ο θρίαμβος της διάνοιας, θάνατος του πνεύματος και των λαών

Οι άνθρωποι επιζούν ως ατομικά πνευματικά όντα, όταν η προσωπικότητα της κάθε ενσάρκωσης παραμερίζει το προσωρινό εγώ της και προσαρμόζει τις επιθυμίες της και τη λογική της όχι σύμφωνα με τις φωνές των σειρήνων που φτάνουν στα αισθητήρια, αλλά σύμφωνα με τις βαθιές ανάγκες του μόνιμου ΕΓΩ που εκφράζονται εσωτερικά με τη φωνή της Καρδιάς. Έτσι υπηρετείται ο σκοπός της ύπαρξης. Τότε, όπως έλεγε ένας Δάσκαλος, το θνητό κερδίζει την αθανασία του και το φθαρτό την αφθαρσία του.

Όμως αυτά λαμβάνουν χώρα όταν το εγώ της παρούσας προσωπικότητας παύει να είναι κοντόφθαλμο και συνειδητοποιεί τα αίτια των αιτίων. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει να συλλάβει ως όραμα το απώτερο αποτέλεσμα των άμεσων αποτελεσμάτων του. Πρόκειται για μια κατάσταση έμπνευσης και προφητείας. Και τότε το άτομο ξέρει, απλά, τι οφείλει να πράξει.

Μια τέτοια διευρυμένη συνειδητότητα βεβαιώνει την τρέχουσα προσωπικότητα για το άφθαρτο της ουσίας της, αναδεικνύει το μεγαλείο και τη δύναμη του Είναι, εγκαθιστά στην παρούσα ζωή την αυτάρκεια του πνεύματος και απομακρύνει κάθε φόβο με την προόραση του μέλλοντος. Τότε το άτομο ζει και αξιοποιεί το παρόν κατά τρόπο, ώστε να είναι χρήσιμο για τον Εαυτό του ως εξελισσόμενο πνευματικό ον που ανακυκλώνεται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, χρήσιμο, όμως και για τους άλλους με τους οποίους συνειδητά αποτελεί συλλογική ενότητα.

Αυτή, βέβαια, η κατάσταση προϋποθέτει την πλήρη ανάπτυξη της αυτο-επιγνωσιακής συνειδητότητας. «Γνωρίζει» το άτομο τι είναι και γιατί υπάρχει. Διακρίνει τη θέση του ανάμεσα σε μια πανανθρώπινη συνύπαρξη και συμμετέχει σε μια βαθειά και μόνιμη συναλλαγή αμοιβαιότητας. Αναγνωρίζει και σέβεται τη Φύση ως παιδαγωγό του και τους άλλους ως συμμαθητές στο ίδιο σχολείο. Και προσδοκά το τέλος του κύκλου των μαθημάτων στον πλανήτη, που θα σημάνει τη συλλογική μετακίνηση προς περιοχές ανώτερης εκπαίδευσης.

Ώσπου να πραγματοποιηθούν βιωματικά όλα αυτά τα στάδια της πνευματικής εξέλιξης της ψυχής του καθενός και να οδηγηθεί ο άνθρωπος της Γης στην ενηλικίωσή του ως μόνιμη προσωπικότητα, βιώνει σε κάθε ενσάρκωση τις αρχικές περιόδους εξέλιξης περνώντας από το στάδιο του νήπιου, του παιδιού, του εφήβου. Σ’ αυτές τις περιόδους η ίδια η πνευματική του φύση, ο εσωτερικός του δάσκαλος, τον συνοδεύει και του συμπαρίσταται στις δοκιμασίες του με την αποτελεσματικότητα και τη διακριτικότητα του φυσικού ενήλικα.

Η εξέλιξη της ψυχής μοιάζει με ένα αεροπορικό ταξίδι. Ο πρώτος πιλότος (το πνεύμα), ο οποίος έχει το ολοκληρωμένο όραμα της πτήσης και την εμπειρία των προηγούμενων πτήσεων (αντιστοιχεί με το δεξιό ημισφαίριο του ανθρώπινου εγκεφάλου), παραδίδει στις ικανότητες του δεύτερου πιλότου, της εκπαιδευόμενης παρούσας προσωπικότητας, του νου (το αριστερό ημισφαίριο), την ευθύνη της απογείωσης και της προσγείωσης της συγκεκριμένης πτήσης έτοιμοι και οι δυο σε συνεργασία να αντιμετωπίσουν τις όποιες δύσκολες καταστάσεις στα πετάγματα της ψυχής.

Αλλά, όπως το λέμε, ο πρώτος πιλότος έχει και ολοκληρωμένο το όραμα του ταξιδιού και κατέχει πλήρως τη γνώση των πτητικών δυνατοτήτων και την ικανότητα χειρισμού του οχήματος, ώστε η πτήση να ολοκληρωθεί έγκαιρα και με επιτυχία.

Η συνύπαρξη σε κάθε άνθρωπο και των δύο πιλότων μέσα του και η συνεργασία τους οδηγεί ασφαλώς στην ατομική εξέλιξη.

Τα κράτη, τα έθνη, οι πολιτισμοί επιβιώνουν και εξελίσσονται ομαδικά, εάν θα ακολουθήσουν το ίδιο λειτουργικό σύστημα στη συλλογική τους ζωή.

Μέσα σε μια κοινωνία υπάρχουν και οι άνθρωποι του πνεύματος και τα άτομα που κάθονται στη θέση του δεύτερου πιλότου. Αρκεί η αμοιβαία συνεργασία των δύο αυτών κατηγοριών για να φτάσει ομαλά το κοινό ταξίδι στο τέλος του.

Όμως δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Ο δεύτερος πιλότος μόλις καθίσει στη θέση εξουσίας κατά κανόνα αδιαφορεί για το όραμα και περιφρονεί την εμπειρία και τις συμβουλές του πρώτου πιλότου, που βρίσκεται δίπλα του.

Παρατηρούμε, ότι αντί η εκτελεστική εξουσία να ακολουθεί τους νόμους του Πνεύματος, αντί το διανοητικό εγώ να συμμορφώνεται με το λόγο του Πνεύματος, που θα εκφράζεται από την Καρδιά της συλλογικότητας, αναλαμβάνει το ίδιο ο νους να καθορίσει στόχους, προγράμματα και να επιδιώξει αποτελέσματα.

Για πληροφόρησή του έχει τη θύραθεν γνώση και τα εξωτερικά του αισθητήρια. Διδάσκεται από την εξωτερική εικόνα της Φύσης.

Κυριαρχεί ως στόχος η διόγκωση του «έχειν» και όχι η βελτίωση της ποιότητας.   

Υποκινείται από το φόβο της ήδη παρέκκλισης.

Εφαρμόζει δικαιοσύνη και αρχές που δεν πηγάζουν από την Αλήθεια της πνευματικής πραγματικότητας, αλλά από μια όλως επιπόλαιη θεώρηση της εξωτερικής ζωής.

Η εξουσία των καιρών μας αντιστοιχεί μόνο στο αριστερό ημισφαίριο του συλλογικού εγκεφάλου, το οποίο είναι προγραμματισμένο να ικανοποιήσει τις υποδείξεις της λογικής ενός κατώτερου εγώ.

Απομονώνεται από την όντως Πραγματικότητα κλείνοντας τα αυτιά της στον ορθολογισμό του Πνεύματος. Άλλοτε στραγγαλίζει τη δύναμη της φωνής των πνευματικών ανθρώπων. Άλλοτε αποστρέφει το πρόσωπό της από τον έλεγχο και την καθοδήγησή τους. Αντίθετα προωθεί και ενισχύει τη διανόηση, η οποία, όμως, υποστηρίζει και δικαιώνει την υλιστικότητα των προθέσεων της εξουσίας είτε από άγνοια, είτε με την πρόθεση συμμετοχής στην εξουσία.

Αλλά η διανόηση είναι αποκομμένη από το μακρινό παρελθόν. Η διατήρηση της συνέχειας με την ουσία του απώτερου παρελθόντος συντελείται μόνο με νήματα πνευματικής υφής. Αν αυτά αγνοηθούν η κοινωνία χάνει τη μνήμη της. Όμως τότε αδυνατεί να συλλάβει και το όραμα ενός μακρινού μέλλοντος.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγραφεί, ότι η διανοητική επανάσταση έναντι του Πνεύματος δημιούργησε την πτώση. Και τότε ο άνθρωπος απορροφημένος από την ύλη δίνει δυσανάλογη αξία στην ύλη και στη μορφή. Τότε είναι που ξεριζώνονται οι πιο λαμπρές αλήθειες, κυκλοφορεί η επικίνδυνη γνώση και εγκαθίσταται ο ανταγωνισμός και η βία.

Έτσι συμβαίνει και στο άτομο όταν αυτό καθοδηγείται μόνο από το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του. Χωρίς την έμπνευση και την καθοδήγηση από το δεξιό ημισφαίριο δεν μπορεί να υπηρετήσει την Αλήθεια του. Και τότε έχουμε μια χαμένη ενσάρκωση, μια χαμένη σχολική χρονιά, μια χαμένη περίοδο για την ανθρωπότητα. 

Έτσι αποκομμένη η πολιτική εξουσία από τη συλλογική μνήμη και ανήμπορη να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα δεν υπηρετεί το λόγο της ύπαρξής της. Δικαιώνεται μόνο όταν θα κατευθύνει το σύνολο της κοινωνίας στο δρόμο της πνευματικής εξέλιξης και της ισόρροπης ευημερίας. Ευημερίας χωρίς δάνεια και εξαρτήσεις, χωρίς αποκεφαλισμένη παιδεία, χωρίς κακοποιημένη υγεία, χωρίς έλλειψη εργασίας, χωρίς ανεπαρκή κοινωνική μέριμνα, χωρίς εθνικές μειοδοσίες και προδοτικά μνημόνια.

Η πολιτική εξουσία στη χώρα μας – δυστυχώς και στις περισσότερες άλλες χώρες – για διάστημα πάνω από έναν αιώνα βαδίζει λοβοτομημένη, ή ορθότερα έχοντας καταδικάσει σε ατροφία το δεξιό της ημισφαίριο, τους ανθρώπους του πνεύματος. Μόνο κάποιες φωτεινές, αλλά ολιγόχρονες εξαιρέσεις σημειώνονται κάποτε, για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.

Μοναδική της μέριμνα η επιτυχία στις επόμενες εκλογές και η νομή των κάθε είδους πόρων ζωής.

Με αυτό τον τρόπο διαχωρίζεται από τους πολίτες. Αλλά εκείνος που διαχωρίζει τον εαυτό του από την ανθρωπότητα αρνούμενος να αγαπήσει, στο μέλλον δε θα έχει θέση στη μεγάλη ανθρώπινη σύνθεση. Θα παραμείνει έξω, ένας ξένος έρμαιο των νόμων της έλξης και των μεταμορφώσεων.

Πάντα η εξουσία δοκιμάζει τους ανθρώπους, οι οποίοι κινδυνεύουν από την αλαζονεία και το ατομικό συμφέρον. Γι’ αυτό χρειάζεται να λειτουργεί στα άτομα που διαχειρίζονται την εξουσία ενεργή η επαφή μεταξύ του νου και του πνεύματός τους, ή να διατηρήσουν επικοινωνία εμπιστοσύνης μέσα στην κοινότητα με ανθρώπους του πνεύματος. Είναι γνωστή σε μας η ανεπίσημη επικοινωνία του Ελευθερίου Βενιζέλου με τον απεσταλμένο του Πνεύματος, ο οποίος τον καθοδηγούσε σχεδόν ως το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Όπως το ίδιο συνέβαινε και με το Ναπολέοντα. Ώσπου η αλαζονεία από τις επιτυχίες και τις νίκες κάνει κάποτε και αυτά τα άτομα της εξουσίας να μην ακολουθούν τις οδηγίες. Και τότε φθάνει η ώρα της κακής εκτίμησης και του λάθους.   

Άνθρωποι της εξουσίας, ακούω όλους σας να λέτε πως θέλετε να σώσετε την Ελλάδα.

Τώρα που στη χώρα μας πλησιάζουν και πάλι εκλογές, έχετε ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία να στρέψετε την προσοχή σας στο βάθος του Είναι σας, να συναντηθείτε ο καθένας με το Πνεύμα του.

Εκεί οι ποσότητες χάνουν την αξία τους. Αλλά μια εστία φωτός στο βάθος του στήθους περιμένει την προσοχή του νου σας, για να σας εξοπλίσει με διαύγεια∙ διαύγεια προθέσεων, εκτιμήσεων, επιλογών και αποφάσεων.

Και τότε μπορεί η Ελλάδα να σωθεί.