πρώτες σκέψεις

έχετε διάθεση για δράση;

Με τις θεωρίες σκαρώνεις ένα σωρό ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάϊκα, αλλά στην πραγματικότητα μόνο ως την ταβέρνα της γειτονιάς καταφέρνεις να πας. Φαγητό, μόδα, ποδόσφαιρο, αυτοκίνητο, χρηματιστήριο και κυνήγι της επωνυμίας, αυθεντικής ή δανεικής.

Μόνο με την πράξη - το ταχύτερο κοσμόπλοιο για τους άλλους κόσμους – καταφέρνεις να ξεφύγεις σε κόσμους βαθύτερων κατανοήσεων και ευρύτερων συνειδητοποιήσεων, σε παράλληλους κόσμους πνεύματος, παραδεισένιους κόσμους. Και όλοι αυτοί μέσα στον ίδιο χώρο. Μπορείς να περπατάς στη Σταδίου, ή στην παραλία δίπλα στο Λευκό Πύργο και γύρω σου, ανάλογα την ώρα, τόσοι άνθρωποι. Ο καθένας στο δικό του κόσμο, εκείνον που του ταιριάζει.

… και μακάρι ένα blog να γίνει «κυκλοφορητής» ιδεών.
Γιατί οι ιδέες κυκλοφορούν ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους. Αυτές δεν καρφιτσώνονται μόνιμα και αποκλειστικά σε ένα μόνο blog. Επισκέπτονται πολλά ιστολόγια διαφορετικών κόσμων και προετοιμάζουν τις αλλαγές. Ποιος ξέρει; και τούτο το blog μπορεί με τα φτερά των ιδεών που θα κυκλοφορήσουν, να μετακινηθεί και το ίδιο σε κάποιον άλλο κόσμο.




τα «στοιχεία» μου

Έλεγε ο οδηγός του ιστολογίου: γράψε τα στοιχεία σου: όνομα, πότε, πού γεννήθηκες, το φύλλο σου, τον τόπο που μένεις, κλπ. κλπ.
Ένοιωθα σαν να μου ζήταγε, τα στοιχεία κάποιου άλλου. Τα δικά μου στοιχεία δε βρίσκονται ούτε στο όνομα, ούτε πού μένω, ούτε πόσα χρόνια έζησα σ’ αυτό τον πλανήτη. Μήπως τα ξέρω κι εγώ;

Αλλοίμονο, αν θα ήμουν αυτό που φαίνεται, αυτό που καταχωρήθηκε στα ληξιαρχεία.
Τα πραγματικά μου στοιχεία βρίσκονται στο πρόγραμμα που με έφερε σε τούτο το παρόν της ανθρωπότητας∙ και αυτά μόνο η καρδιά, που έχει πρόσβαση στα Αρχεία, μπορεί να τα πει. Κι εγώ σ’ αυτήν καταφεύγω, όταν θελήσω να πληροφορηθώ κι άλλα για μένα.

Έβαλα στο blog το όνομα «Αμέριστος», έτσι, χωρίς επίθετο. Επίθετο, επώνυμο ζητούν να αποκτήσουν, όσοι δεν εμπιστεύτηκαν το όνομά τους, όσοι δεν υπάρχουν.
Τόσα χρόνια ήμουν «Μεριστός». Έτσι με είχαν συμβουλέψει δάσκαλοι περαστικοί. Να μοιράζεσαι! Να δίνεις στους άλλους. Το να ζεις μόνο για τον εαυτό σου είναι εγωιστικό. Μάθε να αγαπάς τους άλλους.
Τι λέξεις μεγάλες, θεέ, και τι πειρασμός, ώστε να βιώνεις τη διάκριση μεταξύ του εγώ και οι άλλοι.

Και πώς να αγαπήσω τους άλλους, όταν δεν είχα αγαπήσει τον εαυτό μου; Άκουγα τις θεωρίες, κομμάτιαζα το απόκτημα των θεωριών που είχα λάβει και το μοίραζα. Ζούσα ανάμεσα στον πόνο του μερισμού όσων είχα αποκτήσει και στην εγωπαθή απόλαυση του ρόλου του σωτήρα, που συντηρούσα. Πλάνη και τραγωδία.
Δικαιολογιόμουνα, ότι το ζήταγαν οι δάσκαλοι. Εκείνοι, βλέπεις, χαίρονταν, που έπιαναν τόπο οι προτροπές τους κι εγώ που λογιζόμουν ο καλός μαθητής.

Μόνο όταν ήρθε η ώρα και συνάντησα τον Δάσκαλο κατάλαβα την πλάνη. Ποτέ αληθινοί Δάσκαλοι δεν ασχολήθηκαν με αυτό που έχεις, αν το κρατάς για σένα ή το μοιράζεσαι με τους άλλους. Οι Δάσκαλοι - αν τους ρωτήσεις - δίνουν μόνο συμβουλές γι’ αυτό που είσαι, γι’ αυτό που θέλεις να γίνεις.
Και πάντα συμβουλεύουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Και μετά να μη διστάζεις να ζεις την κάθε στιγμή, να χορταίνεις τη ζωή. Και να ερωτευθείς και μέσα από τον αληθινό και βαθύ έρωτα να συγκεντρώσεις τα κομμάτια σου, να τα αγκαλιάσεις και να τα ενώσεις, να ολοκληρωθείς, να γίνεις πλήρης, ακέραιος, «Αμέριστος»!

Και βγες, κατόπιν, στους δρόμους της ζωής και όσοι βλέπουν αυτό που είσαι, που έγινες και θέλουν και τολμούν, θα είναι οι συντοπίτες σου στον καινούργιο κόσμο.

Σκαλοπάτησα στην Αγάπη και ξεπέζεψα από το καλάμι. Τώρα ζω!

Και ψάχνω να βρω τους συντοπίτες μου.
.