οι τρεις δρόμοι προς την Αγάπη

Οι Γραφές λένε, ότι ο Δημιουργός «εποίησαν» - μαζί με τους βοηθούς του – τον Άνθρωπο όμοιο στη σύνθεση με τον Δημιουργό.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, Άντρας και Γυναίκα μαζί, μια αξεχώριστη μονάδα. Τον ονόμασαν Αδάμ, που πάει να πει στα Εβραϊκά: Άνθρωπος!
Ύστερα ο Πλάστης του θέλησε να του δώσει παρέα. Τόση ομορφιά γύρω του, να μην τη μοιράζεται με κάποιον άλλον; Μόνος του να την χαίρεται; Καταντάει αυτισμός βαριάς μορφής και εγωισμός χωρίς όρια.
Έτσι πήρε έναν αστρικό μπαλτά και την ώρα που ο Αδάμ δεν τον παρακολουθούσε, του έδωσε μια και τον έσκισε από πάνω ως κάτω στα δύο.
Σοκ ο άνθρωπός μας.
Γρήγορα – γρήγορα ο πλάστης απόσπασε το ένα, το αριστερό ας πούμε, κομμάτι, του έκλεισε την πληγή, του λάξεψε τις λεπτομέρειες και να η Γυναίκα. Πήρε μετά και το δεξί μέρος, το περιποιήθηκε κατάλληλα, όπως ξέρει ένας καλός γλύπτης και, ώσπου να συνέλθει ο Αδάμ από το σοκ της εγχείρησης, ήταν έτοιμος και ο Άντρας.
Έστριψε, μετά τον Άντρα κατά τη Γυναίκα να αντικριστούν και τους άφησε στον κήπο.
Ήξερε, πως από τη στιγμή που «είδε» ο ένας τον άλλον θα βιαστούν να αγκαλιαστούν, με την ελπίδα να ξαναγίνουν Ένα. Αλλά την ίδια στιγμή θα αποκτήσει ο καθένας τους διπλή συνείδηση. Ο κάθε άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει τη διαφορετική ύπαρξη του άλλου, και συγχρόνως - το πιο σπουδαίο - ο καθένας θα συνειδητοποιήσει τη δική του ύπαρξη χρησιμοποιώντας τον άλλον σαν καθρέφτη. Άσε, που με το αγκάλιασμα θα γίνονταν και παραγωγικοί.
Έτσι θα εκπληρωνόταν ο σκοπός∙ να αποτελέσουν αυτοσυνείδητα όντα, όπως ο Δημιουργός τους. Μόνο μια λεπτομέρεια: όντα «Εγωποιημένα», αλλά όχι εγωιστικά.
Εκεί την πάτησε ο Πλάστης. Σήμερα η Γη είναι «κατακυριευμένη» από άκρως εγωιστικά όντα.

Τα περί μιας από τις 24 πλευρές, που πήρε από το θώρακα του Αδάμ για να φτιάξει τη Γυναίκα, όπως διατείνονται κάποιοι θεολογούντες, αποτελούν λάθος ερμηνεία του αρχικού κειμένου και τα επαναλαμβάνουν, όσοι, ήδη, έχουν μέσα τους υποτιμημένη τη Γυναίκα και την ίδια τη γυναικεία τους φύση.
Και είναι οι δήθεν χριστιανοί. Λέω, δε, δήθεν, γιατί τουλάχιστον, μετά την έλευση του Χριστού και τις γνωστές λεπτομέρειες του βίου Του δεν θα έπρεπε να ονομάζεται χριστιανός, εκείνος, που θα εξακολουθούσε να υποστηρίζει κατωτερότητα στη Γυναίκα[1].
Δυστυχώς και από παλιά, αλλά και σήμερα στις διάφορες κοινωνίες, δυτικές και ανατολικές, οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται – άσχετα τι λένε – υποτιμώντας και παραμερίζοντας τη γυναίκα και μέσα τους και στο δημόσιο βίο. Γιατί, δεν εννοώ μόνο τη γυναίκα ως φύλο με τα γνωστά, ή και όποια άλλα χαρακτηριστικά του φύλου, αλλά τη Γυναίκα ως μια από τις δυο φύσεις, που φέρει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.
Αυτής της γυναικείας φύσης δεχτήκαμε να υποτιμηθεί και να μειωθεί ο ρόλος της και έκτοτε η κοινωνία παρέκκλινε από το δρόμο της πνευματικής εξέλιξης και παρουσιάζει το μέγεθος της κατάπτωσης, που όλοι παρατηρούμε, είτε στο σύνολο της ανθρωπότητας, είτε στο επιμέρους φαινόμενο του Ζεύγους.

Κοιτάξτε σήμερα: όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί δουλεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών του κάθε δυνάστη. Και κάποιες ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες, πάλι, δουλεύουν σαν προσπάθειες αντίστασης στους σκοπούς του κάθε ισχυρού – δυνάστη∙ ισχυρού μέσω της εξουσίας και του χρήματος.
Τα φαινόμενα μας οδηγούν στο να αναγνωρίσουμε στο κακό τρεις όψεις: πόλεμοι, δουλεία και προσβολή της μητρότητας, γενικότερα, δε, της γυναίκας. Μεταξύ τους αυτοί οι εγκληματικοί στόχοι είναι αλληλοσυνδεδεμένοι.
Ακόμα και σήμερα, που συζητάμε πολύ για δικαιώματα ανθρώπων, μετά από την ανατολή του προηγούμενου αιώνα, όταν πιστέψαμε σε κοινωνία σεβασμού και υπηρέτησης του ατόμου, οι νομοθεσίες των διαφόρων κυβερνήσεων – ανατρέξτε για παραδείγματα πολύ κοντά και πολύ πρόσφατα - βρίσκονται, είτε κάτω από το φάσμα ενός ακόμα πολέμου, είτε στην διευκόλυνση της δουλείας και στην καθυστέρηση αποκατάστασης των δικαιωμάτων της μητρότητας και της γυναίκας.
Πόλεμοι έξω στις κοινωνίες μεταξύ κρατών, ή επιμέρους ομάδων. Πόλεμος διαρκής εσωτερικός ανάμεσα στις δυο φωνές του έχω ανάγκη και του επιθυμώ. Και ενώ έπρεπε να είναι φωνές συνεργασίας, κατάντησαν φωνές αντιπαλότητας.
Δουλεία μεταξύ λαών, ή κοινωνικών τάξεων, ισχυρών και ανίσχυρων, των ανθρώπων του κεφαλαίου και εκείνων της εξαρτημένης εργασίας. Αλλά και εσωτερικά, δουλεία της Καρδιάς απέναντι στο δυνάστη Νου.
Προσβολή της μητρότητας και γενικότερα της γυναίκας σε όλο το δημόσιο βίο, ενώ μέσα μας προσβολή της φωνής και των έργων της Αγάπης την ώρα των επιλογών.

Όλα, όμως, είναι γνωστά. Όλοι ομολογούν γι’ αυτά, ή διαμαρτύρονται. Όλοι τα υφίστανται, ή τα βλέπουν, ή τα κατεργάζονται στις ανθρώπινες σχέσεις, με χαρακτήρα συλλογικό μεγάλων αριθμών, ή οικογενειακό. Και τόσοι γράφουν γι’ αυτά καταγγέλλοντας ανάλογα παραδείγματα, όσο ακόμα παρέχεται η δυνατότητα έκφρασης σε κείνους που καταγγέλλουν τους δυνάστες.
Η πιο σημαντική όψη του Κακού είναι η προσβολή της μητρότητας, η μη αναγνώριση της γυναίκας.
Γιατί; Επειδή η αποκατάστασή της αποτελεί και τη λύση των άλλων δύο;
Διότι η προσωπικότητα του σημερινού ανθρώπου, Άντρα η Γυναίκας είναι ατελής, μισή. Της λείπει το άλλο μισό, για να είναι πλήρης. Εδώ στον κόσμο της ύλης η Γυναίκα, η Καρδιά, η Αγάπη βρίσκεται σε εξορία και εξωτερικά και μέσα μας.

Δεν μπορεί ο παραπλανημένος άνθρωπος να διεκδικεί αχόρταγα και διαρκώς την αύξηση του έχειν του, όταν τον καθοδηγεί η Αγάπη.
Δεν μπορεί να ταιριάζει και να συμβιώνει ο άνθρωπος με τους κανόνες της κοινωνικής ζούγκλας. Δεν θα άντεχε σε μια διαρκή εναντίωση με όλους τους συνανθρώπους στην κοινωνία, με τα πάντα της φύσης, με τον αληθινό του, ακόμα, Εαυτό. Ούτε θα συζούσε με το φόβο, την έλλειψη πίστης και ελπίδας, την κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα, αν οσφραίνονταν το λεπτό άρωμα της Αγάπης και αν χαλάρωνε στο αγκάλιασμα της Καρδιάς του. Τόση η διαστροφή!
Δεν μπορεί να ζηλέψει, να φθονήσει, να μισήσει, παρά μόνο όταν έχει ξεριζώσει από μέσα του την Αληθινή Αγάπη.
Ο άνθρωπος, όμως, έτσι ζει μέσα στις σημερινές συνθήκες της κοινωνίας. Και αυτό βεβαιώνει, οτι έχει οριστικά θάψει βαθιά μέσα του το ένα συστατικό της Θείας του φύσης, την Αγάπη.
Έτσι, εξάλλου τον μαθαίνουν από τη μικρή του ηλικία∙ με εξαίρεση τις ωραίες οικογένειες με άξιους γονείς.
Και επειδή έτσι νομίζει πως πρέπει να ζήσει, γιατί έτσι νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει στην κοινωνία της αντιπαλότητας, έτσι βλέπει τα παραδείγματα γύρω του που προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης της μάζας, έτσι του μιλούν παντού, έτσι τον ωθούν οι άνθρωποι της εξουσίας με τους μηχανισμούς τους, γι’ αυτό καταλήγει να απωθήσει την τρυφερή και αλτρουιστική του φύση για αργότερα, για άλλες εποχές, για ποτέ. Η Αγάπη γι’ αυτόν είναι φενάκη και την αποκλείει από τη ζωή του.
Συνήθως, δε, κάνει το χειρότερο. Χρησιμοποιεί μια «αγάπη», που αποτελεί διαστροφή του μυαλού του, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Νου, ενώ συγχρόνως αποτελεί άλλοθι και συντηρεί με πράξεις του φαίνεσθαι την ψευδαίσθηση, ότι ο ίδιος λειτουργεί ως πνευματικός άνθρωπος. Πού, άραγε; στις δεξιώσεις του κλαμπ της Εκάλης;
Ο ναός της υποκρισίας και της ψευδαίσθησης.

Ο άνθρωπος της Γης, τουλάχιστον οι πιο παλιές ψυχές, καθώς βρίσκονται στο δρόμο της επιστροφής στην πνευματική τους πατρίδα, δεν μπορούν να επιστρέψουν, παρά μόνο, αν ξαναβρούν την πληρότητα του αρχανθρώπου, δηλαδή την ερμαφρόδιτη ψυχή∙ να ξαναγίνουν, δηλαδή, ο καθένας και η καθεμιά, άντρας και γυναίκα μαζί, όπως ο Αδάμ, ο Πρώτος άνθρωπος, το Πρότυπο της ολοκλήρωσης.
Να το πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου. Να ξαναβρεί τη γυναίκα μέσα του!
Τη φύση που τα αγκαλιάζει όλα, που τα ενοποιεί. Τη φύση που αγαπάει αλτρουιστικά. Που ενώνει. Που θυσιάζεται, που γεννάει, που σταθεροποιεί, που συνέχει, που απαλύνει, που γλυκαίνει.
Που εκφράζει τις ανάγκες και τη λογική του Πνεύματος.

Πού είναι αυτή Αγάπη, για να τη βρούμε;
Τρεις δρόμοι μας οδηγούν σ’ αυτήν. Πάρτε τους και περπατήστε τους έναν – έναν. Μακάρι και τους τρεις μαζί.
Πρώτος δρόμος. Αφού η Αγάπη αποτελεί συστατικό στοιχείο του Πνεύματος, όποιος ψάξει θα βρει στο κρύο υπόγειο το αθώο παιδί. Όποιος το αγκαλιάσει και το φροντίσει και αποκαταστήσει τη σχέση του μαζί του, θα έχει αυτή τη μεγαλειώδη δύναμη που λέγεται Αγάπη, να την χρησιμοποιεί στις καθημερινές του πράξεις, οδηγό και προστάτη στη ζωή του.
Δεύτερος δρόμος. Θα βρει την Αγάπη του Πνεύματος, όταν θα βρει το σύντροφό του, που θα του μετατρέπει την κάθε μέρα σε αποκάλυψη ουρανού και αποτελέσει ένα τέλειο κοινωνικό Ζεύγος . Αλλά τέλειο! Όπου η ένωση θα είναι σύγχρονη και πλήρης και στα τρία επίπεδα και στους τρεις φορείς.
Τρίτος δρόμος. Θα τη βρει στη φροντίδα του και στην επικοινωνία του με τη Φύση και ιδιαίτερα με το Φυτικό βασίλειο. Γιατί το φυτικό βασίλειο είναι η Ψυχή της Φύσης.

Τρεις ευκαιρίες. Τρεις κόσμοι όπου κατοικεί η Αγάπη. Τρεις διαδρομές συνάντησης με την αληθινή μας ύπαρξη και την Πνευματική μας φύση.
Τρεις ευκαιρίες, που πάντοτε δίνονται από τους νόμους του Σύμπαντος. Τρεις ευκαιρίες για το τέλος της γήινης διαδρομής.
Θα τις φωτίσουμε στις επόμενες επικοινωνίες μας.

[1] Αν μας πάρει ο χρόνος, θα περιγράψουμε, κάποτε, κατασκευαστικές λεπτομέρειες αυτής της μηχανής, που λέγεται γυναίκα, έναντι της ανδρικής μηχανής. Εκεί θα φανεί, πόσο υπερέχει η γυναικεία ύπαρξη με τις ανάλογες όχι μόνο φυσικές, αλλά και μεταφυσικές προεκτάσεις.