τροφή και τέχνη

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Βρεθήκαμε στην εκδήλωση διαμαρτυρίας των μαθητών και των καθηγητών των Μουσικών και του Καλλιτεχνικού Σχολείου μπροστά στο υπουργείο Εσωτερικών και μετά στην πορεία τους μέχρι τη Βουλή.

Τραγούδια και συνθήματα περασμένα μέσα από τον παλμό της νιότης και της απορίας για την ακατανόητη λογική των μεγάλων.

Ζητούν να συνεχίσει η Ελλάδα να έχει μέλλον και οι ίδιοι όνειρα!

Τους έχει κιόλας αφαιρεθεί το μεσημεριάτικο φαγητό, που μέχρι πέρυσι θεωρούνταν απαραίτητο για μια υποχρεωτική παραμονή των μαθητών εκτός σπιτιού δέκα περίπου ωρών.

Απαιτούν το ελάχιστο, τη δυνατότητα μετακίνησης στα Σχολεία τους, ώστε να συνεχίσουν την ολοκληρωμένη μόρφωση στην Επιστήμη και στην Τέχνη.

Εργάζονται για να μην πάψει να ενδημεί η Τέχνη στην Ελλάδα, αφού το μέλλον αυτής της χώρας είναι προορισμένο να στηρίζεται στην αυτάρκεια της παραγόμενης τροφής και στα γεννοβολήματα της Μήτρας της Τέχνης.

Πάντοτε τούτος ο τόπος αγκάλιαζε το πάντρεμα της σύλληψης υψηλών Ιδεών και του Κάλλους∙ και αντλούσε την τροφή του από τους καρπούς της γης, τα βοσκοτόπια και τη θάλασσα.

Σ’ αυτό τον συνδυασμό που εξασφαλίζει την πληρότητα και ποιότητα της ζωής θα παραμένει πάντα προσαρμοσμένο το μέλλον της Ελλάδας. Και η ελπίδα του εκκολάπτεται σ’ αυτά τα σχολεία Γνώσης και Τέχνης. Μόνο οι εχθροί του πολιτισμού θα μπορούσαν να πάψουν να τα αγκαλιάζουν και να τα φροντίζουν.

Και βέβαια τα παιδιά δεν έχουν εχθρούς∙ ούτε οι γονείς τους, ούτε οι δάσκαλοί τους.

Κάποιοι, όμως νομίζουν ότι αυτά τα παιδιά είναι οι εχθροί τους.

Σκοτεινές και φοβισμένες ψυχές που βλέπουν παντού εχθρούς και τους προβάλλουν στα πρόσωπα των γύρω τους, στα πρόσωπα των πολιτών, ακόμα και στα πρόσωπα αυτών των νέων.

Γι’ αυτό έστειλαν δυο αξιωματικούς - με τρία χρυσά αστέρια ο καθένας – μαζί με την ακολουθία τους να φυλάγουν την αμπαρωμένη πόρτα του υπουργείου από τα τραγούδια των παιδιών.

Εμείς ούτε όπλα είδαμε, ούτε βρισιές ακούσαμε. Μόνο τα επιστόμια από τα μουσικά τους όργανα είχαν στα χέρια τους και την απόγνωση στην καρδιά τους.

Τροφή ζητούν για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν χώρα, και Τέχνη για να ξαναβρεί το ανάστημά του ο ισοπεδωμένος πολιτισμός.

Οι σχεδιασμοί των προηγούμενων γενιών απέτυχαν να εξασφαλίσουν ευημερία και γαλήνη.

Η βιομηχανία μετέτρεψε τον Άνθρωπο σε ετερόβουλο εργάτη με απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, διέλυσε την παραγωγή της τροφής, εξαφάνισε την παραδοσιακή βιο-Τεχνία και αποθάρρυνε την ανάπτυξη των Τεχνών.

Ο τουρισμός εισήγαγε στην Ελλάδα την αντίληψη του εύκολου κέρδους και προσάρμοσε τον Έλληνα στη νοοτροπία του καιροσκοπισμού και της κερδοσκοπίας. Τα πρώτα παραδείγματα αυτών των αντιλήψεων τα πρόσφεραν ξεδιάντροπα οι πολιτικοί των καιρών μας -  με την πολιτική τους εκτροχίασαν τη χώρα μας από τα πεπρωμένα της και την αληθινή ευ-ημερία.

Και τώρα, τούτα τα παιδιά υψώνουν τη φωνή για να στηριχτεί η δική τους γενιά και να ξαναπάρει η Ελλάδα τον προσανατολισμό του προορισμού της.

Τροφή και Τέχνη! 

ο Bιαστής και ο Βασανιστής

Παρακολουθούσα χθες το βράδυ στους κήπους της ΕΡΤ τη συναυλία ενός μουσικού συνόλου της με τη συμμετοχή και της χορωδίας. Εικόνα και αισθητική απόλαυση γνήσιου υψηλού πολιτισμού!

Με πήρε το παράπονο: πώς σε κατάντησαν έτσι Ελλάδα; πώς κακοφέρθηκαν και στον πολιτισμό σου; πρόσφυγες στο ίδιο μας το σπίτι.

Επιστρέφοντας άρχισα να αναμετρώ τους βιαστές και τους βασανιστές που μας κυβερνούν μισό αιώνα, τώρα.

Πόσο μια σοβαρή παθολογία εντοπισμένη σε μια ανθρώπινη προσωπικότητα τη διαστρέφει και δημιουργεί το κτήνος, το οποίο βιάζει ή βασανίζει ανθρώπινα σώματα.

Αυτή η παθολογία, σκέφτηκα, έχει συγκεντρωθεί στην πολιτική εξουσία του τόπου μας.

Οι περισσότεροί τους παρουσιάζουν την παθολογία του βιαστή.

Υποτιμημένα Εγώ, ανεκπλήρωτοι πόθοι, αποτυχημένες προσπάθειες, παρελθόν στη σκιά ισχυρών προσωπικοτήτων, συχνά δε και η μικρόνοια ως γενεσιουργό αίτιο. Όλα αυτά παράγουν προσωπικότητες που μεγαλώνουν στην αυτοεπιγνωσιακή αβεβαιότητα και στην ατολμία.

Ερχόμαστε, όμως, στη Γη για να αυτο-συνειδητοποιηθούμε και να αυτο-βεβαιωθούμε.

Επομένως, όλες μας οι φιλοδοξίες και οι προσπάθειες συντείνουν προς αυτό το σκοπό.

Αλλά όσο περνάει ο καιρός και η αυτο-βεβαίωση μέσα από τις όποιες πράξεις και κατακτήσεις μας δεν έρχεται, τόσο οι φιλοδοξίες μας επιτείνονται στα πλαίσια, πλέον, της αλαζονείας. Τότε επιδιώκουμε εκείνα, για την απόκτηση των οποίων δεν επαρκούν τα χαρίσματά μας.

Όμως η φιλοδοξία μαζί με την αλαζονεία αποτελεί πνευματικά θανατηφόρο συνδυασμό.

Όλο και πιο πολύ επιζητούμε να επιβληθούμε στο κοινωνικό (και φυσικό) περιβάλλον μας, όλο και πιο πολύ επιδιώκουμε την ποσοτική αύξηση των κατακτήσεών μας. Και για να καταστείλουμε κάθε ηθικό ενδοιασμό, απαξιώνουμε με το μέτρο της δικής μας λογικής τους άλλους ανθρώπους και ολόκληρο το περιβάλλον μας. Για εμάς, πλέον, είναι άψυχα αντικείμενα, μέσα που θα χρησιμοποιήσουμε για τη δική μας ανάδειξη, απλά νούμερα στις λίστες των πελατών μας ή των ψηφοφόρων μας∙ άδεια κορμιά.

Αυτά τα άδεια κορμιά τα θέλουμε δικά μας, για να αποτελέσουν το βασίλειό μας και να τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση της βασιλείας μας.

Και τότε ο ένας, ο βιαστής της νύχτας, καιροφυλακτεί να βρει την ανυπεράσπιστη γυναίκα, για να βιάσει το κορμί της, «να την κάνει δικιά του» και με αυτό τον τρόπο να αυτο-βεβαιώσει την αξία του.

Αυτός είναι ο φυσικός βιαστής.

Συνήθως κάποτε ανακαλύπτεται και τότε υφίσταται τις ποινικές συνέπειες της πράξης του.

Ο φανερός βιαστής κινείται στα φώτα της δημοσιότητας. Χρησιμοποιεί τη διαφήμιση του «προϊόντος» του, προκειμένου να αυξήσει το πελατολόγιό του, διαστρέφει την ενημέρωση με τα παπαγαλάκια του (ΜΜΕ), υποβιβάζει ποιοτικά την εκπαίδευση – μη και ζωντανέψουν τα πιόνια – και, αν χρειαστεί, χρησιμοποιεί την απειλή. Αυτή δεν έχει όρια. Ξεκινάει από τη διασπορά υποτιθέμενων κινδύνων και μπορεί να φτάσει μέχρι τη χημική δηλητηρίαση, την οικονομική σύνθλιψη, τη φυλάκιση, ακόμα και την εκτέλεση (εν νομίμω αμύνη του κράτους των βιαστών). Κάνοντας έτσι χρήση της εξουσίας του καταλήγει να βιάζει ολόκληρους πληθυσμούς. Πρόκειται για τον πολιτικό βιαστή.

Αυτός ο βιαστής δεν συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται, γιατί οι νόμοι -  ψηφισμένοι από τον ίδιο - δεν ισχύουν γι’ αυτόν.

Θέλετε ονόματα; Σε ότι η ηλικία μου επιτρέπει να γνωρίζω, από το σκάνδαλο της πρωθυπουργοποίησης του πρώτου Καραμανλή (1955) και μετά όλοι –σχεδόν-οι πρωθυπουργοί ενσάρκωσαν το κτήνος του βιαστή στο κορμί του ελληνικού λαού, πλαισιωμένοι από τους συνδαιτυμόνες και τους χειροκροτητές. Οι μνηστήρες της Ελλάδας γλεντούσαν και έτρωγαν την περιουσία του εξορισμένου Άρχοντα.

Οι βασανιστές, τώρα, αποτελούν διαφορετικές προσωπικότητες. Η παθολογία είναι βαθύτερη και η παρέκκλιση από τον μέσο φυσικό άνθρωπο μεγαλύτερη. Εδώ το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που ανιχνεύεται σε κατάσταση επικίνδυνης υπερβολής στον βιαστή, εκτρέπεται στη σαδιστική απόλαυση από τον πόνο του άλλου.

Συχνά και τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής έκφρασης των βασανιστών, φανερώνουν στους διαισθητικούς τη βαθειά διατάραξη της προσωπικότητας.

Οι οπαδοί της Χριστιανικής θρησκείας θα έλεγαν ότι οι βασανιστές είναι άτομα του Διαβόλου. Για εμάς είναι μηχανισμοί καταστροφής λόγω πλάνης. Άρρωστες προσωπικότητες.

Οι βιαστές δεν είναι απαραίτητα και βασανιστές. Αρκούνται συνήθως στην κατάκτηση και στην κατοχή του άλλου. Εντούτοις πλαισιώνονται από βασανιστές, οι οποίοι σε συνθήκες που βιάζονται άτομα ή ολόκληρες κοινωνίες, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για τη δική τους απόλαυση βασανίζοντας τα θύματα.

Οι βιαστές ψάχνουν και βρίσκουν τους πάντοτε πρόθυμους βασανιστές και τους χρησιμοποιούν για τους στόχους τους. Ιδίως σε ότι αφορά στην απειλή, τον εκφοβισμό και την εξασθένιση των αντιστάσεων των θυμάτων. Όπως ο σημερινός πρωθυπουργός βρήκε τον επί των οικονομικών υπουργό του.

Ο μεγάλος κίνδυνος για την κοινωνία, είτε για τα μεμονωμένα άτομα είναι, ότι και οι βιαστές και οι βασανιστές πιστεύουν ότι αποτελούν φυσιολογικά άτομα. Δεν αναγνωρίζουν και δεν αποδέχονται τη βαθειά διατάραξη της προσωπικότητάς τους, η οποία τους οδηγεί σε εκτρωματικές επιλογές και τερατόμορφες γεννήσεις.

Ακόμα πιο επικίνδυνη, όμως, είναι η διαστροφή της λογικής των ατόμων της μάζας, που μέσα στο γνόφο της ασυνειδησίας τους και υπό το κράτος του εκφοβισμού που υφίστανται, αποδέχονται σαν φυσική την παρουσία των βιαστών και των βασανιστών, που κυβερνούν τη χώρα μας. Αυτών που οδηγούν το Μεγάλο τους θύμα σε υλική και ηθική εξαθλίωση και προσπαθούν να σβήσουν την πολιτισμική του ταυτότητα.

Όμως το Πνεύμα «όπου θέλει πνει». Και απλώνεται ελεύθερο πέρα από σύνορα και φυλακές σε όλο τον κόσμο, για κείνους που το καλοδέχονται. Αυτό δεν βιάζεται!

Όταν έφτασα στο σπίτι ένα ελαφρό αεράκι δρόσισε το πρόσωπό μου και έφερε στο σκέψη μου μια εικόνα από το μέλλον. Είναι η εικόνα του μέλλοντος της Ελλάδας. Της Ελλάδας της Ευημερίας και της Ελευθερίας. Όχι της τερατόμορφης κεντρικής δυναστικής εξουσίας, αλλά της τοπικής δίκαιης και ελεγχόμενης διαχείρισης.

Την Ελλάδα όπου τα κελάρια των κατοίκων της θα γεμίζουν με την πλούσια παραγωγή, στεριάς και θάλασσας, αυτού του τόπου και το μεσογειακό φως θα εμπνέει τις ψυχές των δημιουργών της Τέχνης.

Αυτή την εικόνα διαφυλάγουμε στην καρδιά μας και την τροφοδοτούμε με τα ρεύματα της ψυχής μας.

η αποκάλυψη της Δικτατορίας

Η πρώτη και χαρακτηριστική πράξη κάθε πραξικοπήματος, κάθε Δικτατορίας ήταν παντού και πάντοτε η κατάληψη και κατάλυση των κρατικών μέσων ενημέρωσης. Και μετά κύκλωναν τα κυβερνητικά μέγαρα.

Σήμερα στην Ελλάδα το δικτατορικό κυβερνητικό καθεστώς έκαμε την επίσημη πρεμιέρα.

Συμπολίτες, αν ως τώρα κάποιοι ακόμα έδιναν πίστη στις απατηλές εξαγγελίες των τελευταίων κυβερνήσεων και βαυκαλίζονταν με τα φληναφήματά τους, τώρα γνωρίζουν, ότι η Ελλάδα, μέσα ακόμα σε μια Ευρώπη, όπου ήδη έχουν καταλυθεί οι ανθρωπιστικές αξίες, έχει επίσημα από σήμερα δικτατορικό καθεστώς.

Το επίσημο πολιτικό πραξικόπημα έγινε σήμερα: 11 Ιουνίου 2013. Μια ακόμα μαύρη σελίδα στην ιστορική σειρά της κατάλυσης της Δημοκρατίας.

Κάποιοι θα απαντήσουν: μα το γνωρίζαμε από πολύ καιρό, από τότε που άρχισε να ποδοπατιέται το Σύνταγμα.

Ναι, αλλά μένατε ξαπλωμένοι εφησυχάζοντες, όσοι ανήκατε ως τώρα στην πλευρά της επάρκειας. Όσοι δεν είχατε ακούσει τον ήχο της φτώχειας και της υποτίμησης του πολίτη. Της κατάρρευσης των ηθικών αξιών και της κατάλυσης της ελευθερίας.

Δεν είχατε αντιληφθεί, ότι συμπλέαμε όλοι στο ίδιο καράβι. Ακόμα και τώρα, που ακούστηκε ο συναγερμός της βύθισης, κάποιοι ακόμα θα εφησυχάζουν, αναμετρώντας τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Κατάφεραν πάλι τα συμφέροντα του κεφαλαίου με προδότες τις τελευταίες κυβερνήσεις -και τα φερέφωνά τους- να μας διχάσουν σε νηστικούς και βαρυστομαχιασμένους, σε ελεύθερους και δούλους του χρήματος και του προσωπικού συμφέροντος. Όπως κάποτε σε κομμουνιστές και εθνικόφρονες. Έτσι έφεραν και τότε, έτσι και τώρα την καταστροφή και την οπισθοδρόμηση της Ελλάδας.

Απόψε ήρθε η ώρα. Σηκωθείτε, επιτέλους, όσοι ακόμα απολαμβάνετε τη μαλθακότητα της πνευματικής σας ανυπαρξίας και κάνετε ο καθένας την επανεκτίμησή του για όλους και για όλα. Τολμήστε να αναγνωρίσετε και τον φοβισμένο ή τον βολεμένο εαυτό σας.

Και τολμήστε να συμπράξετε στην κατεδάφιση μιας κυβερνητικής δομής και στην κατάργηση ενός νομοθετικού και εκτελεστικού συστήματος που γεννάει την αδικία. Βγείτε στους δρόμους σε μια διαδήλωση αόριστου χρόνου, για να αφαιρέσουμε τη μάσκα του κυβερνητικού φασισμού, ώστε να αποκαλυφθεί το αποκρουστικό του πρόσωπο.

 

Όποιος παραμείνει στην πλευρά των επιχειρημάτων και της λογικής της κυβέρνησης, όποιοι δεν βγουν στους δρόμους, όποιοι θα παρουσιαστούν από αύριο στην εργασία τους σε δημόσιες υπηρεσίες, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, θα είναι από κείνους, πού υπήρξαν πάντοτε οι πρόθυμοι να υπηρετήσουν και να συνεργαστούν με τον Δικτάτορα∙ οι φοβισμένοι, οι μίσθαρνοι, οι δοσίλογοι, οι φασίστες.

Να οραματιστούμε την Ελευθερία, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να βαδίσουμε ο καθένας και μαζί στην προσωπική μας υπέρβαση!

η δημοκρατία του φασισμού

Ο κύριος Σαμαράς (πρωθυπουργός της Ελλάδας για όποιους δεν το γνωρίζουν) τόνισε: «Το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω από τις συντεχνιακές ιδιοτέλειες.»

Είμαι βέβαιος, ότι ακούστηκε ωραία στα αυτιά της απαίδευτης μάζας, όπως και εκείνων που βλέπουν τα πράγματα εκ του ασφαλούς, με τις καταθέσεις τους στις ξένες τράπεζες, ή με τις επιχειρήσεις - που με τις ενέργειες των τελευταίων κυβερνήσεων - έχουν εξασφαλίσει φθηνό εργατικό δυναμικό.

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν μεγαλώσει σε καθεστώς δικτατορίας. Έχουμε τις επίσημες δικτατορίες που έχει καταγράψει η ιστορία, αλλά και τη δικτατορία της οικογένειας, τη δικτατορία του σχολείου, της θρησκείας και της κοινής γνώμης.Όλες αυτές οι δικτατορικές συνιστώσες εθίζουν τον πολίτη να υιοθετεί, να υπακούει και να ακολουθεί, όσα γονείς, δάσκαλοι, ιεροκήρυκες, «άρχοντες» και η κοινή γνώμη επιβάλλουν από θέση ισχύος στη νεαρή προσωπικότητα.Είναι οι δικτατορίες που καθιέρωσαν τους πίνακες των ηθικών αξιών και επέβαλαν τα πρότυπα. Διαμόρφωσαν τα τεκμήρια της κρίσης και τους κανόνες συμπεριφοράς. Ενώ, συγχρόνως, θόλωσαν - για να μη διαβάζεται - τη φυσική διαφορετικότητα του ατόμου και πολέμησαν την ελευθερία έκφρασης της ατομικής βούλησης.Μαζί και με την αλλοίωση της ενημέρωσης του πολίτη κατάφεραν να κυριαρχεί όχι το δίκαιο των πολλών, αλλά τα βελάσματα της μάζας.

Δεν εκπλήσσει αυτή η ανωριμότητα του μέσου πολίτη. Η παιδεία που του παρέχεται τον εγκλωβίζει σε έλλειμμα πνευματικής διαύγειας και μνήμης και εμπνέει την ατολμία της αντικειμενικής κρίσης. Αυτή η συνθήκη ευνοεί την Εξουσία (πολιτική και θρησκευτική).Ακόμα ο μέσος νέο-Έλληνας νοιώθει ασφαλής, όταν κάποιος «αφέντης» βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του. Από τον τούρκο Πασά μέχρι τον Δεσπότη, τον τσιφλικά, τον τοπικό κομματάρχη, τον εργοδότη-αφεντικό, τον αυστηρό και υπερκαλυπτικό γονέα. Και ο καθένας αξιώνει το σεβασμό, επειδή φροντίζει για το καλό του (!) Η λεγόμενη κοινή λογική αποτελείται από συνδυασμούς Διαστροφής της Αλήθειας και της Φυσικής πραγματικότητας.Έτσι και η λεγόμενη Δημοκρατία σήμερα αποτελεί μια καθαρή Δικτατορία, που κοιμίζει τον πολίτη, γιατί καταφέρνει με τις μάσκες που φοράει, να στρογγυλεύει τις γωνίες του φασισμού.

Το κεντρικό σύνθημα κάθε δικτάτορα ήταν η φράση-σύμβολο στην συνείδηση των πολλών: το συμφέρον της πατρίδας πάνω από το άτομο, το άτομο πρέπει να θυσιάζεται για το καλό της πατρίδας κ.ο.κ.Η καθιέρωση αυτής της αντίληψης ως αξίωμα αποτελεί τη μέγιστη διαστροφή της φυσικής, ηθικής και φιλοσοφικής σύστασης της κοινωνίας των ανθρώπων.

Η Κοινωνία δεν αποτελεί αυθύπαρκτη έννοια, που μπορούμε να την  αναγάγουμε σε σκοπό ζωής των ατόμων που τη συνιστούν.
Η κοινωνία συνεστήθη μόνο για να καλύπτει τις ανάγκες του κάθε ατόμου, όσες το άτομο δεν μπορεί να καλύψει αφεαυτού.

Δηλαδή αξιολογικά προέχει το φιλοσοφικό συμφέρον (διανοητικό, ψυχικό και υλικό) του κάθε Ατομικού «Όντος» και η Κοινωνία υπάρχει για να προστρέχει στην ικανοποίησή του.

Άρα η Κοινωνία ως μόνο σκοπό ύπαρξης έχει την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών των μελών της και όχι το αντίστροφο.
Και ασφαλώς η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία αυτόν και μόνο έχουν σκοπό. Την εξυπηρέτηση του πολίτη.

Έχοντας, όμως, η εξουσία, δηλαδή τα άτομα που εκλέγονται – με διαδικασία που παράγει νόθο αποτέλεσμα - για να κυβερνήσουν, έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με έννοιες γενικού και απρόσωπου περιεχομένου, όπως Πατρίδα – Κράτος – Έθνος – Δημόσιο συμφέρον κλπ. Αυτή είναι η δεύτερη διαστροφή της φυσικής και ηθικής πραγματικότητας.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, τέτοιων συνθημάτων τα συγκεκριμένα άτομα της Εξουσίας χρησιμοποιούν τη δύναμή τους επιδιδόμενα σε μια αυθαίρετη και απάνθρωπη εκμετάλλευση και καταδυνάστευση του ατόμου. Η σημερινή κρίση Ηθικής, Αξιών και η καπήλευση Θεσμών έχει τόση ένταση και σαφήνεια, ώστε ο κάθε πολίτης του κόσμου – ιδιαίτερα αυτής της χώρας - να αντιληφθεί επιτέλους ότι ζει σε μια κοινωνία που αποτελεί την πλήρη αντιστροφή του σκοπού της ύπαρξής της. Και ότι η ευθύνη επιμερίζεται στην πολιτική της εξουσία με τους σκοτεινούς της μηχανισμούς, όσο και στα θεωρητικά στηρίγματα που της προσφέρει η συμπόρευση ή η σιωπή εκείνων που καθιερώθηκαν – πάλι από τους σκοτεινούς της μηχανισμούς - ως μέλη της πνευματικής της ηγεσίας.

Πώς διαμορφώνεται, άρα, το προσωπικό χρέος όσων αντιλαμβάνονται τη διαστροφή και την εκτροπή από τη συμπαντική Ηθική και το Φυσικό δίκαιο;Μία είναι η απάντηση: Ανυπακοή! με σύγχρονη ανάληψη της ευθύνης και των συνεπειών από τη σύγκρουσή τους με τον ανθρώπινο νόμο.

Ο κύριος Σαμαράς χαρακτήρισε την απεργία των καθηγητών ως συντεχνιακή ιδιοτέλεια. Αν πρόκειται για απόφαση τέτοιου είδους, τότε ανήκει στους σκοτεινούς μηχανισμούς της εξουσίας. Η ευθύνη είναι δική σας.Αλλά εμείς οι άλλοι πολίτες την βλέπουμε σαν κίνηση νόμιμης άμυνας στην παράνομη δραστηριότητα της κυβερνητικής εξουσίας.Μάλιστα μέσω της απεργίας των καθηγητών και ελπίζω και των δασκάλων  αμύνεται ολόκληρη η κοινωνία, επειδή ολόκληρη η κοινωνία και ο πολιτισμός πλήττεται από τα μέτρα που παίρνετε αυθαίρετα εναντίον της παιδείας και του μέλλοντος της χώρας.Γι’ αυτό στην όποια διαδήλωση των εκπαιδευτικών θα βρισκόμαστε όλοι οι πολίτες άσχετα αν έχουμε σχέση με τις επικείμενες εξετάσεις, άσχετα από το οποιοδήποτε επάγγελμά μας, άσχετα αν είμαστε  αδιόριστοι, απολυθέντες, άνεργοι ή συνταξιούχοι. Όλοι οι πολίτες!Γιατί θα είναι η άμυνά μας απέναντι στην πολιτική εξουσία που προδίδει την πατρίδα και τους πολίτες και επιστρατεύει κάθε ανήθικο μέσον προκειμένου να προσποριστεί «χρήμα» σε βάρος της ποιότητας της ζωής και του πολιτισμού.

Προσωπικά είμαι βέβαιος, κύριε Σαμαρά ότι δεν έχετε συναίσθηση των εγκλημάτων σας. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, που θα πρέπει να το καταλάβετε. Οι παλιοί σαμαράδες έφτιαχναν ένα σαμάρι στα μέτρα του ζώου. Εσείς θέλετε το ζώο να φορέσει ένα σαμάρι στα μέτρα που τα αφεντικά σας επέβαλαν. Όμως οι πληγές αυτού του ζώου κιόλας πυορροούν και δεν θα προσφέρεται πλέον σαν υποζύγιο, επειδή δεν αντέχει, πια να σηκώνει το βάρος σας.

Ζητώ συγνώμη που στο παράδειγμα με τη λέξη ζώο χαρακτηρίζω τον πολίτη. Αλλά μόνο έτσι θα μπορούσε να καταλάβει ο πρωθυπουργός και ο εσμός της εξουσίας και επειδή ο "μεγάλος" αρχηγός του κόμματός του, ο Καραμανλής, όταν κάποτε μετρούσαν τους ψήφους και μοίραζαν τα ρουσφέτια έλεγε: αυτά τα ζώα είναι δικοί μας. Έτσι αποκαλούσε τους Λάκωνες, επειδή στην πλειοψηφία τους ψήφιζαν την ΕΡΕ.

Και οδηγώντας στα ακραία όρια την κατάσταση σύγχυσής του και την ανοησία του, ο κύριος Σαμαράς, επανέλαβε την εκτίμησή του για την οικονομία ότι «η πτώση σταμάτησε και σύντομα αρχίζει η άνοδος», προέβλεψε δε ότι «το 2013 θα είναι η τελευταία δύσκολη χρονιά» και πρόσθεσε: «Το Μνημόνιο σε 2-3 χρόνια δεν θα υπάρχει πια. Και σύντομα κανείς δεν θα ασχολείται μαζί του…..».

Προφανώς το σκέφτηκε αυτό, επειδή σβήστηκε από τη μνήμη των πολιτών το άλλο μνημόνιο, του Πιπινέλη, σύμφωνα με το οποίο ο Καραμανλής πρόδωσε την υπόθεση της Κύπρου και έμπλεξε την Ελλάδα σε σύγκρουση με την Τουρκία, προκειμένου να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός.

Αυθόρμητα, όμως, αναδύεται μια ερώτηση και την απευθύνουμε στον κύριο Σαμαρά: δηλαδή σε 2-3 χρόνια θα έχουν χορτάσει πια οι πεινασμένοι εξαιτίας των μνημονίων, θα έχουν στεγαστεί οι άστεγοι, θα έχουν ξαναβρεί εργασία οι άνεργοι, θα έχουν ξανανοίξει οι μικροεπιχειρήσεις; Δεν θα υπάρχουν ορφανά από τις αυτοκτονίες των γονιών τους; Θα έχουν γιατρευτεί τα μάτια και οι ψυχές όσων δοκίμασαν τα χημικά σας, θα έχουν ξεθωριάσει τα σημάδια από τις κλωτσιές των φρουρών της εξουσίας σας; Θα έχουν ξαναβρεί την υγεία τους και την ψυχική τους ισορροπία όσοι αρρώστησαν από έλλειψη φαρμάκων, όσοι κατέφυγαν στην ψυχοθεραπεία; Θα έχει διαλυθεί το νέφος της απελπισίας και των καμένων ονείρων, που πλανιέται πάνω από τη χώρα μας;

Και θα έχει διαγραφεί το εξωτερικό χρέος, το οποίο επικαλείσθε ως δικαιολογία των εγκλημάτων σας;

Όλα αυτά, κύριε Σαμαρά, δεν αποτελούν τα άρθρα των μνημονίων που υπογράψατε;

η Ανάσταση στο Πελίτι

Έμαθα για τη φετινή γιορτή των σπόρων, για το πλήθος των Ανθρώπων που ήρθαν με τις καρδιές τους ανοιχτές, στην ανταλλαγή σπόρων και συναισθημάτων, στην καλλιέργεια σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσα σε ανθρώπους και Γης.

Για μια πολυεθνική κίνηση αδελφοποίησης και αντίστασης.

Πάσχα και ο Χριστός μόλις αναστήθηκε. Άνοιξη και ο σπόρος μόλις βλάστησε.

Ένα τόσο δα θεϊκό σημάδι ο σπόρος. Συμπύκνωση Αγάπης και Σοφίας! Παραχώνεται για να βλαστήσει στο φως.

Ένα τόσο δα σποράκι πριν από το Big Bang. Και έπειτα το Σύμπαν!

Ένα τόσο δα πνευματικό σποράκι κι ο άνθρωπος. Αγάπη-Σοφία! Σπέρνεται σ’ ένα χωματένιο κορμάκι, για να γίνει λουλούδι και να καρπίσει στο χωράφι της κοινωνίας. Και σαν ξεσποριάσει ετοιμάζεται για την επόμενη Άνοιξη…

Ο Σπόρος, ο Άνθρωπος και ο Χριστός. Αστραπές του Ουρανού στα σπλάχνα της Γης.

Κύκλοι ζωής: ο μικρός, ο πιο μεγάλος, η αιωνιότητα.

Πέθανε ο Ιησούς και αναστήθηκε ο Θεός.

Πέθανε ο σπόρος κι ανασταίνεται το δέντρο.

Πεθαίνει ο άνθρωπος και ανασταίνεται ο Άγγελος.

Και στο Πελίτι οι ζωντανοί σπόροι της ανθρωπότητας έσφιγγαν στις παλάμες τους τα σύμβολα της αέναης ζωής και αντάλλασσαν το άρωμα της καρδιάς τους.

Το σύνθημα στο μέτωπό τους: από χέρι σε χέρι, από καρδιά σε καρδιά!

Κανένας πεινασμένος – αυτάρκεια για όλους!

Αυτάρκεια, το γνώρισμα του Θεού. Αυτάρκεια, ο τρόμος της Εξουσίας.

Εκεί και ο Αναστημένος. Να νοστιμίζει με ευλογία το φαγητό στα καζάνια. Να μην πεινάσουν, να μη διψάσουν, να μην ασθενήσουν οι μικροί Του αδελφοί. Στην άγια Τράπεζα του Πελίτι λειτούργησε ο Ίδιος! Ακούσαμε το κάλεσμά Του λίγες μέρες πριν∙ μετά την Ανάσταση: Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες!

Κι όμως σήμερα οι  μικροί αδελφοί Του ακόμα πεινάνε και διψάνε και ασθενούν και φυλακίζονται. Εξαιτίας τυφλών οδηγών. Που απλώνουν αλαζονικά τα βήματά τους στη σπαρμένη γη, δίχως να λογαριάζουν την κραυγή του σπόρου.

Οι πλανημένες ψυχές στο σκοτάδι της αγνωσίας, που δεν υποπτεύονται καν τη θεϊκή σπορά στο βάθος της κάθε ανθρώπινης καρδιάς. Βασανίζουν ανθρώπινες υπάρξεις που προσπαθούν να ψηλώσουν στο χωράφι της κοινωνίας, για να αντικρίσουν τον Ήλιο.

Λησμόνησαν το πέρασμα του Μεγάλου Σπορέα. «Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» Και έκαναν πέτρα τη δική τους γη, τριβόλους και αγκάθια.

Κι όταν επιστρέψει ο Σπορέας την ώρα της συγκομιδής;;;

Η σπορά, όμως, ποτέ δε χάνεται και ο σπόρος πάντοτε ανασταίνεται∙ ακόμα και μέσα από τους βάτους!

Ο Χριστός αναστήθηκε και φέτος όπου υπήρχε καρδιά να τον δεχτεί. Αλλά στο Πελίτι κάθισε να ξεκουραστεί να φάει και να χαρεί. Γιατί αυτός ο τόπος έχει γίνει μια μεγάλη αποθήκη Θεού. Ένα καθρέφτισμα της πλάσης Του.

Κάθε χρόνο και πιο πολλά λουλούδια, κάθε χρόνο και πιο νόστιμοι καρποί. Αυτή είναι η ευχή μου στον Παναγιώτη και στη Σοφία.

Μαζί με τον χαιρετισμό της Ανάστασης: Ο Χριστός Ανέστη στο Παρανέστι!

η Ηθική της Βούλησης, Ελευθερία και Αντίσταση

Τσικνοπέμπτη.

Στις γειτονιές της Αθήνας ξεχειλίζουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα έξω από τα φαγάδικα, ενώ στην Ιερισσό οι σιδερόφρακτοι ανεγκέφαλοι των ΜΑΤ επιτίθενται στους μαθητές των σχολείων με τα χημικά.

Κι ανάμεσα από τους καπνούς της διάχυτης τσίκνας διαβάζω: «Όταν ο θάνατος, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η αδικία γίνονται νόμος, τότε η αντίσταση και ο αγώνας για τη γη και την ελευθερία γίνονται καθήκον»

Και συντάσσομαι!

Ακούω κραυγές πολιτών: «Ζούμε σφαγή.» «Μας προετοίμαζαν για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια∙ τώρα μας ετοιμάζουν για το ένας νεκρός ανά οικογένεια.» «Έχουμε πόλεμο.» «Αδειάζουν λογαριασμοί. Ποιοι κλέφτες με καλάσνικοφ…; Το Κράτος τα κλέβει…» «Οι γέροι δε φοβούνται έξω από την τράπεζα για τη σύνταξή τους. Φοβούνται την τράπεζα από μέσα!»

Και συμφωνώ!

Διαβάζω: «Κι εμείς περιφέρουμε τα άδεια μας κουφάρια ντυμένα με πολύχρωμες δικαιολογίες, αρωματισμένα με την δυσωδία του φόβου μας...κινούμενες διαφημίσεις επιθυμιών, νεκρικές πομπές ημιθανών.»

«Σάπισε το μυαλό σου. Βρομάει πτώμα η ζωή σου. Προβάλεις την ευθύνη σου στους άλλους.»

Έ, Έλληνες, ξυπνήστε!

Δεν είναι ρητορικές κορώνες ανεύθυνων κομματαρχίσκων, ούτε αποτελούν συνθηματικές φράσεις επαγγελματιών του συνδικαλισμού. Ούτε είναι στίχοι κάποιου αδόκιμου ποιητή.

Περιγραφή της πραγματικότητας είναι. Περιγραφή από ευαίσθητες ψυχές που περπατούν με ανοιχτά τα μάτια και οσφραίνονται τις μυρωδιές της σαπίλας και του θανάτου. Περιγραφή μιας πραγματικότητας που κινείται στις συχνότητες του πένθους.

Εμείς οι πιο παλιοί, όταν ήμασταν νέοι ακούγαμε: ο τρίτος πόλεμος θα αρχίσει από κάποιο λάθος με τα πυρηνικά όπλα. Πόσο γελαστήκαμε! Ο πόλεμος άρχισε, είναι ήδη στη χώρα μας με τη διάσπαση του πυρήνα της ανθρώπινης ουσίας μέσα στους εγκέφαλους της εξουσίας.

Πολιτική και θρησκευτική εξουσία και ΜΜΕ μαζί με βιομηχανίες εκμετάλλευσης και θανάτου. Η τρέλα του μεγαλείου σε συνεργασία με την τρέλα της απληστίας.

Πόλεμος! Πείνα! Θάνατος!

Προσπαθώ να βρω διαφορές του σήμερα από τη γερμανική κατοχή.

Και τότε υπήρχε η κατάργηση των ελευθεριών, όπως και τώρα. Η αβεβαιότητα για το αύριο, όπως και τώρα. Η φθήνια της ανθρώπινης ζωής, όπως και τώρα. Οι επιτάξεις, οι κατασχέσεις.

Υπήρχαν οι αδιάφοροι, οι συμβιβασμένοι, οι προδότες, οι συνεργάτες, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, όπως και τώρα.

Και βασανιστές, όπως και τώρα.

Τότε υπήρχαν οι Γερμανοί.

Τώρα είναι αυτοί που κατέστρεψαν την παιδεία, την ασφάλιση, την υγεία, το φυσικό περιβάλλον. Είναι η κοινοβουλευτική δικτατορία που κατάργησε το δικαίωμα στην εργασία, στην πληροφόρηση, στην ασφάλεια, στη ζωή. Που απεμπόλησε την Ηθική της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας. Και που πολεμά με κάθε μέσον το όνειρο της πανανθρώπινης Αδελφότητας.

Είναι αυτοί που λεηλάτησαν με χαρακτηριστικό θράσος και άμετρη αυθαιρεσία την κρατική και τη φυσική περιουσία της χώρας, τις Αξίες και τα Όνειρα.

Τότε οι βιομηχανίες παρήγαγαν για την πολεμική μηχανή δηλητηριώδη αέρια για τα χαρακώματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οβίδες. Και τώρα παράγουν σε αφθονία δακρυγόνα και οβίδες - κρότου λάμψης.

Τότε άρπαζαν το απόθεμα χρυσού των κρατών και τώρα έχουν ξεχυθεί για να αρπάξουν το απόθεμα του μεταλλεύματος της Χαλκιδικής.

Και πάντα συμμέτοχοι στη διεθνή και τοπική εξουσία τα ίδια πρόσωπα. Και στο υποβολείο οι ίδιοι να κινούν τα νήματα και να διατηρούν τη συνέχεια του στόχου: περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερη δύναμη

Βασανιστήρια και τότε, όπως και τώρα.

Τότε βασανίζονταν κάποια άτομα και δολοφονούνταν ομαδικά κάτοικοι κάποιων χωριών, για να κοιμούνται ήσυχοι οι κατακτητές.

Σήμερα βασανίζεται και δολοφονείται η πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας, επειδή έτσι ικανοποιούνται τα ζωώδη ένστικτα των υπανθρώπων της εξουσίας.

Αλήθεια, έχει πολύ ενδιαφέρον η ψυχογραφία των βασανιστών και των δημίων που αναλαμβάνουν πρόθυμα το έργο τους σε κάθε εποχή.

Δεν πιστεύω ότι γεννιούνται με σημαδεμένο το γενετικό υλικό τους, για να καταλήξουν μισητοί εγκληματίες.

Είναι ψυχές, σαν όλες τις άλλες, οι οποίες έρχονται καλοπροαίρετα για να συνεχίσουν την πνευματική τους εξέλιξη.

Δυο είναι οι παράγοντες που προκαλούν τη διαστροφή της προσωπικότητάς τους και τους εκτρέπουν από τη φυσική τους κατεύθυνση.

Ένα οικογενειακό περιβάλλον καταπιεστικό, που συνθλίβει τη διαμορφούμενη προσωπικότητα και μια παιδεία ανεπαρκής για να προετοιμάσει υγιείς πολίτες.

Και υγιής πολίτης σημαίνει:

1) Αυτοεπίγνωση της αυτόνομης προσωπικής αξίας του. Επομένως και της Βούλησής του, άρα και απαίτηση σεβασμού της ελεύθερης έκφρασής της.

2) Σεβασμός της διαφορετικότητας του άλλου προσώπου.

3) Αναγνώριση των ίδιων Δικαιωμάτων στον κάθε άνθρωπο.

4) Συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης έναντι της συλλογικότητας.

5) Καθιέρωση στην πράξη της ζωής την εκπλήρωση των Καθηκόντων του ενός απέναντι στις Ανάγκες του άλλου.

Έτσι εξασφαλίζεται η υγεία της Κοινωνίας, όπου δεν υπάρχει η ανάγκη διεκδίκησης Δικαιωμάτων, αλλά ούτε και το ρουσφέτι και η εξάρτηση, που συντηρούν την παθολογία των προσώπων που μας κυβερνούν.

Δύο είναι οι συνιστώσες για μια ευημερούσα και δίκαιη πολιτεία:

η Γενική Παιδεία και

η Φυσική Δημιουργία στον παιδαγωγικό της ρόλο.

Η γενική Παιδεία – παράλληλα με την όποια ειδική εκπαίδευση - θα αποτελεί το πρώτιστο και θεμελιώδες εφόδιο του ατόμου. Ο δε απόλυτος σεβασμός προς τη Φυσική Δημιουργία θα καθορίζει τη δίκαιη σχέση Ανθρώπου  και Φυσικού περιβάλλοντος.

Κι όμως επί σαράντα περίπου χρόνια το πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας έχει καταλύσει την Παιδεία και καταστρέφει συτηματικά την Ελληνική φύση.

Αυτές είναι οι Αρχές μιας υγιούς φιλοσοφίας (οντολογίας) ανεπηρέαστης από θρησκευτικές αλλοιώσεις.

Σε μια κοινωνία που εδράζεται πάνω σ’ αυτές τις Αρχές ελαχιστοποιείται η εγωκεντρικότητα του ατόμου, η οποία, επίσης, αποτελεί φυσική τάση στην όλη ακολουθία της πνευματικής του εξέλιξης.

Εάν δεν εξασφαλίζονται αυτές οι συνθήκες στο περιβάλλον, όπου αναπτύσσεται αυτοεπιγνωσιακά το κάθε άτομο, τότε η εγωκεντρικότητα επιτείνεται και παρατείνεται χρονικά, ώστε τείνει να χαρακτηρίζει το άτομο σε όλη του τη ζωή, ή σε μεγάλο τουλάχιστον μέρος αυτής.

Τότε αυτή η ανθρώπινη προσωπικότητα παραμορφώνεται και πλέον γίνεται εγκληματική προσωπικότητα. Ανάλογα δε με το βαθμό επιρροής που κατάφερε να έχει στην εξωτερική κοινωνική ιεραρχία το έγκλημα θα κατευθύνεται κατά μεμονωμένου ατόμου ή κατά συλλογικότητας.

Τέτοιες παθολογικές προσωπικότητες μας διοικούν και σήμερα. Αλλά και ακόμα μας εξουσιάζουν με τη συνδρομή του Κεφαλαίου, την αδιαφορία των άδειων κουφαριών ντυμένων με πολύχρωμες δικαιολογίες  και  με την δυσωδία του φόβου.

Στον πόλεμο του 40 η ανάγκη και η περηφάνια οργάνωσε την Αντίσταση και την Ανυπακοή. Αυτό είναι και το σημερινό χρέος όλων.
Ανυπακοή και Αντίσταση. Πιο συμμετοχικά, πιο συστηματικά, πιο δικτυωμένα και σε κάθε τομέα της καθημερινότητας.

Από γειτονιά σε γειτονιά, από δίκτυο σε δίκτυο, από παζάρι σε παζάρι, από την αμεσότητα των ανταλλαγών στις καλλιέργειες της αυλής.

Και για την ενημέρωση να κλείνουν οι τηλεοράσεις και να ανοίγουν καινούργιοι δρόμοι δικτυακής επικοινωνίας.

Να συναντιόμαστε να μιλούμε και να γράφουμε.

Στη μια μεριά θα χτίζουμε το συλλογικό όραμα ενός φωτεινού ειρηνικού μέλλοντος, με εργασία και έκφραση για όλους, επάρκεια τροφής και προώθηση της Τέχνης σε κάθε μορφή.

Και από την άλλη να αντιστεκόμαστε με τόλμη και αποφασιστικότητα για την ανατροπή του σαθρού και φαύλου οικοδομήματος της εξουσίας.

Υπάρχουν κιόλας τα σημάδια για το ξέσπασμα της γενικής αγανάκτησης. Στην Ελλάδα του ατομικού βολέματος και της έλλειψης συλλογικής ευθύνης αργεί το ξέσπασμα. Αλλά όταν το ξεβόλεμα αγγίξει περισσότερους και η οργή θα περισσέψει, θα έρθει και η έκρηξη.

Όλο το κύμα της δίκαιης οργής και της φυσικής αγανάκτησης που διαρκώς γιγαντώνεται θα έρθει η ώρα που δεν θα το συγκρατεί ούτε το τοίχος των ξεπλυμένων εγκεφάλων των φρουρών της εξουσίας, ούτε τα χημικά τους παραπετάσματα.

Ξυπνήστε Έλληνες, δείτε τα σημάδια του πολέμου και της κατοχής γύρω σας και αφήστε έστω τη δύναμη της οργής να καλύψει την απόσταση ανάμεσα σε σας και στην Εξουσία. Να γίνουμε όλοι ένα κύμα.

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι ποτέ δεν έχω χώρο στην καρδιά μου για μίσος. Ούτε απολάμβανα ποτέ εκδηλώσεις βίας.

Όμως πάντα θα συμμετέχω σε αλλαγές και ανατροπές. Πάντα θα εναντιώνομαι στον εφησυχασμό και τη συνήθεια.

Και χρειάζεται πίστη στο όραμα του μέλλοντος. Και τόλμη, μνήμη και υπευθυνότητα. Για να γίνει η ανατροπή του σημερινού εχθρού.

οι βρυκόλακες του Βουλευτηρίου

Ειδήσεις στις εφημερίδες: «Σοκ από το τυφλό χτύπημα στο Mall».

Πρώτα – πρώτα ποιοί υπέστησαν το σοκ;

Οι περισσότεροι πολίτες έχουμε κάθε μέρα το σοκ από τα εξαγγελλόμενα και νομοθετούμενα μέτρα των κυβερνήσεων. Είναι το σοκ της πείνας που έρχεται, που ήρθε. Είναι το σοκ των άνεργων, των «εν εφεδρεία» απολυμένων. Είναι το σοκ να κυβερνιέσαι από ανθρώπους που κάθε μέρα σου αφαιρούν αυθαίρετα (κλέβουν) ένα κομμάτι από την περιουσία σου, το μισθό σου, τη σύνταξή σου. Που πετούν στα σκουπίδια τη ζωή σου και το μόχθο σου, που σε οδηγούν στην απόγνωση και στις τρελές ιδέες της αυτοκτονίας.

Ψάχνεις να αντιδράσεις μήπως και προλάβεις τα χειρότερα.

Μέσον για να μιλήσεις δεν υπάρχει. Τα μέσα μαζικής παραπλάνησης είναι για να συντηρούν το φόβο και το ψέμα.

Τη συμμετοχή σου στις διαδηλώσεις για να μιλήσεις μέσα από τα ομαδικά συνθήματα την πνίγουν στα χημικά.

Τη συλλογική φωνή των λαϊκών συνελεύσεων την καπελώνουν και την εκτρέπουν τα κόμματα.

Στην ελπίδα της αυτάρκειας με την ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων αντιστέκεται η υποψία και η μεμψιμοιρία.

Ακόμα και να σπείρεις τη γη με δικό σου σπόρο στο απαγορεύουν!

Σηκώνεις το βλέμμα σου στους περαστικούς και συναντάς την ακινησία του τέλματος και τον εφησυχασμό στη συνήθεια.

Τρελαίνεσαι!

Νοιώθεις τη νέα εποχή να ετοιμάζεται να γεννηθεί μέσα από τους καθημερινούς πόνους της μήτρας του παρελθόντος. Αισθάνεσαι την αλλαγή που έρχεται, που κιόλας προβάλλει τα χαρακτηριστικά της. Περιμένεις να ακουστεί η πρώτη της λέξη, η πρώτη της φράση κάλεσμα σε ξύπνημα κι ελευθερία και αντίδραση.

Και τούτη την κρίσιμη ώρα παρακολουθείς τις υπνωτισμένες συνειδήσεις να βγαίνουν από το “the Mall” κρατώντας τις σακούλες με τα ψώνια τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ μίλησε για βομβιστική επίθεση «σε ένα χώρο που πολλοί πολίτες, κυρίως νέοι, επιλέγουν για την κυριακάτικη βόλτα τους».

Η υποκρισία της πολιτικής που υποτάσσεται στο κεφάλαιο.

Θαυμάστε την αντίθεση: από τη μια η πραγματικότητα των άστεγων και των πεινασμένων και από την άλλη η προκλητική παρέλαση της ανοησίας στο προκατασκευασμένο με φώτα και λάμψη μοντέλο «ευημερίας»  όπου εκπορνεύονται οι συνειδήσεις. Το χτύπημα δεν ήταν τυφλό. Στόχευε σ’ αυτά τα διαφθορεία των συνειδήσεων και σ’ αυτούς τους παραπλανημένους πελάτες του καταναλωτισμού.

«The Mall» και τα παρόμοιά του: Ημεδαποί και αλλοδαποί ναοί διαφθοράς και καλοστημένες παγίδες απάνθρωπης εκμετάλλευσης του πολίτη από το Κεφάλαιο που δεν έχει ηθική, και επιβάλλει τους κανόνες του με τα μνημόνια. Πάντοτε με την πρόθυμη σύμπραξη και συνενοχή των πολιτικών του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και των πολιτών του ανενεργού εγκεφάλου.

Αυτή η βομβιστική ενέργεια αποτελεί πολιτική πράξη: Πράξη αγανάκτησης που έχει ξεπεράσει πια τα όρια της αντοχής και ανοχής. Πράξη αναμενόμενη, εφόσον οι κυβερνώντες ξεπέρασαν προ πολλού τα όρια της ηθικής.

Εξάλλου μήπως είναι μικρότερης ισχύος οι βόμβες των νομοθετών της Βουλής που έχουν τόσα θύματα από τους έλληνες πολίτες; Εμάς ποιος θα μας απομονώσει και ποιος θα μας προστατέψει από τη βία και την τρομοκρατία του πολιτικού κόσμου;

Ο κ. Καπερνάρος είπε: «όταν την πατρίδα μας την τραυματίζουν η αλλοδαπή και η ημεδαπή τρόικα, δεν χρειάζονται τέτοια χτυπήματα…»

Για κάποιους, όμως φαίνεται ότι χρειάζονται και αυτές οι πράξεις, που αποτελούν την αντι-βία απέναντι στη βία των κυβερνήσεων!

Ως πρόσωπο είμαι ενταγμένος στη φιλοσοφία και στην πολιτική της μη βίας. Αλλά κατανοώ την αγανάκτηση των βομβιστών, είτε προς την «ημεδαπή τρόϊκα», τους σημερινούς προδότες της Ελλάδας, είτε προς το μέρος της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στο μάθημα αυτής της καθημερινής τραγικότητας στην οποία έχουμε περιέλθει.

Το μάθημα που οφείλουμε κάποτε να πάρουμε είναι διπλό.

Από τη μια πρέπει, πλέον, όλοι να  συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα της δικής μας ευθύνης, που χωρίς κρίση και χωρίς μνήμη με την ψήφο μας έχουμε αναδείξει τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα στην κυβερνητική εξουσία. Αυτό έγινε σε πολλές επαναλαμβανόμενες εκλογές, παρόλο που οι προηγούμενες θητείες τους είχαν αποκαλύψει και την ανικανότητά τους και την ανηθικότητά τους. Η έλλειψη ικανότητας και η ανυπαρξία ηθικής των πολιτικών μαζί με την έλλειψη υπευθυνότητας των ψηφοφόρων οδήγησε τη χώρα μας και τους πολίτες της στο σημερινό κατάντημα. Ακόμα και στις τελευταίες εκλογές οι πολίτες με την ψήφο τους ανέσυραν και πάλι από τον ίδιο βόρβορο τα άτομα που στρέφουν προδοτικά τη δύναμη της εξουσίας εναντίον της Ελλάδας.

Αυτό θα ήταν το πολιτικό μάθημα.

Από την άλλη, θα πρέπει οι πολίτες να  πάρουμε και το ηθικό μάθημα. Πως σε μια τέτοια κρίση, οι πολίτες συσπειρώνονται αφενός μεν για να απαλλαγούν από τα ετερόβουλα πρόσωπα της πολιτικής εξουσίας και αφετέρου για να συμπαρασταθούν και να στηρίξουν τους συμπολίτες μας που έχουν σκληρότερα πληγεί από τα οικονομικά μέτρα, δηλαδή από τα ηθικά εγκλήματα της εξουσίας. (Και, βέβαια, δεν εννοώ τη συμπαράσταση στους ενδεείς που κάνουν οι μητροπολίτες, οι ένοπλες δυνάμεις, τα σουπερμάρκετ και ο σκάι, οι οποίοι επωφελούνται από την έκρυθμη κατάσταση καιροσκοπικά και κερδοσκοπικά.)

Η παρατήρηση δείχνει, πως η μεγάλη μάζα των πολιτών ούτε συμμετέχουν σε προσπάθειες συσπείρωσης εναντίον της κυβερνητικής σπείρας, ούτε συμπαραστέκονται στους συμπολίτες τους που ήδη βρίσκονται σε απόγνωση. Έχουν κλειστά μάτια και αυτιά και μύτες και κάνουν πως δε βλέπουν τους άστεγους, δεν ακούν τις φωνές των άνεργων, και ασφαλώς δεν οσφραίνονται το γενικό αίσθημα του ακαθόριστου ή και συγκεκριμένου φόβου που σκιάζει σαν γκρίζο νέφος τον ουρανό των πόλεων κρύβοντας το φως της αισιοδοξίας. Είναι αυτοί οι εθισμένοι μικρόνοες καλοπερασάκηδες που, αδιάφοροι για το Γολγοθά των υπόλοιπων Ελλήνων, συνεχίζουν να περιφέρονται και να διασκεδάζουν στους χώρους του «The Mall» και των παρόμοιων μεγαλο-καταστημάτων και να στηρίζουν με τα χρήματά τους εκείνους που καταδίκασαν σε πείνα και εξαθλίωση τον ελληνικό λαό.

Σκέφτομαι με θλίψη και το κατάντημα των πολιτικών. Εκλέγονται για να βοηθήσουν τον πολίτη και καταλήγουν να γίνονται οι δυνάστες του. Και το χειρότερο έγκλημα: διαχειρίζονται και αποφασίζουν για την εκπαίδευσή του.

Σκέφτομαι με πόνο την κενή από πνευματική παρουσία προσωπικότητά τους. Ένα άδειο σακί χωρίς περιεχόμενο Ουσίας. Το πνεύμα έχει αποσυρθεί. Ζωντανοί νεκροί, όπως τα ζόμπι, χωρίς ψυχή, καθοδηγούμενοι από τους «μαύρους μάγους» του χρήματος, να απομυζούν και να δολοφονούν τους ανθρώπους. Οι βρυκόλακες του Βουλευτηρίου.