ο αρσενικός Νους και η σκλαβωμένη Καρδιά

Τρία τα βασίλεια της Φύσης, μας έλεγαν στα σχολεία και τρεις οι βασικοί «φορείς» του ενσαρκωμένου ανθρώπου, μάθαμε αργότερα.
Ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στη Φύση, υλικό, ψυχικό και πνευματικό τα τρία επίπεδα λειτουργίας και έκφρασης του ανθρώπου.
Η πρώτη, η Φυσική τριάδα λειτουργεί βάσει των νόμων, που της όρισε ο Δημιουργός της, η δεύτερη, η Ανθρώπινη τριάδα στηρίζεται στους ίδιους, αναλογικά, νόμους, αλλά - καθότι ανθρώπινη – δεν τους τηρεί∙ τους παραβαίνει.
Τους παραβαίνει, επειδή το μυαλό, ο Νους, ο οποίος δέχεται την εκπαίδευση του περιβάλλοντος και τις ιδιοτροπίες της κληρονομικότητας, διεκδικεί και αναλαμβάνει αυτόβουλα (εγωισμός) την πρωτοβουλία, να είναι αυτός, αντί του Πνεύματος, αντί της Ψυχής, που θα καθορίζει τους κανόνες τόσο στις εσωτερικές ισορροπίες, όσο και στην εξωτερική (συλλογική) δραστηριότητα του ατόμου.

Ο Νους έχει ένα τριπλό καθοριστικό και ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος ρόλος είναι εξωστρεφής (φυγόκεντρος δράση), με το να προωθεί προς το περιβάλλον το πρόγραμμα ενσάρκωσης του Πνεύματος, προσαρμόζοντάς το στις συνθήκες του συγκεκριμένου βίου.
Ο δεύτερος υπηρετείται με κεντρομόλο δραστηριότητα. Καταγράφει τις εμπειρίες (αισθητηριακά ερεθίσματα, κρίση, μνήμη, πείρα, γνώση) από την έρευνα του φυσικού, κοινωνικού και εσωτερικού περιβάλλοντος προς όφελος του Πνεύματος. Το Πνεύμα από αυτό το υλικό, που του προσκομίζει ο Νους, διευρύνει τη συνειδητότητά του.
Και ο τρίτος ρόλος του Νου είναι, ότι συμμετέχει στη συντήρηση της υγείας όλων των φορέων του ενσαρκωμένου ανθρώπινου όντος.
Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί είναι συγκεκριμένοι και γνωστοί.

Δυστυχώς, ο τόσο σημαντικός ρόλος, που επιφυλάσσεται στο Νου, στρέφει την προσοχή και την εστίασή του προς τον έξω κόσμο, από τον οποίον εκπαιδεύεται. Όχι πάνω στη βάση της εσωτερικής Αλήθειας του ανθρώπου, που είναι καταγραμμένη στον Πνευματικό πυρήνα, αλλά σε μια αλήθεια, όπως την περιγράφουν τα υλικά αισθητήρια και όπως τη δέχεται το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο ασκεί εξουσία στο άτομο κατά την περίοδο της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας.

Έκτοτε, το μυαλό, απορφανισμένο, κινείται με συνεχείς παρεκκλίσεις από την Αλήθεια, διότι, πλέον, μεταπίπτει από πλάνη σε πλάνη.
Πρώτα, θεωρεί ως μόνη πραγματικότητα τον αισθητό κόσμο, αφού η πληροφόρησή του προέρχεται μόνο από τις γνωστές σωματικές αισθήσεις. Παρατηρεί, λοιπόν, ως καθολικό φαινόμενο για το επίπεδο της ύλης, τη διάκριση των φυσικών μορφών (το «μεριστόν» κατά τους αρχαίους). Και, ενώ ο νόμος της χωριστικότητας των μορφών αφορά μόνο τα υλικά πράγματα, ο Νους το ανάγει στο Πνεύμα και το εφαρμόζει και για τα πνευματικά πράγματα.
Η εγκατάσταση αυτής της σοβαρής παρανόησης, που προκαλεί σύγχυση, αντιστοιχεί με την κατάσταση, που χαρακτηρίζουμε «Υλισμό» και αποτελεί θανατηφόρο για το πνεύμα διάπραξη μοιχείας[1].
Από εκεί και έπειτα όλη η λογική του Νου είναι φυσικό να στηρίζεται στο νόμο της χωριστικότητας, που αφορά τις εξωτερικές – υλικές - μορφές. Πλέον θα λύνει και τα υλικά και τα πνευματικά πράγματα με τους νόμους της ύλης.
Η σχέση του με το περιβάλλον γίνεται ανταγωνιστική. Φοβάται. Δεν εμπιστεύεται τους άλλους. Γίνεται επιθετικός. Σύνθημά του το «συμφέρον» και η απόλαυση. Στην καθημερινή του δραστηριότητα επικρατεί η κεντρομόλος κίνηση, γιατί βασικός στόχος του είναι η αύξηση του «Εχειν».
Με βάση αυτή την πλανεμένη θεώρηση της πραγματικότητας και με παρακίνηση τη σφοδρότητα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ο Νους απαιτεί, πλέον, ορμητικά την ικανοποίηση των επιθυμιών με κάθε τρόπο, δεδομένου, ότι συνυπάρχει και η απόλαυση.
Όσο η εστίαση του εγκεφαλικού εγώ επικεντρώνεται όλο και πιο πολύ στον έξω κόσμο, τόσο εξασθενεί η εσωτερική καθοδήγηση, καθώς η φωνή του Πνεύματος δεν εισακούεται, εξαιτίας της διαφορετικής δομής της λογικής της, που δεν συμπίπτει με τη λογική των πολλών, αλλά και εξαιτίας του διαφορετικού προγράμματος ενσάρκωσης.

Για να επιτύχει στο έργο του ο Νους, έχει άμεση ανάγκη από την υποστηρικτική σύνδραση της Καρδιάς. Όμως η Καρδιά είναι από φυσικού της προσανατολισμένη, στο να προβάλει στο προσκήνιο της Διάνοιας τις ανάγκες του Πνευματικού πυρήνα, τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, της Βούλησης του αληθινού μας Εαυτού και να τα στηρίζει επενδύοντάς τα με ανάλογο συναίσθημα, δύναμη ζωής.
Στην αρχή η Καρδιά φοβάται και κρύβεται πίσω από το φως της πνευματικής Αλήθειας. Όμως ο Νους μέσα στην πάχνη του δεν βλέπει τίποτε άλλο από την ανάγκη να κάνει δική του την Καρδιά, για να υπηρετήσει τη δική του ζωή.

"…η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο
και λέει στον ήλιο που στέκεται θαρρετά …
ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,
γιατί ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει…"

Όμως ο Νους, η αρσενική φύση μας, συνήθως καταφέρνει την πρώτη του νίκη. Η Καρδιά, η Γυναίκα, η Αγάπη υποτιμημένη και αιχμάλωτη βρίσκεται να υπηρετεί έναν εγωιστή και δυνάστη άντρα.
Από τότε η Καρδιά ενισχύει και τις δυο κατευθύνσεις λογικής και αναγκών.
Σύγχυση και διαμάχη. Ποιο από τα δυο; Προς τα πού να στραφώ; Ποιον να ακούσω; Τι να επιλέξω;

Η τρέχουσα προσωπικότητα, που καθοδηγείται από το μυαλό των υπολογισμών των φόβων και της διεκδίκησης, ντρέπεται για τα τρελά της λογικής του Πνεύματος. Σαν τις κάποιες οικογένειες, που το ένα παιδί τους βγήκε με λίγο πειραγμένο μυαλό.
Πω, πω τι μας βρήκε! Ένα αφελές, σα χαζό, απροσάρμοστο παιδί. Σαν να έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ούφο. Μακριά από κάθε ανθρώπινη λογική, δεν ξέρει τι θα πει συμφέρον, δε θέλει να καταλάβει πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι και τους εμπιστεύεται. Που σκορπάει χαμόγελα και μοιράζει αγκαλιές. Τι τρελά πράγματα σκέφτεται και λέει! Και τίποτα δε σέβεται∙ ούτε την παράδοση και τις αρχές μιας τέτοιας οικογένειας, ούτε το τι θα πει ο κόσμος. Και ισχυρογνωμοσύνη!
Πού να του εμπιστευτείς λεφτά∙ θα τα σκορπάει παντού. Πώς να του αναθέσεις την οικογενειακή επιχείρηση. Ποιος ξέρει τι θα κάνει όταν μεγαλώσει. Μωρέ θα γυρίζει στους δρόμους με τους αναρχικούς.

Και επειδή ο άνθρωπος δεν αντέχει για πολύ καιρό τις εσωτερικές αντιθέσεις ή και συγκρούσεις, καταφέρνει ο Νους και απομονώνει το Πνεύμα, από νεαρή κιόλας ηλικία, σε κάποιον υπόγειο χώρο, ώστε να μην ακούγεται η φωνή του. Το κλειδώνει εκεί και το ξεχνάει.
Κίνδυνος και ντροπή για όλους μας. Ας τον κλείσουμε κάπου, να μην τον βλέπουν οι γείτονες, οι επισκέπτες. Και, ύστερα, ακόμα πιο βαθιά στο υπόγειο, να μην ακούμε και εμείς στις χαρές μας τις φωνές του. Να ησυχάσουμε.

Τότε, πια, ανενόχλητος ο Νους αλλοτριώνει ολοκληρωτικά και την Καρδιά, την εκπαιδεύει, να συνηγορεί στις επιθυμίες του και να συνεργάζεται ενισχύοντας ενεργειακά τις δικές του συλλήψεις, προτιμήσεις, επιλογές, και επιθυμίες. Και νάτος ο άνθρωπος της πλήρους εξωτερικότητας, χωρίς, πλέον, εσωτερικά ηθικά ή αισθητικά διλήμματα να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ψευδαισθητικής ζωής - εγκλωβισμένος ο ίδιος - χωρίς ούτε να υποψιάζεται την πραγματικότητα του.
Εξόρισε το Πνεύμα του και βρίσκεται ο ίδιος στην πνευματική εξορία.
Φυλάκισε το Φως του και βρίσκεται ο ίδιος φυλακισμένος σε ένα κόσμο εικονικής πραγματικότητας και σκιών, χωρίς να τον γνωρίζει.

Το θυμάστε το Κωσταλέξι;
Οι περισσότεροι το έχουν μέσα στο σπίτι τους. Μέσα τους.
Και εκεί είχαν κλειδώσει στο υπόγειο την αδελφή, ασφαλώς οι άντρες της οικογένειας.

Και όταν το κλάμα, που ακούγεται από το βάθος του υπογείου, κάποτε μεγαλώνει και ενοχλεί επάνω το πάρτι των «επωνύμων χωρίς όνομα» - κάτι σαν εσωτερική σύγχυση - έχουμε ένα ακόμα παράδοξο της εξωτερικής λογικής, της λογικής των πολλών. Προστρέχουν σε κάποιον «επιστήμονα» ψυχολόγο ή ψυχαναλυτή, για να ανακαλύψει και να αναδείξει κακοπάθειες της παιδικής ηλικίας αυτής της «άψυχης», ή πνευματικά νεκρής αρσενικής φιγούρας, που μετακινείται με το σάρκινο περίβλημα και με λίγα βολικά αισθήματα στην επιφάνεια του φλοιού της γης. Ένα εικονικό πρόσωπο ψάχνει για τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας.
Ενώ δεν ψάχνει να βρει, έστω και εκείνη την ώρα, το αθώο παιδί, που κρυώνει γυμνό και πεινασμένο στη σκοτεινή υπόγεια φυλακή, όπου βρίσκεται κλειδωμένο και ξεχασμένο.
Για τον ερχομό αυτού του παιδιού είχε ετοιμαστεί στην αρχή όλη η υπόλοιπη οικογένεια. Κι όταν αυτή η ψυχούλα ήρθε και μίλησε και ζήτησε και έκρινε και συμβούλεψε, η συμπεριφορά της, η λογική της, οι ανάγκες της σόκαραν τη λογική των πολλών. Και της έκλεισαν το στόμα και την απομόνωσαν. Ασύμφορη η παρουσία της κι ανεπιθύμητη.
Και τώρα η υπόλοιπη οικογένεια συνεχίζει να ζει μια ζωή χωρίς σκοπό, χωρίς έννοια, χωρίς λόγο. Ζει μια χαμένη ζωή. Ένα ωραίο άδειο ρούχο. Ένα κενό∙ ένα τίποτε στην αλυσίδα των χρόνων.

Γι’ αυτό το παιδί θα μιλήσουμε στη συνέχεια και για τη σκλαβωμένη καρδιά.

[1] Η άλλη μοιχεία, όπως οι αφορισμοί της κοινωνίας χαρακτηρίζουν την ερωτική απιστία, είναι συνθήκη ψεύδους και απάτης, που φαίνεται να σπάει δεσμά ζεύγους, το οποίο, όμως, ποτέ δεν υπήρξε κατά την πραγματική έννοια. Σ’ αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια, εφόσον όλη η σειρά αφορά, τελικά, στην έννοια και στη σημασία του Ζεύγους.