παράδειγμα θρησκευτικής υπέρβασης

Την ευκαιρία μου τη δίνει ο Ioannins που λέει: από τι να ξεκολλήσει (ο άνθρωπος) και προς τα πού να πάει;

Προσωπικά ξεκινώ από την παραδοχή, ότι ο πρώτιστος νόμος που πρέπει να γίνεται σεβαστός από τον άνθρωπο, είναι ο νόμος της δικής του Μονάδας. Είναι ο νόμος της έσω Ουσίας του, είναι ο νόμος του Πνεύματός του. Αυτό το Πνεύμα φέρει και την Αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση του ατόμου, καθώς και το πρόγραμμα, το οποίο έρχεται να εκτελέσει στη Γη.
Από την άλλη πλευρά έχουμε και το μυαλό μας, που υιοθετεί ή απορρίπτει τις διάφορες εξωτερικές επιβολές, που προέρχονται από το κοινωνικό – κυρίως - περιβάλλον, ανάλογα με το αν βολεύεται στις συνθήκες της ζωής και αν υπηρετείται η έννοια του συμφέροντος κατά τη δική του λογική. Και για να υπηρετηθεί αυτό το θεωρούμενο συμφέρον πολύ συχνά το μυαλό αποκρούει τη φωνή του Πνεύματος.
Και τότε το Πνεύμα χάνει την ελευθερία του και φυλακίζεται, στα βάθη του Είναι. Μοιάζει με έναν φυλακισμένο σε μια στατική κατάσταση πνευματικού θανάτου, του οποίου η φωνή του δεν γίνεται ακουστή από τη λογική του μυαλού μας.

Κάποτε, όμως, η φωνή της αλήθειας βγαίνει δυνατή και τότε συνειδητοποιούμε την κατάσταση ανελευθερίας, στην οποία έχουμε βρεθεί, επειδή δώσαμε πίστη στις ως τώρα επιρροές του περιβάλλοντος και τις επιλογές του μυαλού μας.
Αυτή είναι η ώρα, που θα κρίνουμε - ίσως για πρώτη φορά - παλιές, σταθερές ως τώρα πεποιθήσεις μας.
Και μετά, όταν πια δεν αντέχουμε την παλινωδία μεταξύ του πριν - της παλιάς μας παραδοχής - και της νέας αντίληψης, έρχεται η ώρα της απόφασης. Απορρίπτουμε αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, στη θέση του εγκαθιστούμε το νέο, κάνουμε ένα βήμα μπροστά, «κάνουμε την υπέρβαση» και ζούμε, ξεπερνώντας τα όρια της πνευματικής μας φυλακής, την ελευθερία μας ως το επόμενο δίλημμα.

Ας αρχίσουμε με ένα πρώτο παράδειγμα.

Συζήταγα πριν μέρες με ένα φιλικό ζευγάρι για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο χαριτωμένο μωράκι που έχουν και μου είπαν, ότι δεν έχουν σκοπό να το εντάξουν με καμιά «μέθοδο νηπιοβαπτίσματος» σε κάποιο θρήσκευμα. Θα περιμένουν να φτάσει σε ηλικία που θα λειτουργήσει η κατανόησή του και η κρίση του, ώστε εκείνο, μόνο του να διαλέξει την όποια φιλοσοφική και θεοσοφική σχέση. Όμως, αντιμετωπίζουν την έλλειψη κατανόησης από το συγγενικό τους περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί ή δεν αντέχει να αντιληφθεί, ότι το νηπιοβάπτισμα, σε όποια θρησκεία εφαρμόζεται, αποτελεί το πιο ανήθικο μέσον απόκτησης οπαδών και τη μέγιστη έλλειψη σεβασμού στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Χρειάζεται, επομένως, οι εκατέρωθεν συγγενείς να κατανοήσουν την ουσία της αλήθειας του Χριστού και μετά να κάνουν και τη δική τους υπέρβαση. Ώστε να ελευθερωθούν ως ανθρώπινες συνειδήσεις από το βάρος των πονηρών τεχνασμάτων των θρησκευτικών ιερατείων, τα οποία, προκειμένου να εισπράττουν τα οφέλη της μεσολάβησής τους μεταξύ θεού και ανθρώπων, δεν διστάζουν να παραποιούν και το κήρυγμα του λιτού Εκείνου Δασκάλου, άσχετα αν, ενώ εμφανίζονται με τη χλιδή των ιερατικών τους αμφίων και την προκλητική τους ζωή, καυχώνται ξεδιάντροπα ότι Τον εκπροσωπούν.
Οι γονείς του μωρού έχουν κάνει τη δική τους υπέρβαση. Κατανοούν τη σημασία του σεβασμού της βούλησης του παιδιού τους, ιδίως για ένα τόσο σημαντικό θέμα, που αφορά στην πνευματική εξέλιξη του παιδιού τους. Και έχουν αναλάβει και την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της υπέρβασης έναντι του κοντινού ή του πιο μακρινού κοινωνικού περιβάλλοντος. Και επομίζονται σαν υπεύθυνοι γονείς να πληρώσουν τοο αντίτιμο της ελευθερίας του παιδιού τους, προκειμένου η τρυφερή ψυχούλα του να παραμείνει ελεύθερη. Και έτσι δεν θα μεταφερθεί στο παιδί τους το βάρος της ενδεχόμενης μελλοντικής απόρριψης ενός προ-ληφθέντος θρησκεύματος .
Οι συγγενείς έχουν βολευτεί με τους κανόνες του θρησκευτικού ιερατείου και την «πίεση» της κοινής γνώμης και δεν αισθάνονται τίποτε να τους περιορίζει συνειδησιακά. Άρα δεν υφίσταται καμιά ανάγκη για καμιά υπέρβαση. Και κάνουν καλά να παραμένουν στις συνήθειες τους. Και στους δισταγμούς τους, προκειμένου να δεχθούν ή όχι στα πλαίσια της λογικής του μυαλού τους ένα νέο δεδομένο.

Να και μια άλλη κατηγορία αιτίων για υπερβάσεις∙ οι συνήθειες. Αλλά για τις συνήθειες σε επόμενη φορά.

Οι υπερβάσεις είναι εσωτερικές μετακινήσεις. Οι αντιστάσεις αποτελούν, επίσης, εσωτερικές καταστάσεις που προβάλλει η διάνοια. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Αυτή αντιστέκεται σε κάθε προοπτική αλλαγής των δικών της προγραμμάτων. Και αυτό, επειδή τα προγράμματα του μυαλού που τρέχουν κάθε μέρα είναι προσαρμοσμένα στις συνθήκες της καθημερινής ζωής, κατά τρόπο, ώστε να υπάρχουν οι πιο λίγες τριβές σε σχέση με το περιβάλλον.
Γι’ αυτό πρέπει την κάθε φορά να μπορέσει η ισχύς του πνεύματος - ντυμένη με το ανάλογο συναίσθημα - να υπερβεί τις αντιστάσεις της λογικής του μυαλού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σε κάθε υπέρβαση, που οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας, μετακινείσαι σε μια καινούργια αλήθεια. Και η προσέγγιση της Αλήθειας είναι η μόνη οδός προς την Ελευθερία.

Από την ώρα που τα όρια της ως τώρα συνειδητότητας αρχίζουν να παράγουν την αίσθηση περιορισμού της ελευθερίας, αυτό σημαίνει, ότι ήρθε η ώρα της υπέρβασης αυτών των ορίων. Και κάθε υπέρβαση ορίων προηγείται της αποδοχής νέων ορίων συνειδητότητας, μέσα δε στα καινούργια όρια η ελευθερία «εσωτερικά», η ελευθερία της ψυχής είναι πληρέστερη.
Η ψυχή αισθάνεται πιο ελεύθερη, επειδή οι νέες θέσεις, οι νέες καταστάσεις που κατακτήθηκαν με την υπέρβαση των παλιών αντιλήψεων, αποτελούν για το πνεύμα μια ακόμα ευκαιρία έκφρασης και ανάδειξης προς τα έξω των ποιοτήτων του, της ίδιας του της φύσης.