ξεκόλλα, ρε!

Ξεκόλλα, ρε!
Το άκουσα πριν λίγες μέρες.
Σκέφτηκα, πόσο χαρακτηριστική είναι αυτή η έκκληση της παρέας των νέων προς τον «κολλημένο» φίλο τους και πόσο κοντά με την υπόδειξη: «κάνε, επιτέλους, την υπέρβαση»∙ με άλλα λόγια ξεκόλλα!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη πρόοδος στη ζωή ετούτη από την υπέρβαση των εκάστοτε ορίων μας, από το ξεκόλλημά μας από τα καθιερωμένα. Έτσι εξελισσόμαστε, προχωρούμε τις τάξεις του σχολείου του πλανήτη μας και αξιοποιούμε τη ζωή μας.
Και τα όρια που πρέπει να υπερβαίνουμε κάθε τόσο, ονομάζονται απόψεις, πεποιθήσεις, αποδοχές, οικογενειακές παραδόσεις, συνήθειες, βολέματα, το τι δέχονται οι πολλοί σαν θέσφατο, σαν ορθό, σαν ιερό, σαν αναγκαίο, σαν δεδομένο, η πίστη σε κοινωνικά, εθνικά, φυλετικά πρότυπα, οι κληρονομιές από τους προγόνους μας που βαραίνουν πιεστικά στους ώμους των επόμενων γενιών, το «έτσι το βρήκαμε», το «έτσι κάνουν όλοι».

Άκουσα και μελέτησα διδασκαλίες και πειραματίστηκα μ’ αυτές στη ζωή μου και δεν βρήκα πουθενά να επιβάλλονται ούτε αξιώματα, ούτε θέσφατα για αλήθειες και ηθικές, ούτε υποχρεωτικοί κανόνες, ούτε ηθικοί δεκάλογοι, ούτε μέθοδοι, ούτε τεχνικές, ούτε αναθέματα, ούτε αφορισμοί. Μόνο ένας κανόνας, ένας νόμος, ο νόμος της ελεύθερης βούλησης, μια ηθική «ο σεβασμός της βούλησης του άλλου».
Και είναι, ακριβώς, ο νόμος και η ηθική που όλες οι εξουσίες, μηδέ της θρησκευτικής εξουσίας εξαιρούμενης, δεν τιμούν και δεν διδάσκουν. Γιατί ποτέ εξουσία δεν επιβιώνει σε ατμόσφαιρα ελεύθερης και ανεξάρτητης βούλησης.

Και όλες αυτές τις «προ-λήψεις», που σφίγγουν αποπνικτικά το λαιμό εκείνου, ο οποίος αποζητάει ελευθερία, έχει κατορθώσει το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε κάνοντας χρήση της εξουσιαστικής του θέσης απέναντί μας, να μας τις έχει επιβάλει άμεσα ή έμμεσα, να τις έχει περάσει μέσα μας, λες με ενδοφλέβιες εγχύσεις, ώστε να κυκλοφορούν σαν τοξίνες στα κύτταρα του εγκεφάλου μας.
Κι ας είναι αυτά που μας δημιουργούν μια διαρκή εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο πρόγραμμα του μυαλού και στην κραυγή ελευθερίας της καρδιάς. Κι ας είναι αυτά που παράγουν το άγχος και συντηρούν τις φοβίες κι ας είναι αυτά οι αιτίες, για να στερεύει το χαμόγελο και να κυρτώνουν οι ώμοι και η ατμόσφαιρα της ζωής να γεμίζει από στεναγμούς κατάθλιψης.
Οι άνθρωποι, το βλέπουμε, εξακολουθούν να τις τιμούν αυτές τις ριζωμένες επιβολές και να μεταφέρουν τις τοξίνες τους, όπου κι αν βρίσκονται. Και γεύονται έτσι, την πικράδα τους στο τέλος κάθε γλυκιάς στιγμής και σκυθρωπάζουν, καθώς ρίχνουν το σκοτάδι σε κάθε αφορμή χαράς. Και χάνεται το τώρα και σπαταλιέται η ζωή χωρίς προοπτική στο γήινο ταξίδι της, χωρίς ελπίδα στο μετά.

Ο άνθρωπος έχει εθισθεί σε μια διπλή και, ίσως, πολλαπλή ζωή. Από τη μια μεριά οι φυτεμένες αξίες και οι υιοθετημένοι κανόνες κι από την άλλη η απεγνωσμένη υπαρξιακή κραυγή του φυλακισμένου Είναι μας. Μια προσωπικότητα παραμορφωμένη πάνω σε σπασμένο καθρέφτη. Αβέβαιη, ασταθής, ανασφαλής, ανικανοποίητη, απελπισμένη.
Κι όλα αυτά, γιατί δεν τολμάς να επανακρίνεις τα πάντα από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό για σένα. Και να επιλέξεις, επιτέλους, σύμφωνα με την ίδια, τη δική σου βούληση και να «ξεκολλήσεις» από το καθετί που θα απορρίψεις και να υπερβείς και να ελευθερωθείς.

Ε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή, από το να καταφέρεις να εγκαταστήσεις την αρμονία μεταξύ του μυαλού και της ψυχής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα, από το να μαζέψεις τα κομμάτια και να ανασυνθέσεις την αληθινή σου μορφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για τα ανθρώπινα μέτρα, από το να πάψεις να αποτελείς μια πολλαπλότητα που λειτουργούσε με αυτό-απορρίψεις. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος επίλογος, από το να γίνεις και να λειτουργείς ως Ένα. Αυτό θα σημαίνει ότι κατάφερες να γίνεις Ακέραιος. Εκφραστής της έσω Μοναδικής Αλήθειας. Τέλειος και Τέλος.