Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη. Στην πραγματικότητα είναι Πνεύμα που δανείζεται την ύλη για να εγκατασταθεί στον κόσμο των τριών διαστάσεων. Επομένως το υλικό σώμα του είναι ο χώρος του. Με αυτό προσπαθεί να κινηθεί μέσα στον ευρύτερο Χώρο και να καταλάβει όσο περισσότερο τόπο μπορεί για να στέκεται, να περπατάει, να συμμετέχει, να κοιμάται, να καλλιεργεί. Κάντε μου τόπο!
Και κάποτε που ποθεί να συμπέσει και να συγχωνευθεί ο χώρος του με το χώρο κάποιου άλλου αγαπημένου, αυτό δε γίνεται. Μόνο ως το αγκάλιασμα φτάνει.
Κάτι που μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον είναι ο Χρόνος του. Γιατί ο Χρόνος είναι πνευματικό απόκτημα. Και σαν τέτοιο μπορεί να συμπίπτει και να χωράει στον ίδιο τόπο ο Χρόνος πολλών ανθρώπων μαζί.
Η ανάκληση γεγονότων από την αποθήκη της μνήμης μας και η ανάπλαση των γεγονότων αποτελεί ικανότητα και δραστηριότητα της παρούσας προσωπικότητας.
Δεν είναι, όμως, σκόπιμο να ανακαλεί ο άνθρωπος κάθε τόσο από τη μνήμη του γεγονότα του παρελθόντος και μάλιστα να τα ξαναζεί με τις αντίστοιχες συναισθηματικές επαναφορές. Χάνει το παρόν προσηλωμένος στο παρελθόν.
Το ίδιο - και πολύ χειρότερα - είναι να ζει μέσα σε πιθανά γεγονότα ή καταστάσεις του μέλλοντος ανησυχώντας γι’ αυτά. Χάνει πάλι το παρόν απορροφημένος από μια υποτιθέμενη πραγματικότητα, που ενδεχομένως ποτέ δε θα υπάρξει. Άρα χάνει το παρόν για μια πραγματικότητα ψευδαισθητική.
Μόνο η συνειδητότητα που πηγάζει από τα γεγονότα, τα οποία μας συνέβησαν, προσδιορίζει την ποιότητα, ή την ηθική δομή της Πνευματικής μας Μονάδας∙ προσδιορίζει, δηλαδή, τον προσωπικό μας Νόμο. Αυτός με τη σειρά του προδικάζει την αντίδρασή μας σε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Αυτή η Συνειδητότητα αποτελεί το Χρόνο μας. Και η ποιότητα του Χρόνου μας καθορίζει κάθε φορά την ωριμότητα της Μόνιμης προσωπικότητας του ΕΓΩ μας.
Είναι αυτή που κάποτε θα αποτελέσει την απολυτήρια βεβαίωση από το σχολείο της γήινης εκπαίδευσης και συγχρόνως το πιστοποιητικό εισαγωγής μας σε κάποιο ανώτερο σχολείο. Είναι αυτή η ατομική κατάσταση συνειδητότητας, που κάποτε θα αποδείξει, ότι το δημιούργημα έχει κερδίσει την «ύπαρξή» του. Και τότε αυτή η Μόνιμη ανθρώπινη Προσωπικότητα θα εκτελέσει το κβαντικό άλμα της μετακίνησής της από τη χωροχρονική Δημιουργία στο μελλοντικό της προορισμό∙ στο Σύμπαν που συμπυκνώνει τις ώριμες Συνειδητότητες.
Εφόσον ο Χρόνος αποτελεί καθοριστική πραγματικότητα για τον κόσμο του Πνεύματος, πρέπει, ασφαλώς, να έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ο χρόνος της υλικής υπόστασης του ανθρώπου μετριέται με τα έτη, τους μήνες και τις μέρες ζωής. Ο πνευματικός «Χρόνος» του, η κατάσταση, δηλαδή, της συνειδητότητάς του, πώς καθορίζεται;
Ο Χρόνος του κάθε ανθρώπου είναι μια διαρκώς διαμορφούμενη προσωπική ηθική στάση.
Έτσι καθορίζεται από δυο συνιστώσες: η πρώτη συνιστώσα είναι η δημιουργική δύναμη των ποιοτήτων του ατόμου ή των αρετών της προσωπικότητάς του.
Και όταν ομιλούμε για ποιότητες ή αρετές της προσωπικότητας του ανθρώπου, εννοούμε το βαθμό έκφρασης της γλυκύτητας, της τρυφερότητας, της ηρεμίας, της ερωτικής διάθεσης, της ικανότητας μνήμης, της ικανότητας εργασίας, της αρμονίας, της εξυπνάδας, της ωριμότητας, της ομορφιάς, της ευτυχίας, της ειλικρίνειας και της ένωσης.
Όσο πιο υψηλός ο βαθμός έκφρασης αυτών των ποιοτήτων, τόσο μεγαλύτερη η δημιουργική δύναμη της προσωπικότητας, που καθορίζει τον πνευματικό Χρόνο του ανθρώπου.
Η δεύτερη συνιστώσα, που συμβάλλει, επίσης στον καθορισμό του Χρόνου του ανθρώπου έχει να κάνει με την καταστρεπτική δύναμη εκείνων των βιωμάτων του, που η μέχρι τώρα ηθική του συνείδηση τα χαρακτηρίζει ως υλικά ελαττώματα και του επιβάλλει να τα εξουδετερώσει.
Μιλούμε, προφανώς, όχι για ελαττωματικές πράξεις του παρελθόντος του, αλλά για ενεργές ψυχονοητικές υπάρξεις (σκεπτομορφές), οι οποίες ακόμα φύονται στον κήπο του υποσυνειδήτου του. Εφόσον δε, αυτά τα ζιζάνια δεν έχουν ακόμα καταστεί ανενεργά, η παρούσα ηθική του συνείδηση τα χαρακτηρίζει ως ελαττώματα και επιβάλλει στην προσωπικότητα να τα εξουδετερώσει.
Αυτές οι δύο συνιστώσες καθορίζουν τον ατομικό Χρόνο του κάθε ανθρώπου.
Ποια είναι, τώρα, τα χαρακτηριστικά του πνευματικού Χρόνου.
Είναι πρώτα η γενική κατάσταση της ατομικής συνειδητότητας, όπως πιο πριν την καθορίσαμε από τις δύο συνιστώσες.
Είναι έπειτα η κατεύθυνση της ατομικής συνειδητότητας. Ποια, δηλαδή, πυξίδα χρησιμοποιεί κατά την τρέχουσα περίοδο της ζωής του, με την οποία καθορίζει την κατεύθυνσή του.
Δύο είναι οι πυξίδες που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος. Είναι η πυξίδα του πνεύματος και η πυξίδα του σώματος.
Με άλλα λόγια είναι, πρώτα, το πρόγραμμα ενσάρκωσης του πνεύματος. Αυτό εκφράζεται μέσω του λόγου της Καρδιάς και προσπαθεί να γίνει αντιληπτό και αποδεκτό από το Νου του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, την εξωτερική, έχουμε τη λογική του Νου. Αυτή διαμορφώνεται από εξωτερική πληροφόρηση μέσω των πέντε αισθήσεων του υλικού σώματος, οι οποίες όμως παραχαράσσουν την Αλήθεια.
Παράμετρος του Χρόνου είναι η Διάρκεια. Πρόκειται για καθαρά χρονικό προσδιορισμό. Είναι παράμετρος της Συνειδητότητας και έχει να κάνει με το διάστημα του υλικού χρόνου που το άτομο καταναλώνει για την πραγματοποίηση των πνευματικών του επιλογών. Είναι ο υλικός χρόνος κατά τον οποίο απασχολείται το άτομο για τον προσδιορισμό των συλλήψεών του και την πραγμάτωσή τους. Στην πραγμάτωση δε αυτή και τη βίωση των συλλήψεων συμμετέχουν με πρωτεύοντα ρόλο τα αισθήματα του ατόμου. Και για όσο διάστημα συμβαίνουν αυτά, τόσο η συνειδητότητά του διευρύνεται. Γιατί απασχολείται η προσωπικότητα με υγιείς σκέψεις, δραστηριοποιείται με την υλοποίηση υγιών σχεδιασμών και συνεργάζεται με υγιείς δυνάμεις ορατές και αόρατες. Όλη αυτή η δραστηριότητα θα καταλήξει προς όφελος πρωτίστως του ίδιου, αλλά και άλλων ατόμων.
Σημειώνουμε, ότι η αρχή του Χρόνου εκδηλώνεται αντιστρόφως ανάλογα προς την αρχή του υλικού σύμπαντος.
Η αρχή του υλικού σύμπαντος σημαίνει Διαστολή, Αραίωση, Απομάκρυνση.
Η αρχή του Χρόνου ή της συνειδητότητας σημαίνει έναρξη Συστολής, Συγκέντρωσης, Συμπύκνωσης, Πήξης της Συνειδητότητας. Όπως έλεγαν οι παλιοί Αλχημιστές: solve et coagula.
Και τότε, ακριβώς, στο τέλος αυτής της μεταστοιχειωτικής διαδικασίας η συγκεκριμένη προσωπικότητα που «γεννήθηκε» μέσα στη Δημιουργία είναι έτοιμη να εκτοξευθεί στο Σύμπαν. Είναι το βήμα του ανθρώπινου όντος, το οποίο βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής, προς το κλείσιμο του κύκλου, προς την προσέγγιση του Κέντρου εκπόρευσης και την ενσωμάτωσή του με τo Ένα!
Στα στοιχεία του πνευματικού Χρόνου μετριέται και η ατομική ταχύτητα του κάθε όντος.
Η ταχύτητα αυτή επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες, όπως έχουμε ήδη περιγράψει, αμεσότερα όμως καθορίζεται από δύο συντελεστές του ίδιου του ανθρώπινου όντος. Ο ένας συντελεστής είναι η αντιληπτική του ικανότητα και ο δεύτερος συντελεστής είναι η επεκτατική δυνατότητα του καρδιακού του συστήματος.
Τι ακριβώς είναι αυτοί οι συντελεστές;
Σε ότι αφορά την αντιληπτική του ικανότητα δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος την έννοιά της, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται καμιά διευκρίνιση. Μόνο ένας άνθρωπος, που δεν χαρακτηρίζεται για αυξημένη αντιληπτική ικανότητα, μπορεί να βαδίζει με την πυξίδα του σώματος κυνηγώντας την απόκτηση ύλης και αντιδικώντας με τους άλλους.
Ο Δάσκαλός μου έλεγε: δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, ανόητοι υπάρχουν. Μόνο ο ανόητος ενεργεί βλάπτοντας τους άλλους, επειδή δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό κάνει στον εαυτό του.
Αναφορικά όμως με την επεκτατική δυνατότητα του καρδιακού συστήματος του ατόμου αναφερόμαστε σε ένα μηχανισμό, που χρειάζεται επεξήγηση. Ιδίως, μάλιστα, εφόσον η σημασία του είναι εξαιρετικά σημαντική και καθοριστική της όλης εξελικτικής πορείας του ανθρώπινου όντος.
Εξηγούμαι: η ταυτότητα της Καρδιάς είναι η Παγκοσμιότητα. Μπορεί η καρδιά να απλώνεται τόσο, ώστε να περιλαμβάνει όλο το Σύμπαν στα πλαίσια του χώρου της∙ να κλείνει μέσα της όλους τους ανθρώπους και όλη τη Φύση.
Οδηγεί, πρώτα, την ατομική συνείδηση της παρούσας προσωπικότητας σε κάθετη επέκταση, ώσπου να συναντήσει την άνευ χωρικών ορίων Μόνιμη προσωπικότητα. Έτσι, ενώ βρίσκεται στον κόσμο των τριών διαστάσεων θα συνειδητοποιήσει μια πραγματικότητα τεσσάρων τουλάχιστον διαστάσεων.
Έπειτα οδηγεί την προσωπικότητα σε οριζόντια επέκταση, προκειμένου από το επίπεδο αυτό που βρίσκεται, να βιώσει το όραμα της παγκοσμιότητας μέσω της αμοιβαιότητας και της αλληλεγγύης.
Η αντιληπτική, επομένως, ικανότητα και η επεκτατική δυνατότητα του καρδιακού συστήματος είναι οι συντελεστές που καθορίζουν την ταχύτητα διεύρυνσης της συνειδητότητας του ανθρώπινου όντος, την ταχύτητα κίνησης του Χρόνου του.
Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτοί οι δυο συντελεστές είναι διαφορετικοί για κάθε άτομο∙ και διαφοροποιούνται επίσης κατά περιόδους και στο ίδιο άτομο.
Προσθέτω, ότι η ατομική ταχύτητα του ανθρώπινου Χρόνου επιβραδύνεται κάθε φορά που το ανθρώπινο ον καθοδηγείται από τη χρονοβόρα λογική του Νου. Από τις ατέρμονες και περίπλοκες αναλύσεις, τις φοβίες και τις καχυποψίες που φέρνουν τις αμφιβολίες, τους δισταγμούς και παρατείνουν τα διλήμματα.
Αυτό συμβαίνει επειδή σε πολλές περιπτώσεις δεν ακολουθεί την αρχική σύλληψη, δηλαδή δεν δρα υπακούοντας στην αυθόρμητη και άμεση επιλογή της Καρδιάς, αλλά στη μεταγενέστερη αναλυτική κρίση του Νου. Οι άνθρωποι όσο καθοδηγούνται από το αποτέλεσμα της δραστηριότητας του αριστερού τους εγκεφαλικού ημισφαιρίου διαγράφουν έναν αργό ρυθμό πνευματικής εξέλιξης.
Τέλος στα χαρακτηριστικά του Χρόνου ανήκει και η ποιότητα συμπεριφοράς του ατόμου σε σχέση με το πλαίσιο του χώρου στο οποίο είναι ενταγμένο το άτομο και με την ικανότητα να επεκτείνει τη συνειδητότητά του ορατά και αόρατα σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη έκταση μέσα στη συλλογικότητα.
Αυτή η ποιότητα συμπεριφοράς αποτελεί μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρο, η οποία αφενός μεν παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταχύτητα του Χρόνου, ενώ αφετέρου και η ίδια επηρεάζεται από το βαθμό διεύρυνσης της συνειδητότητας του ατόμου.
Θα την περιγράψουμε με όρους της Φυσικής επιστήμης ως εξής: πρόκειται για τη σχέση μεταξύ της ατομικής ωσμωτικής δραστηριότητας του ανθρώπου και της εντροπικής του νομοτέλειας.
Η παράμετρος αυτή αφορά στη συλλογική υπόσταση του ανθρώπου. Τις σχέσεις του, δηλαδή, μέσα στο κοινωνικό, όσο και στο φυσικό περιβάλλον.
Γιατί είναι δεδομένο, ότι η πνευματική εξέλιξη του κάθε ανθρώπου ακολουθεί μεν όλως προσωπική διαδρομή, λαμβάνει, όμως, χώρα μέσα στη συλλογικότητα.
Ας το εξηγήσουμε καλύτερα.
Ξεκινάει ο άνθρωπος την πνευματική του εξέλιξη ως ένα νομοτελειακά εντροπικό σύστημα. Υποκινείται, δηλαδή, από τη νομοτελειακή ανάγκη συντήρησης της προσωπικότητάς του. Γι’ αυτό και στην αρχή της συλλογικής του εκπαίδευσης, όπου μπαίνει κυριαρχούμενος από το φόβο, τον πρώτο λόγο έχει ο εγωιστικός εαυτός, που φτάνει ως το ακραίο σημείο της αυτιστικής εγωιστικής απομόνωσης της προσωπικότητας.
Αργότερα ο φόβος μπορεί να τον στρέψει σε άλλη μορφή εντροπικής στάσης. Τον αφήνει μεν να βγει από την απομόνωση, αλλά κρατάει σαν ασπίδα τη βία.
Το άτομο δρα μόνο κεντρομόλα με την πρόθεση της συγκέντρωσης υλικών, αλλά και συναισθηματικών και νοητικών στοιχείων, όσα θεωρεί απαραίτητα για τη συντήρηση και την ικανοποίηση της παρούσας προσωπικότητάς του.
Οι πεποιθήσεις του εδράζονται στην πλάνη της χωριστικότητας: εγώ και οι άλλοι! Οι επιδιώξεις του είναι απόλυτα επικεντρωμένες στην αύξηση του «έχειν» βάσει της τρέχουσας λογικής του.
Η διεκδίκηση, η απόκτηση, η κατοχή, η λεηλάτηση και η αρπαγή, μέχρι την εξουθένωση του «άλλου» αποτελούν τις συνήθεις προθέσεις του.
Η μόνη κοινωνική συνθήκη, που φωτίζει αυτή τη σκοτεινή εντροπική ροπή του ατόμου, μπορεί να προκύψει από την ερωτική έλξη και το γονεϊκό ρόλο.
Η άλλη πλευρά της παραμέτρου είναι η ατομική ωσμωτική δραστηριότητα, δηλαδή η ωσμωτική σχέση του ατόμου με το περιβάλλον.
Τώρα έχουμε τη διάχυση του Είναι προς το περιβάλλον κατά το φαινόμενο της ώσμωσης. Πρόκειται για κατάσταση Αμοιβαιότητας και Αλληλεγγύης. Σ’ αυτή τη σχέση ατόμου και περιβάλλοντος - κοινωνικού και φυσικού - έχουμε μια υγιή συναλλαγή ή ανταλλαγή μικρής μέχρι και πανανθρώπινης έκτασης.
Ακραίο παράδειγμα ο Χριστός, ο οποίος διαχύθηκε μέσω της θυσιαστικής προσωπικότητας του Ιησού στην ψυχή του πλανήτη, ή αλλιώς στο πλανητικό Υποσυνείδητο, προκειμένου να καταστεί δυνατό στον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει την Ουσία Του – Αγάπη, για να εξοβελίσει το φόβο!
Πρόκειται για κατάσταση τόσο διευρυμένης συνειδητότητας, ώστε, αυτή να είναι εξαιρετικά ευαίσθητη και να περιλαμβάνει μεγάλο κύκλο του σύμπαντος. Είναι μια συνειδητότητα με χαρακτηριστικά απρόσωπου και με εμβέλεια παγκοσμιότητας, όπως πρέπει να χαρακτηρίζονται οι συνειδητότητες των Μεγάλων Όντων.
Το άτομο σχετίζεται με έντονη τη φυγόκεντρη κίνηση. Δίνει, μοιράζεται, διαχέεται. Κρατεί την κεντρομόλο δραστηριότητα αποκλειστικά για τις απαραίτητες ανάγκες του. Τώρα η «εικόνα» του Δημιουργού καταλήγει να αποτελεί και «ομοίωση» Αυτού.
Η χριστιανική θρησκεία ονομάζει αυτή τη σχέση: αλληλοπεριχώρηση! Όπως ενώνεται η αιθερική αύρα του ενός με την αύρα του άλλου. Είναι η συγχώνευση στο χώρο των αιθερικών και ψυχονοητικών σωμάτων. Είναι το φιλί των αγγέλων.
Σχετικά με αυτή την παράμετρο καταλήγουμε στο ότι, όταν υπερτερεί το «εντροπικό νομοτελειακό κλείσιμο», τότε καθυστερεί η ταχύτητα του Χρόνου. Αντίθετα, όταν οι σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον είναι ωσμωτικού χαρακτήρα, τότε η ταχύτητα διεύρυνσης της συνειδητότητας επιταχύνεται σημαντικά.
Άρα η στάση του ανθρώπου μέσα στη συλλογικότητα αποτελεί τον πρώτιστο παράγοντα, που καθορίζει την ταχύτητα εξέλιξης του ανθρώπινου Πνεύματος.
Ο Χρόνος ενός ανθρώπινου όντος θα εξαρτηθεί και από άλλες «συγκυρίες» ή παραμέτρους, όπως το ιστορικό μετανάστευσης των ψυχών, η χρονική ή μη συνταύτιση των ενσαρκώσεων, το ποσοστό της συνειδητής ή μη αναπνοής και ο τύπος της συνειδητής αναπνοής (σχέση διάρκειας μεταξύ της εισπνοής και της εκπνοής)∙ και ακόμα εξαρτάται από την ποιότητα των συνευρέσεων.
Θα κλείσω με κάποιες επεξηγήσεις ως προς την τελευταία παράμετρο που επηρεάζει το Χρόνο του ανθρώπου και τούτο επειδή η ερωτική συνεύρεση έχει τόσο κακοποιηθεί από την πλευρά των θρησκειών, ώστε μια πράξη απολύτως φυσική να έχει συνδεθεί με την έννοια της προβαλλόμενης ή επιβαλλόμενης ηθικής. Προφανώς επειδή η ερωτική σχέση των ανθρώπων αποτελεί μέσον απελευθέρωσης από τις εξουσίες.
Και μας περιτριγυρίζουν τέτοια μοντέλα «ηθικής» από την πλευρά, κυρίως, των θρησκειών. Αυτές τις «συνταγές», τις συν-διαμορφώνουν, τις υποστηρίζουν και ελέγχουν την τήρησή τους τα κοινωνικά υποσύνολα, που θεωρούν χρέος τους να διαφυλάγουν την «κατά παράδοση» ηθική τους.
Βεβαίως, έχουμε τη σταθερή αντίληψη της υγιούς Μεταφυσικής Αλήθειας, ότι όταν επιβάλλεται ή και προβάλλεται από θέση ισχύος ένα μοντέλο ηθικής και διαμορφώνονται από αυτό οι αντίστοιχες συνθήκες ακόμα και νόμοι, εκεί ακριβώς και εξαιτίας αυτής της άμεσης ή έμμεσης επιβολής παραβιάζεται βάρβαρα η Συμπαντική Ηθική (η Ηθική της Βούλησης).
Και δε θα υπάρξει απελευθέρωση του ατόμου και δεν θα κινηθεί με ταχύτητα ο ατομικός Χρόνος, εάν δεν υπερβούμε την αντίληψη, ότι ο έρωτας βλάπτει το Πνεύμα, ή ότι η σεξουαλική συνεύρεση υποβιβάζει την πνευματικότητα. Ναι, μπορεί να βλάψει ψυχονοητικά το άτομο, κατά τον ίδιο τρόπο που και η χρήση επικίνδυνων, μολυσμένων ή μεταλλαγμένων τροφών μπορεί να βλάψει τη σωματική υγεία του ανθρώπου. Καθήκον, επομένως του ατόμου, που αναδύεται σε κάθε του βήμα είναι η Επιλογή της Ποιότητας στην καθημερινή του ζωή.
Αφήστε τον, επομένως, όλες εσείς οι θρησκευτικές, ηθικοπλαστικές, εσωτεριστικές σέχτες, ή και μορφές νομοθετικής «προστασίας», να εκδηλώσει το Ανθρώπινο μεγαλείο του, που εκφράζεται με τη δυνατότητα της Ελεύθερης Επιλογής και Απόφασης.
Κατά την ώρα, λοιπόν, της συνεύρεσης το αρσενικό στοιχείο προσφέρει στο θηλυκό όλη την πορεία εξέλιξης του Χρόνου του. Τότε δημιουργείται μια κοινή συνειδησιακή συνισταμένη αυτού του Ζεύγους ως Μονάδας.
Την ίδια ώρα το θηλυκό στοιχείο προσφέρεται ως ο χρονικός μεσάζοντας, ή ως συμπαντικός διεγέρτης ή ενεργοποιητής, μέσω του οποίου και δια του οποίου καθίσταται κατορθωτή η υπέρβαση της συνειδησιακής κατάστασης του Ζεύγους ως Μονάδας, στην οποία έχει φτάσει ως εκείνη τη στιγμή. Καθίσταται, λοιπόν, εφικτό κατά την ώρα της συνεύρεσης ένα χρονικό πέρασμα στον κοινό Χρόνο του Ζεύγους.
Δηλαδή σε μια ποιοτική συνεύρεση τα συμμετέχοντα άτομα, ως Ζεύγος, εξελίσσονται συνειδησιακά με μεγάλη επιτάχυνση.
Το ανθρώπινο Ζεύγος μέσω της ερωτικής του επικοινωνίας θα αποτελεί πάντοτε το κλειδί της πιο σύντομης ολοκλήρωσης του Χρόνου και αποφοίτησης από το πνευματικό σχολείο της Γης.
