παράδειγμα θρησκευτικής υπέρβασης

Την ευκαιρία μου τη δίνει ο Ioannins που λέει: από τι να ξεκολλήσει (ο άνθρωπος) και προς τα πού να πάει;

Προσωπικά ξεκινώ από την παραδοχή, ότι ο πρώτιστος νόμος που πρέπει να γίνεται σεβαστός από τον άνθρωπο, είναι ο νόμος της δικής του Μονάδας. Είναι ο νόμος της έσω Ουσίας του, είναι ο νόμος του Πνεύματός του. Αυτό το Πνεύμα φέρει και την Αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση του ατόμου, καθώς και το πρόγραμμα, το οποίο έρχεται να εκτελέσει στη Γη.
Από την άλλη πλευρά έχουμε και το μυαλό μας, που υιοθετεί ή απορρίπτει τις διάφορες εξωτερικές επιβολές, που προέρχονται από το κοινωνικό – κυρίως - περιβάλλον, ανάλογα με το αν βολεύεται στις συνθήκες της ζωής και αν υπηρετείται η έννοια του συμφέροντος κατά τη δική του λογική. Και για να υπηρετηθεί αυτό το θεωρούμενο συμφέρον πολύ συχνά το μυαλό αποκρούει τη φωνή του Πνεύματος.
Και τότε το Πνεύμα χάνει την ελευθερία του και φυλακίζεται, στα βάθη του Είναι. Μοιάζει με έναν φυλακισμένο σε μια στατική κατάσταση πνευματικού θανάτου, του οποίου η φωνή του δεν γίνεται ακουστή από τη λογική του μυαλού μας.

Κάποτε, όμως, η φωνή της αλήθειας βγαίνει δυνατή και τότε συνειδητοποιούμε την κατάσταση ανελευθερίας, στην οποία έχουμε βρεθεί, επειδή δώσαμε πίστη στις ως τώρα επιρροές του περιβάλλοντος και τις επιλογές του μυαλού μας.
Αυτή είναι η ώρα, που θα κρίνουμε - ίσως για πρώτη φορά - παλιές, σταθερές ως τώρα πεποιθήσεις μας.
Και μετά, όταν πια δεν αντέχουμε την παλινωδία μεταξύ του πριν - της παλιάς μας παραδοχής - και της νέας αντίληψης, έρχεται η ώρα της απόφασης. Απορρίπτουμε αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, στη θέση του εγκαθιστούμε το νέο, κάνουμε ένα βήμα μπροστά, «κάνουμε την υπέρβαση» και ζούμε, ξεπερνώντας τα όρια της πνευματικής μας φυλακής, την ελευθερία μας ως το επόμενο δίλημμα.

Ας αρχίσουμε με ένα πρώτο παράδειγμα.

Συζήταγα πριν μέρες με ένα φιλικό ζευγάρι για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο χαριτωμένο μωράκι που έχουν και μου είπαν, ότι δεν έχουν σκοπό να το εντάξουν με καμιά «μέθοδο νηπιοβαπτίσματος» σε κάποιο θρήσκευμα. Θα περιμένουν να φτάσει σε ηλικία που θα λειτουργήσει η κατανόησή του και η κρίση του, ώστε εκείνο, μόνο του να διαλέξει την όποια φιλοσοφική και θεοσοφική σχέση. Όμως, αντιμετωπίζουν την έλλειψη κατανόησης από το συγγενικό τους περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί ή δεν αντέχει να αντιληφθεί, ότι το νηπιοβάπτισμα, σε όποια θρησκεία εφαρμόζεται, αποτελεί το πιο ανήθικο μέσον απόκτησης οπαδών και τη μέγιστη έλλειψη σεβασμού στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Χρειάζεται, επομένως, οι εκατέρωθεν συγγενείς να κατανοήσουν την ουσία της αλήθειας του Χριστού και μετά να κάνουν και τη δική τους υπέρβαση. Ώστε να ελευθερωθούν ως ανθρώπινες συνειδήσεις από το βάρος των πονηρών τεχνασμάτων των θρησκευτικών ιερατείων, τα οποία, προκειμένου να εισπράττουν τα οφέλη της μεσολάβησής τους μεταξύ θεού και ανθρώπων, δεν διστάζουν να παραποιούν και το κήρυγμα του λιτού Εκείνου Δασκάλου, άσχετα αν, ενώ εμφανίζονται με τη χλιδή των ιερατικών τους αμφίων και την προκλητική τους ζωή, καυχώνται ξεδιάντροπα ότι Τον εκπροσωπούν.
Οι γονείς του μωρού έχουν κάνει τη δική τους υπέρβαση. Κατανοούν τη σημασία του σεβασμού της βούλησης του παιδιού τους, ιδίως για ένα τόσο σημαντικό θέμα, που αφορά στην πνευματική εξέλιξη του παιδιού τους. Και έχουν αναλάβει και την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της υπέρβασης έναντι του κοντινού ή του πιο μακρινού κοινωνικού περιβάλλοντος. Και επομίζονται σαν υπεύθυνοι γονείς να πληρώσουν τοο αντίτιμο της ελευθερίας του παιδιού τους, προκειμένου η τρυφερή ψυχούλα του να παραμείνει ελεύθερη. Και έτσι δεν θα μεταφερθεί στο παιδί τους το βάρος της ενδεχόμενης μελλοντικής απόρριψης ενός προ-ληφθέντος θρησκεύματος .
Οι συγγενείς έχουν βολευτεί με τους κανόνες του θρησκευτικού ιερατείου και την «πίεση» της κοινής γνώμης και δεν αισθάνονται τίποτε να τους περιορίζει συνειδησιακά. Άρα δεν υφίσταται καμιά ανάγκη για καμιά υπέρβαση. Και κάνουν καλά να παραμένουν στις συνήθειες τους. Και στους δισταγμούς τους, προκειμένου να δεχθούν ή όχι στα πλαίσια της λογικής του μυαλού τους ένα νέο δεδομένο.

Να και μια άλλη κατηγορία αιτίων για υπερβάσεις∙ οι συνήθειες. Αλλά για τις συνήθειες σε επόμενη φορά.

Οι υπερβάσεις είναι εσωτερικές μετακινήσεις. Οι αντιστάσεις αποτελούν, επίσης, εσωτερικές καταστάσεις που προβάλλει η διάνοια. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Αυτή αντιστέκεται σε κάθε προοπτική αλλαγής των δικών της προγραμμάτων. Και αυτό, επειδή τα προγράμματα του μυαλού που τρέχουν κάθε μέρα είναι προσαρμοσμένα στις συνθήκες της καθημερινής ζωής, κατά τρόπο, ώστε να υπάρχουν οι πιο λίγες τριβές σε σχέση με το περιβάλλον.
Γι’ αυτό πρέπει την κάθε φορά να μπορέσει η ισχύς του πνεύματος - ντυμένη με το ανάλογο συναίσθημα - να υπερβεί τις αντιστάσεις της λογικής του μυαλού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σε κάθε υπέρβαση, που οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας, μετακινείσαι σε μια καινούργια αλήθεια. Και η προσέγγιση της Αλήθειας είναι η μόνη οδός προς την Ελευθερία.

Από την ώρα που τα όρια της ως τώρα συνειδητότητας αρχίζουν να παράγουν την αίσθηση περιορισμού της ελευθερίας, αυτό σημαίνει, ότι ήρθε η ώρα της υπέρβασης αυτών των ορίων. Και κάθε υπέρβαση ορίων προηγείται της αποδοχής νέων ορίων συνειδητότητας, μέσα δε στα καινούργια όρια η ελευθερία «εσωτερικά», η ελευθερία της ψυχής είναι πληρέστερη.
Η ψυχή αισθάνεται πιο ελεύθερη, επειδή οι νέες θέσεις, οι νέες καταστάσεις που κατακτήθηκαν με την υπέρβαση των παλιών αντιλήψεων, αποτελούν για το πνεύμα μια ακόμα ευκαιρία έκφρασης και ανάδειξης προς τα έξω των ποιοτήτων του, της ίδιας του της φύσης.

ξεκόλλα, ρε!

Ξεκόλλα, ρε!
Το άκουσα πριν λίγες μέρες.
Σκέφτηκα, πόσο χαρακτηριστική είναι αυτή η έκκληση της παρέας των νέων προς τον «κολλημένο» φίλο τους και πόσο κοντά με την υπόδειξη: «κάνε, επιτέλους, την υπέρβαση»∙ με άλλα λόγια ξεκόλλα!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη πρόοδος στη ζωή ετούτη από την υπέρβαση των εκάστοτε ορίων μας, από το ξεκόλλημά μας από τα καθιερωμένα. Έτσι εξελισσόμαστε, προχωρούμε τις τάξεις του σχολείου του πλανήτη μας και αξιοποιούμε τη ζωή μας.
Και τα όρια που πρέπει να υπερβαίνουμε κάθε τόσο, ονομάζονται απόψεις, πεποιθήσεις, αποδοχές, οικογενειακές παραδόσεις, συνήθειες, βολέματα, το τι δέχονται οι πολλοί σαν θέσφατο, σαν ορθό, σαν ιερό, σαν αναγκαίο, σαν δεδομένο, η πίστη σε κοινωνικά, εθνικά, φυλετικά πρότυπα, οι κληρονομιές από τους προγόνους μας που βαραίνουν πιεστικά στους ώμους των επόμενων γενιών, το «έτσι το βρήκαμε», το «έτσι κάνουν όλοι».

Άκουσα και μελέτησα διδασκαλίες και πειραματίστηκα μ’ αυτές στη ζωή μου και δεν βρήκα πουθενά να επιβάλλονται ούτε αξιώματα, ούτε θέσφατα για αλήθειες και ηθικές, ούτε υποχρεωτικοί κανόνες, ούτε ηθικοί δεκάλογοι, ούτε μέθοδοι, ούτε τεχνικές, ούτε αναθέματα, ούτε αφορισμοί. Μόνο ένας κανόνας, ένας νόμος, ο νόμος της ελεύθερης βούλησης, μια ηθική «ο σεβασμός της βούλησης του άλλου».
Και είναι, ακριβώς, ο νόμος και η ηθική που όλες οι εξουσίες, μηδέ της θρησκευτικής εξουσίας εξαιρούμενης, δεν τιμούν και δεν διδάσκουν. Γιατί ποτέ εξουσία δεν επιβιώνει σε ατμόσφαιρα ελεύθερης και ανεξάρτητης βούλησης.

Και όλες αυτές τις «προ-λήψεις», που σφίγγουν αποπνικτικά το λαιμό εκείνου, ο οποίος αποζητάει ελευθερία, έχει κατορθώσει το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε κάνοντας χρήση της εξουσιαστικής του θέσης απέναντί μας, να μας τις έχει επιβάλει άμεσα ή έμμεσα, να τις έχει περάσει μέσα μας, λες με ενδοφλέβιες εγχύσεις, ώστε να κυκλοφορούν σαν τοξίνες στα κύτταρα του εγκεφάλου μας.
Κι ας είναι αυτά που μας δημιουργούν μια διαρκή εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο πρόγραμμα του μυαλού και στην κραυγή ελευθερίας της καρδιάς. Κι ας είναι αυτά που παράγουν το άγχος και συντηρούν τις φοβίες κι ας είναι αυτά οι αιτίες, για να στερεύει το χαμόγελο και να κυρτώνουν οι ώμοι και η ατμόσφαιρα της ζωής να γεμίζει από στεναγμούς κατάθλιψης.
Οι άνθρωποι, το βλέπουμε, εξακολουθούν να τις τιμούν αυτές τις ριζωμένες επιβολές και να μεταφέρουν τις τοξίνες τους, όπου κι αν βρίσκονται. Και γεύονται έτσι, την πικράδα τους στο τέλος κάθε γλυκιάς στιγμής και σκυθρωπάζουν, καθώς ρίχνουν το σκοτάδι σε κάθε αφορμή χαράς. Και χάνεται το τώρα και σπαταλιέται η ζωή χωρίς προοπτική στο γήινο ταξίδι της, χωρίς ελπίδα στο μετά.

Ο άνθρωπος έχει εθισθεί σε μια διπλή και, ίσως, πολλαπλή ζωή. Από τη μια μεριά οι φυτεμένες αξίες και οι υιοθετημένοι κανόνες κι από την άλλη η απεγνωσμένη υπαρξιακή κραυγή του φυλακισμένου Είναι μας. Μια προσωπικότητα παραμορφωμένη πάνω σε σπασμένο καθρέφτη. Αβέβαιη, ασταθής, ανασφαλής, ανικανοποίητη, απελπισμένη.
Κι όλα αυτά, γιατί δεν τολμάς να επανακρίνεις τα πάντα από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό για σένα. Και να επιλέξεις, επιτέλους, σύμφωνα με την ίδια, τη δική σου βούληση και να «ξεκολλήσεις» από το καθετί που θα απορρίψεις και να υπερβείς και να ελευθερωθείς.

Ε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή, από το να καταφέρεις να εγκαταστήσεις την αρμονία μεταξύ του μυαλού και της ψυχής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα, από το να μαζέψεις τα κομμάτια και να ανασυνθέσεις την αληθινή σου μορφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για τα ανθρώπινα μέτρα, από το να πάψεις να αποτελείς μια πολλαπλότητα που λειτουργούσε με αυτό-απορρίψεις. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος επίλογος, από το να γίνεις και να λειτουργείς ως Ένα. Αυτό θα σημαίνει ότι κατάφερες να γίνεις Ακέραιος. Εκφραστής της έσω Μοναδικής Αλήθειας. Τέλειος και Τέλος.

κβαντική αλληλουχία

Πιστεύοντας ότι η πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ακολουθεί τη κβαντική αλληλουχία, γι’ αυτό έβαλα σε κίνηση το ιστολόγιο: Υπέρβαση και Ελευθερία.
Έλπισα, πώς κι αυτή, όσο μικρή κι αν είναι, εφόσον είναι κίνηση, βήμα, αποτελεί την αρχή μιας αλυσιδωτής διαδικασίας, που κάπου θα μας οδηγήσει.
Κι αν, μάλιστα, δεχτούμε τη λειτουργία ορισμένου πνευματικού νόμου, που λέει, πως τα όμοια, τα συγγενικά έλκονται μεταξύ τους, τότε η ελπίδα να βρεις, να ακούσεις και να μιλήσεις σε Ανθρώπους με όραμα, που ξεπερνάει την όψη των μορφών της ύλης, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Τι χαρά, να ακούς και να μιλάς σε ανθρώπους που σε ακούν. Γιατί, αυτό, φαίνεται, πως βρίσκεται πίσω από τον πόνο της σημερινής κοινωνίας. Δεν ακούμε τον άλλον. Και κυρίως, ούτε τον εαυτό μας ακούμε.
Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν σωπαίνουμε. Για να διατηρήσουμε το βόμβο από τα τύμπανα της καθημερινότητας, ώστε να μη φτάσει μέχρι τ’ αυτιά μας η μελωδία του φλάουτου της εσωτερικής μας φωνής, ούτε οι ήχοι των άλλων οργάνων της ορχήστρας.
Μόνο ζωή συνήθειας, μιμήσεων, επιθυμιών και μάσκες, πολλές μάσκες και πολλοί ρόλοι, αρκεί να κρύβουμε την αλήθεια μας.
Και σ’ αυτό το ιστολόγιο αναρτώ τη φωνή της καρδιάς μου και έπειτα σωπαίνω. Σωπαίνω για να ακούσω το λόγο του άλλου, το δικό σου λόγο.
Ίσως έτσι και μαζί να παραμείνουμε έξω από την κόλαση.

δεν είναι ακόμα μια θεωρία, είναι δοκιμασμένο, έγινε πράξη

Με ρώταγε ένας γνωστός: δεν θα έπρεπε να προηγείται η λέξη Ελευθερία και όχι η Υπέρβαση; Αφού για να κάνεις την υπέρβασή σου πρέπει πιο πριν να νοιώσεις ελεύθερος.
Βεβαίως όχι, απάντησα. Η Υπέρβαση οδηγεί στην Ελευθερία και όχι το αντίθετο. Με την Υπέρβαση τολμούμε και ξεκινούμε το βήμα προς την Ελευθερία.

Αποφασίζω, τολμώ και κάνω την απαραίτητη κίνηση, υπερβαίνω αυτό που είμαι και ελευθερώνομαι από τα ως τώρα όρια της ζωής μου, απολαμβάνω τον αέρα της ελευθερίας μου, πατάω στο νέο τόπο που διάλεξα να βρεθώ και νάμαι έτοιμος ως άτομο να προχωρήσω στην επόμενη υπέρβαση.
Υπερβαίνω, ξεκολλάω, καταρχήν, από τον ίδιο μου τον εαυτό με τις ως τώρα αξίες και πεποιθήσεις του.
Κάνω την υπέρβαση πρώτα απέναντι στην τήρηση των κανόνων της κοινωνίας, που ως τώρα άφηνα να οριοθετούν τη ζωή μου.
Είμαι, κιόλας, έτοιμος να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις του περίγυρου. Η ομάδα γύρω μου κατά κανόνα ενοχλείται, όταν διαπιστώσει πως ένας δικός τους ανασήκωσε το ανάστημά του και ξεδίπλωσε τα φτερά. Ίσως επειδή τόλμησε, εκείνο που και άλλοι θα ήθελαν, μα δεν τολμούν.
Ο νέος ορίζοντας, η νέα γωνία θέασης των πραγμάτων, που απολαμβάνω, μου δίνει μια νέα διευρυμένη συνειδητότητα και πατώ σε νέα αξιολόγηση των συνθηκών στις οποίες ζω.
Ετοιμάζομαι, τώρα, εσωτερικά για την επόμενη Υπέρβαση.
Έτσι, εξάλλου, μετακινώ την εστίαση της συνειδητότητάς μου βήμα-βήμα από το συλλογικό ασυνείδητο – τη «μαζική συνείδηση-μαζική ψυχή» του Γιούγκ - σε έναν καινούργιο κόσμο, τον κόσμο των ατομικών ψυχών.
Όσο κάποιοι θα εξαρτούν την ευτυχία τους και την απόλαυση επιτυχιών και ικανοποιήσεων από την τήρηση των κανόνων της κοινωνίας, χωρίς την υπέρβαση αυτών των κανόνων δεν θα αποσπασθούν από την πολυάριθμη μάζα.

Έζησα για πολλά χρόνια τον αποπνικτικό εναγκαλισμό των κανόνων. Συντήρησα την εικόνα του καθωσπρεπισμού και στο τέλος κατάλαβα, ότι γι’ αυτό το σκοπό χρησιμοποιούσα μια πολυπροσωπία∙ πολλές μάσκες κατάλληλες για κάθε περίσταση.
Και πίσω από τις μάσκες ένα θλιμμένο πρόσωπο ενός παιδιού, που κρύωνε στο μισοσκόταδο της μοναξιάς, αφού δεν το πήρα ποτέ στην αγκαλιά και δεν του έδωσα την ευκαιρία να μεγαλώσει, να βγει από το σκοτεινό δωμάτιο και να ζήσει. Και ο ήλιος να είναι ένα μέτρο πιο πέρα, χωρίς να τον φτάνει.
Ο πραγματικός εαυτός αποκλεισμένος από τα μάτια της κοινωνίας, σαν ντροπή της οικογένειας.

Ώσπου τόλμησα την υπέρβαση. Και μέσα στο νέο τοπίο της Ελευθερίας, ο θεός εκείνων που τολμούν, μου έστειλε έναν Άγγελο, που μου έδειξε την επόμενη υπέρβαση, πώς να καταστρέψω τις μάσκες, τα ψεύτικα πρόσωπα, για να μη με καθυστερεί το παρελθόν.

Και από τότε προχωρώ και ελευθερώνομαι. Ελευθερώνομαι και προχωρώ.

υπέρβαση, λοιπόν, στα καθ-ιερωμένα

Μιλούμε συχνά για εγκατεστημένες αντιλήψεις, πάγιες, σταθερές. Είτε έτσι τις βρήκαμε, είτε σ’ αυτές εμείς καταλήξαμε με το πέρασμα των χρόνων. Είτε, το χειρότερο, αυτές τις αντιλήψεις υιοθετούμε, επειδή σ’ αυτές πιστεύουν οι πολλοί. Και καμαρώνουμε γιατί είμαστε «σταθεροί» στις αντιλήψεις μας. Αμετακίνητες αντιλήψεις και απόψεις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, απόψεις δικαίου, αξίες και αρχές, ήθη και έθιμα. Κι όλα αυτά, επειδή τα έχει επικυρώσει, τα έχει ιεροποιήσει και τα ενισχύει η δύναμη των πολλών. Η δύναμη των πολλών που η κάθε εξουσία, με τις μεθόδους που διαθέτει, την χρησιμοποιεί, προκειμένου να καθυστερήσει το «Άτομο» με ανεξάρτητη τη βούληση και την κρίση να αποσπαστεί από τον ασφυκτικό κλοιό της μάζας.
Παραμένει, λοιπόν, το άτομο χωρίς βούληση, χωρίς δυνατότητα επιλογής και χωρίς τόλμη αντίδρασης σε ένα κόσμο, που η ακινησία είναι πνευματικός θάνατος, ακόμα και βιολογικός. Σε ένα κόσμο, όπου η μη μετακίνηση αποτελεί ακύρωση του ίδιου του λόγου της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος αμφιρρέπει και αναβάλλει, αποδέχεται αυθεντίες, υιοθετεί θέσφατα, επαναλαμβάνει συνθήματα, μιμείται, εφησυχάζει στη βόλεψή του και αυτο-ακυρώνεται.

Ένα παραπλανητικό θέσφατο, που η ρυπογόνος κινητικότητα των πολιτικών προσώπων φέρνει και πάλι στο προσκήνιο, είναι η αντίληψη πως κάθε πολίτης οφείλει να καταθέτει τη δύναμη της ψήφου, που διαθέτει, επιλέγοντας οπωσδήποτε έναν υποψήφιο, ή ένα κόμμα. Εάν αυτή η κίνηση ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι το επιλεγμένο πρόσωπο στα πλαίσια του σημερινού κομματικού του μηχανισμού θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του, θα έχει πράξει ορθά.
Όμως, από ότι φαίνεται, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και μάλιστα αυτοί που δεν έχουν εμπιστευτεί την ενημέρωσή τους στα γνωστά μέσα ενημέρωσης της μάζας, δεν πιστεύουν ότι, έτσι που λειτουργεί το όλο πολιτικό σύστημα, θα επιλεγεί κάποιος κατάλληλος υποψήφιος και μετά αυτός θα μπορέσει να προωθήσει τα πραγματικά συμφέροντα του συνόλου. Παρά ταύτα και αυτοί οι πολίτες αισθάνονται, ότι αποτελεί χρέος τους η ψήφιση συγκεκριμένου προσώπου, ή κάποιου κόμματος. Και θα το κάνουν.
Και, ενώ οι ίδιοι θα πιστεύουν, ότι εκτέλεσαν το πολιτικό τους καθήκον, στην πραγματικότητα η ψήφιση ενός προσώπου, στο οποίο οι ίδιοι δεν θα πιστεύουν, θα αποτελεί δείγμα αβουλίας και ατολμίας να διαχειριστούν κατά τη δική τους υπεύθυνη κρίση τη μόνη δύναμη που διαθέτουν. Πρόκειται για έλλειψη πίστης στη βούλησή τους και για φόβο ευθύνης να διαχειριστούν τη δύναμη της ψήφου τους.

Να, η υπέρβαση. Να τολμήσεις να εκφράσεις με τη λευκή σου ψήφο την αποστροφή σου στην κατάπτωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και τη διαμαρτυρία σου. Θα είναι πράξη προσωπικής ανεξαρτοποίησης από τα παραπλανητικά καθ-ιερωμένα της πολιτικής εξουσίας∙ θα είναι βήμα ελευθερίας.