τελικά, τι είναι πνευματικότητα;

Με ρώτησαν τι είναι πνευματικότητα.
Διόρθωσα: μη ρωτάτε τι είναι, αλλά τι σημαίνει για μένα ο όρος πνευματικότητα.
Τι σημαίνει για τον καθένα μας μια έννοια, μια ιδιότητα, μια ικανότητα, μια αρετή, ή μια συνθήκη στις σχέσεις μας με το περιβάλλον. Ποια κατανόηση παράγει μέσα στο μυαλό μας και τι είδους συναίσθημα διεγείρει στην ψυχή μας. Αυτό έχει αξία και μόνο γι’ αυτό δικαιούται να μιλήσει καθένας μας.
Τελικά, τι καταγράφεται στη συνειδητότητά μας και πώς αυτό το καινούργιο στοιχείο αλλάζει τη νοοτροπία μας. Γιατί, αλλάζουμε διαρκώς. Και αυτό έχει αξία.
Και εξαιτίας των συνεχών αλλαγών μας οι έννοιες αποκτούν κάθε φορά και διαφορετικό περιεχόμενο. Ευτυχώς! Και αυτό αποτελεί πρόοδο, εξέλιξη.

Σκέφτηκα την ερώτηση, χρησιμοποίησα και τη μνήμη που κράταγε τα λόγια των Δασκάλων μου και απάντησα: Πνευματικότητα, για μένα, σημαίνει: Συνειδητότητα και Διαύγεια στην καθημερινή μου ζωή.

Με ξαναρώτησαν: τι, ακριβώς, εννοώ.
- Εμείς πιστεύουμε, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι συνειδητοί και ενεργούν, συνήθως, με διαύγεια στη ζωή τους.
- Εκτός, πρόσθεσε κάποιος χαμογελαστά, αν έχει κατεβάσει πολλά σφηνάκια.
- Θέλετε, τους είπα, να δούμε τα πράγματα με μια εξωτερική ματιά; τότε έχετε δίκιο. Όμως, αφού, απόψε, μιλούμε για πνευματικότητα, αυτό σημαίνει, ότι όλοι μας, εδώ, δεν περιοριζόμαστε σε επιπόλαια αντιμετώπιση τέτοιων εννοιών∙ αναζητούμε το βάθος τους. Ενδιαφερόμαστε όχι, μόνο, για την εξωτερική φύση των πραγμάτων, αλλά και για την εσωτερική λειτουργία του ανθρώπου.
Και πρώτα από όλα αποδεχόμαστε την ύπαρξη Πνεύματος. Και από την αρχή να σημειώσουμε το πιο βασικό: ότι δεν το ταυτίζουμε, ούτε το συγχέουμε με το μυαλό μας, με τη Διάνοια, ή το νου μας.
Η συνείδηση, επομένως, στην οποία αναφέρθηκα, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του Πνεύματος, δηλαδή του αληθινού Είναι, ή του αληθινού Εγώ του ανθρώπου.
Το μυαλό (Mind), έχει αντιληπτικότητα, όχι συνειδητότητα. Μπορεί, μέσω των αισθητηρίων, να αντιλαμβάνεται, όσα γίνονται γύρω μας και κάποια από εκείνα που συμβαίνουν μέσα μας, ιδίως όταν έχει αρχίσει να διαταράσσεται η αρμονική λειτουργία των συστημάτων του οργανισμού μας. Και αυτό που προκύπτει για τη διανοητική μας κατάσταση λέγεται εμπειρία και μνήμη και τελικά Γνώση.
Μετά, αυτή η γνώση με κάποια εσωτερική διαδικασία μεταφέρεται σαν απόσταγμα στο Πνευματικό μας Είναι και αποτελεί στοιχείο Συνειδητότητας.

Έτσι το Πνεύμα (Spirit), που ενσαρκώνεται κάθε τόσο, προκειμένου να γίνεται μέσω εμπειριών όλο και πιο συνειδητό - σε ότι αφορά στην ίδια του τη φύση και στην ουσία του Δημιουργού του - συνεχίζει στο σχολείο της Γης να εξελίσσεται μέχρι να ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή του. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεται σιγά-σιγά και η «λογική» του, ώστε σε κάθε νέα του ενσάρκωση να αναλαμβάνει νέο «πρόγραμμα» εκπαίδευσης, νέα μαθήματα (καινούργια σχολική τάξη) και να αντιμετωπίζει την τρέχουσα καθημερινότητα με διαφορετική, πλέον, ωριμότητα.
Αυτή είναι η πορεία του Έσω Ανθρώπου.
Και κάθε φορά το Πνεύμα επιχειρεί να ενημερώνει τη Διανοητική κατάσταση του φορέα του, δηλαδή το μυαλό του, για το πρόγραμμά του, για τα μαθήματα της ζωής που χρειάζεται, για τις αξίες του, όπως έχουν διαμορφωθεί στην ιστορία των ενσαρκώσεών του και για τη στάση του απέναντι στην καθημερινότητα, όπως βιώνεται σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον (συλλογικότητα), ή και σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Αλλά, ενώ το Πνεύμα του ανθρώπου έρχεται στον κόσμο της ύλης διαμορφωμένο από την προηγηθείσα μακρόχρονη εξέλιξή του και υπακούει στους πνευματικούς νόμους, η Διανοητική κατάσταση του ανθρώπου σε κάθε ενσάρκωση σχηματίζεται από την αρχή από επιδράσεις του περιβάλλοντος, είτε του κοινωνικού (γονείς, δάσκαλοι αξίες και συνθήκες της ομάδας, νόμοι της πολιτείας, θρησκευτικά δόγματα κλπ), είτε του φυσικού μαζί με τους ισχύοντες φυσικούς νόμους, είτε του ατομικού περιβάλλοντος (φυσικό σώμα και ενστικτώδεις παρορμήσεις).
Είναι επόμενο, άρα, η λογική του μυαλού, εφόσον διαμορφώνεται από τις τρέχουσες εξωτερικές συνθήκες, να είναι, συνήθως, σοβαρά διαφοροποιημένη έναντι της πνευματικής συνειδητότητας.

- Δηλαδή, ο άνθρωπος γεννιέται με δυο λογικές;
- Ναι! Ο άνθρωπος γεννιέται ως μια μόνιμη προσωπικότητα. Αυτή χαρακτηρίζεται από τη συνειδητότητα και τη λογική της, που διαμορφώθηκε μέσα από τις τόσες ενσαρκώσεις, οι οποίες προηγήθηκαν. Κατά τη διάρκεια, δε, της συγκεκριμένης ζωής του ο άνθρωπος, κάτω από τις συνθήκες και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, σχηματίζει και τη λογική της παρούσας προσωπικότητάς του.
- Και ποια λογική υπερισχύει;
- Εδώ βρίσκεται το δράμα του ανθρώπου!
Στην αρχή, ως τα έξι με εφτά χρόνια της ζωής του, διατηρεί μια καλή επικοινωνία με το Πνεύμα του, δηλαδή με τον αληθινό του Εαυτό. Σε αυτή την περίοδο, εάν οι γονείς, αντί να παίζουν το ρόλο του προγραμματιστή, παρακολουθούσαν το παιδί τους στις λεπτομέρειες των εκφράσεών του, θα κατανοούσαν την ποιότητα αυτής της ψυχής, που την εμπιστεύτηκαν οι πνευματικοί νόμοι στα δικά τους χέρια και θα γνώριζαν, πώς να ετοιμάζουν το περιβάλλον και να ενθαρρύνουν το παιδί τους προς την κατεύθυνση εξυπηρέτησης του προγράμματος της ενσάρκωσής του. Τότε, θα μπορούσε να διατηρηθεί ικανοποιητική επαφή μεταξύ Πνεύματος και Διάνοιας και το άτομο αυτό θα μεγάλωνε διατηρώντας το λεγόμενο «γνώθι σ’ αυτόν», που όμως, στο πλείστον των ανθρώπων χάνεται. Συγχρόνως θα μπορούσε να είναι στη ζωή του δημιουργικός άνθρωπος ασχολούμενος με τα πραγματικά του ενδιαφέροντα και γι’ αυτό ευτυχισμένος.
Δυστυχώς, εξαιτίας της αρνητικής επίδρασης του κοινωνικού περιβάλλοντος στο παιδί, το Πνεύμα, καταδικάζεται σε απομόνωση μέσα στο σκοτάδι της εσωτερικής αντίφασης και αταξίας. Μόνο σαν φωνή της συνείδησης, όπως έχουμε μάθει να λέμε, ακούγεται κάποτε, όταν ασκεί έλεγχο στις αποφάσεις και στις δράσεις μας. Κι αυτή τη φωνή, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο λίγο την ακούμε, είτε για να μη μας ενοχλεί ο εσωτερικός έλεγχος, είτε επειδή η λογική του πνευματικού μας Όντος απέχει τόσο από την τρέχουσα λογική του κοινού συμφέροντος, ώστε ο νους μας με κανένα τρόπο δεν μπορεί να την υιοθετήσει.
Έτσι σταματάει κάθε επαφή Πνεύματος και νου. Πλέον, το μυαλό του ανθρώπου αποκόπτεται από το Πνεύμα και αναλαμβάνει να οδηγήσει την ατομικότητα στο δρόμο της ζωής χωρίς εσωτερική καθοδήγηση. Ο άνθρωπος είναι κομμένος στα δυο και ακολουθεί την εξωτερική λογική, τη λογική των πολλών, μέσα από φόβους και από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Έχει αποσπασθεί από το φυσικό του Οδηγό.
Με σταμάτησαν για να ρωτήσουν:
- Η καρδιά, τι ρόλο παίζει σε όλη αυτή την ιστορία;
- Μα, η καρδιά είναι ο διαβιβαστής της φωνής του Πνεύματος στο επίπεδο του νου. Και λειτουργεί αμφίδρομα. Προς τη μια κατεύθυνση διαβιβάζει στο νου το «πρόγραμμα» του Πνεύματος και όλες τις ενέργειες, που πρέπει να εκτελεστούν στο χρονικό διάστημα της συγκεκριμένης ζωής, προκειμένου να αξιοποιηθεί η ενσάρκωση. Καταφέρνει να μετασχηματίζει τις υψηλές πνευματικές δονήσεις σε κραδασμούς αντιληπτούς από το μηχανισμό της σκέψης του νου.
Δρώντας η Καρδιά προς την άλλη κατεύθυνση ενημερώνει το Πνεύμα για την ποιότητα του περιβάλλοντος και τις προσλήψεις του.
Δηλαδή, με φυγόκεντρη δραστηριότητα πληροφορεί το νου για την ύπαρξη και την αλήθεια της εσωτερικής πραγματικότητας, με κεντρομόλο δράση ενημερώνει το Πνεύμα για την «εικονική» πραγματικότητα του περιβάλλοντος.
Από πολλούς η καρδιά ταυτίζεται με το Πνεύμα. Και στη διάσταση που συχνά παρατηρείται μεταξύ πνευματικής θέσης και διανοητικής στάσης, ο κόσμος συνηθίζει να λέει, ότι άλλα θέλει το μυαλό και άλλα η καρδιά.
Στην πραγματικότητα η καρδιά επενδύει με το ανάλογο συναίσθημα (αυτός είναι ο ρόλος της) την όποια ανάγκη του Πνεύματος, ώστε αυτή να προωθηθεί με δυνατή φωνή, μήπως και γίνει αποδεκτή από το νου.
- Ανάγκες, όμως έχει και ο νους, μου είπαν. Αυτές οι ανάγκες δεν συνοδεύονται από συναίσθημα;
- Ασφαλώς και αυτές οι ανάγκες δυναμοποιούνται με ανάλογο συναίσθημα. Το θέμα είναι ότι οι ανάγκες που προβάλλει ο νους κάποτε, μεν, είναι πραγματικές∙ πηγάζουν από τον οργανισμό μας και έχουν σχέση με την επιβίωσή μας (τροφή, νερό, σεξ κλπ). Άλλοτε, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με πραγματικές ανάγκες, αλλά πρόκειται για επιθυμίες, των οποίων συνήθως η πηγή προέλευσης βρίσκεται έξω από εμάς. Στην εποχή μας οι επιθυμίες αποτελούν ένα μεγάλο μέρος των φαινομενικών αναγκών μας και οφείλονται στο τι βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας και στο τι μας προβάλλει η διαφήμιση. Μερικές φορές αποτελούνται από εντελώς άχρηστες επιθυμίες (ασθένεια του νου), άλλοτε από τον εθισμό μας σε υπερβολές (πάθη) και άλλοτε από ψυχολογικά αίτια (βουλιμία, φιλοδοξία, αλαζονεία, απληστία κλπ).
Υπάρχει ένα ωραίο «ποίημα», που δείχνει την προσπάθεια του νου, να αιχμαλωτίσει την καρδιά και μετά να την εκπαιδεύσει, προκειμένου να ντύνει τις επιθυμίες του με αισθήματα.
- Και τα καταφέρνει ο νους;
- Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Εξαρτάται από το αν η καρδιά προλάβει να προστατευτεί στο φως του Ήλιου-Πνεύματος. Γιατί το Πνεύμα εκπέμπει φως, το φως της Αγάπης. Το οποίο φωτίζει τις περιοχές της σκέψης, της κρίσης και της απόφασης και τότε ο νους αναγκάζεται να «βλέπει» καθαρά∙ απαλλάσσεται από τις πλάνες και αποκτά Διαύγεια. Η Διαύγεια σε ισορροπημένη σχέση με την Αγάπη αποτελεί το πιο πολύτιμο αγαθό του ανθρώπου. Οικοδομεί τη γέφυρα μεταξύ της προσωπικότητας και του πνευματικού όντος, με άλλα λόγια οικοδομεί την Ψυχή του!
Έκτοτε ο νους μπορεί να παρουσιάζει κάθε τόσο επιθυμίες, αλλά αυτές δεν ενισχύονται από τη δύναμη του έντονου συναισθήματος, ώστε να δρουν καταναγκαστικά στη βούληση του ανθρώπου. Σιγά – σιγά υποχωρούν και αραιώνουν, ενώ, αντίθετα, παρουσιάζονται όλο και πιο καθαρά οι ανάγκες του Πνεύματος και το πρόγραμμά του. Η λογική του νου προσεγγίζει τη λογική του Πνεύματος. Είναι, τότε, που, όπως λένε οι φωτισμένοι, το μυαλό κατεβαίνει (από το κεφάλι) στην καρδιά. Στην πραγματικότητα ανεβαίνει η συνείδηση του ατόμου από το δεύτερο ενεργειακό κέντρο (στην περιοχή των γεννητικών οργάνων) μέχρι το τέταρτο ενεργειακό κέντρο του στήθους. Εκεί είναι ο ναός της Καρδιάς. Εκεί η νύφη περιμένει τον νυμφίο και εκεί θα τελεσθεί ο ιερός γάμος μεταξύ της καρδιάς και του νου. Εκεί παρευρίσκεται και ο Δάσκαλος, το Πνεύμα και επικυρώνει το γάμο.
- Συμπέρασμα;
- Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Εγώ, απλώς, καταλήγω, ότι πνευματικότητα είναι η κατάσταση που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, ο οποίος, ενώ ζει μέσα σε μια «εικονική» πραγματικότητα, εντούτοις ζει κατά συνειδητό και διαυγή τρόπο.
Αναγνωρίζει και αποδέχεται την «εικονική» πραγματικότητα και αυτή είναι η Αλήθεια του.
Κατανοεί τον εαυτό του και τους άλλους. Κατανοεί, πως ο κάθε άνθρωπος είναι η «εικόνα» ενός δράματος, που επιζητεί τη λύτρωση. Κάθε «εικόνα» είναι ένας άνθρωπος που μοχθεί για την ελευθερία του και κάθε «εικόνα» έχει την ανάγκη ζεστασιάς και φροντίδας και βοήθειας. Και αυτή η κατανόηση είναι η Αγάπη του.
Από κει και πέρα ο άνθρωπος, ο «νέος» άνθρωπος, θα έχει εκπαιδευτεί να ζήσει, όπως αντιστοιχεί στο πρόγραμμά του και όπως δικαιούται και όχι όπως αναγκάζεται να κάνει. Και αυτή η νέα συνειδητοποίηση θα αποτελεί τη Σοφία του.
Η λύτρωση του καθενός από το δράμα του θα αποτελεί την ολοκλήρωση της πνευματικής του περιπέτειας.

εβδομάδα του Γκιώνη, υπέρβαση και ελευθερία

Αίγινα και πέμπτη στη σειρά εβδομάδα του Γκιώνη. Καθιερώθηκε, πια και γίνεται κάθε χρόνο την εβδομάδα μετά το Πάσχα.
Συμβίωση οικογενειών. Όλες οι ηλικίες. Τα πολύ μικρά με τις δυσκολίες τους, τα πιο μεγάλα, οι έφηβοι, που φέτος παραμεγάλωσαν. Άλλοι στην καταπληκτική Οικία (Καραπάνου), άλλοι στις σκηνές, άλλοι στο τίπι. Μαμάδες, γιαγιάδες, άντρες που μοιράζονται με τις γυναίκες τους – δόξα τω θεώ – τις φροντίδες των παιδιών. Ποικιλία επαγγελμάτων και ενδιαφερόντων. Κάποιοι στο μαγείρεμα, άλλοι στην καθαριότητα, κάποιοι για ψώνια, ή στη λάντζα. Και τα παιδιά βοηθοί σε όλες τις ανάγκες.
Και δραστηριότητες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ντόπιοι και ξένοι μαζί. Κάτι σαν πείραμα οικοκοινότητας.
Τώρα χτίζουμε ένα σπιτάκι με χώμα, ή με άχυρο, ή Cob. Τώρα ζυμώνουμε ψωμί, τώρα μαθαίνουμε καράτε. Το βράδυ η προβολή ταινίας και η συζήτηση για το περιβάλλον και την κοινωνία, μετά το πρόγευμα φτιάχνουμε κούκλες και στον κήπο απλώνουμε καρδιές με κάθε λογής υλικά. Στο εργαστήρι κεραμικής τραγουδούμε ελληνόφωνα της κάτω Ιταλίας. Στην πάνω αίθουσα πρωινός διαλογισμός, στην άλλη συζήτηση για την κοινωνική οικονομία, έπειτα οι αρχές της χρωματοθεραπείας. Σήμερα ο χορός, η θεατρική παράσταση και αύριο η άνοδος στο Όρος. Το πάρτι και το γλέντι. Σώμα και συνειδητότητα και όποιος χρειάζεται κινέζικο μασάζ. Το άγγιγμα, το χρώμα, ο ήχος, οι πέτρες. Και το βράδυ τα Αιγινήτικα παραμύθια. Το εργαστήρι συγγραφής και αφήγησης, ο Καραγκιόζης, αλλά και η πνευματικότητα στη ζωή μας. Λουλούδια του Απρίλη και οι νέοι παρουσιάζουν.
Και τι παρουσιάζουν! Σκέψεις, όνειρα, κριτική για τους μεγάλους, τραγούδια - ορχήστρα πλήρης - χορός και προπαντός ζωντάνια και αισιοδοξία. Όχι, ότι δεν έχουν και αυτοί τις ανησυχίες τους∙ εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, σταδιοδρομία επαγγελματική, έρωτες, σχέσεις ανθρώπινες σε μια κοινωνία απάνθρωπη.
Κι όλα αυτά δυο λεπτά, μόλις, από τη θάλασσα σε μια άλλη θάλασσα ενός λουλουδιασμένου κήπου, με δέντρα πολλών χρόνων, μονοπάτια για περίπατους και σκιερές γωνιές. Συντροφιά με τη βραδινή ρυθμική φωνή του γκιώνη.
Γεμάτες οι ώρες, μεγάλες οι μέρες. Οι καρδιές σιγά – σιγά ανοίγουν σε νέες γνωριμίες και ενδιαφέρουσες κουβέντες.

Εννιάμιση το βράδυ. Καθισμένοι αναπαυτικά στα μαξιλάρια ένα γύρο στη μεγάλη σάλα του πάνω ορόφου. Το θέμα το πρότειναν οι έφηβοι: η πνευματικότητα στη ζωή μας. Και μέσα στην ησυχία της νύχτας κυλάει η συζήτηση.
Έτσι, χωρίς πρόεδρο, ούτε διευθυντή, χωρίς «Ύπατο» ή «Μεγάλο», χωρίς «Δάσκαλο», χωρίς «Αρχιεπίσκοπο», ή «Πάππα», χωρίς μεγαλόβαθμους και «νεοφώτιστους», χωρίς καν τη φυσική ηλικία να ιεραρχεί τις συνθήκες, αφού μπορεί ο έφηβος, εκεί απέναντί μου, να είναι πιο ώριμη ψυχή από τον ηλικιωμένο της θέσης μου. Δεν μπορεί πια να έχει θέση ανάμεσα στους ανθρώπους η φυσική αρχαιότητα. Το στίγμα της κάθε προσωπικότητας καθορίζεται από την ηλικία της πνευματικής θητείας της στον πλανήτη μας.
Διακρίνονταν εκείνο το βράδυ να πρωτοστατεί μόνο ο εσωτερικός διάλογος∙ η μόνη φυσική διαδικασία εξέλιξης.
Ο καθένας, μαθητής και δάσκαλος του εαυτού του. Ο καθένας, εξομολογούμενος και εξομολόγος του εαυτού του. Κριτής και κρινόμενος. Ομολογώ εγώ στον εαυτό μου∙ και υπόσχομαι εγώ στον εαυτό μου. Ελεύθερα και συνειδητά.
Επιτέλους ο άνθρωπος ελεύθερος και σε απευθείας σχέση με το θεό του, χωρίς τη μεσολάβηση του θρησκευτικού ιερατείου.
Επιτέλους η ανθρώπινη ψυχή ελεύθερη στο φως του γήινου σχολείου, όπου ορίστηκε να εκπαιδευτεί.
Αυτό είναι από την αρχή των χρόνων το αιώνιο μυστήριο της εξομολόγησης και της εξέλιξης. Και όχι, όπως το παράλλαξε και το επέβαλε η θρησκευτική εξουσία.
«…ούτε εγώ σε κατακρίνω» είχε πει ο Χριστός στη γυναίκα∙ «…πήγαινε και μην κάνεις τα ίδια λάθη».

Ακούστηκαν διηγήσεις αναπάντεχων γεγονότων, που επηρέασαν τη ζωή κάποιων από εμάς. Κάτι σαν θαύματα.
Κάποιοι εκφράζονταν επηρεασμένοι, ακόμα, από τις παραδόσεις και τις υποθήκες που συνηθίσαμε να ακούμε. Άλλοι, κιόλας, απελευθερωμένοι από νουθεσίες, υποδείξεις, απειλές, ή υποσχέσεις της όποιας «ιερής»εξουσίας, του όποιου κοινωνικού θεσμού, που καθορίζει πίνακες αξιών και πρόσωπα - παραδείγματα.
Και όλοι ήταν σεβαστοί, γιατί πρόσφεραν την παρουσία της ανεπανάληπτης διαφορετικότητάς τους.
Κάποια ώρα πύκνωσαν και αιωρούνταν τα νοήματα της αγάπης που τρέφεται από τη χαρά του άλλου, της ελευθερίας της βούλησης και της πίστης στον εαυτό. Αόρατες, ευλογημένες ροϊκές γραμμές ανάμεσά μας.

Αυτό κι αν δεν ήταν σχολή πνευματικότητας.
Σε ευχαριστούμε, Χριστίνα, για την οργάνωση και του φετινού Γκιώνη. Και καλή αντάμωση του χρόνου, πάλι.

μυητικές σχολές, μια ακόμα εξουσία

Ο κόσμος του δεύτερου ουρανού. Έτσι τον ονομάσαμε, γιατί, πραγματικά αποτελεί τη δεύτερη εικόνα, που αντικρίζει ο άνθρωπος σηκώνοντας το κεφάλι του, «ανω-θρώσκοντας», από τότε που ξέφυγε από το χαμηλό ορίζοντα της μάζας.
Ο κόσμος αυτός, λοιπόν είναι το σχολείο, στο οποίο ο άνθρωπος θα προσεγγίσει την Αλήθεια και θα κατακτήσει τη συνειδητότητά του.
Διπλή η συνειδητότητα αυτή∙ το μεγαλείο του ανθρώπου! Πρώτα, συνειδητοποιεί τι υπάρχει γύρω του και τι συμβαίνει. Δηλαδή αντιλαμβάνεται και καταγράφει τις δράσεις του περιβάλλοντος, στο οποίο βρέθηκε τοποθετημένος. Και ούτε που υποψιάζεται την αιτία αυτών των συνθηκών και των καταστάσεων. Το πολύ-πολύ παρακολουθεί μέρος των δικών του αντιδράσεων.
Αυτή η κατάσταση συνειδητότητας αφορά στον άνθρωπο της μάζας, στα ζώα και, γιατί όχι και στα φυτά. Όσο ο άνθρωπος της μάζας μένει άβουλος, άτολμος, καθηλωμένος και αμετακίνητος στο ίδιο μαζικό περιβάλλον και στις «ρίζες» του, τις συνήθειες του, το σύστημα αξιών της ομάδας του, η συνειδητότητά του μοιάζει με αυτή των όντων της φύσης: μονόχωρη και ανεπαρκής.

Ο άνθρωπος, όμως του πρώτου και του δεύτερου ουρανού λειτουργεί και με το δεύτερο τύπο συνειδητότητας∙ λειτουργεί, δηλαδή και με αυτό-επιγνωσιακή συνειδητότητα.
Αυτό σημαίνει, ότι παράλληλα με τη λειτουργία αντίληψης του εξωτερικού περιβάλλοντος, ένα μέρος της προσοχής και της παρατήρησης στρέφεται και προς το ατομικό του περιβάλλον. Είναι το περιβάλλον του πνεύματός του και αποτελείται και από το φυσικό του σώμα, αλλά και από τον ψυχοδιανοητική του υπόσταση.

Τότε, ο άνθρωπος παύει να είναι ένα διανοητικό ον και από το βάθος του αναδύεται το ίδιο το Πνευματικό του Είναι, το οποίο και αναδεικνύεται ως παρατηρητής.
Καθώς ο καθαρός πνευματικός πυρήνας εμφανίζεται στο φως της τρέχουσας καθημερινής ζωής, βρίσκει, τότε, διέξοδο έκφρασης η «μόνιμη, ή διαρκής προσωπικότητα», η οποία χτίζεται εμπειρία – εμπειρία εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια σ’ αυτό τον πλανήτη. Είναι η ώρα που η παρούσα συνειδητότητα τούτης της ενσάρκωσης αρχίζει να επικοινωνεί με την έσω ποιότητα, να πληροφορείται για το πρόγραμμα που ορίστηκε για την παρούσα της ενσάρκωση, το οποίο πρέπει να υπηρετηθεί. Και είναι τότε που ο άνθρωπος αρχίζει να απασχολείται με τα ερωτήματα για το ποιος είναι , τι είναι και γιατί υπάρχει.
Από εδώ και πέρα παρούσα και μόνιμη προσωπικότητα, κόρη και μάνα, σε σχέση αμοιβαίας κατανόησης και υποστήριξης προχωρούν στο δρόμο της πραγματικής εξέλιξης.
Καθώς το πέπλο τραβιέται σιγά-σιγά στον άνθρωπο του δεύτερου ουρανού ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται, που πάντα υπήρχε, που του ανήκε ανέκαθεν και ποτέ δεν τον είχε επισκεφτεί.
Κάποτε, όταν κάθε τόσο ερχόταν τα μηνύματα – πάντα έρχονται - ή τα προσπερνούσε ή κάτι υποψιαζόταν για λίγο και πάλι βιαστικός έβγαινε και παραδινόταν στη δίνη της εξωτερικότητας. Ο δυνατός θόρυβος των τύμπανων της μεγάλης ορχήστρας γύρω του κάλυπτε τον ευγενικό ήχο του φλάουτου της δικής του ψυχής.

Και νάτος, μαθητής στο σχολείο της συλλογικότητας προσπαθεί να ξεπεράσει το πρώτο εμπόδιο, να διαλέξει το Δάσκαλό του.

Στην πραγματικότητα διαλέγει, συνήθως, μια σχολή, μια οργάνωση, από τις τόσες που φέρουν ηχηρά ονόματα και υπόσχονται τη σωτηρία της ψυχής. Και ας υποθέσουμε – σε σχέση και με όσα έχουν προηγηθεί - ότι αποφάσισε και διάλεξε, τελικά, τον κατάλληλο δάσκαλο, τον κατάλληλο γιατρό για την ασθένεια της δικής του προσωπικότητας. Γιατί, ας μη διστάζουμε να το παραδεχτούμε, όλοι μας, που βρισκόμαστε με υλικό σώμα εδώ στη Γη, πάσχουμε από κάποια ασθένεια της προσωπικότητάς μας. Αυτά τα επενδύματα του πνεύματος (φυσικό σώμα, συναισθηματική ύπαρξη, διανοητική υπόσταση) έχουν τόσες ανάγκες για τη συντήρησή τους και την καλή λειτουργία τους και είναι τόσες και οι ποιότητες που διαθέτει αυτή η ανθρώπινη προσωπικότητα. Ε, γίνεται να μην είναι κάτι από όλα αυτά σε κατάσταση δυσαρμονική, σε κατάσταση στέρησης ή υπερβολής;

Πρώτος κίνδυνος, πρώτη δυσκολία στο δρόμο της εξέλιξης είναι η ταύτιση του μαθητή, ως αναζητητή της Αλήθειας, με το δάσκαλο ή με τα διδασκόμενα.
Και εγώ βρέθηκα σε αυτό τον κίνδυνο και πίστεψα, ότι εξελίσσεται κανείς παρακολουθώντας ομαδικά μια σχετική σχολή - όπως στα διάφορα σχολεία των σπουδών μου - και συμμετείχα στη στήριξη τέτοιων οργανώσεων και στο μηχανισμό τους και καθυστέρησα στην πνευματική μου εξέλιξη. Ώσπου συνειδητοποίησα, ότι η παγίδα βρίσκεται στο να παραδίδεται η «πνευματικότητα» στο διανοητικό μηχανισμό και στην ομαδικότητα της εκπαίδευσης.
Δήλωσε κάποιος Δάσκαλος: όταν αποχωρήσει ο Δάσκαλος από τον ορατό κόσμο, ήδη μεταξύ των μαθητών της πρώτης, κιόλας, γενιάς εγκαθίσταται ο Σατανάς.
Αν, όντως, υπάρχει αντίπαλος στην πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων, το μυαλό τους χρησιμοποιεί και τη λογική του μυαλού τους και τους φόβους του μυαλού τους, προκειμένου να αναστείλει την πραγματική τους εξέλιξη.
Όμως παρά την εμπειρία που, τώρα, διαθέτω, δε θα συνεχίσω να μιλώ εγώ.
Θα παραθέσω μόνο κάποιες φράσεις από ένα Δάσκαλο του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, τον Κρισναμούρτι. Και στην επόμενη ανάρτηση θα καταθέσω, όσα ακόμα χρειάζονται, για τον τρόπο ίδρυσης και καθιέρωσης μιας σχολής εσωτερικής διδασκαλίας και το πότε αυτή η σχολή θα πρέπει να διαλύεται.

«…Η Αλήθεια, επειδή είναι απεριόριστη, απροσδιόριστη, απλησίαστη μέσω οποιασδήποτε οδού, δεν μπορεί να οργανωθεί…
…Όταν δημιουργείται μια οργάνωση με αυτό το σκοπό (εννοεί την αναζήτηση της Αλήθειας) αυτή μετατρέπεται σε αποκούμπι, σε μια αδυναμία, σ' ένα δεσμό, και το άτομο γίνεται ανάπηρο και εμποδίζεται η επιθυμία του για ανάπτυξη, η κατάκτηση της ατομικής του ταυτότητας, που συνίσταται ακριβώς στην προσωπική ανακάλυψη που βασίζεται στις δικές του δυνάμεις. Και αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο αποφάσισα, ευρισκόμενος στην κεφαλή του Τάγματος, να το διαλύσω…
…γιατί να υπάρχει μια οργάνωση; Κανείς δεν μπορεί να σας ελευθερώσει απ' έξω. Η οργάνωση της λατρείας και η στράτευση από μέρους σας σε κάποια ιδεολογία δεν θα μπορέσουν να σας ελευθερώσουν…».