Ο Φόβος

Ο άνθρωπος που ατενίζει τον δεύτερο ουρανό περνά τον πιο δύσκολο αγώνα∙ τον αγώνα της προσωπικής του εξέλιξης, της εξέλιξης της προσωπικότητάς του. Έλεγε ο Δάσκαλός μου, ότι ο άνθρωπος έχει να εκτελέσει τους 12 άθλους του Ηρακλή. Και περιέγραφε σοφά τον καθένα από τους γνωστούς άθλους, παραλληλίζοντάς τους με τα απαραίτητα βήματα κυριαρχίας επί του εαυτού∙ βήματα αυτοελέγχου, πειθαρχίας και εξέλιξης.
Αρχίζει κανείς με τον έλεγχο της οργής. Είναι κατάσταση της προσωπικότητας, που, όμως δαπανά μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Και χωρίς την απαραίτητη ενέργεια δεν προωθείται η εξέλιξη. Είναι ο πρώτος άθλος του αιώνιου Ηρακλή, η νίκη του επί του λέοντα της Νεμέας.
Έτσι πρέπει να προχωρήσει και στις υπόλοιπες ελαττωματικές καταστάσεις με σύστημα κατάλληλων ασκήσεων έχοντας βρει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, έχοντας ισχυροποιήσει την Πίστη του, ενεργοποιήσει την Αγάπη του, και με τη συνδρομή των Αγγέλων που παρευρίσκονται και λειτουργούν μέσα του.
Και όλα καλά∙ και θα προχωρούσαν πιο εύκολα και πιο γρήγορα, αν δεν δήλωνε την παρουσία του μέσα από τους ισχυρισμούς ενός αδύνατου μυαλού, ο Φόβος∙ το βαθύτερο αίτιο ακόμα και της οργής.
O Φόβος!

Ο Φόβος, ο τρομερός αυτός συμπορευτής, εχθρός και σύμμαχος.
Φωλιάζει στα τρίσβαθα του ανθρώπινου όντος και δρα στο συνειδητό και στο ασυνείδητό του.
Ο Φόβος είναι αποτέλεσμα της σύγχυσης που επικρατεί στην ατομική του συνειδητότητα. Επομένως ο πρωταρχικός φόβος δεν προέρχεται από το Νου, αλλά από το Πνεύμα. Εντούτοις είναι ο Νους που έχει κατασκηνώσει στο κέντρο του Φόβου.
Ο άνθρωπος διστάζει, αμφιβάλλει και κάποτε ανακαλύπτει ότι φοβάται.

Και πώς να προχωρήσεις, πώς να εξελιχθείς όταν φοβάσαι;
Πώς να αλλάξεις τη ζωή σου, όταν φοβάσαι;
Πώς να ξεφύγεις από τη συνήθεια, πώς να τολμήσεις, πώς να καινοτομήσεις;
Πώς να ξεφύγεις από το βόλεμά σου, όταν φοβάσαι;
Πώς να ξυπνήσεις από τον εφησυχασμό, πώς να επιχειρήσεις υπερβάσεις;
Πώς να προλάβεις, να σκαρφαλώσεις στο πεφταστέρι, για να χαρείς την αστραπή της ελευθερίας, όταν φοβάσαι;
Πώς να αφήσεις πίσω σου την εμπορικότητά σου και το σουξέ σου και να ξεχυθείς σε πρωτόγνωρες περιπέτειες, όταν φοβάσαι;
Πώς να προσφερθείς, πώς να μοιραστείς, πώς να ερωτευθείς, πώς να ευτυχήσεις όταν φοβάσαι;
Πώς να μετακινηθείς, να αλλάξεις το χώρο σου, να διευρύνεις το χρόνο σου, να πατήσεις στη γη σου και να ανοίξεις φτερά;
Πώς να εισβάλλεις στους επόμενους κόσμους, όταν φοβάσαι;
Πώς να πλουτίσεις με καινούργιες γεύσεις, με καινούργιες μυρωδιές, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, νέες πραγματικότητες, όταν φοβάσαι;
Πώς να εμπιστευτείς τους άλλους, το θεό, τον εαυτό σου, όταν φοβάσαι;
Γιατί, αυτός που φοβάται πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του και Πίστης στο θεό. Και χωρίς αυτά είναι παράλυτος.

Πώς δημιουργείται ο Φόβος;

Το ανθρώπινο πνεύμα ξεκίνησε από την πηγή της θείας του καταγωγής. Και κατά την απομάκρυνσή του από αυτή (η λεγόμενη πτώση) ακολούθησε πολλές διαδοχικές παρεκκλίσεις.
Βυθίστηκε στο Άγνωστο!
Μέσα του λειτουργεί η παρόρμηση της επιστροφής. Αλλά δεν γνωρίζει, ούτε που βρίσκεται, ούτε από πού και πώς θα ξεφύγει από το λαβύρινθο των διαδοχικών παρεκκλίσεων. Και όμως αισθάνεται ότι πρέπει να επιστρέψει!
Οι πολλές παρεκκλίσεις από την αρχική κατεύθυνση δημιούργησαν άλλο δρόμο από τον αρχικό και αυτοί που τον περπατούν, καθώς επιχειρούν την επιστροφή στην Αρχή τους, βιώνουν τους κύκλους της ζωής με τρόπο λιγότερο διαυγή, σημαντικά απροσδιόριστο και με συγκεχυμένες συλλήψεις.
Ο Φόβος, επομένως, σχετίζεται άμεσα με την περιπέτεια επανόδου του Πνεύματος, την οποία έχει αναλάβει η Ψυχή να διεκπεραιώσει.
Πρόκειται, όντως, για περιπέτεια, επειδή οι άνθρωποι της γενιάς της πτώσης ζουν σε ολοένα αυξανόμενη έλλειψη της μίας, της αρχικής πραγματικότητας και επειδή το σύμπαν του Φόβου αποτελεί παρέκκλιση από το σύμπαν του Θεού.
Και επειδή ο Φόβος αποτελεί, σχεδόν, καθολικό φαινόμενο, αναρωτιόμαστε ποιες θα μπορούσαν να είναι οι κύριες παρεκκλίσεις, που συνέβησαν κατά την κάθοδο του ανθρώπινου πνεύματος στον κόσμο, ώστε να αποτελούν συλλογικές συνθήκες για την ανθρωπότητα.
Η πρώτη συνθήκη, που δημιούργησε το φόβο, ήταν η επανάσταση και η απόσπαση του ανθρώπινου πνεύματος από το επίπεδο της Ενότητας. Τότε χάθηκε η Αυτάρκεια και τότε εγκαταστάθηκε ο νόμος της Ανάγκης. Από τότε ο ένας άνθρωπος, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες του χρειαζόταν, πλέον, τον άλλο και συγχρόνως και ο ίδιος ήταν απαραίτητος για τον άλλον∙ και φοβήθηκε.

Μετά άρχισε το κατέβασμα. Κατέβαινε ο άνθρωπος∙ κατέβαινε και ξεμάκρυνε. Λιγότερο το φως, πιο πολύ το κρύο και η μοναξιά. Ποιο πολλές οι ανάγκες και οι εξαρτήσεις.

Η επόμενη, η δεύτερη συνθήκη, ήταν ο διαχωρισμός των δύο Αρχών. Συνέβη πρώτα στο πνευματικό ολοκλήρωμα (ερμαφρόδιτο) του Ανθρώπου και μετά επεκτάθηκε και στους κατώτερους φορείς. Έτσι ο άνθρωπος βρέθηκε στην κατάσταση της εξωτερικής – σωματικής - μονομέρειας. Ή Άντρας, ή Γυναίκα.
Γι’ αυτό στις ανάγκες για την εξέλιξη του πνεύματος προστέθηκε και η ανάγκη βιολογικής επιβίωσης του είδους.
Εξαιτίας αυτών των αλλαγών εμφανίστηκαν οι ανάλογες ψυχικές επιπτώσεις που γίνονται πιο διακριτές κατά τη διαδικασία επανασύστασης του ερμαφρόδιτου, του εσωτερικού ζεύγους.
Γιατί ζώντας σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικής σχέσης των ατόμων η εξωτερική μονομέρεια απλώθηκε και σε εσωτερικό διχασμό.
Ή Νους, ή Ψυχή.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η Ψυχή - Θηλυκιά αρχή - υποχρεώνεται από την εκπαίδευση που λαμβάνει στην πατριαρχική (ανδροκρατούμενη) κοινωνία, να υπακούει στο Νου και να αφήνει να απαλλοτριωθούν τα δικαιώματά της. Γιατί αλλιώς θα βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο∙ έξω, μεν, με την αυθαιρεσία του επηρμένου αρσενικού, ενώ μέσα με την ολοκληρωτική επικράτηση του μυαλού. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, με την ολοκληρωτική επικράτηση του αριστερού ημισφαιρίου του ανθρώπινου μυαλού, όπως μια καινούργια φίλη μου έδειξε πρόσφατα.
Δεν περπατούν πια θεοί στη Γη∙ θάμπωσε και η ανθρώπινη εικόνα. Η λήθη συμπλήρωσε τη δυστυχία και χάθηκαν τα χνάρια.

Κατά μία εσωτερική παράδοση υπάρχει και τρίτη άνομη συνθήκη που επιβάρυνε την απόκλιση και δυσκολεύει την αποκατάσταση. Οι επαναστατήσαντες πρόγονοι του ανθρώπου εμπνεόταν από την άρρενα αρχή τους, τη διεισδυτική. Προκειμένου, δε, να διασπάσουν την ενότητα του επιπέδου της θείας κατοικίας τους και να αποσπαστούν, εγκατέλειψαν τις «γυναίκες» τους, δηλαδή τη θήλεια αρχή, που από τη φύση της είναι ενωτική, περικαλύπτει το ζεύγος και προστατεύει την οικογένεια.

Αυτή, η τρίτη συλλογική συνθήκη, όχι μόνο διευκόλυνε την επανάσταση και την απομάκρυνση του Ανθρώπου από το επίπεδο της ενότητας και της πληρότητας, αλλά επιδείνωσε το Φόβο, επειδή η θηλυκιά φύση, που ανακαλύπτει τον ορθό προσανατολισμό και αποτολμά την επιχείρηση επαναφοράς και επανόδου, δεν βρίσκεται μέσα στη συγκρότηση των αρσενικών επαναστατών.
Αυτή η ακρωτηριαστική κατάσταση μετέφερε στην ανθρωπότητα την υπάρχουσα, ήδη, στο Σύμπαν απροσδιοριστία.

Έκτοτε, έχει χαθεί το προϊόν ένωσης της Αγάπης και της Βούλησης, έλειψε, δηλαδή η απαραίτητη Διαύγεια και η δημιουργική δραστηριότητα. Ο ετεροειδής ή ανομοιογενής ανθρώπινος Νους παρουσιάζει συγκεχυμένες συλλήψεις. Και αυτές οι συγκεχυμένες συλλήψεις, καταπώς ενώνονται για να σχηματισθεί ο όποιος κόσμος, για να χαραχτεί ο όποιος δρόμος, παράγουν και συντηρούν το Φόβο.
Άρα, ο Φόβος είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης Διαύγειας, επειδή αλλοιώθηκε, δηλαδή μεταλλάχθηκε η ανθρώπινη Ουσία.

Σκοπός του Φόβου είναι να μη διαταραχτεί η ούτως ή αλλιώς αντεστραμμένη κατεύθυνση του ανθρώπου. Δηλαδή, ο Φόβος φρουρεί τις κηλίδες αδυναμίας του ανθρώπου, κηλίδες που βρίσκονται είτε στην προσωπικότητα, είτε στην ψυχή. Παίρνει, με άλλα λόγια, μόνιμη στάση άμυνας εναντίον κάθε προσπάθειας εξέλιξης.

Και τα καταφέρνει σ’ αυτό τον αρνητικό ρόλο του, γιατί ο Φόβος στον άνθρωπο ενεργεί με διπλό τρόπο∙ αφενός αντιστέκεται στη δράση της Αγάπης και αφετέρου δρα συρρικνώνοντας την Πίστη του ατόμου.

Όταν λέμε, ότι συρρικνώνει την Πίστη εννοούμε, ότι απομονώνει το Διανοητικό εγώ της παρούσας ενσάρκωσης από το μόνιμο Εγώ, το Πνευματικό.
Δηλαδή, δεν επιτρέπει την έγκαιρη συνάντηση του Νου με το Πνεύμα και, επομένως, εμποδίζει την αρμονική – συνεργασιακή – μεταξύ τους σχέση, που αποτελεί την προϋπόθεση εξέλιξης. Γιατί Πίστη, ως συνάντηση παρούσας προσωπικότητας και Πνεύματος, σημαίνει Γνώση. Και Γνώση σημαίνει έξοδο από το κράτος του Φόβου, σημαίνει ελευθερία, σημαίνει επάνοδο.
Παράλληλα διαστρέφει την Κρίση, η οποία μαζί με την Αγάπη αποτελεί απαραίτητο όρο ορθής κατεύθυνσης ατόμου και, σε επέκταση, ανθρωπότητας.
Από την άλλη αντιστέκεται στην παρουσία της πνευματικής Αγάπης, η οποία θα οδηγούσε στην έκφραση της Βούλησης.
Αντιστέκεται στη δράση και στη διάχυση της Αγάπης.
Αυτή η Αγάπη πρώτα-πρώτα θα λειτουργήσει μέσα στον άνθρωπο ως ενοποιητικό στοιχείο.
Στο Πνεύμα συνδέει τα στοιχεία της συνειδητότητας και ισορροπεί τη Συνείδηση ενώνοντας το προϊόν της Νόησης με το προϊόν του Αισθήματος. Συγκροτεί τις συλλήψεις. Καθιστά αγνή τη Νόηση, γι’ αυτό αποτελεί συντελεστή Διαύγειας. Επομένως βελτιώνει την ικανότητα της επιλογής, εγκαθιστά την αντίληψη της δικαιοσύνης μέσα μας, αυξάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σταθεροποιεί τη μνήμη και οξύνει τη διορατικότητα του ατόμου.
Στην Ψυχή δημιουργεί μορφές, που προετοιμάζουν το μέλλον.
Στον υλικό φορέα διαιωνίζει το είδος.

Έπειτα, ο Φόβος αντιστέκεται στην Αγάπη εμποδίζοντάς την να δράσει και εκτός του ατόμου, όπου, όταν εκδηλωθεί, εγκαθιστά την αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται το μυστικό της εξέλιξης της ανθρωπότητας και ο μηχανισμός σωτηρίας, τον οποίον κινητοποίησε με την έλευσή του ο Χριστός.
Η Αγάπη διώχνει το φόβο - «…έξω βάλλει το φόβο…» - και εξελίσσει ατομικά τον άνθρωπο και την κοινωνία των ανθρώπων στο σύνολο.
Αρκεί να της δοθεί ο «χώρος» που απαιτείται μέσα και έξω, ώστε να λειτουργήσουν ορθά τα κοινωνικά ζεύγη και να προετοιμαστεί η εσωτερική ολοκλήρωση του ανθρώπου δια του Ιερού γάμου μεταξύ της Καρδιάς και του Νου.
Είναι, δε, προφανές ότι αναφερόμαστε στην Πνευματική Αγάπη, τη Θεία, την αλτρουιστική και όχι στην αγάπη του εγωιστικού εγώ, την κτητική, την αγάπη του «έχειν» και του «φαίνεσθαι».

Τώρα, μπορούμε με σχετικά απλή παρατήρηση και χωρίς να εισβάλουμε στο βάθος του όντος, να παρακολουθήσουμε σε ποιον από τους φορείς, ή οχήματα του Πνευματικού μας πυρήνα προβάλλεται ο Φόβος. Το επίπεδο της προβολής εξαρτάται από φαινομενικές συγκυρίες της ζωής, άριστα, όμως, υπολογισμένες, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν ως εκλυτικά αίτια. Έτσι μπορούμε να ξεχωρίσουμε στους ανθρώπους τρία επίπεδα φόβου.

Είναι ο Διανοητικός φόβος. Εγκαθίσταται σε εύθραυστο νευρικό σύστημα που, όπως πιστεύει, δεν βρήκε την κατανόηση που του οφειλόταν από το περιβάλλον του και έχασε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μια εκπαίδευση χωρίς κατανόηση, με αυταρχισμό, μπορεί να δημιουργήσει γενιές ολόκληρες με έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό. Είναι φόβος που έχει πιο πολύ σχέση με τον κίνδυνο της ζωής. Το άτομο χαρακτηρίζεται από τάση κατοχής, κτητικότητας και προσκολλήσεων. Υπάρχει ο φόβος μην αναγκαστεί να μοιραστεί με άλλους το κατεχόμενο. Αυτή η μορφή φόβου είτε προέρχεται από τον Εγωισμό μας, είτε οφείλεται σε κάποιο παιδικό δυσάρεστο μάθημα, σε μια κακή εμπειρία, την οποία δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να κατανοήσει, έστω και αν η συνειδητότητά του ξεπερνά τον μέσο όρο.
Συχνά υπάρχει αμφιβολία εντός του ανθρώπου για τη θεία πραγματικότητα. Συρρίκνωση της Πίστης, που μεγεθύνει τα βάρη.


Είναι, έπειτα ο Ψυχικός φόβος. Συνήθως οφείλεται σε έντονο αποτύπωμα μιας οδυνηρής εμπειρίας της ψυχής. Παράγει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας με πολύ αρνητικές δυνατότητες σχέσεων, που αναστέλλουν σοβαρά την εξέλιξη του ατόμου. Συνήθως, όταν υπάρχει κατάσταση έλλειψης εμπιστοσύνης στον εαυτό, το άτομο μοιάζει να είναι διαιρεμένο στα δυο και αυτός ο διχασμός για πολλές περιπτώσεις επιτρέπει στο Νου τις πρωτοβουλίες και μπορεί αυτή η ασθένεια της προσωπικότητας να οδηγήσει από πλευράς εξέλιξης στην πλήρη απώλεια της συγκεκριμένης ενσάρκωσης.

Ο Πνευματικός φόβος, τέλος, μπορεί να οφείλεται σε αίτια που συνέβησαν εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως και σε πρόσφατες, αλλά ομιχλώδεις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Είναι κατεξοχήν ο φόβος του αγνώστου. Τις περισσότερες φορές είναι ο φόβος ότι δεν θα τελειώσουμε αυτό που οφείλουμε να κάνουμε κατά την παρούσα μας ενσάρκωσης. Είναι πιο λεπτός φόβος από τους άλλους. Εντούτοις είναι συχνά θετικός, δηλαδή μπορεί να αποβεί κίνητρο βελτίωσης.

Εύλογα ρωτάει κανείς: πώς θα βρούμε το μονοπάτι του γυρισμού; Πώς θα κλείσουμε τον κύκλο που κάποτε ξεκινήσαμε;
Μόνο η Ψυχή μιλάει ακόμα για το από πού και προς πού. Μόνο αυτή, η άγια όψη του ανθρώπου, αν προσέξεις τη φωνή της, μιλάει για το μετά. Η ψυχή και οι νεράϊδες, η Ψυχή και η Φύση.

Χρειάζεται να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και πρώτα-πρώτα με το να αποδεχτούμε και να ομολογήσουμε το Φόβο. Και έπειτα να δεχτούμε ότι δεν ξεπερνιέται ο Φόβος. Ξεπερνιούνται οι φόβοι του κάθε ανθρώπου. Αντίπαλοί μας είναι οι φόβοι μας, ή οι φοβίες μας, όπως αλλιώς λέγονται.
Και έπειτα θα χρειαστεί να υπερβούμε την ύπαρξή μας, για να κερδίσουμε την ελευθερία μας.

Με άλλα λόγια πρέπει να επαναπροσδιορίσει ο άνθρωπος τη θέση του. Να βρει τη δύναμη της βούλησης να γίνουν οι σκέψεις του και οι πράξεις του αγαθές και αληθινές.
Το δύσκολο είναι να βρει και να βιώσει την ουσία της Αγάπης μέσα του. Και είναι δύσκολο, γιατί ο Φόβος αντιστέκεται στην Αγάπη, όπως και μέσω του μυαλού αντιστέκεται στην απαραίτητη Αλλαγή.
Ποια θα πρέπει να είναι η αλλαγή, που θα του παραχωρήσει την Ουσία της Αγάπης μέσα του, ώστε να βγάλει έξω το Φόβο;
Οφείλει να πάψει να είναι «ενάρετος» στο σύμπαν του φόβου, όπου μέχρι τώρα ζει.
Είπαμε πριν, ότι ο άνθρωπος ζει στο σύμπαν του φόβου εξαιτίας κάποιων συνθηκών του παρελθόντος, όπως και της παρούσης ζωής. Και κάτω από τη φανερή, ή υποσυνείδητη, μέχρι και ασυνείδητη απειλή του Φόβου ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα τους νόμους και τους κανόνες και τις επιταγές αυτού του σύμπαντος.
Έ, λοιπόν. Τώρα θα γίνει «αμαρτωλός»!
Θα αρχίσει να μην ακούει και να μην υπακούει στην ηθική και τη λογική αυτού του σύμπαντος του φόβου, της κινδυνολογίας και της επικρεμάμενης απειλής.

Το αντέχεις; Δραπετεύεις από το σύμπαν του φόβου, όσο τα φτερά σου ακόμα ξεδιπλώνονται και πολιτογραφείσαι στον κόσμο της Αλήθειας και χαίρεσαι την ελευθερία της απεραντοσύνης, που τη δικαιούσαι.
Δεν το αντέχεις; Δεν το τολμάς; Θρονιάσου στον κόσμο της ψευδαίσθησης, βολέψου με κάποιο ψευτοδάσκαλο και ζήσε ανάμεσα στο θυμό και στην κατάθλιψη τη μικρότητα του τίποτα.

πίσω από το stand της ομοιοδυναμικής και βιοδυναμικής καλλιέργειας

«ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΔΩ»

Οικογιορτή, πρωί 2 Οκτωβρίου 2010 και μόλις με αναγνώρισε μια παλιά συμμαθήτρια σε σχολή εσωτερισμού.
- Εσύ; Εσύ εδώ; Πώς;
- Ακολουθώντας τα βήματα της ζωής μου.
- Δηλαδή;
- Κάποτε πήρα το πτυχίο του γιατρού σωμάτων. Ήταν, ακόμα, η ευτυχισμένη εποχή που διδασκόμασταν να εξετάζουμε και να φροντίζουμε ολόκληρο τον άνθρωπο. Σπουδάσαμε, δηλαδή, πριν η υπερεξιδείκευση δημιουργήσει γιατρούς τοπικών περιοχών, ή μεμονωμένων συστημάτων του ανθρώπινου σώματος. Είχαμε ακούσει, ότι οι σωματικές παθήσεις προκαλούν δευτερευόντως ψυχικά – υποχονδριακά ή υστερικά – ενοχλήματα, όπως και για το ότι – πολύ πρόσφατο τότε – οι χρονίζουσες νευρωσικές καταστάσεις θα μπορούσαν, ίσως, να παράγουν οργανικές βλάβες. Ευτύχισα, επίσης, σα γιατρός να σταθώ στις τελευταίες στιγμές αρκετών ασθενών από διάφορες παθήσεις. Κρατώντας τους το χέρι, τους συνόδεψα ως την αρχή της γέφυρας προς την άλλη όχθη. Από την άλλη πλευρά ήταν αρκετές οι φορές που - κατά παράδοξη επίσης τύχη – καλωσόρισα, παρέα με τους μαιευτήρες, τους αλλοδαπούς, καθώς άνοιγαν τα μάτια τους στον κόσμο μας.
Όλα αυτά με ώθησαν να γνωρίσω καλύτερα το μυστήριο της ζωής και του θανάτου και με οδήγησαν πρώιμα στην αναζήτηση της Αλήθειας στο μυστήριο της Ζωής.
Τι υπάρχει πέρα από το ανθρώπινο σώμα; Ποιος ο σκοπός της γέννησης; Γιατί δημιουργούνται και πώς χρησιμοποιούνται τα ανθρώπινα σώματα; Γιατί οι αρρώστιες; Τι είναι η υγεία; Πότε ο θάνατος; Τα συναισθήματα; Οι σκέψεις; Το άγχος; Η αισιοδοξία; Η ελπίδα; Ο φόβος; Ο θυμός;
Γιατί ένα σώμα γεράζει πριν την ώρα του, γιατί ένας άλλος παραμένει ως τα βαθιά γεράματα ανθηρός και δημιουργικός;
Γιατί οι ξαφνικές μεταλλάξεις; Γιατί οι επίμονες προσκολλήσεις;
Και ο ρόλος του γιατρού μέσα σε όλα αυτά;

Και, πάλι, ευτύχισα να περάσω τις πύλες πολλών σχολών εσωτερικής φιλοσοφίας και συστημάτων μυητικής πρακτικής και προχωρούσα στην συμπλήρωση της ιατρικής και ανθρώπινης συνειδητότητας.
Έμαθα για τη σύνθεση του ανθρώπινου όντος. Συμφωνούσαν στα γενικά οι περισσότερες σχολές. Εδραίωσα τη σχέση μου ανάμεσα στα υλικά φαινόμενα, από τη μια πλευρά και στην ενέργεια, από την άλλη. Κατανόησα τη συνεργασία της ορατής φύσης του ανθρώπου και της αόρατης πραγματικότητας.
Προχώρησα την ιατρική μου ολοκλήρωση, με την επαφή που είχα, τόσο με την ομοιοπαθητική, όσο και με τον βελονισμό. Μεγάλα βήματα αλήθειας. Και βρέθηκα στην τελική περίοδο της ολοκλήρωσής μου ως γιατρού και ως ανθρώπου, όταν εισχώρησα στις διάφορες μεθόδους και τεχνικές της «ολιστικής» λεγόμενης θεραπευτικής.
Εκεί, προπαντός, κατανόησα τον κυρίαρχο ρόλο του πνεύματος μέσα στο σώμα και τη δύναμη της επιρροής του στην ύλη τη δική του και του περιβάλλοντός του.
«Έπιανα» τα όρια του ενεργειακών πεδίων και έκανα διαγνώσεις εσωτερικών παθήσεων ύλης και ψυχής, πριν ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στον ασθενή.
Τότε ο Δάσκαλος της ζωής μου ήρθε, για να ενισχύσει τη φροντίδα και τη μέριμνα για τον Άλλον και για να μου δείξει, ότι δεν υπάρχουν χωρικά όρια επίδρασης της αγαθούς σκέψης και πρακτικής, όταν γεφυρώνεται από το πάθος.
Ο «ολισμός» κυρίευσε το σύνολο της ύπαρξής μου. Και, μεσήλικας πλέον, άρχισα με ενθουσιασμό εφήβου να υπηρετώ και να διαδίδω το μήνυμα της ολιστικής σύνθεσης ατόμου και κοινωνίας.
Ο εσωτερικός μου διάλογος, η διαλογιστική επικοινωνία με τον Ουρανό και η ένωσή μου με τη Γυναικεία φύση με έφεραν κοντά στο τέλος της πνευματικής μου πορείας.
Κάποια υστέρηση παρέμενε ακόμα. Τη γνώριζα, αλλά την προσπερνούσα. Δεν ήταν ακόμα για μένα η ώρα της. Και ο Δάσκαλός μου δεν θέλησε, τότε, να με περπατήσει στους δρόμους της.
Αυτή η υστέρηση είχε να κάνει με την ανάπτυξη της αριστεράς, όπως λέμε στην εσωτερική διδασκαλία, πλευράς του ανθρώπου και την συνειδητή σχέση μου με αυτή. Δηλαδή με τον κόσμο των πνευμάτων της φύσης, με τον Αγγελικό κόσμο της Δημιουργίας.

Ήταν ένα απομεσήμερο, όταν η σύντροφός μου ανέφερε για το επικείμενο σεμινάριο του Μάριου και ρώτησε για τη γνώμη μου.
- Τι τίτλο έχει; Τη ρώτησα.
- «Γνωρίζουμε τα φυτά και τις φυσικές μεθόδους καλλιέργειας».
Κάτι μέσα μου ανταποκρίθηκε. Σε κάποιο σύστημα μεθόδου εσωτερικής εξέλιξης αναφερόταν ότι «κάθε ανθρώπινο ον έχει ως φυσικό εκπαιδευτή τη Δημιουργία…και ότι αρκεί να προσδώσει μία συγκεκριμένη προσοχή σ’ αυτό το βουβό εκπαιδευτή, προκειμένου… να καταστεί αυτός ο πιο εύγλωττος Διδάσκαλος που μπόρεσε ποτέ να κατέχει ο άνθρωπος».
Αποφάσισα να τη συντροφέψω και εκεί.
Από το πρώτο σεμινάριο αντιλήφθηκα, ότι είχε έρθει η ώρα της τελικής μου ολοκλήρωσης. Και μετά το τελευταίο σεμινάριο και έπειτα από τη συναναστροφή μου με καλλιεργητές θιασώτες της βιοδυναμικής και ομοιοδυναμικής μεθόδου είχα πάρει την κατεύθυνση της τελικής μου δραστηριότητας.
Και να ‘μαι σήμερα στην Οικογιορτή του 2010 πίσω από τον πάγκο της βιοδυναμικής και της ομοιοδυναμικής καλλιέργειας μαζί με το Σπύρο, την Έλενα, το Νίκο και, βέβαια, μαζί με το Μάριο να σπέρνουμε μαζί με τους σπόρους των υγιών ποικιλιών και το μήνυμα του ύπαρξης ενός κόσμου πνευμάτων πίσω από τις μορφές της ύλης και την ανάγκη της συνεργασίας μαζί τους.

Από την άλλη πλευρά οι επισκέπτες. Ξεχώρισα πέντε τύπους.
1) Οι αδιάφοροι. Βόλτα μαζί με τα παιδιά τους στις ωραίες φθινοπωρινές μέρες στο απέραντο πάρκο. Πού και πού καμιά ματιά στα προϊόντα της εποχής βιοκαλλιεργητών (κηπευτικά, λαχανικά, αποξηραμένα, βότανα, όσπρια,) και στα κατασκευάσματα από φυσικά και ανακυκλώσιμα υλικά με φαντασία και με επιδέξια χέρια (αιθέρια έλαια, κηραλοιφές, ζυμαρικά, λικέρ, λάδι, σαπούνια, κεραμικά, κρέμες, χυμούς, προϊόντα μελισσών, ανθοϊάματα, γλυκά, μαρμελάδες, κοσμήματα, ακόμα και ζωγραφική της Σούζυ με χρώματα από το χώμα).
2) Οι ενδιαφερόμενοι θεωρητικά. Έχουν ακούσει και θέλουν να μάθουν περισσότερα.
3) Οι ενδιαφερόμενοι πρακτικά. Είτε στο ξεκίνημα, είτε οι ψαγμένοι. Είτε αυτοί που αποχαιρετούν τη ζωή της πόλης, είτε εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη μια πιθαμή του ακάλυπτου χώρου της πολυκατοικίας, ή τη γλάστρα τους στη βεράντα.
4) Όσοι έρχονται για τα εργαστήρια κατασκευών, που πληροφορήθηκαν ότι θα γίνουν (τυριού, μερέντας, σαπουνιού, μαρμελάδας, ανεμογεννήτριας, σπιτιού με την τεχνική κόμπ κλπ).
5) Οι φουσκωτοί. Είναι οι «επιστήμονες». Στέκονται απέναντί σου τεντωμένοι. Είναι οι αφ’ υψηλού επισκέπτες. Δεν σκύβουν πάνω στα προϊόντα ή στα φυλλάδια ενημέρωσης. Κάνουν την πρώτη ερώτηση. Περιμένουν βιαστικά την ενημέρωση, ώσπου να του δοθεί η ευκαιρία να δηλώσουν το είδος του πτυχίου τους (π.χ. Εγώ είμαι Φυσικός, ή Μαθηματικός). Τονίζουν το Εγώ και το Φυσικός ή το Μαθηματικός. Το Είμαι δεν το ξέρουν, δεν το έχουν συναντήσει.
Τους μιλάς για τη φιλοσοφική βάση της βιοδυναμικής, την ανάγκη επικοινωνίας και συνεργασίας και με τις κοινότητες των φυτών, των πουλιών, των εντόμων, των σκουληκιών του χώματος και δεν συσπάται το πρόσωπό τους. Ούτε δείχνει να συγκινείται η ψυχή τους, κρυμμένη πίσω από το παραπέτασμα της επιστήμης τους. Τους εξηγείς για τα παρασκευάσματα της ομοιοδυναμικής και, καθώς τα αρνούνται, τους βλέπεις να μικραίνουν οι ίδιοι μέσα στην άγνοιά τους. Τους νοιώθεις στο τέντωμα της σπονδυλικής τους στήλης και στην αύξηση του τόνου των μυών τους να αγνοούν και να μη θέλουν να παραδεχτούν ακόμα και τις μετρήσεις των πιο εκλεπτυσμένων οργάνων της σημερινής επιστήμης, που ανακαλύπτουν διαφορές δυναμικού του ανθρώπινου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Τους περιγράφεις την επιστημονική σκέψη σημερινών «ανοιχτών» ερευνητών, που ανιχνεύουν διαφορές βιο-δυναμικού πεδίου σε άρρωστα όργανα του σώματος κατά την ώρα της προσευχής τους και αποσύρονται περισσότερο στο κουτί της επιστημονικής τους ακαμψίας. Στο τέλος τους λες, αγόρασε ένα κιλό από τις ντομάτες ή τις πατάτες του διπλανού πάγκου και η γεύση τους θα σου μιλήσει πιο εύγλωττα, ή ο Νίκος θα σου μιλήσει για τις συμφωνίες που έχει κάνει με τα πουλιά. Αλλά και συ θα τον συνοδεύσεις στα ραντίσματα, που θα κάνει στις άγιες νύχτες. Προχωρούν και αλύγιστοι προσπερνούν τον πάγκο των ομοιοδυναμικών προϊόντων.
- Θύμωσε, μονολογεί, ο Φάνης.
- Φοβάται και αμύνεται. Έχει εξαρτήσει το είναι του από την επιστημονική του κατάρτιση. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του. Όταν θα έρθει, θα δει την έλλειψη Πνεύματος στην οικοδομή της επιστημονικής του γνώσης και τότε θα τον ξαναδείς σε κάποια μελλοντική οικογιορτή.
- Κι αν δεν έρθει;
- Έχει κι άλλες ζωές!

η συνάντηση με μια παλιά Ψυχή

Ήθελα, τόσα χρόνια, να συναντηθώ με τον Εαυτό μου. Είχα ψάξει στα κρύα σκοτάδια του υπογείου της συνειδητότητάς μου και δεν τον βρήκα. Έψαχνα, τώρα, εκεί έξω στο δρόμο, μέσα στο πλήθος. Έψαχνα για κάποιο χαμογελαστό, σαν από παλιά γνωστό, πρόσωπο, αλλά ήταν όλοι τόσο βιαστικοί. Το αργό ερευνητικό μου βήμα τους καθυστερούσε από τον προορισμό τους.
Με τρόμαζε όμως και η επίμονη σκέψη μου: ναι, να συναντήσω τον Εαυτό μου, αλλά πώς θα καταλάβω τι θα μου πει; πώς θα ξεχωρίσω το Λόγο του από τη γκρίνια του μυαλού μου;
Τότε το αποφάσισα. Θα ρωτούσα το Δάσκαλο. Δεν ντρεπόμουνα πια να του δηλώσω απερίφραστα, ότι ακόμα και μετά από τόσο καιρό εσωτερικής πορείας και έρευνας της Αλήθειας, ακόμα και τώρα δεν είχα δει το πρόσωπο του Εαυτού μου, δεν είχα ακούσει το λόγο του, δεν γνώριζα τη φωνή του.

Είχα φτάσει την καθορισμένη ώρα στο σπίτι του. Μπήκα, πρώτα στο εργαστήρι του όπου ζωγράφιζε από νωρίς το πρωί, καταπώς συνήθιζε κάθε μέρα. Σχολίασε για λίγο τα λουλούδια του αστρικού κόσμου με τα λαμπερά τους χρώματα – διδασκαλία ήταν κι αυτή – και σε λίγο περάσαμε στο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε για τις συναντήσεις μας.

Δεν είχα προλάβει καλά–καλά να καθίσω απέναντί του και πριν αποφασίσω να ξεστομίσω την ερώτηση που προετοίμαζα, άρχισε να απαντάει στη σκέψη μου.
- Έχεις την εντύπωση ότι δεν τον γνωρίζεις;
Τι περιμένεις; να συναντηθείς με κάποιον κύριο, να συστηθείτε και να αρχίσετε τη συζήτηση, ενώ θα προσπαθείς από τη φυσιογνωμία του και τις συμπεριφορές του να καταλάβεις αυτόν τον άνθρωπο; Και, μετά, θα περιμένεις κάποια ώρα «να ανοίξει την καρδιά του» και να σου εμπιστευτεί τα μυστικά του;
Αυτός ο άλλος, ο Εαυτός σου, ο πραγματικός, ο μόνιμος Εαυτός, «Εσύ», δηλαδή, δεν έχει πρόσωπο. Ή μάλλον, έχει πάρει σ’ αυτή την ενσάρκωση το δικό σου πρόσωπο, αυτό που χρόνια τώρα κοιτάς στον καθρέφτη σου.
Τον βλέπεις συνεχώς και συνομιλείτε αδιάκοπα. Μέρα νύχτα έχει ανοιχτή για σένα την καρδιά του και σου εξομολογείται τα μυστικά του. Από αυτά καταλαβαίνεις, αν θελήσεις, τον πολιτισμό του, την ωριμότητα της συνειδητότητάς του, αυτή που συγκέντρωσε τόσες χιλιάδες χρόνια, όσα έχει ζήσει η ψυχή σου στη Γη και όπου αλλού.
Σου μιλάει διαρκώς για τα σχέδιά του. Προπαντός σου μιλάει για τις Ανάγκες του. Προσπαθεί να σε κάνει να καταλάβεις, πόσο σημαντικό είναι να ακούσεις τις Ανάγκες του και να τις νοιώσεις δικές σου∙ όπως και είναι.
Ο αληθινός Εαυτός σου, που ψάχνεις να βρεις, είναι η Συνειδητότητά σου και οι Ανάγκες σου.
Ο αληθινός Εαυτός σου Εσύ είσαι και όχι κανένας άλλος!
Εσύ από το μέρος σου προσπαθείς να Τον γνωρίσεις και ο Ίδιος προσπαθεί να σε κάνει να καταλάβεις ποιος είσαι.
Πασχίζει να αντιληφθείς τις Ανάγκες Σου και να ταυτισθείς με αυτό που Είσαι και αγνοείς. Αυτός που ψάχνεις να συναντήσεις είναι Εσύ.
Μόνο που εσύ διαθέτεις, επιπλέον, τη δυνατότητα ικανοποίησης των Αναγκών σας.
Όπως αυτός ο Εαυτός υλοποιήθηκε στη μορφή σου, έτσι εσύ πρέπει να ανταποκριθείς υλοποιώντας της Ανάγκες του, τις Ανάγκες σου.
Αυτές τις ανάγκες, που αποτελούν την Ουσία του Εαυτού σου, τις έχεις ακούσει πολλές φορές. Και θα συνεχίζεις να τις ακούς, μέχρις ότου αποφασίσεις να ολοκληρώσεις την πραγματοποίησή τους.
Ακόμα και τώρα που σου μιλώ, δεν ταυτίζεσαι με τον αληθινό Εαυτό σου. Γι’ αυτό είναι φορές, που με την απόλαυσή σου του προκαλείς πόνο και, πάλι, συχνά, όταν εσύ υποφέρεις, εκείνος σε νοιώθει στο σωστό δρόμο και ελπίζοντας χαίρεται.
Ε, είναι καιρός να συντελεστεί η ταύτιση των δυο εικόνων σε ένα, τον Εαυτό σου. Είναι καιρός να μάθεις να χαίρεσαι, όταν εκείνος χαίρεται, να μάθεις να λυπάσαι, όταν εκείνος λυπάται, αφού δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Εσύ και στο Εκείνος.

Άκουγα και προσπαθούσα να σκεφτώ. Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα φούσκωνε και πίεζε από μέσα το στήθος μου∙ και, όμως, με λύτρωνε.

Ο Δάσκαλος συνέχισε.
- Ας παρακολουθήσουμε τον εαυτό σου.
Όταν εσύ ως το μόνιμο πνευματικό ον, ως η ίδια, πάντα, εγωποιημένη συνείδηση, πλησίαζες να έρθεις στον κόσμο της ύλης, ξέρεις τι πρόβαλες στους γονείς σου; Τις Ανάγκες σου: Ασφάλεια, τρυφερότητα και λίγο γάλα.
Για τους γονείς σου, το παιδί τους που ερχόταν, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια φωνή από το βάθος της ύπαρξής του, που ζήταγε να φροντίσουν για τρεις Ανάγκες. Οι ανάγκες που ακούστηκαν, όπως σου τις είπα, ήσουν Εσύ!
Και μετά που μεγάλωνες εσύ ήσουν ο Εαυτός σου, που σου ζήταγε ικανοποίηση των αναγκών σου. Πάλι ασφάλεια και τρυφερότητα ζητούσες. Μόνο, που αντί για το γάλα της βρεφικής σου περιόδου, οι καινούργιες ανάγκες για τη φυσική σου επιβίωση είχαν άλλα ονόματα.

Και αργότερα, εσύ ο ίδιος ήσουν, που έψαχνες, πάλι, για την ασφάλεια, την τρυφερότητα και την επιβίωσή σου.
Είχες αρχίσει, πια, να βρίσκεις την ασφάλεια όλο και πιο πολύ μέσα στην πνευματική αυτάρκεια του Εαυτού σου, αν και την απαιτούσες – εξωτερικά -και από τους κοινωνικούς θεσμούς, που είχαν υποχρέωση να σου την προσφέρουν. Και σαν δεν έβλεπες να ανταποκρίνονται οι φορείς των θεσμών, γινόσουν όλο και πιο πολύ ενάντιος – εχθρός θα έλεγα - στην εξουσία, όλο και πιο πολύ οργιζόσουν με τα δείγματα της εγκατάλειψης και της εκμετάλλευσης του πολίτη, τα οποία αντιλαμβανόσουν γύρω σου.
Στη συνάντησή σου με το άλλο φύλο συνέχισες να ψάχνεις και για τρυφερότητα. Και θυμάσαι; ερχόταν στα όνειρά σου η ίδια, πάντα, γυναικεία μορφή και παρακολουθούσε από το μισοσκόταδο, θλιμμένη, τις ανώφελες στάσεις σου στο ταξίδι της συναισθηματικής σου ολοκλήρωσης.

Και σήμερα εσύ είσαι, που ακόμα και αν δεν σου λείπει η συντροφιά μιας γυναίκας, ούτε την εσωτερική σου φύση της γυναίκας ανάστησες, ώστε να ζήσεις μέσα σου την τρυφερή ολοκλήρωσή σου που αναζητείς, ούτε ψάχνεις να βρεις πια τη γυναίκα που περιμένει στα όνειρά σου. Την ταύτισες με το όνειρο και την έθαψες στα όνειρά σου.
Και θέλω σ’ αυτή την ώρα της ζωής μου να σου συστήσω, να προσέχεις, να μη θάβεις τα όνειρά σου∙ εκείνα που βλέπεις στον ύπνο και εκείνα που δημιουργείς ξύπνιος στην ονειροπόλησή σου. Μέσα και από τα όνειρά σου φανερώνεται ο Εαυτός σου, ο αληθινός. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από την απόρριψη του Εαυτού.

Για ασφάλεια πια δεν ψάχνεις αλλού εκτός από την εσωτερική σου πραγματικότητα. Αλλά αυτή η πραγματικότητα σου ζητάει να βασιστείς στη Βούλησή σου και να κάνεις τις απαραίτητες υπερβάσεις και στις αντιλήψεις σου και στις σχέσεις σου, προκειμένου να αποκτήσεις και να γευτείς την πολυπόθητη Ελευθερία σου. Την ελευθερία από τις πλάνες και τη δυνάστευση του Νου σου. Την ελευθερία από την κοινή αντίληψη και τα κοινωνικά δεδομένα.
Η ουσία της ίδιας της ενσάρκωσης στη Γη είναι η απόκτηση της Ελευθερίας από τον κόσμο των περιορισμένων διαστάσεων του χωρο-χρόνου.

- Δάσκαλε, είπα, όταν πια κατάφερα να μιλήσω∙ πώς θα ξεχωρίσω τις ανάγκες τις πραγματικές του Εαυτού μου από εκείνες, που παρουσιάζει κάθε μέρα μπροστά μου η λογική του μυαλού;
- Αν εξαιρέσουμε τις φυσικές ανάγκες, που έχουν όλοι οι άνθρωποι και τις διαχειρίζεται το μυαλό, οι υπόλοιπες δεν είναι Ανάγκες, είναι Επιθυμίες.
Οι Ανάγκες αποτελούν το περιεχόμενο της εσωτερικής σου φωνής.
Το ερέθισμα για την πραγματοποίηση των επιθυμιών το έχεις απ’ έξω∙ από το τι βλέπεις και το τι ακούς γύρω σου. Στο περιβάλλον σου τις διαπιστώνεις και από το περιβάλλον σου παρασύρεσαι να τις υιοθετήσεις με το Νου σου και να τις πραγματοποιήσεις.
Πόσες τέτοιες επιθυμίες έχεις ικανοποιήσει σε όλη τη ζωή σου ως τώρα; πολλές.
Πόσο κρατούσε η απόλαυση από την ικανοποίηση της κάθε επιθυμίας;
λίγο.
Σου εξασφάλισε ποτέ η ικανοποίηση κάποιας επιθυμίας το αίσθημα ασφάλειας που χρειαζόσουν;
Όχι.
Μήπως σου πρόσφεραν την τρυφερότητα που ονειρευόσουν, χωρίς να μπαίνει ανάμεσα το όποιο προσωπικό όφελος, ο εγωισμός, ή κτητικότητα;
Όχι.
Εξαφάνιζαν τις βασικές ανάγκες επιβίωσης;
Πάλι όχι.
Εξακολουθούσες να ζητάς ασφάλεια, να απαιτείς σεβασμό κι ελευθερία έκφρασης της βούλησής σου, να ψάχνεις για τρυφερότητα και να χρειάζεσαι λίγο, πάντοτε, «γάλα».

Πέρασαν χρόνια από τότε.

Η γυναίκα έπαψε να έρχεται στα όνειρά μου∙ ήρθε στην ίδια τη ζωή μου και έφερε μαζί της την τρυφερότητα που ζητούσα. Καθώς με βοήθησε να ολοκληρώσω και την ενηλικίωση της θηλυκιάς φύσης μέσα μου, έμαθα να αγαπώ και μπόρεσα να δίνω αγάπη.
Από τότε ζω στην κατάσταση της ολοκλήρωσης και της πληρότητας∙ Ασφαλής!
Και μπορώ την κάθε στιγμή να απολαμβάνω αυτή την πληρότητα και να μιλώ γι’ αυτήν σε όποιον χρειάζεται να ακούσει.
Όπως, επίσης, τώρα ξέρω τι σημαίνει: Είμαι Εγώ.

οι τρεις δρόμοι προς την Αγάπη

Οι Γραφές λένε, ότι ο Δημιουργός «εποίησαν» - μαζί με τους βοηθούς του – τον Άνθρωπο όμοιο στη σύνθεση με τον Δημιουργό.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, Άντρας και Γυναίκα μαζί, μια αξεχώριστη μονάδα. Τον ονόμασαν Αδάμ, που πάει να πει στα Εβραϊκά: Άνθρωπος!
Ύστερα ο Πλάστης του θέλησε να του δώσει παρέα. Τόση ομορφιά γύρω του, να μην τη μοιράζεται με κάποιον άλλον; Μόνος του να την χαίρεται; Καταντάει αυτισμός βαριάς μορφής και εγωισμός χωρίς όρια.
Έτσι πήρε έναν αστρικό μπαλτά και την ώρα που ο Αδάμ δεν τον παρακολουθούσε, του έδωσε μια και τον έσκισε από πάνω ως κάτω στα δύο.
Σοκ ο άνθρωπός μας.
Γρήγορα – γρήγορα ο πλάστης απόσπασε το ένα, το αριστερό ας πούμε, κομμάτι, του έκλεισε την πληγή, του λάξεψε τις λεπτομέρειες και να η Γυναίκα. Πήρε μετά και το δεξί μέρος, το περιποιήθηκε κατάλληλα, όπως ξέρει ένας καλός γλύπτης και, ώσπου να συνέλθει ο Αδάμ από το σοκ της εγχείρησης, ήταν έτοιμος και ο Άντρας.
Έστριψε, μετά τον Άντρα κατά τη Γυναίκα να αντικριστούν και τους άφησε στον κήπο.
Ήξερε, πως από τη στιγμή που «είδε» ο ένας τον άλλον θα βιαστούν να αγκαλιαστούν, με την ελπίδα να ξαναγίνουν Ένα. Αλλά την ίδια στιγμή θα αποκτήσει ο καθένας τους διπλή συνείδηση. Ο κάθε άνθρωπος θα συνειδητοποιήσει τη διαφορετική ύπαρξη του άλλου, και συγχρόνως - το πιο σπουδαίο - ο καθένας θα συνειδητοποιήσει τη δική του ύπαρξη χρησιμοποιώντας τον άλλον σαν καθρέφτη. Άσε, που με το αγκάλιασμα θα γίνονταν και παραγωγικοί.
Έτσι θα εκπληρωνόταν ο σκοπός∙ να αποτελέσουν αυτοσυνείδητα όντα, όπως ο Δημιουργός τους. Μόνο μια λεπτομέρεια: όντα «Εγωποιημένα», αλλά όχι εγωιστικά.
Εκεί την πάτησε ο Πλάστης. Σήμερα η Γη είναι «κατακυριευμένη» από άκρως εγωιστικά όντα.

Τα περί μιας από τις 24 πλευρές, που πήρε από το θώρακα του Αδάμ για να φτιάξει τη Γυναίκα, όπως διατείνονται κάποιοι θεολογούντες, αποτελούν λάθος ερμηνεία του αρχικού κειμένου και τα επαναλαμβάνουν, όσοι, ήδη, έχουν μέσα τους υποτιμημένη τη Γυναίκα και την ίδια τη γυναικεία τους φύση.
Και είναι οι δήθεν χριστιανοί. Λέω, δε, δήθεν, γιατί τουλάχιστον, μετά την έλευση του Χριστού και τις γνωστές λεπτομέρειες του βίου Του δεν θα έπρεπε να ονομάζεται χριστιανός, εκείνος, που θα εξακολουθούσε να υποστηρίζει κατωτερότητα στη Γυναίκα[1].
Δυστυχώς και από παλιά, αλλά και σήμερα στις διάφορες κοινωνίες, δυτικές και ανατολικές, οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται – άσχετα τι λένε – υποτιμώντας και παραμερίζοντας τη γυναίκα και μέσα τους και στο δημόσιο βίο. Γιατί, δεν εννοώ μόνο τη γυναίκα ως φύλο με τα γνωστά, ή και όποια άλλα χαρακτηριστικά του φύλου, αλλά τη Γυναίκα ως μια από τις δυο φύσεις, που φέρει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.
Αυτής της γυναικείας φύσης δεχτήκαμε να υποτιμηθεί και να μειωθεί ο ρόλος της και έκτοτε η κοινωνία παρέκκλινε από το δρόμο της πνευματικής εξέλιξης και παρουσιάζει το μέγεθος της κατάπτωσης, που όλοι παρατηρούμε, είτε στο σύνολο της ανθρωπότητας, είτε στο επιμέρους φαινόμενο του Ζεύγους.

Κοιτάξτε σήμερα: όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί δουλεύουν στην εξυπηρέτηση των σκοπών του κάθε δυνάστη. Και κάποιες ατομικές ή συλλογικές προσπάθειες, πάλι, δουλεύουν σαν προσπάθειες αντίστασης στους σκοπούς του κάθε ισχυρού – δυνάστη∙ ισχυρού μέσω της εξουσίας και του χρήματος.
Τα φαινόμενα μας οδηγούν στο να αναγνωρίσουμε στο κακό τρεις όψεις: πόλεμοι, δουλεία και προσβολή της μητρότητας, γενικότερα, δε, της γυναίκας. Μεταξύ τους αυτοί οι εγκληματικοί στόχοι είναι αλληλοσυνδεδεμένοι.
Ακόμα και σήμερα, που συζητάμε πολύ για δικαιώματα ανθρώπων, μετά από την ανατολή του προηγούμενου αιώνα, όταν πιστέψαμε σε κοινωνία σεβασμού και υπηρέτησης του ατόμου, οι νομοθεσίες των διαφόρων κυβερνήσεων – ανατρέξτε για παραδείγματα πολύ κοντά και πολύ πρόσφατα - βρίσκονται, είτε κάτω από το φάσμα ενός ακόμα πολέμου, είτε στην διευκόλυνση της δουλείας και στην καθυστέρηση αποκατάστασης των δικαιωμάτων της μητρότητας και της γυναίκας.
Πόλεμοι έξω στις κοινωνίες μεταξύ κρατών, ή επιμέρους ομάδων. Πόλεμος διαρκής εσωτερικός ανάμεσα στις δυο φωνές του έχω ανάγκη και του επιθυμώ. Και ενώ έπρεπε να είναι φωνές συνεργασίας, κατάντησαν φωνές αντιπαλότητας.
Δουλεία μεταξύ λαών, ή κοινωνικών τάξεων, ισχυρών και ανίσχυρων, των ανθρώπων του κεφαλαίου και εκείνων της εξαρτημένης εργασίας. Αλλά και εσωτερικά, δουλεία της Καρδιάς απέναντι στο δυνάστη Νου.
Προσβολή της μητρότητας και γενικότερα της γυναίκας σε όλο το δημόσιο βίο, ενώ μέσα μας προσβολή της φωνής και των έργων της Αγάπης την ώρα των επιλογών.

Όλα, όμως, είναι γνωστά. Όλοι ομολογούν γι’ αυτά, ή διαμαρτύρονται. Όλοι τα υφίστανται, ή τα βλέπουν, ή τα κατεργάζονται στις ανθρώπινες σχέσεις, με χαρακτήρα συλλογικό μεγάλων αριθμών, ή οικογενειακό. Και τόσοι γράφουν γι’ αυτά καταγγέλλοντας ανάλογα παραδείγματα, όσο ακόμα παρέχεται η δυνατότητα έκφρασης σε κείνους που καταγγέλλουν τους δυνάστες.
Η πιο σημαντική όψη του Κακού είναι η προσβολή της μητρότητας, η μη αναγνώριση της γυναίκας.
Γιατί; Επειδή η αποκατάστασή της αποτελεί και τη λύση των άλλων δύο;
Διότι η προσωπικότητα του σημερινού ανθρώπου, Άντρα η Γυναίκας είναι ατελής, μισή. Της λείπει το άλλο μισό, για να είναι πλήρης. Εδώ στον κόσμο της ύλης η Γυναίκα, η Καρδιά, η Αγάπη βρίσκεται σε εξορία και εξωτερικά και μέσα μας.

Δεν μπορεί ο παραπλανημένος άνθρωπος να διεκδικεί αχόρταγα και διαρκώς την αύξηση του έχειν του, όταν τον καθοδηγεί η Αγάπη.
Δεν μπορεί να ταιριάζει και να συμβιώνει ο άνθρωπος με τους κανόνες της κοινωνικής ζούγκλας. Δεν θα άντεχε σε μια διαρκή εναντίωση με όλους τους συνανθρώπους στην κοινωνία, με τα πάντα της φύσης, με τον αληθινό του, ακόμα, Εαυτό. Ούτε θα συζούσε με το φόβο, την έλλειψη πίστης και ελπίδας, την κατάθλιψη και τα ψυχοφάρμακα, αν οσφραίνονταν το λεπτό άρωμα της Αγάπης και αν χαλάρωνε στο αγκάλιασμα της Καρδιάς του. Τόση η διαστροφή!
Δεν μπορεί να ζηλέψει, να φθονήσει, να μισήσει, παρά μόνο όταν έχει ξεριζώσει από μέσα του την Αληθινή Αγάπη.
Ο άνθρωπος, όμως, έτσι ζει μέσα στις σημερινές συνθήκες της κοινωνίας. Και αυτό βεβαιώνει, οτι έχει οριστικά θάψει βαθιά μέσα του το ένα συστατικό της Θείας του φύσης, την Αγάπη.
Έτσι, εξάλλου τον μαθαίνουν από τη μικρή του ηλικία∙ με εξαίρεση τις ωραίες οικογένειες με άξιους γονείς.
Και επειδή έτσι νομίζει πως πρέπει να ζήσει, γιατί έτσι νομίζει ότι μπορεί να επιβιώσει στην κοινωνία της αντιπαλότητας, έτσι βλέπει τα παραδείγματα γύρω του που προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης της μάζας, έτσι του μιλούν παντού, έτσι τον ωθούν οι άνθρωποι της εξουσίας με τους μηχανισμούς τους, γι’ αυτό καταλήγει να απωθήσει την τρυφερή και αλτρουιστική του φύση για αργότερα, για άλλες εποχές, για ποτέ. Η Αγάπη γι’ αυτόν είναι φενάκη και την αποκλείει από τη ζωή του.
Συνήθως, δε, κάνει το χειρότερο. Χρησιμοποιεί μια «αγάπη», που αποτελεί διαστροφή του μυαλού του, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Νου, ενώ συγχρόνως αποτελεί άλλοθι και συντηρεί με πράξεις του φαίνεσθαι την ψευδαίσθηση, ότι ο ίδιος λειτουργεί ως πνευματικός άνθρωπος. Πού, άραγε; στις δεξιώσεις του κλαμπ της Εκάλης;
Ο ναός της υποκρισίας και της ψευδαίσθησης.

Ο άνθρωπος της Γης, τουλάχιστον οι πιο παλιές ψυχές, καθώς βρίσκονται στο δρόμο της επιστροφής στην πνευματική τους πατρίδα, δεν μπορούν να επιστρέψουν, παρά μόνο, αν ξαναβρούν την πληρότητα του αρχανθρώπου, δηλαδή την ερμαφρόδιτη ψυχή∙ να ξαναγίνουν, δηλαδή, ο καθένας και η καθεμιά, άντρας και γυναίκα μαζί, όπως ο Αδάμ, ο Πρώτος άνθρωπος, το Πρότυπο της ολοκλήρωσης.
Να το πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου. Να ξαναβρεί τη γυναίκα μέσα του!
Τη φύση που τα αγκαλιάζει όλα, που τα ενοποιεί. Τη φύση που αγαπάει αλτρουιστικά. Που ενώνει. Που θυσιάζεται, που γεννάει, που σταθεροποιεί, που συνέχει, που απαλύνει, που γλυκαίνει.
Που εκφράζει τις ανάγκες και τη λογική του Πνεύματος.

Πού είναι αυτή Αγάπη, για να τη βρούμε;
Τρεις δρόμοι μας οδηγούν σ’ αυτήν. Πάρτε τους και περπατήστε τους έναν – έναν. Μακάρι και τους τρεις μαζί.
Πρώτος δρόμος. Αφού η Αγάπη αποτελεί συστατικό στοιχείο του Πνεύματος, όποιος ψάξει θα βρει στο κρύο υπόγειο το αθώο παιδί. Όποιος το αγκαλιάσει και το φροντίσει και αποκαταστήσει τη σχέση του μαζί του, θα έχει αυτή τη μεγαλειώδη δύναμη που λέγεται Αγάπη, να την χρησιμοποιεί στις καθημερινές του πράξεις, οδηγό και προστάτη στη ζωή του.
Δεύτερος δρόμος. Θα βρει την Αγάπη του Πνεύματος, όταν θα βρει το σύντροφό του, που θα του μετατρέπει την κάθε μέρα σε αποκάλυψη ουρανού και αποτελέσει ένα τέλειο κοινωνικό Ζεύγος . Αλλά τέλειο! Όπου η ένωση θα είναι σύγχρονη και πλήρης και στα τρία επίπεδα και στους τρεις φορείς.
Τρίτος δρόμος. Θα τη βρει στη φροντίδα του και στην επικοινωνία του με τη Φύση και ιδιαίτερα με το Φυτικό βασίλειο. Γιατί το φυτικό βασίλειο είναι η Ψυχή της Φύσης.

Τρεις ευκαιρίες. Τρεις κόσμοι όπου κατοικεί η Αγάπη. Τρεις διαδρομές συνάντησης με την αληθινή μας ύπαρξη και την Πνευματική μας φύση.
Τρεις ευκαιρίες, που πάντοτε δίνονται από τους νόμους του Σύμπαντος. Τρεις ευκαιρίες για το τέλος της γήινης διαδρομής.
Θα τις φωτίσουμε στις επόμενες επικοινωνίες μας.

[1] Αν μας πάρει ο χρόνος, θα περιγράψουμε, κάποτε, κατασκευαστικές λεπτομέρειες αυτής της μηχανής, που λέγεται γυναίκα, έναντι της ανδρικής μηχανής. Εκεί θα φανεί, πόσο υπερέχει η γυναικεία ύπαρξη με τις ανάλογες όχι μόνο φυσικές, αλλά και μεταφυσικές προεκτάσεις.

ο αρσενικός Νους και η σκλαβωμένη Καρδιά

Τρία τα βασίλεια της Φύσης, μας έλεγαν στα σχολεία και τρεις οι βασικοί «φορείς» του ενσαρκωμένου ανθρώπου, μάθαμε αργότερα.
Ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στη Φύση, υλικό, ψυχικό και πνευματικό τα τρία επίπεδα λειτουργίας και έκφρασης του ανθρώπου.
Η πρώτη, η Φυσική τριάδα λειτουργεί βάσει των νόμων, που της όρισε ο Δημιουργός της, η δεύτερη, η Ανθρώπινη τριάδα στηρίζεται στους ίδιους, αναλογικά, νόμους, αλλά - καθότι ανθρώπινη – δεν τους τηρεί∙ τους παραβαίνει.
Τους παραβαίνει, επειδή το μυαλό, ο Νους, ο οποίος δέχεται την εκπαίδευση του περιβάλλοντος και τις ιδιοτροπίες της κληρονομικότητας, διεκδικεί και αναλαμβάνει αυτόβουλα (εγωισμός) την πρωτοβουλία, να είναι αυτός, αντί του Πνεύματος, αντί της Ψυχής, που θα καθορίζει τους κανόνες τόσο στις εσωτερικές ισορροπίες, όσο και στην εξωτερική (συλλογική) δραστηριότητα του ατόμου.

Ο Νους έχει ένα τριπλό καθοριστικό και ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος ρόλος είναι εξωστρεφής (φυγόκεντρος δράση), με το να προωθεί προς το περιβάλλον το πρόγραμμα ενσάρκωσης του Πνεύματος, προσαρμόζοντάς το στις συνθήκες του συγκεκριμένου βίου.
Ο δεύτερος υπηρετείται με κεντρομόλο δραστηριότητα. Καταγράφει τις εμπειρίες (αισθητηριακά ερεθίσματα, κρίση, μνήμη, πείρα, γνώση) από την έρευνα του φυσικού, κοινωνικού και εσωτερικού περιβάλλοντος προς όφελος του Πνεύματος. Το Πνεύμα από αυτό το υλικό, που του προσκομίζει ο Νους, διευρύνει τη συνειδητότητά του.
Και ο τρίτος ρόλος του Νου είναι, ότι συμμετέχει στη συντήρηση της υγείας όλων των φορέων του ενσαρκωμένου ανθρώπινου όντος.
Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί είναι συγκεκριμένοι και γνωστοί.

Δυστυχώς, ο τόσο σημαντικός ρόλος, που επιφυλάσσεται στο Νου, στρέφει την προσοχή και την εστίασή του προς τον έξω κόσμο, από τον οποίον εκπαιδεύεται. Όχι πάνω στη βάση της εσωτερικής Αλήθειας του ανθρώπου, που είναι καταγραμμένη στον Πνευματικό πυρήνα, αλλά σε μια αλήθεια, όπως την περιγράφουν τα υλικά αισθητήρια και όπως τη δέχεται το κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο ασκεί εξουσία στο άτομο κατά την περίοδο της βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας.

Έκτοτε, το μυαλό, απορφανισμένο, κινείται με συνεχείς παρεκκλίσεις από την Αλήθεια, διότι, πλέον, μεταπίπτει από πλάνη σε πλάνη.
Πρώτα, θεωρεί ως μόνη πραγματικότητα τον αισθητό κόσμο, αφού η πληροφόρησή του προέρχεται μόνο από τις γνωστές σωματικές αισθήσεις. Παρατηρεί, λοιπόν, ως καθολικό φαινόμενο για το επίπεδο της ύλης, τη διάκριση των φυσικών μορφών (το «μεριστόν» κατά τους αρχαίους). Και, ενώ ο νόμος της χωριστικότητας των μορφών αφορά μόνο τα υλικά πράγματα, ο Νους το ανάγει στο Πνεύμα και το εφαρμόζει και για τα πνευματικά πράγματα.
Η εγκατάσταση αυτής της σοβαρής παρανόησης, που προκαλεί σύγχυση, αντιστοιχεί με την κατάσταση, που χαρακτηρίζουμε «Υλισμό» και αποτελεί θανατηφόρο για το πνεύμα διάπραξη μοιχείας[1].
Από εκεί και έπειτα όλη η λογική του Νου είναι φυσικό να στηρίζεται στο νόμο της χωριστικότητας, που αφορά τις εξωτερικές – υλικές - μορφές. Πλέον θα λύνει και τα υλικά και τα πνευματικά πράγματα με τους νόμους της ύλης.
Η σχέση του με το περιβάλλον γίνεται ανταγωνιστική. Φοβάται. Δεν εμπιστεύεται τους άλλους. Γίνεται επιθετικός. Σύνθημά του το «συμφέρον» και η απόλαυση. Στην καθημερινή του δραστηριότητα επικρατεί η κεντρομόλος κίνηση, γιατί βασικός στόχος του είναι η αύξηση του «Εχειν».
Με βάση αυτή την πλανεμένη θεώρηση της πραγματικότητας και με παρακίνηση τη σφοδρότητα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, ο Νους απαιτεί, πλέον, ορμητικά την ικανοποίηση των επιθυμιών με κάθε τρόπο, δεδομένου, ότι συνυπάρχει και η απόλαυση.
Όσο η εστίαση του εγκεφαλικού εγώ επικεντρώνεται όλο και πιο πολύ στον έξω κόσμο, τόσο εξασθενεί η εσωτερική καθοδήγηση, καθώς η φωνή του Πνεύματος δεν εισακούεται, εξαιτίας της διαφορετικής δομής της λογικής της, που δεν συμπίπτει με τη λογική των πολλών, αλλά και εξαιτίας του διαφορετικού προγράμματος ενσάρκωσης.

Για να επιτύχει στο έργο του ο Νους, έχει άμεση ανάγκη από την υποστηρικτική σύνδραση της Καρδιάς. Όμως η Καρδιά είναι από φυσικού της προσανατολισμένη, στο να προβάλει στο προσκήνιο της Διάνοιας τις ανάγκες του Πνευματικού πυρήνα, τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, της Βούλησης του αληθινού μας Εαυτού και να τα στηρίζει επενδύοντάς τα με ανάλογο συναίσθημα, δύναμη ζωής.
Στην αρχή η Καρδιά φοβάται και κρύβεται πίσω από το φως της πνευματικής Αλήθειας. Όμως ο Νους μέσα στην πάχνη του δεν βλέπει τίποτε άλλο από την ανάγκη να κάνει δική του την Καρδιά, για να υπηρετήσει τη δική του ζωή.

"…η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο
και λέει στον ήλιο που στέκεται θαρρετά …
ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,
γιατί ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει…"

Όμως ο Νους, η αρσενική φύση μας, συνήθως καταφέρνει την πρώτη του νίκη. Η Καρδιά, η Γυναίκα, η Αγάπη υποτιμημένη και αιχμάλωτη βρίσκεται να υπηρετεί έναν εγωιστή και δυνάστη άντρα.
Από τότε η Καρδιά ενισχύει και τις δυο κατευθύνσεις λογικής και αναγκών.
Σύγχυση και διαμάχη. Ποιο από τα δυο; Προς τα πού να στραφώ; Ποιον να ακούσω; Τι να επιλέξω;

Η τρέχουσα προσωπικότητα, που καθοδηγείται από το μυαλό των υπολογισμών των φόβων και της διεκδίκησης, ντρέπεται για τα τρελά της λογικής του Πνεύματος. Σαν τις κάποιες οικογένειες, που το ένα παιδί τους βγήκε με λίγο πειραγμένο μυαλό.
Πω, πω τι μας βρήκε! Ένα αφελές, σα χαζό, απροσάρμοστο παιδί. Σαν να έρχεται από έναν άλλο κόσμο, ούφο. Μακριά από κάθε ανθρώπινη λογική, δεν ξέρει τι θα πει συμφέρον, δε θέλει να καταλάβει πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι και τους εμπιστεύεται. Που σκορπάει χαμόγελα και μοιράζει αγκαλιές. Τι τρελά πράγματα σκέφτεται και λέει! Και τίποτα δε σέβεται∙ ούτε την παράδοση και τις αρχές μιας τέτοιας οικογένειας, ούτε το τι θα πει ο κόσμος. Και ισχυρογνωμοσύνη!
Πού να του εμπιστευτείς λεφτά∙ θα τα σκορπάει παντού. Πώς να του αναθέσεις την οικογενειακή επιχείρηση. Ποιος ξέρει τι θα κάνει όταν μεγαλώσει. Μωρέ θα γυρίζει στους δρόμους με τους αναρχικούς.

Και επειδή ο άνθρωπος δεν αντέχει για πολύ καιρό τις εσωτερικές αντιθέσεις ή και συγκρούσεις, καταφέρνει ο Νους και απομονώνει το Πνεύμα, από νεαρή κιόλας ηλικία, σε κάποιον υπόγειο χώρο, ώστε να μην ακούγεται η φωνή του. Το κλειδώνει εκεί και το ξεχνάει.
Κίνδυνος και ντροπή για όλους μας. Ας τον κλείσουμε κάπου, να μην τον βλέπουν οι γείτονες, οι επισκέπτες. Και, ύστερα, ακόμα πιο βαθιά στο υπόγειο, να μην ακούμε και εμείς στις χαρές μας τις φωνές του. Να ησυχάσουμε.

Τότε, πια, ανενόχλητος ο Νους αλλοτριώνει ολοκληρωτικά και την Καρδιά, την εκπαιδεύει, να συνηγορεί στις επιθυμίες του και να συνεργάζεται ενισχύοντας ενεργειακά τις δικές του συλλήψεις, προτιμήσεις, επιλογές, και επιθυμίες. Και νάτος ο άνθρωπος της πλήρους εξωτερικότητας, χωρίς, πλέον, εσωτερικά ηθικά ή αισθητικά διλήμματα να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ψευδαισθητικής ζωής - εγκλωβισμένος ο ίδιος - χωρίς ούτε να υποψιάζεται την πραγματικότητα του.
Εξόρισε το Πνεύμα του και βρίσκεται ο ίδιος στην πνευματική εξορία.
Φυλάκισε το Φως του και βρίσκεται ο ίδιος φυλακισμένος σε ένα κόσμο εικονικής πραγματικότητας και σκιών, χωρίς να τον γνωρίζει.

Το θυμάστε το Κωσταλέξι;
Οι περισσότεροι το έχουν μέσα στο σπίτι τους. Μέσα τους.
Και εκεί είχαν κλειδώσει στο υπόγειο την αδελφή, ασφαλώς οι άντρες της οικογένειας.

Και όταν το κλάμα, που ακούγεται από το βάθος του υπογείου, κάποτε μεγαλώνει και ενοχλεί επάνω το πάρτι των «επωνύμων χωρίς όνομα» - κάτι σαν εσωτερική σύγχυση - έχουμε ένα ακόμα παράδοξο της εξωτερικής λογικής, της λογικής των πολλών. Προστρέχουν σε κάποιον «επιστήμονα» ψυχολόγο ή ψυχαναλυτή, για να ανακαλύψει και να αναδείξει κακοπάθειες της παιδικής ηλικίας αυτής της «άψυχης», ή πνευματικά νεκρής αρσενικής φιγούρας, που μετακινείται με το σάρκινο περίβλημα και με λίγα βολικά αισθήματα στην επιφάνεια του φλοιού της γης. Ένα εικονικό πρόσωπο ψάχνει για τα τραύματα της παιδικής του ηλικίας.
Ενώ δεν ψάχνει να βρει, έστω και εκείνη την ώρα, το αθώο παιδί, που κρυώνει γυμνό και πεινασμένο στη σκοτεινή υπόγεια φυλακή, όπου βρίσκεται κλειδωμένο και ξεχασμένο.
Για τον ερχομό αυτού του παιδιού είχε ετοιμαστεί στην αρχή όλη η υπόλοιπη οικογένεια. Κι όταν αυτή η ψυχούλα ήρθε και μίλησε και ζήτησε και έκρινε και συμβούλεψε, η συμπεριφορά της, η λογική της, οι ανάγκες της σόκαραν τη λογική των πολλών. Και της έκλεισαν το στόμα και την απομόνωσαν. Ασύμφορη η παρουσία της κι ανεπιθύμητη.
Και τώρα η υπόλοιπη οικογένεια συνεχίζει να ζει μια ζωή χωρίς σκοπό, χωρίς έννοια, χωρίς λόγο. Ζει μια χαμένη ζωή. Ένα ωραίο άδειο ρούχο. Ένα κενό∙ ένα τίποτε στην αλυσίδα των χρόνων.

Γι’ αυτό το παιδί θα μιλήσουμε στη συνέχεια και για τη σκλαβωμένη καρδιά.

[1] Η άλλη μοιχεία, όπως οι αφορισμοί της κοινωνίας χαρακτηρίζουν την ερωτική απιστία, είναι συνθήκη ψεύδους και απάτης, που φαίνεται να σπάει δεσμά ζεύγους, το οποίο, όμως, ποτέ δεν υπήρξε κατά την πραγματική έννοια. Σ’ αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια, εφόσον όλη η σειρά αφορά, τελικά, στην έννοια και στη σημασία του Ζεύγους.

το Ζεύγος

Ήταν σε μια επίσκεψη στο κτήμα του Νίκου Καρρά, λίγο μετά που είχαμε τελειώσει το σεμινάριο του Μάριου Δεσσύλλα για τα φυτά, όταν είδα να αναδύεται με πρακτικό τρόπο, το πρώτιστο για την ανθρωπότητα της Γης θέμα, το θέμα του Ζεύγους.
Ζεύγος! Aιώνιο σύμβολο και τελικός στόχος. Το Ζεύγος – Μονάδα και Μοναδικός δρόμος. Κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για την επιστροφή, παρά να μπορέσεις να ξαναγίνεις ο ολοκληρωμένος Πρώτος άνθρωπος και Πρότυπο ανθρώπου.
Περπατούσαμε σε μια ρηχή ρεματιά, όταν μου έδειξε την επαναλαμβανόμενη εικόνα του ερωτικού συμπλέγματος μιας αγριοτριανταφυλλιάς και μιας αγριο-αχλαδιάς. Αφροδίτη η λυγερόκορμη τριανταφυλλιά και Άρης ο στιβαρός σύντροφός της σε ένα μόνιμο, όσο θα κρατήσει η ζωή τους, σφιχταγκάλιασμα.
Ζήλεψα τη διάρκεια του αγκαλιάσματος. Ποιος, εξάλλου, άνθρωπος δεν θα το ζήλευε∙ και πόσες φορές το πόθησα!
Το πλεονέκτημα της μετα-κίνησης, που απόκτησε ο άνθρωπος και τα ζώα έναντι των φυτών, το πληρώνουν με το ακριβό αντίτιμο της μικρής σε διάρκεια ερωτικής ολοκλήρωσης.
Χάρηκα την περηφάνια με την οποία ο Νίκος μας έδειχνε τους θησαυρούς του. Εκείνη την ώρα το κατέγραψα στο μυαλό μου, για να αναζητήσω αργότερα τις σχέσεις αναλογίας του ζεύγους, που αντικρίζαμε μπροστά μας, με τα ζεύγη, που βλέπουμε γύρω μας στην ανθρώπινη κοινωνία, όσο και με το εσωτερικό ζεύγος ανάμεσα στην Καρδιά και το Νου.
Μου ήρθε στη σκέψη μου ο Ιερός Γάμος, που με την ολοκλήρωσή του τελειώνει για τον άνθρωπο η περίοδος της γήινης εξέλιξής του. Ο Νους, τότε, με όχημα την Καρδιά συναντάει, επιτέλους, την Αλήθεια του και αναχωρεί για ανώτερες σπουδές σε άλλες περιοχές του Γαλαξία.

Είχα, κάποτε, ένα Δάσκαλο. Στην πρώτη μας συνάντηση μου είπε: να μάθεις να αποδέχεσαι τον άλλον με όλη του τη διαφορετικότητα. Όχι να παραδέχεσαι τις διαφορετικές του απόψεις, ανάγκες ή επιθυμίες, αλλά να του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από εσένα. Και να σέβεσαι αυτό το δικαίωμα, με τον ίδιο τρόπο, που θα απαιτείς από τους άλλους, να σέβονται το αντίστοιχο δικαίωμα για σένα. Μάλιστα, να μάθεις να ενθαρρύνεις τον άλλον στην ελεύθερη έκφραση αυτής της διαφορετικότητας.
Στη δεύτερη συνάντηση τον κατάλαβα να ανιχνεύει μέσα μου, αν η απόλυτη Ανοχή απέναντι στους άλλους είχε κιόλας εγκατασταθεί στην προσωπικότητά μου. Θα ήταν η φυσική συνέπεια της έμπρακτης αναγνώρισης της φυσικής και πνευματικής ανομοιότητας μεταξύ των ανθρώπων. Σκέφτηκα, ότι, ίσως, να μην είχε μείνει τόσο ικανοποιημένος.
Στην τρίτη μας συνάντηση, καθώς το καθαρό, όσο ενός παιδιού, βλέμμα του διάβαζε τις σκέψεις μου, μου είπε: θα περιμένεις για λίγο και όταν θα είσαι έτοιμος, θα συναντήσεις έναν άλλο δάσκαλο. Αυτόν θα τον έχεις δίπλα σου, ακόμα και μετά το δικό μου φυσικό θάνατο. Αυτός θα σου μάθει όλα, όσα σου χρειάζονται. Θα σε οδηγήσει στην επιβεβαίωση όλων των νόμων που υπάρχουν. Θα αποκτήσεις, έτσι, τη βάση και τους κανόνες και τις αναλογίες των σχέσεων μεταξύ όλων των δημιουργημάτων. Τότε εσύ θα βρεις τις ορθές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στην κοινωνία τους, καθώς και των ανθρώπων με τα όντα της υπόλοιπης φύσης.


Και καθώς έβλεπε απορία και ανησυχία μαζί, συμπλήρωσε:
Σου λείπει ο δημιουργικός Λόγος η βάση των ορθών σχέσεων όλων των όντων αυτού του κόσμου. Εγώ θα είμαι κοντά σου, αλλά δεν μπορώ να σου την προσφέρω, όπως αυτός ο δάσκαλος. Και όταν οι κόρες των ματιών μου είχαν διασταλεί, πρόσθεσε: ο δάσκαλος αυτός είναι η Φύση.
Τώρα δεν είσαι έτοιμος να την πλησιάσεις, κατά τρόπο που να δεχτείς και να αξιοποιήσεις αυτά που θα σου αποκαλύψει. Περιέχει όλα τα μεγάλα Μυστικά, αλλά τα κρατάει καλά για την κατάλληλη ώρα του καθενός. Είναι το μοναδικό βιβλίο της Θείας Αποκάλυψης. Ασχολήσου, όταν θα είσαι έτοιμος κυρίως με το κεφάλαιο Φυτικό βασίλειο. Αυτό είναι, που κυρίως χρειάζεσαι.

Έκτοτε ανάπτυξα τους δικούς μου δεσμούς με το Φυτικό βασίλειο, από συνομιλίες μέχρι χάδια. Ήταν και η περίπτωση που ξενύχτισα μαζί με κακοποιημένο δέντρο σε μια σχέση συνεχούς ενεργειακής επαφής, χέρι με κλαδί. Ήταν στα φυτά, που άρχισα να βλέπω το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο των ζωντανών οργανισμών. Και με τις οσμές των λουλουδιών τους έκαναν την παρουσία δίπλα μου, πνευματικά όντα της ιεραρχίας.
Μετά από χρόνια κατάλαβα, γιατί ο Δάσκαλός μου ζήτησε τη στενή μου σχέση με το φυτικό βασίλειο. Ήταν, που έπρεπε να κάνω τις σωστές επιλογές μου στην κοινωνία των ανθρώπων και παράλληλα να αναστήσω μέσα μου τη Γυναίκα. Είναι ο οδηγός μου στην πνευματική ολοκλήρωση.

Έτσι, όταν η σύντροφός μου μίλησε για το σεμινάριο για τα φυτά του Μάριου, δέχτηκα αμέσως. Και να, τώρα, στο κτήμα του Νίκου, να έχω ανάγλυφο μπροστά μου το σχέδιο της ανθρώπινης εξέλιξης στην περιοχή αυτή του Γαλαξία μας.

Γύρισα στο σπίτι γεμάτος σκέψεις, συναισθήματα και ευγνωμοσύνη για το Δάσκαλο, που άφησε εδώ και χρόνια την προσωρινή του μορφή, για τη Σύντροφό μου, για τον Μάριο, για το Νίκο, για τα δέντρα, τα λουλούδια, τους σπόρους, τους καρπούς. Για τη γέφυρα αυτή ανάμεσα σε μας και στον Δημιουργό. Για το Ζεύγος!
Γι’ αυτά θέλω να σας μιλήσω από την επόμενη φορά.

Οι πρώτες αλλαγές

Είναι ο άνθρωπος που «βλέπει» τον δεύτερο Ουρανό.
Έψαξε και έχει βρει το δάσκαλο ή την πηγή της διδασκαλίας, η οποία, όπως ελπίζει, θα τον οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση.

Στη φάση αυτή μπορεί σε πολλούς να παρουσιαστούν από την αρχή αρνητικές αντιδράσεις, που δεν θα είναι εποικοδομητικές και θα προκαλέσουν καθυστέρηση εξέλιξης.
Από εκείνους, που θα βρουν το Δάσκαλο, κάποιοι δεν αντέχουν την αλήθεια των λόγων του και το βάρος τους∙ κιοτεύουν και τρέπονται σε φυγή. Άλλοι, πάλι, μένουν ακινητοποιημένοι περιμένοντας το θαύμα. Ήδη από το στενό κύκλο των μαθητών του Χριστού έχουμε παραδείγματα και για τις δυο περιπτώσεις.

Ο μαθητής μας γεμάτος ελπίδες – και, κάποτε, πετώντας στα σύννεφα – αρχίζει να λαμβάνει, με όποιο τρόπο, τη διδασκαλία και να χαίρεται και να δυναμώνει με τη συντροφιά εκείνων, που συναντάει στον καινούργιο δρόμο.
Καταρχήν είναι αχόρταγος στην ποσότητα της διδασκαλίας που παίρνει. Και άλλη και άλλη! Δεν ξεχνάμε, ότι, μόλις ήρθε από τον κόσμο των ποσοτήτων.
Μέσα στον πρώτο – κάποτε επικίνδυνο - ενθουσιασμό δεν έχει αντιληφθεί ο ίδιος, ότι από τα πρώτα, κιόλας, βήματα θα πρέπει να κινηθεί με στόχο να ελαττώνει τις φροντίδες για την ποσότητα∙ είτε πρόκειται για ποσότητα ύλης, είτε και για ποσότητα εξωτερικής γνώσης. Δηλαδή θα πρέπει να αρχίζει να αλλάζει τη λογική του μυαλού του.
Έτσι, αρχίζουν οι πραγματικές δυσκολίες[1].
Μέχρι τώρα οι δυσκολίες προερχόταν κατά το πλείστον από τη σχέση του, από τη συναλλαγή του με το περιβάλλον. Τώρα η συναλλαγή και ο διάλογος μεταφέρονται μέσα του. Τώρα πηγή των δυσκολιών του είναι ο ίδιος εαυτός του.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεται, ότι, τώρα, έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική του αντι-παράθεση μεταξύ του Νου του - που ήταν μέχρι τώρα ο κατεξοχήν σύμμαχος και οδηγός του - και του Λόγου της Καρδιάς.

Στην αρχή αυτή η διαπίστωση αποτελεί για τον ίδιο έκπληξη.
- Δηλαδή το πρόβλημα, τώρα, βρίσκεται στον εαυτό μου; δηλαδή ο αγώνας μου θα έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του εαυτού μου;
Μου λέτε, ότι δεν είναι θέμα γνώσεων, αλλά επεξεργασίας του εαυτού μου.
Και τι περισσότερο μου χρειάζεται να κάνω; έσπασα το φράγμα της μάζας και ξέκοψα από αυτήν με τόσο κόστος συναισθηματικό και υλικό. Τώρα τι άλλο χρειάζομαι;
Εγώ, τώρα, περιμένω την αναγνώριση και την αμοιβή μου. Περιμένω δώρα και δυνάμεις από το θεό. Και αντί αυτών μου λέτε, εξακολούθησε να προχωρείς, να υπερβαίνεις, να αλλάζεις! Μα, πάλεψα τόσα χρόνια με τόσες δυσκολίες, στερήσεις και με την έλλειψη κατανόησης και αναγνώρισης από τους άλλους.
Άλλαξα σκέψεις, άλλαξα συναισθήματα, παρέες, περιβάλλον, άλλαξα νοοτροπίες, άλλαξα τρόπους ζωής, απασχολήσει, επάγγελμα, συντρόφους, κατοικίες, στόχους, όνειρα. Τι άλλο να αλλάξω;
Τελείωσα, ήρθα, θα μείνω!
Και εσείς μου λέτε: όλα αυτά ήταν αλλαγές σε αναφορά με τους άλλους. Τώρα πρέπει να αλλάξεις τον ίδιο σου τον Εαυτό. Για μια τέτοια αλλαγή ήρθες στη Γη.
Πού να προχωρήσω; Ο εαυτός μου απέδειξε, πόσο τα καταφέρνει στην πάλη με όλους απέναντί μου και στη μοναξιά. Κουράστηκα.
Τώρα, με τη συντροφιά των ομοίων μου, θέλω να έχω τη μερίδα μου στις γνώσεις για τους εκλεκτούς, ώστε με αυτές να πλησιάσω και να κοινωνήσω με το Θεό.

Δηλαδή, ο μαθητής βρίσκεται, πλέον, μπροστά στην πραγματικότητα της Αλήθειας. Ο ίδιος είναι ένα αθάνατο Πνεύμα, το οποίο έρχεται από ενσάρκωση σε ενσάρκωση στον υλικό κόσμο της Γης για να επιτελέσει ένα πρόγραμμα. Στο πρόγραμμα αυτό περιέχονται με λεπτομέρειες συγκεκριμένα αρχεία. Ένα σχέδιο, που περιέχει λεπτομερή περιγραφή όλων των δραστηριοτήτων, που θα πραγματοποιηθούν σε ένα ακριβές χρονικό διάστημα, στο διάστημα της τρέχουσας ενσάρκωσης, καθορισμένο έτσι, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος.
Είναι τα μαθήματα, μέσω των οποίων το Πνεύμα εξελίσσεται διευρυνόμενο ως συνειδητότητα, αλλά και οι προβλεπόμενες ανθρώπινες σχέσεις. Με αυτές θα προωθηθούν τα μαθήματα, αλλά και θα υπηρετηθεί η συμπαντική Δικαιοσύνη.

Αυτός που παρακολουθεί μια εσωτερική σχολή, πρέπει να αποδείξει στον εαυτό του μέσω και δια της ζωής του, ότι έλαβε και ήπιε από το ύδωρ της πηγής της Αλήθειας. Το αν συμφωνεί, ή διαφωνεί με μια Διδασκαλία, με ένα πρόσωπο, ή με μια συνθήκη, έχει ελάχιστη σημασία. Το ουσιώδες είναι, αν θα συμφωνεί, ή όχι, η ζωή του με αυτό που το Πνεύμα του μεταδίδει μέσω της Καρδιάς∙ αν θα συμφωνεί, ή όχι, η ζωή του με αυτό, που ισχυρίζεται ο κάθε μαθητής, πως πιστεύει και ακολουθεί. Εξάλλου, η αποφοίτηση από τη σχολή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η επιβεβαίωση της κατανόησης της πνευματικής του φύσης∙ το γνώθι σ’ αυτόν! Και η κατανόηση αυτή δεν επιβεβαιώνεται παρά μονάχα με την ποιότητα της ζωής του ίδιου.

Στην αρχή νομίζει, ότι η δυσκολία έχει να κάνει με την κατανόηση της διδασκαλίας που λαμβάνει.
Και εάν τύχει οι διαχειριστές της πνευματικής παρακαταθήκης να έχουν, ήδη, παρασυρθεί σε μεθόδους ακαδημαϊκού σχολείου (ανάγνωση, ερμηνεία, αποστήθιση, ερωτηματολόγια, κανονισμοί κλπ), τότε πάσχει ολόκληρη η σχολή και στην αρρώστια της παγιδεύονται και οι νεόφυτοι.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τις πιο πολλές φορές, ο αόρατος κύκλος έχει κιόλας κλείσει και πρέπει να αποφασιστεί από κάποιον φωτισμένο το κλείσιμο και του ορατού κύκλου, ώστε να πάψει να αποτελεί η σχολή μια μαύρη τρύπα για νεαρές ψυχές.

Ο άνθρωπος, ως Διανοητική αρχή (Mind), είναι μια σύνθεση χωρίς πυρήνα και χωρίς συνέχεια!
Ο πυρήνας είναι το Πνεύμα (Spirit) και αυτό καθορίζει τη Λογική, την Ηθική, τις Ανάγκες και τις Αξίες, καθώς και τον Προσανατολισμό και την Κατεύθυνση. Και είναι το Πνεύμα που δίνει και την αναγκαία Ώθηση της ζωής.
Επομένως, σιγά-σιγά αρχίζει ο ως τότε Κυρίαρχος Νους να μαθητεύει με Δάσκαλο το Πνεύμα του.
Αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι Όψεις: οικοδόμησης και καταστροφής, έλξης και άπωσης. Τι είναι Αρετή και Ελάττωμα. Τι είναι στην πραγματικότητα Καλό και Κακό. Τι είναι Θάνατος και Γέννηση, Διείσδυση και Περικάλυψη, Χώρος και ο Χρόνος. Οι δυο όψεις της ίδιας μονάδας, της ίδιας συνθήκης, της ίδιας πορείας.
Και αρχίζει να εκπαιδεύεται στην τεχνική να νικάει χωρίς πόλεμο «…μη αντιστήναι τω πονηρώ».
Να δέχεται, ότι μέσα στο φως της αρετής υπάρχει το στίγμα του ελαττώματος. Και ότι η εξάλειψη του ελαττώματος, δεν είναι η ελάττωση του ελαττώματος, αλλά η ενίσχυση των στιγμών της Αρετής. Ώσπου να φτάσει στην απόρριψή του, όταν έρθει η ώρα να μην έχει το ελάττωμα σημασία για κείνον.

Ο μαθητής σύντομα αρχίζει να καταλαβαίνει, ότι ήρθε η ώρα, που ο Νους πρέπει να μάθει να υπακούει στη Λογική του Πνεύματος και στην Ηθική του Σύμπαντος. Επομένως οφείλει να διαμορφώσει εκ νέου την αντίληψή του για Ηθική και Λογική. Και στη νέα αντίληψη θα προσαρμόσει και τους στόχους της πρακτικής του.
Αυτά αποτελούν θεμελιώδης διαφορές και πραγματικές δυσκολίες.
Μέχρι τώρα υπήρχε μια ηθική που καθόριζε τις σχέσεις των ανθρώπων. Υπήρχε και μια λογική, που το Εγώ τη θεωρούσε δεδομένη και με αυτή τη λογική προγραμμάτιζε και δημιουργούσε, αφού η λογική αυτή αναδείκνυε και τις αναγκαιότητες.
Τώρα εμφανίζεται μια Ηθική, που δεν καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων και γενικώς των όντων, αλλά, αντίθετα, παύει τον όποιο καθορισμό καθιέρωσαν οι άνθρωποι και οι θρησκείες. Είναι η Ηθική της Βούλησης!
Άλλοι μπροστά σ’ αυτή την Ηθική νοιώθουν να ελευθερώνονται, ενώ άλλοι αισθάνονται αβεβαιότητα και συχνά νοιώθουν ανίσχυροι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ποια, όμως, Βούληση; Εδώ είναι η ώρα της Διάκρισης. Χρειάζεται τη Βούληση της Ψυχής για τις σταθερές ανάγκες, που στο κάθε τώρα μετακινούν το άτομο από το χθες στο αύριο, και όχι, πια η θέληση για επανάληψη της απόλαυσης του χθες.
Τη γνωρίζει αυτή τη Βούληση, καθώς πολεμούσε το ρόλο της Μοίρας ή της Τύχης, προκειμένου να ξεφύγει από την κατάσταση ανυπαρξίας, την κατάσταση της Μάζας και να αναλάβει την ευθύνη του. Ήταν πάντοτε η δύναμή του και η δοκιμασία του.
Και ζητιέται από το Νου μια Λογική, που διαρκώς δημιουργείται και προσαρμόζεται, όχι στις έξω επιδράσεις, αλλά στις Αναγκαιότητες του Πνευματικού ενδο-πυρήνα. Γι’ αυτό και δεν δημιουργεί αυτή η λογική, παρά μόνο, ότι συμφέρει στις σταθερές πνευματικές αναγκαιότητες.
Ήρθε, το καταλαβαίνει, η ώρα να επανακρίνει και να επαναξιολογήσει τον πίνακα των ηθικών του αξιών και των θεωρούμενων αναγκών του.
Ο Νους στο εξής θα υπηρετεί τις ανάγκες του Εγώ της Μόνιμης Προσωπικότητας και δεν θα φροντίζει μόνο για τις απολαύσεις των επιθυμιών.

Στην πραγματικότητα ήρθε η ώρα να αρχίσει ο Νους να περιορίζει τις φροντίδες του για ποσοτική αύξηση του «Έχειν» της ατομικότητάς του και να ασχολείται με την ποιοτική βελτίωσή της.
Εδώ είναι ο τόπος του μεγάλου και διαρκούς διλήμματος: Είναι ή Έχειν;
Όσο κινείται στη ζωή του Έχειν, τόσο πιο πολλές οι προσκολλήσεις σε πρόσωπα, πράγματα και συνθήκες. Τότε, είτε φοβάσαι μήπως πάψεις να έχεις, είτε, όταν δεν έχεις, κάνεις τα πάντα για να αποκτήσεις. Κι αυτός ο πόνος, που παράγεται και από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μαζί με κτητικότητα, είναι ο πόνος της ζήλειας και της μοναχικότητας στη διεκδίκηση του Έχειν.
Πώς θα τα καταφέρω στη ζωή με τη νέα ματιά της Αλήθειας;
Απ’ τη μια μεριά η μέριμνα για το «Έχειν». Ήταν η βασική μέχρι τώρα επιδίωξη. Έτσι δεν με είχαν συνηθίσει όλοι; γονείς με τις παροχές τους, συγγενείς με τα δώρα τους, σχολείο με το κυνήγι βαθμών. Και μια κοινωνία με σύνθημα την Αύξηση και την Άνοδο.
Πώς θα ισορροπήσω, τώρα, ανάμεσα στην επιδίωξη του «Έχειν» και στη μεταμόρφωση του «Είναι», που μου αποδεικνύει η διδασκαλία, ή που μου δείχνει με το παράδειγμά του ο δάσκαλος;
Από τη μια ο κοινωνικός περίγυρος, οι ανάγκες του σώματος, οι επιθυμίες που τρυπώνουν από τον εξωτερικό μας κόσμο, η απαιτητική φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης σε συνδυασμό με τόσες πλάνες, οι συνήθειες, τα αντανακλαστικά της ως τώρα ζωής μας και από την άλλη μεριά η λογική του έσω εαυτού με το πρόγραμμά του, για το οποίο ακούω την καρδιά να μου μιλάει.
Με το ένα του πόδι πατάει στη γνωστή του εγωική λογική και από την άλλη κινείται προς αλτρουιστικές συμπεριφορές. Το ένα χέρι του σε κεντρομόλο κίνηση που μπορεί να αρπάζει και να κλέβει από το περιβάλλον για να τα προσθέσει στον εαυτό του, ενώ στο άλλο χέρι η φυγόκεντρη κίνηση, μίμηση θεού, μοιράζεται με το περιβάλλον και δωρίζει.

Οι κάτοικοι του δεύτερου Ουρανού ταλαντεύονται μεταξύ της εξωτερικής ανάγκης του «Έχειν» και του εσωτερικού αιτήματος του «Έίναι».
Μέχρι τότε ζήσανε τη σύγκρουση μεταξύ του εαυτού τους και του εξωτερικού (κοινωνικού και φυσικού) περιβάλλοντος. Ο διάλογος έχει πάρει ήδη χαρακτηριστικά αντίλογου ανάμεσα στον Εαυτό και στον εαυτό.
Γι’ αυτό και θα προχωρεί δυο βήματα και ξαναγυρίζει άλλα τόσα.
Θα περάσουν πολλές ενσαρκώσεις μέχρι να σταθεροποιηθεί σε μια γρήγορη, ή, έστω, αργή κίνηση, αλλά διαρκή κίνηση προς τα εμπρός∙ προς την Πίστη, προς την Αγάπη, προς την Αλήθεια, προς την Ελευθερία.

Έφτασε η ώρα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από τις συνήθειες του και να βγει από το βόλεμά του.
Και η Συνήθεια αποτελεί συνθήκη ενάντια στην ύπαρξη του αληθινού εαυτού. Ο άνθρωπος αδρανεί και δέχεται την αδράνεια για δράση. Νομίζει ότι ζει, αλλά ζει σε μια ονειρική φαντασίωση. Καταλήγει να προσδιορίζει με τη συνθήκη της συνήθειας ακόμα και το είδος της Αγάπης του και της Πίστης του.
Η συνήθεια αποτελεί μια εξωτερική πυξίδα, γι’ αυτό συντηρεί την τάση να επανέλθουμε στον κόσμο της Μάζας, από όπου ξεφύγαμε. Και, ναι, μεν, δεν επανερχόμαστε, πλέον, σε κόσμους κατώτερης συνειδητότητας, αλλά μέσω της συνήθειας καθυστερούμε την εξέλιξή μας. Τώρα ο μαθητής καλείται να χρησιμοποιήσει την εσωτερική πυξίδα του Πνεύματος και της Ψυχής του.
Και, επειδή η Συνήθεια είναι κατάσταση που δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο, άρα ο ίδιος μπορεί και οφείλει να την ελέγξει.

Και ήδη από τις πρώτες στιγμές ο Νους ανασυντάσσεται και αντιτάσσει την άμυνά του. Έχει πολλές δυνατότητες ο Νους, τόσες που μπορεί να αναστείλει, ή, στην πιο καλή περίπτωση, απλώς να επιβραδύνει την πνευματική εξέλιξη, προκειμένου να διατηρήσει τον ηγετικό του ρόλο, που απολάμβανε μέχρι τώρα.
Μπορεί στους προηγούμενους κόσμους το μυαλό να ενεργοποιήθηκε και να συνέδρασε, προκειμένου το άτομο να απελευθερωθεί από την κατάσταση της ανυπαρξίας στη μάζα, ώσπου να αναδυθεί ως αυτόνομο πρόσωπο. Τώρα, όμως, ο Νους δεν είναι αποφασισμένος να παραδώσει τον κυβερνητικό του ρόλο σε κάποιο άλλο Ον, σε κάποια άλλη λογική, που αναδύεται από το βάθος και επανακαθορίζει τις Αξίες.
Τώρα ο Νους κάθεται στο θρόνο του Εγώ, είναι η λογική και ο αποφασιστικός παράγοντας, που κυβερνά το πολυ-υπόστατο σύνολο του ατόμου. Και, να, που αρχίζει να δηλώνει την παρουσία του απαιτώντας με διάφορους τρόπους ενίσχυση της θέσης του Εγώ σε σύγκριση με τους συμμαθητές στο περιβάλλον της νέας ζωής. Η νέα σχολή πολύ συχνά γίνεται το μέσον έξαρσης του Εγώ και υπεροχής μεταξύ των υπόλοιπων μαθητών. Κι άλλη ποσότητα διδασκαλίας και άλλες, περισσότερες, γνώσεις. Οι δε τέτοιοι οπαδοί-μαθητές είναι τακτικοί, πιστοί και ενθουσιώδεις μέχρι και φανατισμένοι με τη διδασκαλία∙ άρα για την «Οργάνωση» είναι τα καλά μέλη και αποτελούν πολλές φορές καύχημα των σχολών.

Και ας δούμε κάποιους από τους τρόπους που αντιδρά το Μυαλό.
Στην πραγματικότητα το μυαλό δεν κινείται από συνειδητή αντίδραση. Είναι, όμως, επιρρεπές σε φόβους, ανασφάλειες και ανησυχίες. Και ως εκ τούτου έχει αναπτύξει μηχανισμούς, είτε για να αντιμετωπίσει τις πρακτικές δυσκολίες της ζωής, είτε, επειδή υπόκειται σε πλάνες και υποκύπτει στις επήρειες και στους πειρασμούς του Αντίπαλου. Τώρα, απλώς ενεργοποιούνται αυτοί οι μηχανισμοί, για την αυτοπροστασία του Εγώ.
Όμως, τώρα, μπορεί με αυτούς τους μηχανισμούς να καθυστερήσει την πνευματική μας εξέλιξη.
Οι δυο πιο επικίνδυνες καταστάσεις που θα παρουσιαστούν είναι ο μηχανισμός της
Συνήθειας, για την οποία αναφερθήκαμε και η παγίδα της Αμφιβολίας.
Η Αμφιβολία εμφανίζεται ως μηχανισμός άμυνας. Μέχρι τώρα προκειμένου να προχωρήσει σε όποιες «αλλαγές», η καθημερινότητα του ζήταγε πλήρη υποταγή, για να του δώσει το στήριγμα, πως βαδίζει στο δρόμο των πολλών, επομένως είναι ασφαλής και θα προκύψει πραγματικό όφελος.
Τώρα, που ο δρόμος των πολλών δεν τον στηρίζει στις επικείμενες αλλαγές, εμφανίζεται η Αμφιβολία. Και εφόσον ο μαθητής δεν έχει ακόμα ενισχύσει την Πίστη του, ο μηχανισμός αυτός δουλεύει αποτελεσματικά.
Η αμφιβολία πηγαίνει μαζί με την έλλειψη πίστης. Μιλούμε, βέβαια, για εκείνη την Πίστη που απορρέει από τη συνάντησή μας με το Πνεύμα μας, η οποία για τον ίδιο, αποτελεί προσωπική εμπειρία και ύψιστη γνώση.

Ο μηχανισμός της Μίμησης σε τέτοιες περιπτώσεις συχνά ενδυναμώνεται, προκειμένου να συντηρήσει με εύκολο τρόπο υποτιθέμενες καλές σχέσεις με τους γύρω μας. Οι σχέσεις μας, όμως, με τους ομοίους μας δεν είναι ούτε αληθινές, ούτε σταθερές. Στην πραγματικότητα η μίμηση περιέχει τη δυνατότητα πλάνης, υπάρχει δε και πρόθεση εξαπάτησης.

Επίσης σοβαρό εμπόδιο στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου αποτελεί το αίσθημα Ενοχής.
Ήδη το αίσθημα της Ενοχής περιγράφεται από την περίπτωση της αδελφοκτονίας Κάιν και Άβελ. Πρόκειται, σαφώς, για αποπλάνηση του ανθρώπου, που οφείλεται στον Αντίπαλο συχνά, δε, καλλιεργείται και από τα θρησκευτικά ιερατεία, που έχουν αποκλίνει από τη διδασκαλία του Ουρανού.
Εμποδίζει την εσωτερική αποκατάσταση της Δικαιοσύνης.
Υπάρχει, ασφαλώς, κάποιο σφάλμα, αστοχία και ανάλογα με την προσωπική άποψη περί του ορθού και το διαμορφωμένο αίσθημα της Δικαιοσύνης παράγεται η Ενοχή. Η Ενοχή έχει ως συνεπακόλουθο τον Πόνο. Κάποτε, βέβαια, ο πόνος φέρνει λύτρωση, κάποτε, όμως, αποτελεί φυλακή στον κόσμο της ύλης.
Γι’ αυτό, αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια σύνθετη δυσαρμονική κατάσταση, που, εντούτοις, πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί σωστά και να προσπεραστεί.

Το αίσθημα της Δικαιοσύνης θα διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στην πνευματική πορεία.
Και εδώ, θα πρέπει να απαλλαγεί από τα πλαίσια της έννοιας της ανθρώπινης δικαιοσύνης και των ανθρώπινων νόμων, όσο και από πλανημένες αντιλήψεις για τη Δικαιοσύνη του Σύμπαντος.
Θα πρέπει να μάθει και να δεχτεί στη ζωή του, ότι ο Νόμος υπάρχει προαιωνίως και δεν δημιουργείται από τους ανθρώπους, ούτε καθορίζεται από αυτούς. Υπάρχει και καθορίζει τους δευτερεύοντες νόμους που διέπουν το Σύμπαν. Και σ’ αυτούς τους Νόμους θα έπρεπε να βασίζονται οι ανθρώπινοι και σ’ αυτούς να υπακούει ο νόμος της Καρδιάς, για όσο διάστημα χρειάζεται, ώσπου να εμφανιστεί και να εκδηλωθεί ο Νόμος της Πνευματικής Μονάδας, που αποτελεί τον πυρήνα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Από εκεί και πέρα αυτός ο Νόμος θα αποτελέσει το σταθερό κέντρο, που θα ορίζει τη στάση του μαθητή απέναντι στους ανθρώπινους νόμους και εκεί θα επανέρχεται μετά από κάθε πελαγοδρόμηση.
Τώρα μπορεί να μάθει, πως αν μια κλοπή ή ένας φόνος είναι αδικήματα, που διώκονται από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, είναι, επίσης αδικήματα και εκείνες οι καταστάσεις, οι οποίες δεν διώκονται από τα ανθρώπινα δικαστήρια. Παραδείγματα θανατηφόρων, πνευματικά, συνδυασμών αποτελούν η απληστία και η νωθρότητα, η φιλοδοξία και η αλαζονεία, η οργή και το μίσος κ.ά.

Δύσκολες αλλαγές.
Όμως αυτές οι αλλαγές χαράσσουν και βεβαιώνουν το δρόμο της εξέλιξης.
Κι όποιος δεν έχει διάθεση, ή δεν έχει το κουράγιο να εφαρμόσει στην καθημερινή ζωή τη διδασκαλία που λαμβάνει και να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στον εαυτό του, μοιάζει με εκείνον που η λαϊκή θυμοσοφία τον κατηγορεί, ότι δεν θέλει να ζυμώσει. Έχει το δοχείο του με όλα τα υλικά στη διάθεσή του, για να φτιάξει την τροφή του και να καλύψει την πνευματική πείνα του, αλεύρι, νερό, αλάτι, βρήκε και τη μαγιά και, τώρα που πρέπει να τα ζυμώσει, ώστε να ομοιογενοποιηθούν, χωρίς ξένες προσμίξεις και μετά να δώσει σχήμα με το πλάσιμο του νέου άρτου και ύστερα, αφού φουσκώσει αυτή η ζύμη, να την ψήσει, ώστε να σταθεροποιηθεί η νέα προσωπικότητα, τώρα υπαναχωρεί, δεν τολμά, αναβάλει.
Και επειδή δεν αντέχει τις ενοχές από την απραξία, βρίσκει μια απασχόληση και ξεγελάει τον εαυτό του.
Αρχίζει όλη μέρα να κοσκινίζει, όπως συμπληρώνει το λαϊκό γνωμικό. Αλλά τι κοσκινίζει; Του άλλους. Αρχίζει να χρησιμοποιεί το χρόνο του κρίνοντας και κατακρίνοντας τους άλλους. Είναι οι άλλοι, γι’ αυτόν, που το ψωμί τους δεν είναι νόστιμο, αφράτο, καλοψημένο. Το ότι ο ίδιος δεν ζυμώνει, το παραβλέπει. Πάντα οι άλλοι τον ενοχλούν, γιατί έχει κακομάθει, να τρώει από το ψωμί των άλλων. Και είναι οι άλλοι, που πρέπει να ταιριάξουν τη γεύση του ψωμιού τους με τα γούστα του ίδιου. Όλο δυσαρεστημένος και συχνά θυμωμένος. Με τους άλλους.
Η συνηθισμένη πρακτική εκείνων που έχουν θυμό για τον εαυτό τους και επειδή δεν αντέχουν τον εσωτερικό έλεγχο και την ψυχική διατάραξη, προβάλλουν το θυμό σε κάποιους άλλους, θεωρώντας τους φταίχτες για την εσωτερική τους αντιμαχία. Αλλά με μετατόπιση ευθύνης καμιά πρόοδος δεν σημειώνεται. Όλη η πνευματική εξέλιξη υποστηρίζεται και κατευθύνεται από τον εσωτερικό διάλογο και από τα μηνύματα του αυτοελέγχου.

Αλλη περίπτωση είναι να θεωρεί ότι θέλει αληθινά τις αλλαγές, που ο ίδιος επιλέγει, αλλά δεν μπορεί.
Είναι συχνό το μπέρδεμα που υπάρχει μεταξύ του Θέλω και του Μπορώ. Για ένα μεγάλο διάστημα εξέλιξης, υπάρχει, πραγματικά σύγχυση ανάμεσα στο Θέλω και Μπορώ, γι’ αυτό και δυσκολία αποφάσεων και αναστολή εξέλιξης. Μόνο, όταν η Αγάπη του Πνεύματος εγκατασταθεί στην Ψυχή και η Διάνοια γίνει αγνή, μόνο τότε θα κατανοήσει, ότι κάθε τι που θα θέλει, είναι η αγάπη του, που θα αναγνωρίζει και θα αποδέχεται τι μπορεί και για κάθε τι που θα μπορεί, θα είναι η αγάπη του, που θα αναγνωρίζει και θα αποδέχεται τι θα θέλει.
Γιατί το «μπορώ» αποκτάει δύναμη μπαίνοντας μέσα στην Αγάπη και, όταν βρει την έξοδό του από την Αγάπη, γίνεται «θέλω».
Αλλά θα επανέλθουμε στη συνέχεια, όταν οι δυσκολίες θα φτάσουν στο Ζεύγος, στον Έρωτα, στο Φόβο, στην Υπομονή, στον Πειρασμό, στο Χρόνο, στη δημιουργία Ψυχής κ.ά.

Έτσι, τα πράγματα οδηγούν και στην εύκολη εξάντληση των ορίων της Ανοχής για τους άλλους, ενώ ανέχονται ανεξάντλητα και υπερασπίζονται την κλονισμένη τους συνείδηση.
Και ως Ανοχή δεν εννοούμε την παθητική αποδοχή της ζωής, αλλά την ενεργητική στάση απέναντι στα χτυπήματα που δεχόμαστε από τους άλλους, εξαιτίας της πλάνης τους. Ανοχή είναι, ουσιαστικά, η πίστη, πως ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εξέλιξη της συνειδητότητάς του. Και εφόσον βρίσκεται στη διαδικασία της εξέλιξης, θα κατέχεται, άρα, από πλάνες.
Μήπως ο ίδιος ο κόσμος μας δεν αποτελεί την επέκταση της Ανοχής του Δημιουργού;
Και για τον μαθητή του δεύτερου Ουρανού, η Ανοχή πρέπει, κάποτε, να σημαίνει, αυτό που είναι: η διάμετρος του κύκλου της Αγάπης. Και τότε θα πάψει να εξαρτιέται από την αναμονή ανταπόδοσης ή ευχαριστίας, από προσδοκία, από τιμωρία. Και θα πάψει να απαιτεί κατανόηση στην οργή, ενίσχυση στη χλιδή, υποστήριξη στην αλαζονεία, συγχώρεση στο σφάλμα και σταύρωση στο αλλιώτικο του αδελφού.



[1] Αν ο δάσκαλος είναι ο ίδιος διαμεσολαβητής, ή η σχολή είναι πάροχος κάθε μέσου «θεραπείας», τότε από τα πρώτα δώρα, που θα πρέπει να του χαρίσουν, θα είναι και ένα φυλαχτό με κρύσταλλο Μολδαβίτη, που βοηθάει στην ανάπτυξη μιας αποστασιοποίησης από τα τετριμμένα, από τα γήινα ζητήματα ασφάλειας (χρήματα) και από την ανησυχία για το μέλλον.

Βίοι παράλληλοι

(Βασίστηκε στις εμπειρίες από επισκέψεις σε κτήματα καλλιεργητών, που εφαρμόζουν την βιο- και ομοιο-δυναμική μέθοδο καλλιέργειας. Παρασκευή ομοιο-δυναμικών φαρμάκων, ψεκασμοί, παρατηρήσεις, πληροφορίες από τα δέντρα, σχολιασμοί και συζητήσεις. Ένα ολόκληρο σχολείο μέσα στη φύση.

Αρχικά συμπεράσματα (τα αφιερώνω στους πρωτεργάτες των νέων μεθόδων και στους ίδιους τους καλλιεργητές):
Δεν αρκεί να χρησιμοποιήσεις τα φάρμακα (ομοιοδυναμικά μηνύματα), για να διορθώσεις μια ασθένεια στο ορυκτό, στο φυτικό ή και στο ζωικό βασίλειο, όπως δεν αρκεί να κάνεις το ίδιο σε μια ασθένεια στον άνθρωπο, σε μια από τις τρεις υποστάσεις του, αν δεν ανακαλύψεις την αιτία της νόσου, που είναι κρυμμένη στο βάθος (ασυνείδητο, υποσυνείδητο, καρμικά αίτια), είτε αποτελεί καταστρεπτική (αρρυθμογόνο) συνήθεια, που δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει η παρούσα προσωπικότητα.
Αν δεν διορθωθεί το βαθύτερο αίτιο της ασθένειας, είτε αφορά στο σύνολο της κοινωνίας, είτε αφορά στην ίδια την προσωπικότητα του ιδιοκτήτη της γης, η αρρώστια θα υποτροπιάζει.
Εξάλλου, μια αρρώστια στον άνθρωπο εμφανίζεται, κάποτε, εξαιτίας μιας υπάρχουσας δυσλειτουργίας της προσωπικότητας (το έμμεσο αίτιο), προκειμένου να γνωρίσει ο ίδιος την ατέλεια της προσωπικότητας και να αντιμετωπίσει το γενεσιουργό αίτιο, να το διορθώσει, να το υπερβεί, οπότε ο ίδιος ελευθερώνεται και θεραπεύεται η ασθένεια. Συγχρόνως γίνεται παράδειγμα και για την υπόλοιπη κοινωνία).

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΗ (Δυο παράλληλα, αλλά ανάλογα φαινόμενα)

Α΄ Το ανθρώπινο Ον (σύνθεση και λειτουργία):

Ένας πνευματικός πυρήνας (Ον Αρχαγγελικής τάξεως) έρχεται και ξανάρχεται στον κόσμο, με τελικό σκοπό να «Εγω-ποιηθεί», δηλαδή να αποκτήσει μια μόνιμη και σταθερή, άρα και αθάνατη αυτό-επιγνωσιακή προσωπικότητα, ένα σταθερό ΕΓΩ.

Στη Γη, κάθε φορά που ενσαρκώνεται, έχει ως φορέα (όχημα) ένα σταθερό σώμα, το γνωστό υλικό σώμα και επιχειρεί με τις διαδοχικές ενσαρκώσεις να δημιουργήσει τον σταθερό – άφθαρτο- φορέα, με τον οποίο θα ζήσει στην επόμενη χώρα του κόσμου.
Ο φορέας αυτός θα αποτελείται από λεπτότερη ύλη, από την ύλη της συναισθηματικής μας υπόστασης. Θα είναι, δηλαδή, ψυχικός. Αυτός ο φορέας αποτελεί για τον κόσμο μας το φωτεινό μας σώμα.
Κάθε φορά που ενσαρκώνεται στη Γη έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης, το οποίο περιέχει όλα τα μαθήματα, που προβλέπονται να πάρει στην υλική σφαίρα του πλανήτη και οι σχετικές με αυτά δοκιμασίες, τις οποίες, αν χρειαστεί, θα υποστεί.

Στις γήινες ενσαρκώσεις του δημιουργεί και χρησιμοποιεί τρία επενδύματα, περιβλήματα, οχήματα, φορείς, σώματα ή υποστάσεις:
την υλική υπόσταση, το γνωστό-άγνωστο υλικό σώμα μας,
την ψυχική υπόσταση, που αποτελεί τον κόσμο των συναισθημάτων και
τη διανοητική υπόσταση, το μυαλό μας, το Νου.
Αυτούς τους φορείς σε κάθε ενσάρκωση τους δημιουργεί και τους συντηρεί μέσω τριών προβολών της πνευματικής του ουσίας, η κάθε μια από τις οποίες έχει τόσο βαθμό και τέτοια ποιότητα συνειδητότητας, ώστε να επαρκεί στο συγκεκριμένο της έργο.
Αυτές οι προβολές του Πνεύματος, αυτοί οι Άγγελοι, δανείζονται από τις συμπαντικές πηγές το απαραίτητο για την καθεμιά άμορφο υλικό, το οποίο πλάθουν και μορφολογούν βάσει ενός προτύπου σχεδίου, που παραλαμβάνουν από τον πνευματικό πυρήνα τους.
Και σε ότι αφορά στο υλικό σώμα η μορφή του έχει αποκρυσταλλωθεί από παλιά θητεία του ανθρώπινου πνεύματος σε άλλη χώρα του κόσμου. Ο άνθρωπος, ως γενική μορφή, όπου και αν βρίσκεται στο Σύμπαν, αντιπροσωπεύεται από το σχήμα του πεντάκτινου αστέρα. Και στη γη παίρνει τη γνωστή μας μορφή, από όποιο πνευματικό πεδίο και αν προέρχεται ο πνευματικός του πυρήνας. Επομένως η υλική υπόσταση είναι έτοιμη. Μόνο να σχηματιστεί χρειάζεται σε κάθε ενσάρκωση σύμφωνα με τις λεπτομέρειες, οι οποίες περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα εκπαίδευσης της συγκεκριμένης ενσάρκωσης (π.χ. ψηλός, κοντός, όμορφος ή άσχημος, κουτσός, αθλητικός, χοντρός, με παραμορφώσεις, ανοιχτόχρωμος, ή μελαχροινός κ.λ.π.).

Σε ότι, όμως, αφορά στο ψυχικό σώμα, αυτό δεν έχει πάρει τελική και αποκρυσταλλωμένη μορφή. Πλάθεται τώρα στη διάρκεια των ενσαρκώσεων του ανθρώπινου πνεύματος στη Γη με τη δύναμη της πραγματικής Αγάπης. Και όταν, η μορφή του ψυχικού σώματος ολοκληρωθεί και αποκρυσταλλωθεί, τότε ο άνθρωπος δεν θα έχει λόγο νέας ενσάρκωσης στον πλανήτη μας. Θα έχει, πλέον, το σταθερό και ατομικό ψυχικό του σώμα και με αυτό - ως φορέα του Πνεύματος - θα κατοικήσει σε κόσμους νέους, σε άλλη χώρα του κόσμου, όπου φαίνεται, θα ακολουθήσει την περαιτέρω εξέλιξη εν Σοφία. Αυτό το ψυχικό σώμα, που κατασκευάζει από ενσάρκωση σε ενσάρκωση αποτελεί το ονομαζόμενο φωτεινό ή άφθαρτο σώμα του.

Θα σκεφτεί κάποιος: πώς λέμε, ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχικό σώμα, αφού παρουσιάζει και μάλιστα έντονη συναισθηματική ζωή.
Ο άνθρωπος έχει δανειστεί, όπως είπαμε, ψυχική ύλη, κατάλληλη για την παραγωγή και τη διακίνηση αυτών των συχνοτήτων δονητικότητας, που ονομάζουμε συναισθήματα. Αυτό, απλώς, σημαίνει, ότι διαθέτει το κατάλληλο υλικό ή όργανο για δυο λειτουργίες. Πρώτα για την παραγωγή των δικών του αισθημάτων είτε έπειτα από διάφορες σκέψεις, είτε μετά από αισθητηριακά ερεθίσματα. Έπειτα για την είσοδο και διέλευση από τα αιθερικά του όρια των συναισθημάτων, που εκείνη την ώρα βρίσκονται στο κοντινό του περιβάλλον.
Τώρα, ανάλογα με την ποιότητα των παραγόμενων ή εισερχόμενων αισθημάτων, επηρεάζεται η ψυχική του ύλη.
Άλλος αντιλαμβάνεται έγκαιρα το συναίσθημα που δημιουργήθηκε ή εισέβαλε μέσα του, άλλος όχι∙ οπότε το αφήνει να λειτουργεί μέσα του και να τον επηρεάζει συναισθηματικά.
Κάποιοι διαθέτουν αρκετή ικανότητα άμυνας έναντι των αλλοδαπών συναισθημάτων και προστατεύονται αποτελεσματικά. Κάποιοι, μάλιστα, μπορούν και να τα τροποποιήσουν για την προστασία τους, όσο και για να τα αποδώσουν σε καλύτερη ποιοτικά κατάσταση δρώντας ως μετασχηματιστές. Προσλαμβάνουν χαμηλούς ή δυσαρμονικούς ψυχικούς κραδασμούς και, αφού τα μετατρέψουν σε συναισθήματα ανώτερης ποιότητας, τα αποδίδουν στο περιβάλλον.
Αυτοί αποτελούν πηγή ευλογίας.

Έχουμε, επομένως, μια βαθμιαία πρόοδο στο συνειδητό έλεγχο του σώματος των συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, έχουμε παραγωγή και επικράτηση αισθημάτων ποιότητας που υπαγορεύει το Πνεύμα του ανθρώπου. Έτσι αποτυπώνεται επί της ψυχής η πνευματική σφραγίδα. Αυτό συνιστά την από ενσάρκωση σε ενσάρκωση δημιουργία του φωτεινού ή του άφθαρτου μη υλικού σώματος. Όσο καλύτερη η ποιότητα του ψυχικού σώματος, τόσο αυτό είναι πιο λαμπερό, πιο σταθερό, δηλαδή αθάνατο.
Αυτό από εκεί και πέρα θα αποτελεί τον φορέα του πνεύματος για την εγκατάσταση της μόνιμης προσωπικότητας στον επόμενο κόσμο.

Αυτοί οι τρεις Άγγελοι, που λειτουργούν μέσα στις υποστάσεις μας, γνωρίζουν πολύ καλά πώς θα συντηρούν τα σώματά μας και πώς θα αποκαθιστούν τις τρέχουσες φθορές από τις καθημερινές τριβές μας. Έτσι διατηρείται η υγεία μας, χωρίς, συνήθως, το Εγώ μας να αντιλαμβάνεται τις διαδικασίας που συντελούνται μέσα μας.

Κάποτε, εξαιτίας απρόσεχτης συμπεριφοράς μας σε βάρος της υγείας μας, ή επειδή εγκαθίσταται μια πάθηση – μάθημα για την προσωπικότητά μας, ή λόγω καρμικών οφειλών, η ασθένεια που παρουσιάζεται αποτελεί σοβαρή απόκλιση από τα συνήθη δεν επαρκούν οι δυνατότητες των προβολών της ουσίας μέσα μας. Τότε χρειάζεται να ενημερωθεί η παρούσα προσωπικότητα, που θα συμβάλει στο έργο των απορροιών του πνεύματός μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, να «ακούσουμε» έγκαιρα και σωστά τα σχετικά μηνύματα, που μας εκπέμπουν οι Άγγελοί μας, ώστε να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της ασθένειας και, αν χρειαστεί, να ενισχύσουμε το θεραπευτικό τους έργο με προσφυγή και σε ειδικά θεραπευτικά μέτρα (θεραπευτές, φάρμακα).

Το σπουδαιότερο, όμως, που χρειάζεται είναι, να μην παρεμβαίνει το μυαλό μας με τις πλάνες του, τις συνήθειες του, τις απολαύσεις του (πάθη και διαστροφές), τους εγωισμούς του, τους φόβους του, την ανασφάλειά του, ή την απαισιοδοξία του στο έργο των πνευματικών προβολών, που προστατεύουν την υγεία μας.

Γι’ αυτό, εάν δεν προσαρμόζεται η λογική του Νου στην Αλήθεια του Πνεύματος και στην εξυπηρέτηση του προγράμματός του, αν δεν συνηθίσει ο νους να ακούει τις υποδείξεις και τις προειδοποιήσεις των πνευματικών δυνάμεων που εργάζονται μέσα μας και, με άλλα λόγια, αν, παράλληλα, δεν εξελίσσεται η παρούσα προσωπικότητα, ώστε να μην παρεκκλίνει από τους Πνευματικούς νόμους, τότε η συνολική υγεία του ανθρώπινου όντος θα βλάπτεται και θα επανεμφανίζονται με συχνές υποτροπές δυσαρμονικές καταστάσεις.



Β΄ Το Ον της Φύσης

Στη φύση δεν έχουμε ατομικό πνεύμα σε κάθε ζωντανή μορφή. Υπάρχει το ομαδικό πνεύμα, Αρχαγγελικής τάξης, που ελέγχει και ενεργεί στο σύνολο των ατόμων της ίδιας οικογένειας. Από αυτό εκπέμπεται ένας Άγγελος για κάθε μια μορφή, για κάθε ζώο, για κάθε φυτό, για κάθε έντομο. Αυτές οι Αγγελικές προβολές αντιστοιχούν με τις απορροές του ανθρώπινου πνεύματος, μία για κάθε υπόστασή του.
Με αυτές τις αγγελικές πνευματικές παρουσίες ερχόμαστε σε επαφή, επικοινωνώντας με τη Φύση, όταν δίνουμε τα βιοδυναμικά και ομοιοδυναμικά μηνύματα. Και, βέβαια, αυτή η επικοινωνία οφείλει να γίνεται με τον αρμόζοντα σεβασμό, καθώς και με την αναγνώριση των δυσκολιών. Των δυσκολιών, που θα αντιμετωπίσει το πνεύμα της κάθε μορφής, όπως και το ομαδικό πνεύμα του είδους, προκειμένου να ανταποκριθεί στο μήνυμα και να προσαρμόσει σ’ αυτό τη ζωή του όντος του παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στο άμεσο, μάλιστα, περιβάλλον του. Εμείς, πάλι, που στέλνουμε το μήνυμα πρέπει, συγχρόνως, να δηλώσουμε και τη συμπαράστασή μας στον αγώνα του, όταν μας τη ζητήσει, με το δικό του τρόπο, που πρέπει να μάθουμε να τον αντιλαμβανόμαστε με τα σημάδια, τα οποία αποτυπώνει πάνω στις μορφές ζωής.

Γιατί, ο άνθρωπος που έχει τη φροντίδα και την ευθύνη ενός κτήματος, έχει τη δική του προσωπικότητα, μέσω της οποίας επικοινωνεί με τα όντα του κτήματός του. και ως διαχειριστής του κτήματος παίζει το ρόλο του μυαλού, που αναφέραμε στον άνθρωπο.
Αν στη ζωή του ανθρώπου και στην παρούσα προσωπικότητά του πρωτοστατεί το μυαλό και αυτό είναι που καθορίζει τις αξίες του, τις προθέσεις, τα προγράμματά του, επομένως και τη σχέση του με τα όντα του κτήματός του, τότε θα υπάρχουν τα ίδια προβλήματα, όπως και στη διαδρομή της πνευματικής του εξέλιξης.
Αν είναι φοβισμένος μεταφέρει το φόβο του στην επίσκεψή του στο κτήμα με τα δέντρα ή με τα ζωικά όντα που βρίσκονται εκεί. Αν είναι σε σύγχυση με τις προθέσεις του για την καλλιέργεια του κτήματος, σύγχυση μεταφέρει και στα δέντρα. Αν είναι παραδόπιστος, τα δέντρα του θα αισθανθούν τα αισθήματά του με τη μορφή της καταπίεσης. Αν είναι απειλητικός, επειδή π.χ. κάποια οπωροφόρα δέντρα αργούν να καρποφορήσουν, θα προκαλέσει ανασφάλεια στα δέντρα.
Αν είναι άπιστος, με την έννοια, ότι δεν αναγνωρίζει την πραγματικότητα του αόρατου κόσμου και την αμεσότητα στη σχέση του με τον ίδιο, θα μοιάζει με εκείνον που προσεύχεται μηχανικά, ενώ την ίδια ώρα σκέπτεται το καζανάκι της τουαλέτας που τρέχει.
Τελικά θα παρουσιαστούν - χωρίς καμιά υπερβολή - παρόμοια προβλήματα με εκείνα, που παρουσιάζονται στην ανατροφή των παιδιών μέσα στην οικογένεια. Φαίνεται, μάλιστα, ότι τα δέντρα, ειδικά, έχουν εξαιρετική ευαισθησία και μπορεί τα αποτελέσματα των αισθημάτων που προσλαμβάνουν, να είναι καταστρεπτικά για την υγεία τους.

Παραλληλίζοντας τα φαινόμενα αυτά βλέπουμε, ότι από τη μια πλευρά έχουμε την περίπτωση του ανθρώπου, ο οποίος έχει εγκατεστημένες μέσα του τρεις πνευματικές δυνάμεις που εργάζονται σοφά (προσαρμοστικά) και διατηρούν τη υγεία του.
Έρχεται η παρούσα προσωπικότητα - ως διανοητική αρχή – και επεμβαίνει κατά το δοκούν, σύμφωνα με όσα νομίζει και έχει μάθει και όχι σύμφωνα με τους νόμους του Πνεύματος και τροποποιεί, ή ακυρώνει τους πνευματικούς μηχανισμούς∙ και αυτό συνεπάγεται ασθένεια. Κάποια στιγμή, το ίδιο το μυαλό δίνει το κατάλληλο φάρμακο και αποκαθίσταται η ασθένεια. Η προσωπικότητα όμως του ανθρώπου αυτού δεν παίρνει το μάθημά της. Εξακολουθεί να ζει μέσα στις πλάνες, στις συνήθειες της, στην ανασφάλειά της, στη σύγχυσή της, οπότε η δυσαρμονία συντηρείται και νέα ασθένεια θα εμφανιστεί, ή η παλιά θα υποτροπιάσει.

Τι χρειάζεται για να αποτραπεί η νοσηρή αυτή κατάσταση; Η εκπαίδευση του μυαλού και η εξέλιξη της προσωπικότητας με οδηγό το «Πνεύμα». Ώστε σε συνεργασία και με τους Αγγέλους που εργάζονται μέσα στις τρεις υποστάσεις, να εξασφαλίζεται η καλύτερη υγεία.

Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα κομμάτι γης. Εργάζονται μέσα του τα αντίστοιχα «πνεύματα» και στα τρία βασίλεια, που είναι αντίστοιχα με τις υποστάσεις του ανθρώπου.
Έρχεται ο διαχειριστής του κτήματος με τη νέα γνώση (βιοδυναμική-ομοιοδυναμική), που προήλθε από την αναγνώριση της πνευματικής παρουσία στη Φύση. Και δίνει τα «μηνύματα», ώστε να αποκατασταθεί η γονιμότητα και η αποδοτικότητα ποιοτική και ποσοτική στο κομμάτι αυτό της γης.
Στην επόμενη, όμως, επίσκεψή του ο ιδιοκτήτης, θα «επικοινωνήσει» με τα πνεύματα της γης του σύμφωνα με την παρούσα του κατάσταση εξέλιξης. Δηλαδή θα κάνει παρεμβάσεις στο έργο των πνευμάτων. Μπορεί, τότε να μεταφέρει την ενδεχόμενη σύγχυση που επικρατεί μέσα του, τους πιθανούς φόβους του, τις όποιες του απόψεις και προγραμματισμούς σχετικά με την αύξηση του «Έχειν» του, με τους σκοπούς της ζωής του.
Τι θα συμβεί; Θα επηρεαστούν τα όντα της γης από τις πιθανές δυσαρμονικές καταστάσεις της προσωπικότητας αυτής και θα προβάλλουν τις νοσηρές τους καταστάσεις. Θα τις «δείξουν» τα όντα της γης του, ώστε ο ανθρώπινος νους να τις αντιληφθεί. Αλλά εκείνος δεν θα τις προσέξει, ή δεν θα τις ερμηνεύσει σωστά, για να τις διορθώσει. Όπως και ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει, γιατί του δόθηκε η όποια δοκιμασία του, ή εμφανίζει θυμό και παραμένει στη δυσαρμονία του και στην ατέλειά του και, τελικά, προκαλεί την επόμενη αρρώστια του.

Άρα, πού καταλήγουμε;
Ότι δεν αρκεί μόνο η ορθή χρήση των κανόνων της βιο- και ομοιο-δυναμικής καλλιέργειας της Γης. Απαιτείται και η παράλληλη εσωτερική εξέλιξη του ατόμου. Έτσι, μόνο, ο άνθρωπος θα αξιοποιεί τα μαθήματα που λαμβάνει από το μεγάλο παιδαγωγό του, από τη Φυσική Δημιουργία, με βασικό στόχο την πνευματική του εξέλιξη. Και εξελισσόμενος θα συμβάλλει ο ίδιος και το κτήμα του στη διασπορά της αρμονίας και της πνευματικής ανάτασης. Ίσως έτσι θα ελπίζουμε στη μείωση των δυσμενών αποτελεσμάτων από την κακοποίηση του πλανήτη, θα αποτελεί, δε και για τον ίδιο εξόφληση του χρέους του προς τον πλανήτη.

Ασφαλώς ο άνθρωπος που αποφασίζει να αλλάξει τον κλασσικό τρόπο καλλιέργειας με όλες τις γνωστές δυσκολίες είναι προετοιμασμένος, ή έχει ξεκινήσει και τις εσωτερικές αλλαγές.
Αλλά, αυτό μόνο δεν φτάνει.
Χρειάζεται ο προγραμματισμός της εσωτερικής αλλαγής και η συστηματική του εκπαίδευση. Ώστε οδηγός της καλλιεργούμενης γης να είναι μια πνευματική ύπαρξη και όχι μια παρούσα, ατελής, προσωπικότητά ακινητοποιημένη στη λογική του μυαλού.

Και ποιος ξέρει; Μπορεί, να είναι αυτός, που θα συμπληρώσει τον αριθμό των δίκαιων, ώστε να αποτραπεί μια καινούργια καταστροφή σαν εκείνη στα Σόδομα και Γόμορρα.

η μεταφυσική πλευρά της κρίσης

Και τώρα η μεταφυσική πλευρά της κρίσης, στη δίνη της οποίας στροβιλίζεται η ανθρωπότητα, μια δίνη με διαφορετικά πρόσωπα σε διάφορα μέρη της γης. Σε μας πήρε το πρόσωπο ενός οικονομικού παλιρροιακού κύματος, που πλήττει όλους και παρασύρει σε ψυχικό βάραθρο, όσους δεν έχουν πίστη.
Κάποιοι αναρωτιούνται, γιατί να συμβαίνουν αυτά.
Οι πιο πολλοί στην Ελλάδα έχουν έτοιμη την απάντηση: η διαφθορά των πολιτικών και η κακή διαχείριση. Το ξέραμε, λένε, ότι εκεί μας οδηγούσαν. Το μόνο για το οποίο δεν μιλούνε είναι, ότι όλοι οι πολίτες είναι συνυπεύθυνοι.
Σχεδόν κανένας δεν θέλει να αναγνωρίσει, ότι οι κάτοικοι της Ελλάδας στα χρόνια μας δεν διακρίνονται ούτε για ανθρωπιστική μόρφωση, ούτε για υψηλά επίπεδα πολιτισμού. Γι’ αυτό και στο πλείστον των πολιτών της Ελλάδας δεν μπορείς να διακρίνεις υπευθυνότητα. Ήδη από την πρώτη περίοδο εφαρμογής μέτρων ελέγχου της οικονομίας παρατηρούνται, κιόλας, στην αγορά δείγματα καιροσκοπισμού και κερδοσκοπίας.
Είναι πάνω από πενήντα χρόνια, που για τους ξένους φοιτητές, οι οποίοι είχαν έρθει να κάνουν σπουδές στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν, ότι οι Έλληνες συμφοιτητές τους ενδιαφερόταν να «περάσουν» στο μάθημα και όχι να «μάθουν» το μάθημα. Αυτή, βέβαια η νοοτροπία συμπεριλάμβανε και τους καθηγητές τους. Οι τότε φοιτητές με αυτή τη νοοτροπία είναι οι σημερινοί δάσκαλοι, καθηγητές, μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι κλπ.
Και κατόπιν στα μεταπολιτευτικά χρόνια με τη συμβολή και νομοθετημάτων που ξεθεμελίωσαν την παιδεία, κατάντησε η Ελλάδα να κατοικείται από αμόρφωτους και ανεύθυνους πολίτες με δύο κύρια χαρακτηριστικά: το πρώτο, πώς να φαίνεσαι και όχι πώς να είσαι και το δεύτερο, πώς να καταφέρνεις να αυξάνεις το «έχειν» σου και όχι να βελτιώνεις το «είναι» σου.
Με αυτή την ποιότητα πολιτών φθάσαμε ως εδώ και με την ανάλογη νοοτροπία προσπαθούν να εξηγήσουν και το σημερινό οικονομικό κατάντημα. Γι’ αυτό και οι «αρμόδιοι» δεν μπορούν, πια, να διεισδύσουν στην καρδιά του προβλήματος και να αντιληφθούν τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Επομένως, ποιοι θα βρεθούν ικανοί να σχεδιάσουν και να επιβάλλουν ένα πρόγραμμα, που θα αποκαταστήσει ατομικές και κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες θα παράγουν από εδώ και πέρα πολίτες υπεύθυνους με ισχυρή κριτική ικανότητα; και ποιοι θα αναλάβουν να ενημερώνουν σωστά τον πολίτη, ώστε, αφενός να υπερβεί η Ελλάδα τη σημερινή κρίση και, αφετέρου, να διατηρηθεί στο μέλλον σε ικανοποιητική κατάσταση χωρίς υποτροπές;
Κανένας τέτοιος μηχανισμός, που να προέρχεται από τον άνθρωπο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και αυτό λέει η λογική του μυαλού.
Πέρα, όμως, από αυτή τη λογική υπάρχει και η απάντηση, την οποίαν αντλούμε από το πνεύμα. Ας επιχειρήσουμε να τη ακούσουμε.

Κάθε φορά που οι δυνάμεις του Χριστού άνοιγαν πλατειά κανάλια ρευμάτων σωτηρίας, είτε επειδή η ανθρωπότητα είχε βρεθεί σε αδιέξοδα, είτε επειδή είχε ωριμάσει πνευματικά το πλείστον της ανθρωπότητας, ώστε μπορούσε να αξιοποιήσει μια περαιτέρω ενεργειακή ώθηση, ο Αντίπαλος εξαπολύει τις στρατιές του, προκειμένου να εμποδίσει το Έργο, δεσμεύοντας συνήθως την ανθρώπινη βούληση. Γιατί, είναι μέσω της βούλησης, που μπορεί να εκφραστεί ο Πνευματικός πυρήνας του ατόμου, καθώς εξελίσσεται.
Γι’ αυτό ο Αντίπαλος φροντίζει να δημιουργήσει συνθήκες καθημερινότητας μέσα στην ύλη, οι οποίες θα μπλοκάρουν το μυαλό των ανθρώπων με τις ανησυχίες και τους φόβους για το παρόν και το μέλλον.
Συγχρόνως το μυαλό των ανθρώπων έχοντας υποστεί κατάληψη από τα καθημερινά, στεγάζει την αίσθηση της αδυναμίας του στην ομπρέλα των πολλών και υποκύπτει στη λογική και στη βούληση της μάζας. Έτσι, δε θα στραφεί προς την κατεύθυνση, από την οποία διαχέεται το φως και θα καθυστερήσει ο νέος προσανατολισμός της κάθε προσωπικότητας και η εξέλιξή της.
Με αυτό τον τρόπο τα άτομα παραμένουν με σκυμμένο το κεφάλι τους κάτω από το σκοτεινό ορίζοντα των φροντίδων της καθημερινότητας.

Εσύ, που ανησυχείς, αν δεν υπερβείς τα φαινόμενα, αν δεν προσπεράσεις την καθημερινότητα, δεν θα δεις, τι λαμβάνει χώρα, τούτη, πάλι, την περίοδο στην αόρατη πραγματικότητα.
Κανάλια, σαν τη σκάλα του Ιακώβ, ανοίγονται για τους ανθρώπους του πλανήτη και ρεύματα ευλογίας ρέουν για την πνευματική τους πρόοδο.
Έχετε δει τις δέσμες φωτεινών ακτίνων του Ήλιου, που περνούν ανάμεσα από ανοίγματα των νεφών σαν παράθυρα, ιδίως όταν αυτές οι δέσμες πέφτουν στην επιφάνεια της θάλασσας; Τέτοιες μοιάζουν οι αιθερικές δίοδοι που ανοίγονται από τη θεία Ιεραρχία, προκειμένου να κατέλθουν οι νέες δονητικές καταστάσεις και οι νέες οδηγίες και κατευθύνσεις στη Γη, που θα ενισχύσουν τις δυνατότητες του ανθρώπου. Αλλά ποιού ανθρώπου; εκείνου ο οποίος θα θελήσει να κάνει χρήση αυτών των δυνατοτήτων, προκειμένου να εγκαταστήσει την «επαφή» του και να προωθήσει την πνευματική του εξέλιξη. Και το λιγότερο, που μπορεί να επιτευχθεί μέσω αυτών των διόδων, είναι, ότι μπορεί να συντονισθεί η ανθρώπινη ψυχή και να ενισχυθεί η άμυνά της, ώστε ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά να αποκρούσει την επίδραση των μαύρων σύννεφων, τα οποία σκεπάζουν τον ουρανό σε δύσκολες περιόδους, σαν και τούτη.

Βάσει του νόμου της ισορροπίας δυνάμεων στα ψυχικά πεδία έχουν ξαμοληθεί οι σκοτεινές δυνάμεις σε διελκυστίνδα αριθμητικής επικράτησης επάνω στον πληθυσμό των ψυχών.
Για να γίνουν αντιληπτές από τους ανθρώπους οι «κρούσεις» του Ουρανού, απαιτείται ο συντονισμός σε προσωπικό επίπεδο των ανθρώπινων ψυχών με τις νέες συχνότητες και αυτό δεν είναι το συνηθισμένο, για όποιον δεν ζει συνειδητά.
Το αντίθετο, συνήθως συμβαίνει. Ο αντίκτυπος από τη δραστηριοποίηση των σκοτεινών δυνάμεων, φαίνεται στα μάτια όλων και καταθλίβει τις αβέβαιες ψυχές μέσα από τα γεγονότα της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και το μυαλό των περισσότερων «χάνεται» μέσα στο λαβύρινθο της αβεβαιότητας ακολουθώντας τα εξωτερικά γεγονότα. Εξάλλου μια από τις κύριες αιτίες καθυστέρησης της πνευματικής εξέλιξης είναι, ακριβώς, η απορρόφησή μας από την καθημερινότητα.

Σε τούτη την κρίσιμη περίοδο δεν ευνοούνται οι ενδιάμεσες καταστάσεις προσωπικότητας. Είναι αυτοί που συνήθισαν να κάνουν τη μια μέρα ένα βήμα μπρος και την άλλη ένα βήμα πίσω. Άλλα να θέλουν, άλλα να κάνουν. Άλλα να σκέφτονται και άλλα να λένε. Οι «χλιαροί» κατά την Αγία Γραφή.
Είναι μεγάλη η ένταση των ενεργειών, που προσπίπτουν στην ανθρωπότητα της Γης και οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να μετακινηθούν ή προς τη μια πλευρά ή προς την άλλη.
Όσοι είναι προετοιμασμένοι, οφείλουν τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο, να αξιοποιούν τη δυνατότητα απομόνωσης και διαλογισμού και τη δύναμη της προσευχής, ώστε να συντονιστούν με τη Λευκή Εισροή.
Θα ανοίξουν τα φτερά και θα πάρουν το φωτεινό μονοπάτι αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά πράγματα της ύλης σύμφωνα με τους νόμους του Πνεύματος με πίστη και αισιοδοξία και ορθούς χειρισμούς.
Όμως, όσοι δεν αντέχουν τους κραδασμούς από τις μεγάλες συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στους αόρατους κόσμους, κραδασμούς οι οποίοι μεταφέρονται και μέσα στις ανθρώπινες ψυχές, θα υποκύψουν στους νόμους της ύλης.
Αποκομμένοι από τα ρεύματα της πίστης και της ελπίδας θα παραμείνουν αιχμάλωτοι του υπαρξιακού τους φόβου. Η αγάπη της φύσης τους θα απωθηθεί από την κατανόηση ενός συγχυσμένου μυαλού. Η τρέχουσα λογική του μυαλού τους δεν θα μπορεί να συνδυάσει νομο-κυριαρχία της αγάπης ανάμεσα στις καθημερινές εναντιότητες. Και πολλές μέχρι τώρα συνεργασίες θα παραδίνουν τη θέση τους σε τυφλούς διαγκωνισμούς.
Οι άνθρωποι θα παραπαίουν ανάμεσα στο θυμό και την κατάθλιψη, ώσπου, κουρασμένοι, να εγκαταλειφθούν στο μηδενιστικό στροβιλισμό των άβουλων ψυχών.