Πιστεύοντας ότι η πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ακολουθεί τη κβαντική αλληλουχία, γι’ αυτό έβαλα σε κίνηση το ιστολόγιο: Υπέρβαση και Ελευθερία.
Έλπισα, πώς κι αυτή, όσο μικρή κι αν είναι, εφόσον είναι κίνηση, βήμα, αποτελεί την αρχή μιας αλυσιδωτής διαδικασίας, που κάπου θα μας οδηγήσει.
Κι αν, μάλιστα, δεχτούμε τη λειτουργία ορισμένου πνευματικού νόμου, που λέει, πως τα όμοια, τα συγγενικά έλκονται μεταξύ τους, τότε η ελπίδα να βρεις, να ακούσεις και να μιλήσεις σε Ανθρώπους με όραμα, που ξεπερνάει την όψη των μορφών της ύλης, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Τι χαρά, να ακούς και να μιλάς σε ανθρώπους που σε ακούν. Γιατί, αυτό, φαίνεται, πως βρίσκεται πίσω από τον πόνο της σημερινής κοινωνίας. Δεν ακούμε τον άλλον. Και κυρίως, ούτε τον εαυτό μας ακούμε.
Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν σωπαίνουμε. Για να διατηρήσουμε το βόμβο από τα τύμπανα της καθημερινότητας, ώστε να μη φτάσει μέχρι τ’ αυτιά μας η μελωδία του φλάουτου της εσωτερικής μας φωνής, ούτε οι ήχοι των άλλων οργάνων της ορχήστρας.
Μόνο ζωή συνήθειας, μιμήσεων, επιθυμιών και μάσκες, πολλές μάσκες και πολλοί ρόλοι, αρκεί να κρύβουμε την αλήθεια μας.
Και σ’ αυτό το ιστολόγιο αναρτώ τη φωνή της καρδιάς μου και έπειτα σωπαίνω. Σωπαίνω για να ακούσω το λόγο του άλλου, το δικό σου λόγο.
Ίσως έτσι και μαζί να παραμείνουμε έξω από την κόλαση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Νομίζω πως η σιωπή, αρχικά, θέλει μεγάλη τόλμη. Η σιωπή είναι χώρος - θα πρέπει κανείς να κάνει χώρο μέσα του για να μπορεί να σωπαίνει και λιγάκι! Γιατί ακόμα και όταν δεν μιλάμε δεν είναι σίγουρο οτι σωπαίνουμε! Μιλάμε από μέσα μας, με τις ατέρμονες σκέψεις και αγωνίες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να σωπάσεις πρέπει κάπως να ησυχάσεις μέσα σου, και η σύγχρονη ζωή στην πόλη δεν σε βοηθάει σ΄αυτό.
Μία ήσυχη βόλτα στο δάσος ή στη θάλασσα μας φέρνει στα ίσια μας, και επιστρέφουμε με περισσότερο "χώρο" μέσα μας από οτι πριν, δηλαδή με περισσότερη σιωπή. Οι περισσότεροι το αντιλαμβανόμαστε ως περισσότερη ηρεμία. Είναι το ίδιο.
Και πρόκειται για αλυσιδωτή αντίδραση: Οσο σωπαίνουμε, τόσο ακούμε - ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας, και τις φωνές των άλλων. Και όσο ακούμε, τόσο εξοικειωνόμαστε με τη σιωπή. Οσο εξοικειωνόμαστε με τη σιωπή συνειδητοποιούμε οτι αυτή η ίδια σιωπή είναι χώρος, άπλωμα, ελευθερία...