υπέρβαση, λοιπόν, στα καθ-ιερωμένα

Μιλούμε συχνά για εγκατεστημένες αντιλήψεις, πάγιες, σταθερές. Είτε έτσι τις βρήκαμε, είτε σ’ αυτές εμείς καταλήξαμε με το πέρασμα των χρόνων. Είτε, το χειρότερο, αυτές τις αντιλήψεις υιοθετούμε, επειδή σ’ αυτές πιστεύουν οι πολλοί. Και καμαρώνουμε γιατί είμαστε «σταθεροί» στις αντιλήψεις μας. Αμετακίνητες αντιλήψεις και απόψεις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, απόψεις δικαίου, αξίες και αρχές, ήθη και έθιμα. Κι όλα αυτά, επειδή τα έχει επικυρώσει, τα έχει ιεροποιήσει και τα ενισχύει η δύναμη των πολλών. Η δύναμη των πολλών που η κάθε εξουσία, με τις μεθόδους που διαθέτει, την χρησιμοποιεί, προκειμένου να καθυστερήσει το «Άτομο» με ανεξάρτητη τη βούληση και την κρίση να αποσπαστεί από τον ασφυκτικό κλοιό της μάζας.
Παραμένει, λοιπόν, το άτομο χωρίς βούληση, χωρίς δυνατότητα επιλογής και χωρίς τόλμη αντίδρασης σε ένα κόσμο, που η ακινησία είναι πνευματικός θάνατος, ακόμα και βιολογικός. Σε ένα κόσμο, όπου η μη μετακίνηση αποτελεί ακύρωση του ίδιου του λόγου της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος αμφιρρέπει και αναβάλλει, αποδέχεται αυθεντίες, υιοθετεί θέσφατα, επαναλαμβάνει συνθήματα, μιμείται, εφησυχάζει στη βόλεψή του και αυτο-ακυρώνεται.

Ένα παραπλανητικό θέσφατο, που η ρυπογόνος κινητικότητα των πολιτικών προσώπων φέρνει και πάλι στο προσκήνιο, είναι η αντίληψη πως κάθε πολίτης οφείλει να καταθέτει τη δύναμη της ψήφου, που διαθέτει, επιλέγοντας οπωσδήποτε έναν υποψήφιο, ή ένα κόμμα. Εάν αυτή η κίνηση ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι το επιλεγμένο πρόσωπο στα πλαίσια του σημερινού κομματικού του μηχανισμού θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του, θα έχει πράξει ορθά.
Όμως, από ότι φαίνεται, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και μάλιστα αυτοί που δεν έχουν εμπιστευτεί την ενημέρωσή τους στα γνωστά μέσα ενημέρωσης της μάζας, δεν πιστεύουν ότι, έτσι που λειτουργεί το όλο πολιτικό σύστημα, θα επιλεγεί κάποιος κατάλληλος υποψήφιος και μετά αυτός θα μπορέσει να προωθήσει τα πραγματικά συμφέροντα του συνόλου. Παρά ταύτα και αυτοί οι πολίτες αισθάνονται, ότι αποτελεί χρέος τους η ψήφιση συγκεκριμένου προσώπου, ή κάποιου κόμματος. Και θα το κάνουν.
Και, ενώ οι ίδιοι θα πιστεύουν, ότι εκτέλεσαν το πολιτικό τους καθήκον, στην πραγματικότητα η ψήφιση ενός προσώπου, στο οποίο οι ίδιοι δεν θα πιστεύουν, θα αποτελεί δείγμα αβουλίας και ατολμίας να διαχειριστούν κατά τη δική τους υπεύθυνη κρίση τη μόνη δύναμη που διαθέτουν. Πρόκειται για έλλειψη πίστης στη βούλησή τους και για φόβο ευθύνης να διαχειριστούν τη δύναμη της ψήφου τους.

Να, η υπέρβαση. Να τολμήσεις να εκφράσεις με τη λευκή σου ψήφο την αποστροφή σου στην κατάπτωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και τη διαμαρτυρία σου. Θα είναι πράξη προσωπικής ανεξαρτοποίησης από τα παραπλανητικά καθ-ιερωμένα της πολιτικής εξουσίας∙ θα είναι βήμα ελευθερίας.