυτών κατηγοριών για να φτάσει ομαλά το κοινό ταξίδι στο τέλος του.

Όμως δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Ο δεύτερος πιλότος μόλις καθίσει στη θέση εξουσίας κατά κανόνα αδιαφορεί για το όραμα και περιφρονεί την εμπειρία και τις συμβουλές του πρώτου πιλότου, που βρίσκεται δίπλα του.

Παρατηρούμε, ότι αντί η εκτελεστική εξουσία να ακολουθεί τους νόμους του Πνεύματος, αντί το διανοητικό εγώ να συμμορφώνεται με το λόγο του Πνεύματος, που θα εκφράζεται από την Καρδιά της συλλογικότητας, αναλαμβάνει το ίδιο ο νους να καθορίσει στόχους, προγράμματα και να επιδιώξει αποτελέσματα.

Για πληροφόρησή του έχει τη θύραθεν γνώση και τα εξωτερικά του αισθητήρια. Διδάσκεται από την εξωτερική εικόνα της Φύσης.

Κυριαρχεί ως στόχος η διόγκωση του «έχειν» και όχι η βελτίωση της ποιότητας.   

Υποκινείται από το φόβο της ήδη παρέκκλισης.

Εφαρμόζει δικαιοσύνη και αρχές που δεν πηγάζουν από την Αλήθεια της πνευματικής πραγματικότητας, αλλά από μια όλως επιπόλαιη θεώρηση της εξωτερικής ζωής.

Η εξουσία των καιρών μας αντιστοιχεί μόνο στο αριστερό ημισφαίριο του συλλογικού εγκεφάλου, το οποίο είναι προγραμματισμένο να ικανοποιήσει τις υποδείξεις της λογικής ενός κατώτερου εγώ.

Απομονώνεται από την όντως Πραγματικότητα κλείνοντας τα αυτιά της στον ορθολογισμό του Πνεύματος. Άλλοτε στραγγαλίζει τη δύναμη της φωνής των πνευματικών ανθρώπων. Άλλοτε αποστρέφει το πρόσωπό της από τον έλεγχο και την καθοδήγησή τους. Αντίθετα προωθεί και ενισχύει τη διανόηση, η οποία, όμως, υποστηρίζει και δικαιώνει την υλιστικότητα των προθέσεων της εξουσίας είτε από άγνοια, είτε με την πρόθεση συμμετοχής στην εξουσία.

Αλλά η διανόηση είναι αποκομμένη από το μακρινό παρελθόν. Η διατήρηση της συνέχειας με την ουσία του απώτερου παρελθόντος συντελείται μόνο με νήματα πνευματικής υφής. Αν αυτά αγνοηθούν η κοινωνία χάνει τη μνήμη της. Όμως τότε αδυνατεί να συλλάβει και το όραμα ενός μακρινού μέλλοντος.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγραφεί, ότι η διανοητική επανάσταση έναντι του Πνεύματος δημιούργησε την πτώση. Και τότε ο άνθρωπος απορροφημένος από την ύλη δίνει δυσανάλογη αξία στην ύλη και στη μορφή. Τότε είναι που ξεριζώνονται οι πιο λαμπρές αλήθειες, κυκλοφορεί η επικίνδυνη γνώση και εγκαθίσταται ο ανταγωνισμός και η βία.

Έτσι συμβαίνει και στο άτομο όταν αυτό καθοδηγείται μόνο από το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του. Χωρίς την έμπνευση και την καθοδήγηση από το δεξιό ημισφαίριο δεν μπορεί να υπηρετήσει την Αλήθεια του. Και τότε έχουμε μια χαμένη ενσάρκωση, μια χαμένη σχολική χρονιά, μια χαμένη περίοδο για την ανθρωπότητα. 

Έτσι αποκομμένη η πολιτική εξουσία από τη συλλογική μνήμη και ανήμπορη να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα δεν υπηρετεί το λόγο της ύπαρξής της. Δικαιώνεται μόνο όταν θα κατευθύνει το σύνολο της κοινωνίας στο δρόμο της πνευματικής εξέλιξης και της ισόρροπης ευημερίας. Ευημερίας χωρίς δάνεια και εξαρτήσεις, χωρίς αποκεφαλισμένη παιδεία, χωρίς κακοποιημένη υγεία, χωρίς έλλειψη εργασίας, χωρίς ανεπαρκή κοινωνική μέριμνα, χωρίς εθνικές μειοδοσίες και προδοτικά μνημόνια.

Η πολιτική εξουσία στη χώρα μας – δυστυχώς και στις περισσότερες άλλες χώρες – για διάστημα πάνω από έναν αιώνα βαδίζει λοβοτομημένη, ή ορθότερα έχοντας καταδικάσει σε ατροφία το δεξιό της ημισφαίριο, τους ανθρώπους του πνεύματος. Μόνο κάποιες φωτεινές, αλλά ολιγόχρονες εξαιρέσεις σημειώνονται κάποτε, για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Μοναδική της μέριμνα η επιτυχία στις επόμενες εκλογές και η νομή των κάθε είδους πόρων ζωής.

Με αυτό τον τρόπο διαχωρίζεται από τους πολίτες. Αλλά εκείνος που διαχωρίζει τον εαυτό του από την ανθρωπότητα αρνούμενος να αγαπήσει, στο μέλλον δε θα έχει θέση στη μεγάλη ανθρώπινη σύνθεση. Θα παραμείνει έξω, ένας ξένος έρμαιο των νόμων της έλξης και των μεταμορφώσεων.

Πάντα η εξουσία δοκιμάζει τους ανθρώπους, οι οποίοι κινδυνεύουν από την αλαζονεία και το ατομικό συμφέρον. Γι’ αυτό χρειάζεται να λειτουργεί στα άτομα που διαχειρίζονται την εξουσία ενεργή η επαφή μεταξύ του νου και του πνεύματός τους, ή να διατηρήσουν επικοινωνία εμπιστοσύνης μέσα στην κοινότητα με ανθρώπους του πνεύματος. Είναι γνωστή σε μας η ανεπίσημη επικοινωνία του Ελευθερίου Βενιζέλου με τον απεσταλμένο του Πνεύματος, ο οποίος τον καθοδηγούσε σχεδόν ως το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Όπως το ίδιο συνέβαινε και με το Ναπολέοντα. Ώσπου η αλαζονεία από τις επιτυχίες και τις νίκες κάνει κάποτε και αυτά τα άτομα της εξουσίας να μην ακολουθούν τις οδηγίες. Και τότε φθάνει η ώρα της κακής εκτίμησης και του λάθους.   

Άνθρωποι της εξουσίας, ακούω όλους σας να λέτε πως θέλετε να σώσετε την Ελλάδα.

Τώρα που στη χώρα μας πλησιάζουν και πάλι εκλογές, έχετε ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία να στρέψετε την προσοχή σας στο βάθος του Είναι σας, να συναντηθείτε ο καθένας με το Πνεύμα του.

Εκεί οι ποσότητες χάνουν την αξία τους. Αλλά μια εστία φωτός στο βάθος του στήθους περιμένει την προσοχή του νου σας, για να σας εξοπλίσει με διαύγεια∙ διαύγεια προθέσεων, εκτιμήσεων, επιλογών και αποφάσεων.

Και τότε μπορεί η Ελλάδα να σωθεί.  

φυσική και μεταφυσική εκλογολογία

Εκλογές και πολιτική. Δυο όροι που πηγαίνουν μεταξύ τους πολύ φυσικά.

Εκλογές και μεταφυσική, όμως, ποια σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους;

Καμιά, θα έλεγε κάποιος. Οι Εκλογές αποτελούν μια πολύ γήινη πρακτική διαδικασία: κόμματα, μισθοί, ψέματα, ρουσφέτια, εργασιακές συμβάσεις, φόροι…

Και η Μεταφυσική; κάτι μεταξύ χαμηλής νέφωσης και γαλάζιου καλοκαιριάτικου ουρανού. Πώς να ταιριάξει το ρουσφέτι και το ψέμα με το γαλάζιο ουρανό;

Κι όμως πιο πολύ από κάθε άλλο όρο η Μεταφυσική θα έπρεπε να έχει λόγο και συμμετοχή κύρους σε κάθε περίοδο άσκησης του εκλογικού δικαιώματος και ιδίως σε κάθε περίπτωση πολιτικής κρίσης.

Θυμάμαι, μόλις είχα αποφοιτήσει από την ιατρική σχολή, όταν δέχτηκα την πρόσκληση να γίνω μέλος μιας σχολής εσωτερικής – μεταφυσικής –φιλοσοφίας.

Τότε, ένας από τους κανόνες διαμόρφωσης της ηθικής προσωπικότητας που μου υποδείχθηκε ήταν: τηρούμε απαρέγκλιτα τους νόμους του κράτους στο οποίο ανήκουμε.

Τη θεώρησα απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή μου σε ένα κράτος Δικαιοσύνης και Ελευθερίας. Κάτι ανάλογο με το «…ως εν ουρανώ και επί της γης».

Η πρώτη μου συμμόρφωση με τον κανόνα «τηρώ τους νόμους του κράτους» ήταν η προσεχτική τήρηση του νόμου - όρκου του Ιπποκράτη στις σχέσεις μου με τους ασθενείς και η σχολαστική καταγραφή και δήλωση του εισοδήματός μου στις σχέσεις μου με τον κρατικό μηχανισμό.

Το πρόσωπο της αδικίας το γνώρισα σύντομα. Πρώτα ήταν η αντίδραση των συνδικαλιστικά οργανωμένων παλιών γιατρών σε βάρος των νεοεισερχόμενων στην ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος. Με πίκραναν, αλλά τους δικαιολόγησα. Η μεταφυσική παιδεία μου με είχε διδάξει τον οικουμενικό νόμο της Ανομοιότητας∙ και σεβάστηκα τη διαφορετικότητά τους. Ήταν άνθρωποι!

Έπειτα ήρθε η αδικία από το οργανωμένο κράτος. Έχεις δηλώσει τόσα εισοδήματα. Εμείς θα σου βάλουμε λίγα παραπάνω «δεν μπορεί κάτι έχεις κρύψει» ήταν η συλλογιστική τους. Τι κι αν ζητούσα σεβασμό στη δήλωσή μου. Τι κι αν ζητούσα να ασκήσουν μόνιμο έλεγχο της κίνησης του ιατρείου μου. Ήταν ανένδοτοι και αναγκάστηκα να πληρώσω φόρο μεγαλύτερο της δικής μου οικονομικής πραγματικότητας.

Αυτό δεν το δικαιολόγησα ποτέ.

Από τότε, τον κανόνα της τήρησης των νόμων του κράτους, που μου συνέστησε η σχολή της πρώτης μεταφυσικής μου παιδείας, τον άδειασα στο χώμα, έφτυσα επάνω του και τον έλιωσα με τα παπούτσια μου.

Κατέφυγα στην ιστορία των μεταφυσικών σχολών και άρχισα να μετράω τα κινήματα για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία της έκφρασης, που υφάνθηκαν και προετοιμάστηκαν σε τέτοιες σχολές του παρελθόντος.

Το κίνημα των Carbonari στις αρχές του 19^ου αιώνα με αφετηρία το βασίλειο της Νάπολης.

Για μισό περίπου αιώνα ιδρύθηκαν καρμποναρίες σε διάφορα μέρη της Ιταλίας και το κίνημα μεταφέρθηκε και στη Γαλλία και στην Ισπανία.

Είχε προηγηθεί η Γαλλική επανάσταση. Αλλά μετά την ήττα του Ναπολέοντα είχε αρχίσει σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη η παλινόρθωση των ηγεμονιών.

Τον ίδιο καιρό περίπου κηρύχθηκε η Ελληνική επανάσταση, η οποία είχε άμεσο συσχετισμό με το κίνημα των Καρμπονάρι (Κάλβος, Καποδίστριας, Γαριβάλδης και φιλέλληνες της Ελληνικής επανάστασης).

Ήταν προοδευτικοί και χειραφετημένοι που έπρεπε να προετοιμάσουν τη δράση τους μέσα στους κόλπους μυστικών σχολών προς όφελος πάντοτε της ανθρωπότητας. Ανθρωπότητα: μια τεράστια και αδρανής μάζα αδαών και πλανημένων πολιτών, οι οποίοι αναμφίβολα θα επιδοκίμαζαν την απελευθέρωση, όταν θα ερχόταν, αλλά κανένας δεν περίμενε να συμμετάσχουν ιδιαίτερα στην προετοιμασία της….(Χόμπσμπαουμ Ε. Τζ.)

Οι πρωτεργάτες αυτών των κινημάτων φιλελεύθερα άτομα, δημοκράτες αντικληρικαλιστές, βρεθήκαν αυτομάτως εκτός των νόμων των κρατών της Ευρώπης και εκτός των κανόνων της βολεμένης κοινωνίας των προυχόντων και του κλήρου.  

Η Ιερή συμμαχία, τότε και οι Πάπες φρόντισαν να διαλύσουν τα απελευθερωτικά αυτά κινήματα και να εξοντώσουν τα μέλη τους.

Καθώς, λοιπόν, εισχωρούσα στο παρελθόν αυτών των μεταφυσικών σχολών, η ιστορία τους αποδείκνυε συχνά ότι όχι μόνο δεν επέβαλαν ως υποχρεωτική την τήρηση των νόμων του κράτους, αλλά μόνο ως εξωτερική εικόνα των σχολών θα μπορούσε να ισχύει το παρόμοιο.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η ορθή γνώση των συμπαντικών νόμων αποδεικνύει πολλές φορές ότι οι νόμοι των ανθρώπινων κοινωνιών συχνά εναντιώνονται με αυτούς. Επομένως για τον πορευόμενο την οδό της μεταφυσικής αλήθειας, που σέβεται και τηρεί τους συμπαντικούς νόμους, συχνά προκύπτει  η ηθική υποχρέωση της μη τήρησης των ανθρώπινων νόμων.

Προκύπτει, επομένως το εσωτερικό (μεταφυσικό) ερώτημα. Σε κάποια περίπτωση ή σε μια μονιμότερη κατάσταση, όπου οι νόμοι της ανθρώπινης κοινωνίας εναντιώνονται προς τους συμπαντικούς νόμους, ποια θα έπρεπε να είναι η συνειδησιακή θέση και η κοινωνική στάση των μελών των φιλοσοφικών συστημάτων;

Δηλαδή άτομα, τα οποία είχαν γαλουχηθεί με τον έρωτα της κοινωνικής ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, όταν συναντηθούν με τα ενάντια νομοθετικά δημιουργήματα δυναστικών καθεστώτων είναι φυσικό να κινηθούν άλλοτε αποτελεσματικά, άλλοτε όχι εναντίον της ανθρώπινης καταπίεσης.

Εξάλλου, πάντοτε τα δυναστικά καθεστώτα ήταν και είναι εδραιωμένα σε νομοθετικά πλαίσια, που εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντα κάποιων. Τα τελευταία 50 περίπου χρόνια έχουμε άφθονα στοιχεία που αναδεικνύουν τη διεφθαρμένη συνείδηση των πολιτικών και τη μειωμένη ικανότητά τους να διαχειριστούν τις εξουσίες τους για όφελος των πολιτών.

Συγχρόνως, όμως, μέσα από την έλλειψη γνώσης των πτυχών της ελληνικής ιστορίας και την άγνοια των ανθρώπινων Αξιών, έχει  αναδειχθεί μια διεστραμμένη νοοτροπία των πολιτών, με μια παθητικότητα, με την απεμπόληση του προνομίου της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους και με τη θελημένη ακύρωση της μνήμης τους στην ώρα της κάλπης.

Οι πρόσφατες εκλογές έδωσαν την ευκαιρία σε όσους δεν το γνώριζαν, να εκτιμήσουν πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι στην Ελλάδα η αδρανής μάζα των αδαών και πλανημένων πολιτών και πόσος θα υπολογιστεί ο αριθμός των προοδευτικών και χειραφετημένων, που θα εργαστούν προς όφελος των ίδιων, αλλά και της αδρανούς μάζας.

Θα διαφανεί, επίσης, πόσο η λεγόμενη οικονομική κρίση έφερε τις ζητούμενες αλλαγές στους κοιμισμένους πολίτες.

Θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε το μέγεθος της αφύπνισης συνειδήσεων, τη διάθεση να ξεφύγουν από τον εφησυχασμό του α-πολιτικού και να ξεβολευτούν. Να μετρήσουμε τη συναίσθηση συλλογικής ευθύνης, την αρετή και την τόλμη, προϋποθέσεις της Ελευθερίας.

Δυο βραδινές συναντήσεις κάποιων από εμάς και των φίλων μας στον κύκλο με τις λεβάντες του αστικού Αγρού, μας έδωσε την ευκαιρία τον τελευταίο καιρό να δούμε πίσω από την επιφάνεια των ημερών μας, τις βαθύτερες και αόρατες ψυχικές και πνευματικές ποιοτικές κινήσεις.

Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη φορά στο επίκεντρο των παρατηρήσεων της διεθνούς κοινής γνώμης. Πειραματόζωο καταντήσαμε εξαιτίας της διεστραμμένης προδοτικής συμπεριφοράς των πολιτικών της χώρας και της έλλειψης παιδείας των πολιτών.

Άραγε θα ξαναμπεί στην πρωτοπορία για την επιστροφή στη Δημοκρατία και στην απελευθέρωση από τη θηλιά, που της πέρασε στο λαιμό η συνομωσία του διεθνούς κεφαλαίου;

Θα ξεκινήσει η Επανάσταση;

Στις μέρες μας χρειάζεται μια νέα επανάσταση με άλλο πρόσωπο, αλλά εξίσου  αναγκαία με εκείνη του 821.

Ποιοι θα μπουν μπροστά; Ποιοι θα οδηγήσουν τη μάζα;

Οι άνθρωποι της διανόησης είναι παραδομένοι στην αυτό-αναγνώριση και στις καριέρες τους. Τα «πνευματικά» σωματεία ή μεταφυσικά τάγματα, ή όπως αλλιώς ονομάζονται στις μέρες μας, έχουν συμπεριλάβει στις καταστατικές τους διατάξεις την υποχρέωση των μελών να τηρούν απαρέγκλιτα τη νομοθεσία του κράτους και να μην διαφοροποιούνται σκανδαλωδώς από τα κοινωνικά ήθη της εποχής. Τα μέλη δογματικών παρα-θρησκευτικών σωματείων, όπου επιβάλλεται η βούληση μιας συγκεκριμένης ηθικής, είδαμε ότι εξεγείρονται όταν θιγεί η περιουσία του κλήρου, όταν προβληθεί στον κινηματογράφο κάποιο έργο του Καζαντζάκη, ή όταν είναι να απαλειφθεί το θρήσκευμα από τις ταυτότητες.

Μένουν γι’ αυτή την Επανάσταση τα μοναχικά πνεύματα, οι αιρετικοί για τους πολλούς, οι ώριμες προσωπικότητες ασχέτως φυσικής ηλικίας και οι νέοι στη φυσική ηλικία, που δοκιμάζουν τη δύναμή τους στην πρώτη τους επανάσταση απέναντι στο οικογενειακό τους πιεστικό κατεστημένο. Κι αυτοί όσο προλάβουν, πριν εξαναγκαστούν να συμβιβαστούν και να υποκύψουν στην ισοπέδωση κάτω από τις ανελέητες κοινωνικές συνθήκες.

Ωρίμασε ο καιρός για την κοινωνική Επανάσταση. Οι εξαιρέσεις από το κοπάδι έχουν φτάσει σε κάποιο κρίσιμο αριθμό. Και η σύνθλιψη της μάζας φαίνεται να καθιστά τη μεγάλη έκρηξη ευκολότερη από ποτέ.

Τέτοιοι είναι σήμερα οι καιροί.

Τίποτε δεν τελείωσε με αυτές τις εκλογές. Στα χαρακτηριστικά της Βουλής της διαφθοράς που γνωρίζαμε προστέθηκαν και τα γνωρίσματα του σκληρού προσώπου της απάνθρωπης φασιστικής νοοτροπίας.

Ξεχωρίζω μόνο σαν αισιόδοξα μηνύματα τον πολυκομματισμό, την αριστερή μετακίνηση του κέντρου βάρους της σύνθεσής της και τις σαφέστερες αντιμνημονιακές εξαγγελίες.

Τώρα αρχίζουν οι διαδικασίες που απαιτούν μεγαλύτερη ενέργεια και συνειδητή συμμετοχή των πολιτών στα δρώμενα. Τώρα αρχίζει η αποξήλωση του κράτους της φθοράς εξαιτίας της διαφθοράς των ιδιοκτητών του, προκειμένου να ανοικοδομηθεί ένα φωτεινό σπίτι όπου θα κατοικήσουν οι πολίτες των επόμενων γενεών.

Και εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι.