Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

παράδειγμα θρησκευτικής υπέρβασης

Την ευκαιρία μου τη δίνει ο Ioannins που λέει: από τι να ξεκολλήσει (ο άνθρωπος) και προς τα πού να πάει;

Προσωπικά ξεκινώ από την παραδοχή, ότι ο πρώτιστος νόμος που πρέπει να γίνεται σεβαστός από τον άνθρωπο, είναι ο νόμος της δικής του Μονάδας. Είναι ο νόμος της έσω Ουσίας του, είναι ο νόμος του Πνεύματός του. Αυτό το Πνεύμα φέρει και την Αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση του ατόμου, καθώς και το πρόγραμμα, το οποίο έρχεται να εκτελέσει στη Γη.
Από την άλλη πλευρά έχουμε και το μυαλό μας, που υιοθετεί ή απορρίπτει τις διάφορες εξωτερικές επιβολές, που προέρχονται από το κοινωνικό – κυρίως - περιβάλλον, ανάλογα με το αν βολεύεται στις συνθήκες της ζωής και αν υπηρετείται η έννοια του συμφέροντος κατά τη δική του λογική. Και για να υπηρετηθεί αυτό το θεωρούμενο συμφέρον πολύ συχνά το μυαλό αποκρούει τη φωνή του Πνεύματος.
Και τότε το Πνεύμα χάνει την ελευθερία του και φυλακίζεται, στα βάθη του Είναι. Μοιάζει με έναν φυλακισμένο σε μια στατική κατάσταση πνευματικού θανάτου, του οποίου η φωνή του δεν γίνεται ακουστή από τη λογική του μυαλού μας.

Κάποτε, όμως, η φωνή της αλήθειας βγαίνει δυνατή και τότε συνειδητοποιούμε την κατάσταση ανελευθερίας, στην οποία έχουμε βρεθεί, επειδή δώσαμε πίστη στις ως τώρα επιρροές του περιβάλλοντος και τις επιλογές του μυαλού μας.
Αυτή είναι η ώρα, που θα κρίνουμε - ίσως για πρώτη φορά - παλιές, σταθερές ως τώρα πεποιθήσεις μας.
Και μετά, όταν πια δεν αντέχουμε την παλινωδία μεταξύ του πριν - της παλιάς μας παραδοχής - και της νέας αντίληψης, έρχεται η ώρα της απόφασης. Απορρίπτουμε αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, στη θέση του εγκαθιστούμε το νέο, κάνουμε ένα βήμα μπροστά, «κάνουμε την υπέρβαση» και ζούμε, ξεπερνώντας τα όρια της πνευματικής μας φυλακής, την ελευθερία μας ως το επόμενο δίλημμα.

Ας αρχίσουμε με ένα πρώτο παράδειγμα.

Συζήταγα πριν μέρες με ένα φιλικό ζευγάρι για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο χαριτωμένο μωράκι που έχουν και μου είπαν, ότι δεν έχουν σκοπό να το εντάξουν με καμιά «μέθοδο νηπιοβαπτίσματος» σε κάποιο θρήσκευμα. Θα περιμένουν να φτάσει σε ηλικία που θα λειτουργήσει η κατανόησή του και η κρίση του, ώστε εκείνο, μόνο του να διαλέξει την όποια φιλοσοφική και θεοσοφική σχέση. Όμως, αντιμετωπίζουν την έλλειψη κατανόησης από το συγγενικό τους περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί ή δεν αντέχει να αντιληφθεί, ότι το νηπιοβάπτισμα, σε όποια θρησκεία εφαρμόζεται, αποτελεί το πιο ανήθικο μέσον απόκτησης οπαδών και τη μέγιστη έλλειψη σεβασμού στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Χρειάζεται, επομένως, οι εκατέρωθεν συγγενείς να κατανοήσουν την ουσία της αλήθειας του Χριστού και μετά να κάνουν και τη δική τους υπέρβαση. Ώστε να ελευθερωθούν ως ανθρώπινες συνειδήσεις από το βάρος των πονηρών τεχνασμάτων των θρησκευτικών ιερατείων, τα οποία, προκειμένου να εισπράττουν τα οφέλη της μεσολάβησής τους μεταξύ θεού και ανθρώπων, δεν διστάζουν να παραποιούν και το κήρυγμα του λιτού Εκείνου Δασκάλου, άσχετα αν, ενώ εμφανίζονται με τη χλιδή των ιερατικών τους αμφίων και την προκλητική τους ζωή, καυχώνται ξεδιάντροπα ότι Τον εκπροσωπούν.
Οι γονείς του μωρού έχουν κάνει τη δική τους υπέρβαση. Κατανοούν τη σημασία του σεβασμού της βούλησης του παιδιού τους, ιδίως για ένα τόσο σημαντικό θέμα, που αφορά στην πνευματική εξέλιξη του παιδιού τους. Και έχουν αναλάβει και την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της υπέρβασης έναντι του κοντινού ή του πιο μακρινού κοινωνικού περιβάλλοντος. Και επομίζονται σαν υπεύθυνοι γονείς να πληρώσουν τοο αντίτιμο της ελευθερίας του παιδιού τους, προκειμένου η τρυφερή ψυχούλα του να παραμείνει ελεύθερη. Και έτσι δεν θα μεταφερθεί στο παιδί τους το βάρος της ενδεχόμενης μελλοντικής απόρριψης ενός προ-ληφθέντος θρησκεύματος .
Οι συγγενείς έχουν βολευτεί με τους κανόνες του θρησκευτικού ιερατείου και την «πίεση» της κοινής γνώμης και δεν αισθάνονται τίποτε να τους περιορίζει συνειδησιακά. Άρα δεν υφίσταται καμιά ανάγκη για καμιά υπέρβαση. Και κάνουν καλά να παραμένουν στις συνήθειες τους. Και στους δισταγμούς τους, προκειμένου να δεχθούν ή όχι στα πλαίσια της λογικής του μυαλού τους ένα νέο δεδομένο.

Να και μια άλλη κατηγορία αιτίων για υπερβάσεις∙ οι συνήθειες. Αλλά για τις συνήθειες σε επόμενη φορά.

Οι υπερβάσεις είναι εσωτερικές μετακινήσεις. Οι αντιστάσεις αποτελούν, επίσης, εσωτερικές καταστάσεις που προβάλλει η διάνοια. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Αυτή αντιστέκεται σε κάθε προοπτική αλλαγής των δικών της προγραμμάτων. Και αυτό, επειδή τα προγράμματα του μυαλού που τρέχουν κάθε μέρα είναι προσαρμοσμένα στις συνθήκες της καθημερινής ζωής, κατά τρόπο, ώστε να υπάρχουν οι πιο λίγες τριβές σε σχέση με το περιβάλλον.
Γι’ αυτό πρέπει την κάθε φορά να μπορέσει η ισχύς του πνεύματος - ντυμένη με το ανάλογο συναίσθημα - να υπερβεί τις αντιστάσεις της λογικής του μυαλού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σε κάθε υπέρβαση, που οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας, μετακινείσαι σε μια καινούργια αλήθεια. Και η προσέγγιση της Αλήθειας είναι η μόνη οδός προς την Ελευθερία.

Από την ώρα που τα όρια της ως τώρα συνειδητότητας αρχίζουν να παράγουν την αίσθηση περιορισμού της ελευθερίας, αυτό σημαίνει, ότι ήρθε η ώρα της υπέρβασης αυτών των ορίων. Και κάθε υπέρβαση ορίων προηγείται της αποδοχής νέων ορίων συνειδητότητας, μέσα δε στα καινούργια όρια η ελευθερία «εσωτερικά», η ελευθερία της ψυχής είναι πληρέστερη.
Η ψυχή αισθάνεται πιο ελεύθερη, επειδή οι νέες θέσεις, οι νέες καταστάσεις που κατακτήθηκαν με την υπέρβαση των παλιών αντιλήψεων, αποτελούν για το πνεύμα μια ακόμα ευκαιρία έκφρασης και ανάδειξης προς τα έξω των ποιοτήτων του, της ίδιας του της φύσης.

11 σχόλια:

  1. ...όλα αυτά πρέπει να γίνονται με φυσικότητα, δηλαδή να προκύπτουν από φυσική ανάγκη του ανθρώπου να "μετακινηθεί", και όχι από την (πάλι έξωθεν) παρόρμηση να ακολουθεί την "πολιτική ορθότητα"... γιατί υπάρχει κι αυτό!
    Είναι πολύ "ιν" η πολιτική ορθότητα (ή, για άλλους η "μυητική ορθότητα") για να μην αποτελέσει πειρασμό και πάλι να εκτραπούμε από την τρέχουσα Αλήθεια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για το παράδειγμα : Αν οι μόνοι οι οποίοι επηρεάζουν το παιδί στην εξέλιξή του είναι οι γονείς τότε ναι το νηπιοβάπτισμα αλλά και η αργότερα επιχειρούμενη πλήση είναι εγκληματική για την ελευθερία. Αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι έτσι. Ο καθένας μας εκτιθέμενος στην κοινωνία βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια βροχή επιρροών. Οι γονείς έχουν ευθύνη να μεταφέρουν την δική τους κατανόηση των πραγμάτων, χωρίς όμως να απαιτούν από το παιδί να την αντιγράψει!

    Για την εισαγωγή, έχω πολλές σκέψεις και ίσως κάποιες ενστάσεις - όχι όμως ακόμη τελείως κατασταλαγμένες - τις δουλεύω...

    Για τον επιλογο, συμφωνώ για την σταδιακή κατάκτηση υπερβάσεων η οποία απαιτεί και την προσωρινή στάθμευση σε ένα επίπεδο, την επαναδόμηση των αντιλήψεων την επαναδραστηριοποίηση από αυτό το επίπεδο, έως ότου αντιληφθεί κάποιος ότι πράγματι πάλι πρέπει να κάνει κάποια νέα υπέρβαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρώτα-πρώτα *themisp* ευχαριστώ για το σχόλιο, όταν, μάλιστα, όπως στην περίπτωσή μας, πρόκειται για σοβαρή πρόθεση.
    Και, μπορώ να πω, πως περιμένω με ενδιαφέρον τα όποια σχόλια για την εισαγωγή, όπως αναφέρεις. Θα αποτελούν, ασφαλώς, κίνητρο για έναν υγιή διάλογο, μέσα σε τόση, γύρω μας, ρηχότητα. Ιδίως, αν αυτά τα σχόλια αναφέρονται και σε συγκεκριμένα παραδείγματα, ώστε να αποφύγουμε ανταλλαγή «θεωριών», μιας και όση ρηχότητα υπάρχει από τη μια μεριά, άλλη τόση «θεωριολογία» από την άλλη και πουθενά η πράξη.
    Γιατί, έστω και αν υπάρχουν αξιόλογες απόψεις και προθέσεις, εφόσον παραμένουν στα πλαίσια της θεωριοσυζήτησης, ούτε τους εαυτούς μας βοηθάμε, ούτε και τους άλλους. Μόνο μέλη κάποιας ομάδας ομοϊδεατών(;) γινόμαστε και βαυκαλιζόμαστε για την ανωτερότητα των απασχολήσεών μας. Ερωτευόμαστε, δηλαδή, σαν Νάρκισσοι το είδωλό μας, όπως το βλέπουμε να καθρεφτίζεται στο περιβάλλον μας και με πολλή επιμέλεια φροντίζουμε να το συντηρούμε∙ συνήθως, με υψηλές θεωρητικές συζητήσεις.
    Και μετακίνηση καμιά.
    Και με αυτά δεν θεωριολογώ, αλλά ξεκολλάω κομμάτια από το πετσί μου.
    Ασφαλώς ο καθένας, ιδίως τα νέα παιδιά, υπόκεινται σε βροχή επιρροών. Πραγματικά – και συμφωνώ - οι γονείς έχουν ευθύνη και υποχρέωση, να μεταφέρουν την δική τους κατανόηση των πραγμάτων. Θα συμβάλλουν, έτσι, στη διεύρυνση της κριτικής ικανότητας των παιδιών τους και στην ενίσχυση της βούλησής τους.
    Αλλά το «νηπιοβάπτισμα», για το οποίο αναφερόμασταν, δεν εντάσσεται στη μεταφορά από τους γονείς προς τα παιδια της κατανόησης των πραγμάτων, αλλά αποτελεί προσπάθεια πρόωρης επιβολής θρησκευτικής συνειδητότητας παρακάμπτοντας τη βούλησή τους. Δεν υπάρχει για μένα πλέον ανήθικη πράξη από τέτοιου είδους εκδηλώσεις έλλειψης σεβασμού της ελεύθερης βούλησης του άλλου∙ προπαντός, αν αυτός ο άλλος είναι παιδί σου.
    Και, τελικά, μένει το θρησκευτικό ιερατείο που χρησιμοποιεί το νηπιοβάπτισμα προς απόκτηση οπαδών, οι απληροφόρητοι περί της ουσίας γονείς με τη συγκατάθεση τους και η συμβολή πίεσης της διαμορφωμένης (από ποιους;) κοινής γνώμης να συμβάλλουν σε πράξη που αρχίζει με προσηλυτισμό και καταλήγει σε πρόληψη. Πρόκειται για ασέβεια, καθώς έχουμε πράξη παράβασης του ύψιστου νόμου της ελεύθερης βούλησης του ατόμου. Είναι αυτός ο νόμος που διατυπώθηκε από Εκείνον, το όνομα του Οποίου επικαλούνται όλοι αυτοί οι παράγοντες και διατυπώθηκε στη φράση: «όστις θέλει…».
    Θα μου πεις: και να ήταν μόνο αυτή η περίπτωση που οι γονείς φαλκιδεύουν τη βούληση των παιδιών τους. Πόση πίεση υφίστανται τα παιδιά προκειμένου να επιλέξουν τομέα απασχόλησής τους, να προωθήσουν τα ενδιαφέροντά τους, να διαλέξουν φίλους, ή συντρόφους στη ζωή τους, να, να, να…
    Έτσι καταλήγουν τα παιδιά ή να ευνουχίζονται βουλητικά, δυστυχισμένα στην υπόλοιπη ζωή τους, ή - στην ευτυχέστερη περίπτωση - σε πρώιμη επανάσταση. Στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον, διατηρείται η δυνατότητα της Υπέρβασης και η ελπίδα της Ελευθερίας.
    *themisp* σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ήθελα να ζητήσω να δημιουργήσουμε μια ετικέτα "περί όντος" και να μιλήσουμε για αυτό χρησιμοποιώντας παραδείγματα πρακτικά αλλά και προσεγγίσεις κατασταλαγμένες. Από την άλλη ίσως κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στο blog αυτό οπότε άρω την αίτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Ο Νόμος της δικής του Μονάδας"
    "η έσω Ουσία"
    "το Πνεύμα"
    "Αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση"

    Το σχόλιό μου είναι το εξής: Χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους γιατί αναφέρονται σε κάτι συγκεκριμένο ή γιατί θέλουμε να μιλήσουμε με κάποιες λέξεις για πράγματα τα οποία δεν μπορούμε ακριβώς να συλλάβουμε ή να περιγράψουμε και πάμε γύρω-γύρω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ήδη, με το σχόλιό σου, *themisp*, άνοιξες την ετικέτα για το Ον.
    Οι άλλοι ορισμοί, που «δείχνεις», περίπου αναφέρονται στον ίδιο αρχικό όρο.

    Σαφώς και είναι πιο δύσκολο να μιλήσει κάποιος για το Ον, από ότι για ένα δάχτυλο του χεριού του. Πρόκειται, ασφαλώς, για όρο που αποδίδει ένα συμφωνημένο περιεχόμενο και οπωσδήποτε το περιεχόμενο αυτό αντιστοιχεί σε «κάτι» υπαρκτό, που μπορούμε να το προσεγγίσουμε, να το επιβεβαιώσουμε και να το ακολουθήσουμε. Μπορεί στην αρχή, απλώς, να γίνεται αντιληπτό διανοητικά. Ακόμα πηγαίνουμε γύρω-γύρω.
    Στη συνέχεια, όμως, μπορούμε να νοιώσουμε την ανάσα του μέσα μας, αργότερα να συνομιλούμε μαζί του και στο τέλος να ταυτιζόμαστε με αυτό.
    Πρόκειται για την ανθρώπινη περιπέτεια στη Γη, γι’ αυτό όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι μας συνέστησαν να τολμήσουμε να την περπατήσουμε.
    Επειδή, όμως, αυτό το ταξίδι της πνευματικής δοκιμασίας και εξέλιξης είναι μακρύ, αλλά και προσωπικού χαρακτήρα, δεν νομίζω, ότι ο χώρος και η φύση ενός blog ταιριάζει να συμπεριλάβει μια τόσο σημαντική, όσο και συναρπαστική περιπέτεια ενός ανθρώπου.
    Μακάρι να ήταν αλλιώς και να περνούσαμε τις δύσκολες αναρριχήσεις χέρι-χέρι.
    Ίσως σε μια προσεχή προσπάθεια να καταφέρουμε να αναρριχηθούμε μαζί σ’ αυτά τα υπέροχα ύψη μέσα από τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου.
    Ποιος ξέρει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...αναρρίχηση, τα χρώματα του ουρανίου τόξου... καλό μου ακούγεται!
    ναι, αλλά τι θέλει να πει ο ποιητής;

    πέρα από το ουράνιο τόξο, νομίζω πως ως εκφραστής της Μίας Αλήθειας (λέμε, τώρα...) δικαιούται κανείς να μιλάει μόνο για το βίωμά του, μόνο για την αλήθεια που γνώρισε βιωματικά, την αλήθεια που τον συγκίνησε...
    Το Ον, η Υπαρξη, η "αυτοεπιγνωσιακή συνείδηση" (απίστευτος γλωσσοδέτης, αλλά εύστοχος!) δεν είναι πράγματα που τα γνωρίζει κανείς με τη διάνοια, με τη σκέψη - όσο σούπερ εξελιγμένη / προχωρημένη / αναλυτική ή ότι άλλο κι αν είναι η σκέψη ή η διάνοιά του.
    Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για το Ον, γιατί είναι από τις εμπειρίες που απλά δεν μπαίνουν σε λόγια! Η διάνοια συχνά περιφρονεί την άρρητη εμπειρία, γιατί ότι δεν μπορεί να μετρηθεί και να περιγραφεί με συμβατικούς όρους δεν το "καταλαβαίνει", και συνεπώς, ή το υποτιμά ή το θεοποιεί...
    το Ον, η Υπαρξη είναι βίωμα, εμπειρία, που μας σημαδεύει βαθιά - μέσα μας. Μπορούμε να το περιγράφουμε μέχρι το τέλος του κόσμου, και δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουμε καν στις περιγραφές μας, και οι πιο εύγλωττοι από μας θα παίρνουν και τα περισσότερα εύσημα, και θα λογίζονται και σοφοί, αλλά η ουσία του οντος θα παραμένει πάντα το γλυκό μυστικό αυτών που τη βίωσαν...
    Τα πολλά λόγια συχνά ενέχουν αλαζονεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. άσε "ξωτικό" και κάποιους να προσπαθούν να πιάσουν τα άπιαστα, να εννοήσουν τα "απερινόητα" με το μυαλό τους, ώσπου να πάρουν το μάθημά τους. Όλοι περνάνε από αυτή τη φάση, ώσπου... Ώσπου να στραφούν και να προσέξουν τη φωνή της Καρδιάς τους.
    Είδες, όταν πρωτομπαίνει κάποιος σε μια παρέα; Άλλοι τον έχουν συμπαθήσει ή τον έχουν αντιπαθήσει με το πρώτο και άλλοι πρέπει πρωτα να μάθουν γι' αυτόν, όσα τον αφορούν και μετά να αποφασίσουν για τα αισθήματά τους απέναντί του.
    Οι πρώτοι ξέρουν να καταλαβαίνουν με την Καρδιά τους, οι δεύτεροι με το μυαλό.
    Οι πρώτοι και χρόνο κερδίζουν, επειδή η καρδιά δεν χρειάζεται σχεδόν χρόνο για να λειτουργήσει και σωστά καταλαβαίνουν. Οι δεύτεροι θα αργήσουν να καταλάβουν και μπορεί να κάνουν και λάθος στην εκτίμησή τους. 'Ομως υπάρχουν και οι δεύτεροι και είναι οι πιο πολλοί, επειδή οι πιο πολλοί δεν εμπιστεύονται ακόμα την κρίση της καρδιάς τους, ή εκπαιδεύονται κατά τρόπο να μην ακούν τη φωνή της.
    Οι πρώτοι αγκαλιάζουν με την αύρα τους το άγνωστο, το τυλίγουν με την "αγάπη" τους και το γνωρίζουν, οι δεύτεροι πρέπει να το τεμαχίσουν να το αναλύσουν και μετά πρέπει, αν μπορέσουν, να το ξανασυνθέσουν σωστά για να οδηγηθούν βάσει της τότε λογικής τους (εδώ είναι και η αλαζονεία του μυαλού)σε συμπεράσματα. Δύσκολα πράγματα, αλλά έτσι λειτουργεί η εκπαίδευση στη Γη. Πρώτα το παιδί αναλύει, "χαλάει" το παιχνίδι του για να το γνωρίσει και ύστερα προσπαθεί να το συναρμολογήσει πάλι. Έτσι θα ξεκινήσει ο άνθρωπος, ώσπου, κάποτε, θα απαγοητευτεί από τις δυνατότητες του μυαλού του, θα καταλάβει το λάθος της τεχνικής του και τότε θα αναγκαστεί να εμπιστευτεί τις επιλογές και τις γνώσεις που προέρχονται μέσω της Καρδιάς.
    Εσύ τα κατάφερες. Ίσως είσαι και γυναίκα, οπότε χρησιμοποιείς μια μηχανή που προηγείται στην εξέλιξη από εκείνη των αντρών. Είναι από κατασκευής τελειότερη.
    Γι' αυτό σε παρακαλώ, δείχνε το δρόμο, που κιόλας περπατάς, σαν τα αρώματα των λουλουδιών σου που μας παρουσιάζεις, αλλά μη βιάζεσαι για τους πολλούς. Θα έρθει η ώρα για τον καθένα να μάθει να χρησιμοποιεί και τις δύο γραμμές αντίληψης που διαθέτει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ο "ποιητής" ακόμα δεν διευκρινίζει τις χρωματικές του προθέσεις.
    Μου είπε, μόνο, πως με τα χρώματα ταξιδεύεις, μαθαίνεις και θεραπεύεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όσο και άν με κατηγορείτε (αστειεύομαι) για την ταπεινή διανοητική προσέγγιση, αυτή είναι που μας επιτρέπει να επικοινωνούμε για αυτά τα θέματα μέσα από αυτό το blog!

    Βέβαια δεν διαφωνώ με αυτά που λέτε (αν και θάπρεπε!!!, χα), μάλλον χαίρομαι να τα διαβάζω και να τα συλλογίζομαι και θα συμφωνήσω ότι η ουσιαστική εμπειρία είναι μόνο βιωματική, θα υποστηρίξω ότι η οδός προς αυτή είναι σπαρμένη από συλλογισμούς!!!

    Πως το'λεγε ο Πυθαγόρας?

    Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η βιωματική προσέγγιση της καρδιάς είναι πράγματι εσωστρεφής, είναι κεντρομόλος-ταυτοποιητική φύση αλλά ας μην τη θεοποιούμε. Για να πετύχει η καρδιά πρέπει να είναι καθαρή. Αυτό που θα βιώσει είναι ανάλογο της καθαρότητάς της. Έχει και η καρδιά τις ασθένειές της!

    Για παράδειγμα το γεγονός ότι κάποιος δεν επιθυμεί να κάνει την υπέρβαση μπορεί να οφείλεται σε μια λιγόψυχη και φοβισμένη καρδιά και όχι σε ένα δίσπιστο νου!

    Από την άλλη η διάνοια είναι πράγματι εξωστρεφής για τον ίδιο όμως λόγο και εξερευνητική φύση. Μπορεί λοιπόν να είναι φυγοκεντρη δύναμη αλλά ταυτόχρονα επιτρέπει και την μετακίνηση γιατί αποκαλύπτει νέους τόπους.

    Βέβαια για κάθε νέο τόπο πρέπει να τον αξιολογήσουμε και τα κριτήρια τότε πρέπει να είναι τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με τα δεύτερα να έχουν την προτεραιότητα.

    Αν μείνουμε μόνο σε εξωτερικά κριτήρια τότε πράγματι η προσέγγιση θα είναι μονομερής και ρηχή. Αλλά αν μείνουμε μόνο στα εσωτερικά κριτήρια τότε υπάρχει άραγε κίνδυνος;

    Αν η καρδιά μας είναι γεναία και καθαρή δεν υπάρχει κίνδυνος.

    Όμως ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω, και επειδή καλό είναι να μην το διακινδυνεύουμε προσωπικά πιστεύω σε μια ισορροπημένη προσέγγιση όπου κάποιος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει, εσωτερικά και εξωτερικά.

    Ένα άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι αν η καρδιά είναι μόνο εσωτερικό όργανο και ο νους μόνο εξωτερικό όργανο. Θα το σκεφτώ, έχω κάποιος ενδοιασμούς αν είναι μόνο έτσι. Δεν ξέρω δηλαδή αν η διάνοια και ο νους είναι μόνο για να μετράνε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή