Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

πρώτες σκέψεις




έχετε διάθεση για δράση;

Με τις θεωρίες σκαρώνεις ένα σωρό ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάϊκα, αλλά στην πραγματικότητα μόνο ως την ταβέρνα της γειτονιάς καταφέρνεις να πας. Φαγητό, μόδα, ποδόσφαιρο, αυτοκίνητο, χρηματιστήριο και κυνήγι της επωνυμίας, αυθεντικής ή δανεικής.

Μόνο με την πράξη - το ταχύτερο κοσμόπλοιο για τους άλλους κόσμους – καταφέρνεις να ξεφύγεις σε κόσμους βαθύτερων κατανοήσεων και ευρύτερων συνειδητοποιήσεων, σε παράλληλους κόσμους πνεύματος, παραδεισένιους κόσμους. Και όλοι αυτοί μέσα στον ίδιο χώρο. Μπορείς να περπατάς στη Σταδίου, ή στην παραλία δίπλα στο Λευκό Πύργο και γύρω σου, ανάλογα την ώρα, τόσοι άνθρωποι. Ο καθένας στο δικό του κόσμο, εκείνον που του ταιριάζει.

… και μακάρι ένα blog να γίνει «κυκλοφορητής» ιδεών.
Γιατί οι ιδέες κυκλοφορούν ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους. Αυτές δεν καρφιτσώνονται μόνιμα και αποκλειστικά σε ένα μόνο blog. Επισκέπτονται πολλά ιστολόγια διαφορετικών κόσμων και προετοιμάζουν τις αλλαγές. Ποιος ξέρει; και τούτο το blog μπορεί με τα φτερά των ιδεών που θα κυκλοφορήσουν, να μετακινηθεί και το ίδιο σε κάποιον άλλο κόσμο.




τα «στοιχεία» μου

Έλεγε ο οδηγός του ιστολογίου: γράψε τα στοιχεία σου: όνομα, πότε, πού γεννήθηκες, το φύλλο σου, τον τόπο που μένεις, κλπ. κλπ.
Ένοιωθα σαν να μου ζήταγε, τα στοιχεία κάποιου άλλου. Τα δικά μου στοιχεία δε βρίσκονται ούτε στο όνομα, ούτε πού μένω, ούτε πόσα χρόνια έζησα σ’ αυτό τον πλανήτη. Μήπως τα ξέρω κι εγώ;

Αλλοίμονο, αν θα ήμουν αυτό που φαίνεται, αυτό που καταχωρήθηκε στα ληξιαρχεία.
Τα πραγματικά μου στοιχεία βρίσκονται στο πρόγραμμα που με έφερε σε τούτο το παρόν της ανθρωπότητας∙ και αυτά μόνο η καρδιά, που έχει πρόσβαση στα Αρχεία, μπορεί να τα πει. Κι εγώ σ’ αυτήν καταφεύγω, όταν θελήσω να πληροφορηθώ κι άλλα για μένα.

Έβαλα στο blog το όνομα «Αμέριστος», έτσι, χωρίς επίθετο. Επίθετο, επώνυμο ζητούν να αποκτήσουν, όσοι δεν εμπιστεύτηκαν το όνομά τους, όσοι δεν υπάρχουν.
Τόσα χρόνια ήμουν «Μεριστός». Έτσι με είχαν συμβουλέψει δάσκαλοι περαστικοί. Να μοιράζεσαι! Να δίνεις στους άλλους. Το να ζεις μόνο για τον εαυτό σου είναι εγωιστικό. Μάθε να αγαπάς τους άλλους.
Τι λέξεις μεγάλες, θεέ, και τι πειρασμός, ώστε να βιώνεις τη διάκριση μεταξύ του εγώ και οι άλλοι.

Και πώς να αγαπήσω τους άλλους, όταν δεν είχα αγαπήσει τον εαυτό μου; Άκουγα τις θεωρίες, κομμάτιαζα το απόκτημα των θεωριών που είχα λάβει και το μοίραζα. Ζούσα ανάμεσα στον πόνο του μερισμού όσων είχα αποκτήσει και στην εγωπαθή απόλαυση του ρόλου του σωτήρα, που συντηρούσα. Πλάνη και τραγωδία.
Δικαιολογιόμουνα, ότι το ζήταγαν οι δάσκαλοι. Εκείνοι, βλέπεις, χαίρονταν, που έπιαναν τόπο οι προτροπές τους κι εγώ που λογιζόμουν ο καλός μαθητής.

Μόνο όταν ήρθε η ώρα και συνάντησα τον Δάσκαλο κατάλαβα την πλάνη. Ποτέ αληθινοί Δάσκαλοι δεν ασχολήθηκαν με αυτό που έχεις, αν το κρατάς για σένα ή το μοιράζεσαι με τους άλλους. Οι Δάσκαλοι - αν τους ρωτήσεις - δίνουν μόνο συμβουλές γι’ αυτό που είσαι, γι’ αυτό που θέλεις να γίνεις.
Και πάντα συμβουλεύουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Και μετά να μη διστάζεις να ζεις την κάθε στιγμή, να χορταίνεις τη ζωή. Και να ερωτευθείς και μέσα από τον αληθινό και βαθύ έρωτα να συγκεντρώσεις τα κομμάτια σου, να τα αγκαλιάσεις και να τα ενώσεις, να ολοκληρωθείς, να γίνεις πλήρης, ακέραιος, «Αμέριστος»!

Και βγες, κατόπιν, στους δρόμους της ζωής και όσοι βλέπουν αυτό που είσαι, που έγινες και θέλουν και τολμούν, θα είναι οι συντοπίτες σου στον καινούργιο κόσμο.

Σκαλοπάτησα στην Αγάπη και ξεπέζεψα από το καλάμι. Τώρα ζω!

Και ψάχνω να βρω τους συντοπίτες μου.
.

7 σχόλια:

  1. μεγάλη υπόθεση να "ξεπεζεύουμε από το καλάμι", όπως λες!
    αν μη τι άλλο, όταν πιστεύουμε οτι είμαστε "κάποιοι", δεν αντέχουμε την κριτική, πρέπει να διατηρήσουμε το ιματζ (τη "μούρη"), και έτσι καθιστούμε εαυτούς μονίμως δέσμιους της γνώμης των άλλων - και ζούμε σε φαύλους κύκλους τη ζωή μας...
    για μένα ελευθερία είναι να μη σε νοιάζει τι λένε και τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα, να μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...και, αν το προχωρήσουμε ακόμα λίγο, ελευθερία είναι να μη σε νοιάζει τι λέει και η λογική του μυαλού σου. Να ξεκινάς την υλοποίηση των βαθειών σου πόθων και να μη σε νοιάζει τι σκέφτεται γι' αυτό, ούτε το μυαλό σου με τη λογική του της "φρονιμάδας" και τους φόβους του "ξεβολέματος".
    Σ' ευχαριστώ, "ξωτικό" για την κατάθεση των απόψεών σου. Εξάλλου "ξωτικές" απόψεις χρειάζονται να κυκλοφορούν, απόψεις, δηλαδή, που προέρχονται από την αφανή πλευρά της πραγματικότητας.
    Θα χαίρομαι να σε "ακούω".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νοιώθει κανείς ή μάλλον διαισθάνεται την ανάγκη της πραγματοποίησης των εσωτερικών του μύχιων πόθων. Διαισθάνεται την ανάγκη της πραγματοποίησης της προσωπικής του υπέρβασης, την κατάκτηση της δικής του ελευθερίας και όχι της υποτιθέμενης που κάποιοι άλλοι του υπόσχονται.Η λογική της φρονιμάδας και οι φόβοι του ξεβολέματος έχουν από καιρό πάψει να τον επηρεάζουν.Όμως κάτι λείπει... Από τί να ξεκολήσει κανείς και προς τα που να πάει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απαντώ στον "ιωάννη":
    για να ξεκολλήσει κάποιος, πρέπει πρωτίστως να καταλάβει ΠΟΥ έχει κολλήσει, πού είναι κολλημένος. Δεν είναι πάντα εύκολο να αποκτήσουμε τέτοια κατανόηση, συνήθως χρειάζεται να γίνει κάτι συνταρακτικό στη ζωή μας, κάποια δεδομένη συνθήκη να ανατραπεί - να χάσουμε κάποιον δικό μας, να έχουμε μία επιθανάτια εμπειρία ή μία άλλου τύπου υπερβατική εμπειρία, να γκρεμιστεί το σπίτι μας, να αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε σε χώρα της οποίας η κουλτούρα είναι τελείως αλλιώτικη από τη δική μας...
    Διαφορετικά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα! Τα μάτια μας παραμένουν κλειστά. Δεν μας "συμφέρει", υπαρξιακά, να ξεβολευόμαστε, η ελευθερία φοβίζει το νού μας όσο τίποτα άλλο!

    "προς τα πού να πάει", άραγε;

    Ακουσα κι εγώ ένα τραγούδι πρόσφατα, που έλεγε "προς τα πού να πάω; από πού να βρώ ποιό δρόμο πρέπει να ακολουθώ, ποιό δρόμο, ποιό;"
    Εγώ λέω πώς άμα έχεις φτάσει στην ερώτηση αυτή ουσιαστικά, υπαρξιακά, άμα κάνεις την ερώτηση αυτή από το βάθος της καρδιάς σου, της ύπαρξής σου, η απάντηση δεν αργεί!
    Είναι αλλιώτικη για τον καθένα, αυτό είναι σίγουρο...
    Τον δρόμο τον φτιάχνουμε περπατώντας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το γνωστό "Όποιος θέλει να ρθεί μαζί μου,πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει" πιστεύω ότι είναι μια παλαιότερη αντίστοιχη έκφραση της σημερινής ρήσης'Ξεκώλα ρε" .
    Γιατί αλήθεια ποιον εαυτό θα πρέπει κανείς να απαρνηθεί αν όχι αυτόν που μας περιγράφει ο Αμέριστος;
    Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στην κατάκτηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και της ΕΥΤΥΧΙΑΣ στη ζωή.
    Όμως μετά από αυτό, μηπως πρέπει ο άνθρωπος αυτός να ξαναγίνει ΜΕΡΙΣΤΟΣ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το παιχνίδι με το Μεριστός και το Αμέριστος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ασφαλώς εντάσσεται στην πνευματική πρόοδο του ατόμου.
    Η έννοια του Μεριστού μπορεί να έχει δυο, τουλάχιστον, σημασίες, εκείνη του Μεριζόμενου, που όμως παραμένει Ακέραιος (μεριζόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος), όπως είναι οι Χριστοί και εκείνη του ανθρώπου που έχει την έπαρση του θυσιαζόμενου υπέρ των άλλων, όπως σκέφτεται ο αλαζόνας.
    Ο άνθρωπος, όσο εξελιγμένος και αν είναι, υπόκειται στους νόμους της φθοράς σωματικής και πνευματικής. Άρα πρέπει να έχει σαν κύριο σκοπό να κρατάει συγκεντρωμένα τα κομμάτια του σε μία Μονάδα, που ήδη είναι πολύ δύσκολο, επειδή αυτό συντελείται μόνο με τη χρήση της ενωτικής δύναμης του πνεύματός του, που λέγεται αληθινή Αγάπη.
    Ο συνήθης άνθρωπος δεν έχει συνειδητή επαφή με αυτή την Αγάπη και δεν τη χειρίζεται, διότι η λογική του μυαλού του την υποτιμά.
    Αλλοίμονο, αν ο άνθρωπος υποκύψει στον πειρασμό του κοσμοσωτήρα. Πρόκειται για βασικό πειρασμό, που τον οδηγεί σε αλαζονική αντιμετώπιση της ζωής, ωραιοποιημένη όμως, γι' αυτό επικίνδυνη.
    Όποιος υποκύψει σ' αυτόν τον πειρασμό, έχει χάσει το παιχνίδι της εξέλιξής του, εκτός εάν...
    Γι' αυτό μας υποδείχθηκε να προσευχόμαστε: "και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν..."

    Παρόλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που αναλαμβάνουν κοσμοσωτήριους ρόλους και μεσσιανικούς στόχους και βαυκαλίζονται, οτι αναλώνονται για τους άλλους και "προσπαθούν" να είναι συνεπείς στην εκτέλεση του ύψιστου καθήκοντός τους.

    Και έχουν ενδείξεις της ανθρώπινης ατέλειάς τους και ζουν σε μια εσωτερική αντίφαση χωρίς αίσθημα πληρότητας, ούτε αυτάρκειας, ούτε ελευθερίας.

    Αυτό σημαίνει ότι αναζητούν την πνευματική τους ολοκλήρωση στρεφόμενοι προς τα έξω επιδιώκοντας την αναγνώριση της αξίας τους από τους άλλους και όχι μέσα από μια εσωτερική διαδρομή συνάντησης της πνευματικής τους ουσίας.
    Δεν έχουν συναντήσει και δεν έχουν αγαπήσει τον εαυτό τους και, ασφαλώς, οι μεσσιανικοί τους στόχοι αποτελούν φενάκη.

    Ακόμη και οι σχέσεις τους με τους άλλους έχουν πιο πολύ τη μορφή της αλληλοεξάρτησης και όχι της απελευθέρωσης των μεν από τους δε.

    Σοβαρή απόδειξη της πνευματικής παθολογίας είναι και το οτι στην προσπάθειά τους να συντηρήσουν την αναγνώρισή τους από τους άλλους χρησιμοποιούν διάφορες προσωπίδες, πολλές αλήθειες. Λείπει από τη ζωή τους η Μια Αλήθεια.

    Ας ψάξει ο καθένας σε όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινής του συμπεριφοράς και τότε στη μορφή των σχέσεών του με τους άλλους θα καταλάβει, αν έχει συναντήσει τον αληθινό του εαυτό, ποσο τον έχει αποδεχτεί και πόσο τον αφήνει να εκφραστεί σε όλες τις στιγμές της ζωής του. Πόσο τον ακούει και πόσο τον πιστεύει και πόσο τον ακολουθεί, Νόμο του και Οδηγό του.
    Τότε θα ξέρει, αν είναι έργο του το να "μερίζεται" χάριν των άλλων, ή έχει παγιδευτεί στην πλάνη του μεσσιανισμού του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θέλω να σε ευχαριστήσω για την τροφή που μας δίνεις, αφού έχω ήδη ευχαριστήσει τον Εαυτό μου που σε βρήκα "τυχαία" στο χάος της πληροφόρησης.

    Μια ματιά ή μια ανάγνωση δεν είναι γνωριμία... οπότε, επιφυλάσσομαι...

    Καλή δουλειά και καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή